Архіў нумароў:

Ганна Чакур

_____________________ Прадчуваньне шчасьця. Вершы	Душа Прачнуўшыся незнарок сярод ночы, Чую, Як мая душа, упэўненая, што я сплю, Распрамляецца, расьце, Раскрышыць спрабуе ўласны кокан. Каб, вызваліўшыся, Напоўніцца ветрам. Залунаць у небе мяцежным сьцягам. Ветразем стаць. Або хаця б хмаркай… Стрымліваю яе старанна. Супакойваю. Доўга далдоню даўжэзную калыханку – Няхай сабе сьпіць. А то, вырваўшыся на волю, Яшчэ (чаго добрага!) пакахае. * * * Кожная сустрэча, Нават самая нязначная, Недаўгавечная, як пасмачка цукровай ваты, Пакідае ў памяці незьнішчальны сьлед. Гаючы. Атрутны. Саладкавы. Агорклы. Ці прэсны – зусім бяз смаку. Каб потым, у будучым Уклініцца раптам У рэчаіснасьць. Ці хоць бы ў сон… * * * Ноч ­– Час панаваньня Ліхтароў. Калі Штучнае сьвятло Абясцэньвае, Робіць дарэмным Сьвятло сапраўднае – Ад зорак. Туман Час усеагульнай страты контураў. Малочнасьць быцьця. Калі ўсе колеры ў паніцы адступаюць, А голас у гука грубее. Калі вільготным становіцца Нават сьвятло – Роіцца разгублена вакол ліхтароў, Не рызыкуючы расьцякацца… * * * Мабільная сувязь Прынесла сягоньня Мне дзіўныя словы «Кахаю цябе ўсім сэрцам» І нумар – Зусім незнаёмы… * * * Спрабавала знайсьці цябе ў мітусьлівым натоўпе Гарадской вуліцы. Сярод тысячы тысяч выпадковых твараў. У датыклівай цеснаце перапоўненага аўтобуса, У зацемненай раскошы шыкоўнага лімузіна… І не знайшла… Спрабавала знайсьці цябе ў нясьпешнай хадзе Прасёлачнай сьцяжынкі. Углядалася ў кволасьць яе прыдарожных бярозак. У ватнай мяккасьці высахлай лужыны Шукала адбітак тваёй нагі – няхай сабе даўні… І не знайшла… Спрабавала знайсьці цябе ў празрыстым бяздоньні Усюдыісных нябёсаў. У зьменлівасьці плывучых у нікуды аблокаў Адшуквала рысы тваёй невядомасьці. Хаця б намёк на магчымасьць. Прывідны настрой надзеі. І не знайшла… Што ж… Цяпер паспрабую Пашукаць у сабе… * * * Прадчуваньне вясны Зрадні прадчуваньню шчасьця. За вакном яшчэ люты лютуе, А я Выкручваюся Перад насьценным люстэркам, Прымяраючы бікіні. * * * Каханьне пакінула? Не сумуй! Затое ты стала Багацей – на сустрэчу. На словы, якіх табе Больш ня скажа ніхто. Так ня скажа… * * * Перш, чым заснуць, Я пакладу твой голас Сабе пад падушку. Няхай уплятаюцца ў мае сны твае словы. Тыя, што ўжо прагучалі, І іншыя – пакуль непачутыя. * * * У чыстага аркуша паперы — Невыказныя чыстыя вочы. Гляджу ў іх І сорамна Пісаць абы што.