Архіў нумароў:

Алена Ігнацюк

_____________________ Лаўлю ў сабе Федру.... Вершы	Мельхіёравы дзень Не чакала цябе, мельхіёравы дзень. Сонца – як з мельхіёру пярсьцёнак падарыў мне на шчасьце адзін чарадзей, каб назваць мяне лепшаю з жонак... Мельхіёравы горад. Бліскучы асфальт. Мельхіёравы вецер замёў мае крокі. Дзе прастора ня бачу я ... Дзе далягляд? Мельхіёравы колер – завейна-глыбокі... Мельхіёравы колер... Як рыбнай луской, ён пакрыў мае думкі і вочы, і цела... Чарадзей мяне жонкай прыдумаў такой. Я жамчужнага шчасьця хацела... * * * Залацісты квет нябёс – лашчыць рызу сьвятара. Хрызантэмаў маіх лёс... Ім даўно цвісьці пара!? Шчэ да восені тры тыдні, лета бабіна далёка... Маладзее ранак жытні. Сьвята Ганны. Позірк Бога. Лаўлю ў сабе Федру Як чаша, як чары, як слава, як фэст... Знаёмая мара – паехаць у Брэст. Цягнік акварэльны вязе мяне ў Брэст, дзе сьвет карамельны – бліскучы, як фэст. Духмяны пах ветру... Цьвіце ў далях бэз. Люблю ў сабе Федру, што з грэчаскіх п’ес. Квет бэзу, пах ветру... Лаўлю ў сабе Федру... На вуліцах Брэста прастора, як сон. Хто ў масцы Эсхіла... Хто ў думцы Арэста... Жыцьцё – як адзін тэатральны сезон. І сьлёзы, як зоры, прывезла на фэст. Са мною сеньёры, акторы і Брэст... І чаша пазнаньня, і чаша віны, і чары вясновага ветру... У Брэсьце каштаны цьвітуць з даўніны. У квет апранаюць і Федру. У стылі “мона на аварэ” То сон – як сьнег... То вінаград... Ці гэта толькі мне здалося? Зіма наведала мой сад. А можа, косы беліць восень?.. Зьбіраюць белы вінаград. Як сьнегапад... Ляціць бясконца... Бы сьнег абсыпаў палісад бліскуча-белым, дзіўным, сонцам... А ты гаворыш: “Трэба так..., твой лёс у кольцах вінаградзін. Такіх евангельскіх – на смак... Яны – анёлінкі ў паглядзе”. Мая альтанка з вінаградам – у тонах мяккіх сьветаценяў. Мо, хрызантэмы палісаду сьнягамі белымі ўзьляцелі... То белы сьнег... То вінаград. То маладыя хрызантэмы... А ты гаворыш: “Цараград”. Ці я – царыца тваёй тэмы? Лазурытавае жыта Бяжыць сьцяжынка цераз жыта. У неба просяць каласы віна салодкага – блакіту... У хоры продкаў галасы. Як стужкі, ластавак чародкі. Хоць імі жыта абвяжы... А дождж пяшчотны і салодкі... Мне кажа: “Песьню беражы”. А кветкі жыта – з лазурытам. Як кубкі сьпелага дажджу... Піруюць продкі. Мне наліта. А я вякам любоў вяшчу. Бяжыць сьцяжынка цераз жыта У невядомыя вякі. А што згубілася – нажыта: блакітам сплецена ў вянкі. У высі бусел, над сьцяжынкай нясе ў хусьцінцы немаўля. Мо, нарадзілася дзяўчынка ў сям’і якогась караля. А кветкі жыта – з лазурытам... Як кубкі поўныя нябёс... А што згубілася – нажыта: абвіта зернем жытніх рос. Антычны сьнег Ой, ляціце, сьнягі, з Марцінова... Ды ў Кажан-Гарадок, дзе Авідыя гучнае слова і мая вершаваная мова – нібы ў сотах мядок. У Кажан-Гарадку мудры Янус-двухбокі... (Як на Захад глядзіць – нібы бачыць Усход.) Пасклікаў ён з антычнага Рыма аблокі – на палескай зямлі сустракаць Новы год. З неба сыплецца сьнег. Ён бліскуча-антычны. Дачакаўся “календаў” – народ З Новы годам, Кажан-гарадок. І твой дух дрыгавічны “Край лясоў і балот”, – як пісаў Герадот. У Кажан-Гарадку з ранку сьветла і ціха. Мо якая... майстрыха нашывае сьвятло на кажух? ( Уцячэ – за бары– за лясы – злое ліха...) Белы горань... І з нітак бліскучых “бусьліха”... На кажух нашываецца “сонечны жук”. Ой, ляціце, снягі, па-над Цной – да Майдана. Вышывана прастора блішчыць. Пачынаецца год – свой-чужы – непазнана, дзе Авідыя мова, як Песьня Палесься гучыць.