Архіў нумароў:

Вольга Гапеева

_____________________ Пакуль маўчаць далоні. Вершы	* * * я цалую вецер з разбегу на дэсерт замаўляю дзень з карамеллю. ну і што што збіралася ўзяцца шлюбам я з ценем мне і ценю твайго было б дастаткова проста мова твая не мела формаў у будучым часе так я і засталася у нейкім плюсквамперфекце * * * схаваная пад кронай твайго сэрца сасню жанчыну і сябе у ложку так падсвядомасць ставіць мне падножку і я лячу ў абдымкі вусякоў якіх сніш ты пакуль маўчаць далоні маўчыць і звер у кроне майго сэрца крумкачы плятуць вяроўку ад геліаса што прыняў цябе ў абдымкі да пахаванай ў кронасе мяне * * * бярлог твайго цела адшукаць давялося запозна быў час прачынацца і ісці прэч з таго лесу сумны агонь ўядаўся мне пад лапаткі адхінаў спадзяванні і рушыў глыбей у вантробы так пазбаўляў цеплыні каб магла я запомніць без полымя трэску мушу праз холад замерзнуць я кідала вогнішчу хруст сваіх костак і косткі хутка згаралі пакідаючы пыл і попел чужынцы вуголлем на мне малявалі розныя гукі казалі ёсць іншыя якіх ты і не чула скрыгат па скуры праступаў і белыя плямы па мне разляталіся матылямі неразуменне лісцем буяла на дрэвах няўтульнасць пускала карэнні і скоўвала рухі ад сценаў пустых адскоквала рэха і дзіды у языку застрагалі мне адмаўляючы ў словах як высветлілася свабода у гэтых шыротах не выжывае як у шмат якіх іншых гукі чужыя ёй шкодзяць табе ж заміналі фіранкі і крумкачы ў парку ці гэта ты прыдумляў сваім страхам такія імёны даўжыні маіх валасоў усё адно не хапіла ахаваць прыцьміць бярлог твой ад сонца быў час прачынацца і вяртаць цябе твайму лесу мне ж заставацца рыкам у мове мядзведжай * * * напэўна гэта зялёны колер тваёй курткі што робіць цябе такім недасяжным я спрабую ўявіць цябе ў чымсьці белым і павесіць на шыю каралямі рукі ты – заняты ты рамантуеш сваю завушніцу я – на канцэрце слухаю напалеона орду спрабую ўявіць як яму жылося ў парыжы а пасля цябе ў бяскроўна белым па-за каўнерам ты хочаш пакінуць мулкія справы а я ўсё адно яго адгінаю каб вецер ці хто-небудзь іншы змаглі пакінуць на шыі тваёй след вішні * * * плуг мой застраг з месца яго не зрушыць пачну ўпрошваць варажыць злавацца крыўдзіцца і прасіць прабачэння але куды мне да цвёрдасці плуга пагляджу на суседнія гоні жыта з валошкамі ці лён у рамонках і толькі маё неўзаранае поле не хоча нікога прымаць і толькі маё неўзаранае поле – асфальт ад якога адсоквае насенне нясецца прэч ветрам і забывае дарогу сюды а я стаю і чакаю што вырасце нешта нешта з нічога вакол ужо пожні і пожняй мне не прайсціся ўвосень кепскі аратай кепскае поле і плуг кепскі з мяне * * * ты дзесьці далёка далёка ад мяне гэта не папрок гэта проста словы якімі хачу сказаць пра тое што ты далёка калі здаецца быў ужо так побач і так са мной шчырасць як высветлілася не робіць нікога шчаслівым яна робіць цябе шчырай і праз тое слабой я пішу пра сябе і ты не падумай што папракаю ці абражаю ці пакрыўдзіць хачу не я хачу (хоць прычым тут маё хаценне) каб калі ты ляжаў на траве і думаў пра вечнасць гледзячы на шэра-блакітнае неба усміхнуўся двума куточкамі вуснаў і быў такім якім ты палічыш патрэбным далёкім ці блізкім травою ці небам слабым ці моцным але гэта толькі словы і можна з імі рабіць што заўгодна крыўдзіцца радавацца не заўважаць ці вывучыць іх на памяць і калі ты чытаеш – я ёсць толькі словы за якімі стаіць не нейкі сэнс а ўсяго толькі адзін звычайны чалавек якіх болей няма і якіх так шмат * * * ў табе як у забытым фотаатэлье гара гісторый пасярод пакою старое крэсла наведвальніц чакала і кожная хацела распавесці ты слухаў? штосьці засела ў горле мне мо костка роспачы ці я раўную да будучыні быць пераплаўленаю на пярсцёнак ускрайкам жарсці дзе мяжа жаданняў нечакана адарве мяне ад успамінаў паставіць у залежнасць час рэмінісцэнцыямі адлупцуе і кленчыць у куток на бітым шкле пашле жыць рэхам і калупаць парослую зямлю як закапаная скарбонка сакрэцік з аскепкамі і знойдзенаю драбязой такі ж каштоўны як і непатрэбны ты паэма “фінскае гета” 1. мой сусвет растварыўся у шклянках з блакітным абсэнтам лыжку вазьму і перамяшаю забыўшы бабуліна таго б’юць хто мяшае 2. клічнікі клічнікі клічнікі ніякіх косак і малых літар ты толькі з вялікай можна ў двухкоссі 3. прыём прыём як чуваць мяне вы умееце карыстацца палачкамі тады вазьміце адну і ўтыркніце сабе ў сэрца а другую вышліце мне па пошце пры з’яўленні цябе ў маім жыцці былі закрануты ўсе жыццёваважныя органы не дзіўна што я засталася інвалідам прапусціце мяне без чаргі да кавалачка шчасця я – ветэранка беларуска-фінскай вайны 4. толькі чамусьці займеннік ён да займенніка ты раўнуе мяне 5. тут маладыя дрэвы жаўцеюць хутчэй 6. халодна але не зіма недзе ў суседнім доме напэўна спіш ты 7. за спіной кукурузнае лісце жалюзі кліча мяне да саламянага досвітку як заўжды кажу не дзякую у гэтым чаце паведамленні старэйшыя за мяне а значыць трэба мяняць курс і здаваць чаканне як шклатару * * * калі б жыла ў годзе 1908 я была б эмелін панхёрст і хадзіла б на дэманстрацыі і мажліва знайшлі б у маіх грудзёх нешта накшталт пухліны жоўтай такой і з бронзы і нейкі мужчына, разгарнуўшы назаўтра газету падумаў бы яна проста апынулася не ў той час ды й не ў тым мейсцы наіўна спадзяючыся перарадзілася б я ў соню і днямі перапісвала б раманы свайго геніяльнага мужа перастаўлючы месцамі словы для мілагучнасьці і словы б мяне любілі і шкадавалі і думалі б яна не ў тым месцы і не ў той час апынулася нарадзіўшыся тут і зараз я апранаю спадніцу ці нагавіцы часам – радасць але збольшага – думку што гэта не час і не месца а той мужчына і тая газета, той журналіст і ягоны рэдактар шкадаванне, словы, пухліны, раманы і геніі і можа быць нават сувора заціснуты корак неяк ты запытаўся калі б мела два шансы на выбар дзе і кім нарадзіцца што б я абрала абрала б адказ каб табе спадабацца здзівіць але што тут прыдумаць мне адмоўлена ў выбары магу распавесці праўду быць селянінам кітайскім у стагоддзі дванаццатым пасвіць жывёлаў і думаць пра небяспеку часам пра міску з лапшой гарачай не тое што ты – нью-ёрк пачатак стагоддзя джаз выбар гэта не час і не месца а нешта больш дробнае кратнае майму існаванню напрыклад – існаванне тваё