Архіў нумароў:

Алесь Квіткевіч

_____________________ Я цябе... Сьпяваю! Вершы	Прадчуваньне Хавацца – найлепшы сродак: у бульбе, ў віне ці ў росах. Нібы твой далёкі продак, што ведаў: няблізкі космас… Адчуваюць нейкі прыгнёт?! І ня могуць сказаць галасамі?.. Запіваюць крывёю пот?! Значыць, з глузду зьехалі самі… А хавацца, між тым, ня варта, – Тым больш, што й няма куды. Даказала калісьці Спарта: голас маюць нават рабы… А вось нехта піша на плоце: «Свабоду» – далей літары… Крывічы! Ну што вы такое вярзёце? Якая свабода Гарынычу?! Абіраць кветку для рэвалюцыі: or snowdrop or cornflower* як танныя ўрокі па прастытуцыі: абы як, і абы на халяву! На аскепкі чыёйсьці веры тая праўда мусіць праліцца. Пад нагамі шматок паперы: “Не нужно так к Родине относиться!” З арфай гляджу на абраз... Калі мова заходзіць пра цноту ты ня можаш ня блытаць ноты… І прыгадваеш адчайна, што хлусьня ня можа быць крайняй, – Бо нават у самага цёмнага хлуса нешта ёсьць – чым ён дзьме у вусы; бо нават калі спадылба і коса – ўсё роўна позірк чагосьці просіць! У нейкім Сусьветным Зводзе правілаў вінавацяць у поглядзе няправільным: ці то на жыцьцё, ці то на асобу?.. (пра пол супрацьлеглы – гаворка асобная…) Ды што ні рабі, а цікаўнасьць точыць: сьвятыя ж нечым займаліся ўночы?!. Не адно ж памнажалі рукапісы, ды малявалі з сябе абразы: (крый Божа, абразіць!) што нешта вісіць, – а таму ўдакладнім, што вісіць – на сьценах – “Безумству храбрых поём мы смело…” Што ў думках было ў Дзевы Марыі? – гісторыкі, блін! Усё поўняй пакрылі… Запытаю “Нашто загубіла Адама Ева?” – Пытаньне, вядома, харошае. А мяне загубіла ня дрэва, а дзяўчына, зьнешне вельмі прыгожая. Ты – смак яблыні гэтай з ігрушаю… Пазваню, дакладней, I’m calling to you, а на тым канцы шэптам: “Слушаю…” А навошта ?.. Настрой ад кепскага да горшага, і ня цягне шукаць сабе пару. І ня хочацца быць запрошаным анікім — акрамя Люцыпара… Калі чорная котка перабегла дарогу нейкі дзівак укінуўся ў транс: Усе мы тут з забабонамі – хто патроху, а хто ўсё жыцьцё за гульнёю ў пасьянс… Учора не зважаў на голас зязюлі ды блазнаваў, – прыкідваўся, нібыта кволы, а сёньня родныя галовы схінулі, бо пакінуў цыдулку: “Паклікалі арханёлы…” І зьмяюка, якая здаўна сімвалізуе мудрасьць, не дарэмна нагу пракусіла асілку грознаму. Сьмяротныя рэчывы дзейнічаюць… І мусіць, не да розуму бедаку – зусім не да роздуму… Гамовэр Пачатак банальны – ўсьмешка Моны Лізы, канец трывіяльны: хто б ведаў, што будзе так сьлізка… Вось і ляснула мілосьць, – засталася рыфма да гэтага слова: а па-простаму – “проста злосьць”… У каго яшчэ з рыфмай фігова?.. Ды нават не ў паэзіі справа спрадвеку вымагаюць “Bread and Circus”* Добра скончылася, не крывава, – уратаваў твой няправільны прыкус… Усё маліўся (па шашы шпацыруючы пешкі), непашкоджаным каб дапяць ад Менску да Берасьця. І напраўду – абмінуў рачыныя клешні, – мабыць, нехта наверсе ўсё ж дбае аб міласэрнасьці! “…А памятаеш, як мы фарбавалі балонку балончыкам – усё праз тое, што заядалі самагонку пончыкам; карацей, як было нам весела вычварацца з усім гэтым месівам?!.” Усё… Канец! Game over!! The End!!! Адгэтуль – вольнасьць і гімн Свабоды, а як зьявіцца – прэч адганю сентымент! Любоў да прыроды і роднага краю. Праўду кажу, я цябе…СЬПЯВАЮ!!!