Я вам скажу з дасведчанасцю ўсёй:
Не загружайце памяць непатрэбшчынай –
Палітыкаю,
Варажбой,
Папсой,
Пустой гамонкай
І дурнымі вершамі.

Не трацьце час
На познюю гульбу,
На хмельны сон
І спадзяванку гіблую,
На лёс не закапыльвайце губу –
Шапчыце модлы
І чытайце біблію.

Шчасліва пастарайцеся змагчы
Наслухацца бацькоўскіх запаветаў,
Нагаварыцца з зоркамі ўначы
І наглытацца баравога ветру...


* * *
Пра смерць сваю мы разважаем лёгка.
З бравадай неўсвядомленаю кпім,
Пакуль яна ад нас яшчэ далёка,
Не нас шукае позіркам сляпым.

А як гады рубцамі сціснуць сэрца,
Наблізіцца паважны юбілей,
Усё радзей мы згадваем аб смерці,
Сустрэчу з ёй адклаўшы як далей...


* * *

Ведаю,
Што немагчыма гэта,
Смешна,
Недарэчна
І дарма,
Ды хачу
Яшчэ хоць трошкі
Лета
У гаях надрэчных затрымаць,
Каб,
Калі з-за хмаркі сонца гляне
І нагрэе ўмомант сіняву,
На глухой бярозавай паляне
Кінуцца ў высокую траву...

Толькі колькі б Бога ні малілі,
Я зямны парадак не змяню.
Жнівеньскія познія маліны
Падаюць пад ветрам на зямлю.

І, не забываючы аб слоце,
Непазбежна,
Як і кожны год,
Жураўліны вырай
На балоце
Сцішана збіраецца ў адлёт...


* * *

Грымяць палітыкаў басы –
Не рэагуе маса,
Бо маса хоча каўбасы,
Бо маса хоча мяса.

Нашто ёй вабнасць перспектыў
І заўтрашнія гоні,
Калі ў душы адзін матыў:
Што будзем есці сёння?

Яна не выйдзе з-за стала,
Ёй хочацца спакусна,
Каб чарка поўная была
І тлустая закуска...

І ці не прыйдзе потым злосць
Спазнела,
Як заўсёды,
Што мяса ёсць,
І маса ёсць,
Але няма народа?


* * *

Хітранькая дробная палітыка
Павуціннем
Ліпне на душу.
Хіба што з яе магчыма выткаць,
Нават негустую паранджу?

Прывідныя кволенькія ніткі
Не гатовы сшыць і рызманы.
Вось і віснуць на галінках нізкіх
Разарванай сеткаю яны.

Прагінаюцца ад пацярухі,
Цягнуцца за лапкамі жукоў...
Хіба што
Адны дурныя мухі
Робяцца здабычай павукоў...

* * *
Лёстачкам
І гучным хваласпевам,
Клятвам,
Што ліюцца цераз край,
Саслужыўцам хітрым,
Пышным дзевам
Ты заўжды не надта давярай.

І калі жыццё
Пры ператрусе
Абарвецца тонкаю струной,
Ты не дужа вер,
Што ў горкай скрусе
Пойдуць яны дружна за труной.

Ні каханка юная,
Ні цешча
Не асірацеюць ад бяды.
Толькі жонка верная
Няўцешна
Будзе плакаць доўгія гады...

* * *
Іх лёс адна звязала ніць –
І зналі ў грамадзе:
Іх ні вадою не разліць,
Не разлучыць бядзе.

Яны суладна
Душ цяпло
Дарылі кожны міг
І ўсё,
Што даць жыццё магло,
Дзялілі на дваіх.

І шчасце вечнае было б –
На ўзор сяму-таму, –
Каб аднаго з сяброў
Паклёп
Не кінуў у турму.

Яшчэ не ўведаўшы ўсяго,
Ішлі мы да муроў.
І толькі не было яго,
Найлепшага з сяброў.

А вязень
Доўга праз вакно
На нас усё глядзеў
І ў позірку яго
Адно
Было пытанне:
“Дзе?”

І калі выйшаў ён з турмы
На поўны кветак двор,
“Дзе ж сябра твой?” –
Спыталі мы.
Ён адказаў:
“Памёр.”


Феміда
Спроба стварэння легенды

Яна ласкавы позірк мела,
Без падазронасці і зла,
У вочы ўсім глядзела смела,
Бо непадкупнаю была.

Ды ўсё змянілася аднойчы,
Калі зямныя каралі
У сне ёй выкалалі вочы
І ў суд з павязкай прывялі.

І вось яна
Стаіць ціхмяна,
Слабой рукой сціскае меч,
А ад яе вачэй схавана
Усё,
Што побач насамрэч...


* * *

Каштанаў свечкі-спарышы
Паўсюль вясна развесіла...
Хай будзе светла на душы,
Хай будзе сэрцу весела.

Няхай у юнай гамане
Шчасліва дзень купаецца
І валасы кудлацяць мне
Вятроў залётных пальцы.

За радасцю,
Нязваны госць,
Я ўсцешана віжую
І клічу ў грудзі
Маладосць
І вольніцу чужую.

Няхай духмянай талакой
На дол пялёсткі сеюцца...
І прыцемкі,
І супакой –
Яны яшчэ паспеюцца...


* * *

У душным мораку сталіц
І ў будане ў цяньку палянаў
Стаміўся я ад навальніц,
Ад бураломаў і ўраганаў.

Маланкі апраметны бліц
Сцяжынку выхапіць са змроку.
Мая ж душа ізноў баліць,
Шчыміць яна навідавоку.

Ёй хочацца
З надзвінскіх стром
Дыхнуць лагоды і спакою.
А тут
Грыміць злавесна гром
І льецца шумны дождж ракою,
І б’ецца вецер аб зямлю,
Вяршаліны бяроз калыша...

А я зняверана лаўлю
Намёк на заўтрашнюю цішу.


* * *
Задушная спёка
Старым аваднём
Зашылася ў мяккую засень травы.
Няўлоўная хвіля
Між ноччу і днём
Схавалася моўчкі ў туман лугавы.

За вёскаю тлум заклапочаны знік.
Над хмаркаю першая зорка ўзышла.
І ціха
Над садам усплыў маладзік –
Абрэзаны цемрай пазногаць святла.


* * *
Сяджу на прызбе ў вечаровай цішы,
Лаўлю вясковы гоман незнарок.
Туман з ракі ўзнімаецца ўсё вышай.
І ўсё гусцее аксамітны змрок.

Цяжкія думкі ціснуць мне на карак,
А згадкі ў жылах падганяюць кроў.
І зоркі –
Як агеньчыкі цыгарак
Маіх даўно ўжо страчаных сяброў.

* * *
Калісьці паверыў я сам
На светлым світанні дзяцінства,
Што я па лясных верасах
Паспею яшчэ нахадзіцца.

З’язджаў ад расонскіх атаў,
Ад родных дубоў пракаветных,
Чужыя сцяжынкі таптаў
І дыхаў прасоленым ветрам.

А дома
На новых кладах
Сасонкі маліліся Богу,
Ды я на пасля адкладаў
Да матчынай хаты дарогу...

На чорныя гронкі ажын
Мне восень даўно не скупая...
А тых верасовых сцяжын
Усё яшчэ мне не хапае.

* * *
У цёмных соснах заблудзіўся вецер,
Кідаецца,
Як звер,
Ва ўсе бакі,
У драным пазалочаным саеце
Чапляецца за вострыя сукі.

Мармыча лес,
Як хворая дзяціна.
Ігліца ападае на грудок.
На вейкі наліпае павуціна.
І за каўнер крадзецца халадок.

Трывожны шум на вершаліны лезе.
Заціхла птушак бойкая гурма.
І за кустамі голымі
На ўзлессі
Стаілася ўжо
Хітрая зіма.


* * *

Вада замерзла ў бочках у двары
І шэрань пабяліла панадворак.
Збірай садоў апошнія дары
І з лецішча з’язджай у цёплы горад.

Хоць поўня шчодра свеціць уначы
І на траву не высыпае іней,
Цяпер ужо ад сцюжы не ўцячы.
Яна дрыжыць за кожнаю асінай.

Памалу адвыкай ад летніх мар,
Забудзься на ўтравелыя сцяжынкі,
Бо хутка ўжо з ацежалелых хмар
Сарвуцца ўніз бахматыя сняжынкі.


* * *

Ці лагоднаю месячнай ноччу,
Ці як сонейка ўспыхне ў акне,
Добра ведаю я,
Што аднойчы
І мяне ціха неба гукне.

І пакліча ў бясхмарныя высі,
У апошні халодны мой дом,
Дзе людскія шляхі ўсе сышліся
Перад самым галоўным судом.

Перад тым,
Як я зводдалі ўбачу
Языкі незямнога агню,
Я хацеў бы
Зрабіць справаздачу
Хоць на міг сам сабе ўпершыню.

Перад блізкімі мне павініцца,
Дараваць даўнім ворагам люць,
Згледзець зорку ў бацькоўскай крыніцы
І матуліну песню пачуць.

Пакланіцца
І травам,
І дрэвам,
І гняздзечку ў зялёным галлі
І шчасліва адчуць:
Недарэмна
Я радзіўся на гэтай зямлі.