Архіў нумароў:

Леанід Дранько-Майсюк

_____________________ Трасца. Паэма	Трасца бегае па лесе І па ніве, і па лузе... То ў нару да ліса ўлезе, То засьне ў мядзьведжым вусе. Трасца поўзае па мосе, Па саломе і па сене... Стрэне ж лося у гаросе І аленя ў сене стрэне. Скокма скача па карэньні, Што аблытала крыніцу, І бярэ на зуб каменьні, І дзярэ аб дуб спадніцу; Плёхма плёхае ў балоце, Азярыне і ярузе, Яме, сажалцы, затоцы, Старыку, рацэ, калюзе; Лётма лётае над хатай І над клецьцю, і над пуняй... То прыкінецца гарбатай, То дзівоснаю красуняй! Потым сноўдае па хаце, Шкрабучы аб куфар плечы... То заскочыць на палаці, То схаваецца ў падпеччы. І да чалавека трасца (Божа крый – брыда якая!), Як, пранырлівай, удасца, Дык адразу прыпадае. І ўжо гойсае наўкола Ля царквы і сінагогі, Ля мячэці і касьцёла... Дзе ступіла – там і ногі! А часьцей дык на асіне Не дае спакою лісьцям... Кожны лісьцік на галіне Торгаецца без карысьці... І ў душы яе даволі, Хоць крапі сьвятой вадзіцай... Не пазбавішся ніколі, Як бы не хацеў пазбыцца! Трасца скрозь – і тут, і тама У старонцы нашай мілай, А яшчэ ж яна таксама Й нашу мову ўзбагаціла. Як няўдача завітае, Нервам даючы нагрузку, Кожны трасцу ўспамінае – Гэта ж так па-беларуску!.. Тут, чытачу мой прыемны, Памяняю рытм паэмы, Каб адцеміць: і пры ўдачы Трасцу помніць... Хто? Гарачы! Той, Гарачы, з весялосьці Кідае прыпеўкамі, Ў БНФ упаўшы ў госьці З маладымі дзеўкамі: “Трасца ў рэбры, трасца ў бокі Маскалю й паляку, Трасца ў вушы, трасца ў вокі, А яшчэ і ў ср...у. Як пакоцяць ад усходу, Ці з заходу бочкі – Трасцу ўхопяць, а ня згоду Два браты-браточкі! Пабрацімы-пшыяцеле (Два арлы, тры дзюбы!) Нашу кроў займець хацелі І вялі да згубы. Кожны пры сваёй даўбешцы, З доўгімі рукамі... Ну, а што займелі ўрэшце – Ведаеце самі!..” Тут Гарачага пакіну, Хай успамінае бітвы, Вершаваную тканіну Завяршу ранейшым рытмам. Так мяркую: трасца зроду Беларускасьці падмурак, Нашай сутнасьці прытулак, І таму ня мае зводу! Наша трасца ў нашай ласцы, Наша трасца ў нашым зьдзеку, І замешана ж на трасцы Мудрасьць нашая адвеку. Бэрко дзед, я памятаю, Гаварыў унуку Бэрку: “Неразумны трасцу мае, А разумненькі цукерку...” Баба Прося (й сёньня чую!) Так вучыла з агарода: “Трасцу хату пабудуе Дурань, п’яніца і лодар!..” Гэта слова, гэта ява З нашых лавак, нашых тронаў – І лексічная праява, І спадарыня праклёнаў. І таму з усіх амбонаў Заклік хай ляціць крылата: “Беларусь – зямля праклёнаў, А ня матаў-пераматаў!” 25 жніўня 2007 «Дзеяслоўцы» шчыра віншуюць свайго сябра і сталага аўтара Леаніда Дранько-Майсюка з юбілеем. Зычым сп. Леаніду і надалей заставацца гэткім жа маладым, апантаным словам, нястомным у творчасьці і каханьні...