Архіў нумароў:

Эўрыпід

_____________________ Медэя. Трагедыя Пераклад са старагрэцкай – Лявона БАРШЧЭЎСКАГА.	[Асобы: К а р м і ц е л ь к а К р э о н т Д з е ц і Медэі В ы х а в а л ь н і к дзяцей Я с о н Х о р карынфскіх жанчын А й г е й М е д э я В я с т у н] [Пралог] [К а р м і ц е л ь к а, В ы х а в а л ь н і к, М е д э я (за сцэнай)] К а р м і ц е л ь к а. Калі б ладдзя “Арго” тады не праплыла Ах! у Калхіду між замглёных Сімплегад Ды каб на Пеліён калісь не падала Падсечаная хвоя, што дала мужам У рукі вёслы, каб прывезлі Пелію 5 Руно чысцютка-залатое! І тады Медэя-гаспадыня ў Ёлк не прыплыла б, Без памяці ў Ясона закахаўшыся, І, бацьку каб забіць, дачок цара Не ўгаварыла б і ў Карынфе не жыла б 10 Пасля з сужэнцам, з дзецьмі, дзеля радасці Жыхарства горада, які па ўцёках тых Прыняў яе, Ясону паслухмяную... Бо сама лепш, калі ў сям’і пануе лад І жонка мужу не пярэчыць ані ў чым. 15 Але цяпер нянавісць разбурыла шлюб, Бо здрадзіў дзецям і спадарыні маёй Ясон: іх памяняў на ложа царскае – Узяў дачку Крэонта-ўладара, і вось Медэя пачуваецца зняважанай – 20 Крычыць пра здраду клятвам і багоў усіх За сведак заклікае быць: чым адплаціў Ясон за вернасць ёй. Яна не есць, не п’е, Пакутуе і целам, і душой; і час Імкнецца ў слёзныя рыданні пераліць. 25 Яна сядзіць, глядзіць перад сабой, Сваіх вачэй не падымае – з той пары, Калі пра здраду ўведала Ясонаву, Сяброў не слухае, маўчыць, нібы скала. Ды зрэдку, шыю белую адкінуўшы, 30 Прыгадвае пра бацьку ці пра родны дом, Якім яна калісьці гэтак здрадзіла, Уцёкшы – дзеля мужа, што яе прадаў. Цяпер праз гэткія пакуты ўцяміла Яна, што гэта ёсць – пакінуць родны край. 35 Дзяцей узненавідзела яна сваіх: Без радасці на іх глядзіць. Баюся я, Што нешта прыйдзе ў галаву ёй кепскае. Яна не церпіць крыўдаў: можа ўзяць штылет Смяротна-востры – і ўваткнуць суперніцы 40 У сэрца, патаемна ў дом прабраўшыся, Або забіць уладара ці жаніха, Зрабіўшы новую бяду сабе. Бо гнеў Яе жахлівы. Той, хто стаў ёй ворагам, Бяскроўнай перамогі не даможацца. 45 Ды вось, набегаўшыся, хлопчыкі ідуць: Пакуты маці ім не зразумелыя, Бо розумам дзіцячым не ўспрымаюцца... В ы х а в а л ь н і к. Старая гаспадыніна нявольніца, Чаму адна стаіш ты перад брамаю 50 І скардзішся сама сабе? Чаму цяпер Медэя хоча абысціся без цябе? К а р м і ц е л ь к а. О, апякун стары Ясонавых дзяцей! Для добрага нявольніка бяда, калі Здараецца з гаспадарамі кепскае. 55 Бо ў скрусе гэткай я – не скажаш словамі, – Што я чамусьці прагну расказаць зямлі І небу пра няшчасці гаспадыніны. В ы х а в а л ь н і к. І што – яна ўсё плача па-ранейшаму? К а р м і ц е л ь к а. Ты што! Не вычарпаўся й да паловы боль... 60 В ы х а в а л ь н і к. Дурніца... хоць пра гаспадынь не кажуць так, Пра беды новыя ж не ведае яна... К а р м і ц е л ь к а. Пра што, пра што? Ну, гавары хутчэй, стары! В ы х а в а л ь н і к. Нічога... проста так зляцела з языка. К а р м і ц е л ь к а. Тваёю заклінаю барадой, скажы 65 Рабыні (бо й ты ж – раб)! І буду я маўчаць... В ы х а в а л ь н і к. Я чуў пра гэта, як праходзіў паўз гульцоў У шашкі – а яны мяне не бачылі... Сядзяць старыя ля Пейрэны вод святых. Дык вось: з Карынфа захацеў прагнаць 70 Дзіцёнкаў гэтых разам з маці валадар Крэонт. Але ці тыя чуткі спраўдзяцца, Не ведаю і маю ўсё ж спадзеў, што не. К а р м і ц е л ь к а. А што Ясон? Як гэта ён перажыве – Няхай сабе й ён разышоўся з жонкаю? 75 В ы х а в а л ь н і к. Мілосць былая новай выцясняецца, А ён – ужо не сябар дома нашага. К а р м і ц е л ь к а. Відаць, канец нам тут: калі яшчэ бяду Мы дадамо, ранейшай не адолеўшы... В ы х а в а л ь н і к. Ты ж гаспадыні не кажы нічога, аж 80 Пакуль даведацца ёй не надыдзе час! К а р м і ц е л ь к а. О, дзеці! Чуеце, што хоча бацька ваш? Ды смерці не магу жадаць я ўладару Свайму, хаця да блізкіх ён бязлітасны... В ы х а в а л ь н і к. Хто ж іншы між смяротных? Ці не бачыш ты, 85 Што кожны любіць сам сябе, чым бліжняга, Куды як больш – калі не выгадна інакш? Ад жарсці новай бацька разлюбіў дзяцей. К а р м і ц е л ь к а. [Дзецям:] А неяк, дзеткі, будзе ўжо... Ідзіце ў дом! [Выхавальніку:] А ты трымай іх як далей ад мацеры, 90 Бо ў роспачы яна, і я заўважыла, Як люта часам зіркае на іх яна. Баюся, можа ўдумаць нешта кепскае: Ахвяры трэба ёй, каб гнеў утаймаваць – Абы між ворагаў, а не сярод сваіх... 95 Голас М е д э і. Ах, гаротная я, няшчасная! Ах, бяда! Я памерці хачу! К а р м і ц е л ь к а. [Дзецям:] Вось ізноў, дзеці мілыя, гнеў Вашай маці рве сэрца й душу. Паспяшайцеся ў дом – як далей 100 Ад вачэй раздражнёных яе... Лепш маўчыце, хавайцеся лепш Ад памкненняў жанчыны ліхіх, Ад злосці яе – Паспяшайцеся хуценька ў дом! 105 Зараз воблака стогнаў яе Запалае ад злосці такой, Што ж тады застаецца рабіць Непакорлівай вечна душы, Як гнеў яе так джаліць? 110 Голас М е д э і. Ах, цярпела, стагнала я! Каб, Дзеці маці паганай, праклён Вас дагнаў: каб вам кончыцца тут Разам з бацькам і домам ліхім! К а р м і ц е л ь к а. Ах, бяда! ах, няшчасце маё! 115 Што там бацька зрабіў... ці ж віна Ў тым дзяцей? І чаму ты іх так Ненавідзіш? О, дзеці, баюся за вас – Што жахлівы чакае вас лёс.. Гнеў жахлівы ў цароў: так прывыклі яны 120 Валадарыць, а слухацца – не! Лепш яно – паміж роўнымі жыць: Я б хацела спакойна дажыць да канца Дзён сваіх. Памяркоўнасць заўжды І на словах, і ў справах прыносіць свой плён! 125 Як забудзе, аднак, чалавек пра яе, Трэба толькі нягодаў чакаць. А найгорш, як раз’юшыцца бог І пакажа свой нораў – тады І роду ўсяму будзе ліха. 130 [Парад] [Х о р карынфскіх жанчын, К а р м і ц е л ь к а, М е д э я (за сцэнай)] Х о р. Чулі голас мы, чулі воклічы мы Калхінянкі няшчаснай, Яна ўжо Не, не сціхне. Але кажы, Цётка! Праз дзверы палаца двайныя Мы чулі стогн: 135 Радасці нам не нясуць, о жанчына, пакуты сям’і, Бо яе даўно любім шчыра мы ўсе! К а р м і ц е л ь к а. Дык сям’і ж няма! Гэта ўсё прайшло: Прыкаваў яго ложак царэўны той. Гаспадыня ж марнее ў пакоях сваіх, 140 І нікому з сяброў не сагрэць яе, Не суцешыць ужо яе нічым... Голас М е д э і. Ах, бяда! Ах, пярун б’е нябесны мне ў галаву! І навошта, які сэнс мне жыць яшчэ?! 145 Ох, калі б мне дала паратунак смерць: Я жыццё гэтае ненавіджу! Х о р. [Страфа] Чуеш, Дзэўс? А Сонца, Зямля? – Як няшчасная стогне там Маладзіца? 150 Навошта шукаеш ложак, Вар’ятка: яго не будзе! Хацела б ты смерці хуткай? Малі не аб гэтым! Прагне муж твой цяпер новай нявесты? Нашто 155 Праклён слаць яму за тое? На Дзэўса спадзевы ўскладвай І не знішчай сябе плачам па сваім былым! Голас М е д э і. О Феміда! О Артэміда слаўная! 160 Паглядзіце цяпер на пакуты мае, Хоць жа клятву даваў мне пракляты мой муж! Каб жа ўбачыць нявесту й яго – абаіх – Мерцвякамі ў руінах палаца таго, Бо ж, бязвіннай, мне столькі ўчынілі бяды... 165 О, радзіма, о бацька, я брата свайго Так ганебна забіла й ад вас уцякла! К а р м і ц е л ь к а. Ці вы чуеце, што прамаўляе яна Да Феміды да помснай, да Дзэўса, які Клятвы людскія адсочвае? 170 Мала веры даю, што ўладарка мая Помстай малой абмяжуецца. Х о р. [Антыстрафа] Калі б толькі да нас яна выйшла І пачула ад нас крыху Слоў суцяшэння, 175 Калі б толькі свой смутак змрочны, Сваю ўпартасць яна суняла! Мы ніколі сваёй дабрынёй Не абыдзем сваіх сяброў. [Карміцельцы:] Ды няхай яна 180 З дому прыйдзе сюды. Па яе паспяшайся: не выйшла б чаго! Каб сваім не нашкодзіла ў роспачы той. К а р м і ц е л ь к а. Але, пайду. Ды ўсё ж баюся, што Царыцу я не ўгавару. 185 Зраблю ўсё магчымае дзеля яе... Ды, як цяжарная львіца, яна, Глядзіць на нявольніцу сваю, Калі тая хоча нешта сказаць... Сказаць, што даўней у людзей было 190 Замнога розуму, я не хачу. Урачыстыя гімны складалі яны Для застолляў, бясед, каб уславіць жыццё. Ды ніхто не прыдумаў мелодый для струн, Што нянавісць, тугу між смяротных маглі б 195 Прыпыніць з дапамогаю таленту муз, Калі смерць ды няшчасці ўламаліся ў дом... Ах, каб танцамі, спевамі можна было Боль і смутак смяротных суцішыць як след! Што рабіць на вясёлых застоллях усім 200 Тым музыкам? Нашто тое гранне, нашто, Калі цешацца людзі папросту з таго, Што пітвом і ядою застаўлены стол? Х о р. Мы чуем зноў яе рыданне, стогн, Свой боль выкрыквае яна, праклён 205 Страшэнны свой сужэнцу-здрадніку. Ахвяра здрады моліцца багам – Фемідзе, Дзэўсавай дачцэ: яна ж Перапраўляла Яе ў Эладу некалі, 210 Праз воды быстрыя затокі ў той Салёнай гарлавіне. [Эпісодый першы] [М е д э я, К р э о н т, Х о р] М е д э я. Да вас я выйшла з дому, карынфянкі, каб Не дакаралі вы мяне. Бо ведаю, Што ёсць людзей нямала з гордасцю: адны 215 Ад позіркаў хаваюцца, а хтось пры ўсіх Наперад лезе; толькі ўсё адно яны Праз пыху іхнюю ды абыякавасць Нядобрыя. Праўдзівасць – не ў вачах людскіх: Падман у іх бывае – дый яшчэ які, 220 Нянавісць праглядае беспрычынная. Бо мусіць прыхадзень мясцовай грамады Заўсёды слухацца і не ўхваляць таго, Хто йдзе ёй насупор з упартасці сваёй. Бяда мне кроіць сэрца нечаканая – 225 І свет не мілы мне, жанчыны мілыя, І ўцехаў больш няма, і жыць не хочацца! Той, хто мне быў усім, павёў сябе найгорш – І гэта, ведаеце, быў мой муж. З усіх Істотаў, што жывуць і мысляць на зямлі, 230 Бывае нам, кабетам, найцяжэй заўжды. Спачатку мы нятанна плацім за мужоў – І назаўжды тырана маем над сабой. Ды гэта не найгоршае: няведама, Ці добры, ці благі табе натрапіцца... 235 Пакінуць мужа ў нас ганебным лічыцца – Тады жанчына мае славу кепскую. Жанчына мусіць быць празорлівай, калі У дом чужы ідзе, бо не навучана, Як выбраць, з кім дзяліць ёй ложа шлюбнае. 240 Калі ў тым шчасціць нам і муж сваё ярмо Без слоў аддана валачэ, тады жыццё Зайздроснае. Калі ж яно не так, дык лепш Сканаць адразу! Бо тады, стаміўшыся Ад сварак, муж шукаць уцех ідзе набок, 245 Шукае аднагодкаў, колішніх сяброў... А нам глядзець на аднаго даводзіцца. Мы чуем: дома нам бяспечна жыць, А ім – хадзіць на бітвы трэба з дзідамі. Які падман! Я тры разы, узяўшы шчыт, 250 Пайшла б на бітву лепш, чым раз хоць нараджаць. Ды словы да мяне інакш стасуюцца, Чым да цябе: твой горад, дом бацькоў тваіх, Ты цешышся з жыцця, сябровак маеш шмат, А я адна, без котлішча; пакрыўджана 255 Тым чалавекам, што мяне ў чужыну звёз; Ні маці, ні братоў, ні сваякоў няма, Каб хоць які знайсці ратунак ад бяды. Хацела б папрасіць у вас я аднаго: Калі знайду я спосаб і магчымасці 260 За крыўды мужу адплаціць, як заслужыў [– І цесцю, і дачцэ яго, разлучніцы –], Дык вы маўчыце. Бо кабета хоць мячоў Жалезных ды крыві жахаецца, Ды, як зняважыць нехта ложа шлюбнае, 265 Няма душы на свеце крыважэрнейшай... Х о р. Мы згодныя. Ты мужу мусіш адплаціць, Медэя! Смутак твой зусім не дзівіць нас. Ды вунь Крэонт ідзе, краіны валадар: Відаць, ён нам абвесціць нешта новае. 270 К р э о н т. Табе, няветлай і на мужа ўгневанай, Медэя, край пакінуць я загадваю Хутчэй, з сабою ўзяўшы абаіх дзяцей. Я сам за гэтым прасачыць збіраюся, Дадому не вярнуся, аж пакуль не выганю 275 Цябе я прэч за межы краю нашага. М е д э я. Ай-яй! Якое гора мне! І ветразі Запоўніў вецер на варожых караблях, І паратунку я не маю ад бяды! Хоць нішчыш ты мяне, я ўсё ж спытаюся: 280 За што ты гоніш прэч мяне, Крэонт?! К р э о н т. Я – што хаваць? – баюся, каб маёй дачцэ Ты ліха не ўчыніла непапраўнага. Прычын нямала ёсць для гэткай боязі. 285 Ты – хітрая занадта і падступная; Ад страты мужа моцна ты пакутуеш. Я чуў таксама ўжо, што пагражала ты Нявесце, жаніху, і нават мне, цару. Пакуль мы цэлыя, цябе ўгняўлю я лепш, 290 Чым буду каяцца, што даўся слабасці. М е д э я. О, гора мне! Не першы раз ужо, Крэонт, Мне слава шкодзіла мая і ліха шмат Прынесла. Бо зусім той не мудрэц, хто сам Сваіх дзяцей разумнымі выхоўвае. 295 Суграмадзяне гультаямі назавуць Іх ад сваёй нянавісці і зайздрасці. Калі ж ты будзеш дурняў мудрасці вучыць, У іх здабудзеш ты няславу лайдака. А ўзвысішся над імі хоць бы на драбок, 300 Дык будзеш горадам узненавіджаны. Спазнаць і мне такую долю выпала. Адны зайздросцяць розуму майму, другім Здаюся абыякавай, а трэція Мяне суворай лічаць – дзе ж той розум мой! 305 Ты ў страху, каб чаго не нарабіла я , Ды я ж няшмат магу – Крэонце, не дрыжы! Не ў галаве ў мяне замах супроць цароў. Ды і з чаго б? Што выдаў, як хацеў, дачку? Мой муж мяне дапёк, а ты ж усё зрабіў 310 У гэтым выпадку зусім разважліва. І не зайздрошчу я, што ў доме вашым лад. Бярыце шлюб, хай шчасціць вам, але, прашу, Дазволь мне не з’язджаць. Хоць я й пакрыўджана, Ды абяцаю ўсё ж маўчаць пакорліва. 315 К р э о н т. Ты кажаш соладка, але ўнутры ў мяне Ёсць боязь, што ліхое ты задумваеш. Табе цяпер я меней веру, чым раней. Бо ад запальчывых людзей лягчэй заўжды Засцерагчыся, чым ад хітрых маўчуноў. 320 Прэч, прэч адсюль! І не апраўдвайся, Бо так я вырашыў і не паслухаю Тваіх намоваў, ты ж бо мне – варожая. М е д э я. Не! Дзеля маладой клянуся, ўкленчыўшы... К р э о н т. Мяне ты не ўгаворыш, слоў больш не марнуй. 325 М е д э я. І што – прагоніш, хоць я так цябе малю!? К р э о н т. Вядома! Бо сям’я мне даражэйшая... М е д э я. Мая радзіма! Як цябе я ўзгадваю! К р э о н т. І я, апроч сям’і, свой горад жа люблю... М е д э я. Ах, гэтая любоў – бяда для жыхароў! 330 К р э о н т. А гэта – як каму: ўсё вызначае лёс... М е д э я. О Дзэўс! Хай кара знойдзе вінаватага! К р э о н т. Прэч, прэч, вар’ятка, не змушай цярпець пакут! М е д э я. Пакуты церпім мы, й нашмат мацнейшыя... К р э о н т. Цябе прагоняць служкі – дачакаешся! 335 М е д э я. Не-не, Крэонт! Благаю і малю цябе... К р э о н т. Здаецца, ты, жанчына, робіш клопат мне. М е д э я. Я край пакіну. А малю я не аб тым... К р э о н т. Чаго ж ты хочаш, не адчэпішся ніяк? М е д э я. Дазволь застацца мне тут на адзін дзянёк – 340 Падумаць, шту і як, куды падацца мне, І дзетак дзе пакінуць, бо іх бацька ўжо Пра іх не паклапоціцца. Паспачувай Ты ім. Бо ты ж таксама – бацька. І табе Не можа быць чужым спагады пачуццё. 345 Выгнання не баюся... а што плачу я – Дык толькі над няшчаснай доляю дзяцей. К р э о н т. Натурай не тыран я, толькі шмат разоў Сабе самому ўжо нашкодзіў моцна я. І ведаю, што зноўку памыляюся – 350 Ды хай па-твойму будзе. Толькі памятай: Як сонца ўспыхне боскаю паходняй зноў І межаў краю з дзецьмі не пакінеш ты, – Цябе чакае смерць, і я не схіблю ў тым! Я дзень даю табе, бо маю ўсё ж спадзеў, 355 Што ты не ўчыніш нечага жахлівага. Х о р. [Ах, жанчына няшчасная!] Як пакутаваць цяжка табе давялося! І куды йсці табе? Дзе гасцінны той дом Ці то край, што ў няшчасці прыняў бы цябе, 360 Даў ратунак табе й абарону? У якую ж прорву пакут бог суровы, Медэя, цябе выпраўляе! М е д э я. Усё так дрэнна... што тут я магу сказаць! Але на гэтым не канец, не думайце, 365 І маладым яшчэ нялёгка прыйдзецца, І сваякі нямала папакутуюць. Няўжо б яго я слёзна так упрошвала, Калі б карысліва штось не задумала? – Маўчала б толькі ды не зварухнулася б! 370 А ён, зусім без клёку ў галаве, замест Таго, каб проста ўзяць ды прэч прагнаць мяне, Даў мне яшчэ адзін жаданы дзень, каб я Магла прыкончыць лёгка ворагаў траіх – І бацьку, і дачку, й таго, хто мужам быў... 375 На тое маю шмат, сяброўкі, спосабаў, Ды выбраць мне які – не ведаю пакуль: Ці дом нявесцін падпаліць, ці ім усім Завостраным мячом пячонкі ўраз праткнуць, Крадком прабраўшыся да ложа шлюбнага? 380 Адно мяне бянтэжыць: могуць жа схапіць Мяне, перш чым я прабяруся ў іхні дом – Тады загіну я, пад здзекі ворагаў. Найлепш правераны мне сродак скарыстаць – Са свету зжыць, атруты ім падсыпаўшы... 385 Хай будзе так! Ды што рабіцьму я пасля? Дзе край, дзе сябар той, якія мне далі б Надзейны схоў, прыстанішча бяспечнае? – Няма такіх. Мне давядзецца вычакаць І, толькі збудаваўшы ладны мур, 390 Забойства ўпотайкі як след падрыхтаваць. Калі, аднак, лёс неадольны мне не дасць Таго зрабіць, я меч вазьму – і ўсё адно Пазабіваю іх: мне хопіць смеласці! Магу паклясціся ўладаркаю, найбольш 395 Мной шанаванаю сярод усіх багінь – Гекатай, апякункай котлішча майго, Што ад тых слёз маіх не ўсцешыцца ніхто! Вяселле будзе горкім і цяжкім для іх, Боль высланай сваячкі дасца ў знакі ім! 400 Наперад! Не шкадуй спрактыкаванасці Сваёй, Медэя! Да драбніц узваж усё! На страшны чын наважся! Сэрца мужнасцю Напоўні! Ты ж не можаш стаць пасмешышчам Ясона жонкі, што з Сізіфавай радні, 405 І зганьбіць тым кроў Гелія свяшчэнную! Бо гэта ўмееш ты. Жанчыны створаны Прыродаю не столькі, каб дабро рабіць... Ліхое ж выдумаць – куды спраўнейшыя. [Стасім першы] Х о р. [1-я страфа] Вось хваляў свяшчэнных 410 Назад плынь коціцца ўжо: Праўду і ўсё Ў нас павярнула жыццё! Столькі падступства ў мужоў, і божая Воля ніяк іх не страшыць. 415 Можа, так нам выйдуць на добрае Пагалоскі-чуткі, Гонар, павагу сабе Вернуць жанкі: Славы нядобрай цяжар больш нас не будзе даймаць. [1-я антыстрафа] Зусім забудзецца музаў спеў 421 Даўні аб той Здрадзе, бо нам Не, не даў здольнасці Боскія песні спяваць, пад лірны гук, 425 Фэб, што вядзе ўсе спевы. Мы б хацелі Праспяваць у адказ мужчынскаму роду, Бо за ўвесь час, што прайшоў, Ёсць што сказаць нам пра лёс Наш і лёс нашых мужоў. 430 [2-я страфа] Было ўсё так: з роднай зямлі Сюды вось з сэрцам шалёным Праз скалы падвойныя Ты прыплыла. Без мужа на чужыне 435 І, страціўшы ложа шлюбу, Ты, гнаная прэч з чужыны, Няшчасная, з ганьбай ідзеш. [1-я антыстрафа] Забытыя клятвы зусім, і сорам Знік у паветры з Элады славутае 440 Незваротна. Дом бацькавы дзе цяпер? Хто змог бы заступнікам быць, Бед, ліха цябе пазбавіць? Нявеста-царыца ў доме Другая цяпер ёсць. 445 [Эпісодый другі] [М е д э я, Х о р, Я с о н] Я с о н. Не навіна: я ведаю, і ўжо даўно, Што злоба дзікая стварае ліха шмат. Ты б і цяпер магла радзіму мець і дом, Калі б слухмянай прад мацнейшымі была – За гэта вінаваць язык распушчаны. 450 Ды мне ўсё роўна. Можаш і далей казаць Няспынна, што Ясон – найгоршы чалавек. Але за сказанае тут пра царскі дом… Ты цешся, што адно ідзеш ты ў высылку. А царскі гнеў заўжды ўлагоджваў я – 455 Хацеў, каб ты магла застацца тут… Але ж Ты робіш глупствы, гэтак кажучы цяпер Пра царскі дом, – таму цябе і выгналі… А я сяброў ніколі не зракаюся, Кабета, і прыйшоў сюды – падбаць, 460 Каб ты жабрачкаю ў свет з дзецьмі не пайшла. Бо ж у выгнанні не бывае соладка. Хоць ненавідзіш ты мяне, ды ўсё ж такі Ніколі я табе ліхога не жадаў. М е д э я. Ах ты, нягоднік! Не знаходжу горшых слоў, 465 Каб гідкую тваю падступнасць выявіць. І ты прыйшоў да нас вось гэтак, стаўшы ворагам, [Багам магутным, роду чалавечаму!] Не смеласць гэта, не велікадушнасць, не! – Зрабіўшы блізкім ліха, ў вочы ім глядзець. 470 А бессаромнасць гэтая – найгоршая Сярод заган людскіх. А добра ўсё-ткі, што Прыйшоў ты: будзе мне лягчэй, як выкажу Сваю пагарду я табе й тым дапяку. Але найперш скажу табе пра першае: 475 Цябе я ўратавала – ведаюць усе, Хто плыў тады з табою разам на “Арго”: Табе паслалі агнядыхальных быкоў, – Запрэгчы, каб смяротны ты засейваў лан. Няўсыпнага дракона я забіла: ён 480 Над залатым руном у кольцы скручваўся… То ж я прынесла ўратавальнае святло. Тады я дом свой і бацькоў пакінула, З табой на Пеліён паехала, у Ёлк – Куды не розум вёў мяне, а пачуццё, – 485 Там смерць жахлівую ўчыніўшы Пелію, Ад рук дачок – ты ж страху не зазнаў таго. І вось за гэта, найнягоднейшы з людзей, Ты здрадзіў мне, нанова ажаніўшыся, Хоць маеш дзетак... Калі б ты бяздзетны быў, Табе б я даравала жарсць да іншае. 491 У клятвы веры больш няма: не ведаю, Ці верыш ты ва ўладу тых старых багоў, Ці, можа, прынцыпы існуюць новыя, Калі свядома мне ты гэтак здраджваеш? 495 Ах, правая рука, якую песціў ты, Калені, да якіх гарнуўся – гора вам! Нягоднік, як я горка ашуканая! Няхай! Звярнуся як да сябра да цябе, Хоць добрага нічога й не чакаючы, 500 Але каб лепш тваю падступнасць выявіць: Куды ж цяпер падацца мне? Да бацькі ў дом, У край, якому здрадзіла дзеля цябе? Да Пелія дачок хіба што? Ну, яны Забойцу бацькі павітаюць з радасцю… 505 Я сваякам варожаю зрабілася – А тых, каму я мела быць апірышчам, Дзеля цябе ператварыла ў ворагаў… Вось так сярод жанчын Элады ты зрабіў Мяне шчаслівай самай, вось падзяка мне. 510 Такі вось верны муж… а я няшчасная! Край пакідаю, выгнаная, без сяброў, Са мною толькі дзеткі. Варты пахвальбы Той малады, што жабраваць іх выправіў На пару з ратавальніцаю колішняй! 515 О Дзэўс! Ты ж навучыў людзей адрозніваць, Дзе золата сапраўднае й падробка дзе, Але ж чаму ў нягоднікаў не высмаліў Таўро на целе, каб было іх як пазнаць?! Х о р. Жахлівы, неўтаймоўны выбухае гнеў, 520 Калі ўзнікае сварка паміж блізкімі! Я с о н. Відаць, патрэбны немалы дар слова тут, Каб, нібы пільны стырнавы на караблі, Вятрылы апусціўшы, уцячы ад хваль Тваёй, жанчына, языкатасці ліхой. 525 Занадта хваліш ты заслугі тут свае: Між тым, з усіх багоў і ўсіх людзей адна Кіпрыда паратунак мне дала. Хоць твой І спраўны розум, ды не хочаш ты прызнаць, Як бог Эрот пры дапамозе трапных стрэл 530 Цябе падбіў уратаваць маё жыццё. Але Не буду тут я ўдакладняць, бо ўсё ж такі Ты мне дапамагала – як там ні было б. Я доказы падам, што за ратунак мой Ты атрымала болей, чым дала сама. 535 Найперш, што ты ў Эладзе, а не ў варварскіх Краях жывеш, што ты пад абаронаю Законаў – не ва ўладзе сілы грубае. І э́ліны ўсе ведалі пра розум твой – Тым славу здабыла ты. А калі б жыла 540 На ўскрайку свету, хто ж бы пра цябе ўзгадаў? Мне не патрэбнае было б ні золата, Ні дар спяваць хоць за Арфея лепш, – Калі б мой лёс быў славай не асвечаны. Ды пра цябе пачаў я тут казаць таму, 545 Што ты вайну на словах пачала сама. А што да шлюбу да майго з царэўнаю… Я давяду, што ўчынак мой разумны быў І мудры, да таго ж карысны і табе, І дзецям… Ты мяне спакойна выслухай: 550 Калі прыйшоў я з Ёлка ў гэты край, Затурканы бясконцымі нягодамі, Як мне, уцекачу, пашчасціць лепш магло б, Апроч як шлюб узяць з самой царэўнаю? Не ад нянавісці – як цвеліш ты сябе – 555 Ці ад жадання мець нявесту новую Ці ад імкнення напладзіць найбольш дзяцей – Мне хопіць тых, што ёсць, і я не скарджуся, – Галоўнае, каб мець дастатак, добра жыць, Бо я ўжо добра ведаю, што ўбогага 560 Ўсе абмінаюць – нават лепшыя сябры; Дзяцей узгадаваць, нашчадкаў роду годнага, І да народжаных табою далучыць братоў, Іх роўнымі правамі надзяліць і род Увесь мой аб’яднаць, і ў згодзе жыць. Нашто 565 Табе яшчэ прыплод? Мне ж дзеці новыя Патрэбны, каб старым дапамагчы. І што, Ці ж кепска гэта? З тым і ты згадзілася б, Калі б не жэрла рэўнасць… У жанчын заўжды У галаве адно: захоўваць шлюб – і ўсё. 570 А як што здарыцца са шлюбам, вы тады І ўсё найлепшае ўжо ненавідзіце… Каб дзеці ў іншы спосаб нараджаліся І ў тым жанчыны ўдзелу каб не мелі – вось Тады б нашмат лацвей жылі смяротныя. 575 Х о р. Ясоне, красамоўна ты выказваўся, Ды нам здаецца, – кажам хоць супроць цябе – Што ты ўчыніў нядобра, жонцы здрадзіўшы. М е д э я. Я думаю інакш за шмат каго з людзей: Па-мойму, той, хто іншым чыніць крыўды, хоць Гаворыць гладка, кары заслугоўвае 581 Найбольшай; зло ён языком прыгладжвае, На ўсё ўжо здатны, хоць без лішняй мудрасці… Таму нас не палохай красамоўнасцю Сваёй, бо словам я цябе заб’ю адным: 585 Калі б не быў ты подлы, ты б даверыўся З тым шлюбам мне, а не хаваўся б ад мяне. Я с о н. Ага, тваю падтрымку, пэўна ж, я б займеў, Калі б пра шлюб сказаў табе… Ты ж і дасюль Не можаш злосць сваю ніяк утаймаваць. 590 М е д э я. Не ў тым прычына: жыць з чужынкай нейкаю На старасці было б цяжарам для цябе. Я с о н. Павер мне: тут жанчына ні пры чым, што я Ўзяў шлюб з царэўнай – тут прычына іншая. Як я казаў, я ўратаваць хацеў цябе, 595 А дзецям нарадзіць братоў-царэвічаў І дому гэткім чынам даць апірышча. М е д э я. Не трэба шчасця мне, што прычыняе боль, Як і багацця, што дашчэнту сэрца рве. Я с о н. А ведаеш, як можна ўсё змяніць і стаць 600 Мудрэйшаю? Ты добрым не цвялі сябе І ў шчасці не ўдавай з сябе няшчасную. М е д э я. Ты можаш кпіць так, маючы прыстанішча, А я ў выгнанне выпраўляцца змушана. Я с о н. Твой выбар – і нікога ў тым не вінаваць. 605 М е д э я. Мой выбар? Я ўзяла шлюб, здрадзіўшы табе… Я с о н. Уладцаў краю дзёрзка праклінала ты. М е д э я. …І я пракляццем роду сталася твайму. Я с о н. Больш я з табой спрачацца не збіраюся. Але, як хочаш у дарогу на дзяцей 610 Ці на сябе мець грошай ад мяне, скажы: Гатовы шчодра я дапамагчы й яшчэ Даць пэўны знак сябрам, каб падтрымалі вас. [У адказ на адмоўны Медэін жэст.] … Дарэмна ты, жанчына, адмаўляешся: Суціш свой гнеў і, праўда, будзе лепш табе ж! 615 М е д э я. Не трэба мне паслугі ад тваіх сяброў, І ад цябе нічога не вазьму – і не давай: Няма карысці ад дароў ліхіх людзей. Я с о н. Дык вось, няхай багі мне будуць сведкамі, Што я хачу ўсяляк дапамагчы табе 620 І дзецям, а ты ўпарцішся й сяброў сваіх Адпіхваеш. Ну што ж, табе тым будзе горш. М е д э я. Ідзі сабе! Па жонцы маладой, відаць, Засумаваў ты… і ўжо з дому так даўно. Спраўляй вяселле! Бог дасць: возьмеш шлюб такі, Што будзеш калі-небудзь праклінаць яго. 626 [Стасім другі] Х о р. [1-я страфа] Каханне, буяючы так, Ніколі людзям годнасці, Славы прынесці не можа. Толькі калі йдзе Кіпрыда, 630 Між багіняў самая вартая шаны. О багіня! Не высылай на мяне атрутных, трапных Стрэлаў жарсці неадольнай той. [1-я антыстрафа] Найлепшы дарунак багоў – Хай хопіць тут нам сціпласці, 635 Каб не спазнаць нам ніколі Гневу знішчальнага, сварак, Спрэчак злосных, цягі да ложка чужога – Лепш Кіпрыда тая жахлівая Няхай вострым клёкам 640 Шлюбам жанок апеку падорыць. [2-я страфа] Мілы наш край, любы наш дом, Каб не спазнаць выгнання Нам ніколі й бездапаможна Не блукаць у скрусе 645 Ды не пакутаваць так! Лепш бы смерць нас нагнала Недзе – толькі б Дня не ўбачыць гэткага нам. Не можа быць большых пакут, 650 Як дом твой у цябе забяруць. [2-я антыстрафа] Бачылі мы самі як след – Сведкаў нам больш не трэба, І скажам мы так, як ёсць: Да цябе ні сябры, ні горад 655 Літасці не мелі, як ты цярпела Пакут велізарных цяжар. Хай ліха возьме Тых, хто здрадзіў лепшым сябрам, Пракраўшыся так падступна 660 У чыстае сэрца – Не можа быць нам сябрам гэткі! [Эпісодый трэці] [А й г е й, М е д э я, Х о р, К а р м і ц е л ь к а] А й г е й. Медэя, цешся! Прывітання між сяброў Няма і быць не можа прыгажэйшага. М е д э я. О цешся й ты, сын Пандыёна мудрага, 665 Айгей! Скуль ты прыбыў на гэтую зямлю? А й г е й. Іду з вяшчальні Фэба старадаўняе. М е д э я. Нашто ж быў Пуп Зямлі табе з аракулам? А й г е й. Спытаць, ці мне дзяцей наканавана мець. М е д э я. Багі мае, ці ўсё яшчэ бяздзетны ты? 670 А й г е й. Бяздзетнымі нас пакідае нейкі бог. М е д э я. Ці маеш жонку ты, ці шлюбу не спазнаў? А й г е й. Не, шлюбнага ярма я не пазбаўлены. М е д э я. І што наконт дзяцей табе прадказваў Фэб? А й г е й. Таго спасцігнуць розумам не дадзена. 675 М е д э я. Ці прадказанне гэтае магчыма чуць? А й г е й. Вядома ж… пагатоў тут трэба добры клёк. М е д э я. І што ж сказаў ён – калі ўведаць можна мне? А й г е й. Каб мех я не развязваў да канца, пакуль… М е д э я. …Пакуль не зробіш штось, не прыйдзеш некуды? А й г е й. …Да бацькавага не вярнуся котлішча. 681 М е д э я. Дзеля чаго ж тады прыплыў ты ў гэты край? А й г е й. Бо тут жыве Пітфэй, трайзенскі валадар. М е д э я. Пабожны бацька, кажуць, у яго – Пелоп… А й г е й. З тым прадказаннем да яго хачу прыйсці. 685 М е д э я. Ён мудры муж і ў справах тых дасведчаны. А й г е й. І мне ён найбліжэйшы між паплечнікаў. М е д э я. Табе я зычу дасягнуць жаданага. А й г е й. Чаму ж твой позірк сумны й так змарнела ты? М е д э я. Айгей, мой муж – найгоршы між усіх мужоў. 690 А й г е й. Што кажаш? Пра сваю бяду распавядзі. М е д э я. Я збэшчана Ясонам, без віны зусім. А й г е й. І што ж ён учыніў? Дакладней раскажы! М е д э я. Узяў у дом ён гаспадыню іншую. А й г е й. Ці ж ён на ганьбу гэткую наважыўся? 695 М е д э я. Вось-вось! Цяпер зняважаны ўсе блізкія. А й г е й. Ён закахаўся ці яму абрыдзеў шлюб? М е д э я. Ён блізкім здрадзіў – ад кахання ашалеў. А й г е й. Хай прэч ідзе, як ён такі, як кажаш ты. М е д э я. Ён парадніцца з царскім домам захацеў. 700 А й г е й. А хто ж яму дазволіць? Ну, кажы далей! М е д э я. Крэонт, краіны валадар карынфскае. А й г е й. Я ўвесь, жанчына, разумею смутак твой… М е д э я. Прапала я й павінна стаць выгнанніцай. А й г е й. Кім выгнаная ты? Яшчэ адна бяда… 705 М е д э я. Крэонт, карынфскі цар, такі аддаў загад. А й г е й. А што Ясон? Зноў чыніць ён ганебнае… М е д э я. Адно ён кажа, а выходзіць іншае. Цябе я заклінаю барадой тваёй: Укленчыўшы, малю ў цябе заступніцтва: 710 Май спачуванне да мяне, няшчаснае, Не дай загінуць у выгнанні мне адной, Прымі мяне ў сваім краі, ля котлішча! Няхай багі тваё жаданне мець дзяцей Урэшце споўняць і шчаслівы будзеш ты. 715 Не ведаеш, які ўва мне ты скарб знайшоў: З тваёй бяздзетнасцю я скончу – так зраблю, Каб ты дзяцей займеў: я сродкі ведаю! А й г е й. Ёсць шмат падстаў, каб мне табе дапамагчы, Жанчына, бо найперш хацелі б так багі – 720 І дзеля тых дзяцей, што ты прарочыш мне. Бо гэта ў галаве ў мяне ўвесь час цяпер. Дык вось: калі ў наш край прыбыць ты здолееш, Тады прыму цябе з усёй гасціннасцю. Але тут папярэдзіць я хачу цябе: 725 Адсюль цябе я не магу забраць з сабой. А як сама да дому дойдзеш нашага, Застацца зможаш, і цябе не выдам я. Таму прыдумай, як ты дабірацьмешся, Бо нараканняў ад сяброў чуць не хачу. 730 М е д э я. Хай будзе так. Каб запаруку даў ты мне, Дык я не мела б і жадання іншага. А й г е й. Што – ты не верыш мне? Трывога ў чым твая? М е д э я. Я веру! Ды варожы мне дом Пеліеў, Ну і Крэонт. Сябе звязаўшы клятваю, 735 Мяне ты ім ніколі ўжо не выдасі. А проста так, багамі не пакляўшыся, Ты можаш калі-небудзь, хоць ты й сябар мой, Паддацца іх намовам. Бо я – слабая, А ў іх багацце ёсць і ўлада царская. 740 А й г е й. Ну, ты абачлівасці выяўляеш шмат, Але твайму жаданню не пярэчу я: І для мяне лепш, як змагу я ворагам Тваім, як што, падаць прычыну нейкую, І для цябе. То кім жа клясціся з багоў? 745 М е д э я. Зямлі кляніся ўлоннем, светлым Геліем, Прабацькам нашым, і багамі, што ў нас ёсць. А й г е й. Дык што рабіць і не рабіць чаго, скажы! М е д э я. Кляніся, што з тваёй зямлі не выганіш, На просьбу ворагаў маіх не выдасі 750 Мяне добраахвотна ты, пакуль жывы. А й г е й. Зямлі клянуся ўлоннем, Гелія святлом, Багамі ўсімі – так рабіць, як кажаш ты. М е д э я. Ну, досыць! А калі б ты клятвы не стрымаў? А й г е й. Хай, як з бязбожнікам, са мною станецца. 755 М е д э я. Ідзі спакойна ўжо. Усё абладжана. Я ў твой прыбуду край, як толькі я змагу, Калі зраблю ўсё тое, што задумала. Х о р. [Да Айгея:] Хай сын Маі, уладца, дадому Адвядзе цябе: ўсё, што жадаў ты, 760 Хай жа здзейсніцца тут, бо прыстойна Ты зрабіў усё. Ты, Айгей, чалавек найсапраўднейшы. М е д э я. О Дзэўс! О Дыке Дзэўсава! О Гелія Святло! Цяпер, сяброўкі, я перамагу 765 Ўсіх ворагаў: цяпер мой высветліўся шлях! Яны за ўсё заплацяць – гэткі мой спадзеў. Бо чалавек у хвілю найцяжэйшую З’явіўся гэты – і задумы здзейсню я, І мне ён стане ўратавальнай лінаю, 770 Калі прыбудзем у Паладзін горад мы. Цяпер задумы я хачу раскрыць свае, Пачуйце словы, непрыемныя для вас. Пашлю я да Ясона служку аднаго: Хай просьбу перадасць, каб ён да нас прыйшоў. Як прыйдзе – я лісліва патлумачуся: 776 Маўляў, і добра, што з царэўнай жэніцца, І што ён здрадзіў мне, задумка спраўная, І ўсё дарэшты ім прадумана як след. Ды папрашу, каб дзеці тут засталіся. 780 Не для таго пакінуць я збіраюся Іх тут, каб ворагам сваім аддаць на здзек, А каб царэўну подлую са свету зжыць: Дзяцей я да яе з дарункамі пашлю (Нібыта, каб яна адсюль не гнала іх): 785 З уборам ладным, залатым вянком. Уздзене гэта на сябе яна – й канец Ёй і таму, хто дакранецца да яе: Дары атрутай намачу смяртэльнаю. Але пра гэта досыць… Я пакутую 790 Ад думкі, шту зрабіць мне прыйдзецца яшчэ – Забіць сваіх дзяцей. І ўжо не дадзена На свеце анікому іх уратаваць. І знішчыўшы пад корань род Ясонавы, Пакіну край я, ад крыві сваіх дзяцей 795 Куды далей, бязбожны ўчынак здзейсніўшы. Мяне, сяброўкі, нішчаць кпіны ворагаў! Хай прападзе ўсё! Жыць навошта? Ні зямлі, Ні дому больш няма ў безабароннае… Я цяжка памылілася, пакінуўшы 800 Дом бацькаў і намове таго эліна Паддаўшыся! Дасць бог, заплаціць ён за ўсё! Жывымі больш не ўбачыць ён маіх дзяцей І не займее іх ад жонкі маладой: Паганую чакае й смерць паганая 805 Ад сродкаў тых, прыгатаваных мной. Ніхто не папракне ў пакоры й боязі Мяне, а акурат наадварот – што я Лагодная з сябрамі, злая з ворагам. Жыццё вянчае толькі гэткіх славаю. 810 Х о р. Калі ты пра задуму нам распавяла, Дзеля цябе ж, закон людскі шануючы, Цябе мы просім толькі не рабіць таго. М е д э я. Інакш я не магу, ды вам даруецца Казаць так, бо няшчасця не зазналі вы… 815 Х о р. Жанчына, ці ж дзяцей забіць ты здолееш? М е д э я. Ну так, я тым па мужу ўдару наймацней. Х о р. Ты самай нешчаслівай будзеш між жанчын. М е д э я. Няхай і так! Нашто тут словы марныя? [Да карміцелькі:] Ідзі, ідзі! Прыводзь Ясона найхутчэй! 820 Дасюль была ты мне ва ўсім адданаю, Ды пра задуму не кажы маю, калі Жанчына ты й да гаспадыні добрая. [Стасім трэці] Х о р. [1-я страфа] Племя Эрэхтэева бласлаўлёнае, Дзеці зямлі слаўных багоў, ад святых 825 Абшараў напаіліся мудрасцю вы. Ушанаваныя ёй, туды, Дзе празрысты эфір, Вы рушыце, дзе некалі Дзевяць цнатлівых 830 Муз-Піерыдаў, Як кажуць, спарадзіла Светлакудрая Нам Гармонія. [1-я антыстрафа] І кажуць, ад водаў Кефісавых бярэ 835 Ўсё Кіпрыда: Ветру павевы, які Лагодна так, шчодра Абвявае наш край. І, у свае валасы 840 З руж пахкі вяночак яна, Ўплятаючы, шле нам Памагатых развагі, Пекных Эротаў, якія ў дабрадзействах Ва ўсялякіх спрыяюць нам так. 845 [2-я страфа] Як горад свяшчэнных тых вод, Край дарагіх сяброў Здолеў бы гасцінна Нягодную ўзяць ды прыняць, Забойцу сваіх дзіцятак, 850 Дзе людзі жывуць звыкла? Задумайся, што ты робіш, Як кепска, злачынна гэта! Мы молім, укленчыўшы: Іх не забівай! 855 [2-я антыстрафа] Адкуль набярэшся ты сіл Сэрца ўзмацніць, руку Супраць тваіх дзетак, Жахлівую смерць учыніць? Ім як ты зірнеш у вочы, 860 Ці слёзы стрымаць зможаш? Не здолееш ты так проста, Як дзетак пачуеш мольбы, Запляміць руку іхняй Роднай кроўкаю! 865 [Эпісодый чацвёрты] [Я с о н, М е д э я, К а р м і ц е л ь к а] Я с о н. На заклік твой прыйшоў я, хоць без прыязі Ты да мяне. Ды я гатовы выслухаць Цябе, жанчына. Чым магу дапамагчы? М е д э я. Прабач, Ясоне, мне за ўсё, што я табе Нагаварыла. Добра, што мой гнеў стрываў 870 Ты мужна, бо ў нас столькі добрага было… Падумала я – й дакараю ўжо сябе: “Я, жорсткая, чаму я раззлаваная І лаю тых, хто хоча мне адно дабра? Нашто на краю ўладароў варожасцю 875 Мне дыхаць ды на мужа, што для нашае Карысці ўзяў царэўну – спарадзіць братоў Дзяржаўных для дзяцей маіх? Ці не пара Мне сцішыцца? Ці ж не багі спрыяюць нам? Ці ж я не маю дзетак і забылася, 880 Што мы ў выгнанні апынемся, без сяброў?” І зразумела я, што неразважліва Я гневу паддавалася свайму тады. Цяпер за розум твой хвалю цябе, што ты Сваяцтва гэткае прыдбаў нам, ну, а я, 885 Дурніца, лепш табе дапамагла б усё Зрабіць як след: стаць каля ложа шлюбнага, Тваёй нявесце прыслугоўваць з радасцю. Ды што казаць – мы ўсе жанчыны гэткія… Табе ж не варта ў кепскім нам наследаваць, 890 Адказваць глупствамі на глупствы нашыя. Я прызнаю, рабіла кепска я раней, Але цяпер, нарэшце, схамянулася. [У бок палаца, да дзяцей:] Гэй, дзеткі! Ну, выходзьце, дзеткі мілыя! Хутчэй сюды – давайце, павітайцеся 895 З татулем вашым і цяпер не крыўдзьцеся Больш на яго, як і матуля вашая! Між намі мір цяпер, і гнеў увесь прайшоў. [Я с о н, М е д э я, К а р м і ц е л ь к а, Д з е ц і, В ы х а в а л ь н і к] М е д э я. Руку вазьміце правую! [Сама сабе:] О, гора мне, Калі, што ведаю, мне лезе ў галаву!.. 900 Ці доўга, дзеткі, жыць вам і працягваць так Уперад ручкі? Бедная я, бедная! Мне плакаць хочацца, і страх бярэ такі… Цяпер, калі мы з бацькам замірыліся, Пяшчотнасць шчок сваіх слязьмі я замачу. 905 Х о р. І ў нас патокі слёз ліюцца ўжо з вачэй. Ах, каб жа ліха горшага не сталася! Я с о н. Ну вось, жанчына, кепскага не ўспамінайма. Мне зразумелая жанчыны злосць, калі Яе законны муж у новы хоча шлюб. 910 Але ж змяніла думку ты да лепшага, І ўцяміла, хоць не адразу, што для нас Больш выгадна – цаню тваю разважлівасць. [Да дзяцей:] Вы ж, дзеткі, ведайце: пра вас я не забыў, А з дапамогаю багоў аб вас падбаў. 915 Я ўпэўнены, што вы ў Карынфе некалі Яшчэ між першых будзеце, сярод братоў. Гадуйцеся! А ўсё астатняе для вас Ваш бацька зробіць і багі прыхільныя. Хацеў бы я, каб вы да мэты цвёрда йшлі 920 І каб мужнелі, ворагам маім назло. [Да Медэі:] Чаму ж зноў слёзы ты ліеш патокамі І спалатнелы твар свой адварочваеш, І слухаеш мяне зусім без радасці? М е д э я. Ды не, нічога… я пра дзетак думала. 925 Я с о н. Ну-ну! Пра долю іх паклапачуся я… М е д э я. Ну так, ці ж я магу не давяраць табе? Але ж да слёз жанчыны схільныя заўжды. Я с о н. Чаму ж аплакваеш дзяцей гаротна так? М е д э я. Іх спарадзіла я. Ты ім жадаў дабра – 930 Мне ж стала вусцішна, ці ж будзе так яно. Ды я хацела вось пра што прасіць цябе: Адно ты ведаеш, цяпер пра іншае. Раз высылка мая патрэбна ўладарам, То й для мяне найлепш, відаць, было б, каб я 935 Ані табе, ані дзяржаўцам не змагла Быць перашкодай, бо ім я варожая – Таму гатова я пакінуць гэты край, Адно каб дзеці пад тваёй апекаю Былі – прасі Крэонта, каб ён іх не гнаў. 940 Я с о н. Яго ўгаворваць буду, хоць не ведаю… М е д э я. І жонку папрасі – угаварыць цара Не выганяць дзяцей з краіны гэтае. Я с о н. Напэўна, я змагу яе пераканаць. М е д э я. Калі яна жанчына, як і іншыя! 945 А я ў тым клопаце табе дапамагу. Дарункі ёй я перашлю цудоўныя – На свеце лепшых анідзе не знойдзецца – Убор з тканіны тонкай, залаты вянок… А дзеці занясуць іх. Хай як найхутчэй 950 Адна са служак прынясе дары сюды. Шчаслівай не адзін раз будзе, а стакроць, Найлепшага на свеце мужа маючы І строй займеўшы, што калісьці Геліяс, Дзядуля мой, сваім нашчадкам перадаў. 955 Вазьміце, дзеці, падарункі шлюбныя І занясіце іх шчаслівай маладой! – Не сорамна прыняць дарункі гэткія. Я с о н. Нашто ж, дурніца, ты такая шчодрая? Ці мала ўбораў дома ёсць ва ўладароў? 960 Ці ім бракуе золата? Пакінь сабе! Калі я дарагі ёй, будзь упэўнена: За скарбы ўсё-ткі я важнейшы для яе. М е д э я. Не, кажуць, што й багам дарункі лю́быя, За безліч слоў прыемней людзям золата. 965 А ёй спрыяе лёс; прыхільныя багі Царэўне маладой. І я жыццём сваім – Не нейкім золатам – за дзетак заплачу. [Да дзяцей:] Ідзіце ж, дзеці, ў той багаты, пекны дом, І там царэўну – жонку бацькі новую – 970 Маліце, каб не йсці ў выгнанне вам цяпер; Дары ўручыце ёй і дапільнуйце, каб Адно сваёй рукой іх узяла яна. Хутчэй ідзіце! Маці з добрай весткай вас Чакацьме – што яе жаданне здзейснена. 975 [Стасім чацвёрты] Х о р. [1-я страфа] Няма больш надзей, што хтось паратунак дасць Дзецям: яны мусяць загінуць напэўна! Прыме ў вянку з золата смерць маладая Дочка цара: прыме згубу, Увянчаўшы Аідавай аздобай 980 Валасы светлыя. [1-я антыстрафа] Спакусіць яе тонкі ўбор, Боскі прамень Звабіць яе золатам пекным вяночка! На свеце тым будзе ўбірацца да шлюбу: 985 У цянёты трапіць яна І да смерці ў няволю, нешчасліўка, – Не ўратуеш яе. [2-я страфа] А ты, наважэнец злашчасны, Цароў зяцёк, 990 Ці ж не бачыш, як сам Ты рыхтуеш пагібель Сыночкам сваім І скон нарачонай сваёй? Які сляпы – ў чым твой лёс, не цяміш! 995 [2-я антыстрафа] Тваё я аплакваю гора Матуліна, Што са свету сама Узялася звесці дзіцятак сваіх, Бо ў шлюбнае ложа сабе 1000 Твой муж узяў падступна другую. [Эпісодый пяты] [В ы х а в а л ь н і к, М е д э я, Д з е ц і, Х о р] В ы х а в а л ь н і к. Застацца дзецям вашым тут, спадарыня, Дазволена, й дары царэўна прыняла У рукі з радасцю. Мір з дзецьмі поўны. М е д э я. Ах! В ы х а в а л ь н і к. Чаму ж не цешышся ты, а збялела ўся? 1005 М е д э я. Ой, бяда! В ы х а в а л ь н і к. З маёю весткай гэта не стасуецца. М е д э я. Бяда, бяда мне! В ы х а в а л ь н і к. Можа, несвядома я, 1009 Замест каб з добрай, з весткай дрэннаю прыйшоў? М е д э я. Прыйшоў з такой, як ёсць. Тут не твая віна. В ы х а в а л ь н і к. Чаму ж ты апусціла вочы й плачаш так? М е д э я. Інакш я, старча, не магу. Бо тое ўсё Багі ўчынілі – й замутнёны розум мой… 1014 В ы х а в а л ь н і к. Трывай! Яшчэ ж і вернешся ты да дзяцей. М е д э я. Раней вярнуся з іншымі няшчасцямі… В ы х а в а л ь н і к. Дый не адна ж ты з дзецьмі разлучаешся – Смяротным ліха трэба з лёгкасцю трываць. М е д э я. Так і зраблю я. Ты ж вяртайся ў дом цяпер І дзецям дай, што патрабуецца штодня. 1020 [З’яўляюцца Д з е ц і] Ах, дзеці, дзеці, ёсць для вас і край, і дом, Дзе вы ўсе надалей штодня жыць будзеце, Калі мяне, няшчасную, адну пакінеце. Мне ж на чужыну трэба йсці, выгнанніцы, Не ўбачыўшы ні радасці, ні шчасця ў вас, 1025 Ані вяселля. Мне ўжо ложа шлюбнага Не прыбіраць вам, не стаяць з паходняю… Ах, праз упартасць я сваю няшчасная! Бо я дарэмна, дзеткі, вас выхоўвала, Дарэмна давялося мне пакутаваць 1030 І боль цярпець, калі я нараджала вас. Што ж, колісь мела я, няшчасная, спадзеў, Што мне на старасць вы апорай будзеце, А як памру я, годна пахаваеце – На зайздрасць іншым. Ды цяпер ужо няма 1035 Тых спадзяванняў. Бо, калі я страчу вас, Пакутліва я буду дажываць свой век. Ды больш матулі вы сваёй не ўбачыце, Бо ў іншае жыццё навек пяройдзеце. [Да дзяцей:] Ой-ёй! Чаму глядзіце на мяне вы так? 1040 Што ўсмешкі кажуць вашыя апошнія? [Да хору:] Ах, што рабіць? І смеласць дзе падзелася, Жанчыны, як зірну ў іх вочы ясныя? Не, не змагу я: ад задум адмоўлюся – Дзяцей сваіх з краіны гэтай забяру! 1045 Няўжо, каб толькі іхні бацька смуткаваў, Сабе пакут я больш раблю ўдвая? Ды як мне быць? Не, ад задум адмоўлюся! Але ж… а ці не стану я пасмешышчам, Калі сваіх не пакараю ворагаў? 1050 Зрабіць я мушу гэтак; ганьба боязі Што ў сэрца да мяне цішком пракралася! Ідзіце, дзеці, ў дом. [Дзеці выходзяць] Калі ж не хоча хто Маіх ахвяраў сведкам быць – не будзе хай, Ды затрымцець маю руку не змусіць ён. 1055 Ах, не!.. Ніколі! Сэрца, не рабі таго: Няшчасная, дай жыць ім, пашкадуй! Са мною будуць жыць, каб быць мне ўцехаю. Але… ў імя Аіда духаў помслівых Я не дазволю, каб у рукі ворагаў 1060 На здзек і глум мае сыночкі трапілі; Іх смерць наканавана воляй вышняю – Таму заб’ю іх я, што ім жыццё дала. Так будзе, і ніхто не зменіць гэтага. …Ужо вянок на лбе ў яе, і ў строях тых 1065 Царэўна гіне ўжо: я добра ведаю. І я ступаю ўжо на шлях цяжкіх пакут, А ім – яшчэ пакутлівейшы выбрала. Хачу звярнуцца да дзяцей. [З’яўляюцца Д з е ц і] О, дайце мне Пацалаваць вам, дзеткі, хоць бы ручанькі! 1070 О, ручкі мілыя, галоўкі вашыя І тварыкі, і постаці зграбнюткія! Хай шчасце будзе вам хоць там: яго не даў Вам бацька тут… О, рук абдоймы любыя, О, мяккасць скурачкі, дыханне роднае 1075 …Ідзіце ўжо! Глядзець я болей не магу, Бо ўсю мяне пранізвае нясцерпны боль. Я ліха ўсведамляю, што ўчыніць хачу, Ды гнеў мацнейшы за мае памкненні ўсе, І церпяць ад яго смяротныя найбольш. 1080 Х о р. Надта часта ўжо Намагаліся мы глыбей Спасцігаць рэчы нават цяжэйшыя, Чым жаночаму розуму дадзена. Хоць да нас часам муза спрыяльная: 1085 Пакідае і нам трохі мудрасці. Хоць далёка не ўсім. Ёсць сярод жанчын – Можа, толькі адзінкі і знойдуцца – Тых няшмат, музам не чужых. 1089 Толькі вось скажам што: хто спаміж людзей Не дасведчаны й дзетак не спарадзіў, Той нашмат шчаслівейшы будзе за тых, Што займелі й гадуюць дзяцей штодня. Бо бяздзетным спасцігнуць не дадзена, Ці прыносяць уцехі ці скрухі больш 1095 Тыя дзеці: сваіх бо ж у іх няма – І што вядома ім? А дзе Ў доме парасткі дзетак пяшчотныя Прарастаюць – там бачым мы, як свой век У нялёгкіх турботах жывуць бацькі. 1100 Напачатку – каб выхаваць тых дзяцей І пакінуць у спадчыну ім дабро. А ці гэта прыстойным дзеткам, ці Не найлепшым урэшце патрапіць – хто ведае? Пра найбольшае ж ліха сказаць хачу, 1105 Найстрашнейшае ў свеце для ўсіх людзей: Хай прыдбаюць бацькі тых багаццяў шмат, Хай і дзеці цудоўнымі вырастуць, Ды сустрэнецца дзеткам варожы бог – І ў Аід панясе смерць няўмольная 1110 Целы мілых дзетак, няшчасных тых. І навошта нам тое: да ўсіх пакут Мець і іншыя йшчэ, невыносныя, Дзеля тых дзяцей, Што багі спасылаюць нам нашыя? 1115 [М е д э я, Х о р, В я с т у н] М е д э я. Даўно, сяброўкі, я чакаю, шту мне лёс Звястуе, і за домам пільна ўсё сачу. Вунь, зрэшты, бачу аднаго з Ясонавых Ганцоў: як ён бяжыць сюды, задыханы. Відаць, пра нешта скажа нам нядобрае… 1120 В я с т у н. Ты, чын бяспраўны ды жахлівы здзейсніўшы, Медэя, уцякай адсюль! – хоць караблём, Хоць возам сухапутным, ды ўцякай хутчэй! М е д э я. Што ж сталася, каб гэтак спешна мне ўцякаць? В я с т у н. Дачка валадара памерла толькі што, 1125 І цар Крэонт сканаў, атручаны табой. М е д э я. Найлепшую прынёс ты вестку, і цяпер – Мой дабрадзей ты й сябар да канца жыцця! В я с т у н. Што кажаш ты? Жанчына, хіба можна так Быць не ў сабе ды цешыцца, што котлішча Валадароў патухла – дый ад рук тваіх?! 1131 М е д э я. Магла б сказаць я шмат чаго табе ў адказ, Але… не трэба гарачыцца, сябра мой! Якой была іх смерць, мне раскажы: ўдвая Я ўсцешуся, калі быў скон пакутлівы. 1135 В я с т у н. Калі табой народжаныя два сыны Прыйшлі ў дом да царэўны з бацькам са сваім, Мы, слугі, што перажывалі за цябе, Былі так рады. Чутка абляцела ўвесь Палац – што вы з сужэнцам замірыліся. 1140 Цалуе дзецям хтось руку, хтось – белую Галоўку. А я сам, усцешаны, іду Ў пакой жаночы разам з тымі дзеткамі. А гаспадыня, намі шанаваная 1144 Замест цябе, перш чым заўважыла дзяцей, Ясону так лагодна заўсміхалася. Ды ўгледзеўшы дзяцей – схавала вочы ўраз І нават белы тварык адвярнула свой У гневе. Ды пачаў сужэнец твой яе 1149 Ўтаймоўваць, супакойваць, прамаўляючы: “Не трэба на сяброў сваіх цяпер злаваць – Спыні свой гнеў і павярні свой твар да іх: Лічы сябрамі тых, каго твой лічыць муж. Прымі дары ад іх і бацьку папрасі 1154 Свайго, каб іх не выганяў – дзеля мяне!” Аздобы ўбачыўшы, стрымацца не магла Яна й паабяцала мужу ўсё. Пакуль Ён з дзецьмі за парог – царэўна ўжо хутчэй Прыгожы на сябе надзела той убор, Вянок уздзела залаты на кудзеры, 1160 Якія пры люстэрку ўкладваць пачала, Халоднаму адбітку заўсміхалася… Устаўшы з трона, абышла пакой яна, Прыгожа, зграбна ножкамі ступаючы Бялюткімі, ад падарункаў шчасная. 1165 На дыбачкі ўставала, азіралася – Аж раптам сталася з ёй штось жахлівае: Яна ўся спалатнела і затрэслася, Назад пасунулася, дзе трон стаяў, Упала потым на яго – не на зямлю. 1170 Адна старая служка, ў тым угледзеўшы Гнеў Пана ці якога бога іншага, Ускрыкнула. І раптам ротам пацякла Ў царэўны пена белая, і зрэнкі ўраз Патухлі, закаціўшыся, і твар пабляк… 1175 І тут пачуліся не крыкі роспачы, А галашэнне гучнае. І нехта з іх Да бацькі кінуўся ў пакой, а хтось яшчэ Да мужа новага, каб расказаць пра ўсё… І ўвесь палац ад тупату заходзіўся. 1180 Прабег бы стадыю сваю ўжо да канца Бягун-спаборнік, покуль – з непрытомнасці Знямелай выйшаўшы – яна расплюшчыла На хвілю вочы, невыносна стогнучы. Пакуты сталі большымі ўдвая: 1185 На галаве той залаты вянок пачаў Гарэць нязвыклым вынішчальным полымем. А пышны ўбор – той падарунак ад дзяцей – Стаў цела раздзіраць яе прыгожае. Тут, з трону падхапіўшыся, уся ў агні, 1190 Яна пабегла, валасамі трасучы́, Каб скінуць той вянок; ды моцна ўцяўся ён Жанчыне ў скроні. І чым больш яна чалом Трасе, тым больш шугае тое полымя. І падае яна – так лёс прадвызначыў – 1195 І нават бацька не пазнаў бы ўжо яе. Бо ўжо не згледзець ні вачэй царэўніных, Ні твару пекнага: з ілба сцякае кроў, Мяшаючыся з полымем бязлітасным – 1199 Плоць з костак адпадае, як смала з сасны, Нібы ў атруты кіпцюры нябачныя… Відовішча жахлівае! І ўсім было Даткнуцца да яе прад лёсам боязна. Яе ж няшчасны бацька, у няведанні, Прыбег у дом і ўпаў перад нябожчыцай. 1205 Ускрыкнуў і абняў яе, цалуючы. Стогн вырваўся ў яго: “Дзіця няшчаснае! Каторы з дэманаў цябе са свету зжыў? Хто сіратой зрабіў старога напярэдадні 1209 Канца свайго? Хачу, дзіця, сканаць з табой…” Крыху суцішыўшыся, цар паспрабаваў Хоць неяк цела выпрастаць старэчае, Ды, як вісяць на дрэве лаўравым лісткі, Стаў віснуць ён... Пачаўся дзікі супраціў: Ён намагаўся хоць бы ўкленчыць, ды яна Яго не адпускала. Адхіснуўся цар – 1216 І плоць старая распаўзацца пачала! І ўрэшце ён знясіліўся і мёртвы ўпаў, Бо з ліхам быў ужо не здольны справіцца. І вось яны, няшчасны старац і дачка, 1220 Ляжаць – іх лёс павінен быць аплаканы. Што да цябе, дык і размовы тут няма: Ты мусіш выбаўляць сама сябе з бяды. Заўсёды я лічыў: жыццё людское – цень. Скажу без боязі, што хто за мудрага 1225 Сябе ўважае, ў сілу верыць розуму – Той робіць толькі глупства найвялікшае. Смяротным шчасце пазнаваць не дадзена. Бывае, што ў багацці шчасціць некаму За іншых больш, ды не спазнае шчасця ён. Х о р. Здаецца, сёння шмат бяды бог учыніў 1231 Ясону, і ён пацярпеў заслужана. О, бедная, тут мы твой лёс аплакваем, Дачка Крэонтава, бо трапіла ў Аід Ты, каб адно з Ясонам гэты шлюб узяць. 1235 М е д э я. Сяброўкі, я ўжо вырашыла: найхутчэй Яго дзяцей забіць і з горада ўцякаць, Каб не спазніцца і больш жорсткім ворагам На смерць іх не аддаць. Бо ўсё адно яны Загінуць мусяць – хай жыццё ў іх забярэ 1240 Жанчына, што іх нарадзіла некалі. Давай, узбройся, сэрца: хіба ты ўчыніць Не здолееш злачынства неабходнае? Бяры ж, рука бязлітасная, меч, бяры І самае жахлівае ў жыцці зрабі. 1245 Не можаш схібіць ты – дык не задумвайся Над лёсамі дзяцей, табой народжаных: Забудзь, што маці ты – ў кароткі гэты дзень, А потым плач! Бо і забіўшы іх, любіць Не перастанеш, маці нешчаслівая! 1250 [Стасім пяты] Х о р. [1-я страфа] О, маці-зямля, яснае Праменне сонечнае! Паглядзіце на яе, Кабету жорсткую – пакуль не ўзняла Самагубную руку на дзяцей! Бо род твой залаты жыццё ім даў – 1255 Кашчунна было б, каб кроў боскую Смяротны хто праліў. О, святло Дзэўсава! Просім, спыні яе І прагані з жытла, дзе помслівая Жыве Эрынія з славай жахліваю! 1260 [1-я антыстрафа] Дарэмна пакутавала За боль дзяцей сваіх ты; дарма нарадзіла іх, Як ацалела ты каля Сімплегад Негасцінных тых, абмінуўшы смерць. Няшчасная, чаму ты робіш так, 1265 Які шал цябе ахапіў – забіць?! Бо ўсё адпомсціцца: Недапушчальна ўсё ж забіваць сваякоў. Не абмінуць багі злачынстваў ліхіх 1269 Супраць сваёй крыві: ўвесь пакараюць род. [2-я страфа] Д з е ц і М е д э і (у доме). Ай, ай! Х о р. Ці чуеш ты крык, сваіх дзетак крык? Жанчына, бяда табе, о лютая! Г о л а с а д н а г о д з і ц я ц і. Ой, дзе ратунак, дзе – ад матчынай рукі?! Г о л а с д р у г о г а д з і ц я ц і. Не ведаю: відаць, што мы загінем, брат. Х о р. Хадзем хутка ў дом – дзяцей ратаваць… 1275 Давайце шпарчэй! Д з е ц і М е д э і. Ратуйце, у імя багоў! Ой, ліха нам! Вось-вось апы́немся ў цянётах смерці мы… Х о р. Вар’ятка, з жалеза ты ці з каменю, Калі дзецям ты, 1280 Народжаным табой жа, смерць нясеш уласнаручна? [2-я антыстрафа] Ах, ведаем мы жанчыну адну, не больш, Што руку на дзяцей падняла – Іно, што звар’яцела, калі помслівы Гнеў жонкі Дзэўсавай яе паслаў блукаць. 1285 Дзяцей у салёную глыбіню Паслала яна, А потым сама са стромага берага У мора, услед за дзеткамі, скочыла. І што горшае магло надарыцца? 1290 О жаночы шлюб, Колькі ўжо няшчасцяў смяротным ты прычыніў міжволі… [Эксад] [Я с о н, Х о р] Я с о н. Жанчыны, вы, што ля палаца стаіце, Ці пасля ўчыненага там яшчэ яна, Медэя? Ці ўжо з краю збегчы здолела? 1295 Бо трэба схованку шукаць ёй пад зямлёй Альбо ўгару ўзляцець на крылах, да нябёс, Каб помсты не зазнаць ад дому царскага. Ці ёй здаецца, што, забіўшы ўладара, Яна беспакарана з горада ўцячэ? 1300 Ды не па ёй – за дзетак я турбуюся, Бо адплаціць ёй за забойства ёсць каму: Я ж дзеткам мілым ратаваць жыццё прыйшоў, Каб не ўчыніў ім ліха род пакрыўджаны, За ўчынак помсцячы бязбожнай мацеры. 1305 Х о р. Няшчасны, ты не ведаеш усёй бяды Сваёй, Ясон! Інакш бы так не гаварыў… Я с о н. А што, яна хацела б і мяне забіць? Х о р. Твае забіты дзеці матчынай рукой. Я с о н. О, жах! Жанчыны, вы мяне знішчаеце! 1310 Х о р. Дык ведай: больш ужо няма дзяцей тваіх. Я с о н. Дзе ж іх яна забіла: ў доме, ці вось тут? Х о р. Адчыніш дзверы й дзетак целы ўбачыш ты. Я с о н. Збівайце, служкі, засаўку як найхутчэй, Каб і дзяцей забітых мог убачыць я, 1315 І тую, на якой я ўжо адпомшчуся! [Я с о н, Х о р, М е д э я (на калясніцы)] М е д э я. Нашто ламаеш дзверы? Хочаш бачыць ты Забітых і мяне, што тое здзейсніла? Высілкі марныя твае! Ну, гавары, Як маеш што! Рукамі ж не дацягнешся 1320 Ты да мяне, бо некалі дзед Гелій даў Мне абарону – калясніцу гэтую. Я с о н. О, ўзненавіджаная ўсімі боствамі І мною, і ўсім гэтым племенем людскім, 1324 Ты, што змагла працяць мячом сваіх дзяцей, Мяне знішчаючы праз страту страшную – Глядзіш на сонца й на зямлю без сораму, Зрабіўшы справу гэткую бязбожную! Хай спруцянела б ты! І бачу ж я цяпер, Чаго не бачыў – як з краіны варварскай 1330 Цябе ў дом э́лінскі прывёз, праклятую, Дзядоў, бацькоў, сваёй краіны здрадніцу. Тваёй рукой вадзілі помсты дэманы. Ты й брата так забіла каля вогнішча, Каб трапіць на ладдзю “Арго” аздобную. 1335 Пачатак быў такі. А ўзяўшы шлюб са мной І дзетак нарадзіўшы, ты ж забіла іх – Праз рэўнасць да чужога ложа шлюбнага. Між э́лінскіх жанчын ніводная б таго Ўчыніць не здолела, а я ж абраў не іх 1340 За жонку, а цябе – бяду наклікаўшы. Бо не кабета – львіца ты, й тырэнскую Марскую Скілу абагнала ў лютасці. Ды й самымі вялікімі праклёнамі 1344 Цябе не проймеш, з пыхай гэткай дзікаю – Каб спрахла ты, дзетазабойца гідкая! Адно мне застаецца: праклінаць свой лёс, Бо новы шлюб не прынясе ўжо ўцехі мне, І з дзеткамі, што спарадзіў я й выхаваў, Паразмаўляць я не змагу. Усё, канец… 1350 М е д э я. Магла б я шмат чаго сказаць табе ў адказ, Калі б не ведаў бацька Дзэўс, што для цябе Зрабіла я ды ад цябе што зведала. Не, больш табе, што шлюб наш зганьбаваў, Не жыць у шчасці, не ўсміхацца здзекліва! 1355 Таму й царэўна, й той, хто вас натхняў на шлюб, Крэонт, бяскарна ўсё ж мяне не выгналі! Дык вось: як хочаш, хоць мяне ты львіцай кліч, Хоць Скілаю тырэнскаю – а ўсё адно Табе я ў сэрца самае пацэліла. 1360 Я с о н. Сабе ж таксама: гора ж бо агульнае. М е д э я. Тым лепей: хоць з мяне не пасміхацьмешся. Я с о н. О, дзеткі, што за маці вам дасталася! М е д э я. О, вы, малыя, здрадай бацькі знішчаны! Я с о н. І што, хіба забіла іх мая рука? 1365 М е д э я. Твой юр і новы ўзяты шлюб з царэўнаю. Я с о н. Дык ты праз рэўнасць знішчыла сваіх дзяцей? М е д э я. Што, для жанчыны гэта проста, думаў ты? Я с о н. Для мудрай – проста, для цябе ж – адна бяда. М е д э я. Яны памерлі! Хоць бы так пацерпіш ты. 1370 Я с о н. Жывуць, лунаюць духі помсты над табой… М е д э я. Багам вядома, ад каго пайшла бяда. Я с о н. Вядома ім душа твая пачварная. М е д э я. Крычы, сварыся! Слухацьму з пагардаю… Я с о н. І я цябе… То лепей разысціся нам. 1375 М е д э я. І што? Таго жадала я даўным-даўно. Я с о н. Дай мне дзяцей аплакаць, потым пахаваць. М е д э я. Не, я хавацьму іх рукамі гэтымі: Іх целы ў храм Акраі-Геры занясу, Каб зганьбаваць іх ворагі не здолелі, 1380 Спустошыўшы магілку. На Сізіфавай Зямлі ўсталюю свята я, каб адкупляць Ахвярнымі дарамі кроў нявінную. Сама ж пайду я ў Эрэхтэеву зямлю: Ў Айгея, сына Пандыёна, буду жыць. 1385 А ты сканаеш з ганьбай, і заслужана! – Цябе заб’е асколак карабля “Арго”, Бо нешчаслівым, горкім ты зрабіў мой шлюб. Я с о н. Хай Эрынія помсціць за дзетак табе, Дык кару пашле. 1390 М е д э я. Хто захоча пачуць цябе з вышніх багоў, Ашуканец ты й клятваадступнік ліхі! Я с о н. Гора, гора праклятай забойцы дзяцей! М е д э я. Лепш ідзі вунь у дом – жонку трэба хаваць. Я с о н. Што ж пайду я, пайду… без абодвух сынкоў. М е д э я. Ды зарана стагнаць: прыйдзе старасць яшчэ… Я с о н. Дзеткі мілыя! М е д э я. Мацеры, а не табе. 1397 Я с о н. Ты нашто іх забіла? М е д э я. Табе на бяду. Я с о н. Ах, да вуснаў дзіцячых прыпасці хачу Хоць бы раз я, няшчасны такі чалавек! 1400 М е д э я. Ты іх клічаш і моліш багамі цяпер, А тады адштурхоўваў. Я с о н. Ах, дзеля багоў Дай яшчэ іх пяшчотныя цельцы абняць! М е д э я. Не, не дам! І ўсе марныя словы твае. 1404 Я с о н. Дзэўс, ты чуеш, як гоняць мяне прэч адсюль: Колькі ж мне ад нягодніцы гэтай цярпець – З сэрцам жорсткім ільвіцы, што кроў праліла Дзетак родных? Ды буду я, колькі магу, Іх аплакваць, пракляты свой лёс кленучы. Буду сведкамі клікаць нябесных багоў, 1410 Што не толькі дзяцей ты забіла, але Не дала мне абняць іх, як след пахаваць: Лепш бы іх аніколі я не спарадзіў, Чым вось, бачыць няшчасных, забітых табой. Х о р. На Алімпе шмат што нам прадвызначыў Дзэўс, Шмат багі нечаканага могуць чыніць, 1416 І не робіцца так, як хацелася б нам. І знянацку, бывае, заспее нас бог – Гэтым разам і сталася так. Паст. у 431 г. да н.э. Каментар перакладчыка Эўрыпід, наймалодшы сярод класікаў старагрэцкай трагедыі, нарадзіўся каля 480 (паводле некаторых звестак – у 484), а памёр каля 406 года да нашай эры. Месцам яго нараджэння лічыцца Саламін – востраў, які стаў месцам адной з вырашальных бітваў другой грэцка-персідскай вайны. Але большасць яго твораў, якія мы ведаем сёння, з’явілася і была пастаўлена напярэдадні і падчас іншай, Пелапанэскай, вайны. Да іх нале­жаць: “Алкестыда” (438), “Медэя” (431), “Гіпаліт” (428), “Гекаба” і “Андрамаха” (абедзве каля 424), “Траянкі” (415), “Іфігенія ў Таўрыдзе” і “Электра” (абедзве каля 413), “Алена” (412), “Фінікійкі” (каля 410), “Арэст” (408). “Іфігенія ў Аўлідзе” і “Бакханкі” (абедзве пасля 406) і інш. Камедыя “Бакханкі” ў 20-х гадах мінулага стагоддзя была перакладзеная на беларускую мову Юльянам Дрэйзіным, але публікацыя гэтага перакладу (нядаўна адкрытага Алесем Жлуткам у архіве) яшчэ не адбылася. Змешчаны вышэй пераклад “Медэі” выкананы паводле тэксту, адпаведнага арыгіналу, апублікаванаму ў выданні: Euripides. Fabulae. Recogn. brevique and. crit. instr. G.Murray. Vol. 1. – Oxford: Clarendon Press 1902 (Reprint: 1974). Пры складанні каментару намі таксама выкарыстаныя кнігі: Словник античної міфології: Укладачи І.Я.Козовик, О.Д.Пономарів. – Київ: Наукова думка, 1989. Euripides. Medea: Griechisch / Deutsch. Ьbersetzt und herausgegeben von Karl Heinz Eller. – Philipp Reclam jun. Stuttgart 2005. У гэтым месцы перакладчык хацеў бы выказаць вялікую падзяку Васілю Сёмуху і Алесю Жлутку за ўважлівае прачытанне электроннай версіі перакладу, а таксама за выказаныя заўвагі і ўдакладненні, якія ў абсалютнай большасці былі намі ўлічаныя. Перакладчык выказвае асцярожную надзею, што для тых, хто знаёмы з “Медэяй” Эўрыпіда толькі з найбольш вядомага рускага перакладу, выкананага Інакенціем Анненскім, беларус­кі пераклад адкрые пэўныя змястоўныя нюансы і дасць больш дакладнае ўяўленне пра паэтычную форму арыгіналу. Радкі беларускага перакладу пранумараваныя. Прыведзеныя ніжэй каментары адносяцца да адпаведных указаных радкоў. Радкі і словы, пададзеныя ў квадратных дужках, у ацалелых рукапісах адсутнічаюць, але традыцыйна ўводзяцца дзеля дакладнейшага разумення тэксту. Р. 1-2: “Калі б ладдзя “Арго” тады не праплыла / Ах! у Калхіду між замглёных Сімплегад…”. Пад л а д д з ё й “А р г о” маецца на ўвазе карабель арганаўтаў з шырокавядомага міфа (гл., напрыклад: Легенды і міфы Старажытнай Грэцыі: пераказ У.І.Анісковіча. Мн.: Юнацтва, 1996. С.20-37). На гэтым караблі Ясон (Язон) разам са сваімі паплечнікамі прыплыў у К а л х і д у (тэрыторыя на ўсходнім узбярэжжы Чорнага мора, сёння – “Эгрысі” ў Грузіі), каб здабыць там залатое руно – шкуру лятучага залатаруннага барана. С і м п л е г а д а м і грэкі называлі дзве невялікія выспы на ўваходзе ў праліў Басфор, якія часта служылі непераадольнай перашкодай для тагачасных мараплаўцаў. Р.3-4: “Ды каб на Пеліён калісь не падала / Падсечаная хвоя…”. Тут утрымліваецца намёк на П е л і ё н, гару ў Тэсаліі (Фесаліі), якая была знакамітая сваім карабельным лесам. З гэтага лесу мелася быць вырабленая і ладдзя “Арго”. Р.5: П е л і й быў дзядзькам Ясона. Аракул прадказаў яму бяду, якую яму нібыта прынясе ягоны пляменнік – таму Пелій, каб аддаліць ад сябе Ясона, і прыдумаў выправу па залатое руно. Р.7: Ё л к (Іолк) – горад на паўднёвым беразе Тэсаліі, Ясонава радзіма. Горад быў заснаваны Крэтэем, дзедам Ясона. Ясонаў бацька Эсон (Эзон) быў пазбаўлены ўлады сваім братам Пеліем. Р.65: “Тваёю заклінаю барадой…”. У грэкаў існаваў звычай пры звяртанні да каго-небудзь з надзвычай важнай просьбай злёгку церабіць яго за падбародак. Р.67-68: “…як праходзіў паўз гульцоў / У шашкі…”. Карынфцаў лічылі заўзятымі аматарамі гульняў. Р.160: Ф е м і д а (Тэміда, Тэміс) – другая законная жонка Дзэўса, багіня справядлівасці і закону. А р т э м і д а – дачка Дзэўса і Лето, Апалонава сястра, напачатку шанаваная як багіня расліннага і жывёльнага свету. Р.166: “О, мой бацька…”. Бацьку Медэі звалі Аетам. Медэя забіла свайго брата Апсірта і падчас сваіх уцёкаў на караблі разам з Ясонам скідвала кавалкі яго пасечанага цела ў мора, каб збіць з тропу пераследвальнікаў, пасланых яе бацькам. Р.169: “…прамаўляе яна / Да Феміды да помснай…” – так Эсхіл называе адну з Эрыній, багінь помсты. Р.210-211: “Праз воды быстрыя затокі ў той / Салёнай гарлавіне”. Тут маецца на ўвазе праліў Басфор. Р.232: “Спачатку мы нятанна плацім за мужоў…”. Тут гаворка ідзе пра пасаг: з яго дапамогай бацькі як бы “куплялі” мужа сваёй дачцэ. Р.236–237: “Пакінуць мужа ў нас ганебным лічыцца – / Тады жанчына мае славу кепскую”. Узяць развод у Старажытнай Грэцыі жанчыне было складана. Яна мусіла абавязкова асабіста запатрабаваць яго ў архонта (кіраўніка горада). Мужчына ж мог проста прагнаць сваю жонку. Р.397: “…Гекатай, апякункай котлішча майго…”. Медэя лічыць сябе жрыцай багіні Гекаты, дачкі тытана Перса (паводле іншых міфаў – дачкі Дзэўса і Геры або Дзэўса і Дэметры), апякункі чараўніцтва і вядзьмарства. Менавіта Геката вучыла Медэю прыгатоўваць атруту. Р.405: “…што з Сізіфавай радні…”. Крэонт быў сынам Сізіфа, заснавальніка Карынфа. Паколькі Сізіф лічыўся разбойнікам, выраз “Сізіфава радня” гучыць абразліва. Р.406: Г е л і й (Геліяс) – усевідушчы бог сонца, сын тытана Гіперыёна і Тэі, брат Селены. Р.421-422: “…музаў спеў / Даўні…”. Тут, відаць, маецца на ўвазе паэзія Архілоха, грэцкага паэта, які жыў у VII ст. да н.э. Р.433: “Праз скалы падвойныя / Ты прыплыла…”. Тут гаворка зноў ідзе пра Басфор. Р.480: “Няўсыпнага дракона я забіла…”. Пра “няўсыпнага дракона” пазней пісалі Апалоній Радоскі ў “Арганаўтыцы” і Авідый у “Гераідах”. Р.528: К і п р ы д а – адзін з эпітэтаў багіні кахання Афрадыты. Р.613: “Даць пэўны знак сябрам, каб падтрымалі вас…”. Развітваючыся з гасцямі, гаспадары мелі звычай разломваць папалам дошчачку або пласцінку, якія пры новай сустрэчы складаліся разам і былі як бы знакам сяброўства. Р.665: П а н д ы ё н – цар Афінаў, які пераняў карону па сваім бацьку Кекропе, які лічыўся заснавальнікам горада. Р.668: П у п З я м л і. Гаворка ідзе пра храм Фэба-Апалона ў Дэльфах, дзе замест алтара стаяў камень канічнай формы – “пуп зямлі”. Паводле легенды, менавіта тут сустрэліся выпушчаныя Дзэўсам арлы, якія ляцелі з захаду і ўсходу. Р.673: “Не, шлюбнага ярма я не пазбаўлены”. Вядома, што рэальны Айгей быў жанаты два разы: напачатку з Мелітай, потым з Халкіёпай. Р.679: “Каб мех я не развязваў да канца…”. Тут маецца на ўвазе ўстрыманне ад віна і кахання. Р.683: “Бо тут жыве Пітфэй, трайзенскі валадар…”. П і т ф э й (Пітэй) – бацька Айтры. Пітфэй зразумеў, што прадказваў Эгею Апалонаў аракул (параўн. заўвагу да р. 679), але напаіў таго віном і дазволіў правесці ноч са сваёй дачкою. Ад гэтай сувязі нарадзіўся Тэсей. Т р а й з е н (Трэзен) – горад у Аргалідзе. Р.759: “…сын Маі…”. Тут маецца на ўвазе Гермес, які быў сынам Дзэўса і Атлантавай дачкі Маі. Р.764: Д ы к е – дачка Дзэўса і Феміды (Тэміды), увасабляла са­­б­о­ю спра­вядлівасць. Р.771: “…Паладзін горад…”. Гаворка ідзе пра Афіны (Палада – адзін з эпітэтаў багіні мудрасці Афіны). Р.824: “Племя Эрэхтэева…”. Тут маюцца на ўвазе жыхары Афінаў. Э р э х т э й быў сынам Гефэста і Геі (Гефайста і Гаі), адным з міфічных цароў Афінаў. Р.831: М у з ы - П і е р ы д ы. Маюцца на ўвазе музы, дочкі Дзэўса і Мнемасіны (ці Гармоніі), якія ў сапраўднасці нарадзіліся ў Піерыі (Македонія, на поўнач ад Алімпа), а не ў Афінах, як паказвае Эўрыпід. Р.834: Г а р м о н і я была музай, Дзэўсавай (паводле іншай версіі Арэсавай) дачкой і жонкай Кадма. Р.844: Э р о т ы – пададзенае ў множным ліку ўвасабленне Эрота (Эраса), бога кахання, спараджэнне Хаосу і Урана. Пазней яго лічылі сынам Гермеса (паводле іншых міфаў, Арэса ці самаго Дзэўса) і Афрадыты. Р.846: “Як горад свяшчэнных тых вод…”. Тут маюцца на ўвазе рэкі Іліс і Кефіс, водамі якіх арашаліся план Атыкі. Р.954: Г е л і я с – гл. заўвагу да р. 406. Р.980: А і д а в а а з д о б а – смертаносная аздоба. Р.1027: “…не стаяць з паходняю…”. У старажытных грэкаў маці маладога сустракала вясельную працэсію з запаленай паходняй у руках. Р.1172: “Гнеў Пана ці якога бога іншага…”. П а н быў народжаным у Аркадыі богам лесу, статкаў, чарод, пастухоў. Яго часта прадстаўлялі напалову жывёлай з казлінымі нагамі. Р.1181: С т а д ы я (у арыгінале “шэсць плетраў”) – старагрэцкая мера даўжыні, складала прыкладна 185 м. Р.1284: І н о – дачка Кадма і Гармоніі, другая жонка Атаманта, цара Тэсаліі. Нацкаваны багіняй Герай Атамант у прыпадку шаленства забіў іх малодшага сына Леарха, пасля хацеў забіць Іно і другога сына, Мелікерта. У роспачы Іно разам з Мелікертам кінулася ў мора, дзе стала марской багіняй Леўкатэяй, а Мелікерт зрабіўся марскім богам Палемонам. Р.1342–1343: Т ы р э н с к а я С к і л а. Маецца на ўвазе дачка Форкія і Гекаты (параўн. заўв. да р. 397), якая была ператвораная ў пачвару з шасцю парамі ног і шасцю сабачымі галовамі, што быццам бы жыла ў пячоры каля пратокі паміж Італіяй і Сіцыліяй у Тырэнскім моры і, разам з Харыбдай, нападала на мараплаўцаў, якія спрабавалі праплысці міма. Р.1379: Х р а м А к р а і - Г е р ы. Маецца на ўвазе святыня ў гонар багіні шлюбу Геры, якая стаяла на гары каля горада Сікіён, за 10 кіламетраў ад Карынфа. Р.1381–1382: С і з і ф а в а з я м л я. Маецца на ўвазе Карынф, паводле легенды заснаваны Сізіфам (параўн. заўвагу да р.405). Р.1387: “Цябе заб’е асколак карабля “Арго”…”. Паводле міфа, Ясон, які прылёг па­спаць, хаваючыся ад спёкі ў цяні карабля “Арго”, быў забіты асколкам, што адваліўся ад ладдзі.