Архіў нумароў:

Алег Лойка

_____________________ Беларусьсю ўваскрасаць. Вершы	Вера Хапае яшчэ паперы, Ды не хапае веры – Ня той, якая з крыжамі, А тым болей – з нажамі – Веры самай простай – Ад калыскі да пагоста, Якую ніхто не адыме Як Бацькаўшчыны імя. Якая ж яна балесная, Пачэсная – непачэснаю. Як мала яе, мала — У сэрцах змала. О, беларускі людзе, Калі ж у цябе прыбудзе І ў шэры дзень, і ня ў шэры У край свой мудрай веры!.. Пакідаць сьлед сьветлы прагнуў... Пакідаць сьлед сьветлы прагнуў, Азірайся ж, брат: Меў адвагу, мей адвагу, Дзён глядзі парад!.. Леты ўсе мае ўпарадку, Зімы ў белы рад, Па-над імі няма, братка, Чорназмрочных здрад. Мо, ружовага — задужа, Можа — шарызны, Ды пад родным сьцягам, дружа, Шлях мой лёг скразны. Беларусілася лісьце, Сьветлячы чало, — Шляху на зямлі сьвятлісьцей Мне быць не магло!.. * * * Не хапае мне нерасьцярушаных Дзярэчына, Ражаной, Дзе беларус неадбеларушаны, Боханам з аржаной – Сярод белага сьнегу З палоскай чырвонай зары, Ня вельмі помны Сапегаў, Пляцкаў з дубовай кары... ...Цэглы ражанскае крушні, «Кірпічыкам» хлеб – сьцяной, — Не хапае мне нерасьцярушаных Дзярэчына, Ражаной. * * * Памяці Лілі «Дні прыходзяць, дні адходзяць, дні лятуць», — Песьні гэтай з тваіх вуснаў больш ня чуць, Твае вусны анямелыя маўчаць, Тваім вуснам песьні гэтай не пачаць. Ды гучыць яна ўва мне, пяе, як ты, З паднябеснае зьлятае нематы, І нічым таго ніколі не суняць, Зоркі вечныя са мною песьню сьняць. Абдымаю іх, каторых не абняць, І яны, нібыта голас твой, дрыжаць, А далёкае іх ціхае сьвятло Яшчэ бліжай, чым калісьці нам было. * * * Я – ня вораг салютаў, Ды – хай дождж лепш цярусіць: Не аддадзенае люду Згарае над Беларусьсю. З часоў Грознага і Малюты Глядзіць у неба Айчына На асьляпляльныя салюты, Сьлепнучы вачыма. * * * Не прайсьці па роднай хаце, Кожны ў ёй парог, як гаць, — На якія вёслы, браце, Налягаць, не налягаць?.. Вось даўнейшыя, прывычныя, Мой зарок, ня мой зарок, Толькі лозунгамі зычныя, Галасьней усіх сарок. А вось іншыя – другія, Што спрадвеку нас супроць: «Кось, кось!» збаўлівага кія Ў паднявольную аброць. Ёсьць і не бяз шчырых гусьляў, Што гаруняцца ў куце, — Ня як покуць Беларусі, А ў пакутнай гаркаце. Не, на іх – не абапруся, Зор мне з іх – не выкрасаць... Паміраю Беларусьсю, Беларусьсю ўваскрасаць! Родным з вёскі Крывічы Якія залежы спрадвечнай дабраты!. Дык здабывайма, багацейма і мацуймася, Кахамайся, як сёстры і браты, І, як жыды, ніколі не рахуймася!. Чужога аніколі ты ня гудзь, А беражы сваё —дзядоўскае і матчына, І сьветлабласлаўлёнай вечна будзь Ты, нашай Белай Русі, залатая спадчына!.. Бяз праўды паэт ня можа... Генадзю Бураўкіну Бяз праўды паэт ня можа, Ня мае на тое права, Хоць найбрахлівейшая арава З-над Дзьвіны і Сожа, Дняпра і Нёмна Адбэрсвае ў непрытомнасьць Хлусьнёю, што здраду множыць. Курацца, захлёстваюць сэрца Туманы маны Ў змрок, І незнарок Зрок – ужо ня зрок, Чорны квадрат – за крок... Прэч, квадраце жалобны, Яшчэ мы не на месцы лобным, Хцівым, бессаромным, Хоць і непрытомныя! Прытомнасьць траціць – На крыжы пачуцьцяў напятых — Сабе ня здрадзіць, Гэта подзьвіг маўклівы, браце, Нашай раці... Праз туманы маны Наша гаць, На ёй і непрытомнасьцю Перамагаць!... Адбыцца Уладзіміру Дамашэвічу Не зракліся, Не ў канцы пляліся... Адбыліся!.. Вось мая, вось твая Паліца, — З песьняй шчырай Кожнаму зьліцца, Не скарыцца, Не сварыцца, Родным, беларускім ганарыцца!.. Ад запаветных гоняў, Ад спаконвечных крыніцаў І ў самым далёкім нясёньня — Сонейка ў ваканіцы. Тое, што ўсім дазволіць Сабою, Народам звацца І прагі не спатоліць — Адбыцца, Адбывацца!.. * * * У пояс гнуцца Калосьсі ніве, Каб абярнуцца Пожняю ўнівеч. Ці ж усе мяхі Пабралі вазы мае? Вастру лемяхі Сеяць азімае. * * * Роднае боскае ўлоньне Красою, як маці, прыме,— Так не было ў Вавілоне, Так не бывала ў Рыме. Ды што мне Тыгр, Еўфрат, — Шчара паціху плытчае, Менш сенажаці стакрат, Большае каняў адчаю. Сохну ў сушаў палоне, Мокну пад хвоймі старымі, — Так не было ў Вавілоне, Так не бывала ў Рыме. Рахманая, сонная нетра Сонца ў сабе хавае... Жыву на чарнобыльскім ветры, Дакуль Беларусь жывая.