Архіў нумароў:

Андрэй Хадановіч

_____________________ Восень на вогнішчы. З кнігі "Сто лі100ў на tut.by"	@ @ @ А хто гэта там ідзе, па вушы ў глыбокай багне, дзе песьні не завядзе ні птушка ў лесе, ні Бах, ні Бетховен, гады ў нудзе, як «Оду радасьці», цягне? Скідай дарэмны багаж, нашто валачыць каменьне, калі ў загашніку гаш, калі ў займеньніку меней за ймя, няверны Тамаш, ці варта помніць найменьне? А ты ўкладаеш пярсты і дурыш іншым галовы, разводзіш, нібы масты, назоўнікі й дзеясловы, прыняўшы за «я» і «ты» былога сьвету паловы. Ды цемра – частка сьвятла, што ты пагасіў дазваньня. Бяз ранку – і ноч сышла: ня сон і не чуйнаваньне. І клеіш кавалкі шкла ў разьбітым адлюстраваньні. @ @ @ Паэты ляцяць у вырай, з вульлёў прагнаныя трутні. І кожны – з гучнаю лірай, і кожны – пры звонкай лютні. Шукаюць ратунку ў сховах: у сьвеце зроблена досыць будынкаў шматпавярховых, ды іх туды не запросяць. Ляцяць, чарадзеі й прынцы, як ліст, адпраўлены Вам. У кожнай паштовай скрынцы, нібы навязьлівы спам, марнуюць словы і сьлёзы і ладзяць для дзетак шоў, канаючы, як стракозы, на ганках у мурашоў. @ @ @ Гаспадыні едуць на баль, а служкі ганаровыя ладзяць для іх эскорты. Ды апоўначы haute couture Папялушкі ператворыцца… у элегантныя шорты. Яе хросная маці – зорка на балі, сіцылійка, паводле апошніх чутак. Персанажы казкі ўжо задзяўбалі: кожны дзень прыходзяць мераць абутак. Кожны вечар – цуды, як абавязак, і ўхіліцца проста няма надзеі. Шарль Перо, стварыўшы паўсотні казак, ад нуды паўсоты раз вар’яцее… Нехта баксы ў лапу швейцару суне. Засынаюць прынцы, пысамі ў тортах. І стаіць разгубленая красуня: без карэты, бяз туфліка, у адных шортах. @ @ @ кожнага ранку порцыя кіслароду чорная кава з порцыяй белай сьмерці порцыя працы за так і за ўзнагароду порцыя шчасьця якой адразу ня зжэрці кожнага ранку новая порцыя сьвету порцыя смутку і трохі дзіўнай любові новыя весткі з новага запавету добры намер і пекла напагатове маеш час і натхненьне звані сяброўцы хай небясьпечная сувязь разгорне крылы ці алімпійскія чэмпіёнкі на «стометроўцы» выйдуць на старт па першым званку мабілы чарку і скварку зьменіш на іншамарку ці на вайсковую форму прыкід багемны восень на вогнішчы паляць нібы вядзьмарку дым айчыны гаркавы але прыемны @ @ @ Па-за вокнамі – бы ў заапарку. Назіраеш калі-нікалі. Кот з сарокамі мае запарку: ён – на дрэва, яны – да зямлі. То сядаюць, нібыта на пожаг, на галіну ўшасьцёх. Як снарад, зьверху пляшка ляціць на прахожых, ды ў сарокаў пацэліць наўрад. Немы крык у разгалістым бэзе, бы з ахвярай сустрэўся маньяк: гэта кот без пажарных ня зьлезе з найвышэйшай галіны ніяк. Не абрыдне сачыць іх ніколі: брат старэйшы вас бачыць, браты! Толькі ўсе яны звонку й на волі, а за шклом апынаешся ты. @ @ @ Не спалохацца й перакласьці нечы плач сваімі сьлязамі. Перакласьці чужое шчасьце Вам на плечы – цягніце самі! З галавы сваёй перакласьці на здаровую галаву, кожны надпіс: «заб’е – ня ўлазьце!» на: «заходзьце, я тут жыву». Не пасквапіцца й перакласьці ўсякі час і любы кірунак. Усё, што дрэнна ляжала, – скрасьці і прынесьці Вам падарунак. @ @ @ Млець і зайкацца, і гаварыць банальнасьці, і чырванець, чырванець, чырванець перш-наперш, бо тэрарыст крылатай нацыянальнасьці цэліць ня горай ад цэлага войска снайперш. З гэтае хвілі справа йдзе ўсё амурней: бессань, уздыхі, спатканьні і кветкі, кветкі. Найразумнейшы разумнік шыецца ў дурні, а найстарэйшы сябра шыецца ў сьведкі. Потым настане дата – і трохі паддата для выкананьня шлюбнага этыкету можна да невядомага ехаць салдата, месца пры вечным агні знайшоўшы букету… Нехта надзене пярсьцёнак сваёй багіні, каб віравала застольле й госьці каселі. Нехта пад крыламі снайпера і насамрэч загіне, каб невядомым салдатам стаць на Вашым вясельлі. @ @ @ Мой ліст – да сьвету… Эмілі Дыкінсан. Час раскідаць каменьне, час паставіць камень, нібы мэту, спадзеючыся на адказ, бо кожны камень – ліст да сьвету. І дасылаць у сьвет лісты, і ведаць па зваротных мэйлах, што адрасатам быў ня ты, бо ўсе адказы – для памерлых. @ @ @ Складаю хайку – не хапае словаў, пішу паэму – пераймае дых. Паэтам невылечна мёртвых моваў да сьмерці прахадзіць у маладых. @ @ @ «Увесь я не памру», – сігналіць верш, і нехта рэагуе на сігналы… Сканаў не да канца й далей жывеш, і верш далей жыве, недасканалы. @ @ @ Муза, скажы мне, як выжыць у гэтай маркоце-макроце? Канатаходцы-трамваі навобмацак рушаць па дроце. Як Адысей, праплываеш між РАУСам і ваенкаматам: тут чалавек з аўтаматам і там чалавек крые матам. «Дзе твой ваенны білет? Мо спаліў? Можа, кінуў на сьметнік? Што, калі заўтра вайна, цьху-цьху-цьху… на цябе, безьбілетнік! І не касі пад вар’ята, мяне не падманеш, зьвяруга! Шмат вас, сьляпых і глухіх, пагарджаных… валі да хірурга!» Хочаш званіць адвакату, ды крык абрываецца ў роце – у слухаўцы дрэсіраваная малпа: «Алё! Цырк на дроце!» @ @ @ Як дажыць да юнацтва й знайсьці маладога равесьніка? Як ня здохнуць у гэтай радзільні старых немаўлятаў? Хутка стану сівы, нібы мора пад крыламі буравесьніка, у краі дыснэйлэндавых бітваў, малітваў і клятваў. Выкалупваем шчасьце апошняй разынкаю з булкі. І актавай вясёлкі – стэрыльныя стэрэа-сны. З сілікону дзяўчаты пускаюць прыгожыя бурбалкі. Ужываныя шпрыцы ў шклатару здаюць пацаны. І паўзем, ой дадана-дадана, даданымі сказамі, дадаісты бяз пашпарту і без Тзара ў галаве, шанавальнікі лічбавых камер – за крок перад газавымі… А шызе хоць бы хны, а шыза і дагэтуль жыве. @ @ @ Najlepsze w… serze s№ dziury J. Sosnowski. Спачатку – слова, а потым прыбегла ахова, што вучыць літаратуру ў спартовай секцыі. Палоній, прабач маю польскую: выпадкова я «дзірку ў сыры» зблытаў з «дзіркаю ў сэрцы». І ўсё-ткі круціцца, нават трэскаю ў моры, блакітны шарык, гнаны на ўсе чатыры. Каханьне, што рушыць зоры, гаворыць «sorry». Пагаслае сонца дыміцца дзіркаю ў сыры. Малочныя рэкі кіпяць у нябеснай крынцы, а ўнізе б’юцца да сьмерці добрыя хлопцы. Прабачце адзін аднаму ўсё, мілыя прынцы: бясплатныя сэрцы бываюць у мышалоўцы. @ @ @ Адскрабеш пін-код на купленай карце, назавеш пароль электроннай варце, далучаючы да сусьветнага сьмецьця лішні доказ свайго існаваньня ў сьвеце. Тэлефон заняты і хата з краю: калі ласка, на выхад, істота з краю, дзе каманды ротам даюцца ротам і задротам больш ня цесна за дротам. Па начным тарыфе сабе дазволь ты ператнуць высокі й высакавольтны, бо палёты ня толькі ў сьне і па сьмерці, бо пакінеш сьлед, якога ня сьцерці, завісаючы ўсур’ёз і надоўга над Потсдамэрпляц і гарой Міндоўга, над Сафіяй і сопацкаю эстрадай, над Высокім Замкам і Вісластрадай, па-над Нёманам з Барысам і Глебам, па-над хмарамі й высакавольтным небам. @ @ @ Вечар плыве над ракою, як п’яная чаіца. Горад унізе разгортваецца, бы карта. Вечар прыходзіць рана і не канчаецца, як старамодная песьня рок-музыканта. Ціхай замовай з паўднёва-рускім акцэнтам шчасьце прыходзіць бабуляю па кудзелі. Вечар плыве над ракою суботнім канцэртам і выплывае на бераг – ужо ў нядзелю. восень 2004