Архіў нумароў:

Казімір Камейша

_____________________ Камо градзешы, мой народ Вершы	Душа Глумнее часу дзікі шал, І глухне ў ім мая малітва. 0, як спустошана душа, Нібыта поле пасьля бітвы. У ёй зьвідна і дацямна, Нібы на скрыпцы той бядачай, Яшчэ трымціць адна струна I тая несьціхана плача. Безабаронная яна, I гэтым цешацца глумліўцы. Хоць жыць нанова пачынай, Каб зьдзеку гэтага пазбыцца. Цурайся здрадлівых вачэй. Бунтуй, як доля не хацела б, Пакуль ты чыстая яшчэ, Пакуль трымаешся у целе. * * * Стагнаў і ветрам бег у полі, крычаў, хоць закрывалі рот: — Камо градзешы, мая Доля, Камо градзешы, мой Народ. Твой шлях бядой пераараны, Падбіты болем кожны крок. I што нам там наканавана, Куды гукае нас прарок? Ірвецца зноў з грудзей пакутных Малітва даўняя мая: “Калі ёсьць ты, усемагутны, Чаму такі нямоглы я?” Рынак А як жыву, пытаць дарэмна, Бо не паверыць аніхто, А як жыву? Жыву сярэдне, Але сярэдзінай ня той. Мой боль на вагах, не, ня ўзважыш, Ды ты спытай у жабрака. — Жыцьцё сярэдняе, — ён скажа — Сам пасярэдзіне. А як жа, А торбы, бачыш, пабаках. I я даўно ўсё кінуў-рынуў, Бягу, куды жыцьцё піхне. Як той удаў, глытае рынак. 3 нутром і торбамі мяне. Усім тут клопату даволі, Ці ты ціхмяны ці настыр. За што, скажы, гандлярка-доля, Імчыш мяне ты ў гэты вір? Я ўсё прадаў на той таўкучцы: Гадзіньнік, ровар і дуду. Пайшоў ні з чым, хай бачаць людцы. Сабе пакінуўшы жуду. Прадаў і баразёнку з плугам, Прадаў і люльку, і тытунь. А разам з порткамі — папругу, А разам з ботамі — вярсту. Я ўсё прадаў за тое выйсьце, Якога так і не займеў. Сумленьне ж маю, як і меў. Няўжо й яго прадам калісьці, Маю сьвятую нерухомасьць? Пазіцыя I праведнікі і паліцыя Пытаюцца зноў у мяне: — Якая твая пазіцыя? — Такая яна ў мяне, Нібыта ляжу ў труне. Адпеты хлусьнёю квяцістаю Хаўтурна, няўмольна, зьнячэў, I справа, і зьлева заціснуты, Падважаны зьнізу яшчэ. Што ўзяў я сабе заміж гонару? Адно толькі: дзікі мой страх. Гайнёю за мною гоняцца Выдаткі, падаткі і штраф. Цярпеньня мне зноў пазычылі. Мяне яно цісьне і гне. Якая мая пазіцыя? Мяне ратаваць ува мне! Фейерверк 0, гул відовішча шалёны. Студэнцік, франт і сонны клерк, Праз вулкі, плошчы і газоны, — Усе бягуць на фейерверк. Ну, што ж, пацешымся, як трэба, Прэм на сьвятло, як матылі. Успыхне, расквітнее неба— I зноўку цёмна на зямлі. Само жыцьцё па гэных мерках, Як ні круці і ні вярці, Яно як выбух фейерверка: Успыхне й тут жа адляціць Якія сьветлыя хвіліны! Крычаць клаксонамі машыны. I хтось цнатліўку абдымае, Бо дома часу ён ня мае. Крычыць мая суседка Верка — Ёй горача ад фейерверка. Усё ён высьвеціць сягоньня: Дарогу, прорву і ману. I зноўку даўні страх агорне, Што мне бяды не абмінуць, Што з ёй сустрэнемся мы недзе, На самай блізкае вярсьце. А неба не згарае ледзьве, А неба кветкамі цьвіце. І вось ужо за трэцім залпам Такія кветкі расьцьвілі! Глядзіш, і нехта скажа заўтра: — А добра ўчора мы жылі Ішлі туды, куды піхалі, Самім сабе салютавалі. Інакш мы, пэўна ж, не маглі. * * * Болю нам не малавата, Ты ня вер у гэты зман. Зноў нясе свой грозны атам Новы век, Як атам-ан. Мне яшчэ баліць былое І, відаць, не адбаліць, Што заплямлена маною, Цяжка праўдай адбяліць. Я пра ціш і пра лагоду, Хай нам згоды Бог дае. Хай і сум, скаваны лёдам, І зімою адтае.