Архіў нумароў:

Жана Капуста

_____________________ Не варажыць на прышласьць Вершы	Вецер Вецер ламае крылы вецер хоча забіць мяне а пада мною імчыць цягнік пярынка з крыла майго зачапілася за шкло зазірнула ў вочы машыністу ды ён не заўважыў так я згінула марна дакладней вецер мяне забіў Неба Неба, спаласаванае дымам ад вогнішча, просіць мяне памаўчаць. Яно не варожыць на прышласьць. Яно ведае толькі мінулае. І я буду слухаць неба, покуль зямля мая будзе маўчаць. Ідалы сьпяць. Крыжы гараць. * * * Думкі ня стануць радкамі задумы загінуць у памяці куміры ня будуць сябрамі сябры ня пойдуць у найміты зоркі сябе не далічацца спрэчкі бясьсільлем зломяцца Бог усё роўна клічацца дзеці ўсё роўна моляцца * * * А.А. Ты прыйшоў у час, ня лепшы для зямлi – усё наўкола палымнела здрадай: гэта дрэвы вопратку здалi ў гардэроб асеньні лістапада. Ты прыйшоў, а на маiм акне малявала твае вочы мара. Што ж не змалявала iх раней?—Я згарэла ў восеньскiм пажары. I са мной цi, можа, перш мяне тая мара, што ня мела збыцца. Хай наш попел вецер не кране. Ты прыйшоў. Астатняе мне сьнiцца. * * * Краты, краты, краты… краiна – кратоўня краiна кратуецца крумкачы крыламi крывавымi скруху выкройваюць ускрай краiны кар’ер у iм корпаюцца красавiцкiя мары укруг краiны крыжы пад iмi крыюцца скрынi з крамолай CREDO няскораных крышыцца на вырак. * * * Полю Домбi Калi мяне пакiнуць жахi гэтай ночы, i я бяз суму вымаўлю «жыву», тады стары гадзiньнiк мне не напрарочыць: валошцы зрэжуць галаву… Тады ў старонкi згубленае кнiгi запiшуць новую гiсторыю быцьця. I сонейка пакажа мне на мiгi, што вечнасьць непарушная. Хаця… Хаця i я магу аднойчы зьнiкнуць, руку падаўшы лёсу-жабраку.