Архіў нумароў:

Дар'я Ліс

_____________________ Мае чорна-белыя сны. Вершы	* * * Шэрыя прыцемкі, Чорная кава, Хіжыя позіркі Так неласкава Распранулі Душу. Адсканавалі… Ці знайшлі, што шукалі? Несумяшчальныя катастрафічна немагчыма выбух фарс – яго шукае фсб і інтэрпол яна ўсё піша вершы ў стол і марыць пра сапраўднае каханне, якое дзесьці там – наканаванне лёсу… і паратунак ад жахлівых сноў… +1 Рэжым чакання – адключыць! Пайсці, паехаць, разлюбіць… Разбіць бясконцы нудны пазл, І адпусціць цябе нарэшце… І адпусціць сябе дарэшты! Да новых спраў і краявідаў, Малюнкаў, зораў ды прывідаў… Расправіць крылы, паляцець Забыць, што так балюча падаць… І… Не загадваць, не загадваць: Як будзе? Што далей? Чаму? Табе ж самотна аднаму – Без той вар’яткі, што ірвецца Пабачыць то Парыж, то Рым? У пошуку дакладных рыфм… І вечна паміж небам і зямлёй: Шукае выйсце не сабе адной, Праз лабірынты. Патрэбна. Пераставіць. Windows. * * * Трымай мацней: Мне нельга падаць! Трымай мацней: Мне страшна жыць… Іду скрозь зоры лістападу: Ратуй! Мне Нельга Не любіць. * * * Неактуальна – Крыўды прэч! Мяне стаміла Насамрэч… Распальваць Айсбергі Тваіх вачэй. Паліць масты, Запальваць ночы: І зноўку… абыякавыя вочы, І зноўку… холад і адчай. Стамілася Маленькая Жанчына… Выбачай! * * * Падчас сумую па вялікіх гарадах І там твае шукаю вочы. Я не сумую – Восень!… Я не сумую – Сны!… Іду дарогаю, па ўзбочыне, У накірунку да вясны. Амаль цябе не ўспамінаю, Амаль не бачу нашы сны… Я не сумую – Восень. Я не сумую – Сны… * * * Гарачае сэрца, Кава з перцам, Чужые кніжкі ды свае… Ведаеш, я стамілася, Хачу сагрэцца… І мне цябе Чамусьці Не стае… * * * Я – вольная, Незалежная, Амаль недасяжная – Поўны драйв!.. Давай каву Піць – Разам, Раніцай, Заснежаны мой, Адчайны… Давай як-небудзь супадзем І распадацца не будзем. Давай …….? * * * Сустрэча пасярод зімы: Кавярня, Філіжанка Кавы… Не мы, Не ты, Я Яшчэ адна гісторыя Нікому непатрэбнага Кахання Кахання пасярод зімы, Дзе ёсць кавярня, Філіжанка Кавы… Не ты, Не я, Не мы… * * * Мае чорна-белыя сны Дзе ты, быццам прывід, сыходзіш, А мне не дажыць да вясны, І гэта даніна свабодзе… А мне не пражыць без цябе… Ты гэта, заўважыў, вадроўнік? Пяшчоты ізноў не стае, Мазгі выварочвае поўня.