Архіў нумароў:

Ганна Новік

_____________________ Закаханы вандроўнік. Вершы	* * * Пакуль ад самоты наш дах не з’ехаў, Не запрасіў лістапад у бяздонне — Куфлі вышэй! Ды каб за небяспеку, Права спяваць і пра вартае мовіць. Хай будуць дуб, І пярсцёнак, І хваля, Насіцьмем краты на сэрцы І прагу. Куфлі вышэй! Каб свабода надалей Здолела знішчыць нясцерпную смагу. Не. Палымяных параза не схопіць. Неабыякавым слоту не высніць. Куфлі вышэй! Прамяністыя, хопіць Піць малако за абстрактную існасць. Нямая белая лілея Я крэмзаў па снезе крывёй і радкамі, Святло рэзаў цемрай, а боль — цягнікамі І лёс праклінаў, што няўмольна знікае Нямая. Шукаў панацэі ад згубы ды зману, Свабоду не раз называў пробным камнем І верыў, што будзе са мной набалелая Белая. Знікаючы, ведаў: праз процьму стагоддзяў Хто-небудзь парэшткі мінулага знойдзе, Пялёсткі твае зберажэ ад завеяў, Лілея… Вадохрышча Завітвай да мяне паваражыць, Гады ў рады паверыць забабонам. Я не скажу, што праўда пахне сконам,-- Завітвай да мяне паваражыць. За крыўдай праўда, гоман за гамонам… І схлусяць карты, і прымусяць жыць. Завітвай да мяне паваражыць, Гады ў рады паверыць забабонам. Імжа і праклёны …Як жадаеш. А мне б і адвечна Нырцаваць у імжу і праклёны. Як жа далей… Маркоціцца свечка На мяжы пустаслоўя і плёну. Ліставей развучыўся на памяць, На дратах крумкачы, нібы ноты. Не шалей: хто народжаны падаць, Хай не зведае марнасць палёту. Кожнадзённым — Садом і Гамора. Вокамгненным — віно і верлібры. Абыякавым — верыць крамоле І запарваць на досвітку імбрык. Памаўчым пра спакой, і не болей. Будзь са мною адным, і не меней, Хоць душу раскрыжуе надвое Барацьба сотняў год і імгненняў. І калісьці праз сто ліхалеццяў, Сто гадоў адзіноты, сто мрояў На гасцінцы два цені прыкмеціць У імжу закаханы вандроўнік. Вокны Яны бываюць у Еўропу, І адтуль часта дзьме сівер. Бываюць чортавымі, І, як казаў адзін уратаваны, Праз іх бачна, як у пекле П’юць і закусваюць райскімі яблыкамі. І ёсць безліч такіх, Што не маюць імя Удзень, Абыякава сочаць Праз шкляныя свае акуляры. І толькі зоры, што нядаўна самі прачнуліся, Будуць гукаць іх пайменна: Акно, густоўна аздобленае ліштвамі, Акно з мармытлівым катом, Акенца, захутанае ў цюлі, Акно з водарам смажанай рыбы, Акно з песняй Маўзэра… — І не здолеюць вокны змаўчаць, І да апошняга ліхтара будуць Абменьвацца сваімі таямніцамі, Не зважаючы ні на скразняк з Еўропы, Ні на бясконцае “Будзьма!” З пекла. * * * Спажыўцы інфармацыі Патанулі у сеціве. Цені цемру абмацвалі, Ды мяне не прыкмецілі. І з дажджовымі кроплямі Цішыню смакавала я, Як пацеркамі дробнымі Яна з прыцемкаў падала. Спалі вершы і вірусы У кампутары змучаным. Вецер здзьмуць зоры сіліўся Ў абмялелыя лужыны. Згаладалымі пашчамі Хмары поўню надкусвалі, І зязюля час лашчыла У драўляным дамку сваім. Кошт цішыні …І пакуль спала шкло, Патаемна шапталіся лічбы, Вырашаючы, быць ці не быць Вечароваму змроку і снегу, – Вечарэла само. Цяжкі маятнік—змучаны клічнік— Ленаваўся раз-пораз прабіць Апусцеламу змерзламу небу. “Ты пабачыш, павер, Цішыню. Хутка скончацца жахі”, – У кавярні забытай шаптаў Антыкварны гадзіннік ля стойкі. Падаў снег за каўнер, У душу, на бляшаныя дахі. Час паволі, паціху сканаў, Не пытаючы, што і па колькі. * * * Няма крыніц спатоліць смагу. Зашмальцаваныя зняверам Ізноў напоўнілі біклагі І чорным воцатам, і белым. Няма крыжоў уславіць памяць Хмызом парослых папялішчаў. Ізноў народжаныя падаць Мяркуюць успаміны знішчыць. Няма нябёсаў для збавення. Удзень пустэчай ціснуць вочы. Напаўжывыя людзі-цені Спрадвечным светлым шляхам крочаць. Nі4ые Наша шэрае белым не будзе, Наша змерзлае цёплым не стане. На аскепкі ламаюцца людзі На мяжы цішыні і світання. Нараджаюцца з попелу здані. Напаўняюцца шэранем грудзі. Нераты… Напаўсцёртыя грані… Нічыіх хай ніхто не асудзіць. Таму На скрыжаваннях незнаёмых, Лінуўшы роспачы праз край, Знікай, Сціраючы каноны Сваёй хлусні, і край замглёны Пакінь і вечнасці аддай. Знікай! Пакуль пякельныя задумы Растуць і множацца ў крыві, Міні Без выбуху і шуму, І сёння не спазнаюць тлуму Знічоў свяшчэнныя агні. Міні. Малі багоў (жывых і мёртвых) І тых, што тут калісь жылі. Малі! Каб не балела мёртвым, Каб свет не стаў суцэльным корстам, Каб след твой сцёрся на зямлі. Малі.