Архіў нумароў:

Алег Мінкін

_____________________ Ляціць душа... Вершы	СМАЎЖЫ З прамоклых зарасьцяў ажыны Пасьля абложнае iмжы Павыпаўзалi на сьцяжыны Дасьпехi прасушыць смаўжы. Павытыркалi рогi-пiкi, Нiбыта ў латах ваяры, I так i пруць пад чаравiкi, Смаўжы, маруды, недатыкi, Вiльготных нетраў жыхары. Ах, грозны выпаўзак смаўжыны, Каб пад абцас прыпадкам вы Ня трапiлi – вас са сьцяжыны Перанясу я ў схрон травы. СТРАКАЗА Стракозка на галінцы Ад сонца аж зіхоча, Вясёлкавыя крылцы, Смарагдавыя вочы, Танюсенькія ножкі, Вузенькая сукенка... Пабудзь са мной шчэ трошкі, Прывабная паненка! МУ Ігару Бабкову – Слухай, кароўка-бурэнька, чаму Гэтак тужліва ты мыкнула: «Му-у-у...»? – Му-у-у! – адказала бурэнька тужліва. – Сэнс майго «му» зразумець немажліва. ХУТКАЯ ПЛЫНЬ Ня трэба, каханая, слоў. Памаўчым. Нiхто не валодае мовай, якою Два сэрцы, спавiтыя пешчаў ракою Размову вядуць, у нябыт плывучы. Глядзi, якi морак, i шэрань, i стынь Залеглi наўкола страшлiвай аблогай... Дык будзем жа моўчкi адно да аднога Тулiцца. Хай зносiць нас хуткая плынь. ГРАВЮРА У гарлачы на стале хрызантэмы... Гэта ня прыклад няўдалай квантэмы – Гэта пачатак мiлоснае тэмы. Нашы альтанкi, прысады i паркi, Сьвет на дваiх, незваротны i яркi, Жалем запралi няўмольныя Паркi. Што засталося? Сьвiтанак пахмуры. Надпiс «кахаю» на зжоўклай гравюры. Томiк журботных лiстоў Сенанкура. ДЗЬВЕРЫ Няiсьней, чым кружляньне пудкай молi мой жыцьцяпiс. Ня бель аблокаў – цяжар шэрай столi згары навiс. Ня плёскат хваль, не дасканаласьць цела, ня шорхат крыл – а маўклiня й на вокладках зжаўцелых стагоднi пыл. I ў снах той самы незагойны верад, што вось знайшоў аднойчы ў край, жахлiва-пекны, дзьверы – i не ўвайшоў... БЭЗ * У вазе зьвяў духмяны бэз. А я паперы скрэмзаў жмутак... Я доўга быў з табой i без I вызнаў, што такое смутак: Ён, пенiста-лiлёвы спрэс, Так нас спавiў, i так захутаў, Як той зьдзiчэлы прагны бэз, Што плот збуцьвелы пералез I ахiнуў забыты хутар. ** Рассунуў бэз я... Акурат Насупраць, у ваконнай шыбе, Губамi варушыў, як рыба Бязгучна, за чытвом мой кат. Карпеў да ранку, мусiць, ён Над мудрым томам «Капiтала», Скуль навукова вынiкала, Што ўсiм, такiм як я – гамон! Было ўсё вызначана спрэс Там аж да «чыстак» i «лiкбеза»... Адно ня ўлiчана: куст бэза Пад самай шыбай i абрэз. *** Пад мурам таго самага механiчнага цэху, Дзе Кукабака вырабляў пратэзы, Штогод у траўнi зацьвiтаў куст бэзу, Сарамлiва затуляючы шчарнелую цэглу. Такой нязвыклай i такой сiрочай Была сярод шкла, бетону й жалеза Лiлёвая квецень квiтучага бэзу, Што Кукабака адводзiў вочы. На тэрыторыi, абнесенай дротам, Квiтучага бэзу лiлёвая кiпень Здавалася Кукабаку дзiвосным выкапнем Нейкай недарэчнай, забытай пяшчоты. Напэўна ў Кукабакаў задушны закутак Той, хто ня церпiць нiякага лiшку, Дадаваў штогод пяшчоты крышку, Каб яшчэ яскравей адцянiць пакуту. ПЕНАТЫ Зноў я вярнуўся нi з чым Да гэтых згнiлых варот, Скуль праз няўрод i нiшчым Паразбрыдаўся мой род. Я ненадоўга, але, Божа, якi гэта жаль Бачыць у стылай iмгле Сад абляцелы амаль. Божа, ад пунь i ад хат Цягне такою жальбой, Што застаецца няшмат, Каб не пакончыць з сабой. Божа, калi ўжо й мяне Перст Твой, як яблык, страсе – Хай яшчэ раз сьлiзгане Цень мой па цёмнай страсе. ШПАК Прасьвiсьцеў я, быццам шпак, Дарагое-залатое, I жыцьцё маё, што гляк – Аж да дна наскрозь пустое. I ляцiць душа туды, Скуль вяла яе дарога: Да палёўкi-лебяды, Да гарлачыка рачнога. КУФАР Так было: я ў сябе зазiрнуў, Быццам хто века куфра пiхнуў. Думаў, скарбаў адкрыю тайнiк, А адкрыўся смуродны гнайнiк. Думаў, боскае ўбачу сьвятло, А там сыкала гадаў кубло. Думаў, ёсьць хоць на дне прыгажосьць, А знайшоў раздражненьне i злосьць... Апусьцiце сьвiнцовае века I замкнiце нутро чалавека! ПАНЯВЕРКА М. М. Ты паглядзі, кім стала ты цяпер… Баішся нават глянуць у люстэрка, Бо ў поглядзе тваім стаіўся сумны зьвер, Якога не прагнаць, а клічуць – Паняверка. Ты моліш усю ноч: «Сыйдзі, шалбер, Я сукню белую хачу дастаць з куфэрка, І стаць ранейшай…» Не сыходзіць зьвер, Падступны зьвер з мянушкай Паняверка. Ты кажаш: «Мне нязносны твой ашчэр! Каб ты мне ў вочы не глядзеў, я разаб’ю люстэрка!» Разьбіла… ды сьмяецца кпліва зьвер, Найгоршая з хімер, нязводны Паняверка. АНЁЛ Мой анёл, белакрылы мой кат, Столькі год пад тваёй я апекай, Столькі год пагражаеш мне пеклам... Ды ў свой рай мяне возьмеш наўрад. Жорсткасьць вуснаў і погляд ва ўпор: Ты катуеш мяне без супыну. Я кажу: «Мне даволі, я гіну...» Ды стэрыльны заўжды твой убор. Бачу спрэс яго бель-чысьціню, Што пануе над сьветам убога... Царства Бога бяз каліўца Бога У кашмарах страхотлівых сьню. ДВОРНIК Надараецца, жахам агорне Ад таго, што яшчэ не памёр... Ды са зьдзiвам пачуеш, як дворнiк Ачышчае засьнежаны двор. Звыклы лад пахiснуўся, пажухлi Усе веры й атожылкi вер – А вось дворнiк шкрабе сваёй шухляй I тады, i заўжды, i цяпер. Ён адкiдвае да агароджы Сьнег наносны i сыпле пясок, Каб няўпэўнены ў заўтра прахожы Пасьлiзнуцца ня мог неўзнарок. КУКАБАКА ПЕРАД ЛЮСТЭРКАМ Я ўзiраюся ў люстэрка – Як жа час мяне скаверкаў: Зжоўклы твар у зморшчках спрэс, Плех на месцы, дзе быў лес... Эх, падсела, падгнiло, Пане Дух, тваё жытло, У якое мiмаходзь Запiхнуў цябе Гасподзь! НАСТАЛЬГIЯ Паглядзi: над дахамi гораду У вячорнай, дажджыстай iмгле Возiць хохлiкаў баба Каргота На сваёй абтрапанай мятле. Прыкра. Мокра. Iмжака цярусiць Усю ноч... А яна – хоць памры! – «Мы беларусы з братняю Русьсю» Гугнявiць з хохлiкамi да зары. ПАХМЕЛЬЛЕ Усё так, як раней, толькі троху Больш падвоху ў паветры й спалоху, Больш паныласьцi ў тварах i смутку, Больш нянавiсьцi ў кожным закутку, I глядзяць адусюль блазнавата Зьвiльгатнелыя вочы вар’ята. Зноў стрыножаны конi Пагонi, На iх месцы – дубiнкi, пагоны, I разумнiкi зноў не ў цане, I вусаты партрэт на сьцяне. «Што ж, за пляшкай схаджу, буду пiць... Можа загадзя кайстру купiць?»