Архіў нумароў:

Юры Гумянюк

_____________________ У рэжыме ультрафіялету... Вершы	Сад дзяцінства Маё дзяцiнства ў райскiм садзе — ядвабны лiсьцiк шмарагдовы з кропелькамi ранiшняй расы плыву сабе па хвалях кветак ды ўсмоктваю iх водар далiкатны сьцябліны мажныя бы мачтавыя сосны я ж — красналюдак у калысцы травяной расьлiнны сьвет гудзеньне пчолаў і колер неба з плямамi кефiру далёка ўверсе i не скаштаваць цяпер ужо пладоў тых райскiх ружова-прамiнулага дзяцiнства. На даўнiм здымку На даўнiм здымку я, нiбы апачы, — ў вяночку з пёраў, ножык у руцэ. Цяпер такога не пабачыш — барозны зморшчын на шчацэ. На даўнiм здымку — зелянiна лета, мой дзед пад сьлiвай ў хустцы, як пiрат, бабуля смажыць тлустыя катлеты, і газiроўку п’е стрыечны брат. На даўнiм здымку — верныя сабакi ля ног пiльнуюць сьцiплы дабрабыт, а я павольна трушчу казiнакi ды мару, бы фiлосаф Гераклiт. На даўнiм здымку ў квеценi i сонцы шчасьлiвы момант — птушка на плячы! Усьмешка дзеда плiшчыцца ў бясконцасьць, і ад дзяцiнства нельга уцячы… У рэжыме ультрафiялету Адно ў рэжыме ультрафiялету мажлiва распазнаць усе прадметы, якiя iснавацьмуць паралельна — лагодна-незаўважна i суцэльна. А так — яны падобныя да мараў, калi глядзець праз прызму акуляраў. I рыфмы, так патрэбныя паэту, жывуць ў рэжыме ультрафiялету. Падарожжа Па дарозе з Поўначы на Поўдзень у бардовым няўтульным «Iкарусе» сузiраю зьмену родных краявiдаў на вялiкай хуткасьцi немагчыма спазнаць усе таямнiцы флоры i фауны гэтаксама як ня ўдасца на працягу хуткаплыннага жыцьця спазнаць самога сябе «Пасха» Даляцеў з нябёсаў звон прарочы, нiбы пошчак капытоў каня. Ксёндз ня можа дачакацца ночы, поп чакае надыходу дня. Я ж пiльную, як бабуля «пасху» — булку смачную сьпячэ й пiрог. І тады з вясновым пахам краскаў у маёй душы ўваскрэсьне Бог.