Архіў нумароў:

Аксана Данільчык

_____________________ Паўночны анёл. Вершы	Адзін дзень тым сумным днём ляцелі птушкі у недасяжныя вышыні падманвала пяшчота сонца адных, другіх – каханьне гнала, і траекторыя палётаў сярод абшараў вечнай сіні і непрычэсаных аблокаў у плынях ветру раставала тым сьветлым днём гучалі крокі па лесьвіцах, што ўніз ліліся, і над вадой у пацалунках увасабляліся жаданьні і ля Траецкага прадмесьця паміж сабой перапляліся сьвятло і цень, смугі карункі, былых палацаў згадкі-здані тым дзіўным днём на клейкім лісьці дрыжалі дажджавыя сферы і навакольле люстравалі халоднай плацінай паверхні, а паміж імі праплывалі спадарыні і кавалеры, і з годнай стрыманасьцю ценяў яны ішлі праз горад верхні. і я сама зачаравана на іх павольны рух глядзела, мой цень сваёй ядвабнай сукняй між іншых строяў вызначаўся ад блізкасьці часоў мінулых паветра гулкае трымцела, і колер воднае прасторы з высокім небам спалучаўся. * * * Што значыць стацца самадастатковай? Здаволіцца адной сваёй прысутнасьцю між кіпарысавых алей і не шукаць другой душы, каб праз яе мембраны імкнуцца сьвету сутнасьць спасьцігаць? Або лавіць і выпускаць каханьне, бы жоўтакрылых матылёў дзяцінства? А на далонях – толькі жоўты пыл... * * * Вясёлы бог смарагдавых акацый пакінуў богаўкам спусьцелыя галіны і, ахінуўшыся туманным змрокам, ціхутка сплыў кудысьці ўсьлед за сонцам, і сьмех яго на вінаграднай гронцы, на голках піній я знайсьці павінна, ён зазьвініць у мностве варыяцый і вернецца ў зямлю сваіх вытокаў. * * * сексуальнае паветра па-над плошчамі лунае, неба зьдзекліва праменіць мройнай сонечнасьці дым, і бяз дотыкаў і словаў цела з целам размаўляе, і нябачныя флюіды напаўняюць гарады, а парою вечаровай на старых прыступках лесьвіц у сьцішэлых раптам парках запавольваю хаду, ні фантазій, ні ўспамінаў мне ня хочацца закрэсьліць, я ізноў цябе шукаю, я ізноў цябе знайду. * * * Хочацца зноў у расчыненай далечы бачыць гуканьне вясновага позірку, дзе надзімаюцца сьветла-зялёныя ветразі лісьця над грэбнямі радасьці, там, дзе вясёлка – чароўнаю брамаю да дзьмухаўцовага мяккага покрыва, да мурагоў у бязьмежжа расьсьцеленых, травеньскім сонцам лагодным напоўненых. * * * Мяне ўсе кінулі, усе палеглі спаць, а я вышукваю ў начных пакоях той прывід, што параіўся б са мною, якую зорку сёньня назіраць, якім віном напоўніць цёмны час, якою музыкай люляць пяшчоту, а прывід не сьпяшаецца і ўпотай зьдзяйсьняю ціхі паварот ключа. Якая дэпрэсіўная вясна, і вецер, вецер, вецер беспрытульны, і холадна, і так пакуль няўтульна між голых дрэў ля цёмнага вакна. І я цяпер магу паспачуваць самотнікам, што не заснуць паўночы, і так, напэўна, будзе не аднойчы – мяне ўсе кінуць і палягуць спаць. Маіх жыцьцёвых дасягненьняў стос ураз здрабнеў ад дум такіх тужлівых, анёл нячутна з крылаў пыл абтрос і рушыў прэч па вуліцы маўклівай. * * * І вось яна – жыцьця майго палова гарою паўстае з-за далягляду. Ўваходу не відно пакуль. Я крокі наўмысна запавольваю, ды толькі зямля здаецца мноствам вострых голак. А на шляху да непазьбежнай брамы кладуцца лісьцем дробныя правіны, мінулых жарсьцяў белае каменьне, і пачынаюць рухацца насустрач краіны, гарады і кантыненты. Каханы мой! У пошуках адзінства і сэнсавызначальных накірункаў, я пакідаю верную сьцяжыну, і рушу ў сьвет, дзе высахлы атрамант захоўвае пульсацыю пачуцьцяў, дзе злучаная з фонам папяровым няўлоўнасьць і быцьця, і сузіраньня, – матыль, насаджаны на вастрыё мастацтва. Скажы мне толькі: «Лёгкае дарогі».