Архіў нумароў:

Вальжына Морт

_____________________ Дэгустацыя галасоў. Вершы	Памяць на Твары каб я пра яе ніколі не забывала завязала мама на маім целе вузялок твару * * * А. і З. як за белым раялем хлопцы сядзяць за сталом на якім ляжыць сала як акорды бяруць лускі музычнымі пальцамі і выпіваюць для храбрасьці перад канцэртам Берлін * * * такое белае тваё цела што падае на мяне як сьнег у нас кожную ноч – зіма Опера опера – гэта рыбны кірмаш дзе рыба сьпявае срэбрам свайго цела вось дырыжор замахваецца нажом і быццам з невадаў са сьпевакоў высыпаецца глыбакаводная рыба і калі яна б’ецца аб дрэва стала і ў гістэрычным пошуку мора зьлізвае пот з рук свайго гандляра і глытае кроў што струменіцца на падлогу у спадзяваньні яе вярнуць у нутро – срэбра лускі выплаўляецца ў кулю і куля меціць у рыбіну скронь – сьпявай! яна ж ня ведала там пад вадою што бярэ з кручка не нажыўку а ноту што вуда змайстраваная Страдывары як зьмяя ёй укусіць сэрца тры разы – асана! асана! асана! тры званкі – для айца духа і сына хто ты – дырыжор ці сьвятар? палачка гэта ці крыж? ш-ш-ш! опера! у вушах тваёй кармэн замест завушніц – бубны сэрца яе як валторна харчуецца вуснамі у венах ня кроў – а сьліна пацалункаў а кроў яна носіць звонку сукенкаю о кармэн! мы выносім з тэатру кантрабанду што ты схавала ў нашых вушах о хасэ! стройны быццам лязо нажа ты паставіш апошнюю ноту на нотным стане цыганскіх рэбраў опера! дэгустацыя галасоў на галодны страўнік! вінаграднік тваіх гардэробаў! мне б бегчы праз яго басанож насустрач невядома чаму з асой што заляцела мне ў вуха як не расчухаць? віялета! з твайго роту вырасла дрэва а дзе ж яго птушка каб сьпявала на верхавіне што ж ты ёй абадрала пер’е і запхнула сабе ў грудзі зьлева опера – ты параненая цемра на целе залы – рана сцэны твае гукі бягуць з іртоў як пацукі з тонучых караблёў але чырвоная заслона як чырвонае мора перад маісеем ізноў расступаецца і мы рухаемся па дарозе па нашых ракавінах вушных да самай доўгай апошняй ноты – да цішыні Утопія пасьля заходу сонца наш горад апусьцеў як вакзал у раскладзе якога акрамя сонца і месяцу нічога й няма акіян кідаецца на чаек як сабака на ланцугу і капліца адкашліваецца штогадзіну але так і не наважыцца нічога прамовіць і так да новага сьвітаньня каханкі рамантуюць нашыя целы сьліною змазваюць поры рукамі ўдасканальваюць нашы твары таму мы й не падобныя адно да аднаго – мы ручной работы. удзень хвалі акіяна закручваюцца як завіткі блакітнавалосай Мальвіны і мы расчосваем іх сваімі мяккімі целамі мы вітаем вас у калоніі сонца чый жоўты сьцяг – шклянку ліманаду – мы ўздымаем за кожным сталом акіян масажуе зямное ядро і ноч перачэквае дзень у нашых чорных валасах пад вечар нашая кроў ускіпае і пераліваецца праз нос і рот на белыя марскія камні ператвараючы іх у чырвоныя яблыкі і мы працягваем яблыкі нашым каханкам і яны ломяць аб іх свае зубы. таму мы ня ведаем ні дабра ні зла часам нашымі словамі можна рэзаць мяса калі нам здраджваюць мы заходзім глыбока ў ваду і глядзім як нашае сэрца ўзьбівае акіян у пену і адкідвае высокія хвалі ў якіх на беразе захлынаюцца дзеці і ізноў месяц зьвісае белым коканам каб на сьвітаньні чырвоны матыль раскрыў свае крылы і спусьціўся да вадапою і нашы мужчыны спрабуюць яго аб’езьдзіць наскокваюць яму на сьпіну як перасьпелыя сьлівы што падаюць з дрэваў спрабуючы ўтаймаваць каня зямлі. а потым вуснамі сухімі ад смагі яны прыпадаюць да нашых ртоў і выцягваюць з іх нашы сэрцы быццам цяжкія вёдры напоўненыя халоднай вадою з калодзежаў а потым з грукатам адпускаюць іх падаць уніз і таму нам сэрца баліць. калі б сэрца можна было вырваць як зуб калі б памяць можна было забіць нам пад сьцягам жоўтага ліманаду было б вельмі шчасьліва жыць. а новы дзень ужо каля гарадскіх варот быццам траянскі конь у якім хаваецца цэлая армія сонца і нашы мужчыны вядуць яго на галоўную плошчу іх голыя целы як указальны палец бога і наша каханьне ад іх страшнае і сьляпое як аса што гойсае па пакоі мы ямо малахітавы вінаград і вафлі тонкія як павуціньне а сонца маршыруе праз горад у трохвуголцы птушынай чарады на галаве у пасьляабедзенных снах да нас прыходзіць белая зебра яна моліцца за нас перабіраючы пацеркі чорнага вінаграду яе белыя вейкі як ветразі надзьмутыя ветрам як ветразі разьвешаныя на марскім даляглядзе быцца пасьціраныя рыбіны прасьціны калі сьцямнее мы прыкладаем марскія ракавіны да вушэй і слухаем затаіўшы дыханьне як Мальвіна з астрыжанай нагала галавою плача зьбіраючы ў цемры пасмы сваіх знакамітых валасоў. Берлін