Архіў нумароў:

Уладзімір Някляеў

_____________________ Армагедон. Драматычная паэма. (Пачатак)	Ад аўтара Ёсць у мяне сябар, драматург, ён мне сказаў: “Ты ніколі не напішаш п’есу. Усе свае п’есы ты пражыў у жыцці”. Ён так і сказаў: “Пражыў у жыцці”. Раптам я адчуў, што не згодны з ім: не ўсе, не пражыў… І напісаў п’есу. Магчыма, я напісаў не п’есу, не ведаю: раней я не зай­маўся драматургіяй. А калі й займаўся, дык выпадкова. Пе­ракладаў, праўда. Шэкспіра, Лопэ дэ Вэгу, яшчэ некага… Таму ўсё ж будзем лічыць, што гэта п’еса. Вершаваная. А ў вершах галоўнае — тэмп і рытм. Каб да гэтага болей не вяртацца, вы ўжо, калі ласка, запомніце: тэмп і рытм. Дакладныя паўзы. Моцныя і слабыя долі, іх чаргаванне. Тое, з чаго ўзнікае інтанацыя. То бок, тое, з чаго ўзнікае не толькі мастацтва, а ўсё: мора, маланка, птушка, жанчына. Як мінімум, у нашай свядомасці. Я доўга думаў, пра што напісаць п’есу — і не прыдумаў, пра што… Таму напісаў пра ўсё, што можа стацца з чалавекам. І не толькі тады, пакуль чалавек жывы, але і тады, калі ён мёртвы. З п’есы вынікае, што смерці не бывае. Хоць завяршаецца п’еса канцом свету. Гэтая супярэчнасць і ёсць аснова быцця. На ёй і стаіць, хістаючыся, свет. Яшчэ адна супярэчнасць — хоць не такая істотная: я не хацеў называць п’есу “Армагедон”. Яна сама так назвалася. П’еса гэтая не пра Захад і Ўсход, не пра габрэяў і славянаў, не пра палітыку, а ўжо тым больш не пра дыктатуру. Гэта так, драбяза… Чапляеш па паверхні — дзе і што бліжэй ляжыць. Але тое, што ў п’есе прысутнічае тэма вар’яцтва, ненармальнасці не толькі дыктатуры, але й любой улады, усялякага гвалту — так. З п’есы вынікае, што той, хто згвалціў, забіў — не герой. Хто б яго ні называў героем. Мне было гадоў дзесяць, калі я злавіў і забіў котку. Яна жыла ў свіране, бяздомная. Я забіў яе, узяўшы за заднія лапы — галавой аб бетонны слуп. Доўга, размахваючыся, я біў і біў каціным целам аб бетон, у коткі г а л а в ы ўжо не было, а я ўсё лупіў, лупіў і лупіў!.. Агрэсію, калі ўжо яна ўзнікае, немагчыма кантраляваць — і ў ёй ёсць асалода. Таму ніколі не будзе апошняга дыктатара, за апошнім абавязкова з’явіцца наступны. Дамы з таварыства аховы жывёлін маюць поўнае права глядзець на мяне грэбліва. Можа быць, я хоць неяк перад імі апраўдаюся, калі паклянуся, што нікога, апроч той коткі, за ўсё сваё жыццё не загубіў. Апроч рыбіны, срабрыстай сёмгі, якую вылавіў я ў рацэ Умбе на Кольскай паўвыспе. Але ж лоўля рыбы — не забойства, не грэх... Рыбакамі былі двое апосталаў: Андрэй і Пётра. Ці нават чацвёра, калі ўлічыць Яна і Якава, якія пачынялі сеці свае… І Гасподзь карміў хлебам і рыбай. Забіўшы котку, я адразу ж захварэў. Цяжка. Два тыдні я па вачах доктара бачыў: ён думае, што я памру. Але я не памёр. Маці малілася за ўратаванне маёй душы, а пасля, калі я ачуняў, павяла і мяне маліцца. Дзякаваць Богу за тое, што пакінуў мяне жывым. Я спытаў папа, ці можна памаліцца за ўратаванне душы коткі?.. Поп сказаў, што нельга. Чаму? У коткі няма душы?.. Але як мы можам пра тое ведаць? Гэтая котка пераследуе мяне. Я спрабаваў забіць яе другім разам, у памяці — не выйшла. Я змусіў забіць яе аднаго з маіх літаратурных герояў — не дапамагло. Я ўспамінаю і ўспамінаю яе, пра яе думаю, яна мне сніцца. Прычым, кожнага разу сніцца розная: белая, чорная, рудая, у плямы — я не магу згадаць, якога тая, рэальная, забітая мной котка, была колеру? І такое адчуванне, нібы забіў я не адну, а дзесяткі, сотні, тысячы котак… Начытаўшыся кніг па псіхалогіі, я разумею, адкуль яна — мая забітая кот­ка. Але тое, што я гэта разумею, ніяк мяне не ратуе. І кожнага разу, калі я пазбаўляюся чарговай, белай ці чорнай, коткі, я з жахам думаю: а калі б я ча­лавека забіў?.. Белага ці чорнага… Я ўдзячны Богу за тое, што не паслаў Ён мяне на вайну, не стварыў варункаў, у якіх я мог бы — ці павінен быў бы — забіць. У дадзеным выпадку ў тым жа самым дзеяслове «забіць» зусім іншы — вы адчуваеце? — сэнс. Можа быць, той коткай Бог мяне ад гэтага перасцярог? Хаця наўрад ці, наўрад ці… Тут нешта іншае. Калі вы бачыце… ну, скажам, у кіно, як галоўны герой, апантаны помстай, забівае, знішчае забойцу свайго брата, сваёй жонкі ці дзіцяці — вы пра што думаеце? Пра тое, што ён парушае закон? Як чалавечы, гэтак і боскі? І ў вас якое адчуванне? Жаху?.. Не. У вас адчуванне спраўджанай справядлівасці! І выкліканае, народжанае яно ў душы вашай не Богам, не Богам… У коткі няма душы — і Бог на зямлі не жыве?.. У дзяцінстве, ранкам прачнуўшыся, я амаль заўсёды знаходзіў свае чаравікі— кожны паасобку — у розных кутах. Дзед казаў: “З табой дамавік гуляе”. Хоць ведаў, што звычка ў мяне такая: кідаць, кладучыся, чаравікі абы куды. І прыкмета аднекуль узялася: крочыць адным чаравіку — скарачаць зямны шлях маці. Колькі крокаў ступіў — на столькі дзён скараціў. Таму, абуўшы адзін чаравік, я скакаў да другога на адной назе, але колькі я на адной назе ні скакаў— маці ўсё адно памерла. Мы не можам ніяк, нічога і нікога ўратаваць?.. Хіба нельга было ўзяць адзін чаравік і басанож падыйсці да другога?.. Можна было. Але такое простае вырашэнне праблемы жыцця і смерці ніводнага разу не прыйшло мне ў галаву. Найпростае мы ўскладняем — і ў тым таксама супярэчнасць. Апроч сябра-драматурга, ёсць у мяне яшчэ адзін сябар, паэт. Мы з ім садзілі лес у Чарнобыльскай зоне, каб пыл не лятаў, каб зратаваць жывую, тую, якая побач, зямлю. Мы садзілі малады лес у працяг старога, з якога выскачыў аднойчы заяц-мутант — і перабег у лес малады. У яго не было дзвюх галоў, не, але ён быў вялізны, сіне-белы — і за ім цянуўся сіне-белы, нібы фасфарычныя, след… Нельга, аказалася, працягнуць лес, не працягнуўшы тое, што ў ім. Усё адно ў адным. Калі я пасадзіў маладую сасонку побач са старой, мне здалося, што старая нахілілася і пагладзіла яе. Ноччу я падышоў да той векавой сасны… Стаяў і заклінаў яе падаць мне знак, што яна жывая, што можа абараніць, зратаваць. Дрэва пагладзіла мяне па спіне. Я папрасіў, здранцвеўшы: “Яшчэ раз…” — і дрэва пагладзіла яшчэ раз. Я падумаў, што вецер, але ніжнія галіны сасны былі куды вышэй за маю галаву, куды вышэй… З п’есы вынікае, што ў коткі ёсць душа — і дрэва не мёртвае. У той жа аповесці, дзе я змусіў аднаго з персанажаў забіць котку, другі персанаж доўга яе даганяе, каб пагладзіць. Не забіць, не ўдарыць — пагладзіць… П’еса пра банальнае: пра тое, што кожнаму хочацца, каб яго пагладзілі. Абаранілі, зратавалі. Але вельмі цяжка пра такое папрасіць: дранцвееш. П’еса — пра няўтульнасць свету. Пра дысгармонію. Пра бессэнсэўнасць, якая не патрабуе сэнсу — і таму неверагодна складана сэнс знайсці. У п’есе я не знайшоў яго — у выніку. Але ён бачыўся мне, калі я пісаў п’есу. Сэнс быў у тым, каб п’есу напісаць. З п’есы вынікае, што сэнс жыцця ў тым, каб жыць. І не трэба баяцца гэтай банальнасці. Я не толькі ў жыцці, але і ў літаратуры банальны. З усіх накірункаў мастацтва мне найбліжэй сентыменталізм, з усіж жанраў — меладрама. І абавязкова такая, каб быў happy end. Таму ў адным з варыянтаў п’есы я паспрабаваў прыдумаць happy end, вярнуўшы з таго свету на гэты памерлую дачку, Кацю, але яна не захацела вяртацца. І ў тым не мая віна. Гэта жывога можна змусіць зрабіць тое, чаго ён не хоча рабіць, а мёртвага — не. Іншым разам я думаю, што добра быць мёртвым. Толькі неяк так хітра мёртвым: нібы мёртвым — нібы не. Каб насамрэч быць жывым. У школе я быў закаханы ў дзяўчынку, яе імя было падобнае на кветку. Яна жыла ў ваенным гарадку — і там, на стадыёне, знайшла з сяброўкай міну. Міну сцягнулі прапары з вайсковага складу — рыбу глушыць. І, п’яныя, згубілі. Міна была плоская і круглая, як дыск, сяброўкі сталі гуляць з ёй, качаць — і яна выбухнула. Дык вось я ніяк тады не мог уцяміць, што тая дзяўчынка — мёртвая. Ведаць-то ведаў, але не разумеў. І цяпер не разумею. А пра сяброўку яе і ведаў, і разумеў: мёртвая. Як жа так?.. Непадалёку ад вайсковай часці, дзе стаялі ў шахтах нацэленыя на Амерыку ракеты, быў хутар. І пра шахты, і пра ракеты, і пра тое, куды яны нацэленыя, ведалі ўсе. І тым не менш — яшчэ адна супярэчнасць — гэта было найвялікшым дзяржаўным сакрэтам. На хутары жыла ўдава Дурэйчыха з прыдуркаватай дачкой Зінай. Я меў бінокль — і глядзеў з лазняку каля рэчкі, як прыходзілі салдаты і гвалцілі Зіну. Яны давалі Зіне пернікі — і Зіна іх грызла; салдаты яе гвалцілі, а яна грызла пернікі. Салдат, маладых, было многа, адной Зіны ім не хапала — і яны гвалцілі яшчэ й казу Дурэйчыхі. Калі ў казы здараўся перапынак, яна адыходзіла і пашчыпвала траву. Зіна запівала пернікі казіным малаком. Яно сцякала з падбародка на грудзі, салдаты рабілі выгляд, нібы дояць Зіну — і смяяліся. Потым прыходзіла Дурэйчыха, якой салдаты баяліся — і збягалі. Чаму яны, салдаты, баяліся Дурэйчыхі?.. Яна была старая і нядужная. Маім першым школьным настаўнікам быў габрэй з прозвішчам Цукерман. Ён не мог быць старым і нядужным, ягоны малодшы сын сядзеў са мной у школе за адной партай, але чамусьці запомніўся мне мой першы настаўнік старым і нядужным. Жонка ягоная са старэйшым сынам з’ехалі ў Ізраіль, дзе пачалася вайна, дзе старэйшага сына забралі ў армію — і на вайне забілі. Як вы думаеце: што зрабіў мой настаўнік?.. Ён з малодшым сынам з’ехаў у Ізраіль, дзе зноў пачалася вайна, дзе малодшага сына забралі ў армію — і на вайне забілі. Я праводзіў іх, калі яны з’язджалі… Рабіць гэтага было н е л ь г а, але малодшы сын Цукермана быў маім сябрам, і я спытаў яго, развітваючыся: “Ты хочаш, каб цябе забілі? За нешта чужое на чужой зямлі…” І сябар мой адказаў: “Так габрэям трэба…” Можа быць, я не ведаю… Але чаму? Калі я пісаў п’есу, дык, каб перадыхнуць, пераключыцца на нешта іншае, даволі шмат чытаў. І вось што вычытаў у Канфуцыя. У яго, у Канфуцыя, нібыта спыталі: “Ці можна дазнацца, што было раней за неба і зямлю?” “Можна, — нібыта адказаў Канфуцый. — Раней было тое самае, што й цяпер”. П’есу (а дакладней: першы яе варыянт) пісаў я ў Фінляндыі, у Хельсінкі. Некаторыя сцэны напісаліся ў Стакгольме і на пароме. Паміж Хельсінкі і Стакгольмам — Батнічная затока, па якой ходзіць паром. Ён вельмі зручны, бо йдзе пераважна ўначы: спіш — і плывеш. Мы спім і плывем. У Стакгольме я спаткаў зямлячку: Рэню, Рэгіну… На пароме яна прыснілася мне медсястрой. Калі Рэгіна сыходзіла, яна сказала ў дзвярах: “Не крыўдуй…” Нібы яна сыходзіць не таму, што я так хачу, а насуперак маёй волі. Тым самым яна змяніла не толькі фінал, а ўсю нашу гісторыю ад самага пачатку. Вось што значыць сказаць нейкія словы якраз тады, калі іх трэба сказаць. Хай самыя банальныя, але ў час і ў найадпаведнай для іх сітуацыі… У жыцці гэта — мудрасць, у літаратуры — талент. Ці, калі заўгодна, прафесіяналізм. Майстэрства. У мяне ёсць яшчэ адзін сябар-паэт, фінскі. У яго кепскі характар, праз які ад яго сыходзяць жанчыны, але ён упарты ў перакананні, што гэта ён сыходзіць ад іх, і кажа ў дзвярах: “Не крыўдуй…” Бачыце: усё тое самае — і ўсё рознае. Хоць для сусвету, для неба і зямлі, для Канфуцыя не мае значэння, хто ў дзвярах — і што ён кажа. Не цяжка заўважыць, што ў п’есе як бы некалькі магчымых фіналаў — і самыя нецярплівыя могуць прыйсці да аднаго з іх яшчэ ў першай дзеі. Тады можа атрымацца спектакль пра гаротнага бацьку. Калі ж трохі патрываць, працягнуць да сцэны ўваскрасення Дачкі, тады можа быць спектакль пра бацьку шчаслівага. Канешне, шчаслівага ў тым выпадку, калі Дачка зноў захоча ў гэтым свеце жыць. Спектакль з такім фіналам маглі б паставіць амерыканцы. Амерыканцы надта сентыментальныя, надта... Амаль як немцы. Калі я пакідаў Фінляндыю, амерыканцы з немцамі запрашалі мяне жыць у іх, застацца назусім… Я казаў, што не магу назаўсёды пакінуць радзіму, бо там у мяне ўсе, каго люблю — і амерыканцы з немцамі мяне разумелі. Самае дзіўнае ў свеце для мяне тое, што нехта некага яшчэ здольны разумець. Бадай, гэта найлепшае, што можа стацца паміж намі. АРМАГЕДОН ДЗЕЙНЫЯ АСОБЫ Насельнікі гэтага свету: А п е н д ы ц ы т Г р ы ж а Б е з Д ы я г н а з у П с і х Насельнікі таго свету: А р м а г а д о н А м а р г а д о н М а л о д ш ы Б р а т Д а ч к а Г а н е ц Персанал шпіталю: Д о к т а р С я с т р а Падвойныя персанажы: Г а л а в а П у с т ы Я н а Рэчы: Т э л е в і з а р Т у м б а ч к а Г а н д о н Л і х т а р ы к Міты: Б э н Л а д э н К Г Б С а н т э х н і к Стан: Д у ш а З’ява: Г а н е ц “13 І ўбачыў я, як з роту дракона і з роту звера, і з роту ілжэпрарока тры духі нячыстых выходзяць, падобныя жабам: 14 гэта — д’яблавы духі, што нясуць знакі ягоныя; яны выходзяць да цароў усёй зямлі ўсяго сусвету, каб сабраць іх на бойку ў вялікі дзень Бога Ўсемагутнага. 16 І ён сабраў іх у месцы, якое па-габрэйску называлася Армагедон. 17 Сёмы анёл выліў чашу сваю на паветра: і з храма нябеснага пачуўся голас грымотны, які прамовіў: звяршылася! 18 І ўздыбіліся маланкі, грамы і галасы, і стаўся землятрус вялікі, якога не бывала з той пары, як людзі на зямлі. Такі землятрус! Такі вялікі! 19 І горад вялікі распаўся на тры часткі, і гарады паганскія парушыліся, і Вавілон вялікі ўзгаданы быў прад Богам, каб даць яму чашу віна лютага гневу Яго”. Адкр. св. Яна Багаслова, 16. Дзея першая Палата ў шпіталі. Т э л е в і з а р, Т у м б а ч к а, чатыры зэдлікі і чатыры ложкі; на ложках — А п е н д ы ц ы т, Г р ы ж а, Б е з Д ы я г н а з у; П с і х, седзячы на зэдліку, чытае кнігу. З’яўляецца Г а н е ц. Г а н е ц, праходзячы да П с і х а — Шукаюць з песнямі чужую страту... Ён, страціўшы сям’ю, дабро і хату, Быў змешчаны ў чацвёртую палату На чатырох — і кожнаму, як брату, Узрадваўся знаёмцам новым тром… П с і х, перажагнаўшыся — Пашлі, Гасподзь, лагоду ў гэты дом, Даруй грахі і дай усім здароўе! (Загортвае кнігу, кладзецца на ложак) Г а н е ц — Ён ложак свой заняў і да ўзгалоўя На тумбачку паставіў стосік кніг, А тумбачка была адна на ўсіх, І кожны са знаёмцаў новых тых Падумаў: “Вальтануты... Шызік... Псіх... Яму зусім у іншую бальніцу...” Да медсястры пайшлі яны сварыцца: “У хворага, — сястра сказала, — рак...” Яны пераглянуліся: “Так-так, Не даставала гэтакай заразы Апендыцыту, Грыжы і...” Каму?.. У трэцяга адсутнічаў дыягназ — Ніякай назвы не было яму. Г а н е ц “Суседу вы ні слова!... Як мужчыны, Павінны вы яму дапамагчы”, — Сястра іх папрасіла... (А п е н д ы ц ы т устае з ложка, за ім падымаюцца Г р ы ж а і Б е з Д ы я г н а з у; А п е н д ы ц ы т падыходзіць да Т у м б а ч к і, дастае бутэльку, шклянкі; налівае; тармосіць П с і х а, падае налітую шклянку; П с і х, адварочваючыся, адмаўляецца) Г а н е ц — Не-маг-чы-мы Сусед быў: ён маліўся без прычыны, Стагнаў і Бога клікаў уначы. Яны, як тое ведалі наперад, Сантэхніка зганялі ў магазін — І слухалі передсмяротны верад Пад шклянак звон... Каля шасці гадзін Сусед заціх... “Сястра!” — галёкнуў Грыжа. Сястра ў палату: “Ціха, псіхапат!..” І як на ёй — на сонна-бела-рыжай! — На ўсіх грудзях Расхрыстаўся халат! С я с т р а, прайшоўшы да ложка П с і х а — Ён спіць... П’яце? Б е з Д ы я г н а з у — Сястра... Не так сурова... С я с т р а — Вас выпішуць. Я ўсё скажу ўрачу. А п е н д ы ц ы т — Як мы ні слова — так і ты ні слова... Наліць табе?.. Б е з Д ы я г н а з у — На, выпі... С я с т р а — Не хачу. Б е з Д ы я г н а з у — Дай паглядзець, якая без халата... С я с т р а — Паляруш скруціць. Г р ы ж а — Сучка... С я с т р а — Вы, кныры... Г а н е ц, знікаючы пад час любоўнай дзеі — Сястру любілі разам... На зары Сон агарнуў чацвёртую палату. П с і х, падняўшыся — Усё Ён бачыць, чуе ўсё Гасподзь, Злучаючы ў любові дух і плоць, Скрозь пасучы юрлівыя народы, Рыб статкі і птушыныя чароды, І зграі ўсе звярыныя... (Да Г р ы ж ы, А п е н д ы ц ы т а і Б е з Д ы я г н а з у, якія палеглі на свае ложкі) Вы, трое, Паўстанеце перад Яго судом… С я с т р а, уваходзячы з медыкаментамі — Чацвёртая палата! Дз-і-нь!.. Пад’ём! Усталі ўсе!.. З усмешкаю!.. З настроем!.. Вы, Грыжа, на жывот!.. Г р ы ж а — Ну, бляха, шпрыц... С я с т р а — Ваш, я б сказала, большы... Ніцма... ніц!.. Вось так... А п е н д ы ц ы т — А ўсё стэрыльна?.. Раптам снід?.. С я с т р а — Ціпун вам на язык, Апендыцыт! І ўкол! А п е н д ы ц ы т — Ой-ёй!.. С я с т р а — Каб зналі, што казаць!.. (Да Б е з Д ы я г н а з у) Таварыш Без Дыягназу! Здаваць Аналізы!.. П с і х — А мне што?.. С я с т р а, выходзячы — Спаць вам, спаць. А п е н д ы ц ы т услед С я с т р ы — Каза брыклівая... Такую драць і драць. Г р ы ж а — І будзем драць… З кручка ўжо не сарвецца. П с і х — Даў Бог нам мову, як душу і сэрца! Не лайцеся!.. Г р ы ж а — А лаянку хто даў? С я с т р а, вяртаючыся — Чацвёртая палата!.. Хто не ўстаў? Абход!.. Д о к т а р, уваходзячы, да ўсіх — Як справы ў нас? Г р ы ж а — Як у аптэцы. Д о к т а р да П с і х а — Як вам суседзі? П с і х — Людзі... Чалавецы... Д о к т а р, узяўшы П с і х а за руку — Вы ўночы спалі? Нешта пульс у вас… Б е з Д ы я г н а з у са смяшком — Не спаў ён, доктар... С я с т р а да Б е з Д ы я г н а з у — Ціха! Мёртвы час! П с і х — Пакуль не мёртвы, але моцна хворы. Д о к т а р — Хто хворы? П с і х — Час… Шукае ён апоры У нас — і не знаходзіць ані ў кім. Д о к т а р, выслухоўваючы П с і х а — Бо мы аслаблі… Па начах не спім… С я с т р а — Ён спаў, прафесар. П с і х —Я не спаў, сястра. Г р ы ж а — Не давядзе бяссонне да дабра... А п е н д ы ц ы т — Муж-ы-ык!.. П с і х — Не бойцеся... Я вас усіх люблю. С я с т р а — Я зараз ложак вам перасцялю. П с і х — Не трэба... я люблю вас... Г р ы ж а — У-лю-лю, І ён туды ж!.. Д о к т а р да С я с т р ы — Ды што ўсё гэта значыць? П с і х — І ўзрадуецца плоць, і дух заплачыць... А п е н д ы ц ы т — Ён пераблытаў клініку. Г р ы ж а — Дакладна. С я с т р а да А п е н д ы ц ы т а, Г р ы ж ы, Б е з Д ы я г н а з у — Я вас прасіла!.. А п е н д ы ц ы т Г р ы ж а Б е з Д ы я г н а з у — Ладна... — Добра... — Ладна... Д о к т а р да С я с т р ы, ківаючы ў бок П с і х а — Сястра, да аперацыі рыхтуйце... Г р ы ж а — Чаго яго?.. Пратэст! Д о к т а р — Дык пратэстуйце. Г р ы ж а — А як?.. Д о к т а р — Як-небудзь... Кіньцеся ў акно. Б е з Д ы я г н а з у — А я тут што?.. Ляжу, як бервяно! Д о к т а р да Б е з Д ы я г н а з у — І вы ў акно… Я вам сказаў даўно: У вас няма ніякіх паталогій. Б е з Д ы я г н а з у — Ды ўсё баліць мне! Галава і ногі!.. С я с т р а — А паміж ног?.. Не цісне? Не баліць?.. Д о к т а р — Сястра! С я с т р а — Прафесар, на такіх бальніц Не набярэшся!.. Д о к т а р, выходзячы разам з С яс т р о й — Дзе, сястра, парадак? Гармідар у палаце!.. А п е н д ы ц ы т услед Д о к т а р у і Ся с т р ы — І пайшлі... Чаго прыходзілі? Г р ы ж а — Парадку не знайшлі... Дык і не прыбіралі... не мялі... Б е з Д ы я г н а з у — Без паталогій... Бач ты, пуп зямлі. А пальцам ткні — і выпадзе ў асадак. У, дактары!.. Ім людзі, як жалеза!.. А п е н д ы ц ы т — Яны цябе здаровага зарэжуць. Г р ы ж а — Або адрэжуць... Чыкнуць — і стэрыльны. Б е з Д ы я г н а з у — Дэбілы вы! І смех у вас дэбільны... (Да П с і х а) Эй, Псіх! Маўчыш?... Не строй з сябе нямога! Ты ўночы будзеш мармытаць пра Бога, А ўдзень здаваць нас?.. Чуеш ты, баптыст?.. (Да А п е н д ы ц ы т а) Ён спіць?.. А п е н д ы ц ы т — Хто ж перад смерцю спіць? Г р ы ж а — Артыст... А п е н д ы ц ы т — Сястра — артыстка: “Вам перасцяліць?..” П с і х — Браты мае... баліць... Б е з Д ы я г н а з у — Перабаліць. Г р ы ж а — Трывай давай... Табе ўжо, брат, нядоўга… П с і х — Ніхто ніколі не падмане Бога, Усё Гасподзь і ўбачыць, і пачуе! Г р ы ж а, ківаючы на П с і х а — Во будзе ноч, калі пераначуе... Б е з Д ы я г н а з у — Застрашыў нас!.. Не спаў ён! Чуў і бачыў!.. Чаму ж тады не ўстаў, а пралайдачыў? Учатырох бы... не перапіліся. П с і х — Цябе пакрыўдзіў Бог, ды ты змірыся. А п е н д ы ц ы т — Не нарывайся, Псіх... Б е з Д ы я г н а з у да П с і х а — А ну разяў Яшчэ раз рот!.. Г р ы ж а да Б е з Д ы я г н а з у — Ды кінь… Б е з Д ы я г н а з у да ў с і х — Ён што сказаў?!. Г р ы ж а — Сантэхніку пара сказаць, што ўзяць!.. С я с т р а, вяртаючыся — Вы, п’яніцы! Падмесці ўсё! Прыбраць! Самім прыбрацца і пачысціць морды! Г р ы ж а — Сантэхнік дзе? С я с т р а — Зноў піць? Ну, не!.. А п е н д ы ц ы т — Сястра, а ты на роды Запросіш нас?.. Цікава, на каго Дзіця падобным будзе?.. Г р ы ж а — На яго, На Псіха! Ён жа бачыў!.. П с і х — У жывёлін Няма такога... С я с т р а — Ад аэразолі Не зацяжарваюць! А п е н д ы ц ы т — У нас — аэразоль? С я с т р а — А што ж яшчэ? Гарэлкі піце болей — І будзе проста пшык! Б е з Д ы я г н а з у — А нейкі сверб... І боль... П с і х — Хвароба гэта. Б е з Д ы я г н а з у — Што?.. А хто з нас хворы? Г р ы ж а, ківаючы на П с і х а — Ды ён і хворы! Слухаць нам яго!.. Псіх! С я с т р а, выходзячы — Я пайшла. Вам пяць хвілін на зборы!.. Б е з Д ы я г н а з у — Куды яна?.. Г р ы ж а, выглядваючы з палаты — Туды... Па калідоры... Б е з Д ы я г н а з у, выпраўляючы Г р ы ж у — Дык дагані!.. (Да А п е н д ы ц ы т а) А ты як?.. А п е н д ы ц ы т — І майго Пакручвае, калі сказаць папраўдзе... Б е з Д ы я г н а з у — А ну давай прысядзем ды паглядзем... П с і х — Не ўнізе ў вас хвароба, а вышэй... А п е н д ы ц ы т — Дзе?.. Тут?.. Яшчэ вышэй?.. П с і х — Каля вушэй. Б е з Д ы я г н а з у —Ты не дурэй! Ты жарцікі не строй! А п е н д ы ц ы т — А нешта ненармальна з галавой... (Да Г р ы ж ы, які вярнуўся) А як з тваёй?.. Г р ы ж а — Нармальна ўсё з маёй… Б е з Д ы я г н а з у — Пры чым тут галава?.. П с і х — Сястра хварэе... Усе вы хворыя... Г р ы ж а — Ды нас на страх бярэ ён!.. Б е з Д ы я г н а з у да Г р ы ж ы — Ну... што ў сястры? Г р ы ж а — На капытах падковы! Сам дагані!.. П с і х — Хто адцураўся слова Гасподняга — той хворы! Б е з Д ы я г н а з у — Мы ўляцелі... Г р ы ж а — Іх правяраюць!.. Баба ў чыстым целе, Гарантыю даю! Б е з Д ы я г н а з у — А раптам снід?.. А п е н д ы ц ы т — Во падлячыліся... Г р ы ж а — Ды кінь, Апендыцыт! Глянь на сябе: ты, як бугай, здаровы! Б е з Д ы я г н а з у — Хоць бы ўжо трыпер... А п е н д ы ц ы т — Рыжая карова! Б е з Д ы я г н а з у — Хай нават сіфіліс... А п е н д ы ц ы т — Рабая лярва! Шмара! П с і х — Ударыў Божы біч! Спасцігла кара! Пакайцеся! Маліцеся! Пачуе Гасподзь малітвы вашы — і даруе! Б е з Д ы я г н а з у — Зратуе?.. А п е н д ы ц ы т — Бог не лечыць ганарэю! Б е з Д ы я г н а з у — Праверыцца б пайсці... Г р ы ж а — Я з вас дурэю. А п е н д ы ц ы т — Самім нам неяк трэба ратавацца... Г р ы ж а — А мне шукаць сантэхніка. Смяяцца, Ці плакаць з вас — не ведаю... Б е з Д ы я г н а з у — Ну, бабы... Г р ы ж а — Праз Псіха ў вас з мазгамі стала слаба! Так хутка не бывае!.. Я вам раю Дні палічыць!.. А п е н д ы ц ы т — А ты як?.. Г р ы ж а, вырабляючыся — Па-мі-ра-ю!.. Я медыцыне нашай давяраю! Б е з Д ы я г н а з у — Дык што ў цябе?.. Нічога?.. Г р ы ж а — Ну, атас... П с і х — Калі дваіх Гасподзь наш выгнаў з раю — Там трэці быў, які ўсяліўся ў вас! Маліцеся! Прасіце, каб Гасподзь Ачысціў плоць!.. Г р ы ж а — Панёс!.. Накінь аброць, Прыдурак!.. Во пачаўся дзень сягоння. Пайшоў я да сантэхніка... П с і х — З бяздоння Ваду ты возьмеш... Г р ы ж а — Не ваду — гарэлку!.. (Да А п е н д ы ц ы т а) І колькі браць?.. На п’янку?.. На пахмелку?.. А п е н д ы ц ы т, адмахваючыся — Прыдумай сам... Г р ы ж а, выходзячы — Вярнуся — і ста грам, І кроплі вам не дам, калі з бабтыстам Не разбярэцеся!.. Б е з Д ы я г н а з у ўслед Г р ы ж ы — А нешта тут не чыста... А п е н д ы ц ы т — Не чыста — што? Б е з Д ы я г н а з у — Ён з грыжай... Імпатэнт? А п е н д ы ц ы т — Хто імпатэнт?.. Ён рашпіль з грыжай!... Прэнт, Як нашых два. Б е з Д ы я г н а з у — Тады прасачкаваў. А п е н д ы ц ы т — З чаго ты ўзяў?.. Б е з Д ы я г н а з у — Ды неяк бокам... крыва Ён ладзіўся... А п е н д ы ц ы т — Не... Рыжай гэта крыўдна Было б... Яна б здала яго адразу. Быў хор, як хор... (Задумваецца) Во: я дапёр! Ён сам! Не рыжая!.. А Грыжа!.. Б е з Д ы я г н а з у — Сам заразны?.. А п е н д ы ц ы т — І мітусіцца, бо падсеяў нам! Б е з Д ы я г н а з у — Ну, Грыжа... хвост казліны... хрэн сабачы... П с і х — У двор зірніце... Бачыце?.. Б е з Д ы я г н а з у — Што бачыць?.. П с і х — Сантэхніка і Грыжу. А п е н д ы ц ы т — Праўда... Б е з Д ы я г н а з у — Псіх, А так як бачыш, лежачы?.. П с і х — У іх зямля ў нагах расступіцца! А п е н д ы ц ы т — У роў!.. (Да Б е з Д ы я г н а з у) Глядзі: у роў зваліліся! П с і х — І шыю адзін скруціў. А п е н д ы ц ы т — Абодва без галоў! Б е з Д ы я г н а з у — Не, Грыжа ў плечы ўціснуў... П с і х — І пад пахай Качан сантэхніка. А п е н д ы ц ы т — Во ё-маё... Во бляха... Б е з Д ы я г н а з у — Псіх, ты вядзьмар?.. Ці маеш дар прыродны?.. П с і х — Вы трызніце... Вы ад краіны роднай, Што на вар’яцтва хворая, абодва Заразу падхапілі, і абодва Не вольныя вы ў дзеяннях сваіх... А п е н д ы ц ы т — Калі ты не вядзьмар, дык хто?.. Б е з Д ы я г н а з у — Ён Псіх!.. А я не хворы на шызафрэнію! Я толькі дзеля бюлетэня лёг! А п е н д ы ц ы т — А я шызею... П с і х, жагнаючыся — Памагай вам Бог... А п е н д ы ц ы т — І ўнізе ные... П с і х — Вам скруцілі шыю?.. І галава пад пахай?.. А п е н д ы ц ы т — Не, між ног... П с і х — Дзе месца грыжы?.. А п е н д ы ц ы т — Так, дзе месца грыжы... Б е з Д ы я г н а з у — Апендыцыт... Ты што?.. А п е н д ы ц ы т да Б е з Д ы я г н а з у — Салют ад рыжай! Ты — сніданосец!.. Б е з Д ы я г н а з у — Хочаш па зубах?.. Я Без Дыягназу!.. А п е н д ы ц ы т — А галава ў руках! На шыі — нейкі ком у абалонцы!.. Б е з Д ы я г н а з у — А дзе твая?.. А п е н д ы ц ы т — Мая ў маёй машонцы! Б е з Д ы я г н а з у — Ратуйце... Эй!.. П с і х — Пакайцеся ў грахах!.. Маліцеся!.. Зратуецеся самі!.. Б е з Д ы я г н а з у — Не я ў грахах... а гэны... той... з вусамі... Ух, цёмна як!.. П с і х — Адной рукой за вуха, Другой за нос трымайце!.. Б е з Д ы я г н а з у — Бляха-муха, Як цягне ўніз! Цяжкая, як вярыгі... П с і х — На тумбачку пастаўце... Б е з Ды я г н а з у — Тут жа кнігі… П с і х — Я прыбяру іх... Т у м б а ч к а — Так... Раўней!.. Б е з Д ы я г н а з у — На шыі Расла... І тут расце... Т у м б а ч к а — Шызафрэнія. А галава ў вас сапраўды цяжкая. П с і х — У галавы канструкцыя такая: На чым яна трымаецца — на тым Яна і прыжываецца. Б е з Д ы я г н а з у — З такім Хвастом?.. П с і х — Ваш фалас з ёю зросся. Б е з Д ы я г н а з у — Яна ж... кабета... Т у м б а ч к а — Мне і дасталося Найлепшае ад вас для нас, кабет. Б е з Д ы я г н а з у да Т у м б а ч к і — Не замінае?.. П с і х — Ёй жа не ў балет. Б е з Д ы я г н а з у — Нашто табе ён?.. Т у м б а ч к а — Для працягу роду! Б е з Д ы я г н а з у — Неверагодна... П с і х — Так. Але прырода Нястомная ў фантазіях сваіх. Учора ты — здаровы, сёння — псіх, І тумбачцы, куды хаваў бутэлькі, Свой фалас ахвяруеш з галавой... Б е з Д ы я г н а з у — Так быць не можа... Т у м б а ч к а — Можа, божа мой!.. Б е з Д ы я г н а з у — Тады вяроўку... Т у м б а ч к а — На. Б е з Д ы я г н а з у — Вяжы да бэлькі... Т у м б а ч к а — А што ў пятлю? Б е з Д ы я г н а з у — Дык ёсць жа нейкі ком... А п е н д ы ц ы т — Дзе Грыжа дзеўся?.. Зараз бы бутэльку!.. Хоць як цяпер мы будзем за сталом?.. П с і х — Псалтыр вазьміце! І любы псалом Чытайце... А п е н д ы ц ы т — Як нам піць? Як есці нам?.. Без Д ы я г н а з у Эй, Тумба, ты куды?!. Т у м б а ч к а — Пайду я посуд здам! Б е з Д ы я г н а з у — Дык галаву пакінь!.. Т у м б а ч к а — А як я здам Без галавы?.. Прыёмшчыкі аблічаць... Б е з Д ы я г н а з у — Вярні маё! Т у м б а ч к а — Яно патрэбна вам? Нашто?.. Б е з Д ы я г н а з у — Для чалавечага аблічча! Т у м б а ч к а — А што б хацелі вы вярнуць канкрэтна? Б е з Д ы я г н а з у — І тое, і другое! Для камплекта! Г р ы ж а, увайшоўшы — Пакінуў аднаго, вярнуўся — секта. Што гэта з вамі тут?.. А п е н д ы ц ы т — Нас тут няма. Б е з Д ы я г н а з у да Т у м б а ч к і — Табе дапамагчы?.. Т у м б а ч к а — Не, дзякуй, я сама... Глядзіце... Устаўляю — і вымаю... І без праблем... Г р ы ж а — Во гэта, бляха, трах... Т у м б а ч к а да П с і х а — А кнігу можна ўзяць?.. У чэргах — жах, Туга якая... Можа, пачытаю... Ёсць пра любоў?.. П с і х — Любую выбірайце... Вы тумбачка... А гэта, выбачайце, Не Божы промысел... Т у м б а ч к а, выходзячы — Ах-ах, ах-ах, ах-ах... Г р ы ж а — Куды яна?.. Б е з Д ы я г н а з у — Пайшла здаваць бутэлькі. Г р ы ж а, уважліва азіраючыся — Апендыцыт… Ты проста прывід нейкі… Што ў вас з галовамі?.. Машонкі ў абалонцы... А п е н д ы ц ы т — Мая ў маёй машонцы, бы ў скарбонцы, Схаваная!.. Г р ы ж а — Дык, значыць, іх там — дзве?.. А п е н д ы ц ы т — Так... праўда... дзве... Якой жа галаве Быць галавой?.. Якой жа быць машонкай?.. Г р ы ж а — У задніцы спытай. А п е н д ы ц ы т — З такою тонкай Матэрыяй не сутыкаўся я... Адна — даўбня... Другая — мазгаўня... Б е з Д ы я г н а з у — Сястра... Г р ы ж а — Пры чым сястра, калі і дня Не прамінула! Б е з Д ы я г н а з у — Што ж мы падхапілі?.. (Да Г р ы ж ы) Сантэхнік дзе?.. Г р ы ж а — Няма яго. Забілі. Б е з Д ы я г н а з у — Забілі?.. Г р ы ж а — Адкруцілі макатырку! У нейкую ён праваліўся дзірку — І стаў, як вы... А п е н д ы ц ы т — Скрозь ворагі і сукі... П с і х — І за такіх, як вы, Гасподзь на мукі Пайшоў?.. На смерць? На крыж?... Б е з Д ы я г н а з у да П с і х а — Не наганяй тугі!.. (Да Г р ы ж ы) Дык не чакаць сантэхніка?.. Г р ы ж а — Загінуў... Ледзь-ледзь не дацягнуў да магазіна. Б е з Д ы я г н а з у — А гуму ўночы ты нацягваў?.. Ну? Г р ы ж а — Ну, быў гандон! Дык я і нацягнуў!.. Я… да бальніцы… падхапіў грыбок — І не хацеў рабіць вас грыбнікамі... А п е н д ы ц ы т — Ды я цябе вось гэтымі рукамі... Г р ы ж а — Ты галаву трымай! Бо з боку ў бок Матляецца!.. А п е н д ы ц ы т — Ды ведаеш ты, хто ты... Г р ы ж а — Адзіны нармалёвы сярод вас! Ад грыжы не шызеюць!.. А п е н д ы ц ы т — Підарас! Г р ы ж а — Затое ад мяне няма абортаў! Б е з Д ы я г н а з у — Дамы з чырвоным ліхтаром у нас — Бальніцы, санаторыі, курорты... Не лайцеся... Мы ўсе ў адной палаце... А п е н д ы ц ы т — А, можа, пранясе?.. Не снідане?.. Г р ы ж а — Мяне — не снідане, а вас — наўрад ці... Б е з Д ы я г н а з у — Здаецца мне, што ўжо пайшоў працэс... Мы без галоў... Г р ы ж а — Дык і сантэхнік без... Б е з Д ы я г н а з у — Меў сувязь з медсястрой... Заканамерна... А п е н д ы ц ы т — Ну, рыжая, парву! Б е з Д ы я г н а з у — Давай без нерваў Пафіласофствуем... Вось некуды ідзеш ты, Дык ты ідзеш увесь?.. А п е н д ы ц ы т — Увесь... Спаўна... Б е з Д ы я г н а з у — А Тумбачка пайшла з маёй даўбешкай. Дык хто пайшоў з нас?.. Я — або яна? А п е н д ы ц ы т — Не простае пытанне... І як тонка Сфармулявана... Г р ы ж а — Так, не для дзіцёнка... А п е н д ы ц ы т — Я галавой адной, другой, дзвюма Уцяміць сілюся: хто я?.. Мая машонка?.. Альбо мая машонка — гэта я?.. (Да Б е з Д ы я г н а з у) Як галава на месцы, дык, бывае, Яна хоць нешта ўцяміць памагае... Твая занята чым?.. Б е з Д ы я г н а з у — Мая чытае... А што твая?.. А п е н д ы ц ы т — Ды чэшацца... Г р ы ж а — Адна? А п е н д ы ц ы т — Адна... Не, і другая... Дзве адразу... Б е з Д ы я г н а з у — Якую ж падчапілі мы заразу? Што за хвароба? Чым яе лячыць? Г р ы ж а — Хай Псіх вам растлумачыць... А п е н д ы ц ы т — Спіць ён. Б е з Д ы я г н а з у — Спіць?.. П с і х — І сон мне сніцца: сіліцца прырода Ад бруду і брыды людскога роду Пазбавіцца... Прыдумала сухоты, За імі рак і снід!.. Яна работы Не кіне гэтай, не адпусціць так!.. Б е з Д ы я г н а з у — До страшыць!.. У цябе самога рак! П с і х — Адкуль вам ведаць? Б е з Д ы я г н а з у — Медсястра сказала! І доктар нам казаў!.. П с і х — Усякая навала Магчымая… Вунь доктар хворы сам. Г р ы ж а — Як хворы?.. П с і х — Як і вы… А п е н д ы ц ы т — Я так і думаў!.. Мала Ёй нас было! І доктару давала! Г р ы ж а — Пад дых удар... Я верыў дактарам. Д о к т а р, уваходзячы — І па якой прычыне перасталі?.. (Да П с і х а) Гатовы вы? П с і х — Гатовы... Мне сказалі, Што маю рак... Д о к т а р — Ды што вы, што вы! Як Маглі сказаць такое!.. Ды не рак У вас, а так.... Г р ы ж а — Рачок-с. Маленькі, але тлусты. Д о к т а р — А што ў вас над галовамі так пуста?.. Нават не над... А там, дзе галава Павінна быць... Раз-два.... Раз-два... Раз-два... Дзвюх не хапае... Згусткі... Як мядузы, Дальбог... А п е н д ы ц ы т — Служу Савецкаму Саюзу! Д о к т а р — Дык жа няма Саюза... Б е з Д ы я г н а з у — Вам здаецца... Д о к т а р — І чэсць без галавы не аддаецца... Г р ы ж а — Касяк! Відаць адразу: не служыў! Чэсць толькі без убору галаўнога Не аддаецца!.. Д о к т а р — Я ў Бабруйску жыў. А п е н д ы ц ы т — Ён у Бабруйску жыў!.. І што такога?.. Калі ў Бабруйску жыць — дык не служыць Радзіме?.. Што: Амерыка ў Бабруйску?!. Д о к т а р — Вы буйны... Толькі як?.. Не можа быць... Пры безгалоўі немагчыма буйства... Кашмар які!.. А п е н д ы ц ы т — Ты мазгаўню здымі — І скончыцца кашмар... Д о к т а р, здымаючы галаву — Знялася... І без раны... І што рабіць з ёй?.. Б е з Д ы я г н а з у — Ну, дамоў вазьмі... А п е н д ы ц ы т — Куды дамоў такую!.. Трэба ў ванну — Памыць і пагаліць... Вунь як зарос! І твар не распазнаць, калі б не нос. Д о к т а р — У ванну, так... памыць... А п е н д ы ц ы т — Аэразолі Не пашкадуй... Д о к т а р — І прырасце?.. А п е н д ы ц ы т — Паволі, Паціху ў некаторых прырастала... На медсястру залазіў?! Д о к т а р — Ну… бывала… Здаралася… А п е н д ы ц ы т — Зда-ра-ла-ся… Дык што ж вакцыну ёй Ты не ўшпіліў?.. І быў бы з галавой! Д о к т а р — Я б ушпіліў... Няма такой вакцыны... І чыста ўсё, стэрыльна ўсё ў Рэгіны, Я звык сваім медсёстрам давяраць... Б е з Д ы я г н а з у — Яе Рэгінай зваць?.. Хоць будзем знаць... А п е н д ы ц ы т — Рэгінай?.. Ну і што?.. Б е з Д ы я г н а з у — Арыгінальна. І зразумела, што рэгіянальна Пасеена хвароба — не глабальна, А недзе так ад Гомля да Масквы. Д о к т а р — Рэгіянальна?.. Гэта геніяльна! Я б не датумкаў сам, калі б не вы!.. Жыць можна ўсяк, але без галавы Жыць можна толькі ў гэтым рэгіёне! Мы ў зоне!.. Г р ы ж а — Што: Чарнобыль?.. Д о к т а р — Так! Г р ы ж а — А як Ён у Рэгіне?.. А п е н д ы ц ы т — Там якраз рэактар... Б е з Д ы я г н а з у — Чацвёрты блок там... П с і х — Жарты ў вас, аднак... Г р ы ж а — Чакайце... Што ж выходзіць?.. Гэты фактар Мы можам выключыць... Д о к т а р — Ну?..Ну!.. Г р ы ж а — Звычайнай гумай?.. Д о к т а р — Звычайнай гумай! Так! Г р ы ж а — Ну ты падумай!.. Дык гэта ж адкрыццё!.. Праблемы зоны Тады няма! Д о к т а р — Так! Тысячы, мільёны — У гуму! І Чарнобылю — капут! А п е н д ы ц ы т — І будзем мы хадзіць тут, як гандоны. Б е з Д ы я г н а з у — І так мы, як гандоны, ходзім тут. І ўся нам радасць — злазіць на Рэгіну... Д о к т а р, падаючы прэзерватыў — Вось вам ад радыяцыі... Б е з Д ы я г н а з у — Вакцыну Ідзі рабі!.. прыдумвай!.. ты, балда!.. Рэгіна не рэактар, а... П с і х — Суда на вас няма... вар’яты вы... шкада... Д о к т а р — Іду, іду... Але ў мяне тут хворы... Мне трэба аперыраваць... А п е н д ы ц ы т — Каторы Тут хворы?.. Д о к т а р на П с і х а — Ён... А п е н д ы ц ы т — Дык скрозь — адны крэціны! П с і х — Не перарэзаць двойчы пупавіны. Што Бог зрабіў — ніякаму ўрачу Не адрабіць... Г р ы ж а да Д о к т а р а — Ідзі рабіць вакцыну! А п е н д ы ц ы т — Табе нашто вакцына? Г р ы ж а — Для Рэгіны! Залезці зноў на рыжую хачу. Як вылячыць заразу — разтурзаю! Д о к т а р — Вы хто: маньяк?.. Г р ы ж а — Ты тут яшчэ? Ідзі! Д о к т а р — Іду... А галаву куды? Г р ы ж а — Не знаю! А п е н д ы ц ы т — Пакуль на тэлевізар пакладзі. Паглядзем... Б е з Д ы я г н а з у — Што паглядзем? А п е н д ы ц ы т — Тэлевізар... Д о к т а р — Тут тумбачка была... Г р ы ж а — Была — пайшла… Капрызы Жаночыя… Д о к т а р — Далёка?.. А п е н д ы ц ы т — У Бабруйск! Д о к т а р — І мне ў Бабруйск!.. Там у мяне правізар!.. Б е з Д ы я г н а з у — Дык ты ў Амерыку?.. А дакументы?.. Віза?.. Д о к т а р — Няма... А п е н д ы ц ы т — А ў Магілёў?.. Д о к т а р — І ў Магілёў няма... Б е з Д ы я г н а з у — Дык на мяжы павяжуць — і турма, Калі без візы… Д о к т а р — У мяне ў Саўміне Ёсць пацыент… — А п е н д ы ц ы т Ён з Магілёва? Д о к т а р — Не, Але ён дапаможа з візай мне! Б е з Д ы я г н а з у — Тады вазьмі і мне… Г р ы ж а — І мне. А п е н д ы ц ы т — І мне... Д о к т а р — Дык, можа, і Рэгіне?.. Б е з Д ы я г н а з у — Пайшоў ты!.. Д о к т а р, выходзячы — Я пайшоў, пайшоў... Вакцыне Я прысвячу жыццё... У медыцыне Сусветнае наспела адкрыццё!.. П с і х — На нітцы свет вісіць, на павуціне... Што Богу прысвячаецца жыццё, Забыўся свет... Скрозь сеці і мярэжы, Якімі душы ловіць сатана... (Да Б е з Д ы я г н а з у) Як мне баліць... Б е з Д ы я г н а з у — Ты пачакай... Зарэжуць... П с і х — Душа баліць... Б е з Д ы я г н а з у — І адляціць яна... Г р ы ж а, дастаючы карты — Давай у дурня, Псіх?.. П с і х — Я не гуляю... Г р ы ж а — Дык перад смерцю... Раз... Давай?.. П с і х — Здавай... Г р ы ж а — На што?.. П с і х — На шчаўбаны. Г р ы ж а — Ну, зашчаўбаю!.. П с і х — Як чалавека д’ябал спакушае!.. Улада... Грошы... Пожадзь... Б е з Д ы я г н а з у — Што ж бывае Яшчэ?.. П с і х — Ёсць Бог! Б е з Д ы я г н а з у — Ён рай нам абяцае?.. Дык колькі ні кажы: халва, халва... Т э л е в і з а р — Увага! Г р ы ж а — Га? Т э л е в і з а р — Вяшчае галава! Г р ы ж а, махлюючы з картамі — Во, блін, спалохаў... П с і х да Г р ы ж ы — Карта не такая! Т э л е в і з а р — Вяшчае!!. Г р ы ж а д а А п е н д ы ц ы т а — Выключы! А п е н д ы ц ы т, спрабуючы выключыць Т э л е в і з а р — Ён сам сябе ўключае!.. Г а л а в а — Суродзічы! Вы ў гістарычны час Мяне абралі вашай галавою! Вайна ідзе! Нам ворагі вайною Гразяць! Яны вайной ідуць на нас! Ідуць з Нью-Ёрку! З Лондану! З Берліну! Біялагічна-ядзерную міну Нясуць! Мой Кэгэбэ арыштаваў Шпіёнку міжнародную Рэгіну, Якую я глыбінна дапытаў! Г р ы ж а, зноў махлюючы з картамі — Во, блін... шпіёнка... П с і х, ловячы Г р ы ж у за руку — Колькі ўсё ж дурноты... Нібыта ўсе і ўсюды без галоў... Г а л а в а — Рыхтуе вораг авіяналёты На гарады Бабруск і Магілёў! А п е н д ы ц ы т — Прыцэльна б’юць... Па інтэлекце зоны... Г а л а в а — Супроцьпаветранаю абаронай Шарахнем так, што пёркі паляцяць! Усё для фронта! Шынялі і боты! Гарматы! Стрэльбы! Танкі! Бульбалёты! Г р ы ж а — Што?.. Б е з Д ы я г н а з у — Бульбалёты. Самалёты нашы. Ляцяць на бульбе. А п е н д ы ц ы т — На сырой?.. Б е з Д ы я г н а з у — На кашы. Г р ы ж а — Са скваркамі?.. Б е з Д ы я г н а з у — Са скваркамі яны Ляцяць яшчэ хутчэй… А п е н д ы ц ы т — А дранікі? Бліны З мачанкаю не падыходзяць ім? Г р ы ж а — На драніках і самі мы ўзляцім… (Спявае) Ляцяць бульбалёты, Сядзяць там пілоты І ўніз на бальніцу глядзяць, Дзе нашы рабяты З чацвёртай палаты Гуляюць у дурняў… (Б’ючы карту П с і х а) Гуляць дык гуляць!.. Бабруйск мы будзем бульбай бамбаваць! А п е н д ы ц ы т — Ты што: балван? Правізар там!.. Вакцына! Б е з Д ы я г н а з у — І ўсе габрэі там жа... Г р ы ж а — Ну, Рэгіна... П с і х, б’ючы карту Г р ы ж ы — Ты дурань. А п е н д ы ц ы т — Хто ж яшчэ, калі балван... Г р ы ж а да П с і х а, падстаўляючы галаву — Шчаўбань. П с і х — Пасля... Б е з Д ы я г н а з у — Забудзеш... П с і х — Не забуду. Г р ы ж а — А як памрэш... П с і х — Дык на тым свеце буду Мець для цябе адкладзены шчаўбан. Б е з Д ы я г н а з у — Тады, лічы, адклаў яшчэ для двух... П с і х — Вялікі дзякуй. А п е н д ы ц ы т — Тэлік? Ты патух?.. Зноў засвяціўся... Зараз як раўне!.. Г а л а в а, знікаючы — Краіна! На вайне — як на вайне! Акопы рыць! Траншэі рыць! Равы!.. Т э л е в і з а р — У!.. Галава баліць ад Галавы... А п е н д ы ц ы т — Чыя?.. Твая ці доктара?.. Т э л е в і з а р — Абедзьве Вусатага трываюць ледзьве-ледзьве... Г р ы ж а — Чаго ж крычыш: “Увага!” Га?.. Т э л е в і з а р пра Г а л а в у — Ён строгі! А п е н д ы ц ы т — А як ты ў прапаганду ўлез, убогі? Ты скуль?.. Т э л е в і з а р — З гуманітарнай дапамогі. А п е н д ы ц ы т — Замежны, значыць?.. Б е з Д ы я г н а з у — З-за якой мяжы? Т э л е в і з а р, спрабуючы ўспомніць — Адбіла... Не скажу... Б е з Д ы я г н а з у — Не, ты скажы... Т э л е в і з а р — Я праз яго Радзімы ўжо не помню! А п е н д ы ц ы т — Шпрэхэн зі дойч?.. Б е з Д ы я г н а з у — Спік ігліш?.. Т э л е в і з а р — Не… Ды поўны Абзац! Б е з Д ы я г н а з у — Абзац?.. А, можа быць, іўрыт?.. П с і х — Ды супакойся ты, антысеміт! Ён тэлевізар. Б е з Д ы я г н а з у — Ну і што? П с і х — А тое, Што размаўляе не як мы з табою, Не сам сабе ён мову выбірае. Г р ы ж а — Ну, дык і мы не самі... Ці бывае, Што і не так?.. Т э л е в і з а р — Бывае. Б е з Д ы я г н а з у — Забівае Ён нам галовы!.. Доўбіць, як наняты! Т э л е в і з а р — Во ў гэтым я ніяк не вінаваты! Я проста перадатчык. Рэтранслятар. Кажу, што чую. Я — перадаю. Г р ы ж а — А можаш зараз перадаць маю Петыцыю? Т э л е в і з а р — Каму? Г р ы ж а пра Г а л а в у — Яму! Т э л е в і з а р — З прэстыжам Ён носіцца... А ты — ніхто. Г р ы ж а — Я Грыжа! Давай перадавай!.. Апендыцыт І Без Дыягназу... Т э л е в і з а р — А што антысеміт, Перадаваць?.. Г р ы ж а — І гэта не зашкодзіць... З інфекцыяй, нязнанай у прыродзе, Магчыма, што з біялагічнай міны, Канаюць у шпіталі! Т э л е в і з а р — Для Рэгіны Што перадаць?.. Б е з Д ы я г н а з у — Яе ўжо расстраляць Паспелі... Г р ы ж а — Перадай: зямля ёй пухам. Т э л е в і з а р — Вяшчае Галава! А п е н д ы ц ы т — Во бляха-муха!.. Ну, Грыжа... Г р ы ж а — Грыжа вам — не тралі-валі... Г а л а в а — Як толькі што спецслужбы мне даклалі, Бабруйск і Магілёў не збамбавалі! Ад знешніх мы адбіліся напораў! Але не спіць унутраны наш вораг! Ён — паразіт! — праз медсястру Рэгіну, Якую асабіста я злавіў, Двух грамадзян найлепшых паразіў Смяротнаю хваробай, а вакцыну Супраць яе сцягнуў прафесар хворы! Інтэлігент смярдзючы! Вось ён — вораг, Які дзяржаве здрадзіў і народу! Знайсці яго! Злавіць! Узнагароду Прызначыў я за галаву яго У сто мільёнаў!.. Г р ы ж а —А чаго?.. Г а л а в а — Даляраў! А п е н д ы ц ы т — За аднаго?.. Б е з Д ы я г н а з у — Дык і за нас на пару... Без доктара — і нам з табой кранты. А п е н д ы ц ы т — Эй, Грыжа... Г р ы ж а — Што?.. А п е н д ы ц ы т, ківаючы на галаву Д о к т а р а — Чаго так раптам ты Чужою галавой залюбаваўся?.. Г р ы ж а — Ды так... Пазнаў нібыта... Абазнаўся... А п е н д ы ц ы т — А ё-маё!.. Глядзіце! За акном! Б е з Д ы я г н а з у — Што за акном? А п е н д ы ц ы т — Ды клініка! Дурдом! Равы, траншэі рыюць і акопы! І лозунгі паўсюль: “Далоў Еўропу!” “Далоў Амерыку!” Сантэхнік у траншэі Без галавы!.. З бутэлькаю!.. Шызее Народ... Б е з Д ы я г н а з у — Народ… Ды на фіг табе здаўся Народ той!.. Зброд!.. Не нацыя — дыязназ! А я вось без дыягназу жыву... І разумееш, Псіх, жыву — як рву Рамонкі... Як гадаю і не знаю: Жыву ці не жыву... Нібы скразная Дзіра ўва мне... І дзьме, мяце паўсюды... А п е н д ы ц ы т — Народ адлюдак — дык і ты адлюдак... І кожны рые... Кожны нешта рве... П с і х — Усё з таго, што не душа жыве У вас, а пустата... Бяздомны вецер... І гэты вецер носіць вас па свеце, Як дым, як пыл... А п е н д ы ц ы т — Ты, Псіх, на свой капыл Усё не перакручвай... Вунь як рыюць! Як рвуць! Як рыкаюць! І ў кожным столькі сіл, Што вырываюць з мясам свой кавалак! Як пара прэ ад іх, самцоў і самак! Як густа ўсё замешана! Той ззаду! Той спераду! Той збоку! Зверху ўлада! Унізе курвы! Побач казнакрады! І як жа ўсе адзін адному рады У морду даць!.. Вунь той урваў! Пабег! А гэты ўслед! Угрызся, як сабака! І за дзярма кавалак гэткі брэх! Такая бойка!.. Вунь адзін заплакаў! Ну, вытры соплі! І ў адказ! Пад дых! Ай, малайчынка!.. (Праз паўзу) Гляньце: там дзяўчынка... Вунь тая... з белай стужкаю якая... Ёй бы ўцячы ад іх — дык не ўцякае... Не! Адыйшла!.. Рамонкі рве... гадае, Дурненькая... (Праз паўзу) Дачка ў мяне была... Памерла... Ад брыды людской, ад зла Яе не стала... (Праз паўзу) Дык скажы ты, Псіх, Як мне глядзець на іх?.. На іх на ўсіх?.. Што: гэта ўсё — яна, мая краіна?.. Дык я не ем г...на... І есці не павінны... Б е з Д ы я г н а з у — А што ж тады ясі? Ка-ра-ня-пло-ды? Бач, пару выпусціў!.. Ты сам — якой пароды?.. З выставы ты? Асобны? Эсклюзіў?.. Дык прад люстэркам бы штаны спусціў І паглядзеў, чым рознішся ад іншых! Я ведаў шмат такіх, як ты, увішных Вініць усіх, ды толькі не сябе... Слабы ты. Як любы, хто ў барацьбе Не зведаў перамог... А п е н д ы ц ы т — А ты іх зведаў? Б е з Д ы я г н а з у — Зведаў!.. Ты ўсё з’ясі, што будзе да абеду Пададзена!.. Ну, можа, збоку недзе Прыладзішся... Нібыта на абедзе Ты выпадкова... быццам у г...не Не ўвесь, а так на чвэрць... на палавіну... Але ты ўвесь у ім! З усімі!.. Калі не — Тады, канечне, сон прысніўся мне, Што ўсе мы — хорам! — гвалцілі Рэгіну!.. (Падыходзячы да А п е н д ы ц ы т а) Ну што ты вылупіўся, як у ноч сава? А п е н д ы ц ы т — Дзе галава?.. Дзе, бляха, галава?.. (Да Т э л е в і з а р а) Ты, скрынка з вокам, хрэнаў мудазвон! Дзе Грыжа?!. Т э л е в і з а р — З галавой падаўся вон... Была яму размова нецікавай, А мне наадварот... На Захадзе за кавай Такой бы не пачуў... А п е н д ы ц ы т да Б е з Д ы я г н а з у — Разявіў рот?.. Глядзеў бы лепш!.. Б е з Д ы я г н а з у — А хто пачаў? Не ты?!. А п е н д ы ц ы т — Ну ўсё... Цяпер — хана. Капец. Кранты. П с і х — Ты пачакай адчайвацца... Не грэх — Адчай, але... Б е з Д ы я г н а з у — Самота — грэх, я помню... А п е н д ы ц ы т — Знайшоўся багаслоў!.. Курам на смех... Якая розніца: адчай, самота! — што мне Усе грахі, як галавы няма! Т э л е в і з а р — Скажыце: а навошта вам яна У гэтакай краіне?.. А п е н д ы ц ы т — На краіну Я чхаў! Т э л е в і з а р — На ўсю?.. Або на палавіну?.. А п е н д ы ц ы т — На ўсю! Як на цябе!.. Цьфу!.. Б е з Д ы я г н а з у — Гэта ты дарма... (Да Т э л е в і з а р а) Там што, дарэчы, робіцца?.. Вайна?.. Чума? Халера? Воспа?.. Т э л е в і з а р — Ні хрэна. Б е з Д ы я г н а з у — Пакрыўдзіўся?.. Т э л е в і з а р — Ды не. Гляджу сябе... Б е з Д ы я г н а з у — І хораша табе?.. П с і х — І вы глядзіце Саміх сябе... Для гэтага Гасподзь І даў вам вочы... А п е н д ы ц ы т — Памаўчы ты! Хоць Да смерці памаўчы!.. Т э л е в і з а р — Бабруйск не разбамбілі, А пылу шмат... П с і х — Блукаць вам вечна ў пыле. Б е з Д ы я г н а з у — Відаць, падумаць час пра надмагілле... Апендыцыт, які б ты помнік выбраў Сам для сябе, каб быў і сэнс, і выгляд?.. А п е н д ы ц ы т — І сэнс, і выгляд?.. Б е з Д ы я г н а з у — Так, Глыбінны сэнс і выгляд, Які б адпавядаў... А п е н д ы ц ы т — Гарэлкі гляк. Сантэхнік — гад!.. Калі б мяне з бальніцы За пляшкаю паслалі мужыкі — Без галавы прынёс бы!.. Б е з Д ы я г н а з у — Не, сантэхнік — не такі... П с і х — Адно ўсё вам: напіцца ды забыцца. А п е н д ы ц ы т — Цябе пра што прасілі?.. Па-маў-чы!.. Падлюкі... Сукі... А яшчэ ўрачы!.. Я лёг з апендыцытам, а цяпер Апендыцыт мой — гэта ўсё, што маю?.. Сяджу з ім!.. Яйкі тут перабіраю!.. П с і х — Ты не ўрачам... Ты ў Бога... Богу вер... А п е н д ы ц ы т — Клянуся, Псіх, ты не памрэш ад раку!.. Я проста прыдушу цябе, сабаку, Каб не брахаў на могілках!.. Ты ж бачыў, Як Грыжа, падла, галаву звалок — І не сказаў!.. Пра Бога тоўк і тоўк Ні ў які толк!... Б е з Д ы я г н а з у — Ды сядзь ты!.. Супакойся... П с і х д а А п е н д ы ц ы т а — Баішся смерці?.. Бойся... бойся... бойся... А п е н д ы ц ы т — Баюся... Можа, позна?.. Каб жа знаць... Мы сапраўды памерлі ўжо, быць можа?.. Спытайся ў Бога... П с і х — Бог тут не паможа. Людская справа — жыць і паміраць. Т э л е в і з а р — Прафесара злавілі! А п е н д ы ц ы т — Тваю маць!.. Яшчэ была апошняя надзея!.. Б е з Д ы я г н а з у — І дзе злавілі? Т э л е в і з а р — Пад Бабруйскам недзе... Б е з Д ы я г н а з у — Дык там жа пыл... Т э л е в і з а р — Яго ўзялі ў сяле... Лясамі прабіраўся ён... (Праз паўзу) Але Ніхто не атрымаў узнагароды, Паколькі не на месцы галава... А п е н д ы ц ы т — Прыцягне зараз Грыжа... Т э л е в і з а р — Сыч-ка-ва... А п е н д ы ц ы т — Што Сычкава?.. Т э л е в і з а р — Сяло завецца так, Дзе доктара злавілі... А п е н д ы ц ы т — От, мудак, Папаўся!.. Сто мільёнаў!.. Мне б мільён... Б е з Д ы я г н а з у — І што б ты з ім зрабіў?.. А п е н д ы ц ы т — Прапіў бы!.. Ці гандон Купіў бы... Б е з Д ы я г н а з у — Дык хапіла б і на два... Т э л е в і з а р — Увага ўсім! Вяшчае галава! Г а л а в а — Суродзічы! Я ворага злавіў! Прафесара скруціў! Інтэлігента Смярдзючага! Ён у Бабруйску жыў! Хаваўся там! Ад арміі касіў! Прыкінуўся дурным! Ад пастаменту — Майго! — ён — гад! — вярхушку адкруціў! Вярхушкі самі не растуць! Таму я Вас прызываю ўсіх: на пасяўную! Перад вайной нам востра не хапала Паліўна-змазачных матэрыялаў! Ды мы перамаглі! На ўсю краіну Цяпер у нас трафейнага бензіну! Вылазь з траншэй, краіна, і ары! На сеялкі, народ! На трактары! А п е н д ы ц ы т — І ўсё?.. Т э л е в і з а р — Усё. А п е н д ы ц ы т — Ні слова пра вакцыну. Пра галаву ні слова... Б е з Д ы я г н а з у — Ён цямніць... А п е н д ы ц ы т — Так выпіць хочацца!.. Бензін на ўсю краіну Смярдзіць!.. Т э л е в і з а р — Трафейны... А п е н д ы ц ы т — Нюхаеш?.. Алкаш!.. Б е з Д ы я г н а з у — Цямніць, каб не плаціць!.. Прафесар наш Прыдумаў нешта... Т э л е в і з а р да А п е н д ы ц ы т а — Я не п’ю бензін!.. П с і х да Т э л е в і з а р а, ківаючы на А п е н д ы ц ы т а — Не звязвайся ты з ім... А п е н д ы ц ы т — Хоць бы адзін Глыток лыкнуць!.. (Праз паўзу) Забіў бы, блін, казла!.. Т э л е в і з а р — Каго? А п е н д ы ц ы т — Якая розніца!.. (Убачыўшы Т у м б а ч к у з валізай) Прый-шла... Т у м б а ч к а — Вітаю вас, нябожчыкі! Жывыя?.. Б е з Д ы я г н а з у — А што табе да нас? Т у м б а ч к а — Дык не чужыя... А п е н д ы ц ы т — Нібыта не памерлі... Ты ўзяла?.. Т у м б а ч к а — А ты як думаў?.. З галавой на шыі — І каб не ўзяць... Б е з Д ы я г н а з у, гледзячы на поўную валізу — На колькі ж ты здала?.. Т у м б а ч к а, дастаючы з валізы галаву Д о к т а р а — На шмат... Яшчэ такое прыхапіла — Во!.. А п е н д ы ц ы т — Галава!.. Ну, Тумбачка, ты сіла!.. А Грыжа дзе?.. Т у м б а ч к а — А Грыжа, сукін сын, Пад паху галаву — і ў магазін!.. Т э л е в і з а р — Са ста мільёнамі пад пахай — да прылаўка? Т у м б а ч к а — Ага!.. А там натоўп! Каля прылаўка даўка! З вайны народ! На шынялі шынель! Усе крычаць: а ну гані ў каршэнь Тылавікоў!.. А п е н д ы ц ы т — Народ — за справядлівасць! П с і х — Ды за гарэлку ён... А п е н д ы ц ы т — Прасіў бы вашу міласць Перамаўчаць!.. (Да Т у м б а ч к і) І што далей?.. Т у м б а ч к а — Далей Хапалі ўсё!.. І крупы, і алей!.. А за гарэлку дык сапраўдны бой! На Грыжу наляцелі — Божа мой: “Прыпёрся з галавою запасной! У два раты лыктаць! Дык на ў лыктала!..” Як галава — у выніку — упала, Так я яе ўзяла і падмяла. Б е з Д ы я г н а з у — А што яшчэ ты чула?.. Дзе была?.. А п е н д ы ц ы т — Якая розніца!.. Т у м б а ч к а — Сантэхніка спаткала. Героем стаў, як галавы не стала. Б е з Д ы я г н а з у — Яму яна без толку... Т у м б а ч к а — Не, шукае!.. Капае... Да лапаты — як прырос. А п е н д ы ц ы т — І што: не п’е?.. Т у м б а ч к а — Як піць, калі не мае Чым піць?.. А п е н д ы ц ы т — Во помста! Боская!.. Святая!.. Па пляшку пасылалі — не прынёс!.. Цяпер капай!.. Б е з Д ы я г н а з у — А як народ жыве?.. Т у м б а ч к а, дастаючы бутэльку — Дык я ж казала: не жыве, а п’е. Таму прашу і вас... Усіх частую!.. Г р ы ж а, уваходзячы — Даруйце мне... Б е з Д ы я г н а з у — Ага... А п е н д ы ц ы т, узяўшы ў Т у м б а ч к і бутэльку — А хрэна! Не дарую! Як піць — ты тут! А ў нас — адна на ўсіх! П с і х — Дык я не п’ю... Т э л е в і з а р — І я не п’ю... А п е н д ы ц ы т, наліваючы — Не чую! Кампанія! Г р ы ж а — Угавары іх, Псіх... П с і х — Угаварыць на што?.. Г р ы ж а — Каб даравалі... Бог вучыць дараваць... А п е н д ы ц ы т — Ты тралі-валі Вусатаму круці!.. Г р ы ж а — Мне не карціць З ім сустракацца... А п е н д ы ц ы т — Чулі, што трындзіць?.. Нам, можа, павылазіла ў вачах: І сто мільёнаў хапнуць — на сябрах! На іх галовах! — Богу закарцела?!. Г р ы ж а — Дык не паспеў жа... А п е н д ы ц ы т — Тумбачка паспела! А калі б не?.. Дык ты б гуляў і піў На нашы кроўныя?!. Ды ты за Юду горшы!.. Г р ы ж а — Я сам нібыта галаву згубіў! Як ніадкуль — такая куча грошай!.. (Паказваючы на Т э л е в і з а р) Ён спакусіў... ну, той, што ў ім... з вусамі... П с і х — Слабыя ўсе, як сказана ў Пісанні. Але яшчэ ёсць подлыя... Б е з Д ы я г н а з у да Г р ы ж ы — Праходзь... А п е н д ы ц ы т — З ім? З Юдам піць?.. Было б тады ўжо хоць Што піць!.. Адна на ўсіх!.. П с і х — Ну як дабру са злом Змагацца?.. Г р ы ж а з кілішкам да А п е н д ы ц ы т а — Будзь здаровы... А п е н д ы ц ы т — Каб з казлом Я чокаўся!.. (Выпівае) Як ластаўка ўляцела!.. Уратавала, Тумбачка... Паспела... Б е з Д ы я г н а з у — А смак які!.. Сапраўдны... Непадробны... П с і х — Армагедону чалавек падобны. Т у м б а ч к а — Давайце я спяю!.. А п е н д ы ц ы т, наліваючы — Не тузайся, пастой... Нальём, каб паміж першай і другой, Не праляцець, як той казаў, і кулі... (Выпіваюць; А п е н д ы ц ы т, адразу ж наліваючы па трэцяй, да Т э л е в і з а р а) Ты, скрынка з вокам, будзеш піць?.. Т э л е в і з а р — Дзве булі... А, тры налі!.. А п е н д ы ц ы т, наліваючы — Ты наш!.. Т у м б а ч к а — Куды ты гоніш Апендыцыт?.. Т э л е в і з а р д а А п е н д ы ц ы т а — Што значыць ваш?.. Алкаш? А п е н д ы ц ы т — Ды не!.. Армагедонец! Т э л е в і з а р — Дык за армагедонцаў!.. А п е н д ы ц ы т да Т у м б а ч к і — Заадно За дам! Паехалі!.. (Выпіўшы, да Т э л е в і з а р а) Ну як?.. Т э л е в і з а р — Мне больш віно Да смаку... Болей звыкла... А п е н д ы ц ы т — Звычкі зменіш... Б е з Д ы я г н а з у, забіраючы ў А п е н д ы ц ы т а бутэльку — Чакайце... Во бутэлька... Верх і дно... А як гэта пітва не стала меней?.. Т у м б а ч к а — Чароўная. Г р ы ж а — Скуль у цябе яна?.. А п е н д ы ц ы т, спрабуючы вярнуць бутэльку — Якая розніца!.. Б е з Д ы я г н а з у, бутэльку не аддаючы — Глядзіце: наліваю... І хоць бы што... зноў стала дапаўна... Ну, Тумбачка... Т э л е в і з а р — Адвыкнеш ад віна З такою тарай... (Да Т у м б а ч к і) Ча-раў-ні-ца... Т у м б а ч к а — Танга Танцуеш?.. Т э л е в і з а р — Паспрабую... Т у м б а ч к а — Я спяваю!.. Такая тайна ў танга!.. Жарсць такая!.. Т э л е в і з а р — А як яго танцуюць?.. Т у м б а ч к а — Проста топчуцца! Т э л е в і з а р — Тады танцуем, як каму захочацца!.. (Танцуюць, спяваючы) Як я цябе кахаю, Божа мой! Т у м б а ч к а — Ах, Божа мой, як я цябе кахаю! Я ўся твая!.. Т э л е в і з а р — Увесь я твой!.. Т у м б а ч к а — Ты мой… Т э л е в і з а р — Я млею, я ад шчасця паміраю!.. Т у м б а ч к а — Дай я цябе да сэрца прытулю, Дай я цябе сагрэю каля сэрца… Т э л е в і з а р — Я так цябе люблю, люблю, люблю, Кахаю так, што не баюся смерці!.. А п е н д ы ц ы т — Ты паглядзі на скрынкі... Як танцуюць! Б е з Д ы я г н а з у — Паслухай, Грыжа... Ты ў нас з галавой... Г р ы ж а — Ды вунь яна, вярнуў... Б е з Д ы я г н а з у — Я не пра тую, Я пра тваю... Тут гэты свет, ці той? Т э л е в і з а р да Т у м б а ч к і — Ах, як мне лёгка танцаваць з табой! Вучылася ты недзе? Т у м б а ч к а — У балеце Для тумбачак! Б е з Д ы я г н а з у да Г р ы ж ы — Дык на якім мы свеце? Г р ы ж а — На гэтым... Хоць, падумаўшы, на тым... А п е н д ы ц ы т — На двух адразу?.. Г р ы ж а — Не, на тым адным... Б е з Д ы я г н а з у — А логіка якая?.. Г р ы ж а — А такая: Калі гарэлка стала дармавая, Дык гэта не на гэтым свеце, не! А п е н д ы ц ы т — Тады нашто ён здаўся мне?.. Б е з Д ы я г н а з у — І мне... Г р ы ж а — І я так думаю! І вось што прапаную: Паколькі ўсё адно мы мерцвякі, Давайце галаву здадзім... Такую Цану даюць!.. За труп!.. Т у м б а ч к а да Т э л е в і з а р а — А ты такі Гарачы... Т э л е в і з а р — Дарагая... я згараю... Т у м б а ч к а — Ад току?.. Т э л е в і з а р — Ад кахання... Т у м б а ч к а — Не згарай... Да ночы патрывай... Т э л е в і з а р — О, ці ўтрываю... А п е н д ы ц ы т да Г р ы ж ы — Прадаць прафесара?.. А нас не выпруць з раю?.. Г р ы ж а — Ды мы за сто мільёнаў купім рай! Уладу возьмем і сваіх законаў Навыдумляем!.. Б е з Д ы я г н а з у — Бляха!.. Сто мільёнаў — Цана... Т э л е в і з а р да Т э м б а ч к і — Я не магу трываць... Т у м б а ч к а — Трывай... Танцуй... спявай... іграй... Т э л е в і з а р — Спяваю... граю... Т у м б а ч к а — О, як цудоўна!.. Я ў чароўным сне!.. Б е з Д ы я г н а з у — Ну, што, Апендыцыт?.. — Гарэлка дармавая! Нашто нам галава?.. Г р ы ж а — І пахне!.. Загнівае!.. А п е н д ы ц ы т — Э, блін!.. Здадзім, пакуль яшчэ ў цане!.. Д о к т а р, уваходзячы з С я с т р ой — Вітаем вас! С я с т р а — Дзень добры! Не чакалі?.. Б е з Д ы я г н а з у — Ну, вось і здалі... А п е н д ы ц ы т — Сто мільёнаў... блін... Д о к т а р — А мы ўцяклі! Б е з Д ы я г н а з у — А мы тут меркавалі... А п е н д ы ц ы т — Мы думалі... Д о к т а р — Што я збягу адзін? Г р ы ж а — Так... што адзін... Д о к т а р — Каб не было Рэгіны, Дык мне б — кранты! Рэгіна — бомба, міна! Б е з Д ы я г н а з у — Вы ў сэнсе сексу?.. Д о к т а р — Ды пры чым тут секс! С я с т р а — Што гэта ў тэлевізары за трэск?.. Т у м б а ч к а — А ён таксама ў сэнсе сексу — бомба. Д о к т а р — Краіну ўсю ўскапалі! Катакомбы! Траншэі скрозь! Акопы і равы! Б е з Д ы я г н а з у — А як там Галава? Д о к т а р — Без галавы! А п е н д ы ц ы т — Ён уляцеў, як мы?.. Д о к т а р — У тую ж лузу! Г р ы ж а — А вашу галаву мы збераглі... Во... цэлая... на месцы... Д о к т а р — Грыжа, вы Герой! Г р ы ж а — Служу Савецкаму Саюзу! (Падае Д о к т а р у галаву) Дапамагчы прыладзіць?.. Ці вы самі?.. Б е з Д ы я г н а з у — Сястра... цябе дапытваў той... з вусамі?.. С я с т р а — Палез адразу! Я і заразіла!.. Дала, каб уцячы. А п е н д ы ц ы т — Ну, ты, Рэгіна, сіла! Б е з Д ы я г н а з у да Д о к т а р а — Не прырастае?.. Г р ы ж а — Доктар, дзе ваш рот?.. Вы як прыставілі?.. Д о к т а р — Хіба наадварот?.. Адвык... Хоць так і так не прырасце... Вакцына трэба... С я с т р а — Мне на жываце?.. На спіне?.. Як даваць?.. Т у м б а ч к а — Якая бл...дзь… С я с т р а — Прафесар! Растлумачце!.. Абзываць Мяне тут будзе кожная драўляшка!.. Т у м б а ч к а — Так! Я драўляшка! Але я — не бл...дзь! С я с т р а — Прафесар! Д о к т а р — Дамы! Дамы!.. Б е з Д ы я г н а з у — Тумба, сядзь!.. (Да Д о к т а р а) Вы прапануеце клін клінам выбіваць?.. А што ж правізар ваш?.. Д о к т а р — З правізарам прамашка Яго раскрылі... Сёння замялі Яго ў Бабруйску... І зрабіць змаглі Мы, што паспелі... Карацей, вакцыну Прыгатавалі, ды ўсяго сто грам, Якія я ўкалоў… А п е н д ы ц ы т — Ну?.. Д о к т а р — У Рэгіну. Б е з Д ы я г н а з у — Не засталося ані кроплі нам? Нам загінацца?.. А п е н д ы ц ы т — Кайфу ў гэтым мала... Д о к т а р — Ну, як сказаць... Рэгіна ж запытала, Як вам даваць?.. А п е н д ы ц ы т — Дапёр! Вакцына ў ёй!.. І як уколы ў нас яна шпыняла, Так мы ў яе — шпрыцы!.. Ой, з галавой!.. Ой, хітры, доктар!.. Д о к т а р — Ды вакцыны ўсёй На ўсіх не хопіць... А п е н д ы ц ы т — Наша буравая Дастане!.. Д о к т а р — Уласцівасці губляе Вакцына ад гарэлкі, цыгарэт... Т у м б а ч к а — Ты п’еш і паліш... С я с т р а — І раблю мінет! Д о к т а р — А тут яшчэ як бачыце вы, нервы... Т у м б а ч к а — Чаму ўсё ёй адной?.. На ёй сышоўся свет?.. Д о к т а р — Гарантыя таму, хто будзе першы. Ці, можа быць, другі... Г р ы ж а — А трэці пацыент Фанерай пралятае над Парыжам?.. Д о к т а р — Калі заўгодна, так. А п е н д ы ц ы т — Куды ты, Грыжа? Г р ы ж а, выходзячы — А што мне тут лавіць?.. Надоі ў рыжай — Сто грам на двух. А п е н д ы ц ы т — Уніз пайшлі надоі... Б е з Д ы я г н а з у — А ў чым праблема?.. Нас тут роўна двое... Прафесар... я мяркую, вы з сястрою Ужо паспелі... С я с т р а — Не! Вас роўна трое. Калі таго... з вусамі... не лічыць. Б е з Д ы я г н а з у да Д о к т а р а — Не можа быць... Я не магу ўявіць, Каб шанец свой вы з ёй не скарысталі... А п е н д ы ц ы т — Вы, доктар, не разводзьце тралі-валі! Такое не ўпусціў бы і студэнт! Д о к т а р — Мог скарыстаць! Але эксперымент Павінен чыстым быць! Так прывівалі Сабе ўрачы і воспу, і чуму! С я с т р а — Сама дала б я першаму яму! Адмовіўся! А п е н д ы ц ы т — Свой шанец... нам аддаць?.. Чаму, прафесар? Б е з Д ы я г н а з у — Хоча стаць героем... А п е н д ы ц ы т — Тады нас трое... Трэба выбіраць... С а н т э х н і к, урываючыся разам з Г р ы ж а м — А я, капаць вам не перакапаць! Капаю там, а тут яны з сястрою! І здох бы там, як крот, калі б не Грыжа!.. (Да С я с т р ы) А ну — давай!.. С я с т р а — Прэч, вантуз! Ненавіджу!.. С а н т э х н і к — Вось я ў цябе свой вантуз і ўваткну!.. (Да А п е н д ы ц ы т а і ўсіх) Не падыходзь! Качан знясу лапатай!.. (Гвалтуючы С я с т р у) А ну!.. Вось так!.. А ну давай!.. А ну Ушыркі ногі, курва!.. Адцягну... Мне першаму... Акопніку... Салдату... Герою... Пехацінцу... Я вайну Прайшоў... А вы ў чацвёртую палату Схаваліся!.. І дралі ўсе адну!.. А ну!.. Дзе галава мая!?. Ну!! Ну!!! ... (Усё зрабіўшы і выходзячы) Чарга за вамі. Весялей, рабяты!.. А п е н д ы ц ы т услед С а н т э х н і к у — Ну, ты і падла, Грыжа... Б е з Д ы я г н а з у — Сукін сын... Два з трох было... Цяпер адзін?.. Д о к т а р — Адзін. Г р ы ж а — Я думаў, што ён трэці... справядліва... С я с т р а — Чаму яму па карку не далі вы?.. А п е н д ы ц ы т — Ды хто ж чакаў, што так... С я с т р а — Сантэхнік! Што чакаць?.. Цяпер лічыцеся!.. А п е н д ы ц ы т — Прыйшоў — і адвантузіў... (Да С я с т р ы) А ты чаго круцілася! На пузе, На жываце і ракам!.. Ах ты бл...дзь!.. С я с т р а — А што было рабіць мне? А п е н д ы ц ы т — Не даваць! У нас чарга! І мы культурна тут Стаім! Прафесары!.. Інтэлігенты!.. П с і х — Усім вам без чаргі на Страшны Суд. Д о к т а р — Прапала чысціня эксперыменту. А п е н д ы ц ы т — А дзе бутэлька?.. Дзе гарэлка, блін!.. Эй, скрынка з вокам? Пляшку ты затарыў?.. Т э л е в і з а р — Я тут здзічэў... Зусім адвык ад він, Ад флёру, ад жанчын у будуарах... Г р ы ж а — Папаўся на гарэлцы і на шмарах. Т э л е в і з а р, заступаючыся за Т у м б а ч к у — Не зневажаць! У ёй парода! Кроў Блакітная!.. Не вам раўняцца!.. А п е н д ы ц ы т — Ціха... Аддай бутэльку... Т у м б а ч к а — Нездарма я ў Псіха Сягоння брала кніжку пра любоў... Каханы мой!.. Т э л е в і з а р — Каханая!.. Т у м б а ч к а — Мы крэўна, Навекі разам?.. Т э л е в і з а р — Разам, каралеўна!.. Т у м б а ч к а — І ты не заўважаеш... Т э л е в і з а р — Што?.. Т у м б а ч к а — Што я Такая вуглаватая... Т э л е в і з а р — Мая Нявеста... А п е н д ы ц ы т — А ў тваёй нявесце Няма закускі?.. (Шукае). Пуста... Т у м б а ч к а — Там — душа... І я прашу ў душу маю не лезці... С я с т р а — Во рай каму... Не трэба й шалаша... Т у м б а ч к а — Палата ёсць... Т э л е в і з а р — Не!.. Я ў палац крыштальны Цябе вазьму! Там спеў нябёс харальны! Там райскі сад! Шаўковая трава!.. (Уключаецца) А, блін! Т у м б а ч к а — Што — блін?.. Т э л е в і з а р — Вяшчае Галава! Працяг будзе