Архіў нумароў:

Тацяна Кавальчук

_____________________ Кастрычніцкія персьпектывы. Вершы	Я і ты Мы сядзім у адной клетцы З запацелым халодным шклом. Я хацела б табой сагрэцца, І – хацела б агульны дом. Нашых целаў – сьляпы дотык У абдымках тугіх фатэля, З самапальных жывых эротык – Мае ногі на прыборнай панелі… У глыбінях двароў менскіх Мы трымаемся дрэваў-ценяў, Без няўрымсьлівых рухаў рэзкіх – Толькі танец нашых каленяў. Мы хаваем свае твары, Мы ўдвох – жыхары цемры, Мы – кліенты дарожных бараў, Яны – храмы для нашай веры… А пасьля мы ісьці будзем Паралельна па тратуару – Ты ўспомніш мае грудзі, Я ўспомню твае мары. Чаканьне У скверы менскім цэнтральным Сядзяць пасівелыя птушкі, Глядзяць пустымі вачамі На мае нетаропкія рухі. Сочаць упарта ў дазоры За агеньчыкам цыгарэты, Я ім падаюся птушкай, Люстраным іх партрэтам. Восень – маё пакараньне. Верасень. Дождж. Чаканьне. * * * Позіркам паўзу па дарозе, Думкай выпіваю каву, У восеньскай аблозе, Седзячы на канапе. Цяжка выбрацца з логава, Палохае жоўтая зьліва – Жыцьця майго разубогага Кастрычніцкія персьпектывы. * * * Я бачу тваю цеплыню і чаканьне, Я бачу твой позірк на доўгіх маіх валасах, Я – толькі праекцыя мараў тваіх і жаданьняў, Я – толькі праекцыя мараў маіх і жаданьняў, Я – толькі праекцыя нашых нязбытных жаданьняў, Я – толькі сініца з размахам крыл жураўля. Ты вусны мае пацалуеш няўзнак у люстэрку, Я – думкамі рукі твае прыкладу да шчакі, Мы – бачым магчымасьць, але – неаднолькава верым, Мы часта баімся звычайных адчыненых дзьвераў, Мы часта баімся звычайных сямейных кватэраў, Мы часта баімся набыць усярэдненасьць меры, Мы часта баімся напіцца з агульнай ракі. Мы кажам стандартныя словы занадта складана, І простыя рухі зьмяняем манернасьцю жэстаў, Я – бачу сябе не сястрой, не дачкой, не нявестай, Я – бачу цябе без прасторы, бяз часу, бяз месца, Мы бачым адзін аднаго – хто душою, хто сэрцам, Ты – дар выпадковы, дазваньня пакуль не спазнаны. Я проста страчаю занадта вялікую колькасьць Вачэй і дзьвярэй, і людзей, і прастораў, Мяне захапляе свабоды бязьмежнае мора, Цябе захапляе пачуцьцяў бязьмежнае мора, І нас ахінае пяшчоты бязьмежнае мора, Пакуль пахвілінна адзін аднаго будзем помніць. Аўтастопам на трактары «Беларусь»... Цвыркочуць конікі і поўзаюць кузуркі, Так пахне міла бітумам і полем. Навесіўшы на шыю торбы-клункі, Я еду стопам. Ведаю, што ў Гомель. Я стала шэраю ад ўедлівага пылу, І мой пляцак мне выправіў асанку. Я зьбіла ўшчэнт усе свае «капылы». Я стоплю ўсё. Ад ровараў да танкаў... Ідыль Прыйду да цябе, калі Ты будзеш сівы і ціхі. Сярод успамінаў сваіх, Пакінуўшы страх і прымхі. Далоньню ўзмакрэлы лоб Накрыеш, нібы уяўна, Схаваўшы адвечны сьцёб, Глянеш, як закаханы… Наш будзе агульны плед, Агульныя будуць сны, Ты будзеш – мой юны дзед, А я – твой цень ад вясны.