Архіў нумароў:

Ганна Чумакова

_____________________ Я хварэю на неба... Вершы	Сьнег Лёгкі сьнег – мітусьлівая зграя… Я ж цікую — з якой ён ракі: Можа з Сьвіслачы, можа з Дунаю – Ад мясьцін, ад вышынь якіх? Можа колькі ўжо дзён у дарозе, Можа з Сожу узьняўся ледзь-ледзь? Ні па смаку ж яго не адрозьніць І па колеру не зразумець. Сьнег звычайны – такі, як і ўчора. Белым пухам сьняжынкі лятуць… Мне ж здаецца, што ён з Рагачова, Дзе з Дняпром заплятаецца Друць… Шчасьце Хораша да болю, Горача да сьмеху, Ад масьніц да столі Разьлілося рэхам Сто разоў да стомы: “Ка- каха- кахаю!..” У вокнах сноп саломы – Сонца дагарае. Залатою хваляй, Вочы, сэрца засьціць… “Ка- каха- кахаю!..” Вось такое шчасьце. * * * Я адчуваю твой дзівосны пах, салодка-горкі, Як вецер, што застаўся ў крылах пад кожным пёркам. Ледзь дакрануся вуснамі павек дрыготкай дужкі – І быццам бы, здаецца мне, цалую птушку… Ля помніка Адвучылі дарогі ад дому, Адвучылі аблокі ад сіні… Вымаўляю імя знаёмае: Як вымольваю – Еўфрасіньня. У паглядзе – ані хмурыны, Толькі сэрцы тугой апалена… Паглядзіце, — яна ж не жанчына, Гэта птушка ў каменным саване. * * * Птушцы – высокага лёту. Ветразю – сьвежага ветру. Мне б – дзьмухаўцоў ля плоту, Сонейкам абагрэтых. Долі сірочай – прытулак. Сейбіту – роўнага поля. Мне б — здароўя матулі, Бацьку – гадоў паболей. Сквапнаму – досыць грошай. Зданям – цямнейшай ночы. Мне б – назьбіраць валошак Любаму на вяночак. Як бы ня шмат і трэба, Толькі ня ўсё далося… Быццам разьліў Бог неба – Просіньню на калосьсе… * * * Я хварэю на неба, як людзі хварэюць на грып. Ноччу лётаю ў сьне, а ўдзень мне трывожна і мулка: Засьпяваць ад тугі – ды з грудзей вырываецца хрып, І губляецца дзень у глухіх лабірынтах завулкаў… Так гаркотна-жахліва ад гэтай маёй нематы, Я баюся сябе і часта задумвацца мушу: Ці то ёсьць параканьне, ці проста паблытаў сьвяты, Пасяліўшы ў бяскрылае цела птушыную душу…