Валерыя Кустава

_____________________ Веру ў каханьне! Вершы	Малады пісьменьнік: нахабства №1 Я іду такі задаволены, бо ў мяне ёсьць сакрэт — мне ўсё ва ўсясьвеце дазволена: я — паэт. У маім чырвоным куце — дамавік і венік, каб было чым завабліваць і выганяць. Я пакуль малады беларускі пісьменьнік — ёсьць чым браць! І вершы гады ў рады — усё як у геніяў. Беларусь мая — назаўжды мой міленіюм! …І я маме скажу асьцярожна, што й Парыж па мне справіць імшу: мне ўсё — да нябёсаў! — можна, бо я вершы пішу. 3 красавіка 2007 У што я веру, альбо Кахай мяне па-беларуску-2 Любовь-морковь – это по-русски… Ня веру ў моркву-каханьне, веру ў каханьне-дранік, веру ў каханьне-бульбу, веру ў бульбоўнік каханьня! Веру ў каханьне-паўстаньне, веру ў каханьне-выгнаньне, веру ў каханьне-дыханьне. Веру ў каханьне! 11 сакавіка 2007 * * * Зайду ў кнігарню — і штось прыдбаю. Зайду ў кавярню — пакіну штосьці. Мне не самотна — тры кнігі маю ў сівой пакуце ды ў ягамосьці. 6 жніўня 2006 Рэмбо ці Рэмба Як файна запісацца ў літаратурныя падлёткі ды часам, гледзячы тэлевізар, нахабна пазяхаць, бо табе раднейшы за міт пра культурыста Рэмба гэткі мізэр — яму б аддацца! — французскі геній лёткі, маленькі садаміт Рэмбо. 6 лютага 2007 Хлопцу – баста!... Хтось пад мухай, хтось пад скрухай, а мне над Сёмухам* мяўкай... Мілы ёлуп, мой родны Андрусь, — самы лепшы хлапчук на планеце! Хай зайздросьціць мне Беларусь: ад цябе ў мяне будуць дзеці! Але дзеці пасьля, а цяпер трэба здаць гэту сесію ўрэшце!.. Выклікаю ў дэкана давер, ды ня вучыцца — хоць зарэжце! Ты ўсьміхаешся, ты ўжо ўсё здаў, і даўно выкладаеш — а мне як?! Хоць ідзі без валіз на вакзал і кладзіся ўпоперак рэек! Як жа здаць, як жа здаць, як жа здаць?! «Можа, даць каму трэба?..» Балда-а ты! За такія вось жарты бадаць ці лупца трэба ўсыпаць багата! Расьцягнуўшыся зручна, мяньціш спадара дэ Гангора-й-Арготэ і псуеш мне разумную ціш — а мне ж столькі шчэ працы й турботы! Ты прыгожы й разумны — як чорт! Я шукаю ў цябе паратунак... Ды ня бачна спагады ў вачох: шызік — ну й чалавечы гатунак! Не лянота табе давідна тураваць, стаючы за сьпіною: «Малайчынка, сама ўсё, сама...»?! Лепей бы павучыў хоць са мною! Ну і воля — жалезны Андрусь! — самы жорсткі хлапчук на планеце! Не зайздросьці ты мне, Беларусь: буду самай разумнай у сьвеце! Цяпер ясна, пакуль я ня здам ну як мінімум свой кандыдацкі: веды мне гадаваць — як вакзал! скруху мне памнажаць — як прынц Дацкі! І ўжо стома змагае... А ты шэпчаш мякенька: "Эклезіяста шчэ на памяць згадаеш?.." Сё, баста! Нат марцовыя сьпяць каты! 13 студзеня 2007 Мы – пакаленьне «Ы», альбо Посттутэйшыя Мы – пакаленьне «Ы»! Мы – мікс усіх легендаў, у нас агульны гендэр — мы — пакаленьне «Ы»! Кумір адзін пазаўтра — тутэйшы Бульбазаўра. Мы сімулякр-дзярЖЖава, ў якой на гербе ЖЖаба. Адзіны наш сымболь — постіранічны боль. Мы сьпім па тры гадзіны, ў кішэнях носім міны. Мы — людзі з белай гліны й з чырвонага віна. Ня наша ў тым віна. Мы больш не касманаўты, мы – дзюрачкі ад нафты. Гісторыі рымейк. Давайце ўрэжце make! Мы — выбарчыя тэзы, тэзэі і пратэзы. Алюзіі на тэксты. Джудовыя пратэсты. Мы — пакаленне «Ы»! Мы — homo posttutejshy. Мы — еўрапейскасьць гейшы. Кожны чацьвёрты — першы, бо нас ратуюць вершы. Мы пакаленне «Ы»! Князі і ваўкалакі — даецца Крыўя ў знакі. Паэты-неба-ракі. Арфеі-Вылівахі. Мы ўнукі Белабога ды Езуса трывога. Глядзім у бездань неба і робіцца ганебна. Мы нашыя імёны запосьцім у пісьмёны. Наш час ушчэнт стамлёны, дзіцячы і шалёны. Вясною абвастрэньні у нашым пакаленьні. Мы — пакаленьне «Ы»!: мы ўнукі даваенных, мы дзеці скрозь савецкіх. Ды ўсе мы прагнем зьменаў — ня рымскіх, не нямецкіх — а проста ўдупель вольных, перфектных і няўмольных. Мы дома — у тры ломкі. Мы — лабухі-нязломкі. Мы — пакаленьне «Ы»!: мы – новыя эліты забітай паспаліты. Стваральнікі і міты, мы матамі пакрыты. Мы — пакаленьне «Ы»!: мы — дрыгавіцкі драйф, мы ўсе — ліцьвінскі лайф, мы ўсе — крывіцкі кайф. Мы — пакаленьне «Ы»! 26 сакавіка 2007