Архіў нумароў:

Леанід Дранько-Майсюк

_____________________ Няхай жыцьцём кіруе сьмех... Вершы	Хвалебная песьня новасловам Давайма зноў і зноў З упартасьцю лагоднаю Замест няродных слоў Уводзіць словы родныя! Калі ж няма такіх, То згодна мовы нашае, Прыдумаць трэба іх З павольнасьцю разважнаю... (Без самапахвальбы І радасьці залішняе Купала так рабіў, Рабілі так узвышанцы!..) Каб наш квітнеў загон, То ў чэрвені і ў ліпені Ганіце з хаты вон Чужыншчыну прыліплую! Во – гора: інтэрнэт... Заміж такой няўклюдзіны Кажыце: словасьвет І ў травені, і ў студзені. Кажыце круглы год, Калі й стамляцца станеце, Ня прынтэр, а выход – І застанецца ў памяці! І не камп’ютэр, не! Асьветар – слова лепшае, Бо ў нашай старане Асьветай сьвет завершаны. І хай па-над гарой Мабільнікаў з мабіламі Жыве далькажык мой – Такое слова мілае! Далькажык – даль і каж... Кажы далёка, сонейка, Мяне прасьвечвай аж Да самага да донейка! 27 красавіка – 3 ліпеня 2008 Два вясёлыя вершы Труфальдзіна паводле камедыі Карла Гальдоні “Слуга двух гаспадароў”: Пралог Пралог сьпектакля – маналог Зьмястоўны і свабодны; Мой маналог і ёсьць пралог Падзей неверагодных! Прызнаюся бяз лішніх слоў, Ня робячы сакрэтаў, Я – плён фантазіі і сноў Вясёлага паэта. Не заціскаючы душу На ланцугу сабачым, Я праўду пра сябе скажу. Што станецца – пабачым... Дык вось, паказ пачаўся наш, У ім няма каварства, Бо ў ім слуга пакорны ваш – Галоўны самы персанаж, Шаноўнае спадарства! Не выглядаю я крутым – Сялянская парода – Аднак жа ганаруся тым, Што выйшаў я з народа! І веру розуму свайму, І ў меру я хлусьлівы – І вось таму, і вось таму Заўсёды я шчасьлівы. Душа спакойная мая, Бо не жадае славы, З дзяўчатамі заўсёды я Пяшчотны і ласкавы. Ня бачу я сваёй віны, Што ласкай мандаліны Мяне хвалююць і яны, – Замужнія жанчыны! А што мужчыны? Што мужы? Саноўныя вяльможы?.. Пра іх маўчу, бо для душы Так спакайней, мой Божа! Жыву, як сонейка жыве, У хаце ці ў палацы, І тое мне не ў галаве, І гэта не ў лапатцы! Карчму люблю, тэатр люблю, У крэсьле раскладуся... Як сумна граюць – дык пасплю... Ня сумна – пасьмяюся... І не абжора так які, Хаця магу пад’есьці! А выпівака я такі – Ня больш за грамаў дзьвесьце! І не люблю я працаваць! Ды як пра гэта вам сказаць, Гучала каб культурней, І разам з тым, каб не збрахаць?! Скажу як ёсьць (ну, што хаваць!): “Няхай працуюць дурні!” Вядома ж вам, сябры мае: Малая з працы радасьць, Яна здароўе нам псуе І набліжае старасьць! Мой кліч такі – адпачываць! І не пакутаваць – кахаць Пад знакам прыгажосьці! Мы, італьянцы, – сьпевакі, Танцоры і жартаўнікі, Бяздумнасьці вартаўнікі, Мы – дзеці весялосьці! Нам што ні дзень – то выхадны! Зайздросьце, чужаземцы, І думайце за нас адны – Французы, шведы, немцы! А кожны з нас каханьня час Сваёй аддасьць гандоле, Па-маладому кожны з нас Вясло заглыбіць здольны! Вясёлы грэх ужо ня грэх – Апрануты ці голы... Няхай жыцьцём кіруе сьмех, Здаровы і вясёлы! Душа мая, душа мая – Прывабная карціна! Завуся я, завуся я Прыгожа – Труфальдзіна! На сцэну выйшаў, так сказаць, Ня сёньня і ня ўчора, Каб вам, шаноўным, нагадаць Пралог – пачатак твора! Сябе стаміўшыя нашчэнт, Жывіце тут шчасьліва, Пакуль вас не пазваў яшчэ Стары Абрам на піва! 29 чэрвеня 2007 г. Эпілог Служыць нядобра двум гаспадарам, Ды грошай зарабіў я да халеры, Што вас усіх з галёркі і партэра Магу ў любы завесьці рэстаран. І за здароўе тыя ж дзьвесьце грам Я падыму, не перабраўшы меру... Мяне кахаюць, і я ў тое веру, Я іншы стаў, бо пакахаў і сам. Каханьне не такі і часты госьць, Таму сваё чакаючы каханьне, Захоўвайце заўсёды весялосьць, І будзе вам тады маё спрыяньне... Служыць гаспадарам ужо мне дос’ць, Цяпер я ваш слуга аж да скананьня! 30 чэрвеня 2007 г.