Архіў нумароў:

Марына Яўсейчык

_____________________ Казкі лесу	Казка пра бабцю і ручай Бабця ваду набірала, Бабця дзетак гадавала. А што рабіць з тымі дзеткамі, калі яны вырастуць? Пра гэта маці ёй не казала. Пагаравала Бабця ды пайшла да Ручая раіцца. Ваду з яго брала, а ў замен нічога не давала. Забылася і з сабою ўзяць. У дарогу забылася ўзяць. Падарунак для Ручая. Хоць бы посцілку якую… Але ўжо далёка дом, далёка гарод. Чужое поле, каласы… Бабця нарэшце войкнула, патраціўшы апошнія сілы, ды прыпала да вады. Прыпала голасна, услых. І ўпала ў яе нутро, калі захадзілася вада на дне. Вада з дна падымацца пачала. А пад Бабцяй зямля ўскалыхнулася. – Бабця, піць дай, – просіць Ручай. – Як жа цябе напаю? – здзівілася старая, – калі сама ў цябе ваду бяру. – А ты сваёю вадой ажыві мяне. – Дзе ж яе я вазьму? – Ідзі назад. Праз чыстае поле, праз чужое поле. Праз густы лес, праз чужы лес. Патрапіш у родныя раздоллі. Трапіш да сябе дадому. Спачатку ў гарод, а пасля і ў дом свой. Зойдзеш у свіран – там хлеб. Зойдзеш у сенцы – там кветкі на стале. А ў хаце! А ў хаце на лаве спіць малое дзіцятка. Прынясі ты яго да мяне. – Ручай, а Ручай? Навошта табе чужое дзіцятка? – Выручай, старая, выручай, я ж цябе вадой частую… Зразумела тады Бабця! Зразумела, што няпростае ў яе дзіцятка. Што дзіцятка тое, нібыта залаты колас у жмені. Жыццядайная сіла ў коласе тым. Так і дзіцятка – жывое яно і жыве. Дыхае і ёй, старой, кісларод дае. Мацуе яе. – Э, не, Ручай, пайду я ад цябе, – сказала Бабця. – Піць дай! Піць дай! – пачула старая голас у адказ. Прыляцелі птушкі-піліпаўкі, закрычалі. У строй пасталі. Бабцю не пускаюць дахаты. Стой! – крычаць. Стой! А то страляць будзем. І дасталі з крылаў сваіх пёры. А пёры вострыя. Як рыба-меч. У іх птушыным строі адна галеча някормленая. Але Ручай іх поіць. Поіць сабою. Таму і сам да піцця ахвочы. Ад смагі ажно вытарачыў вочы ды на Бабцю паглядае. Хвалі свае на старую пасылае. – Бач ты, байструк які! Бач! І не баіцца… Адхіснулася тады Бабця ад берага з вадою, ды хадою — назад. Бардзень­ка перастаўляе ногі. А зямля? А што зямля? Толькі травамі шапоча. “Босая я. Ох, навошта босай выйшла я? Навошта выйшла з дому?” – думае Бабця. Думкі ў словы-малітвы складае. Здагадалася Бабця руку ў фартух засунуць. У тым фартуху – палова жмені солі будзе. Узяла старая той солі, ды піліпаўкам сыпанула. Проста пад лапкі ўпала тая соль. “Зараз нешта будзе”, – думае Бабця. – Пілі-пілі – не дапілі. Мы смагу наталілі толькі да ночы. А дзеўбанем солькі – есці перахочам. Во дык Бабця! Як здзівіла нас! – і піліпаўкі кінуліся ўроссып. Іх цяпер не сабраць – як крупінкі солі. А Бабця подбегам-подбегам – ды назад. Назад дадому. Піліпаўкі наеліся солі ды піць захацелі. – Піць, піць дай нам! – крычаць піліпаўкі тыя. А старая пачала ўцякаць ад іх яшчэ шпарчэй. – Пілі-пілі, не дапілі. Елі-елі – піць ізноў мы захацелі. Скінулі піліпаўкі пёры свае разам з крыламі, і як ёсць — пабеглі да вады, у Ручай. Пабеглі з лямантам на ўсё наваколле: – Піць! Піць! Піць нам дай! Ох, піліпаўкі! Ох, нарабілі! Рачныя віры лапкамі сваімі таптаць пачалі. Дзюбамі сваімі ваду з Ручая хапаць пачалі. Так хапаць, нібы ніколі не бачылі. – Піць! Піць! – чуе Бабця здалёк. А сама ўжо бяжыць. Так бяжыць, што аж пад нагамі яе пясок стагнаць пачаў. – Хопіць мяне нагамі сваімі біць, Бабця, – скардзіцца пясок. Азірнулася старая, бег прыпыніла. У бок Ручая глядзіць. А Ручай прапаў! Няма Ручая. Замест яго ўтварылася гнілая затока. Піліпаўкі выпілі ўсю ваду з ручая, бо іх смага была нават большай за раку. А ручай і рака – што тут параўноўваць… Падумала Бабця пра дом, як і квортка перад ёю з’явілася. Увайшла ў агарод. Аглядзелася. – Нішто сабе! – здзівілася Бабця. У агародзе тым, каля хаты, пад акном сенцаў, калодзеж пабудаваны. Ды які! Чырвонай фарбай распісаны. Побач з калодзежам тым стаіць яе дзіцятка. – Маці! Маці! Матуля! – кліча яе сын. – Ох, маё ты дзіцятка, – кінулася да сына свайго сівая матка. – Ключык ты мой залаты! – Не бядуй ты, маці! Вырас сын! Вышынёй з лесвіцу на палаці. “А і праўда!”, – думае Бабця, – што за дзіва дзіўнае?! Адужэў хлопчык. Дзіцё стала мужчынам”. Здагадалася тады Бабця, што дзеці яе – Боская сіла. Што ў дзецях яе сіла. – А што ж рабіць мне з дарослым сынам, калі дачка яшчэ малая? – запытала Бабця, калі ваду з калодзежа брала. А ў каго запытала, таго і сама не знае. 19 жніўня 2012 г., Чыркавічы. Казка пра Гарбузку Гарбузка – вясковая знічка. Не ўпала яна на зямлю. Але пакацілася па градах. Даганяла яе. Падперла пальцамі з чырвоным, у блёстках, з педзікюрам. “Эгей, касацік! Мая любімая! Ты так спрытна коцішся, уцякаеш, што, каб прыпыніць цябе, мне давялося разуцца. Давялося пазбавіцца абутку. А зараз і куртку здыму: горача стала. Гарбузка мая – сонейка маё. То застанься ў маім гародзе. Цябе добра гадую: кармлю, чыстай вадою паю, каб расла ўшыр мая Гарбузка. А ты коцішся, як непаслухмяны блінец. Коцішся з дому. А навошта? Восень набліжаецца. Халадэча чакае цябе на вясковых дарогах. А так у хату схаваемся разам. Пасаджу цябе ў кут, пад абраз. Мая дарагая Гарбузка, не аддам, не прадам цябе я нікому”. Адпусціла нагу, паставіла яе на зямлю. Чырвоны педзікюр стаў сімвалам жыцця: кроў у цемры. Гарбузка сціпла хіснулася: туды-сюды, туды-сюды, назад-наперад, назад-наперад, як цягнік, які прыпыніўся, але не да канца: раптам трэба будзе ірвануць?! Чакае… Так і Гарбузка. Я пакрочыла па зямлі ў бок дома. Туп-туп: чырвоны лак на пазногцях пачаў выгараць. Я здзівілася: як так. А як так? І ў вачах стала светла-светла, быццам бы пераход у іншасвет. А дзе тады лесвіца, якую Пан Бог скідвае з неба? Не бачу яе. А па чутках, павінна быць… Мая Гарбузка! Успомніла, подбегам кінулася да яе. Не бачу. Нічога не бачу. Дзе я? Дзе мы? Светла кругом. Прастора звузілася, стала падобна да шапіка “Белсаюздруку”. Хто гэта? Чараўнік? Дзе ты? Паказаўся і прапаў. Крычу, клічу. Пытаюся. Ніхто нават не муркне ў адказ. А дзе мая Гарбуз­ка? Дзе мая сонечная Гарбузка, якая ў кут пад абраз сядзе? Я з надзеяй пачала мацаць прастору. З жалем пачала шукаць тое, што павінна ў хаце пустое месца заняць. Сваё ж месца – не чужое. А шкада… Так шкада Гарбузку мне… Во бяда! Ну і бяда! Не цемра, дык святло засціць вочы мае. І зямля ж не расступіцца. І хмары не сыдуць дажджом на зямлю, на якой стаяць ногі мае з яркай чырванню педзікюра. “Плі!” – голас сэрца пачула, і здарыўся выбух. Раптоўна ўсё прапала. І ногі мае апынуліся сярод агарода. І вочы мае ўбачылі восень, хоць было яшчэ лета. Самы яго канец. Калі можна збіраць агрэст і размаўляць з матуляй пра школу, седзячы на ганку. А дзе Гарбузка? Сэрца маё затахкала. Сэрца маё загадала глядзець у правы бок. У левы бок. І перад сабою. І ляжала мая Гарбузка голая! Справа ад мяне ляжала. Нутро яе разарвала. Так і памерла Гарбузка ад сілы тае, што ўнутры сябе трымала. Ад сваёй сілы і памерла. Кавалкі і кавалачкі нутра яе. Маленькія і маленечкія… Ляжалі перада мною. І не сабраць іх. І ў жменю не пакласці іх. А з левага боку? А з левага боку, што там? Насенне парассыпана. Пакінула мая Гарбузка напамін пра сябе. Але ж што рабіць мне? Трэба, мусіць, пакінуць усё гэтае дабро на зямлі. Бо не ведаю я, што далей са мной будзе, калі малое зерне ды такую магутную сілу мае, то пра што казаць тады, калі зерне прарасце і сіла тая на ногі свае стане… А не хочацца мне пасля за дабром сваім бегаць, якое расціла-даглядала, а тое ўзяло, ды збегчы захацела. З пустым кутам што? Таксама ведаю! Сама сяду! Тое месца маё! Здараецца ж так, што замест жаніха нявеста першай сядае за стол. То пасяжу пакуль адна. А на наступны год… А на наступны год пасаджу гарод. Новы пасажу гарод. Замест Гарбузкі – Гарбуза. Каб быў мужчынскі род. 19 жніўня 2012 г., Чыркавічы. Казкі лесу Прысвячаецца Каралю Вітаўту Чуткі пра цябе складаюцца. Чуткі плятуцца з быльнягу, з пустыру, з пракляццяў розных. Крапівай яны колюцца ў руку, якая хоча шчасця прыдбаць на сваім полі жыцця. Ты хочаш адзець на палец сабе пярсцёнак з цноты. Сабе на палец. Але ведай: то ж сум твой. То ж караван слёз, які мінаюць тыя, хто ідуць побач з табой. А ты ў караван той і трапляеш. Чуткі, плёткі пра цябе ўюцца. Твая дарагая складае іх так, быццам праўду піша апантана. Для іх, для тых… Яны, тыя, пацукамі ў метро бегаюць, здзекваюцца над… Моляцца машыністу цягніка, каб не збіў іх – забойстваў і так шмат у краіне, дзе ты жывеш. Кантроль. Над табой. У пару восені. У лістападзе. Ёсць намер мяне страціць. Выпіхнуць. Дзверы зачыніць. Куды выпіхваць? За межы памяці тваёй не ідзе дарога. Толькі чутно, як плятуцца чуткі наўздагон. Хто пляце іх у калоссе рук тваіх? Хто нагадвае табе пра слабасць і нікчэмнасць тваіх уласных зрухаў? Гэта не я. Гэта пішчыць мышкай мне на вуха твая дарагая. Яна пляце павуцінне. Глядзі, хутка накіне павуту на цябе. Не ўцячэш, бо мяне выпіхнуў за дзверы. І зачыніў іх. Шчыльненька. Каб ніводная мышка-нарушка не пралезла на тваю тэрыторыю. І застаўся адзін. У хаўрусе з павучыхаю. Пярсцёнак са слоты. Пярсцёнак прывіда на пальцы левай рукі. Не быць табе шчасліваму, бо згубіў ты ключык ад дзвярэй зачыненых. Мне ў іх не ўвайсці. І табе з дому не выбрацца. А ці ёсць дом той? На гары. Пустыр. Толькі падумрак месціцца. Манастыр прывідаў. Наўкол – гушчары. Гнілыя. Але ж у святліцах жывеш. Кашамі золата носіш. Песціш дарагую сваю, якой давяраеш. Насамрэч, у доме тваім падлога прагшіўшая. Не золата ў кашах тваіх, а кукіш! Замест дарагой дзяўчыны вядзьмарка сядзіць. Шэпча ў вуха тваё слова мёртвае. Свеціць у вочы твае ноччу цёмнаю. Грэе цела тваё скілетам мёртвай жанчыны, якой не было ў тваёй гісторыі. Пярсцёнак на руцэ тваёй – разбуральнай сілы цёмнай. Крадзе. Крадзе яна тваю маёмасць духоўную. Адзін ты. Адзін. Ні жывы, ні мёртвы. Спіш па жыцці. Пярсцёнак з цноты. Пярсцёнак заляцальны скінь з рукі. Скінь яго! Сам скінь з сваёй рукі. Жаніх. І нявеста побач. Сведкі – пачвары з нябыту. Кароль ты. Я – твая Каралева. Не побач мы. Зніклі зачыненыя дзверы. Музыка вясельная жалобнай становіцца. Дзе ж вочы твае? Каго бярэш за жонку?! Дзе ж вочы твае? Хто побач з табою крочыць?! Нясеш. Праўду сваю нясеш: нявесту чорную. Дарагая твая. Родная. Вядзьмарка твая. Ты ж не ведаеш. Верыць не хочаш. Мяне. Бо прагнаў. З дарогі сваёй жыццёвай. Жнейкай прыйду да Коласа. За амаль мёртвым Коласам. То ты ляжаць будзеш у жарстве. Побач хібара вырасце з гнілля. Збяднелы. Скалечаны. Душу трэба лячыць… Вусны твае абветраныя. Рукі, як у нябожчыка: цеплыні, імпэту няма ў іх. На зямлі ляжыш. На мёртвай, халоднай зямлі. Іней – твая труна. Марозік цела тваё ператварыў у камень – яго не падняць. Не просіш. Не думаеш. Не глядзіш. Падняць галаву не можаш – Колас вырвалі. На жарстве ён ляжыць… Пярсцёнак выкінуў. Цноту сваю забыў. Але ж і мяне дрэнна помніш ты. На мяжы. Межы гэтыя маюць здольнасць сціскацца і пашырацца, як энергіі. Твае і мае. Унутраныя. Вяртаю цябе. Жыві! На ўсходзе сонечным. На досвітку. Калі палоска цёмная, а побач ружовая. Вочы расплюшчыў ты. Неба зайграла музыку. Адчуняў. Стала табе лягчэй. Злыдні ўсе, пачвары — зніклі. Не будзе іх. Дарагая твая найміткай стала ў валадара цёмных земляў. У ланцугі. У ланцугі яе закавалі. Закавалі яе ў багну цёмную-цёмную. У багну бяздонную-бяздонную – далей ад чортавых вачэй. Закон прыроды лёгкі: зло памрэ ад рукі варожай. Ад рукі сваёй жа. Хто ворагаў мае? Толькі той, хто вайною на людзей ходзіць. Ты ж не просты. Ты – Кароль. Хто зуб на цябе точыць, той кроў пусціць сваю. Недатыкальнасць – ёсць такое паняцце. Калі межы дазволенага пачынаюць пашырацца. Блакіт неба — за цябе, языкі агню — за цябе, чыстага паветра глыток — за цябе, вада ў расе — за цябе, зямля, на якой ляжыш — за цябе. За цябе ўсе твае заступнікі. За цябе! Сілы. Большыя. Значныя. Важныя. Да жыцця здольныя. Бяруць на сябе адказнасць выратоўваць. Колас любы! Колас прыгожы! Узнімі галоўку сваю. Мне не трэба выдумляць-прыдумваць, як шчыра цябе люблю. Чакаюць цябе людзі. Нямёртвыя. Тыя, у вуснах чыіх жыццё. Разам цябе выратоўваем. Вочы расплюшчвай! Мітусні больш не будзе ніколі. Падман знікне як начныя здані, што пужалі, што да сябе клікалі. Збіў іх з ног. Упалі. Падняцца сіл не маюць. Жанчына твая дарагая каменнем стала, над багнай вісіць у ланцугах. Прах цела яе развеены. На узгорках, на гарах, дзе нага чалавека не пройдзе, дзе дух яго не знойдзе гэты прах. Балюча. Вядома. Сканала твая мара на сямі вятрах. У мурах тваёй падсвядомасці хтосьці вогнішча расклаў. Светлыя думкі ў тваёй пустой галаве пачалі з’яўляцца. Мроіцца ім Вясна. Не думай кепс­ка. Жабраком можа кожны стаць. Ты ж узбагаціўся надзеяй на лепшае. Успамінаць пачаў. Словы першыя: дабрабыт, агмень, маці, ты… То не чуткі. То думкі Твае. Твае ўласныя. Пра нас абоіх. Ты Кароль. Я – Твая Каралева. Карона Твая на маёй галаве. Усё наваколле просіць, каб паўстаў Ты. Каб паўстаў… Рушыць войска светлае. На перамогу Тваю. Ваяр Света, новы віток у Тваім жыцці. Планета чакае Твайго ўзыходжання. Каб войска Тваё разагнала зубастых пацукоў тых. Што хаваюцца. У метро. Пад чужымі лаўкамі. На лаўках вартуюць. Выслухоўваюць. Чакаюць. Палююць. Жаданне адно – зрабіць як мага болей зла. Галовы ім паадсякай! Кроў іхнюю аддай злодзею-чалавеку, які спарадзіў іх, ды на зямлю пусціў ніткай чорнаю. З павучынага царства ён, дзе плёткамі абрастаюць думы светлыя, думы прыгожыя. Дзе лухта тралялёначкай у танцы варожым. Не глядзі на іх, не глядзі! Ты – Кароль, я – Твая Каралева. Сцяг свабоды ўзнімецца. Над жывымі. Над мёртвымі. Над ворагам Тваім, над ворагам маім, над ворагам народа Нашага – толькі воблака з крыві варожай. Хто зло спарадзіў, хто зло на свет пусціў – той сам ад яго і загіне. Прыдуманае, сплеценае з павуціны чутак і плётак, вернецца свайму гаспадару. Ды з большай сілай! Гэта Закон Сусвету. Паўстаў мой Кароль. Я – Твая Каралева. 23 кастрычніка 2011 г., Мінск. Аповед пра тое, як зорная дзяўчына палюбіла звычайнага мужчыну Свой. Свая. Свае. Сваё. Адкрые Неба таямніцу мне, калі пакліча да сябе і показак раскажа. – Глядзі, табе я адкрываюся! Ты, нібыта Чыстая Дзева, што з Нябёсаў, ды па зямлі блукае. Ці хораша табе? Ці весела табе, тут, на траве сядзець? Чакаць, глядзець у бок дамоўкі, якая так цябе кліча? – пытае ў мяне адна з зорак, што мігі добрыя дае майму праваму воку. – Каханага чакаю, – адказ свой просты і ясны ў цішыні, што перад самым раннем, небу прашаптала я. Здаецца, там пачулі. Расступіліся хмары. І стужкі белыя зайгралі ў Небе. Поўня засвяцілася. Уразіўся Сусвет такой навіной, што зорная дзяўчына палюбіла. Ды каго! Звычайнага мужчыну. – Ён Кароль, – дадала ўголас. І Нябёсы раптоўна пачалі збіраць свае белыя ніткі ў сонечныя прамяні, якія параскідалі сярод зор. Збіраць, і вязаць пачалі. У пацеркі. Рыхтуюць падарунак. Уразіўся Сусвет. То дзіва дзіўнае! Гісторыя свой шлях змяніла: павярнула ізноў наперад. Мінулы час раптоўна стаў цяперашнім. І нізкі шляху паглыбляцца сталі ў Небе. Там глыбіня. У іх глыбока так! – Ах ты наша перлінка! – пачуўся там адказ. – Каралёў зямных ня­многа. Ці сапраўдны ён Кароль? – Ён Кароль-Сонца. Раптам усхадзіўся вецер. Забляскала ў далечыні. Поўня забрала свае хвалі колераў з Нябёсаў. Уразілася Неба. Заспявала. Загаварылі травы. – Ласкавая ты з ім, – пачуўся голас з Неба. – Але чаму не побач ты з каханым чалавекам? Чаму не ідзеш, чакаеш? – Ён правадыр! Вядзе падмогу па гарах, па камянях. Шукае ён калодзеж сярод трэшчын у скалах, сярод чужых прастораў. Знойдзе ваду – нап’ецца сам і армію саю напоіць. І ўзмужаюць! Вернецца на галаву карона, і мудрасць векавая каменьчыкам зайграе ў кароне той. Тады – свабода! На родную зямлю ён прынясе золата, што ў далонях сваіх трымае. І рассыпле. І ўпадзе яно. І возьмуць яго травы. І прыме яго зямля. І ўрадлівай стане глеба. І забуяюць пасевы. Бо ўпадуць з яго далоні Ключы Залатыя. Ключы Залатыя ад Неба. Адкрыецца яму. Не яму аднаму. Не мне адной. Адкрыецца Неба! Уразіўся Сусвет. – Як хораша гаворыш! Цябе мы любім,– пачулася з вяршынь. – Хто вы? – Духі. Зямлі. І неба. Сабакі забрахалі. Дрэвы загаманілі сваімі верхавінамі. Травы заварушыліся, калі пачулі. – Што вам трэба? – пытаюся. – Хочам табе дапамагчы. – Не трэба. Дапамогай будзе мне Кароль. Уразіўся Сусвет. Змоўкла ўсё. І танец у Небе. Месяц раптоўна змяніў сваю белізну на жоўценькі, нібыта сонечны пясочак, колер. Віры захадзіліся ў Небе. Пазакручваліся светлыя істужкі. З’явілася Птушка. Нібыта журавель. Расправіла крылы на ўсе Нябёсы. Ды так, што пёры раптам сталі замінаць Нябёсам – цесна ім. Цесна ім трымаць такую Птушку. І пасыпаліся тыя пёры! Ды закружыліся. Ды ўпалі каля маіх ног. І прапанаваў Сусвет: – Бяры! То вялікая радасць. То вялікае шчасце каля ног тваіх ляжыць. Радасць твая, шчасце тваё ў вяртанні твайго Караля. Птушка, што пакідала пёры свае – для цябе адной прыляцела здалёк. То прывітанне Табе ад Яго. Ведай, звычайны мужчына ўжо стаў тваім Каралём! І карона вярнулася на яго галаву. 8 жніўня 2012 г., Чыркавічы. Табе маё прызнанне Я буду вітацца з табою ўраніцу. Я буду вітацца з табою надвячоркам. Калі сонца закрочыць. Крокам упэўненым. Крокам вясёлым. І сыдзе тады на тваю галаву вясёлка. Я паеду за ёй у поле. Назбіраю жменю спелых каласоў. Жнівень і раздолле, спевы з вёскі, калі хрэсьбіны малога. Падыму тады сваю далоньку. Абсыплю вясёлку хлебам. Дасць яна святла Гасподняга на тваю галаву. То падарунак. Частуйся ім. Але мне пакінь маленькую кропельку. Нібы дажджавую маленькую кропельку, якая будзе для нас вясельнай радасцю – тваім-маім заручальным пярсцёнкам. Пярсцёнак той нарадзіўся ў гары. Дзе нараджае Неба духаў зямлі. Дзе ногі твае тапталі камяні ў далёкай прыгожай краіне. Дзе вочы твае свяціліся пекным агнём. Агнём такім валодаюць хіба што Богі! Пажывем удвух. Нібыта два каласы на ўсё пустое поле. Будзем толькі я і ты. Будзем на раздоллі. На прыродзе. Удваіх. Чакаць. Пакуль сэрца тваё пачне шаптаць табе словы з сілай тых вятроў, якія песцілі шчокі твае, калі ты быў у сваіх далёкіх гарах. Чакаць, пакуль сілы твае абудзяцца ізноў. Зажывем. Зажывем тады як явар з калінаю – светлаю парай у райскім садзе тваім, што ты адбудуеш рукою сваёй. Для сябе. Для мяне. Для нас дваіх. Вяртайся з гор. Эге-гей! Вясёлка свеціцца ў полі! Накармлю яе са сваёй далонькі. Эй, Неба, трымай! У другі раз сыплю ўгару жменю каласоў. І ўпалі тады яны на маю галаву. І рассыпалася золата з вяршынь. Золата вяршынь ды каля маіх ног. Збіраю. Святыя жалуды. Іх мора. Столькі, што спатрэбіцца кошык, каб сабраць іх. То шчасцейка нам у дарогу! З гор тваіх шчасце – ды ў мае ногі. Нібыта абдымаю цябе, калі жалуды збіраю. Рыхтуюся і я ў светлую тваю дарогу. У светлую нашу дарогу. Эй, вясёлка, колераў у цябе многа. Свяці-свяці. Ды падсвяці горную тую дарогу, каб лёгкай яна была. Бо ідзе па ёй. Бо ідзе каханы мой чалавек. 12 жніўня 2012 г., Чыркавічы