Архіў нумароў:

Тацяна Лаўрык

_____________________ Вершы-ветразі. Вершы	Эцюд Стары дождж рэтушуе вокны. Дрэў нярвовыя воплескі праводзяць знаёмую постаць… Позна… Адзінотай прыручаны позірк дасылаю птушынаю поштай: ты пачуеш яго праз пошум апошняга лісьця… Помніш… мы з табою калісьці слухалі музыку літасьці, якая прасьветла гучала у сьцішанай зале лёсу — удзячнымі слухачамі былі толькі мы і восень… Пастараль Статак аблокаў рахманых пасьвіць ластаўка-мнішка: ў травах золкавых туліпаны схіляюць голаўкі ніжай… дрэмле нябёсны кілім — чмялі ў абдымках канвалій сьняць: па сонечных хвалях бяжыць басаногі лівень, мілуюцца матылі у каляровых блісках, на павуціньні промняў гушкае вусеняў мроіва… аблокі ў паўсьне раставалі на небасхілавых валвах… Віралэ Растае акварэль відагляду — вечарэе… Мы адны між прысадаў — я ў плашчы лістападу, марэлевым, і анёл з тым паглядам, у якім — зарапады… Габрыэль, пакажы мне нябёсны сад… Акварэль Маё цела — гарлач з прахалодным блакітам: з плеўкамі ласкі аблокавай, і па самыя берагі — сунічная слодыч з водарам позьніх зор… у пырсках — крышталікі золку, на сподзе адтайвае золь... Двухрадковікі Змоўчанае Адхіні ад нас зямны жаль — прачытай мяне, як скрыжаль… Ты — маё залатое сечыва: я скрозь цябе прасьвечваю… Віланэла Водзіць дождж ціхімі пальцамі па літарах сумных аліў: чытае біблію памяці. У нагрэты пясок асыпаюцца словы старой малітвы… Водзіць дождж ціхімі пальцамі па тварах ліхтарняў запаленых, а нехта ў гэту хвіліну чытае біблію памяці і глядзіць за вакно, купанае дотыкамі мокрых галін… Водзіць дождж ціхімі пальцамі — піша кірыліцай парасткаў вечную кнігу зямлі. Чытае біблію памяці: скрозь пустату праступаюць невядомых людзей абліччы, і па іх водзіць дождж ціхімі пальцамі… Рытурнэль Марыя ў чаканьні маленькага Бога слухала ветру павевы. Язэп абняў яе кволыя плечы, сеў побач на зэдль. Дзіця зварухнулася ў цёплым улоньні… дзьмуў з поўначы вецер жыцьця. Лірычная секстына Сьвет бяз Госпада стаў адзінокі: плача дождж па выгнаных з раю і змывае сьляды іх ног, і абліччы ў пораш сьцірае… у нябыт ім дарога — ў ноч, па скалелай бязлюднай ускраіне. Нема ціснуцца на ускраіне, дзе пануе сум адзінокі, дзе глухая нязводная ноч ім здаецца прывідам раю — цемра памяці пыл сьцірае з рук пустых, са стомленых ног: а Гасподзь садзіцца ля ног матыльком, алтарнікам раю, і крылцамі з твараў сьцірае сажу зьняверы — пыл адзінокі адлятае ў зацішак ускраіны, каб схаваць уздых ў далонь-ноч… Цьмяны жаль, як мніх, ў гэту ноч, не шкадуючы зьбітых ног, выйдзе зноў на сьцежку да раю і пакіне вязьніцу ўскраіны — ён міне мяжу, адзінокі, што абрысы начы сьцірае… са сьляпых вачэй сьлёз не сьцірае дождж, бяссонны і адзінокі, — толькі бруд змывае з іх ног, з целаў, што дрэмлюць на ўскраіне, каб успомнілі чыстасьць раю і веру ў вяртаньне раю паднялі з-пад брудных ног, каб вочы ўбачылі: ноч жыве на самай ускраіне і думкі на тло сьцірае. Сьвет бяз Госпада стаў адзінокі… Манарым Дождж у зрэб’і з лістоты апалай згубіўся між рымскіх кварталаў: шукаючы пляц Пятра, ступаў ён па гострым каменьні, босы і занядбалы — муром у дрымоце здавалася, што вярнуўся апостал Павал, каб прасьпяваць з імі хвалу Таму, Хто ў нябескіх скалах зьбірае свой статак прысталы… Рэхаверш Рэха блукае ў мурох журбы, бы людзьмі забыты законьнік… коньнік- час — апошні з Пагоні: гоні сьвету ў нямым сутоньні… ні душы — ён адзін прад Ім… дым хістае бездань зьнявер’я: “Вер — Я буду з табой, Мой вернік…”