Архіў нумароў:

Алесь Ліпай

_____________________ Нарбата на зёлках. Вершы	* * * Ня так, як воск па сьвечцы цёк, і не сьлязой па нечых скулах, а зьнічкаю маё жыцьцё праз вашы лёсы прамільгнула. – занадта хутка. Я — ня вы — спасьціг нябёс наканаваньне: шкада, што не пасьпелі вы тым часам загадаць жаданьне… * * * Азірайся ці не азірайся, усё роўна дагоніць страх. У зямным ляску ці ў садзе райскім на душу тваю зьдзейсьніць замах. Вось тады і будзь, браце, пільны, каб пасьпець адвесьці руку, у каторай на лёзах кпінаў – яд сардэчных тваіх пакут. Працаноч з высокім вышчарбленым серпікам за ноч абыдзем поле зорнае сажнем пасьля ў снапы пазьвязваем усё што чорнае тут вырасла узыдзе сонца зможа выбеліць калосьсе чорным набрынялае але і дасьць прарост зярнятам тым што са снапоў на дол скаціліся і ўзьнімуцца на поўны рост яны і закалосяць чорнай моцаю пакуль на поле выйду зноўку я з высокім вышчарбленым серпікам * * * Неба прасела пад цяжарам хмараў ледзь не да самых вяршалін травы – вось-вось сарвуцца з тых вышніх абшараў рэкі вады і запоўняць ірвы. Як жа мне потым праз іх перабрацца і дацягнуць сваю ношу дамоў? – Нам, мурашам, ёсьць вышэйшая рацыя выканаць некім прызначаны доўг. Кварты Прыходзяць зімы – спробы астудзіць усё, што цеплакроўна па прыродзе. А чалавек прыходзіць, каб хадзіць або па гразі, або па лёдзе. Прыходзяць вёсны – спробы затапіць усё, што над узроўнем акіяна. А чалавек прыходзіць, каб любіць – пакутліва ці акаянна. Прыходзяць леты – спробы спапяліць усё, што не знайшло прытулку ў цені. А чалавек прыходзіць наталіць жаданьні іншых ды свае кішэні. Прыходзяць восені, абы схаваць ад будучых сьнягоў былую квецень. А чалавек прыходзіць пахаваць свае нязьдзейсьненыя мары ў дзецях. * * * Гарбата на зёлках самоты. П’ю без усялякай ахвоты, абы не пакрыўдзіць Таго, Хто сюды запрасіў мяне ў госьці. Халодная, бо на самоце, – бяз прысмаку цукру і злосьці. Аж сківіцы болем зводзіць. І шмат жа яшчэ засталося. Нібы асьцюкі ад калосьсяў у горле – ад кашлю калоціць. Адзіны частунак галоты – гарбата на зёлках самоты.