Архіў нумароў:

Ганна Яцкевіч

_____________________ Невыказнае. Вершы	* * * мы пішам вершы – вершы пішуць сьвет калі кіламетровымі радкамі малюе у паветры іх паэт ледзь-ледзь не абарванымі крыламі мы пішам вершы – вершы пішуць нас дрыготкім пэндзлікам і фарбай залатою чырвона-белаю у пераломны час зялёна-шэраю ў часы застою яны прыходзяць ў сьвет каб пакарыць яго зірнуць на нас і вырашыць хто першы ды адарыць абраньніка свайго натхненьнем на стварэньне новых вершаў * * * Царква і касьцёлы і п’яныя сьвяты дрыгва і анёлы сталёвыя краты і рукі і вочы аплецены дротам пакорныя крочым а прагнем палёту * * * Я проста хачу захінуцца ва ўтульнаскамечаны плед У цёмназімовае шкло ды моўчкі піць гарбату ці каву Мне тут не заснуць не прачнуцца тут кубак гарачы — сусьвет І зораў ліхтарных сьвятло песьціць вокны і вочы цікаўным Мяккабелыя плямкі кладуцца на рыпучы і цёплы паркет І гітары нязьменных бітлоў рэтраплач па мінуланядаўнім Рэчаіснасьці нізкі ірвуцца дзьме на сьвечкі нябачны эстэт А палёт недарэчнасьці слоў пачынае здавацца больш плаўным * * * ландышы твае душы ўвабрала б вачыма — магчыма крысом раскрыленага палітона прыемна-недарэчным тонам панурае зьмятаеш лісьце – лісьлівы цень жыцьця быць цяж- кім цень ня можа і ты як ён – ўсё той жа ды ландышы свае душы трымаеш у кішэні – зашпіленай труне памкненьня * * * Калі гэты горад рыхтуе вячэру бразгочучы крыкам патэльнямі й дзецьмі у лісьці блакітным хаваючы крыльле ля ног маіх цемра утульна вуркоча лянотным прыжмурам аранжавых вокнаў асьветляцца дахі і карлсанаў хаткі а горад з газетай вячэрняй гарбатай папыхвае стомай нахмурыўшы бровы і дворнік пануры выкопвае кветкі што ўчора садзілі жанчыны у хустках чамусьці здаецца сярод гэтых кветак нешта было — такое маё невыказнае