Архіў нумароў:

Аксана Данільчык

_____________________ Рубінавы пагляд. Вершы	* * * Мой недавер з цынізмам на мяжы і адштурхоўвае, і спакушае. Але праз сонечную далячынь ізноў плывуць нязвыклыя аблокі і формамі сваіх блакітных целаў нагадваюць карціны маньерыстаў. Я пастаю хвіліну на скале, а можа раптам нехта з іх Юпіцер? * * * Непераўзыдзены майстар восеньскіх краявідаў, падары мне ізноў небакрай запоўнены сівай воўнай, якую прабілі шпілі званіц і кляштараў, каб мне з вяршыні пагорка ня бачыць болей зямлі, а толькі крыжы, што лунаюць над тумановым бязьмежжам. * * * Сэрца Сэрца Не балі Ня трэба Я пайду У Памаранчавае Сонца Падары Мне Словы Абярэгі У Непранікальнай Абалонцы Адпусьці Мяне З тваіх Кайданаў Я Ня буду Рэзаць Клеткі Лісьця Дзе Яна Славутая Нірвана Не балі. Мы разам знойдзем выйсьце. * * * Калі мы вярталіся з дзіцячага садка, тата купіў мне кніжку «Знайдзі сузор’і», напэўна, дзеля таго, каб я магла ўбачыць месца жанчыны на небе. Там сярод вечнага смутку яна працірае планеты ад зорнага пылу, расчэсвае валасы Касіяпеі, рыхтуе вячэру Блізьнятам, выганяе на пашу Пегаса і Казярога, зьбірае ў туманнасьцях рэшткі зьнічак. А калі, нарэшце, Сонца кладзецца спаць, яна аглядае Млечны Шлях, папраўляе Палярную зорку (каб ніхто не згубіўся ў акіяне), і піша гісторыю Быцьця на сьпіне Вялікай Мядзьведзіцы. * * * Праз пластыкавыя вокны такі знаёмы прыпынак здаецца зусім інакшым, інакшай здаюся я, а пластыкавы куфаль піва і вымушаны перапынак усяго толькі цень падзеі паменьшанай утрая. І робіцца відавочнай нязначнасьць быцьця і рухаў, раптоўна зьмяняецца ракурс – адрозны сьвет паўстае, пад белым бясхмарным небам адно толькі сонныя мухі, адно толькі сонныя думкі, і гэтыя думкі – мае. * * * Я хацела б з табою прачнуцца і заснуць, можа быць, назаўсёды. Выдумляю празрысты экран, за якім патанаюць імгненьні. Асьляпляльная бездань сьнягоў быццам вір незнаёмых пачуцьцяў. Я сьлізгаю па схіле зімы, не знаходзячы пункт прызначэньня. Гэты боль у паветры. Шкада, што ізноў парушаю дамову. Шакаладу гарачага пах паляцеў між забруджаных вулак. Электрычка зьнікае ўначы, асыпаюцца срэбныя голкі, і запальвае вокны свае не патрэбны нікому прытулак. * * * Пустыя вачніцы тваіх успамінаў глядзяць падазрона на новы радок, гуляюць ля берага статкі ільдзінаў, а вецер агучвае кожны твой крок; агучвае звонам бляшанкі тужлівым, пакетам з-пад чыпсаў, старым ліхтаром, а ты прамінаеш хадой баязьлівай знаёмую вуліцу, браму і дом; так страшна застацца, так страшна спыніцца, так страшна дзяжурныя фразы пачуць, міргае ў трывожных руках запальніца, як быццам са сцэны сігнал гледачу; і толькі калоціцца сэрца няўмольна, і стрэлаў чарга быццам роспачны знак, і розум нічога давесьці няздольны імкліваму сэрцу. Няхай будзе так. * * * Я ў тую ноч стаяла ля вакна і вывучала спалучэньні зорак, і – як і ты – у той жа самы час шукала блаславёную дарогу па промнях гарадскіх агнёў і – да Антарэс, яе рубінавы пагляд мацней за вечнасьць. І мне здалося – лёгкасьцю хады напоўніць лепш за ўсё абрысы словаў: ёсьць дадзенае, простае, як неба, яно не патрабуе тлумачэньняў; ёсьць дадзенае, простае, як мора таго сьвятла, што прабівае цемру, каб зноў і зноў разгублены вандроўнік знаходзіў блаславёную дарогу. Фантазія бязьмерная мая, наіўнасьць летуценьняў легкакрылых, – у вартасьцях нязьведаных маршрутаў даводзіцца міжволі сумнявацца. Але цяпер душы маёй застацца у вакууме між зямлёй і небам? Але цяпер душы маёй застацца?.. Вазьмі яе, рубінавая зорка. * * * На маіх неверагодных станах Засяроджаны і слых, і зрок, І вясна ў выявах разнастайных Загучала быццам незнарок. Прадчуваньне першай навальніцы Напаўняе водарам сусьвет, Між сівых вільготных камяніцаў Растае зімы апошні сьлед. Я вітаю сілу вольных хваляў, Што да мора пабягуць наўпрост, Разьвітальнай згадкаю паўсталі Чырвань неба, пацалунак, мост, І становіцца пустой скарбонка, А ў цішы раптоўна незямной Праляціць старонка за старонкай, Праплыве над сіняю вадой. Адштурхнецца, дасягнуўшы мэты, І ў бясхмарнасьць вернецца сваю Пачуцьцё, мне дадзенае сьветам, Пачуцьцё, што сьвету аддаю.