Архіў нумароў:

Ігар Канановіч

_____________________ Крочу далей. Вершы	Накцюрн Ноч патушыла радыёстанцыі чалавечых свядомасцей, і мне лягчэй лунаць у чорным, халодным небе – нішто не збівае з панталыку прыборы навігацыі… Ноч дабраславіла мае камуфляжныя хмурныя крылы на ўвесь тэрмін свайго панавання. Зоркі ўверсе міргаюць зоркам унізе. Змаўляюцца патаемна або дражняцца па-сяброўску? А я паміж імі. І мне нічога не трэба – толькі б своечасова надышоў ранак, і не скончылася ў гэтае імгненне ноч. На арбіце тваёй серэнада глыбокага космасу Б. К. Я ізноў на арбіце тваёй. Хоць на дальняй, няпэўнай, і ўсё-ткі… Год блуканняў пралёг за кармой. І на смак – ну нічым не салодкі! Я шукаў па галактыцы рай. Сустракаў мудрацоў і вар’ятаў. А цяпер ты мяне сустракай. Там адно – пекла сто варыянтаў. Сустракай. Я вярнуўся з жыцця, Што ламае і душы, і косці. Ды нясмела, нібыта дзіця, Стаў наводдаль, чакаю чагосьці… Але вось што цікава найбольш: Не збіраўся сюды паварочваць. Схамянуліся радасць і боль, Асвяцілася памяць табой, І адчуў, без малога прарочы, Покліч. Кінуўшы д’яблам свoй план, (‘Шчэ паспею прабіцца ў героі) Залучыў. Зноў – не раб і не пан. Для радараў тваіх – астэроід… Я ізноў на арбіце – былой. Нерашучы, натхнёны і смешны. Выйду з ценю – хачу быць з табой. Не саб’еш, не прагоніш, канечне… Даўні надпіс на сцяне камеры Хоць лепшых да сумы й турмы Ты прывяла і зноў гатова – Жыві, пакуль жывыя мы – Гучы, зняважаная мова… Вяртанне з 90-х Жыццём знявечана сумленне. Паганы лёс? Паганы час? Не стаў падонкам, тым не меней. І вось вяртаюся да вас – Не паламаных ураганам. І ў гэтым – лепшых за мяне. Пакуль душа гаіла раны, У спрэчках з болем разумнеў… Збіраў здароўе, як калоссе Пасля шалёнага жніва. На цернях сэрца засталося, Насіла “кулю” галава… А мне заўжды лягчэй быць шчырым (Наівам кпіны выклікаў). Народжаны Святлом і Мірам, Вяртаюся. Я так сказаў. Граната Б. К. Прыходзіць не пяшчота, а самота. Ізноў усплыў тапелец-успамін… Няхай цябе кахае адзінота, Калі да сёння курчуся адзін! Гранату-смс напоўніў болем, І пстрыкае, выходзячы, чака… “Няхай цябе чакае твая доля, Як я цябе, каханая, чакаў!” “Стопудовая” місія Цяжка быць “стопудовым паэтам”. Звонку – ганаровая місія. А насамрэч – адчуваецца кожны пуд, і кожны пуд налягае па-свойму… Дыверсія Б. К. Сакавік затрымаў зіму. Звонкі холад заліў прастору. І гадаюць усе – чаму? Хоць і сонейка – у гуморы. Людзям клопат. А мне на смех. Бо квітнела душа зімою. Вось і люба – зноў бачыць снег. Шчасце ціхае зноў са мною… На спатканні намысліў так: “Плыткі сэнс у дзявочым слове!..” І сказаў табе, што вядзьмак, А зіму адпушчу пры ўмове… – Пры якой? – перабіла ты. Я адразу: – Табе цікава? І пачаў “аднаўляць масты”: – Ну, то слухай, якая справа. Горкі смак у кахання ёсць. Разумееш мяне, канечне… Так, у лёсе тваім я – госць, Але слодычы хочу грэшнай. Лыжку мёду… Адзіны раз Пацалуй – за чаканне тое… І вясною зальецца час, Ну, а я адплыву з зімою… Тры дэкады марнуем свет – Не даём палыхнуць зялёным. Гіне радасны першацвет Пад маўчаннем і пад заклёнам… Дантэ Б. К. Не хачу вяртацца. Не цягні! Хоць у нетрах полымем каханне… Нуль, як вынік гэтай мітусні, Сцяў пятлёй душы маёй дыханне… Як разведчык, прыйдзе смс. Адкажу, і зноў ланцуг замкнуты. Ток пайшоў. Адроджаны працэс, Можа быць, заслужанай пакуты. Дзякуй Богу, ведаю ў чым соль Гэтай дзеі. Хай натхненне кліча. Я легендай заплачу за боль, За тваю нязгоду, Беатрычэ… Прысвячэнне сціплае: “Б. К.” Восьмы верш адчайнае эскадры. І нясе штодзённасці рака Крыгамі былога шчасця кадры… Набажэнствы Папрасіў прабачэння ў мамы і пакінуў царкву – стоена збег ад гнятліва-грувасткага рэчытатыву бацюшкі… А сёння з-пад купала воблака святла дабраслаўляе зямную павагу і ўрачыстую малітоўнасць цішыні Божай музыкай на струнах промняў, хоць святар яшчэ не пачаў… На крыжы паэзіі Як гусінае пяро ў атрамант, акунаю аловак у хворую на каханне, а праз гэта мулкую і пякучую, душу – каб на зыходзе сіл выснаваць: “Дзякую, Божа!” Харакіры Б. К. …Ты выцякала з майго сэрца праз вялікую колькасць безнадзейных ран. І на секунду працяла вусціш: а што, калі апошнія кроплі выведуць за сабой і сляпое, неразумнае жыццё… Не. У вочы кінуліся фарбы, вясна кемлівым д’яблам адразу ж захапіла вызваленыя пакоі… А ў выніку харакіры спакойна ўстаў на ногі і цвёрда крочу далей.