Архіў нумароў:

Віктар Карамазаў

_____________________ Чырвоная брама. Аповесьць	Дамо па здольнасьцi — сьпеў... любоў... малiтву сэрца... Кiрыла Тураўскi. Прымглёнае сонца ўзышло над распранутым за зiму i ўсё роўна прывабным старым паркам, над графскiм палацам, над пазалочанымi крыжамi сабора, змушана вернутага бязбожнiкамi божым дзецям, над найпрыгожым сынам бацькi Дняпра — Сажом. Ад ранiцы да позьняга вечару ў парку над кручаю стаялi людзi, слухалi, як пад змыленым адлiгамi лядовым мостам настройвала вясновыя струны рака, лавiлi першы гук, што нечаканым стрэлам узьнiкаў у рачных глыбiнях, імчаў мiж берагоў далёка i хутка, як імчыць гук, i як недзе там яго сустракалi iншыя гукi-стрэлы, прыглушаныя далiною, i як усе яны зьлiвалiся ў сьцiшаную мелодыю. Сьпяшалася вясна. I тут, на беразе ў парку, нехта, яе пачуўшы, сказаў, як тым, хто не пасьпеў пачуць: — Сёньня лёд рушыць. I нехта радасна пагадзiўся, нiбы з самой вясною: — Калi ня ўдзень, дык уначы. Казалi, як забыўшыся, што каляндар паказваў яшчэ далёка не апошнiя днi зiмы. Ды што той каляндар? I на старуху, кажуць, ёсьць праруха. Сьнежань ды студзень сыпалi сьнегам дзень пры днi, пахавалi ў белых гурбах платы па вёсках, накiдалi пухавiкоў пад самыя вокны, пад стрэхi, па гарадах, змогшыся, сьнег ужо не адкiдалi з тратуараў ды маставых, а гулёна-вясна ўскруцiлася, за колькi дзён сагнала дазваньня i сьнег, i лёд, нават па глухiх лясах, куды сонейка не заглядала. У тыя днi зiмовай паводкi нешта падобнае, нечаканае, адбылося ў Гомелi на вулiцы Карповiча. Дзесяткi гадоў стаяў шэры, нiчым ня вабны воку дамок i раптам пачысьцеў аблiччам, пасьвятлеў, прырос дзе крылом, дзе падкрылкам, дварок вакол ганка памыўся-прычасаўся, сонечныя ходнiчкi з бятонных плiтак гасьцям пад ногi паклаў, расчынiў дзьверы. I госьцi далёка не затрымалiся. I я прыйшоў — зьняў з галавы зiмовы капялюх. У большай зале на другiм паверсе было шматсьветла i шматлюдна. Стаяў пасярод залы гаспадар гасьцёўнi ў сьвятле ўсiх, яму насустрач скiраваных лямпаў, лiхтароў, аб’ектываў кiно i фота, на скрыжаваньнi людскiх позiркаў. Хваляваўся, але трымаўся годна. На iм, пад барадою на грудзях, ляжаў вялiкi срэбны медаль мастака ды чалавека дваццатага стагоддзя, вылiты сусьветна вядомым Бiяграфiчным цэнтрам Англii. Твар быў у аправе не адных гадоў, але i велiчы, той, што вянчае волатаву працу, вышэйшы талент — дар Божы. А вочы, мяккiя ў цёплым блакiце, усёвiдушчыя ня толькi там, куды глядзелi, па-за сабою, але i там, адкуль глядзелi, у сабе, праменiлi сьвятло, дарылi яго кожнаму, хто прыйшоў у залу i яшчэ заходзiў. I не было гасьцей нежаданых, усе былi сябрамi, вучнямi, улюбёнымi ў палiтру i дабрыню мастака. Што думаў ён цяпер? Куды вёў прыязнаю ўсьмешкаю ды словам? — Тут, вакол, маё Палесьсе, бацькаўшчына. Сюды i вёў? Акiнуўшы паглядам птушак, людзей, коней, дрэвы, кветкi, палеткі і лугi ў сьцiплых рамах па сьветлых сьценах, схiлiў галаву, нiбы ў паклоне iм, зямлi ды небу, i ў гэты час над мастаком прыўзьняўся вялiзны, на ўсю сваю натуру, бусел, якi стаяў у раме на адной назе, другую прыгожа падцяўшы, нiбы той балерун у танцы, узьняўшы крылы i выкiнуўшы з iх, бялюткiх, чорныя пёры, якiя тырчэлi ў неба i насьцярожвалi, як абгарэлыя людскiя пальцы. — Лёс мастака i лёс радзiмы — адзiн. Цяпер яго я толькi чуў, а бачыў бусла, бялюткага, з жалобна ўскiнутымi ў прычарнобыльскае неба пёрамi. Старажытны горад сьвяткаваў адкрыцьцё карцiннай галерэi свайго мастака. Ён быў тут свой па праву каранёў, адзiнакроўнасьцi, жыцьця пачаткаў i дарогаў, якiя неаднойчы вялi адсюль у шырокi сьвет, як i сюды вярталi — у родны дом. Пра каранi Жыў-быў Пампей. У вёсцы Чыкалавiчы, пад Брагiнам, ён аб’явiўся нячутна, ды заўважылi яго тут адразу, ня толькi таму, што вёска ёсьць вёска, навылёт прадзiмаецца вятрамi ды прастрэльваецца вачамi, але яшчэ таму, што быў Пампей вельмi прыгожы, асiлак. Цiха зьявiўшыся, цiха i будавацца пачаў, ня ў вёсцы, як усе будавалiся ды жылi, а за вёскаю, на рэчцы Брагiнцы. Людзi думалi, што Пампей будуе сабе дом, а ён iм пабудаваў млын. Падалiся мужыкi на млын зерне малоць, i кожны казаў: “Еду да мельнiка”. Гэтак Пампей прыдбаў сабе ў Чыкалавiчах яшчэ i прозьвiшча Мельнiк. Далей — болей: закахалася ў Пампея мясцовая панi Навашыцкая. Аж сохла па iм. Ды ён яе не заўважаў. I тады зазлаваў пан. Цi што панi закахалася ў мужыка, цi што мужык не хацеў яе бачыць? Каб выжыць з Чыкалавiчаў, пан спалiў ягоную сядзiбу. А сьледам i вясна пасобiла не мужыку — пану: паводкаю змыла млын. Надта не бядуючы, Пампей пабудаваў дом у вёсцы, самы, на ўсю вёску, вялiкi ды прыгожы, а за домам паставiў новы млын, вятрак, i ўзяў у жонкi мясцовую сялянскую дзяўчыну. Нарадзiўся ў iх сын Мiхась. Далёкай навукi, як i бацька, не шукаў, узяў ад яго мужыцкую сiлу, мудрасьць, да любога сялянскага занятку здатнасьць i грамату. Малоў мужыкам ячмень ды жыта, са свайго мазаля забагацеў i ажанiўся з дзяўчынай Ганнай. Нарадзiла Ганна пяцёра дзяцей — Надзею, Вiктара, Клаўдзю, Алёну ды Цiмоха. Усе яны жылi з зямлi, за зямлю ваявалi i памiралi. За якiм часам гэта ўсё адбывалася? Ды можна сказаць, што нядаўна. Мiхась нарадзiўся за дваццаць гадоў да пачатку мiнулага дваццатага стагоддзя, а Пампей памёр пад самую калектывiзацыю. Пампея караў пан Навашыцкi, у панства ўзьведзены царом, а Мiхася — ГПУ, ад якога мужык змусiў кiдаць сваю зямлю, сям’ю, вёску, хавацца на Украiне. Будаваў у Чарнобылi яўрэям дамы, як званы, i ў родную вёску вярнуўся, як надышоў час памiраць. Гэтакi радавод ад Пампея Мельнiка. А яму насустрач, каб параднiцца, прыйшоў род Мiны Вашчанкi, таксама мужыцкi. На сьвет Мiна зьявiўся ў вёсцы Калыбань, што каля Брагiна, дзе i Чыка­лавiчы, i там ажанiўся з мясцовай дзяўчынай Сынклетай, якая нарадзiла два­наццаць дзяцей. Памёр Мiна яшчэ не старым, а Сынклета пражыла сто васемнаццаць гадоў, перажыла ўсiх сваiх дзяцей i да апошняга дня працавала. Харытон, першынец Сынклеты, ажанiўся з Надзеяй Мельнiк з роду Пампея. Надзея ўдалася вельмi прыгожая ды працавiтая, уся ў дзеда. Да яе сваталiся лепшыя хлопцы, гаспадары, i быў дзень, калi ў вёску наехала ажно дванаццаць жанiхоў. Але з усiх, сабе па сэрцы, яна выбрала Харытона i ад яго нарадзiла двух сыноў — Мiкалая i Гаўрылу. Харытона неўзабаве раскулачылi, выслалi, праз пяць гадоў лагерных пакутаў ён быў вярнуўся, але яшчэ праз тры гады зноў забралi, як нейкага там ворага народу, i ён памёр у сiбiрскiм ГУЛАГу. Дом Харытона калгас раскiдаў, бярвеньне перавёз на сваю будоўлю, i Надзея з малымi дзецьмi шмат гадоў хадзiла па чужых хатах, пакуль у сям’i не падрасла мужчынская сiла. Калi старэйшаму Мiкалаю набегла шаснаццаць, а малодшаму Гаўрылу дзесяць i хлопцы ўжо трымалi ў руках сякеры, збудавалi новы дом. Было гэта ў трыццаць восьмым. А праз пяць гадоў, у вайну, дом згарэў падчас бою партызанаў з немцамi. I пачала Надзея з сынамi зноў будавацца. Хоць тым пашанцавала, што з Чарнобылю ў вёску вярнуўся бацька Надзеi Мiхась, сын Пампея, ды што карову пасьпелi схаваць у лесе i ад немцаў, i ад партызанаў. Дзед Мiхась навучыў яе хадзiць у ярме, станавiцца ў плуг, i ёю вывезьлi бярвеньне на дом, аралi зямлю. А тут — галадоўка, пайшоў касiць тыф. Карова была i цяглом, i кармiцелькаю — ад усiх бедаў ратавала. Дом паставiлi новы, а Гаўрыла, якi вучыўся ўжо ў сёмым класе, яшчэ i адмысловую браму выштукаваў з дугою наверсе. Iшоў апошнi год вайны — сорак пяты. Iканастас Я падымаюся на ганак, адчыняю высокiя дзьверы, за iмi паварочваю направа, торкаю пальцам у белае вока на сьцяне i апынаюся ў кабiне лiфту — лячу ў неба. Там — яшчэ прыпынак, белая сьцяна i на ёй тры вокi — выбiраю сярэдняе. Дзьверы адчыняюцца, i я бачу перад сабою ветлiвы iнтэлiгентны твар у срэбнай аправе гадоў. — Праходзьце. Магчыма, я недарэчы ўсьмiхнуўся, успомнiўшы восень, мастацкi салон на прасьпекце Скарыны ў Менску, адкрыцьцё выставы Анатоля Бараноў­скага. Было там шмат людзей. Я ўскiнуў сваё палiто на вешалку, а як выставу пакiдаў, падышоў да вешалкi i палiто апрануў, па кiшэнях — цап-лап: дзе шалiк? Аказаўся ў бакавой кiшэнi. На шыю ўскiнуў: ня мой? У мяне чырвоны, а тут — сiнi. Чужое палiто? Але ж старамоднае рацiнавае, шэрае, нават гузiкi як мае, блакiтам адлiвалi. Маё, такое самае, вiсела побач. На выхадзе з салону знаёмаму прызнаўся, як паблытаў д’ябал, а ён, ухмыльнуўшыся, кажа: “Ты азiрнiся”. Я азiрнуўся: палiто, да якога прымерваўся, было ўжо на плячах у Гаўрылы Вашчанкi, i сiнi шалiк быў у яго руках. Ну трэба ж улезьцi ў вопратку жывога класiка! Цяпер я апынуўся ў прасторы мяккага сьвятла ды цёплых колераў. Агле­дзеўся. Тут паяднаныя былi два сьветы — зямны i нябесны. Тут быў сусьвет. Ня проста быў, а жыў у дзiўных кампазiцыях, формах, колерах, да сябе вабiў i ад сябе адпужваў, супакойваў i насьцярожваў, абяцаў рай i паказваў край пекла, каб людзi не падманвалiся ў сваiх празьмерных радасьцях. Стаялi сьветлыя хацiны, такiя дробныя ў пашчы сусьвету, што i сьвятло не ратавала ад хмарных думак: якiя самi — такiя нашы санi. Былi хацiны, у якiх нiхто ня жыў, патаналi ў высокiм быльнягу, сьляпыя ды глухiя, людзьмi пастаўленыя i людзьмi забытыя. Густою сiнiзною шыкоўна цьвiлi касачы, у зямное хараство, нiбыта на таемную вячэру, зманiўшы з неба маладзiк рагаты, хаваючы яго ў сiнiх сховах. З начное цемры да нябеснага сьвятла ўзьляталi конi, адкiнуўшы чырвоны пасак страху. У сьвятле лiхтарным, дзе промняў даўжыня была напэўна роўная шляху ад сонца да зямлi, раiлiся матылi, падобныя да палявых рамонкаў, i над iмi ўзвышалася трывожнае бяздоньне — ня тое неба, што жыцьцядайна i ласкава грэла кожны зямны парастак, а чырвоны космас i нават пазакосмас, у якiм плылi ня хмары, а планеты, кiпела-булькатала гняўлiвымi бурбалкамi расплаўленая магма. За чырваньню галактык з кратэраў агню ўзьляталi галавешкi, з якiмi разам ва ўсе бакi страляла каменьне попелу. Адтуль, нiбыта НЛА, зьнiжалася астыла-сьсiнелая iльдзiна сьмерцi, з якой, як з вымя дойнае каровы, цурболiў струмень жоўтай атруты, i той струмень, пралiты на людзей i вёскi, скарынку зямлi прабiўшы, дзе здаўна сеялi, дары зьбiралi, сьпявалi ды скакалi ў сьвяты, разьлiўся атрутнай жоўцю, i нам у рукi пайшло расьцi калосьсе не жыцьця, а сьмерцi. Вострымi пiкамi стаялi, нiбыта стражнiкi на службе, брамы цемры — вялi ў пекла, стаялi брамы сьвятла — паказвалi дарогу ў рай, брамы чакалi чыстых i нячыстых, праведнiкаў i зладзеяў, годных i халуёў, сейбiтаў i цмокаў — усiм хапала месца. Тут я адчуў, як загуляўся ў харастве прыроды i тым падмануўся ў задоўгiх радасьцях — схамянуўся i захiстаўся: за што схапiцца, каб утрымацца на сваiх хадулях? Убачыў перад сабою браму i рукi працягнуў да брамы. Але адскочыў: яна была з агню. Стаяў насупраць брамы слуп — агняны. На iм вiселi кубкi — чырвонае вугальле. — Сядайце. Ён, запрасiўшы на канапу, сеў сам, i я сеў побач. Ён разглядаў мяне — што я за птах? — Прабачце. Так незвычайна тут у вас. Як быццам на зямлi, але i ў небе. Вось брама... Ён супакоiў: — Чырвоная ад сонца. Быў вечар. Сонца заходзiла на пералом надвор’я. Я пакiдаў вёску, iшоў, малады, з чамаданам, у сьвет ня блiзкi. За браму выйшаў, азiрнуўся — чырвоная, з агню жывога. Сэрца зашчымела: што абяцае чырвань? Якi яшчэ пажар? Можа, вярнуцца? Не, пайшоў. А пазьней браму напiсаў. У тым колеры, у тым настроi. Ён разважаў лагодна, нiбы ў агнiстай чырванi былi ўсяго толькi настрой ды колер. Але задумаўся. I тады я спытаў, перахапiўшы думку: — Настрой i колер брамы спраўдзiлiся? Ён галавою хiтнуў, нiбы ў згодзе з маёй здагадкаю, але змаўчаў. У думках, можа, адчальваў ад брамы, як усё сказаўшы i сказанага з мяне даволi. А мне адчальваць ад брамы нi ў якiм чоўне не было ахвоты. Я адчуваў, што тут ня проста брама — вiр, выток жыцьця, можа, з найпершых, i ад яго павiнны разыходзiцца кругi настрояў, думак, вобразаў, якiя не зьнiкаюць i не канчаюцца на пэўнай лiчбе, ня маючы канца i межаў, множацца бясконца, ад кожнага круга адскоквае наступны круг, за кругам — круг, як у вандроўках — за дальлю даль. Па iх мне б плысьцi, з круга на круг, калi ёсьць човен i я ў чоўне. Але падняўся ён. Выйшаў на сярэдзiну майстэрнi, вачыма да сябе паклiкаў. Я падышоў, глянуў туды, куды i ён глядзеў: насупраць узвышалася сьцяна, якую нельга было з канапы бачыць, а на сьцяне ў два рады пад столь — карцiны. Я iх заўважыў, як завiтаў у майстэрню, ды адно цяпер убачыў, што тут ня проста сьцяна i ня проста карцiны — iканастас з нiбыта абразамi, рама да рамы, у кожнай выява, калi не чалавека, дык хвоi, дуба, крыжа, дарогi, печы, бусьлiнага гнязда, i ўсюды, у кожнай раме, дух чысьцiнi i сьвятасьцi, хоць i натура не бiблейская — зямелька родная. Мастацтва, якое будзiла ўва мне пытаньнi. Але мастак, як я пасьпеў заўважыць, не любiў пытаньняў пасьпешлiвых i недакладных, у лоб, як кажуць, з прысмакам прымiтыву мысьленьня цi дробных правакацыяў, чым прымушаў мяне сачыць ня толькi за словам, але за думкаю, якая слова магла не дачакацца, за настроем, што крынiчыў i слова, i думку. Я быў, вядома, вольны, як у вольнiцы, ён не навязваў свой лад размовы, але што тая воля, калi цiкавiлi загадка i яе адгадка? Хвоя — у сьвятой аправе? Ну, вядома, тут — Палесьсе, нетры якога сваiмi каранямi трымаюць дубы ды хвоi. — Пампей, мой прадзед, як зьявiўся ў Чыкалавiчах, пасадзiў тры хвойкi, дзьве з iх салдаты сьсеклi ў вайну, але адна вырасла, стаiць, смалой налiтая, корань — у зямлi, ад якой увесь род Пампея. Як жа гэтакую хваiну не паставiць у iканастас? Цi млын, вятрак на беразе ракi, што будаваў Пампей. Пад млынам, пад яго крыламi, на беразе, хлопчык, прыгрэты сонейкам, сам — сонейка, зьвесiў танклявыя ногi да блакiтнай вады, быццам з яе вось толькi выскачыў — галяком на падасланай белай кашульцы. Тут усё дарэшты — кожная былка на зямлi i плямка ў небе, кожная рыска ў твары хлопчыка i ў аблiччы ветрака — сьветлае ды чыстае, жывое. Вятрак — сам прадзед у доўгай бурцы са стрэшкай-башлыком раскручвае на ветры крылы, абцягнутыя белай палат­нiнай, цi ня той самай, якую ткала мацi хлопчыка, Пампеева ўнучка, з якой пашыта i кашулька сына. Тут усё, усе вобразы i дэталi, адно з адным зьяднанае, адно другое высьвечвае ды паглыбляе, як, дарэчы, пячуркi ў пясчанай строме, гнёзды стрыжоў, — iх заўважыш i бачыш, што на стрыжа падобны хлопчык. А як цёпла, натуральна глядзяцца побач вятрак i хлопчык, Пампей i хлопчык, хоць няма Пампея, адно ягоны дух, духоўная прысутнасьць — яны яднаюць усё, пранiзваюць. А печ? Ну, так, звычайная, як у кожнай хаце палешука, з загнеткаю, пячуркамi, з агнём глыбокiм у чэраве, дзе чыгункi ды гаршчочкi вакол агню бакi падсмальваюць, з фiраначкаю збоку загнеткi, каб печ прапаленую ня толькi засланкаю прыкрыць, але i фiраначкаю зашморгнуць, схаваць яе найчыстае начыньне ад чужога вока. Печ у хаце — жыцьця аснова, трываласьць i цяплынь, сьвятло. Але i гэтакiя развагi пiльнуе прыдзiрлiвая думка: печ усё ж перш-наперш — гарантыя ад гневу страўнiка, каб кiшкi, як кажуць, марш ня гралi? Тады якое яе права стаяць у iканастасе, дзе права адно — дух? Пытаньне, як тую птушку, рызыкоўна пускаць на волю — чым вернецца: годным адказам альбо разгубленым маўчаньнем? А ён ужо каля жаночага партрэта: — Каця, стрыечная сястра. Яе ўбачыш — печ успомнiш. Зiма завейная, за вокнамi блакiтны вецер сьвiшча, у комiне гудзе i стогне, а мы з ёю ляжым на цёплай печы ды чытаем “Вiя” Гогаля. У нас свая ноч, свая зiма, свой вецер, свае чэрцi ў комiне шкрабуцца, кожны гук да костачак праймае, i так выразна бачыш, нiбы жывога, бурсака Хаму, як ён ляцiць на ведзьме, як ноччу адпявае яе ў царкве, як дамавiна лётае вакол яго, як ведзьма вылазiць з дамавiны, Хаму шукае. Вецер грымне — ты здрыганешся, здаецца, што чэрцi блiзка, да цябе крадуцца, чуеш, як Вiй дзьвярыма рыпнуў, па тваю душу iдзе. Маўчыш, ня дыхаеш. То было страхоцьце! А цi адно страхоцьце? — Што яшчэ? — Мы з Гогалем пераадольвалi зямное прыцягненьне, ляцелi ў неба, у космас, бывалi там, дзе зоркi, месяц, адтуль бачылi зямлю, свае хацiны, як бачыў Хама, калi ляцеў на ведзьме. Тады i печ — ня проста печ з чыгуном бульбы цi капусты, ня толькi грэлка да сьпiны, да ног. Гэта таксама, нават, можа, найперш гэта, але ж ня толькi — яшчэ i карабель касьмiчны. Ну, а дарога як трапiла ў iканастас? За якiя заслугi? Што вяровачкаю бяжыць памiж людзей, вёсак, гарадоў, усiх ды ўсё на зямлi зьбiрае ў сем’i, род, народ, дзяржаву? Апiрышча нагам у вандроўках? — Тут iх дзьве побач, — кажа мастак. — Адна старая, коламi выбiтая да белага пяску, а другая новая, яшчэ ня выбiтая, цёмная, пракладзеная ў аб’езд, каб не загрузнуць. Скрозь гэтак на Палесьсi. А што яшчэ яны, дзьве побач, кажуць, сьветлая ды цёмная? Што адна — да сьвятла, другая — у цемень, што ў кожнай свая мэта, доля, сваё наканаваньне, хоць i пралеглi побач. Загадка выбару: якой iсьцi альбо ехаць? — Ваша найпершая ў далёкi сьвет?.. Я ведаў, што яна легла ад чырвонай брамы i што чырвань на браме ня толькi ад заходу сонца — за ёю ўшчэнт згарэла ад войнаў ды рэвалюцый ажно тры хаты. — За браму я надоўга выйшаў у сорак пятым. У Камарын, адтуль — Дняпром у Кiеў. Год быў цяжкi. Ехаў вучыцца. Брат Мiкалай дэмабiлiзаваўся з армii, працаваў аграномам i палову заробку пакiдаў сабе, а палову, па-брацку, аддаваў мне. Пасаблялi вучыцца, як маглi, i мама, i дзед Мiхась, i нават баба Сынклета. Баба Сынклета сядзела на парозе i ў мiсе на прыполе трымала яйкi. Нiбыта несла з-пад курэй i села перадыхнуць, на яйкi падзiвiцца: чысьцюткiя, бялюткiя, буйныя. — Яйка ў вёсцы было сiмвалам жыцьця. — Во як! — А фiласофiя Сынклеты ў чатырох словах Iовы: Бог даў — Бог узяў. Тут — i жыцьцё чалавека, i ўвесь сьвет. Бог даў жыцьцё — жывi, пра сьмерць ня думай, Бог пра яе падумае, жывi так, каб Бог ад цябе не адвярнуўся. Гэтак Сынклета i жыла. Верыла ў Бога i веру сеяла па людзях. А я, бывала, як да яе зайду, дык i перахрышчуся. Нiдзе больш, а ў яе заўсёды. Сынклета, як я адчуў, гонар мастака, як i Пампей, у сьвятым нiмбе. А бацька, мацi? — Ад мамы я вучыўся працаваць. Кладзешся спаць, а яна яшчэ працуе, прачнешся — яна ўжо працуе. Калi спала, мы, дзецi, ня бачылi. I чым далей жыву, тым больш пераконваюся, што навука працаваць для мастака самая патрэбная. Якi б талент нi быў, а без вялiкай працы мастак не атрымаецца. Партрэт мацi ў цэнтры на сьцяне. Вакол яе — сыны, вясковыя кабеты, крыжы, хаты, дарогi, ручнiкi. I нават — Жыцень. — Мы з братам ведалi шмат народных песьняў, паданьняў. Ад мамы, ад дзеда Мiхася, ад Сынклеты. Пра Жыценя мама казала. Дзядок невялiчкi, валасы тырчаць ва ўсе бакi, прыгнуты, iдзе нячутна, добры, але як раззлуец­ца, то бяды наробiць. Увосень, ходзiць па палетках ды выглядае, хто як працаваў. Убачыць бароды непрыбранага калосься — зьвяжа ў сноп i сноп паставiць на чыста прыбраным полi. Там, дзе знайшоў бароды, у наступным годзе збажына не зародзiць, а дзе паставiў сноп — зародзiць. I дзед Мiхась казаў, што злаваць Жыценя ня трэба, а то завяжа жыта ў вузел — бяды не мiнеш. I што птушак любiць, аберагае. Як жа было не натхнiцца пачутым ад дзеда i мацi, якiя гэтак паэтычна казалi пра Жыценя, быццам мелi шчасьце трымаць яго калi не за бараду, дык за крысо сьвiткi, i самi бачылi, як той завязвае бароды, чубы. Натхненьне мастака на ўзроўнi народнага, i пад пэндзлем атрымалася выява дзядка ў жыце: вусы ды бровы — сьпелае калосьсе, падрэзаная барада — колкiя голкi ржышча, вочы з-пад каласоў ды з каласоў высьвечваюць сiнюткiя, як васiлькi па жытнёвых межах, у жменi — пук жыта, каб вузел камусьцi завязаць, i птуш­кi ля яго ў жыце, перапёлачкi, весела пырхаюць, нiбыта супакойваюць, што дзед ня злосны, што яго кара — ад дабрынi, ахайнасьцi, любовi. Тут навука сэрцу чыстаму i сэрцу не зусiм чыстаму, тут таямнiцы асеньняй ночы, ад якой можна чакаць бяду i радасьць, трывогу i спакой, тут дыхаюць зямля i неба, зямля — зямным, працай ды збажыною, неба — высокiм, дзе жывуць багi, нават такiя, што на зямлю сыходзяць да людзей, як Жыцень. Тут бачыш ды чуеш паляшуцкае паданьне ў рэi зьбiральнiка тутэйшага фальклору Сержпутоўскага i разам з тым украiншчына, якая ня проста па суседстве за Прыпяцьцю, геаграфiчна блiзкая, але духоўна свая з маленства для мастака, якi ў прасторы ад Прыпяцi да Кiева i ад Кiева да Львова меў ахвоту i час надыхацца высокай паэзiяй яшчэ i ад Гогаля, ад бачаньняў бурсацкага фiлосафа Хамы. Тут напэўна i школа жывапiсу, народнага i свайго, далёкага ды блiзкага ў часе, паэтычна-ўзьнёслага ды будзённага. Найжывапiсных узаемных пра­нiкненьняў, уплываў душ роднасных. — Калi я выйшаў за браму, iшоў у далёкi сьвет, на Беларусi не было сваёй мастацкай школы. — А Вiцебск? — Там былi таленавiтыя настаўнiкi i генiяльныя вучнi, але не было нацыя­нальнай школы. Перад беларускiм хлопцам у жывапiсе рэальна ляжалi дзьве дарогi: адна — саматужная, другая — праз школы суседнiх народаў i мастацт­ваў, на поўначы — Расеi, перадзьвiжнiкаў, на поўднi — Кiева i Львова. Мяне, палешука, завабiла суседка Украiна. Адно ў нас Палесьсе, адна Прыпяць, адны гiстарычныя каранi, блiзкiя мовы, песьнi, буслы, але там больш нацыя­нальнай волi, як у нас, а воля — глеба, на якой каласуе народ. На сьцяне карцiна — матыў звычайны для Палесься: бусьлiнае гняздо, у iм бусьляняты, дзюбы якiх яшчэ ня высьпелiлi, чорныя, а над малымi — мацi бусьлiная раскiнула крыльле. У звычайных для Палесься сюжэце ды вобразе незвычайна моцнае для мастака пачуцьцё, якi бяз бацькi рос пад матчынымi крыламi. А вось i фотаздымак: Надзея Мiхайлаўна трымае на каленях сваiх двух хлопчыкаў, абхапiўшы iх рукамi, нiбыта крыламi. Дакладны нават у малюнку паўтор матыву мацярынства. Але i гэтакае, глыбока эмацыянальнае, бачаньне карцiны няпоўнае: у гнязьдзе бусьлiным, у выяве бусьлiхi-мацi, як у чалавечай мацi, жыве Айчына — ня толькi матыў ды вобраз, але i нацыя­нальны шлях, вышэйшы сэнс ды лёс — тэма не аднаго матыву i не адной карцiны, а ўсёй творчасьцi i ўсяго жыцьця. Яе пачатак, магчыма, быў тут — у матыве бусьлiнага гнязда. I тады ня мае значэньня, калi напiсаная карцiна, раней, як тэму рушыла паводка птушыных крылаў, альбо пазьней, у рэчышчы паводкi, — прываблiвае пачуцьцё, укладзенае ў вобраз, дастатковае, каб кожны раз, працуючы, знаходзiць новыя ды новыя арыгiнальныя выявы, даваць iм нечаканыя ды сьмелыя мастацкiя рашэньнi. У кожнай рабоце, у кожным вобразе i птушкi, i крыла жывога, i ваяра з вышынёю, з космасам ёсьць узьнёсласьць рамантычнай мары, бунт маладой крывi. Калi ж рамантыка трымае мастака ўсё жыцьцё, хiба не азначае гэта, што мастака не пакiдае маладосьць? Ён успамiнае: — Палесьсе ў вачах з маленства: i край, i рай птушыны. Вясна, бывала, пачнецца — аблогi стогнуць ад шолаху ды сьвiсту пёраў. Птушыны мiжкан­тынентальны порт. Усе птушкi, што лятуць праз Палесьсе з поўдня на поў­нач i з поўначы на поўдзень, у нас садзяцца, кормяцца, гняздуюць, ладзяць вясельлi, кiрмашы, а мы, палешукi, з маленства на iх падобныя. Малымi не хадзiлi — лёталi. Рукi i ногi вырасталi доўгiя, моцныя, нiбы ў птушак крылы. Раскiнеш рукi i ляцiш з гары на рэчку, а там — вада, зямля i неба, птушкамi затканыя, i ўжо ты сам у тым выраi птушыным. Такое дзiва!.. I ня дзiва, што, узгадаваны ў царстве птушак, мастак злавiў аднойчы на пэндзаль адну з iх, першую, а за ёю ўзьняў у неба цэлы вырай. Сам ад сябе не чакаў гэткага натхненьня? Магчыма. Але той вырай закружыў на доўгiя гады. “Крылы I”. “Крылы II”. “Крылы III”. “Крылы IV”. “Крылы V”. Чым iх паяднаў мастак? Малюнкам, колерам, iмклiвасьцю палёту? Дзе тое перавясла, што зьвязвае, яднае вырай? Была задума памiрыць зямлю i неба? — Пiсаў я радасьцю... А радасьць не яднае? Гармонiя крыла, зямлi i неба — хiба ня вечная крынiца прыгажосьцi, радасьцi? Iх трэба паяднаць яшчэ i з сэнсам, з мэтай? Асаблiва для мастака, якi i прыгажосьць, i радасьць да поўнай волi ня пусьцiць. Не зьняволiць, нi ў якiм разе, але з разумным сэнсам павянчае, выштукуе вянец адмысловы — шлюб вечны. — Я крылы першыя задумаў белымi... Вось яно: пiсаў дзіцячай, лiчы — стыхiйнай, радасьцю, i ў той самы час задумаў крылы белымi, сьветлымi ды чыстымi, як сьвятасьць. Нагледзеўшыся ў птушыным царстве на чаек, гусей, буслоў? Ня толькi. Усё белае з маленства — сьвята: печ беленая да Вялiкадня, пагафтаваныя фiраначкi на вокнах, бабулiнымi ды мамiнымi рукамi вытканыя ручнiкi, крылы дзедавага ветрака. Белы ручнiк — шлях беларуса, як млечны ў небе — шлях Бога. А крылы — ручнiкi ў небе. Усё, што ёсьць рэч, мае свой цень, нават крупiнка рэчы. I белае крыло — таксама? Але цень — ня цемень. Ён — колер. Бывае, што чырвоны, як кроў. Дык хай крыжуе белае крыло — чысьцейшым будзе. — Крылы iмкнуцца ў неба, а там — блакiт... Блакiтных пара крылаў — сталасьць белай мары, яе мэта, прарыў рамантыка ў вышэйшую рэальнасьць. А што далей — за блакiтам? Рай цi пекла? Вогненны кратэр, вогнiшча? Там — плата за палёт у блакiце як у радасьцi, раскошы? Дык што рабiць? Ляцець у вогнiшча цi павярнуць назад? Што мае большы сэнс — рызыка цi асьцярога? — Для сьветлай мары няма пытаньня. Праз полымя ляжыць шлях вартага ды годнага жыцьця. Крылы смыляць у агнi, але ляцяць далей i вышэй. Што далей? Бой? Яны гатовыя да бою хоць з д’яблам: меч блiснуў пад крылом. О, там мужны рыцар? Але ён не анёл з нябесных войскаў Бога — дзiця зямное, завабленае небам, узьнятае на крылах белай мары. Пральецца кроў? На белае крыло чырвоны пасак ляжа? Гэта — наш сьцяг, наш лёс. Ён Богам бласлаўлёны. Мы — з Богам! — Залоцiць крылы сонца... За мужнасьць i адданасьць небу ўзнагарода — сонца. Яно прывецiла крылатага Iкара, сагрэла крылы i чало, у кожнае пёрца ўпляло сваё ласкавае праменьне. Iкар, нiбы сьвяты, паруе вольна, узьняўшы годна крылы i склаўшы рукi на грудзях. Бог даў нiмб сьвятасьцi, а ён ляцiць па небе i тужыць па зямлi, з неба глядзiць унiз ды молiцца хацiнам. Ён, дзiця зямлi, працяў сваiм палётам неба, зрабiў усё, што мог i чаго прагнуў, скарыў магутным крыльлем усе вышынi, злучыў зямлю i неба, даў небу веру ў сiлу i чысьцiню зямлi, вярнуў зямлi надзею ўратавацца небам. Далей куды ляцець? — Апошнiя крылы чорныя... Гэта ж сьмерць? Навошта? Хiба сьвятлом нельга закончыць круг крылаў у глыбiнях неба, як зусiм нядаўна зрабiў бы кожны мастак сацрэалiзму? — Я рэалiст... Ён яшчэ i фiлосаф. З тых, што свае крылы, як рэалiсты, складалi на Са­лаўках, на Вiшары, на Магадане. Iх доля ў мiнулым? Хай дасьць нам гэта Бог — жыцьцё без Салаўкоў нарэшце, без Вiшары, без Магадану. Ён рэалiст — успомнiм — ад Iовы i ад Сынклеты: Бог даў — Бог узяў. А гэта значыць, што сьмерць крылаў — не канец сьвету. Крыло, дастаўшы сонца, дастала вечнасьць. Iкар, гiнучы, пакiне зерне жыцьця ў крыльлi новым, маладым, якое прадоўжыць палёт да сонца i па сонца. Няма жыцьцядайнага зярняцi ў хлусьнi сьветлага канца. Але чаму памiж абвугленага крыльля ў прасторы ночы гарыць, як сьветлафор, чырвонае загадкавае вока? Кропля трывожнай чырванi сьвiдруе насельнiкаў зямлi — распальвае ў сэрцах прагу волi, вышынi ды сонца?.. Зьдзекуецца з хiжых?.. — Вы бачылi Гаспадара Палесься? Мастак гэтак спытаў, што ў самiм слове адчуўся Гаспадар. — Вашу карцiну?.. Прызнаюся, ня бачыў. — Як-небудзь... — Пагляджу. Там бусел? — Вялiзны, годны, як паляшук. Нiякавата было глядзець у даверлiва-сьветлыя, з блакiтам неба вочы: мастак iм, Гаспадаром Палесься, ганарыўся, а я ня бачыў — ай-яй! Затое цяпер адчуў большае, як пытаньне: цi не Гаспадар блаславiў у высокi космас самога мастака i ўсю яго сiмфонiю крылаў? Ды не адных птушыных. Туды, у неба, iмкнулiся ляцець звычайныя палешукi, мужчыны i жанчыны, прырослыя як быццам да зямлi, якую аралi i засявалi, а з iмi — конi, дрэвы, крыжы, каменьне, нават квадрат Малевiча адтуль вярнуўся на зямлю i, нiбыта з люка карабля, выкiдваў сейбiта i Еву, спакушальнiцу з чырвоным яблычкам у руцэ, самога мастака з палiтрай. Хто iм даў крылы? Стаялi тры кабеты, у кожнай у думках i ў сэрцы жыла надзея, кожная сваю надзею мкнула ў неба: адна — да Бога, другая — да каханка, трэцяя — да дзетак. Усе тры там бачылi ратунак, хоць жылi на зямлi, дзе жыў i Гаспадар. Над вёскаю па небе на ружовых крылах раньняй вясны ляцела Лада, багiня i дзяўчына, з кветкамi ў руках, якiя з вышынi працягвала жанчыне, што з хлева выганяла карову на маладую пашу, i маладым, якiя яшчэ напэўна спалi за прыцемненым дрэвамi акном. I мудрай радасьцю зьзяў тварык у дзяўчынкi, якая ўжо адчула, што яе ручкi — крылы: цягнулася iмi да сонейка ў небе. Туды, дзе неба, у тую чысьцiню, усе iмкнулiся. Адны ляцелi на белых крылах, другiя караскалiся па чорных лесьвiцах, зрывалiся з iх, бразгалiся вобзем, ачуньвалi, зноў паўзьлi да лесьвiцаў, па iх дзерлiся на неба. Нехта з бяскрылых ляцеў на парасоне — i ён да сонца? З каменьня будавалi гмахi ў неба вышэй ды вышэй, а пад гмахамi ляжалi руiны раней пабудаваных гмахаў. нават i вежа Вавiлонская стаяла, дакладней — камель ад вежы, як помнiк дурням. Той вышынi шукалi i самыя ўбогiя — гарбамi беспрасьветных халуёў масьцiлi шлях да ката, хлуса ў белай сарочцы, пад гальштукам прыстойнасьцi, кесара саманазванага, якi ўзяў свой партрэт у дарагую раму i даў чэрнi: малiся Бацьку — трапiш у рай. I халуi, здрадзiўшы Богу, малiлiся пачвары. Тэатр абсурду аблiваўся потам — ад веку ў век. Мастак усё i ўсiх бачыў. Аднымi захапляўся, з другiх сьмяяўся, усiм, як хрысьцiянiн, хацеў пасобiць, нават халуям i кесару, даючы адным — крылы, другiм — розум. А сам працаваў дзень пры днi. Былi i ночы — адпачынак. Спаў, як Харытон, бацька, да раскулачваньня, кулак падклаўшы пад галаву, напрацаваўшыся, аж сiлаў ня маючы дайсьцi да ложку. Анёлы над iм ня спалi, сон мастака ахоўвалi ад злыдняў, а ён i ў сьне ткаў працягi жыцьця — сюжэты, вобразы, каляровыя кiлiмы. Чуў пошум крылаў. Лёталi анёлы цi птушкi? Цi сам ляцеў далёка i высока? I сам, вядома. Бо ведаў, што мастак бяз крылаў — Сiзiф, якi нiколi ня ўскоцiць на Алiмп свой камень. То ляцеў, то плыў. А куды плыў?.. Дняпром — у Кiеў Параход быў ну проста дзiва: сам бялюткi, труба над iм чорная, яе працяг у небе — чорны дым, па борце справа — вялiзнае кола, як у Пампеевым млыне на Брагiнцы, з лапамi-клацамi, каб ваду грэбсьцi, па рацэ — пялёх, пялёх, пялёх. Ад Камарына па Дняпры ў Кiеў ён, небарака, пялёхаў ноч i дзень — суткi. Вёз у старажытную сталiцу палешукоў з мяхамi, хатылямi, скрынямi. Была ноч першага лета пасьля вайны, лiставаў трэцi ад вайны месяц — жнiвень. Людзей на параходзе — што селядцоў у бочцы. Гаўрыла зьнёс драўляны чамадан па вузкай лесьвiцы ў трум, пралез памiж людзей да трубы, якая гнала дым у неба. Труба была добра цёплая. Пад ёю паставiў чамадан, сеў на яго, загарнуўся ў салдацкую коўдру, якую мама зьмяняла на малако i, як зьбiраўся ў дарогу, паклала ў чамадан, сьпiною прыхiнуўся да трубы i заснуў. Сьнiў тое, што якраз выдалася надоечы, нiбы хто ў галаве пракручваў нявыдуманую кiнастужку. Як выйшаў з мацi за парог роднага дому, як разьвiтаўся i пайшоў, як азiрнуўся, зьдзiвiўся, што брама за сьпiной чырвоная, нiбы ў агнi палала, хутчэй пакрочыў, каб не гадаць, не вагацца, iсьцi альбо вярнуцца, спужаўшыся той чырванi. А тым часам сутонела. Сьпяшаўся i на параход, каб не спазьнiцца. Як падыходзiў да Камарына, з дарогi ў змроку зьбiўся, шукаючы наўпрост шлях карацейшы, блукаў, праз малую рачулку пераскокваў i пакаўзнуўся, у касьцюме з чамаданам шаснуў у ваду па пояс. Адразу — i бяда, i радасьць. Бяда, што выкупаўся ў вопратцы, а радасьць — чамадан уратаваў, пасьпеўшы выкiнуць на бераг, не замачыў сухары, якiя мама сушыла яму ў дарогу. Мокры прыбег у Камарын на прыстань, а параходу нямашака — цяпер ужо ён пазьнiўся. Сон i ня сон — усё як было. Прачнуўся ад рогату. Усхапiўся: хлопец з дзяўчынаю над iм стаялi. Чым ён быў сьмешны? Тым, што пара ад яго ўгару валiла, як дым з трубы? А коўдры на плячах ужо не было. Звалiлася, як спаў? Не было i пад нагамi. Садралi ўначы з плячэй? Укралi? Да ранiцы ў цяпле абсох. Падняўся з трума на палубу — сонца зьзяла над Дняпром, i чайкi кружылi над вадою, узьляталi і сыпалiся на ваду — лавiлi рыбу. Енк, вiзгат. На палубе дзень прастаяў, любуючыся вялiкаю ракою. У Кiеў параход прыплыў на схоне ночы. Агнямi былi ўсыпаныя абодва берагi i неба, i ўсе агнi, што там, па берагах ды небе, адбiвалiся ў рацэ. Усё навакольле здавалася адным неверагодным пажарам — палалi вада, зямля i неба. Над параходам, памiж iм i небам, насустрач, адзiн за адным, плылi масты — даўжэзныя, ад берагу да берагу, залочаныя ручнiкi. Вiталi параход. Усё бачылася загадкавым i новым, нiбы ў казцы. Пра коўдру ўжо ня думаў. За кармою, над параходам i побач з iм, ляцелi, быццам варта, чайкi, як тыя самыя, што з Камарына праводзiлi, вялi ўсю дарогу, нiбыта лоцманы, каўчэг палешукоў. Крычалi, ранiцы ды сонцу радыя. I супакойвалi. Як са­праўды свае — крылатыя палешукi. Пазьней, праз шмат гадоў, ужо ў сьвятле грунтоўнай сiвiзны, мастак згадае той час — прызнаецца: — Я быў для Кiева як чысты аркуш паперы. Тым аркушам, на якiм славянская сталiца пiсала свае аўтографы i чула за гэта толькi ўдзячнасьць, была найперш маладая душа. Яна нi з чым не спрачалася, адкрытая да новага жыцьця. На ёй ужо стаялi аўтографы Палесься? Ну, так. Але ж i Кiеў жыў з Палесьсем у згодзе, бо сам — Палесьсе. — Я нi тады, нi пасьля не сумняваўся, што выбраў шлях i горад, якiя ня мог ня выбраць. I ўсё жыцьцё дзiвiўся: адкуль, з якiх глыбiняў памяцi i генаў, узьнiкла тая маладая iнтуiцыя выбару? Лёс? Рок? Наканаваньне? Яны вялi, цi ўсё гэта — прывiд, мiраж? Гаданьнi на картах? Былi i карты. Вёска гадала на тых, што выштукаваў-вымаляваў ён, Гаўрыла, бо iншых тады не было. Гадалi на вайну i мiр, што пераможа, на жыцьцё i сьмерць, на хлеб i галадуху, хто з прорвы вайны прыб’ецца да роднага парогу, а хто ўжо без вайны, як у вайну, вiрам накрыецца. Гадалi, каму куды дарога сьвецiць: у заробкi, у прымы цi замуж, у вучэльню цi пад крыж Гасподнi? Вясковым хлопцам, такiм, як Гаўрыла, сябрам па школе, вучэльня выпадала адна — чыгуначная ў Гомелi. Цi вiнаватыя карты, што кожнаму сьвяцiлi сталёвыя рэйкi? Картам верылi: рэйкi дык рэйкi — рамантыка дарогаў. А што самому паказалi? Калi ўжо здаў экзамены i быў залiчаны ў студэнты-чыгуначнiкi, раскiнуў перад сабою на зямлi тузоў, дам, каралёў, вальтоў, а там вада жывая, блакiтны шлях i птушкi над вадою. Дняпро, Прыпяць, Сож? Цi чаратовая Брагiнка? Кранула, як не кранала раней, прыгажосьць дам, вальтоў, каралёў, iх вопратак ды збройнай амунiцыi — сэрца заныла, нiбы iм здрадзiў. Вярнуўся ў вучэльню, забраў дакументы i — на параход. Першая сустрэча з Кiевам запомнiлася Дняпром шырокiм, высокiм берагам. Як узышоў на тую вышыню, як глянуў за Дняпро, а там — лугi, старыя рэчышчы, гаёчкi. Падалося, што i не адплыў далёка ад вёскi, што тут — Палесьсе. Адшукаў вучэльню прыкладнога i дэкаратыўнага мастацтва. Экзамены iшлi — спазьнiўся? Паперы паказаў. Дык вы, сказалi, усё здалi, што трэба, у Гомелi, яшчэ адзiн прадмет здаць — сьпецыяльнасьць. Што выбiраць? Керамiку альбо ляпнiну? Падацца ў разьбяры па дрэве? Цi ў жывапiсцы-альфрэй­шчыкi? А што такое альфрэйны жывапiс? Спыталi: малюеш — пакажы работы? А дзе iх узяць? Дома на Брагiнцы маляваў вербы — суседзi хвалiлi: як жывыя. Аднак па iх не пабяжыш у Чыкалавiчы. Раскласьцi тузоў, дам, каралёў, вальтоў — малюнкi таксама ад душы. А раптам скажуць, што карцёжнiк-шулер? О не, тут у дурня не згуляеш — ня вёска. Паставiлi нацюрморт: збан, каласкi ў збане, яблыкi. Дыхнула родным садам, полем за вёскай. Збан з малаком у руках у мамы ўбачыў — супакоiўся. I маляваў, як сваё, роднае. Настаўнiк падышоў, узяў з-пад рук малюнак: вы — наш студэнт. Палала жаўцiзною восень. Па рацэ плылi белыя параходы i вохрыста-чырвонае лiсьце каштанаў. Цяпер iх зноў убачыў, нiбы ў сьне, i запялёхала вада, пасыпалiся ў яе сьпелыя плады цi жвiр, а там — вiр-яма i ён наўколенцах, студэнт, усё роўна як гогалеўскi бурсак, над ямаю чуб зьвесiў, утаропiў вочы, поўныя ня то сьлёз радасьцi, ня то жарствы. А зьверху — лагодны голас: — Там першая падлога хрысьцiянства. Ёй тысяча гадоў. Сафiя?.. Божухна!.. Рука цягнулася на дно той ямы, куды iмкнулi вочы, але ж было там цёмна, зямлёю жахлiвых скiфаў тхнула. З-за сьпiны стрэльнуў прамень сьвятла, зьверху, адкуль быў голас, на камень звалiлася малая плямка, руку лiзнула i паплыла нiжэй, яшчэ нiжэй, на брыжыку плiты павiсла, затрымцела. Рука схапiла плямку, а ў ёй жменя каменьчыкаў i кожны з жывым бляскам, кожны не адшчыкнеш — сплаў на вякi. — Вы будзьце асьцярожныя. Там, памiж першай i апошняй падлогай, на якой стаiм, два метры глыбiнi... Плямка сьвятла паўзла ўгару з плазу на плаз, з падлогi на падлогу, па разломе агромнiстага пiрагу, i ты, твая рука, таксама, не адстаючы, з плазу на плаз, з падлогi на падлогу — па ўсiх стагоддзях Кiеўскай Русi. — Ну?.. Вы бачылi там першую падлогу?.. Гаўрыла з захапленьнем глядзеў на Мiкалая Адрыянавiча Прахава, свайго загадкавага настаўнiка, гiсторыка тысячагоддзяў, прафесара, бачыў яго iнтэлiгентную бародку i думаў: якое блiзкае далёкае, якое простае сьвятое, як моцна, у маналiт, яднаецца такое рознае, як дзiўна з усiмi ды ўсiм паяднаны ты сам, гомо, з усёй цывiлiзацыяй, трымаеш у руках аж цэлае тысячагоддзе, калi з табою побач мудрэц, калi сьвятло яго лiхтарыка — табе ў рукi. Першыя пасьля вайны зiму ды вясну Кiеў ляжаў у развалiнах. Студэнты сноўдалi па iм галаднейшыя за бяздомных шчанюкоў. Быў люты мор. Кавалак, калi зьяўляўся ў каго з сяброў, цяжка было дзялiць на шмат ратоў, але здабыць можна было толькi гуртам. Гурты галодных студэнтаў, як заканчва­лiся заняткi, брылi па вулiцах у пошуку таго кавалка. З вулiцы Арцёма, дзе вучылiся, звычайна падымалiся ў багацейшы Верхнi Горад, адтуль спускалiся на дабрэйшы, з рабочым людам, Падол, а далей была апошняя надзея — Дняпро i рынак, рыбакi i гандляры, мянялы. Знаходзiлi цi не знаходзiлi, што зьесцi, а на ноч вярталiся да вучэльнi, бо iншы прытулак меў мала хто. Актавая зала на трэцiм паверсе ператваралася ў начлежку, а там усе, як мухi на са лодкае, цягнулiся да батарэяў ацяпленьня, хоць цяпло ад iх было сiмвалiчным. Аднойчы ранiцай, калi начлежнiкi прачнулiся, пазгортвалi шмоткi, каб актавая зала выглядала прыгоднай для заняткаў, нехта пад батарэяй усё яшчэ ляжаў, не варушыўся. Студэнта паднялi — быў мёртвы. У той дзень хавалi i студэнта, i начлежку. На яе дзьверы адмiнiстрацыя павесiла замок. Дзе жыць? Дзе спаць? На кватэры студэнтаў ня браў нiхто, ведаючы, што плацiць у iх няма чым. Гаўрыла з сябрамi выйшлi за горад, знайшлi напалову разбураны барак былой цагельнi. У бараку стаяла печка, вакол бараку можна было зьбiраць гальлё. I там зазiмавалi. А на другiм курсе Гаўрылу i яго двум сябрам удалося ўбiцца ў ласку да дырэктара вучэльнi, i той iх прытулiў у сваiм рабочым кабiнеце. Дзень да вечара там працаваў дырэктар, а на ноч ключы ад кабiнету аддаваў хлопцам. Аднойчы пасьля заняткаў, як сьцямнела, у час рандэву зiмы з вясною, калi на вулiцы мяло дажджом i сьнегам, Гаўрыла адважыўся прапанаваць Прахаву правесьцi яго дадому, а як падышлi да пад’езду, дзе жыў прафесар, той запрасiў на вячэрнюю гарбату, i Гаўрыла не адмовiўся — калi яшчэ студэнту давядзецца пiць гарбату з прафесарам? Цукру ў Кiеве не было, але быў сахарын. I дужа смачныя пiражкi былi ў глыбокай прыгожай талерцы на стале. Гаўрылу ўсё хацелася спытаць, хто iх пёк, каб дазнацца, з кiм прафесар жыве, бо насьцярожвала цiшыня ў кватэры — нi галасоў, нi крокаў, нi жывога ценю, i ўсё падказвала, што тут жыве самотнiк. Але размову вёў гаспадар, i ён бачыў, куды страляюць вочы студэнта, угадваў яго думкi. — Сюды нашая сям’я пераехала з Пецярбургу, калi Кiеву спатрэбiлася бацькава галава, як знаўцы Кiеўскай Русi, гiсторыка яе культуры, археолага, эксьперта. У нас тут была вялiкая кватэра, у пакоях заўсёды чулiся галасы i крокi вялiкiх мастакоў, вучоных, артыстаў. Прыйшла рэвалюцыя — пакоi нацыяналiзавала, нам з iх пакiнула два невялiчкiя ды калiдорчык. I ўсё ж, калi ўмееце слухаць рэчы, сьцены, падлогу, тут i цяпер пачуеце галасы i крокi Васьняцова, Несьцерава, Урубеля. Дарэчы, вы любiце Урубеля? Студэнты яго любяць. Прахаў падышоў да шафы з кнiгамi, прынёс i паклаў на стол перад Гаўрылам таўстую папку: — Вось тут сам Урубель, нават такi, якога мала хто ведае. А ў крэсле, у якiм вы седзiцё, ён любiў па вечарах сядзець i маляваць. Малюнкi, як адыходзiў, пакiдаў. А мама складала iх у папку. Берагла. Неяк Гаўрыла i другi раз апынуўся ў гасьцях у Прахава. Гаспадар кватэры прынёс ужо iншую папку. У ёй былi малюнкi i акварэлi Васьняцова, Несьцерава, Сьвядомскага, Катарбiнскага, якiх старэйшы Прахаў прыцягваў да росьпiсу Уладзiмiрскага сабору ў Кiеве. Ляжалi ў папцы i малюнкi Уру­беля. Заўважыўшы, як iмi зацiкавiўся студэнт, прафесар сказаў тое, што не казаў раней: — Калi Урубель расьпiсваў Уладзiмiрскi сабор, ён шмат пiсаў i замалёўваў маму, яе твар, вочы, рукi, сьцiплую ўсьмешку. Шукаў у ёй выяву Багародзiцы. У папцы ляжалi малюнкi алоўкам, акварэльныя эскiзы з Эмiлii Львоўны, i ў тых работах Гаўрыла бачыў ня толькi тэхнiку, майстэрства штрыха ды лiнiяў, празрыстую прывабнасьць акварэльнай плямы, але парывiстае дыханьне мастака, пачуцьцё да натуры, чысьцiню i лёгкасьць у кожным дотыку да аркушу. Раптам, нiбы адчуўшы, што выявiў у малюнках ды акварэлях студэнт, Прахаў, хвалюючыся, прызнаўся: — Урубель кахаў маму. I ўжо сьпяшаючыся, як баючыся, каб студэнт не падумаў штосьцi большае, як было, дадаў: — Бацька як мог ратаваў справу аздабленьня сабору i мастака, залiшне, па маладосьцi, тэмпераментнага, паслаў на свае сродкi ў Венецыю, каб ён там пабачыў работы выдатных майстроў iканапiсу, павучыўся ў iх, пiшучы, трымацца маральных рамак i папрацаваў над iконамi для сабору. Але памы­лiўся ў сiле тэмпераменту Урубеля, як, дарэчы, памылiўся i Чысьцякоў, прафесар Пецярбургскай акадэмii, рэкамендуючы для гэтае работы ў кiеўскiх саборах Урубеля. Венецыя, якую мастак, разам з Джаванi Белiнi, багатварыў, надоўга не ўтрымала, i ён вярнуўся ў Кiеў, калi яго тут яшчэ не чакалi... Кожны чацьвер кватэра Прахавых зьбiрала гасьцей. Прыходзiў i Урубель. Ён сядаў у крэсла насупраць Эмiлii Львоўны i маляваў яе ў розных ракурсах, кампазiцыях, настроях. Маляваў яшчэ да ад’езду ў Венецыю, але, вярнуўшыся адтуль, настойлiва шукаў у ёй вобраз для iконы. Нарэшце Багародзiца была напiсаная. Усе, каму давялося яе ўбачыць, былi ў захапленьнi ад жывапiсу i мастацкага вобразу. На залацiстым фоне, у аксамiтавых, чырвона-бардовых тонах, Багародзiца трымала на каленях дзiця, седзячы ў крэсьле з высока ўзьнятай, ня ў правiлах царкоўнай дагма­тыкi, галавою, накрытаю хусьцiнай, а ў твары, у вачах былi i радасьць, i год­ная самота, i прадчуваньне выпрабаваньняў лёсу. Высокае i звычайнае, нябеснае i зямное, боскае i людское ядналася ў твары, безумоўна, Эмiлii Львоўны. Гэта зьбянтэжыла айцоў царквы. Ды i самога Адрыяна Прахава. Сабор iкону не прыняў. А што ж Урубель? Ён гэта чакаў цi не? Хоць нечым, пiшучы, перасьцярогся? Iканапiсны твар хаваў, вядома, усю абаяльнасьць Эмiлii Львоўны, яе вельмi выразныя, страсна-прыпухлыя вусны тут былi сьцiпла самкнёныя, вялiкiя ясныя вочы глядзелi на сьвет адчужана, амаль бясстрасна. Мастак шмат чым ахвяраваў. Але пачуцьцi да Эмiлii Львоўны як да жанчыны сьвецкай схаваць ня змог. Пахаладаньне ў адносiнах з Прахавым стала немiнучым. I разам з тым немiнучаю была драма каханьня. Прыйшло i большае: Урубель пачынае выпешчваць у творчым уяўленьнi вобраз Дэмана. Па Кiеве загаварылi: прыехаў, каб знайсьцi Бога, а знайшоў д’яб­ла — якi жах! Драма накладалася на драму. Але што ўсё гэта азначала i вызначала для маладога Гаўрылы Вашчанкi? Сардэчная драма Урубеля — што? Бо ўсё ж не Урубель, хоць ён i генiй, вядзе нас па суцемках свайго жыцьця ў мастацтве, вядзе Вашчанка, тут Урубель — знак прыдарожны, ня болей. Што знак студэнту высьвецiў? Цi прафесар выпадкова паклаў перад iм папку з малюнкамi i ўсё гэта, пачутае ды ўбачанае, ня выклiкала водгуку ў душы i ў думках маладога чалавека? О, не! Гаўрыла ўжо думаў пра жыцьцё ў мастацтве i драму вялiкага мас­така адчуў як драму не абывацеля, а творцы, дзе ўсё дарэшты вытлумачвалi не абывацельскiя страсьцi, а таемныя парывы творчай душы, яе звышсiлы, звышэмоцыi. Ён бачыў, што тэмперамент мастака выяўляўся ня толькi ў пакоях Прахава, дзе жыла Эмiлiя Львоўна, але i ў саборах, дзе на тынкоўку скляпеньняў, сьценаў, калон мастак клаў арабескi росьпiсаў, ствараў вобра зы ў абразах i фрэсках, за акварэльнымi аркушамi i за мальбертам. Сэрца мастака не магло дваiцца, яно аднолькава крывавiла ўсюды, у саборах i ў пакоях. Гэта ведаў i Прахаў, бо быў прафесарам у навуках тонкiх. Дык цi не хацеў ён, знаёмячы студэнта з драмай генiя, давесьцi, што радасьць i бяда ў мастацтве калi не раўназначныя, дык раўнапраўныя, i чым большая даецца радасьць, тым большая наканаваная драма? Навошта гэта было прафесару? Каб запалохаць студэнта? Каб не спазьнiўся потым з пытаньнем да сябе: цi варта пнуцца ў вялiкае мастацтва, калi там вар’яцее нават генiй? Прафесар грунтоўна засяваў аблогу маладой душы. Але каб узьнялася рунь страху цi хоць малой разгубы? Не. Гаўрыла памятаў, як ад папак з Урубелем бег у саборы, шукаў там жыва­пiсныя сюжэты i вобразы, арнаменты i фрэскi мастака на белых сьценах, па скляпеньнях ды арках. Там пакутаў творцы не знаходзiў. Былi там радасьць ды благадаць. Плылi апсiды, купалы, крыжы, нэфы, аркi, дэкаратыўныя аблямоўкi аконных проймiшчаў, абразы i мазаiкi, пабiтыя, нiбы маланкамi ды маразамi, шчылiнамi стагоддзяў, уваччу ўспыхвалi фрагменты славутых старадаўнiх фрэсак, i ён, ужо не студэнт, мастак, якi прайшоў абраную навуку, пазнаваў “Дары Пятра Магiлы” — даўнiну!, — “Цудоўную лоўлю рыбы” — яшчэ даўнейшае, што пражыло аж тысячу гадоў, у рыбацкiх сецях ды марской пене бачыў сьляды ня толькi доўгага жыцьця, але i сьмерцi фрэскi, а далей мiльгацеў адноўлены дэкор над аркамi фасада Троiцкай надбрамнай царквы i, нiбы асобна ад яе, надбрамнай, “Еўхарыстыя” — у агняным тоне лiкi сьвятых айцоў-цароў, “Хрышчэньне Эфiопа” з пейзажам i ў пейзажы, дзе рэчка i над ёю каменны мост, замак, карэта на дарозе i паломнiк, а сам Бог у храме ня крыжам, а венiкам хрысьцiў нячыстых, мёў з храма гандляроў — пад ногi сыпалiся кашы, з кашоў — цыбуля, яйкi, ад гневу нябеснага беглi авечкi, козы, сьвiньнi, нiбы якi патоп iх гнаў, i ўсё гэта было жывое — высокi жывапiс у пластыцы фiгураў i рэчаў. Тут не адзiн надбрамны храм. Былi Хрыстос i Майсей, апосталы, анёлы ў стылi ня толькi Вiзантыi, але i часоў навейшых. Царква Кiрылаўская? О, матухна! Пераўстварэньне Урубеля. “Сашэсьце” на харах i “Плач” у прытворы — да iх, каб хоць аднойчы бачыць, iшлi як да крыжа, хто верыў i ня верыў, усе iшлi ў веру. Тады, iх пiшучы, мастак яшчэ ня думаў пра антыхрыста, дэманы яшчэ не абжылiся ў яго душы i целе, ня iх шукаў-выпешчваў, прыехаўшы ў Кiеў, а Бога, хоць Бiблiю чытаў вачыма сьвецкага чалавека i для выявы апосталаў браў сьвецкую натуру. За гарбатаю з сахарынам ды пiражкамi прафесар паведаў студэнту зусiм нечаканае, што яшчэ вышэй узвысiла яго ў вачах Гаўрылы: апосталаў, усiх дванаццаць, мастак пiсаў з жывых людзей. Iх Прахаў ведаў. Шмат з якiмi быў блiзкi. Паказваў нават апостала, напiсанага з бацькi Адрыяна Вiктаравiча. Сам Мiкалай Адрыянавiч пачаў бачыцца Гаўрылу ў сьвятле агню, што на апосталаў клаў Сьвяты Дух, Голуб, зьляцеўшы з неба. Тут была воля Урубеля, падобная ледзь не на волю Сьвятога Духа. Дык што ж гэта, мастацкi талент, як не пячатка Бога? Тым больш мастацкi генiй. Цi не апякуе сам Бог кожнага добрага мастака? Яшчэ не мастаком, студэнтам паклаўшы ўсе тыя думкi ў адзiн ланцуг, iх асьвяцiўшы прыхiльнасьцю да сябе прафесара, Гаўрыла адчуваў, што ён таксама можа апынуцца ў коле апекуноў Сьвятога Неба. Навошта хiтраваць? Хiба ён не прыйшоў у мастацкую вучэльню, каб знайсьцi поўню радасьцi? А страх усё ж быў. Калi i тут не хiтраваць i не манiць. Хiба ж ня ён i гнаў ад Прахава ў тую начную цемень, шытую яшчэ зiмовым сьнегам i ўжо вясновым дожджыкам, на бераг Дняпра? Бег, не дапiўшы гарбату ў кубку. з кавалкам пiражка ў руцэ. Белая лесьвiца ў неба Сталiца мела свой нораў: то апускала на дно глыбозных, нiбы расколы д’ябла, яроў, заманьвала ў старадаўнiя пячоры, у нетры хрысьцiянскай ды славянскай даўнiны, з каменю ды смаловага дрэва клала пад ногi сходы, доўгiя вiхлястыя лесьвiцы, а то ня менш доўгiмi ды вiхлястымi падымала на стромы, пагоркi, горы, званарнi ды муры, заваблiвала вышэй i яшчэ вышэй. А з усiх лесьвiцаў былi дзьве, што вызначалi жыцьцё наперадзе, вялi ў сьвет i да сябе самога. Адна — унiз, у нетры Кiеўскай Русi, ключы ад якой ляжалi ў руцэ Прахава. Другая — з белага мармуру, угару, i там, куды вяла, здалёк былi вiдаць белыя, з таго мармуру, калоны, белыя залы, ля ўваходу ў якiя стаяла маладая прыгожая жанчына ў сьветлай сукнi, з доўгай чорнай касою, перакiнутаю цераз плячо, стромая i лёгкая, усьмiхалася насустрач кожнаму, хто зьнiзу падымаўся да яе. — Завiце мяне Тацянай Нiлаўнай. А прозьвiшча — Яблонская. Я буду вучыць вас жывапiсу... Вядомая ў Кiеве мастачка ставiла перад студэнтамi першага курсу гiпс, збан i казала: малюйце. Хацела адразу ўбачыць, хто як трымае ў руцэ аловак. А яны — таксама нецярплiвыя: што вы цяпер пiшаце? У той час шмат гаварылi пра яе апошнюю работу “Перад стартам” — студэнцкую зiму на лыжах. Карцiна дыхала маладой сьвежасьцю, расхiнутасьцю, свабодаю пачуцьцяў, выяўляла вобраз самой мастачкi, блiзкi студэнтам, а друк накiнуўся: уплыў варожага iмпрэсiянiзму. Чаму варожага? Усе чакалi: чым яна адкажа на крытыку? I адказала чатырохмятровай карцiнаю “Хлеб” — той самай, сабе ня здрадзiўшы, шчырасьцю характараў, багацьцем сьвятла, пленэрнай натуральнай пластыкай. Зьбянтэжылiся ахоўнiкi сацрэалiзму: ёсьць аптымiзм, але чаму так мала лiтараў на мяху са збожжам — “К-п iм. Лен.”? I дзе тут, у самае жнiво, парторг? Дзе старшыня калгоспу? Прыгожая дзяўчына ў цэнт­ры — уся iдэя? Аднойчы настаўнiца зайшла ў клас, а там спрэчкi вакол яе карцiны. Цiха села за стол — слухае. Як усе замоўклi, яе раптам заўважыўшы, яна прадоўжыла размову: — Ой, далася мне гэтая работа! Усё, здавалася, знайшла. Сьвятло, тон, вобразы, настрой, а не хапала стрыжанька — натура наравiстая, разьлятаецца. Чым паяднаць? I вось прыходзiць да мяне дадому дзяўчына — з вёскi малако насiла. Чарнявымi вачыма кiнула па маiх непрыбраных пакоях ды кажа: я вам памыю падлогу. Адразу падол спаднiцы за пояс заткнула, рукавы кофты закасала — дзе вада, ануча? А твар аж зьзяе радасьцю, здароўем. Ня дзеўка — песьня. Тут я адразу: стой, мая ты красачка, я ж цябе шукала!.. I — за аловак. Вучыла: хочаце быць мастакамi — назiрайце за жыцьцём, лавiце мастац кую дэталь, нават няўлоўную, заўважайце iмгненны абрыс, жэст, рух, характар, вобраз — у адным штрыху, настройвайце сябе на кожнахвiлiнны пошук. Казала i паказвала, як гэта робiцца. Выкладала i малявала. Такая была методыка: у аснове — мастацкi вопыт, пошук, тэмперамент. — Чаму пасьля “Хлебу”, якi вас так уславiў, вы раптам адышлi ад складаных тэм i кампазiцыяў у побыт асобнага чалавека, у сцэнкi, настроi? Вас “Хлеб” стамiў, расчараваў? Узялi адпачынак?.. Хвалi студэнтаў адна за адной пакiдалi вучэльню, сьпяшалiся да сваiх мальбертаў, з-пад апекi настаўнiкаў разьязджалiся па краiне. На месцы былых вучняў прыходзiлi новыя, але i ў новых было зьдзiўленьне: — Вы пачалi пiсаць народным прымiтывам? “Лета” — вы цi ня вы пiсалi? А “Май”? А “Лебедзi”? А “Калыска”?.. Яна казала: — Працуйце. Шукайце. Ня ўсе ўсё разумелi: — Але ж вы сябе знайшлi. Шукаеце, каб знойдзенае ды ўхваленае страцiць? Яна цярплiва паўтарала: — Заўсёды шукайце. Спынiцеся — згубiце тое, што знайшлi. Гэта ня форма, гэта — зьмест, лёс мастака. Прырода не дае паўтораў. Тут ёсьць усё, але ўсё абнаўляецца. Ужо Гаўрыла быў у Львове i пазьнейшых спрэчак студэнтаў з Тацянай Нiлаўнай ня чуў. Але i там сачыў за яе творчасьцю. Там былi iншыя настаўнiкi, а пра яе думаў. Пытаўся невядома ў каго: цi разумна зрабiў, што зьмянiў Кiеў на Львоў? Закончыўшы вучэльню, хацеў вучыцца далей? Яблонская запрашала ў iнстытут, што ў Кiеве, дзе сама выкладала. Ён не пайшоў. Манументальны жывапiс, куды намецiў сабе шлях, там вывучалi, была кафедра, ды памёр яе стваральнiк i карыфей Крычэўскi, а без яго на кафедры ўсё мiзарнела. На раздарожжы, крыху разгублены, папрацаваў мастаком на кiнастудыi, але кiно па­трабавала iншага мастацтва — бутафорыя не захапiла. I тады падаўся ў Львоў. Заходняя сталiца Украiны была шмат чым непадобная на ўсходнюю. Два амаль роўнавялiкiя, адной краiны i аднаго народа гарады выдалiся не аднаго твару i не зусiм адной культуры. Гэта Гаўрыла адчуў адразу. Галоўны корпус Iнстытута прыкладнога i дэкаратыўнага мастацтва ўжо ў вестыбюлi сустрэў шыкоўным барока ў ляпнiне высокiх сьценаў i столi. Стаяў, задраўшы галаву, уражаны, як дзядзька ў Вiльнi, а тут — прафесар у акулярах. — Здраствуйце, — першым прывiтаў Гаўрыла. Стары схiлiў галаву, глянуў на яго з-за шкельцаў акуляраў, што зьехалi на носе, спытаў: — А вы чому ў кашкецi? Хуценька сьцягнуў з галавы кепку: — Я не успел сняць... — А чому вы са мною размаўляеце па-расейску? Зусiм сумеўся: — Я з Беларусi. Прафесар спачатку ўсьмiхнуўся, потым нахмурыўся: — Колы я шов з Украiны вчыцца ў Рым, у Акадэмiю мiстэцтва, то па дарозi вiвчыв iталiйску мову... Украiнскую мову, каб гаварыць на ёй, Гаўрыла ведаў i любiў. Проста Кiеў, адкуль прыехаў, быў не такi, як Львоў, раўнiвы да свае мовы, меў да яе стаўленьне савецкае, блiзкае да таго, што ў Беларусi. Львоў гэтакай грэблiвасьцi альбо абыякавасьцi не дазваляў нiкому, у iм усё дарэшты, а мова — найперш, казала, што тут Украiна. Гэта настолькi ўражвала Гаўрылу, што ён адчуў, нiбыта тут куды больш, як нават у Беларусi, ратавалася яго роднае беларускае слова. I адразу, у той жа дзень, прысаромлены, загаварыў моваю Тараса Шаўчэнкi. Мова Украiны яму заўсёды была моваю “Кабзара”, якi зьявiўся ў роднай хаце ў Чыкалавiчах яшчэ да вайны, ляжаў на стале побач з Бiблiяй, калi не хадзiў з рук у рукi па людзях, — чытала ўся вёска. Яго прынёс брат Мiкола, якi ведаў Шаўчэнку напамяць. Цяпер Гаўрыла сам з сабою загаварыў вершамi Тараса, бо, як i брат, шмат iх насіў у галаве, аж цэлыя паэмы, як “Кацярыну”, “Сон”. Лечу, лечу, а вiтер вiе, Передо мною снiг бiлiе, Кругом бори та болота, Туман, туман i пустота. Людей не чуть... Чытаў i бачыў роднае Палесьсе, i дзiвiўся: адкуль усё тое, што вакол Чыкалавiч, ведае Тарас? Урокi жыцьця, ня кажучы пра ўрокi мастацтва, Львоў даваў кожны дзень. А найчасьцей — Бакшай. З выгляду прафесар як быццам нiчога прафесар­скага ня меў: нехлямяжа-шыракаплечы, як селянiн, апрануты заўсёды вельмi проста, у вясковае, хадзiў то з торбачкаю, то з кошыкам, плеценым з лыка, падшытым рагожкаю, i студэнты ведалi, што ў той рагожцы ляжаць фарбы, пэндзлi, анучы, хлеб, сала. З кожным студэнтам гаварыў па-сялянску скупа, слоў не падбiраючы, як бацька з сынам. Як аднойчы — да Гаўрылы: — Ты дзеда хочаш слухай, хочаш ня слухай, але шмат працуй, i тады ўсё будзе добра. Жыў Бакшай за Карпатамi, праз горы ад Львова, ва Ужгарадзе, i калi яго не было ў iнстытуце, студэнты жартам казалi, што стары iшоў праз перавал на лекцыi i заблудзiў у гарах, цяпер, можа, дзе ў лесе на пень вытрас з рагожкi фарбачкi ды пiша пейзажык, i як напiша, падмацуецца салам ды хлебам, горнай вадою зап’е, успомнiць, куды iшоў, i прынясе на лекцыю новы эцюд — тады ўсiм будзе пра што гаварыць. Жартуючы, старога любiлi. Мiж тым за вонкавай сялянскай шарачковасьцю ў настаўнiку жыў глыбока адукаваны мастак. Ён вучыўся ў Парыжы, там скончыў мастацкую акадэмiю, якраз у самы росквiт постiмпрэсiянiзму, ведаў увесь заходне­еўрапейскi жывапiс i тут, у Львове, яго веды вызначалi шмат якiя напрамкi i методыкi выкладаньня мастацкiх навукаў. Праўда, каменьня ў ягоны бок ляцела шмат. У той час кiруючая iдэалогiя змагалася з заходнееўрапейскiмi ўплывамi, з iмпрэсiянiстамi, якiх ён любiў, i тое каменьне кiдалi цi ня ўсе, хто хацеў выслужыцца перад уладамi. А ён i не апраўд­ваўся нi перад кiм. Хiба тады не маўчаў, калi ў бойку ўвязвалiся студэнты. Тыя, хто папярэднюю навуку прайшоў у Кiеве цi Харкаве, Маскве цi Ле­нiнградзе, даводзiлi, як там вучылi: — У мастацтве ўсё павiнна быць як у жыцьцi. Мастацтва — гэта праўда жыцьця. Ён слухаў, iранiчна ўсьмiхаўся i казаў: — Мiстецтво це не е життя, мiстецтво це требо придумать, алэ придумать требо так, що б було бiльш переконавчо, як саме життя. Аднойчы ўвосень, найсамай залатой парою, Бакшай прывёў студэнтаў у Стрыйскi парк пiсаць тое золата. Усе разышлiся, кожны — шукаючы матыўчык да душы, а Гаўрыла надумаў падпiльнаваць, што будзе пiсаць Бакшай i пiсаць тое самае. Прафесар доўга не выбiраў. Вытрас са свае рагожкi фарбы, палiтру, пэндзлi, расклаўся на вялiзным каменi i хуценька пачаў накiдваць на кардонку кашлаты клён. Праз нейкi час да яго неўпрыкмет, з-за спiны, падышоў Гаўрыла i зьдзiвiўся: клён у натуры стаяў зялёны, там-сям крануты чырвонай охрай, а стары ляпiў фiялетавай. Ня бачыў у натуры колер? Тут i варухнулася каварная думка: сёньня я табе, дзед, дакажу, як трэба бачыць i тон, i колер. Паставiў эцюднiк за сьпiною ў Бакшая i весела, нiбы ўжо ўзяў верх над прафесарам, пачаў класьцi фарбы, i чым далей, тым сьмялей. Клаў ды паглядаў старому пад руку: а можа, перакрые фiялетавую iншым колерам? Не, iншым ня крыў. Напiсалi, кожны сваё i кожны па-свойму, спакавалi эцюднiкi, вярнулiся ў iнстытуцкую майстэрню. Ну, кажа, паказвайце, хто што зрабiў. Усе выставiлi эцюды, паставiў свой i Бакшай. Гаўрыла як глянуў на яго i на сваю работы — жахнуўся. Зялёныя ды чырвоныя колеры, якiя бачыў у натуры, пажухлi, клён выглядаў цьмяным, агнём, што быў у парку, не гарэў, а ў Бакшая стаяў жывы, што нi мазок — драбок агню, кожную сьветлую плямку вылучаў мазочак фiялетавай. То быў яшчэ адзiн урок старога майстра: фарба — ня глiна, не зямлi нашлёпак, у ёй i колер, i ня толькi, яшчэ сьвятло, у прыродзе на адкрытым паветры i ў майстэрнi яна не аднаго тону, i гэта, мастак, помнi, як пiшаш, ведай, якая з якою ў суседстве загараецца, а якая ля якой гасьне. Гаўрыла ня ведаў, куды са сваiм эцюдам схавацца ад вачэй Бакшая. Адно супакойвала, што не сказаў нiкому, як хацеў павучыць жывапiсу прафесара. Быў i яшчэ дзень, калi Бакшай прывёз студэнтаў да сябе ў горы. Знайшлi там маляўнiчы куточак, расклалiся. Пiсаў Бакшай, пiсаў Гаўрыла. Прафесар падышоў, паглядзеў, што ён робiць, i цiха, каб нiхто ня чуў, параiў: — Кiдай работу. Вытры пэндзлi. Сёньня ня твой дзень. Будзеш у музеi — паглядзi, як пiша дзед Бакшай. Прыглядаўся да ягоных работ ня толькi па музеях, але i на прыродзе, пiшучы з iм побач. I кожны раз дзiвiўся майстэрству старога жывапiсца. I вучыўся. А павучаць той не любiў — раiў: — Цi быў у оперы? Знайдзi час. Будынак оперы ў Львове хто ня ведаў? Кожны раз, iдучы мiма, Гаўрыла любаваўся iм як творам выдатнага барока. Але адчынiць дзьверы ў тэатр, паслухаць цудоўных сьпевакоў усё ня мог выбраць часу. I вось — Бакшай: калi параiў, дык i выпадак знойдзе, каб спытаць, цi быў у оперы — дзед чэпкi, настырны. Куды ты ад яго дзенешся? Пайшоў. Як апынуўся ў вестыбюлi, адразу прыкiпеў да гледзiшча на велiчна-высокiх сьценах: роспiсы старых майстроў, ляпнiна, жывыя фарбы — галава кругам. А тут званок: дзе крэсла? Зайшоў у залу — забыў пра крэсла. Стаяў, нiбы ў саборы перад сьвятой iконаю, глядзеў на аграмадную заслону i ўжо нiчога, акрамя яе, ня бачыў. У яркiм сьвятле пражэктараў i лiхтароў палаў Алiмп багоў, i ўсе яны, антычныя, апекуны мастацтваў, былi там, на сьвятым Алiмпе, з Алiмпа ў залу праменiлi такую прыгажосьць ды радасьць, быццам уся опера тут i была — заслона, расьпiсаная Генрыхам Семiрадскiм, выдатным мастаком Расii ды Польшчы, iмператара ды караля. I з таго часу ўжо ня мог не хадзiць у оперу. Слухаў усё, што там сьпявалi, i кожны раз дзiвiўся, якая высокая гармонiя жыла ў цудоўным будынку памiж музыкаю i жывапiсам, скульптурай, дой­лiдствам. Нiбыта сам Алiмп з багамi Семiрадскага яе ствараў, ахоўваў. Там, у львоўскай оперы, Гаўрыла глыбей адчуў сакрэты захопленасьцi Мiкелян­джэла ўсiмi абсягамi i вiдамi мастацтваў, ды не аднаго Мiкелянджэла, усёй эпохi Адраджэньня, дзе таленты i генii жылi ня ў нейкiм адным, сваiм мас­тацтве — ва ўсiх сумежжах. Опера шчодра аддзячыла за тую да яе любоў. Аднойчы ў Львоў прыехаў Лiсiцыян — сьпяваў у оперы Вердзi “Травiята”. Гаўрыла прыйшоў з дзяўчынай, i там сустрэўся з сябрам, якi таксама быў з сяброўкай. З тэатра выйшлi ўсе разам. На плошчы перад операй стаяў утульны шынок, i яны завiталi, селi за столiк. Было паўзмрочна, iграў аркестрык — скрыпка, вiяланчэль, раяль. Нехта заказаў паланез Агiнскага “Разьвiтаньне з радзiмай”. Заварушылася ў сэрцы настальгiя — Палесьсе так далёка. А тут дзяўчына сябра прызналася, што беларуска, з Капыля. I ўжо ён ад яе ня мог вачэй адвесьцi. Бачыў i чуў яе адну. Дзяўчына, з якой прыйшоў, устала з-за столiка i выйшла з шынка. Сябра падхапiўся, каб вярнуць. Але абое не вярнулiся. Гаўрыла з Мацiльдаю засталiся ўдваiх. На ўвесь той вечар i на ўсё жыцьцё. Высокi аўтарытэт еўрапейскага жывапiсу ў iнстытуце падтрымлiваў не адзiн Бакшай. Большасьць прафесуры выйшла з заходнееўрапейскай мастацкай школы. Быў Раман Юлiянавiч Сельскi, выглядам — Бакшаю процi­легласьць. Суперiнтэлiгент, педант, хударлявы i доўгi, два метры ў вышыню, ён скончыў Мюнхенскую мастацкую акадэмiю, вучыўся ў Рыме, у Парыжы, шмат езьдзiў па Еўропе, ведаў багацьцi ўсiх мастацкiх музеяў, архiтэктуру шмат якiх краiнаў, стыляў, напрамкаў, новую i антычную, эпоху Адраджэньня. Выкладаў кампазiцыю i працу ў матэрыяле — сграфiто, фрэску, мазаiку, вiтраж, — i цi ня ўсе студэнты, якiя праходзiлi праз яго майстэрню, рабiлiся выдатнымi майстрамi фрэскi, вiтражу, мазаiкi. Iншыя прафесары прайшлi праз мастацкiя акадэмii ў Рыме, Вене, Варшаве. Яны адкрывалi перад студэнтамi ўсе вокны i дзьверы да мастацкiх шэдэўраў Еўропы, не зьвяртаю­чы ўвагi нi на якiя iдэалагiчныя пастановы i забароны. Як можна было не пускаць моладзь да карыфеяў эпохi Адраджэньня цi iмпрэсiянiстаў, калi выкладчыкi самi выхоўвалiся на iх мастацтве? Ды i атмасфера Львову гэтаму спрыяла: багатая архiтэктура з цудоўнымi ўзорамi готыкi i барока, бiблiятэчныя фонды, сабраныя яшчэ ў часы Аўстра-Венгерскай iмперыi, нацыянальная годнасьць людзей. Гаўрыла меў магчымасьць працаваць у найбагацейшай мастацкай бiблiятэцы Акадэмii навук Украiны, там захапiўся жывапiсам Iспанii ды Iталii — Веласкесам, Эль-Грэка, Леанарда да Вiнчы, Тыцыянам, Мiкелянджэла. Апошняга абагаўляў. Здавалася, любога генiя павiнна было б вычарпаць зробленае Мiкелянджэла ў скульптуры, узяць з яго ўсё, душу i цела, а тут адкрываўся яшчэ i жывапiс мастака, якому ў ахвяру таксама мог быць толькi генiй, а яшчэ — дойлiдства, а яшчэ ня меншае зьдзiўленьне — паэзiя, дзе што нi вобраз — глыба, нiбы з таго, што ў скульп­туры, гранiту: “Я атрымаў за працу зоб — хваробу, А падба родкам урэзаўся ў вантробу. Грудзi — як у гарпiй, чэрап мой — вурода, Палез да горба, дыбам — барада. А з пэндзля мне на твар цячэ бурда, Абгортвае ўсяго, нiбы ануча — цела гроба”. Харомы мастацтва былi харомамi духу. Там нельга было думаць толькi пра жывапiс — вузка. Зьяўлялiся думкi пра час, эпоху, родны край, народ. Чаго было ў генiя найбольш — чалавека цi эпохi? I што кожнаму давала эпоха? Хоць i Мiкелянджэла? З аднаго боку клаў на шалi выявы з гранiту, фарбаў, слоў, металу, з другога — выбух: “Навошта над сваiм мастацтвам чах, Калi такi канец мой — нiбыта мора Я пераплыў i затануў у саплях”. Яшчэ Прахаў у Кiеве паставiў пытаньне: навошта? У яго, праўда, яно гучала хiтра — з прыцэлам на маладосьць студэнта: якая будзе рэакцыя? Паставiў лёсам Урубеля, ведаючы, што сам Урубель задаваў пытаньне сабе i сьвету неаднойчы, пазьней — ужо ў вар’яцкiм доме, калi пiсаў партрэт Брусава, на якiм, па сьведчаньнi самога Брусава, доўгi час была выява ўсяго паловы галавы: навошта? У Кiеве на гэтае пытаньне цi знайшоў адказ? Маладое захапленьне адказам не было. А пазьней? Львоў, сталiца не артадаксальнага ўсходу, а больш вольнага ды сьмелага на думку i слова захаду, адказ цi ведаў? Аднойчы, спытаўшы ў сябе пра гэта, пачуў на вуснах, на слых i смак, знаёмыя са школы вершы: “Любiтеся, браты моi, Украйну любiте, i за неi, безталанну, Господа молiте...” Згадаў i ня менш знаёмае: “Як умру, то поховайте Мене на могилi, Серед степу широкого, На Вкраiнi милiй. Поховайте та вставайте, Кайдани порвiте...” Адказы на ўсе пытаньнi, нават генiям, былi ў Тараса. Што ж гэта за паэт? I чаму толькi тут, у Львове, ён, Гаўрыла, гэтак зразумеў i пачуў Кабзара? “Украiна, мати моя...” — вось адказ на пытаньне: навошта? Дзеля Мацi Украiны! А што сабе, як не паэту — шэраму чалавеку? “Дай мнi Украiну!..” А яшчэ, акром высокага? Як чалавеку слабому — што?.. “Мiнаюць днi...”? Ёсць: “Доле, де ти? Доле, де ти? Нема нiякоi! Коли доброi жаль, божэ, То дай злоi! злоi! Не дай спати ходячому, Серцем замирати, I гнилою колодою По свиту валятись. А дай жити, серцем жити I людей любити!..” Тут — усе адказы генiям i прафесарам усiх часоў? I ня генiям — таксама. Усiм, у каго ёсьць радзiма. Ну, а на яго, Гаўрылава, пытаньне, якое насiў у сабе з таго часу, як адкрыў паэзiю Кабзара i ўбачыў, чым жывуць сяляне ў Чыкалавiчах, свае палешукi, адказ цi быў? Якое яго пытаньне? А такое: чаму цi ня ўсё беларускае Палесьсе чытае Тараса, любiць Тараса, як нiкога з паэтаў-духоўнiкаў, можа, болей, як сваiх беларускiх? Гэтую загадку доўга насiў у сабе як разгубу, разам з паэзiяй Кабзара, у сэрцы, ня мог адно з адным зьвязаць, адным другое высьвецiць, адным другое зразумець. А хiба ня тут, у вершах-думах, i быў адказ? Хiба не таму палешукi-беларусы любiлi Тараса, што ён нiводным словам не прынiзiў нi мужыка, нi народ, i калi гаварыў пра iх, гаварыў iм, а пра iх i да iх усе кабзаровы песьнi-думы, то рабiў гэта ня так словам, як болем прыгоннага селянiна ды катаржнага салдата, якi жыў у кожным мужыку i ва ўсiм народзе. Восень лiстападу. Мы стаім на беразе возера Баравое пад Бягомлем. Ціха. Сонечна. Крыху, на разьвітаньне з летам, ядрана. З-за возера да нашага берагу час ад часу падлятае нязлосны вецер, зухавата цярэбіць бярозам чубы, зьмятае з іх жоўтае лісьце нам пад ногі і на ваду. У нязмушанай лагодзе і цішыні мастак спакойна, як у працяг ранейшае размове, кажа: — Шаўчэнка — мой любімы паэт. Прызнаньне ў настроі восені? Пытаюся: — А з нашых? Ён усьміхаецца: — Максім Багдановіч. А чаму? нідзе ня схлусіў. Гэта — як Шаўчэнка ніводным словам не прынізіў мужыка. Дзьве формулы аднолькавай вагі. А які жахлівы быў у Максіма лёс! Гэтак любіць свой народ, амаль не жывучы ў ім! Якая драма і якая годнасьць! Ня кажучы пра паэтычны дар, пра мову. Зноў падлятае і шапоча ў чароце вецер. — А можа, адарванасьць ад радзімы і абвастрае пачуцьці, інтуіцыю паэта? Я толькі ў Львове зразумеў, што нічыім ня буду мастаком, ні ўкраінскім, ні расейскім, ні малдаўскім, колькі б дзе ні жыў і як бы ні любіў суседзяў, магу быць толькі беларускім, пісаць адну сваю краіну-браначку. Як скончыў інстытут у Львове, прыехаў, ня маючы накіраваньня, у Менск, каб тут застацца. А дзе жыць? Дзе працаваць? Быў не адзін — сям’я. Зайшоў у Саюз мастакоў. А там Ахрэмчык. Ён кіраваў Саюзам. І ён мне сказаў, не саромеючыся: нам тут самім няма што есьці. І больш я з ім не гаварыў. Вярнуўся ў Львоў. — Былі пакрыўджаныя? — Не за сябе. За тое, што на маёй радзіме гэтакае разуменьне жыцьця ў мастацтве ды і мастацтва. Там я ня бачыў і ня чуў хамства. — І апынуліся ў Кішынёве? — Туды накіравалі працаваць. У мастацкай вучэльні выкладаў жывапіс, кампазіцыю, малюнак. Далі кватэру. — І нават неўзабаве ордэн? — Медаль за працу. Але... Замоўк, нібыта вецер, што шугануў з-за возера, падхапіў-панёс з сабою думкі, словы. — Але?.. — нагадаў я. — Аднойчы ў Кішынёве пайшлі мы з сябрам на рынак. А там такая яркая палітра фарбаў, усё гарыць пад сонцам, вочы разьбягаюцца. Мора гародніны, садавіны і яшчэ болей вялізных чорных мух. Пір з мухамі — жывапіс! Пачалі пісаць. Сябра мясцовы, фарбы кладзе як у натуры, агонь ды сонца, а ў мяне прысак тлее. Ён супакойвае: бяры сьмялей колер, пішы адкрытым. А я кажу: не, я твой малдаўскі пір люблю, а пішу сваё Палесьсе. У нас там і яблыкі, і памідоры не такія. Дамоў хачу... І прыйшло лета. І быў дзень. Самалёт ляцеў з Кішынёва ў Менск. Сонца выблісквала з-за бялюткіх воблакаў і зноў хавалася. Воблакі плылі насустрач паверхамі, пляцоўкамі, чародамі, вяртаючы да памяці белую лесьвіцу ў Кіеве, яе блішчасты мармур, што падымаў да сонца, дзе стаяла, чакала сваіх вучняў Яблонская. Але ж ня там, дзе яна стаяла, была апошняя вышыня. Лесьвіца вяла вышэй. Як Прахаў вёў — глыбей, яшчэ глыбей. У Прахава была мяжа: пачатак хрысьціянства на Кіеўскай Русі — там першая падлога. А куды вышэй? Там — ці ёсьць мяжа? Сама Тацяна Нілаўна што ўсё жыцьцё шукала? Аднойчы падышла ды кажа: Мы з вамі, Вашчанка, адной крывіцкай нівы. Адразу не зразумеў. Яна ўсьміхнулася: Я са Смаленшчыны, там хата родная, жылі там мама, бацька, у нашай хаце не навалокамі былі і мова беларуская, і песьні вашыя. Яму тады як вочы іншыя хто ўставіў — наноў убачыў яе карціны, асабліва тую, дзе курганы магільныя ва ўсе бакі і ўглыб прасторы, што пад курганным небам, курганнае бязьмежжа, паміж курганьня вёсачка малая. О, як дыхнула Беларусьсю! І палатно другое: хлапец над сажалкаю, сіняй-сіняй, з вандроўнай кайстрай за плячом, глядзіць у сінь, як моліцца, а вакол сажалкі — бясконцае і вечнае курганьне. Родныя магілы? Нібы ён сам, Гаўрыла, стаяў над тою сіняю вадою. А прывяла туды — яна. Сама там што шукала? Кут родны, крывіцкі, дзе маці, бацька, свой народ? Але чаму да роднага такая доўгая пятлястая дарога? Усё жыцьцё трэба яе шукаць? Хіба яна і ён не адтуль выйшлі? Ці, блукаючы па сьвеце, з дарогі зьбіліся? З народу выйсьці і народ шукаць — шлях мастака? Як у іншых? Як у Тараса? А ў Максіма? Пакутліва шукалі таксама? Чаму ж так? Можа, што пакідаеш родны дом з маміным сухарыкам у кайстры, з вольным ветрам у галаве, са сьляпенькім, як кацяня, сэрцам, а вяртаешся з паходняю паэта, з агнянаю палітрай мастака? Ці ведала гэта настаўніца? А Прахаў – ведаў? Ён у сваіх пячорах сам быў глебай, глінай, жвірам, падмуркам той белай, у неба, лесьвіцы? І зноў жа беларус, хай і адным крылом, з-пад званоў Мсьціслава, што на Віхры, якая бяжыць у Асьцёр, з Астром — у Сож, з Сажом — у Дняпро, а там — у мора, што з небам цалуецца. Выток — ад маці, ад бабулі. Ці ж не таму, пачуўшы цяплынь бабулінай ды матчынай крыві, прафесар гэтак шчодра ў галодны год частаваў зямелю піражкамі? Ды яшчэ і таямніцамі ня толькі Урубеля, але сваёй сям’і? Як усё складана і як сьветла. — Пра што ты думаеш?.. — Мацільда?.. Ён схамянуўся, глянуў налева, направа: саплі ў крэслах, закрыўшы вочы, людзі. Чужыя. Мацільда з сынамі, Міколам ды Косьцікам, у Кішынёве? Так — прымроіў. У Менск ляцеў адзін. За шклом ілюмінатару плылі аблокі. Плыло праз іх і з імі разам сонечнае сьвятло, зіхоткае і трапяткое. Паміж аблокаў — плямы блакіту, сагрэтыя тым самым сонцам. Успыхвалі і зьнікалі ўсе колеры сьпектру, усе адценьні, пасьпяваючы адны ў другіх сагрэцца і растварыцца. Плямы сьвятла тапіліся і ў шараватай пене, з якое ўздымалася вялізнае смарагдавае воблака — гусьцела, налівалася зялёнай вірыдонавай з падмесам ультрамарыну і ў момант разьляцелася, нібы нажом раскроенае на дзьве роўнавялікія палосы. Там, дзе прайшоўся востры нож, зайграла вастрыё блакіту ў аздобе смарагдава-зялёнай пены. Прыпяць? Жаўтлява-сонечныя шнуры ўздоўж берагоў — яна? Гаўрыла ўтаропіў у ілюмінатар вочы, але — так хутка зьнікла? І зноў плылі аблокі. Гаўрыла адкінуўся да сьпінкі крэсла, заплюшчыў вочы і тады зноў, нібы жывая, зайграла блакітам стужка, бліснула між куп’я, чароту, хмызоў, пясчаных выспаў, уперлася ў дрэва і адступіла, уважыўшы ягонай моцы. Стаяў дуб у галоўцы ракі. Крона — усё неба. Сукі — дарогі ў небе. Камель — харома на ступаках таўсматых, у шчылінах ды раўчуках, сьлядах агню, маланак, з дуплом вялізным — проймаю ў харому. А што за латы блішчэлі на грудзіне асілка, сталёвымі трасамі аперазанай? І да вады — канцы тросаў. Там, на тросах, чаўны, баркасы, баржы — аж цэлую флатылію трымаў ля берага асілак-дуб. Прычал і прыстань? А што яшчэ — дуб? Дупло — як зала-пачакальня? Ад ветру, дажджу, завеі, сонца. Угары, дзе воблакі, — гнезьдзі­шча буслоў. Стаяць — доўгімі дзюбамі аблокі лічаць. Клац-клац — метэаролагі? І ліхтары сьвятла. Ну, дзед Бакшай, што б ты сказаў, пабыўшы на Палесьсі? Усё гэта — ява жыцьцёвая альбо мастацкая? За ілюмінатарам неслася белая кудзеля, матляючыся, нібы на прасьніцы ў бабы Сынклеты ці ў мамы на шырокім, расчэсваць воўну, грэбені. Кожная пасмачка і нават нітачка ў пасмах выпростваліся на стрэчным ветры паасобна, і ў кожнай зіхацела палітра ўсіх колераў зямлі ды неба. О, жывапіс! Ты — увесь сьвет!.. Сусьвет! Самалёт садзіўся на зялёны аблог. Цыкламены Жыцьцё ходзіць кругамі, і да таго часу, пакуль круг ня выпрастаецца, як той нябога, у пасак, жыцьцё не затухае. За кожным кругам — новы круг. Другі раз Менск сустрэў Вашчанку больш прыхільна. Кафедра яго чакала, хоць кафедрай, па сутнасьці, былі ўсяго толькі сьцены інстытуту ды чые­сьці добрыя намеры. Ні сьпецыялістаў-выкладчыкаў пад новыя праграмы, ні саміх праграмаў, планаў, методыкаў. Выкладаць малюнак, аснову асноваў для будучых мастакоў, прыйшоў Стальмашонак. Яго Вашчанка ведаў яшчэ працуючы ў Кішынёве, з ягонае парады трапіў і на конкурс у інстытуце. Данцыг ды Стасевіч прыйшлі на жывапіс. Мазаіку, тэкстыль, вітраж пагадзіўся весьці Кішчанка. А ён узяўся за кампазіцыю і жывапіс — тое, што выкладаў у Кішынёве. Кафедра сабралася маладая, а маладых заўсёды вабяць новыя ідэі, жывая праца, свабода выбару. Тут і спрэчкі, нібы маланкі з громам у ясны дзень. Што, скажам, для мастака найпершае — тэорыя ці практыка? Ніхто не сумняваўся, што трэба вывучаць малюнак, кампазіцыю, персьпектыву, тэхніку жывапісу, але якім шляхам? Што, урэшце, кампазіцыя — навука альбо інтуі цыя? Як спасьцігалі яе вялікія мастакі? Творчая свабода, актыўны, па-за догмамі, пошук, такія жаданыя ў маладосьці, рабілі верхам інтуіцыю, прыродны дар, іх абагаўлялі. Але тады як быць з даўным-даўно прызнанымі правіламі сіметрыі, персьпектывы, раўнавагі, рытму, гармоніі, стылявога адзінства ўсіх кампанентаў твору? Класныя штудыі і пленэрная практыка, пройдзеныя Гаўрылам у Кіеве ды Львове, па-еўрапейску адкрытая атмасфера вывучэньня сусьветных шэдэўраў, якую стваралі мэтры-выкладчыкі львоўскага інстытуту, давалі адказы ледзь не на ўсе пытаньні. Але для тых, хто твае пленэры ды штудыі не прайшоў? Сказаць — яшчэ не даказаць. Даказвае ўласны вопыт. Спрэчкі, якія ўспыхвалі сярод выкладчыкаў на кафедры, працягваліся ў аўдыторыях студэнтаў. — Ваш ідэал – мастацкая інтуіцыя, і вы спасылаецеся на Мікелянджэла? Так, гэта геній інтуіцыі. Але што з яго жывапісу вы маеце на ўвазе? Росьпі­сы Сікстынскай капэлы, шэсцьсот квадратных метраў, ці “Бітву пры Кашыне”? “Расьпяцьце Пятра” ці “Пераўвасабленьне Паўла”? А можа, скульптуру — “Давіда”, “Майсея”, “Плач над Хрыстом”, “Піету Раданіні”? І вы ня бачыце ўсюды дакладна разьлічаных формаў і кампазіцыяў? Шасьціметровы гігант “Давід” стаіць стагоддзі на каркасе адной інтуіцыі? У ім няма мысьляра, які разьлічваў і ўзводзіў у цэнтры Рыму сабор Пятра ці Капітолій?.. Сыпануўшы да студэнтаў пытаньнямі, маўчаў, вытрымліваў паўзу, слухаў дыханьне аўдыторыі. Любіў у спрэчках хвіліну цішыні, бо ведаў: калі маўчаць — то думаюць, маўчаць даўжэй — глыбей думаюць. Каго там не пераканаў?.. — Вас, можа, пераканае геній Леанарда, ледзь не звар’яцелага ад навуковых разьлікаў сваіх мастацкіх шэдэўраў?.. Гасіць маладыя спрэчкі не сьпяшаўся. Іх цікавей было распальваць. Сыпаў пытаньнямі, якія новымі пытаньнямі вярталіся назад. Гэтакі творчы дэмакратызм прывабліваў студэнтаў, даваў прастору, каб кожны сам дайшоў да ісьціны. Але апошні акорд напагатове меў. — Заглянем у сьвятцы? Той самы Леанарда: “Жывапіс — гэта і навука, і законная дачка прыроды!” Ці ёсьць ахвотнікі аспрэчыць Леанарда да Вінчы?.. Пазьней, калі аддасьць студэнтам і трыццаць, і болей гадоў жыцьця, калі аднойчы ў яго спытаюць, як у мастака, ці шмат за тыя гады страціў мастацкіх вобразаў, сюжэтаў, твораў, ён не схітруе: “Я вучыў маладых, а яны вучылі мяне. Яны сталелі, а я, на іх гледзячы, не сьпяшаўся старэць. Яны ў мастацтве сябе шукалі, а я з іх маладым імпэтам шукаў сябе. Блукалі яны, блукаў і я. Яны без мяне былі б ня тымі мастакамі, якімі сталі, а я бяз іх ня быў бы гэтакі, які ёсьць. Паміж нас розьніца адна: я сваю птушку павінен быў злавіць раней, як яны сваю. Іначай, які б я быў для іх настаўнік? І вось, здаецца, злавіў. І паказаў, як гэта робіцца. І тады яны, кожны сваю, злавілі. Калі вы лічыце, што я страціў, дык толькі тое, што набылі яны...” Але па інстытуце пайшлі шэпты: хахол сеў на каня, як той казак Мамай — чырвоная кашуля, у роце піпка з куродымам, у руцэ шабля. Жартачкі? Не зусім. Цэлілі не ў Мамая: на беларушчыне ў выкладаньні прышчэпваўся чужы павой? Якраз тады і госьць з Масквы прыехаў, віцэ-прэзідэнт Акадэміі мастацт­ва СССР Дайнека — вядомы жывапісец, графік, манументаліст, прафесар і тэарэтык вядучых мастацкіх установаў краіны. Пабываў на лекцыях, практычных занятках, пазнаёміўся з планамі, праграмамі, метадычнымі распрацоўкамі, пагутарыў з выкладчыкамі, студэнтамі. Усе чакалі, што скажа мэтр пра кафедру, а камусьці хацелася і большага: ці сутыкнуцца маскоўская ды львоўская школы, ці ўседзіць на кані хахол? І вось сабраўся навуковы савет інстытуту. Дайнека выступіў і ўхваліў работу кафедры. Больш за тое — быў захоплены, як выкладаньне мастацкіх дысцыплінаў увязвалася з архітэктурай, як студэнты працавалі ў матэрыяле — фрэсках, мазаіках, вітражах, тэкс­тылі. Папрасіў падрыхтаваць дакументы на Вышэйшую атэстацыйную камі­сію, якою сам кіраваў, дзеля прысваеньня высокіх выкладчыцкіх званьняў. А яшчэ праз тры месяцы малады загадчык кафедры стаў яе першым дацэнтам. Пасьля заняткаў, стомлены за дзень у студэнцкім калаўроце, Гаўрыла ехаў за горад і, пакуль не сьцямнее, хадзіў па маўклівых палетках. Вынайшаў сродак і месца супакаеньня: ня горад і ня лес лячылі нервы, а ціхата палёў, прастора. Хоць там і пачынаўся новы неспакой — творчы. На гэтакі выпадак у кішэні ляжалі блакнот, алоўкі — замалёўваў пагоркі, дрэвы, дарогі. Супакойваўся, ды ненадоўга: малюнкі прасіліся на палатно. Сьпяшаўся дадому, хоць у малой кватэрцы на вуліцы Карла Лібкнехта не было месца мальберт паставіць. І ўсё ж пісаў. Не заўсёды тое, што хацела душа? Гнялі сумненьні: ён — мастак ці выкладчык? Выбраць адно? Адчуў — ня зможа: прыкіпеў і да жывапісу, і да кафедры. А штосьці ў новым жыцьці і ладзілася. Як у інстытуце пабываў Дайнека, атрымаў майстэрню. Ад інстытуту і ад кватэры далекавата, але ў самым цэнтры Менску, у паддашку дома на Ленінскім прасьпекце, дзе ўнізе, на першым паверсе, была вядомая ў сталіцы крама кветак. Што майстэрня на дваіх з мастаком Іванам Рэем, можна было мірыцца. Калі прыходзіў і бачыў, што сусед працуе, майстэрню пакідаў, каб не перашкаджаць, і тое самае рабіў Рэй. Неяк абодвум падалося, што можна працаваць разам. Прынесьлі прасьці­ны, перагарадзілі пакой — два з аднаго зрабілі. Але за ўмоўнай сьценкаю праца не пайшла ні ў аднаго, ні ў другога. Кожны гук, які б ні быў ціхі, адбіваў ад работы, блытаў думкі, псаваў настрой. Самападман абурыў абодвух: сарвалі на падлогу прасьціны, абняліся, як даўно ня бачыліся, і доўга з сябе рагаталі. Аднойчы пасьля апошняй лекцыі Гаўрыла выйшаў з інстытуту і, не чакаю­чы тралейбуса, пашыбаваў па прасьпекце. Зіма канала, з неба лілося сонеч нае сьвятло, зганяючы абрыдзелую шэрань, цяплом дыхаў асфальт, і гэтак, як зямля ў прыпарку, вясьне радаваліся душа і цела. Ідучы, думаў пра вёску, як чысьценька цяпер у ёй, пасьля маёвага дажджу, пра хату, дзе, як маму да сябе на Украіну забраў брат, жыла стрыечная сястра Марыя. Раптам спыніў­ся: кветкі — крама? Адчыніў дзьверы — зайшоў у краму. І адразу, яшчэ ад парогу, з паліцы насупраць позірк выхапіў срэбна-зялёны кусточак, як вылеплены з буйнога круглага лісьця, з якога рухомымі агеньчыкамі гарэлі кветкі, непадобныя адна на адну і абрысамі, і нюансамі колераў, дзе цямнейшымі, да сіняга, а дзе зусім сьветлымі. З крамы выйшаў, аберуч трымаючы вазон з цыкламенамі. Падняўся на шосты паверх у майстэрню, зрабіў тры крокі, паставіў вазон на падлогу каля сьцяны, да белага палатна на падрамніку, адышоў, сеў на крэсла і дзівіўся: мяняліся ў кветках сьвятло, формы, колер кожнага лісточка і пялёстка, белыя плямы палатна за вазонам прымервалі на сябе то адзін, то другі, то трэці тон, гулялі паўтоны, сьвятло рэфлексавала, адно ў адным адбівалася, што ў вазоне і што за ім. Баль правіла сонейка з акна? Але было гэтак і ў краме, хоць там не было гэтакага сонца, шэрая сьцяна стаяла за вазонам. Што ж асьвятляла кветкі тут, акрамя сонца? Сьвятло, можа, праменіла ад мастака — з душы, з вачэй? Ён сам, можа, быў сонцам? Была яго ўлада над натурай, над палатном, над колерамі і танамі? Ніколі яшчэ такога ня бачыў, не адчуваў. Нахабства — выклік нябеснаму сьвяцілу? Але ад нечаканай думкі не адступіў: улада мастака — ня прывід. Яна ў ім — чуў яе голас, сілу. Схапіў з падлогі палатно, паставіў на мальберт, палітру — у рукі, узяўся ціснуць фарбы з тубаў. І раптам, паклаўшы чэпкі позірк на цыкламены, затрымаў яго на лісьціне, потым на кветцы, што вытыркнулася з-за той лісьціны, глядзелася ў яе, як у люстэрка, адчуў фактуру лісьця, кветак, іх важкае ліцьцё, усё роўна як яны з металу, з агню, каваныя цудоўным майстрам молата. Гуляў і металёвы бляск па лісьці, срэбна-смарагдавы, ажно сіні, як перапаленага жалеза, па пялёстках — чырвань золата, халодная, аж да фіялетавага тону, з ван-дзігам у контурах. Алей ці мог справіцца з гэтакай фактурай? Мо пластыка металу — уява зроку? Падышоў бліжэй да кветак, узяў лісток на пальцы. Так, была ляпніна, як у скульптуры, ды не было цяжару, зводдаль адчутага. Пісаць мякчэй? Не пагадзіцца з тым, што адчуваў? Прэч суб’ектыўныя мітрэнгі? І тады — прэч сам сярмяжны танец? Пісаць зноў тое, што па-за мастаком, але ня тое, што высьпела ў ім, у душы і ў воку? Дакладнасьць натуры — школа і праўда, а тое, што адчуваеш, — блуд мастацкі? Ды і дзе фарбы, каб блуд матэрыялізаваць? Якою тэхнікай? Можа, тою, што вынайшлі тры тысячы гадоў назад у Егіпце? На камянях славутых пірамід мастацкі геній егіпцянаў злучыў пігмент з пчаліным воскам, даў сьвету энкаўстыку, а як гэта рабіць, цябе, мастак, вучыў сам Раман Сельскі. Ну?.. Дзе воск, пігмент, агонь?.. Клаў фарбы, гарачыя, трымаючыся ня так арыгіналу, як сваіх адчуваньняў вясны. Жывы арыгінал страчваў над мастаком уладу там, дзе выяўлялася ўлада свайго ўнутранага зроку. Ствараў уласнае адчуваньне гульні сьвятла ў кветках, маленькія народзіны вясны, свой вобраз хараства, свой сьвет, якім — ну, не вар’ят? — хацеў пераўзысьці арыгінал. Быў дыялог супернікаў? І не бяскроўны. Крывавілі квяты. Дастаў з іх кроў? Плямка за плямкай успыхвала на палатне ня ў формачках пялёсткаў, а ў формах кропляў, якія выцягвалі­ся, нібы ў зьдзіўленьні, застывалі, і тады ў іх высьпявалі боль і радасьць — аж апякалі сэрца. Адкуль яны ў куплёных кветках? Сьцябліны ў лісьці былі равочкамі той самай чырвані. І водгук быў — паветра, сьценаў, драпіровак — на тую чырвань, боль ды радасьць. Усё, што на палатне, уздымалася, віхурыла, кружыла ў дзіўным коле, мкнула ўгару, у прастору не пакою-майстэрні, а сьвету. Якая сіла туды, высока, мкнула? Квятоў прыроды, сэрца мастака? Дык што ж пісалася: партрэт квятоў альбо самапартрэт душы ягонай? Нябеснае сьвяціла, быццам стамлёны астранаўт, садзілася за дом у пяць паверхаў на процілеглым баку прасьпекту. Гаўрыла адклаў палітру, падышоў да акна і глядзеў з яго ўніз на людзей, якія кудысьці плылі бясконцым вясновым ручаём па шэрым асфальце. Вярнуўся да мальберта, узяў нацюрморт за падрамнік, нібы малога свавольніка за каўнер, павярнуў выяваю ад вачэй. Набраў з крана вады ў бутэльку з-пад кефіру і выліў ваду ў вазон пад цыкламены — аддзячыў за цярплівасьць. Зьмяніў на плячах вопратку і пакінуў майстэрню. Мінуў дзень ды яшчэ дзень — у майстэрню не заглядаў. Астыў, перагарэў ці змогся? Але быў трэці дзень — прыбег і доўга ўглядаўся ў свой нацюрморт. Узяў вазон у рукі, павярнуў у адзін бок, затым у другі, пачаў кружыць вакол уяўнай восі, хутчэй, яшчэ хутчэй. Лісты ды кветкі плылі па крузе, мяняючыся ў формах, сьвятле, а вочы лавілі, выхоплівалі з калаўроту нечаканыя абрысы, дэталі, кампазіцыі. Паставіў вазон на стол, сеў і задумаўся: столькі арыгінальнага ў ляпніне кветак праплыло за паўхвіліны ў вачах, а што ў нацюрморце? Натуры вартае? Схапіў палітру, пэндзлі — стаў да мальберту. І тут нехта ўзяў за руку. На руку глянуў — стрэлкі гадзіньніка паказвалі хвіліны, што заставаліся да блізкай лекцыі. Быў выратаваны нацюрморт? Мог і загінуць? Хто ўратаваў? Архангел Гаўрыіл — ахоўнік?.. Як выйшаў з інстытуту, чакаў тралейбус, каб зноў ехаць у майстэрню, загледзеўся на дзьвюх сваіх студэнтак. Іх бачыў у гэты дзень на лекцыі. Сяб­ровачкі сядзелі побач, слухалі лектара, пісалі ў сшытках, як усе студэнты, і тым былі на ўсіх падобныя, а тут, на вуліцы, бясконца шчабяталі адна адной у тварыкі, нібы шпачыхі на сонейку, нікога, акрамя сябе, не заўважалі, абедзьве такія сьветлыя, узьнёслыя, вытанчаныя ў рухах, жэстах, лініях фігурак, нібыта сышлі з вядомай кожнаму студэнту фрэскі Бацічэлі, кожным жэстам ды слоўкам радуючыся вясьне, вясну радуючы. Ня мог адвесьці ад іх вачэй. І калі яны зьнянацку ўскочылі ў тралейбус, за імі быў памкнуўся, але наперадзе стаялі мужчыны — не пасьпеў. Дзьверы тралейбуса зачыніліся. Сеў у наступны — свой. У майстэрні ўжо ня думаў пра тыя, што раніцай трымаў у руках з вазонам, ракурсы ды кампазіцыі кусточка цыкламенаў, ужо бачыў іншае — як нестае нацюрморту дзьвюх красак, падобных да яго студэнтак. І калі праз нейкі час яшчэ дзьве краскі, сагрэтыя вясновым сонейкам, узьняліся над купай лісьця, калі іншыя краскі з той купы заўважылі дзьве новыя, кожная па-свойму прывеціла залётных, мастак адчуў, што большага на палатне ня трэба. Адклаў палітру, адышоў ад мальберта, сеў на крэсла і шчасьліва ўсьміхнуўся сваім цыкламенам. Пачуў крокі. Павярнуўся да іх, пачутых, тварам. Дзьверы адчыніліся — на парозе стаяў Іван Рэй. — Ну, дзякуй Богу!.. Я колькі дзён цябе чакаў!.. Сказаўшы, пасьля толькі падумаў, што сапраўды чакаў сябра. Хто яшчэ, як ня ён, мог і павінен першым убачыць новую работу, сказаць пра яе слова праўды? — А я прыходзіў. Ты працаваў. Апантаны, як мог мяне заўважыць? — І ты быў тут? І я цябе ня бачыў? Ня мог паверыць. Сябра глядзеў на пастаноўку — жывыя цыкламены. — Я іх таксама прыкмеціў у краме. Яны і мне там спадабаліся. Таксама хацеў купіць. Ты апярэдзіў. Сказаў пра цыкламены ў краме і маўчаў пра тыя, што былі на палатне. Гаўрыла чакаў: яшчэ напэўна скажа? Але маўчаў і сябра. Тады не стрымаўся: — А я, ведаеш, гэтым нацюрмортам адчуў, што пісаць, як мы з табою пішам, больш не магу. Капіраваць натуру, якую нам на радасьць дае прырода, дакуль можна? Ну, вядома, натуру кожны бачыць па-свойму. Але гэтае меры творчасьці на палатне мне мала. Хачу ствараць сваю прыроду. Жывой натуры можна дазволіць, каб мастака натхняла, запальвала сваім, ад Бога, узорам, але — не далей. Прырода хай кіне мне, як быку Гоі, чырвоны амулет, каб я, як бык, разьятрыўся ў творчым шаленстве, адчуў, як зьвер, пах крыві — пах поўнай волі, і ў бойцы, можа, з самой натурай, спрачаючыся з ёю, сьцьвердзіў сябе на поўніцу. — Але як зразумеюць такога людзі? Ад нечаканай думкі прыціх, ажно ўвесь згарнуўся, сьцяўся, а потым яшчэ мацней узарваўся: — Што?! Хто-о?! Вуліца?.. Каб яна, ня ведаючы, што ў мастака на душы, у сэрцы, нават, можа, не жадаючы гэта ведаць, судзіла?.. Гэта табе галоўнае?.. Ну, не!.. Я ім, суддзям, сам-Бог, а не пастух, ня шыбенік тым больш!.. Чакаў, што і на гэта адкажа сябра. Не дачакаўся і гэтым разам. Размову зьвёў на жарт: — Такая мне бяда, хто што падумае ды скажа. Ну, хадзіў у хахлах, буду хадзіць у фармалістах. Што больш ганаровае? Быць хахлом ці фармалістам? Зьняў нацюрморт з мальберту і загарнуў у стары плакат, які пыліўся на падаконьніку. Калі выйшаў з майстэрні, ужо на прасьпекце, трымаючы нацюрморт у руцэ, падумаў, як добра зрабіў, што ўзяў з сабою, — навошта пакідаць там, дзе яго не разумеюць? І яшчэ пра тое была думка, што сябру трэба быць удзячным. Калі і не ўхваліў работу, дык гэта не бяда. Хіба ён сам усё прызнае ў Рэя, у іншых? Добра, што не зманіў, тое сказаў, што думае. Ішоў па Менску з дзіўным адчуваньнем, як усё роўна нёс не карціну, а нештачка такое, чаго яшчэ ніколі не трымаў у руках, бо ня меў, і што давала незвычайнае, новае адчуваньне самога сябе. Адчуў сябе новым мастаком. І нават новым чалавекам. Мінула яшчэ паўгода. Была восень. У Мастацкім музеі адчынялася выстава маладых жывапісцаў. Работ сабралася шмат — ледзь зьмясьцілі на першым паверсе, аддаўшы пад выставу ўсе залы. Гаўрыла вывесіў нацюрморт. І вось — першыя наведнікі: самыя сур’ёзныя аматары жывапісу і самі жывапісцы. Эмоцыі стрыманыя — цішыня. Кожны глядзіць ды аглядаецца: што скажуць іншыя, зьлева і справа, сьмелыя. А сьмелых мала, як заўсёды. І ўсё ж загаварылі. — Дзе аўтар знайшоў гэтакія кветкі? — Вам падабаюцца? — Хачу бачыць натуру, з якой яны напісаныя. — Вы не туды прыйшлі. Вам трэба ў батанічны сад. Каля нацюрморта людзей пабольшала. — Дазвольце дакрануцца да лісьцінкі. Фактура, каларыт — жывы агонь?! — Агню тут цесна — малы квадрат. І раптам — дзяржаўны бас: — Ці можна падысьці бліжэй? Дазвольце. Хто сказаў, што на выстаўцы няма моладзі? Яна, аказваецца, уся тут, дзе Вашчанка. Студэнты са сваім настаўнікам?.. Моладзь рассунулася, даючы месца насупраць нацюрморта сівагаловым ды сівабародым: што карыфеі скажуць пра цыкламены? Гаўрыла апынуўся ў цэнтры натоўпу. Пачуўшы заўвагу пра настаўніка ды студэнтаў, а ў ёй і кроплю атруты, хацеў адмахнуцца жартам, спагадліва, ды чалавек, які заўважыў строгім басам, глядзеў ужо кудысьці праз галовы, забыўшы і пра яго, і пра нацюрморт. Змоўчаў, як не пачуўшы рэпліку. Тады адзін са старых, яшчэ і не стары, чарнявы, але з тых карыфеяў, твар да яго з ухмылкаю наблізіў, спытаў: — Студэнты вас яшчэ не вінавацяць у фармалізме? Пытаньне ці прысуд? Ухмылку з твару суддзя скінуў, нібыта маску, нахмурыўся, задраў угору, як пераможца, голаў, загледзеўся на неба залы і пакрочыў удоўж сьцяны, а за ім сьледам, нібыта гусі за важаком, пасунулася ўся сівагаловая чарада. Па натоўпе хітнуўся шапаток: — Што ён сказаў?.. — Хто гэта?.. — Сам!.. Зьявілася Мацільда: — Пайшлі адсюль, Гарык. Яшчэ пусьцяць чутку, што ты знарок сабраў студэнтаў каля свайго нацюрморта. — Што?.. Яна вяла мужа падалей ад цыкламенаў, а ён ішоў ды думаў, што тлумачыць нікому нічога ня трэба. Рэй па-сяброўску хіба не папярэджваў? Як у ва­ду глядзеў. Працяг у наступным нумары.