Архіў нумароў:

Марына Наталіч

_____________________ Лісты да каханага. Вершы	1. Выстуджу хату знарок І зьнікну – Подыхам, павевам, скразьняком. Была – і нястала. Ты вернешся дадому, А мяне няма – Нідзе і ніколі – зьнікла. У хаце-лядоўні ніхто не жыве – Ні мышы, ні цвыркуны, Нават шэрай вароны на панадворку ні сьледу. Гукнеш мяне – рэха, Паклічаш дамавічка – марна. Можа, пашкадуе тваёй самоты Кікімара Матрунка – Кудлатая бабулька З тварыкам дзіцяці. Пастаіць-падрыжыць у парозе, Пагалосіць сьціха Над тваёю нядоляй, Напалохае халоднай пяшчотай Ды пойдзе. О, як шкада мне небараку: Лётаў па сьвеце, Шукаў прыгодаў, Золата, шакалад, птушак каляровых… А я чакала, Праглядала вочы. Вёсны цурчэлі, Леты сплывалі, А ўвосень золата таго ў нас сумёты, А жар-птушак пад вокнамі, бы сакатушак, — Налятуць у хату ды пасядуць На рушніках, на фартухах, у печы. Горача нам, весела, чырвона. Нават дровы палаюць ды сьпяваюць, Кот вуркоча, руды і ласкавы. Ад цябе ж ні голасу, ні дыху. І паштаркі хату абмінаюць, Сарокам нават надакучыла пляткарыць… Вось і выстуджу хату ды зьнікну, Бяры за жонку ледзяную прынцэсу І цалуйся з ёй пад сьнегавою коўдрай, А Марынку сваю не ўспамінай! А то прылячу мараю, насланьнём, Зоркай вогненнай, агнявіцаю І спапялю бадзягу і здрайцу, Што каханьне прамяняў на жаданьне: Па людзях гуляць, На волі блудзіць, Сьвет белы сабою, як дзівам, дзівіць. А я ж чакала… 2. Сядае чырвонае сонца за сумёты, А сьняжынкі ані чырванеюць, Не прымаюць колеру ружовага, Мо баяцца закахацца ды растаць. Пралятала-дрыжэла галубка, Пагубляла перыйкі ад сьцюжы. Пазьбіраю іх ды пафарбую – У сіняе, зялёнае, чырвонае – І пушчу з далані па ветравею. А раптам які сьмелы Не спалохаецца сьцюжы, Ветру не збаіцца, Будзе глядзець на ўсе вочы, Як сядае сонца за сумёты, Чырвонае, як каханьне. Ён зловіць каляровыя перыйкі Ды падахвоціцца дазнацца: А дзе тая галубка, Што перыйкі паслала – Сінія, зялёныя, чырвоныя? Мо яна жар-птушка якая Ды мяне чакае? Во які разумны, Во які цікаўны! А то лятуць-валяцца сьняжынкі камякамі – Сытыя, панылыя – І кахаць баяцца… 3. Неба, перыйкі, аблокі, — Толькі яны вабяць мяне, Бо лятуць – чыстыя, лёгкія, — Не затрымаць іх, Не злавіць сеткай, Не ўчапіць кручком. Лятуць сабе, як мроі, Сплываюць і набягаюць ізноў – Бо яны аблокі. Нават неба ляціць, Калі ляжыш у траве і глядзіш у сінечу; І круціцца галава, І зямля пад табою робіцца нетрывалай. А перыйкі – Пакуль на птушыных крылах, – Яны яшчэ зямныя, Зусім простыя, Кажуць пра іх: “Пух і пер’е”. А як птушка іх пагубляе, -– Усё – цуд і мроя! Яны вольныя ўжо, нябесныя І зямлі больш не належаць. Як хачу я згубіць сваё цела, Цьвярдое, нязграбнае, Гэты скрутак скуры ды цяжкіх костак, І ляцець – У сьвет, у аблокі, у нябёсы. А нехта з зямлі паглядзіць на мяне – Бесьцялесную – І падумае: “А што гэта? Анёл праляцеў?..” І то будзе праўдай… 4. Пакіну пасьля сябе кніжку, Ці дзьве, ці пяць… А колькі трэба дзеля шчасьця? Сьмешна… Балбочам усё жыцьцё, Выкрыкваем усё грамчэй і грамчэй, Напінаем глоткі і жылы, -- А толькі гэта шум-шумавіньне, І не разабраць ні слова. І кніжкі ня трэба – Гэтай гары крамзэлаў І плоймы плойм драбнюсенькіх літарак Усіх альфабэтаў сьвету. (Іх нават цікавей разглядаць, Як іерогліфы нікому невядомай мовы.) Лепш я напішу табе ліст – Кароценькі, просты, Дзе будзе зусім мала словаў, І то самых звычайных: “Мой харошы, дзень добры! Я сумую…чакаю…кахаю…” І ўздыхну. А словы мае адаб’юцца ў Сусьвеце І – застануцца. Навек… Ты пачуеш іх у цішыні, У самоце, сам-насам… Я пісала табе і ўздыхнула, Бо вечнасьць мінула. А некалі нехта Возьме ў рукі мой ліст І ўздых І прытуліць да сэрца. І адгукнецца. Праз стагоддзі… Люты 2006 г.