Архіў нумароў:

Джон Дон

_____________________ Разьвітаньне, што забараняе тугу. Вершы Пераклад з ангельскай – Андрэя ХАДАНОВІЧА.	Жаночая вернасьць Мяне кахаеш цэлыя паўдня! А што як заўтра – здрада і хлусьня? Што скажаш мне? Што верная, таму Што здрадзіла пакуль мне аднаму? Што мы былі ня тыя, як цяпер, Калі давалі клятвы напавер? Што вернае каханьне – люты зьвер? Што толькі сьмерць разлучыць (але сон – Як скон, бо сьмерць падобная да сну), І ўся любоў памрэ за ноч адну? Што здрада і мана жывуць спакон Вякоў, таму няма тваёй віны: Мы ўсе – ахвяры здрады і маны? Але ці стану дакараць дарма, Бо пэўнасьці няма Ў пытаньнях вернасьці і здрады: Мо заўтра сам я здрадзіць буду рады? Блыха Зірні, у гэтай скочкі на сьцяне Ёсьць тое, ў чым адмовіла ты мне! Піла з мяне, а потым, уяві, Пакаштавала і тваёй крыві, Замест адной, напіўшыся дзьвюма. Але кровазьмяшэньня тут няма, Ні ганьбы, ні распусты, ні граху: Кроў, што не дасталася жаніху, Патрапіла ў маленькую блыху. Спыніся, неразумнае дзіця, Не абрывай майго – твайго! – жыцьця, Бо гэтая блыха ёсьць я і ты, І нашае любові храм сьвяты, І ложак, дзе тваім бацькам на злосьць Спачылі мы і нашая мілосьць. Мы – болей чым сям’я: загіну я, І самагубствам будзе сьмерць твая. Забойства – грэх, а ў храме – утрая! Бязьлітасная! Выбухнуў твой гнеў, Пазногаць ад крыві пачырванеў. У чым яе злачынства, апрача Крыху крыві з каханага пляча? Ты кажаш, каб ня браў да галавы, Бо кожны з нас здаровы і жывы. А я дык зьнемагаю пакрысе, І мой імпэт бяды не прынясе: Ня больш, чым кроў, зьмяшаная ў блысе! Ідучы ў ложак Хутчэй да справы, госьця дарагая! Бяз працы, як ад стомы, зьнемагаю – Нібы ваяр, што не ўступае ў бой, Хоць бачыць ворага перад сабой. Скінь гэты пас, зіхоткі, як сузор’е, Што зьзяе незалежна ад надвор’я. Пасьля нагруднік. Так яму, здымі, Бо любавацца не дае грудзьмі! А потым расшнуруйся – на дарожку, Якая проста прывядзе да ложку. А вось і чорнай зайздрасьці прадмет – Бо я яму зайздрошчу! – твой карсет. Паўзе сукенка з плеч – спаўзае гэтак Цень ад пагорку з лугавіны кветак. Здымі вянец, каб не хаваў красы: Твая карона – самі валасы. Скінь туфлікі хутчэй, бо толькі босы Ступае на любоўныя нябёсы. Нібы анёл, што ў беліні адзеж Сыходзіць да людзей, у Рай вядзеш, Што мусульманам дадзены па сьмерці. Гавораць, носяць белае і чэрці, Ды вусьцішы няма – зірні сама – Не валасы, а плоць стаіць тарчма… Рукамі вандраваць прашу дазволу Паміж і за, і перад, і наўкола. Мой вечны скарб, імперыя мая, Краіна, дзе ўладар адзіны – я, Дзяржава, дзе пакліканы ў цары я, Амерыка – і я цябе адкрыю. Мне твой палон – свабода на вякі, Кладу пячатку дотыкам рукі. Аголенаю будзь! Хіба ж надзела Душа твая апратку? Так і цела. У дыяментах з ног да галавы, Як Аталанта з яблыкамі, – вы Падманваеце нас усім, што звонку. Ды толькі дурні любяць абалонку. Ці ж рамай ачароўвае абраз? Так і жанчыны спакушаюць нас Тым, што глыбей, і толькі дылетанты На вокладку мяняюць фаліянты. Хутчэй адкрыйся мне, як чытачу; Як павітуха, знаць цябе хачу! Скінь белую кашулю, строй астатні, Адно нявіннасьць не хавай у шатні: Я распрануўся для цябе адной. Саромеешся – то накрыйся мной. Мой рахунак З учорашняга дня я дваццаць год Ня мог у твой паверыць адыход. Год сорак трызьніў той, якой няма; І сорак верыў: вернешся. Дарма. У плачы сотня год, ва ўздыхах – дзьве, І тысячу – ні думкі ў галаве, Апроч як пра цябе, ды пакрысе Праз тысячу забыў я іх усе. А боль і пасьля сьмерці не патух. Я мёртвы й несьмяротны: помніць дух. Разьвітаньне, што забараняе тугу Як праведнік сваёй пары Шапне душы: “Ляці дадому!”, І завагаюцца сябры: Жывы ці мёртвы – невядома, Так мы, расстаўшыся бяз сьлёз, Мілосьці не атруцім смуткам: Ці ж аддамо супольны лёс На ганьбаваньне брудным чуткам? Калі хістаецца зямля, Трасуцца з жаху малаверы, Ды не палохае здаля Нябачны зрух нябёснай сферы. Зямных любоўнікаў трасе Ад страху змарнаваць каханьне, Бо іх пачуцьці пакрысе Разлука вынішчыць дазваньня. А мы з табой кахаем так, Што душы праз гады разлукі Мацнейшыя за вуснаў смак І прагныя любошчаў рукі. Бо нашых душаў больш ня дзьве, А – зьлітак золата адзіны, Якога ўдар не разарве, А толькі вытанчыць пласьціну. Як ножкі цыркуля, мы круг З табою крэсьлім, дарагая; І хоць адна на месцы, рух Няўзнак ёй надае другая. Адна ў сярэдзіне знарок, Але схілілася ў чаканьні, Каб чуць тае, далёкай, крок І выпрастацца на спатканьні. Будзь мне апораю ў хадзе, Каб на кругох ня схібіў квола, І шлях зваротны прывядзе Туды, дзе пачынаў я кола.