Архіў нумароў:

Леанід Дранько-Майсюк

_____________________ Вершы для Алены Сідаравай.	1 У кожнага артыста мара ёсьць, І тая мара, нібы сад забыты, Паэзіі і музыцы адкрыты – Ён там, дзе засталася маладосьць. Як не вярнуць былых праўдзівых дзён, Як не дазнацца ў адзіноты: «Хто ты?» – Так аніяк не зразумець пісьмён Той мары, той лагоды, той пяшчоты. 3 верасьня 2007 2 Дзяцінства дні – сьвяточныя агні У золаце і пыле закулісься. Сьвяціліся заўсёды тыя дні, Як зоры і як восеньскае лісьце, І набліжалі самы яркі лёс... Ды лёсу гэткага ніколі не бывае, Ёсьць беларускі лёс і боль да сьлёз, І сцэна – кветка-папараць жывая! 24 верасьня 2007 3 Каб зразумець незразумелае, Каб неадчутае адчуць: Патрэбна мрою – мрою белую – Чырвонай ружай ахінуць. Тады гучаньне беларускае Па-беларуску загучыць, І будзе той адзінай музыкай, З якою нам да скону жыць. 26 верасьня 2007 4 Давайце сьмяяцца На ўвесь родны край: Ня грошы, а працу Артысту давай! Нам рана зьбірацца У пекла ці ў рай: Ня грошы, а працу Артысту давай! Цукерку мастацтва Смакчы і глытай: Ня грошы, а працу Артысту давай! Ня варта баяцца І айкаць – ай-яй: Ня грошы, а працу Артысту давай! Лагодным цыркацтвам Сябе суцяшай: Ня грошы, а працу Артысту давай! Вясёлым жабрацтвам Свой лёс атуляй: Ня грошы, а працу Артысту давай! 27 верасьня 2007 5 Ты – электрычны сон, ты – каляровы сад, Ты – чорна-белая прастора... Кіно іконнае, твой п’ю шалёны яд, Настоены на палыне і зорах. Кіно ўсяіснае, глыбокі твой блакіт Гаркотай поўніцца невераемнай... Ты славай поіш, дорыш краявід З балотам родным і сьцяной турэмнай! 3 кастрычніка 2007 6 Яны былі і, дзякуй Богу, ёсьць Майстры вялікія, гаспадары гасподы, Імя якой – любоў і прыгажосьць, Сьвятло якой – Купалы боль і одум. Яны высокія высокаю красой І мудрасьцю глыбокаю багаты. І ты жывы, калі яны з табой!.. Не патрабуй у шчасьця большай платы. 4 кастрычніка 2007