Архіў нумароў:

Марыя Новікава

_____________________ Бывай, бывай, мой Год Стары… Вершы	НЯ ДАЙ ЗГАСІЦЬ НАДЗЕЮ Калі ты ступіш у абшары ночы, О, колькі болю на тваім шляху! Ірына Дарафейчук Ёсьць талент – жыць... Марыя Баравік Голас Бога: — Мой чалавек, Мой скарб і боль Мой вечны, Табе Я даў у спадчыну Зямлю. Але, каб сьвет ня страціў чалавечнасьць, Яшчэ й агеньчык Веры запалю. Калі ты ступіш у абшары ночы, Ён будзе грэць цябе сваім цяплом, Каб ты з дарогі ісьціны ня збочыў, Асьветліць шлях даверлівым сьвятлом. Маё непаслухмянае стварэньне, Каб сапраўды Маім адбіткам быў, Я даў табе стваральнае імкненьне І Таленту агеньчык запаліў. Каб на шляху сваім бяды ня зьведаў, Адрозьніць мог, што – добрае, што – зло, Я дам душы тваёй жаданьне ведаў. Так, дам табе Я Мудрасьці сьвятло. Пытаешся, дзе шчасьце і багацьце? Як жыць табе ў нядолі і журбе? Вазьмі Надзею, каб сябе ня страціць. І прыкладзецца іншае табе... Адказ Чалавека: — І я пайшоў няпростаю дарогай, Пайшоў, не наракаючы на лёс, І палымнелі ўсе дарункі Бога, Лагодзіў вушы гэты хваласьпеў. І я ня слухаў голасу сумленьня, Бо славы і вядомасьці хацеў. Я даслужыўся да вянкоў лаўровых... Ды толькі ў той пагоні за хвалой Сьвядома заглушыў я шчырасьць слова І ў пустаслоўі страціў Талент свой. Тры сьвечкі. Тры забітыя ахвяры Майго бяздум’я і жыцьцёвых драм... Даруўце мне, загубленыя мары, Агонь душы, што затушыў я сам. Стаю над цемрай, над бяздонным вірам. Застаўся крок... І тут успомніў я, Што сьвечак усяго было чатыры... І гэтая – апошняя мая. Крычала ўсё: “Згасі яе! Спазьніўся Ты пачынаць з бялюткага ліста!” У цемры сэрца ціхі блік сьвяціўся. Я ўпершыню агонь гасіць ня стаў. У ночы сэрца блік сьвятла ніцее... І голас з той далёкае пары Мне падказаў імя яго: “Надзея...” І ўсклікнуў я: – Не памірай! Гары!! Гары! Сьвяці!!! Адпрэчу ўсе сумневы! Я болей не магу ХАЛОДНА ЖЫЦЬ! І, як з нябёс магутная залева, Слоў шчырых мора хлынула з душы. І я адчуў забытае трымценьне Пякучых думак і шчымлівых нот. І зноў жывое полымя натхненьня Маю душу прабіла навылёт. Сказаў тады: – Мінае прага славы, Сьцірае час абрысы гарадоў. Руйнуюцца палацы і дзяржавы, Я іх сьвятло ў жыцьцёвы сьвет панёс. І найярчэй мая гарэла Вера. Дзіцячы позірк мой шукаў нябёс. І ў храм былі адчыненыя дзьверы, І быў на алтары жывы Хрыстос. Ды час мяне прысьпешваў у даросласьць. Агеньчык Веры мне нязручным стаў. Забыўся я пра шчырасьць і пра ўзьнёсласьць І ў спакушэньнях Веру занядбаў. Згасіў агонь, каб воск дарма ня траціць: Зацеплю зноў, калі надыйдзе час – Бліжэй да Пасхі, ці пры іншым сьвяце... І сьвечкін труп заторкнуў за абраз. Згасіў агонь, што цепліўся так квола. І больш ня браў таго я ў галаву: Жывуць жа людзі без яе наўкола, І я бяз Веры неяк пражыву... Бяз Веры... І на трон узьняў я Розум. – Усё змагу, адолею, -- рашыў. Ня ўбачыў я галоўную пагрозу: Быў розум мой пазбаўлены душы. І не было ў мяне абмежаваньня, Маральнай меркі ў сэрцы не было. І стаўся Розум сьвету пакараньнем, Бо затаптаў я Мудрасьці сьвятло. Дзе ж выйсьце? Творчасьць! Талент – мой ратунак! Я ў гэты вір нырнуў, бы ў акіян. Я выпесьціў Твой, Госпадзе, дарунак, Ды сам сябе ізноў завёў у зман. Не шкадаваў ні высілкаў, ні часу. Я адчуваў, як з кожным днём мацней Так надзвычайна, зырка, зорна, ясна Гарэла сьвечка Таленту ўва мне. Казалі: “Шапкі – прэч, прад намі – геній!” Ды вечныя Надзея і Любоў. Мінае ўсё: багацьце, шанаваньне. І я міну. І цэлы сьвет міне... І гэта адкрыцьцё было сьвітаньнем І адраджэньнем Мудрасьці ўва мне. І я сказаў: — Адкіну ўсе ваганьні, Адкрыю сэрца словам я Тваім, Твая Любоў ратуе ад зьмярканьня. Мой Божа, назаві мяне “сваім”. Пакліч мяне з глыбінь маёй цямнечы, З маёй тугі, бязьвер’я і трывог. Твая Любоў мае акрыліць плечы... Пакліч мяне, пакліч мяне, мой Бог! ...І раптам думка зыркаю маланкай Працяла адкрыцьцём мой думны дым: Калі “Цябе шукаю я ад ранку...” Якім жа, Госпадзе, я быў сьляпым!!! Ты быў са мной ад першага імгненьня, Ад нараджэньня неба і зямлі, Ад першай думкі, ад майго зьяўленьня Любоў і голас Твой ўва мне жылі! Мне болш ня страшна. Бо калі настане Мой крок апошні ў хвалю небыцьця, Зазьзяе Бог над безданьню – сьвітаньнем І зноў пакліча з цемры да жыцьця! Голас Бога: — Дзіця Маё, Мой клопат і натхненьне, Адкрыў ты найважнейшае ў жыцьці: Праз страты, горыч, праз усе цярпеньні З Надзеяй непагаснаю ісьці. Насі Яе ў душы, дзяліся Ёю, Ня дай Яе нікому задушыць. І памятай, што Я заўжды з табою, Як і Надзея – лепшы ТАЛЕНТ ЖЫЦЬ! * * * X. Den Глядзі, ужо рыхтуюць нам касьцёр: Бяздушша, зайздрасьці цягаюць трэскі. Якое аднадумства і зьліцьцё Ў жаданьні, каб Любоў гарэла з трэскам! Чадзяць, зьбіраюць плётак вугалі, У вогнішча падпіхваюць гнілушкі. Кіпяць і дзьмуцца... Прагнуць спапяліць... І велічна грымяць у калатушкі. Дарма! Агонь ня рушыць чысьціні – Згарае бруд і ападае прахам. Любоў мацнейшай робіцца ў агні, Бо ён зьядае ўсе аковы страху. Ня ўладны ён над Верай і Жыцьцём, І Праўдай той, што з болю прарастае. І мы над гэтым дымам прарасьцём. Нам абаронай – Ісьціна Сьвятая! * * * Я раскажу табе казку... І. Дарафейчук Я раскажу табе казку: – Недзе ў далёкай краіне Зоркі, што падаюць з неба, Не паміраюць, ня гаснуць, А прарастаюць у душах Промнямі слоў незвычайных. І ў той краіне шчасьлівай Людзі ня носяць у сэрцах Здраду, падман і няшчырасьць. Людзі з даверлівых сьцежак Шлюць прывітаньне да зораў. І на іх покліч праменны Зоркі зрываюцца з неба, Каб на паперы звычайнай Казкі і сны ажывалі, Каб летуценьнікаў мары Не рассыпаліся пылам, А дыяментамі зорак Тут на зямлі расьцвіталі. Клічу цябе ў тую казку. Каб пасялілася зорка І ў тваім сэрцы. Навечна. * * * Прыбраліся вуліцы ў ліхтары, Дамы закрываюць вочы. Зьнікаюць прыцішаныя двары Да ранку ў абдымках ночы. Іголкі вежаў, Мастоў гарбы, Пярсьцёнкі плошчаў... Нікога... Так, з дзённай выбаўлены журбы, Сьніць горад сябе самога. * * * Сабраў валізку Год Стары, Сівыя дні ўзваліў на плечы. Хусьцінкай памяці закрыў Увесь мурашнік чалавечы. Яму застаўся крок адзін – Апошні блік каляднай сьвечкі. І Год разгублена глядзіць, Нібы пытаецца аб нечым. Бывай, бывай, мой Год Стары, Бывай, дзядуля, назаўсёды. Ідзі ў касьмічныя віры – Ты стаў ужо мінулым годам.