Ігар Канановіч

_____________________ Усьцешаны сонцам. Вершы	Адступленьне За сьпіной – прайграныя баі. Не ўтрымаць і гэтай шэрай вёскі. За надзелы прадзедаў сваіх Адступае змучанае войска. За сьпіною – пошукі Дабра. За сьпіной – зламаныя намеры. У чужы і падазроны рай Адыходзяць слуцкія жаўнеры. На вачах – заходняя мяжа. На вачах – апошнія сьлязіны. За сьпіною – люты, чорны жаль Незваротна страчанай Айчыны. Мой Меч “Меч Веры – гэта Слова, натхнёнае Усявышнім” Каментар да малюнкаў у рэлігійным часопісе. Мой Меч – з балотнае руды. Матэрыял “дурны”, здаецца… Ды пасьля горна і вады Клінок і з камня пасьмяецца. …Глядзяць заморскія купцы – Чаруе водбліск чорнай сталі. Мой Меч нязломныя жрацы У сэрцы капішча кавалі. І ён нязломнасьць пераняў. Сьцінае нечысьці галовы, Пяе назло бязьвер’я дням – Балюе з ласкі Перуновай! Пяе… Мелодыя яго – Як сьпеў касы на касавіцы. Яго мелодыя – агонь Няўмольна трапнай бліскавіцы! Канае здраднік у траве – Зыход кароткага двубою. У тым, што Крывія жыве, Мой Меч расьпішацца. Крывёю. Паўтараю даволі часта… Паўтараю даволі часта, Як адповедзь даю Жыцьцю: ­— У паэта няма начальства. Княжы перст – не закон жрацу. Абяцаюць, канешне, кару. Прапануюць: “Стрымай імпэт!” Намякаюць: “Ня стань ахвярай!” Стану. Лёгка. Пакуль – паэт. Бо аховай – Сябры і Неба. Бо Радзімай – пракляты край. Тут паэтам ня быць – ганебна. І паэтам тут быць – ня рай. І такім – нешыкоўным – чынам, Кожны дзень мой – нядолі пуд. Ды ня скарджуся. Бо мужчына. Не апошні таксама пункт. Я абломкам апальнай касты Выжываю назло Жыцьцю. Б’е па вуху – даволі часта: — У паэта няма начальства! Княжы перст – не закон жрацу! ШТАНДАР Прысяга малодшага праўнука Стагоддзе мінула. І я уздымаю свой сьцяг. Нябёсы ды Поле на ім – без ільвоў і кароны. Над зьмененым трохі (па формах) абшарам жыцьця Штандар мой лунае прыгожы. Блакітна-зялёны. Працягваем сечу, Асілкі Старое Зямлі! Вы Новую нам завяшчалі, а дзе Яе гоні? Мінула стагоддзе. Унукі уроскід пайшлі. Хто веру ўратуе? Хто скочыць у сёдлы Пагоні? …Абуджаны досьвіткам, слухаю Волі званы. Мяшчанскія сны разганяю: гэй, змоўкніце, “суддзі”! Клянуся пайсьці і, канешне, вярнуцца з вайны. Блакітна-зялёная песьня астатніх абудзіць… Залаты раманс Якая ноч мінае без каханьня! І ў небе зорак – роўна на дваіх (Адзін усе я палічыць ня ў стане). Якая ноч мінае без каханьня! Бяздонны позірк і самотны ўздых… “Зьбіраў” выснову – сам сябе параніў (На болт развагі гайку мрой круціў). Якая ноч мінае без каханьня! Лічыў, расплакаўся, не палічыў… Якая ноч! Змрок з цішынёй лагодна Вядуць дуэтам залаты раманс. А гэты верасень – ён два разы халодны. Мяне так мала мне, мне не хапае нас… Усьцешаны сонцам Верабей, усьцешаны сонцам, сядзіць на шурапатай сьцяне майго дома з таварышамі і ўслых разважае, распусьнік, чым заняцца найперш: ляцець да сваіх каханак ці ўкрасьці колькі зярнят з-пад дзюбаў курынага гарэму, калі гаспадыня сыдзе ў хату, а султан пераляціць на суседні двор ваяваць. І я таксама добры хлопец. Радуюся перакуру на сьвежым паветры: верасень, нарэшце, пакінуў гневацца, зацугляў дажджы і выпусьціў жывое з нораў ды сховішчаў. Вяртаюся і выношу гітару, каб зачырыкаць адну са сваіх “абраньніц”. Ат! Разьляцеліся! Ружа лета Ворагу Пакуль ты жывы – ёсьць нагода прачнуцца уночы, На ганак пайсьці і выпальваць адну за другою… Табою мяне чорны знахар прыцэльна сурочыў. І шлях надламаўся. І цяжка даверыць спакою Сваю адзіноту. Яе й без таго дастаткова, Калі палічыць працадні на Самоты палетках. Прысудам Нябёсаў (а знак – гэта Богава слова) За шыбай дрыжыць ружа лета – памерлая кветка. Нічога няма, Зьмей Гарыныч. Жыцьця майго сьвяты Пад корань спаліў. Існую на астылай патэльні. Адно і трымае: я ведаю – ты вінаваты У тым, што наступнасьць да скону – зіма і пустэльня. Ясьней за каханьне стаіць гэты дзень паміж намі! Далонь скрывяню без жуды, а ня тое што – палец… А кветку сарву і па кожнай з трох мордаў – шыпамі! Магчыма, скалечу. Прынамсі, – на доўгую памяць… Дума князя Вячкі Пераклад са старажытнарускай, фрагмент Ня ўсё дазваляе сабе фанабэрысты Ордэн – Вялікае княства яшчэ не дарэшты сапсела. І ўсё-ткі часьцей за абліччы варожыя морды Я бачу навокал. І страшна. Хоць кажуць, што сьмелы. Паўсюдна шчыруюць віжы – вочы й вушы магістра. Чарговая чаша тугіх ланцугоў не здымае З палоннай душы. Вецер Поўначы пахне нячыста. Час дзіды вастрыць – хутка будзе “хрысьціцеляў” зграя… Мядзьведзяня Вялікая Мядзьведзіца стаіць перад дзьвярыма пад’езда. Нарэшце, вылажу, і яна, усьцешаная, аблізвае мой твар колкім языком верасьнёўскага ветру. Зачакалася. …ня маючы іншай долі, нырнуў у зорную цемру поўначы і плыву на Поўнач за кароткім вясёлым хвастом прыёмнай маці… г. Клецак, канец 2008.