Архіў нумароў:

Леанід Дранько-Майсюк

_____________________ Валошка радасьці. Вершы	Вяртаючыся на Францысканскую Як добра госьцем быць у той жанчыны, Якая просіць-патрабуе вершаў На мове беларускай і за гэта Частуе мёдам у завулку Сьнежным; Як добра славіць каралеву Бону, Яе партрэт угадваць у завеі І варажыць у задуменьні: “Сфорца… Гучыць – як сонца і гучыць – як сэрца…” Як добра слухаць, размаўляць і думаць Пра ўсё і ні пра што адначасова, А потым, ноч у зорах не крануўшы, Ісьці праз Менск гадзіну і другую… Завулак Сьнежны, Кальварыйская, Няміга, Феліцыянаўская… Ах, якія назвы! А тыя кіламетры, што прайшоў я, Як тыя пацалункі, што ў парозе. Ноч на зыходзе, і яшчэ ня днее, І радасьць набіраецца ў аорту, І не ў жыцьці – у Бібліі магчыма Паганцу стаць апосталам адданым… Натомлены, вясёлы, бесклапотны, На Францысканскую вяртаюся паволі, Каб скласьці новае для хітрай Эл, Якая просіць-патрабуе вершаў. І раптам (мушу тутака прызнацца, Што без прыслоўя «раптам» абысьціся І ў лірыцы чульлівай немагчыма, Якой душа пазбавіцца ня хоча…), – Дык вось, ужо так сталася, што раптам Я сам сабе прамовіў зьледзянела, Прагаварыў-прабедаваў-правойкаў: “У горле сушыць і баліць у грудзях...” Бядуе так нямоглая старая, Так жаляцца чарнобыльскія дзеці, І гэтак я паскардзіўся (шчасьлівы!), Адчуўшы боль імгненны і пякучы. І прыпыніўшыся пад нейкай аркай, Згадаў-успомніў Міхася Стральцова, Зьнядужанага ў сукрутку бальнічным… О, сьвеце родны мой!.. О, сьвеце ясны!.. Ля ратушы – 4 Мужчына пакрыўджаны век на жанчыну. Жанчына пакрыўджана век на мужчыну... Адно аднаго (і аб тым кожны знае!) Якой драбязой – і ўжо не здавальняе. Ад дзеда-ад шведа такая карціна! А хто вінаваты? Чыя тут правіна? Ды ён вінаваты, таму што мужчына, Й яна вінавата, таму што жанчына. Ля ратушы – 5 Мужчына, як мёд, бо як мёд і жанчына. Жанчына, як лёд, бо як лёд і мужчына. Ня дзень і ня год – увесь час безупынна Такія яны... Зрэшты, й быць так павінна. Да долу ня гнецца сухая галіна, Ды ў песьні пяецца пра Яся з Янінай, – Таму й застаецца мужчына з жанчынай, Таму й застаецца жанчына з мужчынам. Дзікая балерына Ты – дзікая балерына; Ты музу маю станцоўвала ў музку. Табе я ўсё аддаваў, акрамя сына І магчымасьці думаць па-беларуску. Ты, – разьвітальная сьцюжа, – Падаравала мне сьнежнае лета: Танец маленькага Прынца з Ружай На вузкім лёдзе гранітнага парапета. І я хадзіў па карнізах Спатканьняў начных, Лагодзячы лепшы з тваіх капрызаў – Лона ўскалых. Але аднойчы пад лідскае піва Падумалася мне: “Ты мяне асьляпіла, А я цябе – не…” Хацеў спытацца: “Скажы…” Прагнуў даведацца: “Ты б хацела…” Аднак уцякала з маёй душы Дзікая рызыка твайго цела. О, як яно зьнікала, плыло І не рабілася родным; Адзіным у сьвеце такім было Грацыёзна-плодным! У яго апускаўся, як у раку, І прасіў цябе з менскай далечы: “Нарадзі мне дачку, Мяне пакідаючы!” А пятай раніцы ў Лісабоне Сьпіць інтэлект, а золак ужо просіць, Каб я пра цемру і паэзію зрабіў Старонкі тры аналітычнай прозы, Надуманасьць аздобіўшы ў наіў, Пачуцьцямі крануўшы дух цьвярозы... І я, прачнуўшыся, усё б, як сьлед, зрабіў, З каменнай гліны б коніка зьляпіў – Але напружвацца, каб быць разумным, досыць! З Багдановічам у Лісабоне Лагоды не было й ня будзе, Бо сварацца адвеку людзі... І дзень, і ноч, і год, і век Грыз чалавека чалавек. Грызьня й па сёньня не ўціхае, І тое добра, уважаю, Бо дзякуючы сваркам гэтым Люцыпар не губляе мэты; Кроў не застойваецца ў жылах, І менее сяброў панылых, І нават лад ня быў бы ладам, Каб не было на сьвеце звадаў... Ды ўсё адно паэт з малітвай Пытаецца ў сваім верлібры: “...Нашто ж на зямлі Сваркі і звадкі...” У кавярні “Вяроза” – 8 Мрок у пакоі. Гэты мрок – Паэзія мая. Ён перамыты, як пясок У хвалях ручая... Вада, як лёд. На дне вясло, І стронга ля вясла. А сам пакой, як жарало, Як холад жарала... Я так сьвятло й не запаліў, І верш узьнік такі (Нібыта з каменю ён быў І стронгавай лускі): “Я – адзін, і ты – адна Пасярод жыцьця; І пасьцель у нас адна І адно дзіця; І другое ў нас было, – Боль зімовых дзён, – Ды нядоўга пажыло: Сем кароткіх дзён...” Паводле філасофіі спадарыні Эл 1 Брат мучыць брата. Жонка мужа І жонку муж, і бацьку сын… Сямейных войнаў мы задужа Спазналі… До! Ня трэ! Амін! І не набыўшы анічога, І страціўшы сябе, бадай, – У любасьці такой убогай Нам пекла ўсё адно што рай. 2 Аддаючы палавіну заробку, Як непатрэбнае, лішняе штось, З жонкай жыві, як і жыў, паасобку; З дзецьмі таксама, калі яны ёсьць. Ведай: сямейнікі нашы да краю Поўныя помсьліваю бядой, – Гэта агонь, што бясконца палае, Нават калі ён заліты вадой! На Гандлёвай Усё часьцей я думаю аб тым, Што вырасла сьцяна (гара гарою!) Паміж пісьмом евангельскім сьвятым І золатам атручанай царквою. Не разбуру высокае сьцяны, Бо ад яе займеў ужо надзею Хрыста спазнаці без папоўскае маны І без ксяндзоўскага ялею. Маладая мнішка Даруй, каханы мой, даруй, Цябе я страціла, згубіла. Адчуй, каханы мой, адчуй: Што мне зрабілася няміла! Валошка радасьці сышла У ружу вечнае пакуты. Мой боль – бясконцая імгла – Ці будзе Госпадам пачуты?! Жыцьцё нябачна праміне, Напіша іншыя імёны – Каханьне ж застанецца мне, Нібыта сьвечка ля іконы. Аднак у вызначаны час, Нібыта ў сьне зачараваным, Ля брамы полацкай якраз З табой сустрэнуся, каханы!