Архіў нумароў:

Алег Лойка

_____________________ Закаханыя вёслы. Вершы	Мая Сьцяна Плачу Ня трэба ехаць у Ерусалім: Мая Сьцяна Плачу тут, у Беларусі, — Эканомлю на білеце. Ды й навошта мне замежныя сьцены плачу, Калі сьлёз у мяне ўжо няма, Калі сьлёзы, здаецца, усе выплакаў. А ўвогуле аддаў бы ўсе свае грошы, Каб да Сьценаў Плачу не даязджаць. Баторы Блізкім некаторым Ён казаў нібыта: «Каб ня быў Баторым, быў бы езуітам. Белай, мне здаецца, Ніткай тое шыта Тут, дзе Нёман льецца, І — не езуітам. Замак з касагору Шэпча мне тут штодня: «Каб ня быў Баторым, быў бы ён Гародняй...» Верыць таму шэпту? Сьмерць туманам крыта: Можа свая лепта Ў ім ад езуіта?.. Оперны О, Оперны — ты Вялікі У лёсе маім таксама: Памятаю, як клікаў Наведаць галёрку маму. Трымцеў, як у лесе асіна, У кармазінавым сутарэньні: Маці ж слухала сына З нясхованым захапленьнем. А магло б і ня быць даравана Лёсам жаданых зьмен, Калі б цыганскім сапрана Ня скрала душу Кармен... * * * Пад гэтым небам, Пад гэтым сонцам – Ня толькі глеба, Ня толькі стронцый... Пад гэтым небам Мая надзея Штодня ўзыходзіць, Штодня ірдзее. Не дабрадзей я, А лустай хлеба Дзялюся дзеля — Жыцьця і неба! А чаму б і не... — Мо прыедзеце да мяне?... — А чаму б і не... А чаму б і не: Дарога, як струна, У тумане – не ў мане – Беларуская старана... А чаму б і не: Хіляцца ў паясы Пушчы і каласы Таму, хто іх не міне... А чаму б і не: Верас адхон ахіне, І прывітае здалёк Радасны васілёк. Нёман перабяжыць Вёрткай вавёркай Уша, І небасхіл задрыжыць, Нібы мая душа. Над Шчараю упадзе І ціха душу прыхіне, Як аніхто, анідзе — Тваё «А чаму б і не...» * * * Закаханыя ж вёслы былі, Свае рэкі былі і азёры, — Разыйшліся, нібы караблі, Скрухі поўныя, жалю і гора. Караблі ж тыя, д’ябал дзяры, Пад любою, відаць, арбітай Разыходзяцца не па дабры, А сыходзяцца бортам бітым. Маладое б у рукі вясло, Юнгі голас у сьпеў паэмны, Ды нічога нібы не было: Разьбіткі адплываюць нема. Душа мая Душа мая – дуга вясёлкі, Не запрагаць кагось — дуга. Пад ёю, хоць зьбірай іголкі, Ці радасьць побач, ці туга. І цяжка мне з маёй душою, што ўпарціцца ня быць ляўшою, а правіцай, каб праваруч ля ўсіх быць безданяў і круч. * * * Туман мяне не затуманіць, Імжа — не заімжыць, Бо ня з тых я, хто маніць – Калі страх набяжыць. Тым жыцьцём, што пражыў я, Сьведчу, покуль ня зьнік: Праўдзе адной служыў я – Вечны яе даўжнік. Праўдаю сьвет прыгожыцца, Праўды нідзе не згубі: Жыцьцё толькі ёю доўжыцца, Карэньні яе ў глыбі... * * * Нілу Гілевічу «А я лягу, прылягу...» Вось і я, брат, прылёг У апошнюю смагу Разьвітальных дарог. Усьміхніся ж, мой гаю, Не сумуй, родны мох. Я навек прылягаю, Край зьлюбіўшы, як мог.