Архіў нумароў:

Яцэк Любарт-Кшысіца

_____________________ Уваскрэсьнем у музыцы. Вершы Пераклад з польскай – Эдуарда АКУЛІНА.	Адкажы як Норвід Калі спытаюць: — Што ты дзеіш? Адказвай проста: — Я вяршу! Жыцьцё Рэлігію Ідэю Народ Ці лепш сказаць — Душу! Бывае вуліца падхопіць неспадзявана божы сьпеў Сьвет перакуліцца і ўлада нібыта човен на вадзе А часам пара акрылёных Галоў што крэмзаюць паперу Сьвятую ісьціну мільёнам Адкрыюць — словы стануць Верай І апантана праз хвіліну Да мазалёў на языках Брук шліфаваць пачнуць — То вырак! А рэшта? – гэта музыка Шапэн зьняволены да сьмерці у акордах Міцкевіч Норвід Калі спытаюць Адкажы: — Вяршу Так як раней! Нашы размовы Нашы размовы наша сьветлая прышласьць такая сьветлая – як у душы Ўсявышні нашы размовы наша з табой блуканьне кожную ноч у залатым тумане нашы размовы... а за сьцяной суседзі чуюць усё, зайздрасьць у сэрцах гнезьдзяць іхняя зайздрасьць нас пазбаўляе крылаў а без нябёсаў сьвет нам такі нямілы... Асеньняя дзяўчына Адбяры як восень лісьце гронкі вінаграду зоркі хрызантэм колер водар ты як подых ветру ахінаеш мяне думкі з табой словы табе дзяўчына пасярод восені дзяўчына з небам у вачах як пазалочаная ціша як бэз у стылых верасах Слова Не прарасьце пустое слова чым не паліць – сьлязой ці потам, ня столькі жарсьці ў нашай мове – каб адкладаць жыцьцё на потым! Мы не аратары, ня барды, нас вера не вядзе на бітву... Ды выпадае часам карта – і слова робіцца Малітвай... Чаканьне ў дождж Кропля-хвіля сьцякае па твары вільготны ўспамін пранікае з дажджом у душу прамоклы герой з раскрытым сэрцам а вочы пустыя бяз погляду як у нябожчыка ...і толькі крокі патанулі у віры драўлянага ходніка Дрэвы Мы ня дрэвы хоць нам пілы гучаць як скрыпкі карэньнем урасьлі ў сэрца слова — ды як цяжка вятрам засьпяваць? Мы ня дрэвы хоць на зіму зьбіраем насеньне і плугам адкройваем скібы — ды як засеяць парасткі ветру? Мы ня дрэвы – хоць дрэва ўсыхае як чалавек. Жыву – пішу верш Жыву яшчэ жыву сёньня яшчэ жыву на дасьвецьці адчуваю скураю далані ліст палыну як ён пахне як востра пахне што за пах мае ...жыцьцё? Чарнобыль 1989 Уваскрэсьнем у музыцы У гуках музыкі ўваскрэсьнем па-за сьветам па-за часам там, дзе сьпіць, як птушка, Песьня не сьпяваная ні разу Хваля музыкі высокай захлыне нас як цунамі плынь яе – сусьвет глыбокі ну а вёслы – наша памяць І плывем мы апантана нас няма мы – вадаспады а ў той музыцы – каханьне а каханьне – сьмерці здрада Мы ўслухоўваемся ў ночы а ні ночаў ні пытаньняў толькі ў небе зорак вочы як надзея на вяртаньне...