Архіў нумароў:

Гала Гара

_____________________ Крывыя вулкі. Вершы	МАЛІТВА Дзеці мае ненароджаныя, даруйце мне, Душы пакутныя ў касьмічным куце, Ваша маці сябе стакротна кляне. Вы мне даруйце. Даруйце дзень, у якім жыву, Даруйце ноч, дзе спатолі шукаю І з вамі ў Сусьвеце халодным плыву... Даруйце, дзеці, мне – заклінаю. Даруйце вясну, якой не было, І восень з колкімі халадамі. Даруйце забітае цноты сьвятло – Думы пакутныя, грэх мой – з вамі. ІНСУРГЕНЦКІ МАТЫЎ Сьветлай памяці змагароў 1861-63 гг. і В.Ластоўскаму прысьвячаецца Зьдзірванела мая валока, Абабіліся поршні, Аборка больш не трымае Стамлёнай нагі... Адпачыць бы Пад сухою адрынай Зьліву перачакаць У бок далёка адкінуўшы доўбень. Як барвяная квецень Лоб паранены жычка апавіла Як барвяная вера Закажанела Казыча нервы і гонар Закапёршчыка Завадатара Інсургента Бунтаўшчыка Чуеш Гудзе віруе Сьпявае Закалат Як закалец У хлебе У лёсе У сэрцы Мажны праснак Ды путра Наедак Беднага Інсургента Рызьзё Яго шаты і латы Зьняў Абшмуляны Сурдут У стадоле Каня Прывязаў Заляскалі Падковы Па лядзе Мільганула Кучомка Пастка І зноў Няўрымсьлівы гон Уцёкі Ад ценю Цьвяліўся цвыркун Целяпень Зацялёпа Цемрашалы Ня дрэмлюць І ў цемры У возеры ў лесе Космы распусьціўшы Водарасьцяў шкумацьцё Купалкі гайдаюцца Цьвільлю Прапахлыя Дзеўкі А ну ж А можа Наўдалую Нашармака Шырокія клубы Сьцягно Вэлюм На галаве Як вяхотка У лазьні... Шалёны разьюшаны Гон Не спыняцца Адскепак смалісты Апякае Асклелы твар Адзін за Адным Лятуць Аскабалкі Пасечана Кулямі Дрэва Але, як кажуць, Апуха даражэй кажуха Воля была б А дрэваў Насадзім Залекуем Раны На дрэвах Людзей бы Уратаваць Ну што Трапіла Рыбка На крук? Джгір Не шчупак Ды ўсё адно Ідзе Паляваньне Цягне Цягнік На дно Толькі б выжыць А тады Паглядзім Што Мацней Лёска Ці лёс Інсургента? Рымар, Падцягні Маю вупраж... * * * Алесю Сушу Не пачуты нікім ціхі голас лунаў Між аліў Гефсіманскага раю: Божа мой, Ты ня вер, я цябе не прадаў, Хрысьце мой, я Цябе кахаю... Дай абмыю сьлязьмі чыста стопы Твае. Твае вочы наскрозь працінаюць. Хай пра здраду салоўка салодка пяе, Хрысьце мой, я Цябе кахаю... І калі яны прыйдуць усё ж за Табой, Я ад мукі нясьцерпнай сканаю, Ну ці мог я прадаць Цябе, Божа Ты мой? Хрысьце мой, я Цябе кахаю... І калі расьпінаць яны будуць Цябе, Хрысьце мой, я Цябе не забуду... Нават там, у засьветнай і сьветлай журбе Ты пачуеш мальбу свайго Юды... * * * В.Г. Калі ты верыш промню – вер яму, Калі ты помніш дотык той ласкавы. Не падмані, не падмяні яго На грошы, бруд і славу, Калі ты верыш... * * * Калі ты хочаш праўду сказаць Пра сьвет у якім ты жывеш, Скажы пра яго як ёсьць, Ня тоячыся І не баючыся праслыць экстрэмістам. Гэта – сьвет, у якім шмат падонкаў І крышачку меней людзей. Скажы ім, што ты таксама падонак, Бо зусім не імкнешся нешта зьмяніць, А забіваць ты ня ўмееш... * * * Ахвярую Славаміру Адамовічу О, ціхі подзіў ночы, І ціхі сэрца стук, І ціхі пошум ветру... Якая бездань часу... Цячэ рака збавеньня... Праз попел і праз прысак, Праз тло і праз турботы, Праз дзірваны, праз стрэхі, Праз крыўды, праз нішто... Якая бездань часу... Ніхто не замінае Рукой пакратаць вечнасьць, Забыцца і заснуць... Цячэ рака збавеньня... Якая бездань часу... Ніхто не замінае... Цячэ рака збавеньня... Якая бездань часу... * * * Смага сушыць вусны Не таму, што вады ня стала, А таму, што ня стала сілы Супрацьстаяць. Смага сушыць сэрца Не таму, што бяды ня стала, А таму што ня стала моцы Супрацьстаяць. Сьпёка сушыць палеткі, І раку, ля якой ты вырас, І лясы, дзе зьбіраў маліны, І зямлю, дзе ты нарадзіўся... Не таму, што канчаецца час, А таму, што канчаецца Чын і ўчынак...