Архіў нумароў:

Алесь Пашкевіч

_____________________ Сім победиши. Раман-прыпавесць	Усё знікае – нічога не змяняецца. 0 Верасень 2012 года Калі б страх ратаваў ад смерці, зайцы жылі б веч­на. Аднак бясконцыя толькі ўцёкі. Як і ў ягоным лёсе... Галоднае маленства ў акупаваным мястэчку – і ён, лапавухі хлапец з прозвішчам Заяц, падаўся вучыцца ў пранямецкую школу ды запісаўся ў Саюз вольнай моладзі: кармілі два разы на дзень, апранулі. І да сёння тыя канапляныя нагавіцы памятае... А праз сем гадоў прыехаў у сталіцу, здаў на выдатна ўступныя экзамены ва ўніверсітэт – дык тая апратка ледзь не вылезла бокам: выклікалі да асабіста на «чысцец», і выратавала толькі тое, што пра СВМ сам шчыра прызнаўся ў аўтабіяграфіі ды... не адмовіўся ад супрацоўніцтва. Словам, падціснуў вушы – і галаву ў траву. І быў залічаны на гістарычны факультэт, і адвучыўся, пазбягаючы непрыемнасцяў, і патрапіў у аспірантуру, і стаў кандыдатам навук. А тут зноў пачалі барацьбу з гісторыяй, і ён, дацэнт Мікалай Заяц, не адмаўляўся ад выкрывальніцкіх публікацый – і быў запрошаны на стажыроўку ў Акадэмію навук, абараніў доктарскую з гучнай назвай «Ідэя ўлады і народа ў развіцці рускай дзяржаўнасці ў ХVI стагоддзі», займаўся даследаваннем кнігадрукарства ды прымаў удзел у эксгумацыі пахавальні Івана Грознага. А затым узначаліў кафедру, стаў акадэмікам – і, не зважаючы на палітычнае пацяпленне, высока не скакаў. Як і падчас свайго дэпутацтва ў Вярхоўнай Думе, куды выбралі ад роднага ўніверсітэта. З парламенцкай краіна ператварылася ў прэзідэнцкую, вярталіся гіста­рычная праўда ды нацыянальная сімволіка, але... Але жыццё зноў запатрабавала «ўцёкаў» – і ад тае праўды, і ад рэальнасці. А ён ужо быў старым, ужо не мог бегчы. А галоўнае – надакучыла хавацца, прыстасоўвацца. Зайцы не жывуць вечна, бо страх не ратуе ад смерці... І ён нарэшце ўздыхнуў на поўныя грудзі ды адчуў трымценне патаемнай свабоды – але ж жыць вечна не будзеш... Даконваў дыябет, і цяпер ён – пенсіянер Заяц – без нагі. Тут нават і хацеў бы – не пабяжыш, не ўцячэш... На вакзальнай плошчы было мітусліва і шматлюдна. Ён спыніў свой ін­валідны вазок і выклікаў ліфт. Зіхоткія дзверы расчыніліся бязгучна. «Цы­вілізацыя», – хітнуў галавой і націснуў на ніжнюю кнопку. Спусціўся ў доўгі тунэль падземнага перахода, скаціўся, трымаючыся адной рукой за парэнчы, па пандусе да шкляных дзвярэй, перад якімі «цывілізацыя» і закончылася: а як іх адкрыць? Нахіліўся, адпіхнуў, але вазок ад’ехаў назад. Тое заўважыла маладжавая брунетка ў кароткай чорнай сукенцы з вер­тыкальнымі хвалямі стразаў на спіне – і прытрымала спружыністыя дзверы. Але праём быў малы, і кола некалькі разоў чаплялася за металічны стаяк. Нарэшце выкаціў і ўсміхнуўся маладзіцы: – Дзякуй, прыгажунька. Дай Бог табе здароўя. І тая ўсміхнулася, паглыбіўшы на шчочках сімпатычныя ямінкі: – Вам таксама... І пацокала на бліскучых абцасах да турнікетаў. А ён толькі цяпер зра­зумеў, што не ведае, як і дзе плаціць за жэтон ці нейкую картку. Усё, зда­валася, прадумаў дасканала, а вось гэта... – Калі ласка, праязджайце, – заўважыла ягоную зніякавеласць кант­ралёрка і адкінула ланцужок. – Ды не бойцеся, другім разам заплоціце... Маладыя людзі! – спыніла яна даўгалыгіх хлопцаў. – Дапамажыце дзядулю на экскалатары... Дадумаліся ж наверсе ільготы адмяніць... Заяц спыніўся каля краю платформы, бліжэй да аграмаднага люстэрка – каб патрапіць у першы вагон. Дыхнула прахалодай і чыгуначнай змазкай, пасля чаго з цемры насцярожана бліснулі фары электрычкі. Паміж бетонам з жоўтай паласой і вагонам – з паўпядзі прастора, адолець якую дапамог вусаты чалавек у форме машыніста метрапалітэна з моднымі зацемненымі акулярамі. – Асцярожна, дзверы зачыняюцца! Наступны прыпынак – станцыя «Лістападная», пераход на «Зарэчную» лінію, – няспешна прагучала дыктарская абвестка. Цягнік крануўся і пачаў набіраць разгон. «Вусач-машыніст» падышоў да дзвярэй – не тых, на якіх бялеў надпіс «Не прислоняться!», а амаль нябачных, у кабіну машыніста, зачыненых знутры, – дастаў з кішэні цёмна-сіняга пінжака адмысловы накідны ключ, крутануў некалькі разоў і, зірнуўшы на інвалідны вазок, незаўважна націснуў на нікеляваную ручку. Дзверына ціха зачынілася за ім. – Служба бяспекі метрапалітэна! – выгукнуў «Вусач» зніякавеламу кіроўцу. – Паступіла інфармацыя, што на лініі – п’яны машыніст. Праверка. Калі ласка, дыхніце вось сюды, – дастаў з унутранай кішэні невялікі балонік, нахіліўся над машыністам, у вачах якога выявілася неўразуменне, і нечакана пшыкнуў у твар. Машыніст было ўсхапіўся, але імгненна асунуўся, а «Вусач» адкрыў фортку, затым адсунуў беспачуццёвае цела і піхнуў рычаг хуткасці ад сябе: цягнік запаволіў рух. У той час Заяц дастаў са скуранога дыпламата, прывязанага да білца інваліднага вазка, загадзя ўключаны ноўтбук, па электроннай пошце адаслаў невялічкі тэкст – і зноў схаваў. Цягнік спыніўся. Патухлі лямпы асвятлення – і эканомна ўспыхнулі запасныя, па дзве на вагон. За шклом вокнаў знерухомела шурпатая сцяна тунэля. – Паважанае спадарства, просім не хвалявацца... – прагучаў у дынаміках спакойны голас «Вусача». – На лініі – збой электранапругі. Праз некалькі хвілін рушым зноў. Кіраўніцтва метрапалітэна выказвае свае прабачэнні. – А затым той жа голас загучаў у рацыі галоўнага дыспетчарскага пульта: – Увага! Састаў № 8 першай лініі захоплены тэрарыстамі і, замініраваны, знаходзіцца паміж станцыямі «Вакзальная» і «Лістападная». Усе патрабаванні нашай групы – на электроннай пошце Адміністрацыі прэзідэнта. Папярэджваем: з абодвух бакоў электрасастава выстаўленыя сэнсарныя відэакамеры. Пры першым выяўленні якіх-небудзь рухаў спецслужбаў цягнік з пасажырамі будзе ўзарваны! Гэта не жарт! Канец сувязі... І Чэрвень 1429 года ад нараджэння Хрыстовага Калі манах пакінуў пячору, пачало ўзыходзіць сонца. Усю ноч ён маліўся, а над зямлёй грукатала навальніца. Маланкі распорвалі неба, падалі ў марскую бездань і – атушаныя – распырскваліся па наваколлі. І тады ўзрываўся гром, стагналі зямля і горы, страшнае рэха кацілася з вышыняў – нібыта ўадначас заходзіліся тысячы іерыхонскіх трубаў ці насмерць біліся за прастору дахрысціянскія Ярыла і Зеўс. І перакульвалася неба, і расцякалася вадою па горных стромах, і нельга ўжо было зразумець, дзе ніз і дзе верх, дзе сцяжына людская, а дзе Божая, дзе ўява і дзе жыццё. Затым усё аціхла. І было чутна, як словы зліваліся з шаптаннем нястомных раўчукоў, па якіх неба сцякала ў недалёкае мора. А калі ўзышло сонца, манах-адзінец пакінуў пячору. На Афоне, ён жыў з сонцам і ветрам, сыціўся зямнымі дарамі, мацаваўся святым словам. І прасіў Бога назаўсёдна пакінуць яго тут – аднак нядаўні сон змусіў перапыніць скіт ды спусціцца ў зямныя клопаты... Дарога адабрала ўсе старэчыя сілы, але ён не адчуваў гэтага. Не адчуваў ні збітых ног, ні задубелай ад глеістай гразі тогі, ні спапяляльнай смагі. Ішоў ды ішоў, гохкаючы кіем, сунуўся ды поўз, калі строміўся горны схіл. Радаваўся дзённаму святлу, а кароткія ночы праводзіў у сонным памараку. Ды крочыў далей – аж пакуль не ўбачыў перад сабой манастырскія вароты. Сілаў узняць жалезнае кольца і пастукаць ужо не засталося. «Дзякуй табе, Божа», – вымавіў ці падумаў манах – і страціў прытомнасць. Першымі яго заўважылі рыбакі, якія прывезлі з Салонікаў муку і воск. Яны занеслі старога за манастырскія сцены, паклалі ў цень кіпарыса ды паведамілі ігумену Нілу. Калі той прыйшоў, манах ужо агоўтаўся ды радасна глядзеў на царкоўны крыж. – Брат Філафей?.. Вітаю цябе, богалюбівы сябар! Пасля нялёгкай дарогі зрабі ласку: будзь госцем у маёй келлі, – ігумен азірнуўся на маладога келейніка, каб той дапамог, але стары манах нечакана ўпаў да іхніх ног. – Эвлагітэ (Дабраславіце)! – прашаптаў ён традыцыйнае афонскае прывітанне, перахрысціўся і пачаў прасіць даравання, але словы патаналі ў перасмяглай глотцы. – О Кірыёс (Гасподзь дабраславіць), – крыху збянтэжыўся ігумен. Ён паслаў келейніка па ваду і паспрабаваў падняць старца Філафея, але той зноў лёг на зямлю і апантана зашаптаў: – Паляць цела маё грахі непагасныя, каменнямі іхнімі рукі й ногі абцяжараныя, і няма мне даравання за тое, што выпрасіў я ў Бога скіт высокі – ды пакінуў яго… Слёзы цяклі па худых шчоках, па старэчых маршчынах, па крывавых драпінах. У сівую бараду ўблыталіся некалькі сухіх лістоў айвы і алівы: пячора Філафея была ў Каруле, найвысокім і найсуровым афонскім месцы… Ігумен Ніл прысеў да старца і пачаў гладзіць ягоны хітон, правільней – тое, што засталося ад яго пасля доўгага пустэльніцтва. Філафей – ягоны папярэднік на ігуменстве, дванаццаць гадоў таму падаўся ў пустэльніцкі скіт – і з’явіўся нібыта з іншага свету... Прыбег келейнік. Хоць Філафей і не піў ужо трое сутак, але вадзе не абрадаваўся: зрабіў тры невялікія глыткі ды аддаў карэц. І, укленчыўшы, загаварыў гучней: – Як вучыў айцец Іаан, Сінайскі ігумен: пакінуўшы людскі свет, больш не дакранайся да яго, бо страсці зручна зноў вяртацца. Маліцеся, браты мае ў Хрысце, каб страсці тыя мной зноў не апанавалі… Ігумену і келейніку ўдалося ўзняць манаха з каленяў ды адвесці ў трапезную. Але і ад сціплай манастырскай ежы ён адмовіўся: – Не магу я сыціць цела, не спатоліўшы перш душу малітваю, а вочы – сузіраннем святых іконаў. Пакіньце, браты любыя, мяне ў адзінотнай малітве, а потым я распавяду вам аб прычыне майго прыходу... Філафей так і не ўвайшоў у царкву: як укленчыў перад каменнымі прыступкамі, так і сам скамянеў на ўвесь астатні дзень. Вусны дрогка шапталі словы да Усявышняга, а вочы – па-ранейшаму глыбокія і маладыя – іскрыліся слёзнай мілатою ды глядзелі некуды наперад праз царкоўныя сцены, праз час і прастору... Стук драўлянай калатухі абудзіў яго. Была сярэдзіна начы, і манахаў звалі на службу. Афон пачынаў малітву за дабрастаянне свету, і Філафей разам з усімі, але апошнім, увайшоў у храм. Усё ахутваў змрок, толькі мігцелі пад іконамі некалькі цьмяных лампадак. Але ён памятаў тут кожную пядзю… Прачыталі ўрачыстую паўночніцу, адслужылі ранішнюю з паліелеем, і калі заспявалі Херувімскую – надышоў світанак. – Кірые элейсон! – прагучала справа ад алтара. – Госпадзі, памілуй! – паўтарыў-падхапіў нізкі голас... Анішто не здольна перадаць адчуванне вечнасці і ўзнёсласці так, як грэчаскія царкоўныя песняспевы... Пасля літургіі манахі перайшлі ў трапезную, дзе з нагоды нядзельнага ранку да гарбаты з хлебам дадалі мёд, халву і тахін. Усе павольна расселіся на лавы, ігумен запрасіў у галаву стала старца Філафея, але той зноў адмовіўся ад ежы і пайшоў да ўзвышэння чытаць: у манастыры падчас трапезы гучалі жыціі святых. А затым, калі ўсе паснедалі і яшчэ раз агульнай малітвай падзякавалі Стваральніку за мілату, Філафей папрасіў слова. – Браты мае ў Хрысце, – мовіў ён ціха, – хацеў я закончыць шлях свой у пячоры пустэльніка і там перадаць дух свой літасціваму Богу. Ды спадобіў Ён мяне, грэшнага, на іншае: паслаў недастойным вачам маім сон нечаканы. Разбудзіла ў ім мяне Дабраслаўная афонская апякунка і Усяшчодрая роду нашага заступніца Маці Божая ды сказала: «Не спі, чалавеча! Глянь, не світанак на ўсходзе разгараецца, а полымя душагубнае». І паглядзеў я на ўсход, і сэрца маё анямела. Убачыў я сцены Царгорада ў агні дымным, а над Храмам Саборным – двух галубоў. У дзюбе ў белага – пшанічны колас. Чорны ж б’е яго люта, і з коласа не зярняты выпа­даюць, а словы Божыя. І ўпала першая сцяна канстанцінопальская. І зноў стукнуліся галубы, і другая сцяна абвалілася. І трэці раз стукнуліся – і знікла сцяна Верхняга горада. І гром трубны загучаў нада мной. І ўбачыў я, як вадой вуліцы запаўняюцца, як рушыцца купал саборны, а на алтар белы голуб падае. «Ідзі і раскажы», – казала Апякунка Нябесная, і ўбачылася мне, як у полымі словы Божыя гараць – кнігі Святога Пісання... – па трапезнай прабег трывожны ўздых, і старац узвысіў голас: – «Ідзі і раскажы», – паўтарыла Валадарка Цноты, і ўбачыў я, як увайшла Яна ў агонь, і выйшла непашкоджанай, і паклала на ваду кнігу, і сказала: «Вось цела Сына майго». І разгарнула кнігу, і перст свой да радкоў прыклала, і сказала: «А гэта кроў Ягоная»... – старац памаўчаў і закончыў: – Пасля таго сну і спусціўся я са скіту свайго. І не стамлюся прасіць вас, браты любыя, аб малітвах да Бога літасцівага, каб дараваў мне зыход мой... Ён перахрысціўся і памкнуўся было выйсці з трапезнай, але манахі кінуліся, перабіваючы адзін аднаго, распытваць, што абазначаюць тыя нябесныя знакі. – А тое, што чакаюць народ Хрыстовы новыя выпрабаванні, – Філафей наблізіўся да ігумена, паклаў яму на плячо сваю дрыготкую руку, пранікнёна паглядзеў у вочы ды падрахаваў: – Пройдзе два разы па столь­кі, як я пакінуў наш манастыр, і Царгорад, Канстанцінопаль, захопяць чужынцы. І ты, добрапрыстойны брат Ніл, мусіш ехаць да патрыярха і папярэдзіць яго аб небяспецы. Не ўваскрэснуць таму, што не памерла. Але цела Божага ад крыві Ягонай адлучаць нельга. У Канстанцінопалі захоўваецца найбагацейшы скрыпторый. Не дай яму знікнуць! Ратуй слова Збаўцы! – Брат Філафей... – голас ігумена задрыжэў. – Разам і ў малітвах, і ў справах клапаціцца аб тым будзем. – Не наканавана таму збыцца, – прачула ўсміхнуўся афонскі старац. – Праз сем дзён Усявышні пакліча мяне на суд свой строгі... *** Верасень 1429 года Сонца гарэла над святой гарой, і каб не мружыцца, ігумен Ніл насунуў на сівыя бровы востраканечны куколь выцертага схімніцкага хітона. Чорная тканіна, сшытая зверху над галавой, разрэзы на рукавах – усё сведчыла пра строгасць і пакору абранага жыцця, адасобленага ад свету... Бераг адплываў далей і далей, а Ніл не мог адарваць ад яго свайго блакітнага позірку. Што было ў ягоных вачах, у якіх адбівалася вада і неба, смутак і надзея? Што, акрамя малітвы, было ў ягонай душы? Калі адышоў да Бога старац Філафей, у манастырскай царкве заплакала ікона Божай Маці «Троеручыца», а нараніцу пасля пахавання старца ў келлю ігумена ўляцеў белы голуб: сеў на падваконне і не варушыўся ўвесь час малітвы... І тады ігумен вырашыў адправіцца ў Канстанцінопаль да патрыярха – распавесці пра Філафееў сон ды папрасіць святой парады. Афон з карабля ўжо здаваўся невялікай даланёй – толькі заручальны пярсцёнак хмаркі завісаў над гарой. Там – падумалася ігумену – і злучалася неба з зямлёй. ...Яшчэ ў язычніцкія часы на паўвостраве ўзвышалася пазалочаная статуя Апалона, а на гары быў ягоны храм. І само месца звалася Апаланіядай. Пазней там узвялі храм Зеўса, якога па-грэцку звалі Афос (Афон). Цяпер жа і да заканчэння свету той край з нябесным спалучаны імем Маці Божай. Калі яна плыла да Лазара Чацвёрадзённага на Кіпр, на моры раз’юцілася бура – і карабель прыбіла да скалістага афонскага берага. Гавораць, калі святая Марыя ступіла на яго, статуя Апалона павалілася... – Дык ці будзе, ойча, у нас добры ўлоў? – спытаў ігумена старэйшы рыбак (напрыканцы шляху збіраліся закідваць невад – каб прадаць рыбу на канстанцінопальскім рынку). Ігумен Ніл усміхнуўся, правёў даланёй па мяккай барадзе і мовіў: – Я ж не варажбіт, чалавеча. Нікому са смяротных не дадзена знаць пра жыццёвую лоўлю. На тое ёсць вечны лавец душаў – Бог наш нябесны. Папрасіце ласкі Ягонай – і будзе вам улоў... Яшчэ тры разы вынырвала з марскіх глыбіняў і атухала ў паружавелай вадзе вераснёвае сонца, пакуль іхні карабель скінуў якар на дно бухты Залаты Рог. Кажуць, выспа – вароты Басфора – нагадвае галаву арла. Арол з дзвюма галовамі – герб Усясветнай Канстанцінопальскай Патрыярхіі і цяперашняй імператарскай дынастыі Палеалогаў. У даўнія часы грэкі-каланісты заснавалі на выспе горад Візантыя ў гонар свайго правадыра Візанта. Затым ён стаў новай сталіцай Рымскай імперыі і назваўся Канстанцінопалем – у памяць пра першага хрысціянс­кага імператара Канстанціна Вялікага. З Рыма, Афінаў, Эфеса ды іншых гарадоў сюды звозілі лепшыя скульптуры, каштоўныя рукапісы ды таленавітых архітэктараў. Прайшла пасля таго тысяча гадоў, а прасолены Мармуровым морам ды ўсушаны высокім сонцам горад выглядаў маладым і бадзёрым. Як і раней, сцякаліся на форум – рынкавую плошчу – гандляры і купцы, узвышаўся над засмяглай у спёцы зелянінай і квеценню Букалеон – імператарскі палац, за ім – жоўтыя каменныя сцены цырка, тэатра, ніжэй, уздоўж пыльных выпетраных вулак – двух-трохпавярховыя дамкі з аркадамі, грамадскія лазні, якія ледзь не ўсутыч ляпіліся да старой гарадской сцяны. Цяпер жа горад пераліўся і праз тую, і цераз новую сцяну: яго абаранялі ўжо тры рады каменнай цвержы з глыбокімі забраснелымі ірвамі перад кожнай і дзевяноста шэсць вартавых вежаў. І сем абшытых тоўстымі металёвымі лістамі брамаў. Калі стомлены дарогай ігумен з дапамогай келейніка спускаўся ў лодку, штось бліснула ў ягоных вачах. – Хвала Табе невымерная, Нябесны стваральнік, – прашаптаў Ніл і перахрысціўся. На асмужаным даляглядзе вынырнуў пазалачоны купал Святой Сафіі. Толькі напрыканцы трэцяй варты1 афонскі ігумен патрапіў у Верхні горад. Патрыяршы спраўнік запрасіў у гасцёўны пакой, дзе манахі – Ніл і ягоны келейнік – маглі памыцца і адпачыць з дарогі. – Яго Вялікасць Боская Усесвяцейшасць Архіяпіскап Канстанціно­пальскі-Новага Рыма і Усясветны Патрыярх, – паведаміў ён, развітваючыся, – зможа прыняць вас пасля вячэрні. Службу ў Святой Сафіі яны аніяк не маглі прапусціць – калі б нават раскрыліся нябёсы над Вечным горадам і загулі трубы іерыхонскія. Келейнік наведваў храм упершыню, а ігумен Ніл у свае маладыя гады быў ягоным дыяканам – ды таксама адчуў першасную акрыленасць ад сузірання велічных сценаў. Унутры яны, як і падлога, да самага мазаічнага ўзвышша пакрытыя прыроднымі роспісамі мармура з белымі, бірузовымі і вогненна-карычневымі вертыкальнымі разводамі... Вось і Харалагін, дзве­ры, праз якія можна выйсці на каменны пандус і дабрацца на верхнюю галерэю – нібы на нябачных крылах узняцца да залачоных архангелаў і зверху ўвабраць у дрыготкую душу храмную прастору... Аграмадны купал, які – здавалася звонку – уціскаў святыню ў грэшную зямлю, унутры на далонях двух нефаў выглядаў лёгкім і ўзлётным. Можа – ад сонечнага вянка ўрэзаных у яго авальных вокнаў, можа – ад гонкіх узалочаных фрэсак, можа – ад высозных калонаў, а можа – ад намоленых слоў, што гучалі пад тым купалам і ўжо не месціліся ў храме. Але ім, малітоўным словам, было прасторна ў манашскіх душах, якія ў час гэтай вячэрні таксама ўзнімаліся да нябеснага купала... – Эвлагітэ! – ігумен упаў на калені, калі патрыярх увайшоў у свой трон­ны пакой – пераапрануты, у простым падрасніку. На галаве замест сферычнай клабукі была белая скуфія. – Бог дабраславіць, мой дарагі брат! – адказаў патрыярх і таксама ўкленчыў перад госцем. – Думаў, ужо й не пабачу тваю мудрую сівізну. Яны абняліся і прыселі на лаву, прыстаўленую ўздоўж сцяны з высокім арачным акном. Леваруч ад іх на пакрытым дарагім дываном узвышэнні стаяў залачоны трон з аксамітнай падушкай і доўгімі кутасамі. Патрыяршы трон ніколі не пуставаў: на ім месцілася кніга старадаўняга рукапіснага Евангелля ў залатых вокладках. Па абодва бакі трону – гліняныя вазы-гаршкі з доўгімі пальмавымі галінамі. Просты ж драўляны сталец патрыярха быў пад узвышэннем, але ўладыка сеў побач з госцем. – Ці добрай была дарога? І як цячэ жыццё Божае на Афоне? – Хвала Богу, і дарогі, і жыццё нашае добрыя, – пачаў Ніл – і спыніўся, не ведаючы, як падступіцца ў размове са сваім клопатам, але патрыярх нібыта адгадаў ягоныя думкі: – Аднак бачу пакутнае ў вачах тваіх: гавары. – На дванаццатым годзе чорнага скіту адкрылася нашаму старэйшаму брату Філафею відзежа нябесная: Маці Божая паказала яму бой двух галубоў, чорнага з белым. І ўбачыў брат наш Божы... смерць Канстанцінопаля і разбурэнне Святой Сафіі... – ігумен сполашна перахрысціўся і адвёў ад патрыярха вочы. Праз акно ў залу запаўзалі першыя вечаровыя цені. Бліснула пад нізкімі промнямі астылага свяціла залатое акаймленне Евангелля на патрыяршым троне – і адлюстравалася ў блакітных зрэнках ігумена. – Гавары далей, – загадаў-папрасіў патрыярх. Ігумен уздыхнуў, нярвова скрыгатнуў зубамі – ажно зварушыліся аб­ветраныя жаўлакі – і прадоўжыў: – Апякунка Нябесная спусцілася ў агонь высокі, у якім гарэлі словы Божыя – кнігі Святога Пісання... «Ідзі і раскажы», – загадала Валадарка Цноты старцу Філафею, і ўбачыў ён у тым сне, як выйшла Бязгрэшная з агня, і паклала на ваду кнігу, і сказала: «Вось цела Сына майго». І разгарнула кнігу, і перст свой да радкоў прыклала, і сказала: «А гэта кроў Ягоная»... Патрыярх устаў, прайшоў да трона, укленчыў перад Евангеллем: – Госпадзе, Божа мой! Ты паставіў зямлю на цвёрдых асновах: не пахіснецца яна векавечна! – прашаптаў словы псалма і, не паварочваючыся да ігумена, спытаў: – І як брат Філафей тлумачыў сваю відзежу? – Загадаў адпраўляцца да Вашай Усесвяцейшасці і папярэдзіць аб небяспецы. «У Канстанцінопалі захоўваецца найбагацейшы скрыпторый, – мовіў. – Ратуйце і пашырайце слова Хрыстова. Цела Божага ад крыві Ягонай адлучаць нельга»... – І якім чынам ратавацца Святому гораду? Мне, можа, ігумен, пайсці да імператара і папрасіць яго новую сталіцу заснаваць, калі гэтай вы смерць прарочыце?! – у словы патрыярха ўпляталіся ноткі абурэння: – Канстанцінопаль цяпер як ніколі моцны. Рыхтуецца Фларэнційскі Сабор і падпісанне царкоўнай уніі з Рымам... І туркі цяпер аслабленыя: Цімур-мангол на Анкары надоўга сілу з іх выбіў. Успомні, як восем летаў таму Мурат Другі насмеліўся напасці на Канстанцінопаль – і што з таго сталася?! – патрыярх трывожна памаўчаў, падышоў і зноў прысеў да ігумена: – Ідзі з Богам, браце Ніл. Дзякуй за расповед. Адпачні, колькі трэба, ды вяртайся мацаваць веру Хрыстовую ў душах манашскіх... Яны расцалаваліся і развіталіся. ...А ноччу ў патрыяршы сон увайшла сумная Нябесная Апякунка. У правай руцэ яна трымала раскрытую вогненную кнігу, а левай гладзіла канстанцінопальскага ўладыку і шаптала: «Вось цела Сына майго». І кнігу бліжэй падносіла... «А гэта кроў Ягоная», – і пераставала гладзіць, і праводзіла пальцам па радках. І адышла ў вогненную сферу, адкуль яшчэ доўга чуліся Ейныя словы: «Рабі, Іосіф, што засведчана... Перад ранкам пакажацца табе трэці знак»... Яшчэ да ўзыходу сонца патрыярх упаў ніцма перад іконаю Маці Божай і доўга маліўся, а калі ўстаў, святло ўжо разыходзілася па храме. Там яго адшукаў спраўнік – хацеў паведаміць пра нейкі клопат, але ўзрушана застыў, прыкрыўшы рукою рот. Патрыярх неўразумела нахмурыўся, але служка нават не варухнуўся: як прыкіпеў вачыма да іканастасу. Азірнуўся патрыярх – і яго як дзідай працялі: упершыню заміраточыла старадаўняя ікона Божай Маці... Ён зноў кінуўся перад ёй на калені і ўмольна зашаптаў: – Апякунка Нябесная! Злітуйся і дапамажы нам, грэшным... Выратуй і зберажы!.. – па яго сухіх шчоках пабеглі слёзы. Затым звярнуўся да спраўніка і папрасіў дрыготкім голасам: – Пакліч сюды афонскага ігумена... Але той, правёўшы ноч у малітве, як толькі прагучала першая варта – рушыў са сваім келейнікам да карабельнай прыстані. Там яго і адшукаў спалоханы спраўнік. І вось ігумен – зноў у троннай зале. – Сядай, браце, на маё месца, – паказаў яму патрыярх на свой сталец, – а я, грэшны і сляпы, буду каля ног тваіх літасці прасіць, – і ўкленчыў перад ігуменам. Той усё зразумеў і асунуўся-звяў каля патрыярха. Яны абняліся і плакалі, не маючы сілаў на словы. І слёзы былі іхнімі словамі. Так і сядзелі: адзін насупраць другога. – Што яшчэ распавёў брат Філафей? Што сам аб тым думаеш? – Думаю, што храм унутры кожнага з нас, і калі ёсць вера – аніводзін вораг яго не разбурыць. А ў кожнай душы павінна быць слова Божае. Думаю, – ігумен натхнёна зірнуў патрыярху ў вочы, – святую Канстанцінопальскую бібліятэку небяспечна захоўваць у адным месцы... – Прапануеш перавезці скрыпторый? – Так, часткова. Падзяліць на тры траціны – і ў спакойнае месца, пад апякунства братоў праведных... «Чаму сонца асвятляе ўсю зямлю? – казаў нам брат Філафей. – Бо вандруе па ўсім свеце. Так і святыя кнігі павінны асвятляць усе землі Гасподнія. Асабліва тыя, дзе мала святла»... Зноў доўга маўчалі. – І яшчэ... – абудзіўся ігумен. – Варта шырыць Евангелле й словы апос­талаў ды святых айцоў Царквы Хрыстовай. Некалі пры патрыярху Фоцію квітнела вялікая школа перапісчыкаў. Дзейнасць яго вучня асветніка Канстанціна-Кірыла ад балгараў да русаў увасобілася ў літарах і словах. І ўжо хутка дзень, калі святую кнігу будзе мець кожная авечка Хрыстовая... Патрыярх неўразумела апусціў бровы, а ігумен патлумачыў: – Святло веры Хрыстовай шырыцца па ўсім свеце, і перапісчыкі ўжо не могуць, не паспяваюць задаволіць кнігамі нават святароў новаўзведзеных цэркваў. Не хапае пергамена, не кажу ўжо пра танчэйшы велен... – і Нілавы вочы раптам заззялі: – Мы павінны даць кніжнаму слову новае жыццё! Бровы патрыярха апусціліся яшчэ ніжэй. – Так, новае! – ігумен Ніл аглядзеўся наўкол, узняўся (за ім – і патрыярх) ды падышоў да глінянай вазы, асцярожна павярнуў яе, прымружыў вочы: – Так, вось... – ён пастукаў пальцам па ганчарнай метцы-таўру. – Вось знак адціснуты, а не напісаны. Гэта – новае нараджэнне і знака, і слова. Патрыярх стаяў каля ігумена, слухаў, але – было відаць – мала што разумеў. – Ці яшчэ... Вашая Свяцейшасць, колькі разоў вы прыкладалі на булы й пасланні сваю патрыяршую пячатку? – Дык хіба ж тое злічыш? – Вось! – узрадаваўся ігумен. – А цяпер уявіце, што пячатка мае памер кнігі – гэта ж колькі старонак за адну варту адціснуць можна! Тысяча пісцоў з тым не справіцца! Патрыярх змуліў вусны, прыгладзіў акуратна падрэзаную бараду, а ігу­мен працягваў: – На тое мне нядаўна наш малады манах паказаў, брат Максім. Ён прыйшоў на Афон аднекуль з прыморскай Сербіі і паслушнікам выціскаў алей з маслінаў. Аднойчы падклаў пад вінт аліўні гліняную дошку і стварыў на ёй крыжы Гасподнія. Прынёс да мяне і кажа: «А на іх месцы могуць літары быць. А замест гліны – пергамен ці папера!»... Пасля службы яшчэ доўгі вечар і бяссонную ноч прагаварылі патрыярх з ігуменам. Вырашана было павялічыць колькасць перапісчыкаў скрыпторыя і падзяліць старадаўнюю бібліятэку на тры часткі. А вось куды выпраўляць? І хто будзе ахоўваць? – Колькі ў тваім манастыры манахаў? – раптам як пра нешта ўспомніў патрыярх. – Акром тых, хто ў скітах, трыццаць два... – З табой, значыць, трыццаць тры? – Так, – ігумен яшчэ не разумеў прычыны пытанняў. – Вось, нават і ў гэтым – сімвалічна... – патрыярх устаў і паклаў на плячо ігумена руку. На пярсцёнках завесяліліся адлюстраванні свечак. Ігумен таксама памкнуўся ўстаць, але патрыяршая рука спыніла яго, і позіркі абодвух сустрэліся: – З нябеснай дапамогаю Госпада нашага Ісуса Хрыста, са святою падтрымкаю Маці Ягонай Вечнадзевы Марыі наракаю аб стварэнні патрыяршага манашскага брацтва, клопатам якога навекі стануць зберажэнне і пашырэнне Евангельскага слова і кніг царкоўных. У іх наш пачатак, і канец, і аднаўленне. «На пачатку было слова, – вучыў святы апостал Ян, – і Слова было ў Бога, і Слова было Богам»... – на хвілю запанавала продумнае маўчанне. Патрыярх перахрысціўся і закончыў: – Веру ў промысел Божы, які, брат Ніл, спадобіў цябе. Быць табе магістрам брацтва, і называцца яму адсюль і навекі ў гонар любімага Хрыстовага вучня апостала Яна... *** 1453 год Ганец з Канстанцінопаля дабраўся да афонскага манастыра роснай чэрвеньскай ноччу. Манах-брамнік правёў яго да ігумена, а калі пачуў навіну – выпусціў з рук паходню... – У мяне пасланне ад патрыярха, – прахрыпеў змучаны ганец. Ягоны твар быў пакрыты брудам ды потам і ў цьмяных усполыхах свечак здаваўся васковым. Доўгія валасы збіліся ў пасмы, сцягнутыя на ілбе вяроўчынай. Вочы пасля доўгай коннай дарогі – марскі шлях быў перакрыты – патухлі. – Горад гарадоў Візанцій памёр... «І зацьміліся сонца і паветра ад дыму... І з дыму выйшла саранча на зямлю, і дадзена ёй была ўлада...» Ганец не дагаварыў – галава хітнулася, і ён цяжка зваліўся на каменную падлогу. Пакуль паслушнік і манах-брамнік вярталі яго ў прытомнасць, ігумен, мружачы павекі, прачытаў пасланне патрыярха Афанасія, які тры гады таму ўзышоў на святы сталец. «Брат мой любы ў Хрысце, дабраслаўны Ніле! Хай вечна будзе з табою Божая мілата!.. У гэтыя страшныя дні, калі руйнуюцца святыя сцены Канстанцінопаля, калі іншаверцы захопліваюць нашыя храмы і забіраюць хрысціянскія жываты, пішу табе гэтыя апошнія свае радкі... Будзем маліць Збаўцу ўмацаваць веру нашую... Бо ў Бога не застанецца бяссільным аніякае слова... Любы браце, рабі тое, на што дабраславіў цябе святой памяці патрыярх Іосіф! Можна знішчыць храм на зямлі, але слова Божае ў целе нашым застанецца! Нагадваю наказ апостала Пётры: «...быццам толькі што народжаныя немаўляты, палюбіце чыстае малако слова, каб ад яго ўзраслі вы дзеля выратавання»... Вераю Хрыстовай выратуемся! Амаль усю ліберыю вывезлі мы да аблогі горада ды захавалі там, дзе ўмоўліваліся з табой. Візантыйская Сафія рушыцца, але застаюцца яшчэ тры ейныя сястры, узведзеныя ў гонар і ў славу Госпада нашага Ісуса Хрыста ў Кіеве, Полацку і Ноўгарадзе. Хай Нябесная Апякунка дапаможа табе й братам-янітам здзейсніць задуманае і перадаць ім Слова Ягонае... А я малю Божага заступніцтва на паству нашую ды застаюся з ёй і базі­леўсам...». Агоўтаўся ганец і пачаў прагна есці прынесены хлеб. Запіваў квасам і вінавата хаваў галодныя вочы. А затым загаварыў: – Туркі абклалі горад напачатку вясны. Войска султана Мехмеда ў сто разоў перавышала імператарскае. Султан запатрабаваў здаць горад – і наўзамен паабяцаў усім жыццё. Імператар адказаў ягоным пасыльным: «Аддаць табе Горад немагчыма ні мне, ні каму іншаму. Духам адзіным усе памром па волі сваёй і не пашкадуем жывата свайго»... Першы наступ мы адбілі, але турэцкі флот увайшоў у Залаты Рог. Быў страшэнны абстрэл з бамбардаў... І другую хвалю вытрымаў Канстанцінопаль, але вораг прабіў сцяну перад брамай Святога Рамана. Ноччу пачалася апошняя атака, бясконцая, у некалькі накатаў. Фанатыкаў ятрылі дэрвішы. Мехмед кінуў у бой янычараў... Яны захапілі Ксілапорту – падземны ход замка. І – як здані Апакаліпсіса – накінуліся на нас ззаду... Калі раніцай у сталіцу ўвайшоў султан і аддаў загад перарабіць Сабор Сафіі ў мячэць, каля ейных сценаў яшчэ дабівалі раненых і палонных... Ігумен і манахі перахрысціліся. – Як завуць цябе і хто бацькі твае? – спытаў ігумен. – Максім. Бацькі з-пад Спарты... – Што ж, Гасподзь выпрабоўвае веру нашую... – як аб нечым іншым уголас падумаў ігумен і ўздыхнуў: – Ідзі адпачывай з цяжкай дарогі. А мы з братамі памолімся. Ідзі... Праз паўмесяца да Афона даплыў карабель пад сцягам двухгаловага арла Палеалогаў. Некалькі вояў-генуэзцаў, абаронцаў Канстанцінопаля, дабраліся на лодцы да берага і распавялі манахам пра апошнія хвіліны імператара, які сустрэў сваю смерць з мячом на гарадской сцяне. Каля сотні хрысціянаў з рэштай імператарскай сям’і – дзесяцігадовая пляменніца Зоя з цёткамі – змаглі прабіцца да прыстані і выйсці ў мора. Генуэзцы перадалі ігумену Нілу апошнія словы патрыярха: ідзіце ў народы візантыйскай веры. Папрасілі харчоў ды вады і вярнуліся на карабель. Іх чакала дарога ў Фракію... Восенню трыццаць манахаў афонскага брацтва янітаў пасля трохдзённай малітвы выправіліся пад ачолам айца-магістра Ніла ў свой першы місіянскі паход. Іх ахоўвалі генуэзцы, якія на тым жа адбітым у янычараў караблі паспелі вярнуцца да Святой гары. Пераадолеўшы марскія хвалі і пакручастыя балканскія дарогі, яны аб’ядналіся са сваімі братамі-янітамі ў гарыстым балгарскім манастыры Белы, дзе месціўся святы схрон – Канстанцінопальскі скрыпторый-кніжніца – і паплылі да Крыму. Перазімавалі ў Судацкай крэпасці і, калі з рэкаў сышоў лёд, з дапамогай тамтэйшага дзясятніка-павадыра падаліся па Дняпры да кіеўскай Сафіі. Адтуль, пакінуўшы частку святых кніг і некалькі перапісчыкаў, да наступнай зімы дабраліся да Полацка, дзе і закончыліся зямныя дні сямідзесяцісямігадовага айца-магістра Ніла. Перад паходам, які ён назваў кніжным шляхам з грэкаў у варагі, Ніл склаў з сябе ігуменскія абавязкі, але манахі адмовіліся абіраць на яго месца іншага – і малітоўна запрасілі стаць манастырскай апякункай Божую Маці. Ніл развітаўся з братамі-янітамі на высокім беразе Дзвіны, наклаў на кожнага крыж Хрыстоў, узняў у неба свае блакітныя вочы і прашаптаў: – Мацуйце і пашырайце нашую справу, Богам дадзеную. А затым нізка пакланіўся. – Чую званы Божыя... – былі яго апошнія словы. Па хартыі янітаў кожны павінен быў пасвяціць у брацтва трох наступнікаў. Ніл прывёў у яго трох Максімаў: Максіма Серба (які падаўся з місіяй на радзіму ў землі Зеты1), Максіма Спартанца (ён, колішні патрыяршы ганец з Канстанцінопаля, прыняў на Афоне манашскі пострыг) і перапісчыка-тлумача Максіма Грэка. Апошні застаўся ў Кіеве... 1 1963, 1969 гады Мікалай Заяц бачыў такі твар ужо другі раз у жыцці: нібыта яго пакруцілі ў пральнай машыне, а затым, перасушаны, папрасавалі. Ніводнага мімічнага руху! Нават вочы – як пацягнутыя пакостам, як масліны ў воцатным расоле... І размова пачыналася аднымі й тымі ж словамі. Напачатку гэта было ў загадчыка кафедры, праз некалькі дзён пасля абароны кандыдацкай. – Даручэнне, Мікалай Сымонавіч, маецца... па тэме Вашай навуковай працы. – І зрэнкі-масліны ўздрыгануліся. – Лекцыйную нагрузку перакінем на зіму, а тут трэба пастарацца, бо – самі разумееце – запыт зверху. Інструкцыі – на месцы... І вось ён – упершыню «за сцяной», у самым што ні ёсць «сэрцы Радзі­мы». Паўз Палац з’ездаў уся іх група – сем чалавек – пад пажаўцелымі прысадамі цопае моўчкі і неяк насцярожана. Праваруч – Успенскі сабор, усыпальня мітрапалітаў і патрыярхаў, злева – званніца Івана Вялікага з дзвюмя зіхоткімі цыбулінамі-купаламі. Самая высокая пабудова Крамля. Кажуць, там звон – у шэсцьдзясят пяць тон... Нарэшце і іхняя мэта: Архангельскі сабор. Сустракае сваёй некалі белай сіметрыяй – як разгорнутая напалам кніга. А паветра саленавата-церпкае... Можа, ад недалёкай рэчкі за сцяной? І ў галаве – усё, што можна было нашкрэбці ў гістарычных крыніцах... Яшчэ пры браце Аляксандра Неўскага Міхаіле Яраслававічы тут збудавалі драўляную царкву ў гонар архангела Міхаіла. Пры Іване Каліце вырас каменны храм, як сведчаць летапісы – у знак удзячнасці за ратаванне Масковіі ад голаду. Каліту першым і пахавалі пад зводамі яшчэ незавершанай святыні, якая стала ўсыпальняй маскоўскіх князёў. А ў пачатку XVI стагоддзя храм зноў перабудавалі. Пачаліся рэстаўрацыі, апошняя з якіх планавалася на іхніх вачах... Будаўнічыя рыштаванні абхоплівалі сабор, і калі ён нагадаў Зайцу разгорнутую кнігу, дык усё разам цяпер выглядала як закратаваны манускрыпт. І расчытаць яго – няпростая работа, даручаная міністэрствамі культуры і адукацыі іхняму «зводнаму археалагічнаму калектыву» пад кіраўніцтвам прафесара Фёдарава. ...Вузкія шчыліны вокнаў, цяжкі, выцягнуты з усходу на захад простакутнік сценаў... Нейкі незвычайны ўрачыста-жалобны настрой (лічылася, што апякун сабора архангел Міхаіл быў правадніком душаў у царства вечнасці). Ну а храм, падумалася Зайцу, – «кантрольна-прапускны пункт» на той свет, праз што і даставалася яго сценам за ўсю гісторыю. Як адзначана ў летапісах, у 1450 годзе падчас навальніцы ў храм патрапіла маланка, а роўна праз чвэрць стагоддзя «внутри града» адбыўся пажар. У 1505-м князь Іван Васільевіч загадаў наогул разабраць старую царкву і закласці новую. Ды памёр. І сцены сабора, якія дастаялі да гэтых дзён, узводзілі ўжо пры ягоным сыне Васіліі Трэцім. «Курыраваў» будоўлю міланскі архітэктар Алевіз Фразін, які сачыў за ўзвядзеннем усяго каменнага Крамля. У вайну з Напалеонам французы выкарыстоўвалі храм як кухню ды казарму. Пакралі залатыя аклады, а з іканастасаў рабілі лаўкі ды ложкі... Таму зноў даводзілася аднаўляць унутранае ўбранства. У 1917-м сабор пашкодзілі пры абстрэле Крамля і праз год зачынілі. Цяпер жа, пасля адкрыцця тут музея, распачалася чарговая рэстаўрацыя – ужо знешняга выгляду помніка. Іхнім жа «надзелам» быў ніжні ярус з пахавальнымі крыптамі… З кожнай хвіляй незвычайны трунак узнёсласці й жалобы запаўняў Зайцава цела, трунак, які апошні раз даводзілася піць ці не ў дзяцінстве, калі ў цэркаўку яго вадзіла бабця... Як усё даўно – і адносна блізка... Толькі змрочна, пуста ды хрыплае рэха пад нагамі і за парэпанымі калонамі... Толькі аніводнага ўсполыха васковай свечкі і пахне застарэлай цвіллю, як у закінутым склепе... І вось ён, ужо кандыдат гістарычных навук Заяц, зноў адрываўся ад рэальнасці і пераставаў бачыць сваіх калегаў... Галоўная святыня сабора – ікона Міхаіла Архангела. Злева ад Царскіх Варотаў – ікона Божай Маці «Дабрадатнае неба», ва ўвесь рост у яркіх вогненных промнях, як ілюстрацыя да Янавага Адкрыцця: «И явилось на небе великое знамение: жена, облеченная в солнце; под ногами Её луна... И родила она младенца мужеского пола, которому надлежит пасти все народы жезлом железным...». Жэзлам жалезным – паўтарылася ў ім, калі цугам – адзін за адным – дайшлі да ранніх фрэсак з сюжэтамі прыпавесці пра багатага і Лазара на сценах у дзяканніку ніжняга яруса, яруса, дзе ўладкаваная ўсыпаль­ня Івана IV Васільевіча, празванага Грозным1... Усыпальня першага маскоўскага цара, які пашырыў дзяржаўную тэрыторыю. Яго пахавалі тут, пад сцёртымі плітамі падлогі, і парэшткі яго – сярод сарака шасці белакаменных плітаў у бронзавых футаралах з раслінным арнаментам і надпісамі вяззю. Эксгумацыя труны Івана Жахлівага – і ёсць мэта іх незвычайнай «экс­педыцыі». – Значыць так. Паўтараю яшчэ раз: асаблівая ўвага – на дадатковыя прадметы. Адзначаем усё, што падобнае на кнігу ці не з’яўляецца часткамі трупа... – нагадвае «навуковец у штацкім», намеснік начальніка N-га ўпраўлення КДБ... Бронзавае наверша ўскрылі лёгка, а вось пліта паддавацца не хацела. Зламаўся адзін з дамкратаў, і на падлогу пачала выцякаць жаўтавата-іржавая жыжка. Давялося падымаць пачаргова з бакоў – і падстаўляць драўляныя кліны. Большыя, яшчэ большыя... Шэрхлы скрып, нібыта хтось ідзе па падсохлым імху ці пяску. Адчуванне не з лепшых у гэтай напампаванай электрычным святлом мёртва-каменнай прасторы. Як чыесьці крокі... Распавядалі, што да крыпты Івана Жахлівага прыходзіў Сталін: пастаіць з незапаленай люлькай, моўчкі паківае галавой – і марудна назад. Адна рука за спіной, другая, з люлькай, спераду... Нарэшце і сама труна – як царкоўная рáка, пакрытая срэбнымі плас­цінамі. – Асцярожна. Не выпусціце джына... – жартоўна шэпча «навуковец у штацкім», калі спрактыкаваныя археолагі мякка ўзнімаюць вечка. Шаравата-шэрхлыя косці аддзеленыя ад хрыбта... Узнімаюцца-мацуюцца толькі шэсць верхніх рабрын, якія амаль пяць стагоддзяў таму прыкрывалі ўладарныя грудзі... Правая рука, правільней, тое, што ад яе засталося, нібыта надломленая і падсунутая пад «спіну». На ёй, а таксама па вертыкалі шкілета – фрагменты пашарэлай тканіны. Косткі ступняў павернутыя ў адзін бок і ўпіраюцца ў сценку труны. Прафесар Фёдараў манатонна дыктуе пратакол-стэнаграму эксгумацыйнага агляду. На акулярах мітусяцца электрычныя ўсполахі. «Навуковец у штацкім» далікатна пастуквае пазногцем па чэрапе (асіс­тэнт-археолаг тупа глядзіць на свой пэндзаль) і рэзюмуе: – А яшчэ моцны... Затым яго лоб моршчыцца: – Што гэта?! – паказвае пальцам на іржавы ланцуг з вялікім крыжам. – Перад смерцю ў сакавіку 1584 года цар Іван Жахлівы прыняў схіманашскі пострыг з імем Іона... – нібы чытаючы, выгаварыў на запытанне Заяц і нечакана адчуў, як ногі пачалі мякчэць. Спіне стала холадна, па ёй прабег вогкі сівер... Закрыў вочы – а перад ім зноў лямпачкі. Адна, дзве, тры... – налічыў пятнаццаць. Праз хвілю яны памутнелі і перасталі рэзаць зрэнкі. Пад тонкім шклом колбаў – чамусьці не спіралькі, а... косткі. Столь захісталася, і лямпачкі пачалі падаць-біцца. Толькі чамусьці не ў шкляныя аскепкі, а ў белы пыл... Як мука. Мука ад змолатых костак... – Ясна! – выводзіць яго з памараку «навуковец у штацкім». – Акрамя ланцуга, іншых прадметаў у труне няма. Працуйце далей! – і ўпэўнена падаўся да выхаду. Падчас тых раскопак у Архангельскім саборы пад салеяй і заходняй часткай былі выяўленыя фрагменты муроўкі яшчэ XIII стагоддзя. Новыя ж сцены храма ўзводзіліся з белакаменных блокаў, падлога высцілалася з цэглы і керамічных плітаў з жоўтай і зялёнай палівай. У эксгумаваных царскіх касцях хімічным аналізам было выяўлена ана­мальнае перавышэнне іртуці – у 24 разы. – У тыя часы яна была лекамі. Іртуццю ад сіфіліса лячыліся... – пагаварылі ў лабараторыі і зрабілі адпаведнае заключэнне, якое, як і ўсе матэрыялы працы эксгумацыйнай камісіі, засталося засакрэчаным... Тое было ў 1963-м. І вось праз шэсць гадоў перад ім, ужо доктарам навук, зноў той жа выраз твара: як перакручаны ў пральнай машыне, перасушаны і папрасаваны. Без аніводнага мімічнага руху... Толькі твар ужо не загадчыка кафедры, а прарэктара па навуцы. І зрэнкі-масліны ўжо як выцвілі... – Маем, Мікалай Сымонавіч, запрашэнне на міжнародную навуковую канферэнцыю. Тэма – блізкая Вашым штудыям. Вырашылі вось камандзіраваць за мяжу. Толькі ёсць адна акалічнасць... – прарэктар павярнуў галаву да мужчыны, які дагэтуль моўчкі сядзеў скрай стала і якога напачатку Заяц нават не заўважыў. – Пазнаёмцеся. Субачаў Віктар Аляксандравіч. Зрэшты, Вы з ім ужо знаёмыя… Ён дапаможа з некаторымі ўстаноўкамі. Ну а я, прабачце, мушу ісці. Залікі... прымаю. Жадаю поспехаў. У тую ж хвілю Заяц пазнаў чалавека за сталом – «навукоўца ў штацкім»... – Мікалай Сымонавіч, Вы даўно былі на моры? – інтрыгуюча пачаў Субачаў. – Даўно. Яшчэ студэнтам у будатрадзе. На Чорным... – А вось цяпер Адрыятыку пабачыце! – абрадавана працягнуў нечаканы суразмоўца. Паляціце ў Сацыялістычную Федэратыўную Рэспубліку Югаславія. У горад Падгорыца. Ёсць такі ў Чарнагорыі... – Субачаў паклаў рукі на стол і агледзеў пальцы. – Акрамя даклада і знаёмства з сусветнай гуманітарнай навукай просім Вас... Як бы гэта прасцей сказаць? – ён адхіліўся да спінкі крэсла і ўважліва паглядзеў на Зайца. – Словам, справа такая. Па інфармацыі нашых архівістаў, некалі ў Маскву з Канстанцінопаля ад візантыйскага імператара была прывезена і падорана частка старадаўняй бібліятэкі. Сярод іншага – інкунабула... рукапісная кніга Евангелля ад Яна. Унікальная гістарычная каштоўнасць. Маю на ўвазе не духоўная там... царкоўная... Сімвалічная каштоўнасць. Казалі, яна нейкую цудадзейную сілу мела... Дайшла інфармацыя, што яе Івану Жахліваму ў труну паклалі. Аднак – самі бачылі… Аказваецца, тую кнігу яшчэ пры жывым цары выкралі і хацелі пераправіць з Масквы на востраў Патмас, дзе нібыта апостал Ян і пісаў тое евангелле. Але не давезлі. Караван захапілі туркі, а кніга... – Субачаў мякка пастукаў пазногцямі па лакіраванай сталешніцы. – Кнігу тую выратавалі манахі і схавалі ў адным з чарнагорскіх манастыроў. Адшукаць яе след – Вашая асноўная задача. Мабыць, у гэты час твар Зайца выявіў найрэдкае і неапісальнае здзіў­ленне, бо высокапастаўлены прадстаўнік КДБ ніякавата крактануў і ўсміх­нуўся: – Разумею, што нечакана... Але прычына ўсяго нашага мерапрыемства на паверхні: Візантыя канула ў Лету, а Масква стала другім Канстанцінопалем. – У ягоным голасе пачалі з’яўляцца металёвыя ноткі: – Гэта на іншым узроўні высвечвае нашую місію ў справе яднання некалі хрысціянскіх народаў. Дае, так сказаць, паўнамоцтвы на першынства ў славянскім свеце. Ідэалагічны, так сказаць, імператыў. А старадаўняя кніга, калі хочаце – своеасаблівая грамата на тое. У кабінеце пафасна забомкаў гадзіннік. Субачаў наструніўся і падагульніў: – Вось, у асноўным, і ўсё. – Падняў з падлогі на стол чамаданік-дыпламат, з узнятым настроем шчоўкнуў замочкамі і выклаў тонкую каленкоравую папку. – Тут тое-сёе з сабранай інфармацыі. Аднак, – ён далікатна ўсміхнуўся, – перакананы, што Вы і так аб многім ведаеце. Як аб тым схіманашскім пострыгу Жахлівага... – і пасля невялікай паўзы закончыў ужо наспех і казённа: – Праявіце, калі ласка, усю адказнасць. Пра тое, што аб гэтым аніводная іншая душа не павінна ведаць, нагадваць, думаю, не варта. І яшчэ... Калі спатрэбяцца нейкія кансультацыі з боку багаслоўскага, тэалагічнага – вось тэлефон памочніка патрыярха. Дапамогуць у любы час... ...Тэатральныя рухі сцюардэсы... З тыгрыным рыкам турбіны пажыраюць «газу». Нярвовыя стыкі пліт на бетоннай «узлётцы». Зацяжны надрыўны разбег. Добра, што не пашкадаваў у аэрапорце каньяка... Незразумелая далёкая сіла адрывае ад зямлі – як некалі зробленыя дзедам арэлі, і ўсе роздумныя трывогі: што там? як там? – застаюцца ззаду, не паспяваюць за самалётам. І вось – традыцыйная смактулька «Узлётная», нечаканая марознасць у салоне, узбітыя плантацыі бавоўны ў ілюмінатары... І непланаваны сон. Ажно да самай пасадкі, калі пад табой – мутная аправа іржава-бірузовых гор, як праз малы акуляр бінокля ўбачаныя змейка-дарога, чырвонагаловікі дамкоў, рознакаляровыя лáткі палеткаў, укроп дрэў... Усё раптам мітусліва пачало большаць, разбягац­ца і ўцякаць... Надзьмутая гума гохкае на разагрэты бетон – і можна адшчоўк­нуць папружку... Аэрапорт «Београд». Пашпартны кантроль, дарога да чыгуначнага вакзала... Усё ж добра, што ў Маскве яго ўладкавалі на самалёт, а не кінулі прарываць дзяржаўныя межы ў вагон цягніка – з перасадкай у Празе. Аднак на вузкім пероніку ў Падгорыцы яго ніхто не сустракаў. Хоць і было дамоўлена… Сноўдаюць людзі – хто з валізамі, хто з кветкамі… Вярнуўся назад да вагона, перашкаджаючы дабірацца да выхаду іншым пасажырам, трывожна стаў збоку і зноў пачаў разглядваць мінакоў. «Господар Зец – СССР», – прачытаў на белым аркушы... Стоп, Зец... Па-сербску «Заяц»... – Добар дан! Канферэнцыя ў Падгорыцы? – Так, добро дошлі! Прафесар Богдан Янкавіч, – знаёміцца даўжэзны маладзён у джынсавых шортах ды памаранчавай майцы і пераходзіць на расійскую, зрэдку блытаючы націскі. – Рады вас бачыць. Калі ласка, пойдзем да машыны... Белая айчынная «Застава», у багажнік якой ледзь змясцілася сумка, ганарліва фыркае сінім воблакам, але бяжыць бадзёра. Праз апушчаныя вокны ўрываецца салёна-падсушаны вецер і мякка гладзіць твар. – А я ўжо думаў сам дабірацца, бо не адразу даўмеўся, што Зец – гэта я, Заяц... – Ох... – ледзь не прытармазіў чарнявы даўгун Янкавіч, рукам якога і нагам яўна не зашкодзілі б лішнія дэцыметры салона. – Прашу прабачыць... Так, прозвішчы не перакладаюцца! Гэтую паперку мне далі ў сакратарыяце дэканата. Не крыўдуйце... – Ну што вы?! Наадварот – пачуваюся сваім!.. – Заяц усміхнуўся і раптам загледзеўся на казачны краявід справа: гара (ці скала?), прывязаная-прыфастрыгаваная да зямлі (ці да неба?) дрэвамі, зрывалася да фіялетава-бірузовага возера, гарэзна кружляла разам з дарогай... А ў вадзе юрліва купалася сонца (ці вада – у сонцы?)... – Прыгожа... – прашаптаў госць, на што шафёр радасна хітнуў маладжавай галавой (на выгляд яму каля сарака) – і паддаў «газу»... Ягоны даклад быў на пленарным пасяджэнні. Заяц і падрыхтаваўся, і стараўся – як ніколі: і нечаканка ў звароце, каб захапіць увагу залы, «антытэза – тэза» і гэтак далей. Ён гаварыў пра ролю кнігі ў развіцці чалавецтва, пра славянскіх друкароў Скарыну і Фёдарава. – Вось першыя асноўныя цуды свету… – Заяц упэўнена падняў да аўдыторыі далонь і пачаў загінаць пальцы, – монатэізм, кола, палёт чалавека ў космас і... кніга! – Калі ён задумваўся, на адкрытым ілбе з раннімі залысінамі выяўлялася глыбокая вертыкальная баразна-маршчына, а доўгія бровы ўзнімаліся рымскай пяцёркай – як у савы. Заяц усклаў рукі на канты трыбуны і пасля невялікай паўзы закончыў: – А кніга можа стаць і міжнародным сімвалам. Сімвалам яднання, братэрства, грамадскай візітоўкай. Такой, як скіпетр, сцяг... Вось, напрыклад, інкунабулы Візантыйскай бібліятэкі. Некаторыя з іх пасля падзення Канстанцінопаля былі перададзеныя Палеалогамі ў Маскву. Прыкладам – Евангелле ад Яна. Як сведчылі прадстаўнікі княжскай дынастыі Негашаў, яна затым перахоўвалася ў чарнагорскіх манастырах. Дык вось уявіце сабе... – Заяц адышоў ад трыбуны і наблізіўся да першых шэрагаў залы. – Калі б гісторыкі, архівісты адшукалі яе – яна б стала сімвалам-сцягам усяго славянства ад гэтых югаслаўскіх гор да гор Урала!.. Пытанне яму было зададзена толькі адно: «Чаму сярод цудаў духоўна-інтэлектуальнага развіцця чалавецтва Вы не назвалі адкрыццё сонечнай сістэмы?». – Гелеацэнтрызм, на маю думку, не зрабіў каардынальнага ўплыву на культуру. Ну круціцца зямля вакол сонца ці не... Чалавек бачыў, як штовечар яно, сонца, хаваецца-«памірае», а пасля начы зноў нараджаецца. Гэта і адкладвала ў ягонай псіхалогіі адбітак... Адлюстравалася ў міфалогіі і фальклоры... У перапынку многія падыходзілі да яго, хвалілі за даклад, але – аніводнага, нават ускоснага намёку пра кнігу Евангелля! Ну хай там замежнікі, немцы ці французы, якія й чуць аб ёй не чулі... Але ж тутэйшыя, сербы, чарнагорцы?.. Вечарам было застолле. Мора традыцыйнай ракіі, каньяка, лікёра «Горкі ліст»... Любіў Заяц гэтую справу, але стрымліваўся: хто яго ведае, як там абернецца? Усё ж – замежжа... Назаўтра працавалі асобныя секцыі, і ён пайшоў на «Культуру і гісторыю Балканаў». Паслухаў даклад прафесара Янкавіча аб ролі нацыянальнай паэзіі ў станаўленні сербскай дзяржаўнасці, яшчэ з дзясятак карацейшых выступаў – і пасля кава-паўзы пайшоў у гатэль адпачыць. Зранку былі запланаваныя экскурсіі: цеплаходам у Бока-Каторскі заліў, на Скадарскае возера і ў Цэціньскі манастыр. На выбар. Зразумела, ён выбраў апошняе: там захоўвалася старадаўняя бібліятэка. І вось – напаўпусты (большасць удзельнікаў канферэнцыі падалася да мора) «Ікарус» хутка адлічыў паўсотню кіламетраў ад Падгорыцы і завіляў па вузкіх вуліцах Цэціні. Гарадок быў заліты сонцам і пахам пераспелай смоквы. Старанна злепленыя з камянёў дрымотныя сцены манастыра. Да глянцу нацёртыя падэшвамі прыступкі. Прахалода і мядовы бляск абразовых акладаў дзеючай царквы... – Не хочаце, гасподар прафесар, пабыць каля машчэй святога Пятра? – вывеў з задуменнасці ціхі голас Янкавіча. – Так, дзякуй. У невялікім пакоі пад белымі зводамі сценаў перад авальным акном стаяла рáка. Над ёй – тры сціплыя абразы. Манах у чорнай рызе і дзве бабулькі ў чорных хустах укленчылі перад мармуровым узвышэннем. Янкавіч перахрысціўся, за ім аўтаматычна і Заяц. «Ну вось, – падумаў, – савецкі навуковец, камуніст… Бачыў бы хто з нашых...» Затым яны сядзелі на каменнай лаве пад ценем невядомага дрэва з тоўстымі і прадаўгаватымі – як рыбы – лістамі і чакалі астатніх. – А багатая бібліятэка ў манастыры? – як скрозь дрымоту спытаў Заяц. – Так. – Калега загадкава апёк яго зіхоткімі зрэнкамі. – Але візантыйскага Евангелля ад Яна там няма... У апошні дзень канферэнцыі Янкавіч запрасіў Зайца да сябе на вячэру – у прыгожы белы дом пад чырвона-рудаватым дахам. Разам з ім тут жыў і стары бацька – прафесар гісторыі. Невялікага росту, сухі, сівыя бровы і вейкі, але пад імі – жвавыя каштанавыя вочы. Абрадаваўся госцю, пахваліў, што пакланіліся Пятру Цэціньскаму. Гаварыў па-расійску амаль без акцэнта, толькі зрэдку ўстаўляючы сербскія словы: – З ім, святым Пятром, і вашай краінай – цэлая гісторыя. Калі падмацуецеся і захочаце паслухаць старога, магу распавесці... – і з чвэрць гадзіны ў цяністай прахалодзе гучаў ягоны лаўровы голас: – Святы Пётар Цэціньскі, наш цудатворац і дзяржаватворац, вучыўся ў Пецербурзе, а потым ужо як архімандрыд адправіўся быў да царыцы Екацярыны прасіць дапамогі свайму праваслаўнаму народу. А царыца яго не прыняла... Затым яго рукапалажылі ў Карлаўцах у сан архіярэя Чарнагорскага, на што быў атрыманы дазвол аўстрыйскага імператара. І зноў падаўся Пётар да сваіх мацнейшых братоў, братоў па духу і веры – з просьбай аб падтрымцы, але князь Пацёмкін загадаў яго выгнаць з Пецербурга. Гарэтніка ўкінулі ў паліцэйскую павозку і гналі дзень і ноч без спачынку да самай мяжы – як ліхвяра, а не архіярэя. Маўляў, які архіярэй без дазволу русійскага Сінода? Вось як! Нібыта не ўсё агульнае пад Божым небам і не аднолькавую сілу мае... – стары зморшчыў лоб і часта заміргаў вачыма, кашлянуў, глынуў астылай гарбаты і працягнуў: – А калі вяртаўся Пётар, на Чарнагору напалі туркі, скадарскі візір Махмут-паша Буш1. Шмат людзей панішчылі. Разрабавалі Цэціньскі манастыр. І былі голад і холад, і елі кару дрэў ды малолі на муку карэнне і траву жучэніцу... І не было падтрымкі ад русійскага праваслаўнага брата. – Прабачце, а ў якім гэта было годзе? – перапыніў Заяц. – У 1785-м. Напрыканцы, словам, XVIII стагоддзя. – Стары зірнуў на наструненага сына і памякчыў свой тон: – Ну Вы ж, я думаю, не будзеце крыўдаваць на маю крытыку палітыкі русійскага царызму? Яна ж цяпер ва ўсёй савецкай гісторыі выкрываецца... – зірнуў уважліва, хоць і далікатна, зноў глынуў гарбаты. – Дык вось, туркі яшчэ двойчы напрацягу некалькіх гадоў нападалі. І абраны мітрапалітам святы Пётар у Бога заступніцтва прасіў. І перамаглі Буша і ягонае войска. – Старэйшы Янкавіч памаўчаў і дадаў як штось выбаленае: – Не разумею я і еўрапейскую, і русійскую палітыку... Што ёсць нашыя Балканы? Гэта апошні рубеж-бастыён праваслаўя, славянства, калі заўгодна. Зямля, прыціснутая з поўдня нястомным ісламам, а з поўначы – змораным каталіцызмам. Аслабеем мы – заўтра ваяўнічы іслам увойдзе ў надувену... пыхлівую Еўропу! Скорымся мы – і хто са славянскіх народаў падзякуе і паверыць багатай і моцнай Русіі? – Прабачце, наколькі ведаю, Расія і раней не забывала пра югаслаўскія народы... Цар Павел Першы падараваў згаданаму мітрапаліту Пятру ордэн Святога Аляксандра Неўскага, і ў часы вайны з французамі дапамога была... – нібыта апраўдваючыся, згадаў Заяц. – Так, хто ж аспрэчвае. «І раней не забывала...». Не буду пра недалёкае – пра спрэчкі Сталіна і Ціта. А тады, пры святым Пятры, русійскую імперыю напалеонаўскі петао... певень дзюбнуў! Вось і закруціліся. А ў той час святы Сінод Русійскай царквы прызнаў мітрапаліта Пятра гультаём, які ўчыніў «цяжкія грахі»: пры ім, маўляў, манастыры апусцелі і паства паменела. Нібыта не вайна тое зрабіла... А яшчэ – прысланыя з Русіі кнігі ён, маўляў, не чытаў і, ратуючы свой народ ад голаду, заклаў нейкія манастырскія багацці купцу з Бокі… – Добар дан! Я бачу – у нас госці? – перад сталом з’явілася – прыйшла з працы – стройная загарэлая маладзіца. – Богдан! Тата!.. Ну што гэта за пачастунак? Пачакайце, я зараз прыгатую... Пакуль штось апетытна смажылася і сквірчэла, малодшы гаспадар змяніў тэму гаворкі: – Прафесар Заяц цікавіцца штампаваннем кніг... то бок друкам. Наогул, гісторыяй інкунабул. У прыватнасці, візантыйскім Евангеллем ад Яна. – А, Еван’елле по Йовану?! – абудзіўся стары Янкавіч і, звёўшы выцвілыя бровы, спытаў: – А вы штось чулі пра брацтва янітаў? – Не давялося... – Яго стварылі пад патранажам візантыйскага патрыярха афонскія манахі. Іх мэтай было захаванне і распаўсюд Божага кніжнага слова. У наш час падобную місію выконваюць Гедэонавыя браты. Якраз яніты доўгі час і перахоўвалі згаданае Евангелле... – А потым з пляменніцай Палеалога прывезлі ў Маскву, адкуль яно патрапіла на тэрыторыю Югаславіі? – не стрымаўся Заяц. Вочы старэйшага Янкавіча звузіліся. Ён задуменна змуліў, нават прыкусіў тонкія вусны: – Так, калі быць больш дакладным – сюды, у Чарнагору. – І стары, нібыта штось успомніўшы, перакінуўся на іншае: – Дык вось, архіярэі русійскага Сінода і абвінавачвалі мітрапаліта Пятра, што ён тое цудадзейнае Евангелле прадаў купцу з Бокі Каторскай. А калі атрыманыя сродкі пайшлі на ежу галодным дзецям?! Што можа быць важней здароўя душы хрысціянскай? Урэшце, мітрапаліт жа не прадаў сваю веру ці слова Божае... – Ну так... – падтрымаў яго Заяц і нечакана перапытаў: – Дык усё ж ён прадаў тое Евангелле? – Ды хто ж яго цяпер ведае? – праз насцярожную паўзу паціснуў плячыма старэйшы Янкавіч і працягнуў: – Не разумею я мітусні вакол той кнігі. Евангелле і Евангелле. Вунь іх цяпер колькі сучасным друкам размножана! І ўсе яны аднолькавую сілу маюць, бо праз аднаго Хрыста дадзеныя. – Так, – зноў пагадзіўся Заяц і, узрушана варухнуўшы галавой, спытаў: – А чаму менавіта евангеліста Яна абралі сваім патронам афонскія кніжнікі? – Бо якраз ён, – старэйшы Янкавіч нібыта чакаў гэтага пытання, і твар яго радасна змяніўся, – якраз ён, хоць і быў непісьменным, першым атрымаў дар духа Святога: абвясціў тое, чаму іншыя тры евангелісты спачатку не навучылі. Ён гаварыў пра ўцялесненне Слова: «І Слова стала плоццю». – А чаму Яна называюць любімым вучнем Ісуса? – распытваў далей Заяц. Старэйшы Янкавіч усміхнуўся: – Цудныя дзеі твае, Госпадзе... Толькі не крыўдуйце, калі ласка... Я і прысніць не мог, што савецкі прафесар, хутчэй за ўсё камуніст, выявіць такую глыбокую цікавасць «опіумам народа», як называў рэлігію Маркс... У Госпада, дарагі дружа, усе дзеці з паствы ягонай любімыя. Сярод іх – і святы евангеліст Ян. Ён, калі хочаце ведаць, родзіч Хрысту... Яго пляменнік. Так! Іосіф меў ад першай жонкі сямёра дзяцей: чатырох хлопчыкаў і трох дзяўчынак: Марфу, Эсфір і Саламію. Саламія нарадзіла Яна. А затым Іосіф заручыўся з Марыяй, ад якой з Божай таямніцай і нарадзіўся Хрыстос. Да ўсяго, святы Ян, пра якога Вы спыталі, згадваецца ва ўсіх Евангеллях як адзін з самых набліжаных да Госпада апосталаў. На тайнай вячэры ён першы, прыхінуўшыся да грудзей Хрыста, спытаў: «Госпадзі, хто выдасць цябе?». А затым, пасля ўкрыжавання Ісуса, ён быў высланы царом Траянам за абвяшчэнне слова Гасподняга на выспу Патмас, дзе і прадыктаваў святое Дабравесце-Евангелле... – Ну вось... – перад імі з’явілася чарнявая гаспадыня, а з ёй – пахкая цім’янам, лаўрам, біберам і ўсемагчымымі ўсходнімі зачынамі смажаніна. – Ой, забыла... – Прыгажуня мітнулася і выставіла на стол літровую бутлю каньяка мясцовай маркі «Рубін» – з выявай на ружова-фіялетавай этыкетцы ледзь не старадаўняй «Пагоні» – вершніка-віцязя на кані перад развалінамі ну рыхтык Наваградскага замка, толькі ў руцэ вершніка замест мяча – напоўнены кубак, ці чаша па-сербску... – Прашу ў гонар нашага госця іспіты здравіцу! – закахана ўсміхнуўшыся жонцы, прапанаваў малодшы Янкавіч. – Прабачце, гэта замнога... – паспрабаваў аднеквацца Заяц і адставіць напоўнены келіх, на што пачуў ад гаспадыні шчыра-гарэзнае: – Ды што Вы, пасля гэтага нават за руль садзіцца можна!.. – Так-так! – далучыўся і старэйшы Янкавіч. – Садзіцца можна, толькі… не ехаць. Гэта я як кіроўца з вялікім стажам – і дарожным, і каньячным – сведчу. Выпілі, смачна закусілі. – Так-так… – старэйшы гаспадар зноў пасур’ёзнеў. – Вы не крыўдуйце, прафесар, калі што-кольвек з маіх расповедаў не да душы прыйшлося… – Ды не… Чаго ж? – Рознае, самі знаеце, і цяпер, і раней рабілася… – і праз напружаную паўзу: – Я Вам на развітанне адну прытчу-прыпавесць хачу нагадаць – пра вялікі стол, састаўлены з меншых. Удзельнікі застолля праз некалькі чарак перасталі чуць, а потым – і слухаць адзінага зазывалу. Дык вось: у кожнага стала павінен быць свой тамада. Чаго, відаць, урэшце прычакаюць і наша, і ваша дзяржавы… – Янкавіч колка-ўважліва зірнуў на госця – і зноў узняў келіх: – За тое і прапаную тост-здравіцу!.. II 1493 – 1547 гады З падзеннем Канстанцінопаля нібыта зямля перавярнулася пад нагамі афонскіх манахаў. Яны нястомна малілі Госпада ўразуміць іх і выявіць святыя знакі. Але – ці не бачылі, ці не заўважалі, ці іх – не было. І манахі – хто не звязаў свой лёс з янітамі – падаваліся ў скіты. Афонскія манастыры амаль пуставалі. Балела ад таго ў Максіма Грэка душа, і ён дзякаваў Богу за тое, што мае магчымасць аддаваць свае сілы на пашырэнне Ягонага слова. Манах за некалькі гадоў працы ў Кіеўскай лаўры перапісаў сем кніг і з многімі дапамог у перакладзе. Ён ужо звыкся са сваім новым месцам, зжыўся з ім, як некалі – з Падуяй і Фларэнцыяй, дзе вучыўся, і толькі ў мяккіх снах, забываючыся над кніжнымі радкамі і старонкамі, зрэдку вяртаўся на радзіму – вось як у гэтым, з высокай сакавітай травой, вінаграднікам за спіной, дарогай... доўгай дарогай... якая выбегла з вады ў лес... стары пагудасты лес з вялікімі невядомымі яму дрэвамі... белымі, халоднымі... і дарога белая, ажно забалелі вочы... – Эвлагітэ! – нечакана пачулася над спіной, і ён абудзіўся. Яшчэ неўразумела – між сном і явай – усхапіўся над залітым воскам прыстолкам, перахрысціўся і адказаў: – О Кірыёс... Гасподзь дабраславіць... І збянтэжыўся, убачыўшы перад сабой брата-яніта, земляка па Афоне, свайго аднаіменца – Максіма Спартанца, у чорным хітоне, з накінутай на плечы авечай скурай. – Вось я і адшукаў цябе. Збірайся... Інак, які прывёў госця ў келлю, пакланіўся і выйшаў. А яны доўга не маглі нагаварыцца. Пачутае аніяк не супакойвала кніжніка-Максіма – свет і сапраўды пераварочваўся: у Рыме пануе нямецкае войска, Свяшчэнная Імперыя спрачаецца з Францыяй за свецкую ўладу... І аскепкі дынастыі Палеалогаў, пасля таго, як Венецыянскі сенат нагадаў маскоўскаму ўладару аб ягоных правах на спадкаемства візантыйскага тытулу, вырашылі падацца на ўсход. Між тым князь маскоўскі Іван ІІІ нібыта прымаў імператарскага пасла і пагадзіўся на саюз з Максіміліянам супраць ісламу, але развязаў вайну з ляшскімі хрысціянамі... А цяпер рых­туец­ца да жаніцьбы з пляменніцай Канстанціна Зояй Палеалог і пагадзіўся прыняць герб Візантыйскай імперыі – двухгаловага арла. І вось ён – брат Максім – з’явіўся сюды ў суправаджэнні брата нябожчыка-базілеўса Фамы Палеалога і будучай імператрыцы Зоі, а ў пасажным абозе – з паўсотні старадаўніх манускрыптаў. – ...А яшчэ маскавіты жадаюць пашырэння царкоўных кніг візантыйскай традыцыі, і таму – збірайся і ты, цёзка брат-Максім, у новую вандроўку. Вось табе і ліст нашага магістравага заступніка аб тым... – закончыў госць. Вось табе і дарога... Белая, аж вочы коле. Снегу насыпала столькі, што здавалася, ён не растане і за ўсю вясну. А яшчэ – мароз і сіберны вецер, ад якіх слаба ратавалі авечыя скуры ды збітыя на санях буданы-балаголы. Калі коні стамляліся, абоз спыняўся ў больш-менш сцішным месцы. Сані расстаўлялі кругам, у цэнтры распальвалі вогнішча, грэлі ў катле штось паесці, затым – калі былі не ў стэпе – прыцягвалі некалькі сухастоінаў, звычайна елак, і падпальвалі. З людзьмі радаваліся цяплу і коні, дромна іржалі, нібыта ўрываючыся ў манатонныя размовы манахаў. – ...Дык ці скора яна, тая Масковія? І ці праўда, што тамтэйшы базілеўс, ці князь па-іхняму, не дачакаўся патрыяршай булы і загадаў называць сябе імператарам, царом? – пытаў, энергічна паціраючы далоні, Максім Спартанец. – Ці не было тое заявай на візантыйскую спадчыну? – Пабачым, – спакойна ўздыхнуў Максім Грэк і схаваў у накладную кішэню ружанец – келейны, не на сто «зярнят»-напамінаў пра малітву Ісусаву, а на тысячу, з большым кожным дзясятым «прыпынкам». Кукаль манах апусціў на спіну і прыгладзіў свае наравіста-кучаравыя, з русым адценнем валасы. – У Кіеве ад манашства я многа чаго чуў... Ён, маскоўскі князь Іван, прысвоіў сабе тытул гаспадара ўсяе Русі, гэтым самым заявіўшы сваё права на Кіеў і Полацак. Невядома, што будзе з вольнымі гарадамі Псковам і Ноўгарадам. Але чалавеку – чалавечае, а Богу – Богава. – Манах узняў сваю прадаўгаватую галаву, адкрыўшы востры коўцік, і назіраў, як ад вогнішча адрываюцца і кружляюць у паднеб’е ігрыста-ружовыя матылькі-іскрыны. – Эх, раней мы і не чулі пра тую Масковію, а цяпер вось даводзіцца снягі да яе церці, – уздыхнуў, калупаючыся дручком у вуголлі, малады і дужы прыслужнік Зоі Палеалог Сілуан, сын канстанцінопальскага ліцейшчыка. І без таго аграмадны, у накідках-скурах ён выглядаў волатам. Толькі дробны, крыху ўзняты нос сведчыў пра яго добры і мяккі характар. Зноў уздыхнуўшы, Сілуан нечакана згадаў: – Я калі ў кузні бацьку дапамагаў, у самы санцапёк, марыў, бывала, каб у лёдзе паляжаць, а тут вось... – Кароткі век чалавечы, як і ўсялякай дзяржавы, акрамя Нябеснай, – не адрываючы вачэй ад агня, загаварыў Максім Грэк. Гарачыя языкі ўсполыхаў адлюстроўваліся ў ягоных валошкавых зрэнках і, здавалася, вось-вось расплавяць іх. – Я прачытаў некалькі летапісаў і хронік аб тым краі. Розных. Масква нараджалася як калонія, заснаваная русамі ў чужой фінскай зямлі. Яшчэ два-тры стагоддзі таму Масковія гарэла ў братазабойчай вайне паміж нашчадкамі Уладзіміра Манамаха. Юрый Даўгарукі ачоліў войска-калонію і падаўся на паўночны ўсход шукаць новыя землі. Ішоў той дарогай, па якой і мы: праз лясы, між ложаў Дняпра і Волгі... Падпарадкоўваў сабе іншыя плямёны. І збудаваў паходны лагер перасяленцаў, які і стаўся Масквой... Затым, як Божае пакаранне за пралітую кроў – доўгае нашэсце арды. ...Дагарэла вогнішча. Зыркае яшчэ вуголле насыпалі ў катлы і глыбокія жалезныя місы, паставілі ў вазы: яшчэ з гадзіну-дзве будуць леціць-грэць. Запрэглі коней – і санны караван выбраўся з прылеску ды зноў пасунуўся заснежанай поймай ракі. Сонца – як аграмадны мандарын з афонскага саду – завісла злева ад іх і, здавалася, не спяшыла заходзіць за ледзяны небакрай, баючыся абмарозіцца. А як прыгожа некалі, думалася Максіму Грэку, яно садзілася ў фіялетава-малочныя хвалі – нібыта няўцерп было, перагрэтаму, нырцануць у марскую прахалоду... «Чаму сонца асвятляе ўсю зямлю? Бо вандруе па свеце, – згадаліся словы прападобнага брата Філафея. – Так і святая кніга павінна асвятляць землі Гасподнія...». Раптам успалашыліся коні. «Ваўкі! Ваўкі-ы-ы!!!» – закрычалі ззаду. Максім Грэк адхінуў скураную апону і адразу ж убачыў іх: доўгая зграя гонкіх шэра-чорных звяроў злятала са снежнага ўзгрыўку наперарэз ягоным саням. Два ўпрэжаныя конікі нярвова захраплі, заматлялі прыўзнятымі галовамі – і рванулі ўбок, далей ад ікластай зграі. Дзесьці пад імі і снегам рака нечакана падала ўніз. Водны парог быў нябачны пад снегам, хоць і не замерзлы. – Стой! Сто-ой!!! – роў на коней вознік, а на возніка – праваднікі з абозу. Гохнулі некалькі пішчольных стрэлаў, і ў той момант палазіна саней натыркнулася на штось цвёрдае (камень?), сані рэзка віхнуліся набок, штосьці пад імі хруснула – і Максіма абдало марозным агнём. Ён хапіў паветра – і ледзь не захлынуўся вадой. Узняў руку, зачапіўся за апону і паспрабаваў прыўзняцца – ды зноў уваліўся ў марозны кіпень. Затым чыясь моцная рука сціснула ягоную – і выцягнула на свет Божы... Спалоханыя коні, паламаўшы аглоблі, крышылі грудзьмі лёд, сані патаналі ў снезе і бурлівай вадзе, а над Максімам паўставала парнае воблака. Каля яго завіхаўся палеаложскі прыслужнік Сілуан, які выцягнуў манаха з халоднага віру і цяпер накрываў доўгай скурай. Стрэлы напалохалі зграю, і ваўкі раптоўна, як і з’явіліся, зніклі. Як цені д’яблавыя... Памаліўшыся і прывязаўшы мокрых коней ззаду абозу (утопленыя сані ўжо не адрамантаваць), рушылі далей. Максіма Грэка запрасіў да сябе Сілуан, сані якога былі большымі – на іх везлі некалькі скрыняў кніг. – Хвала Госпаду за тое, што не яны пад лёд упалі, – прашаптаў Максім і, цяжка дыхаючы, лёг. Аднак і накрыты ён не мог сагрэцца. А вечарам ягонае цела пачало гарэць. Манах штось неўразумелае трызніў, але глыбокі хрып вырываўся з грудзей, і ён намагаўся ўзняць галаву; скура напіналася на вострым коўціку, пад ім устрывожана пульсавала трапяткая вена... ды сілаў не было. Сілуан азірнуўся ў цёмным будане, каб штось знайсці – падкласці нябогу пад галаву. Намацаў за спіной скрыню, дастаў важкую, аплеценую мяккай скурай кнігу і асцярожна падсунуў пад кучаравыя, яшчэ вільготныя валасы манаха. Той нечакана заціх, пачаў дыхаць спакайней. Здалося, заснуў. А праз некалькі гадзінаў абудзіўся здаровым. Нібыта нехта ўдыхнуў у яго незвычайную моцу, спакой, упэўненасць. Ужо была ноч – але светлая; поўня люстравалася ў зляжалым снезе. І ён папрасіў спыніцца, пазваў пагрэцца ў будан возніка, а сам пад неўразумела-здзіўленыя позіркі Сілуа­на палез па лейцы – і да наступнага прыстанку, да глыбокай раніцы і агульнай малітвы адмаўляўся ад падмены. А затым – чырвонашчокі, з пасівелымі ад марознай шэрані барадой, вусамі і брывамі дапамагаў валіць і цягаць аграмадныя сухастоіны, ды і ад ежы адмовіўся. «Хвала Богу, сыты», – сказаў, адышоў да саней, дастаў з кішэні ружанец – і пачаў новую малітву. А калі зноў рушылі і манах убачыў у санях, дзе зусім нядаўна ляжаў у хворым бяспамяцтве, вялікую кнігу ў скураных вокладках, спытаў здзіўлена-сполашна: – Што гэта? – Я пад галаву падклаў быў, каб вышэй, каб дыхаць лягчэй табе было... – адказаў ніякавата Сілуан. Максім правёў даланёй па далікатна вырабленай скуры, адшпіліў тры медныя спражкі і беражліва разгарнуў манускрыпт. – Паводле Яна Святое Дабравесце... – прашапталі вусны. Вазок хістала, і ён акуратна закрыў кнігу – і заплакаў. Сілуан – сядзеў насупраць – сціснуў вусны (нос на яго аграмадным твары зусім змізарнеў), насцеражыўся: – Нешта не так? – Усё так. Усё так... – у адказ усміхнуўся скрозь слёзы Максім Грэк. І калі праз шэсць новых дзён шляху Сілуан прыбег ад вазка Палеалогаў з кепскай навіной: у пляменніцы імператара Зоі, не прывыклай да вандроўнага жыцця, моцна забалеў страўнік, манах зноў дастаў са скрыні скураны манускрыпт – і, спраўляючы малітву, кнігай перахрысціў дзяўчыну. І боль ураз адступіў... Усе дзівіліся таямнічай моцы манускрыпта, а ён – манах брацтва янітаў – спакойна хітаў галавой і паўтараў: – Так-так. Усё так. І анічога дзіўнага. Мы схіляемся да абразоў, рукатворных Божых выяваў – і яны лякуюць нас. А што незвычайнага ў тым, калі нас ратуе слова Божае?! Кніга засталася ў вазку Палеалогаў – як найкаштоўнейшая святыня іх колішняй візантыйскай спадчыны... Пачалі трапляцца невялікія паселішчы, дзе пагрэцца можна было ўжо і ў нізкіх драўляных хатках. А затым, пасля нягеглай дарожнай цвержы-вартоўні, пайшла ўкатаная дарога, затуманіўся дымамі краявід – і пачалася Масква. Драўляныя заснежаныя слабодкі змянялі адна адну: шэрыя сцены дамоў і лавак, скурчаныя сады, прысады, абледзянелыя зрубы калодзежаў... Манастырскія купалкі цэркваў... Затым вышэйшыя дамы, каменны гасцінны двор. І зноў слабоды, лаўкі, дамы, прысады – аж да небакраю, наколькі хапала позірку. – І гэтага – трэці Рым?! – неўразумела зіркаючы з-за апоны па баках, здзіўлена паўтараў Сілуан і чухаў малы пачырванелы нос. – Ці гэта я, напіўшыся перад ад’ездам, упаў і моцна стукнуўся галавой аб сходні салоніцкага палаца?.. Яны даехалі да зубчатай сцяны Крамля з каменнымі вежамі, за якімі месціліся княжскія палацы, дамы набліжаных баяраў ды некалькі цэркваў з манастыром, і выправілі паслоў з тлумачамі. Палеалогаў – Фаму і яго дачку Зою – у іхніх вазках, з імператарскім пасагам, а таксама пасольскую світу і прыслужнікаў правяла за сцяну ўзброеная варта – рослыя дзецюкі ў доўгіх рудых кажухах, падбітых і аблямаваных футрам, з шырокімі каўнярамі ніжэй лапатак, у высокіх шапках-мурмолках. Астатнія ж – ахова, павадыры, манахі – падаліся на пастой у бліжэйшую слабаду... ...Першым прапісаў ідэю асвячэння Масквы як трэцяга Рыма тутэйшы мітрапаліт Зосіма. Ён выклаў яе ў прадмове да новай рукапіснай «Пасхаліі» – календары царкоўных падзей на наступнае тысячагоддзе. Ці было яму адкрыццё, ці ён сам прыдумаў тое, што Нябёсы дабраславілі новага Канстанціна – Івана ІІІ – і новы Царгорад – Маскву, – засталося невядомым. Праз трынаццаць летаў пасля з’яўлення «Пасхаліі» Бог паклікаў Івана ІІІ да сябе на суд, а княжскія землі падзялілі паміж сабой яго пяцёра сыноў. Старэйшаму Васілію дасталіся дзве траціны княства: 66 гарадоў з Масквой-сталіцай. Невядома, ці дабраславілі Нябёсы новага «Канстанціна» на чарговае стварэнне Царгорада, але дзяцей яму ад венчанай жонкі – баярскай дачкі Саламаніды – не далі. – Бясплодную смакоўніцу выкідваюць з саду! – загаварыла баярская дума, і жанчыну, не зважаючы на перасцярогі княжскіх духоўнікаў і новага кіраўніка пісчага загаду Максіма Грэка, зняволілі ў манастыры. Васілій, нават для адчэпу не правёўшы традыцыйнага параду-глядзелак нявестаў, на заходні манер згаліў бараду і павёў да алтара сірату Алену Ва­сільеўну Глінскую, якая і нарадзіла яму нашчадка. І рана аўдавела. І, таксама не здолеўшы ўзвесці велічныя сцены новага Царгорада, рана пакінула гэты турботны свет, а ў ім – свайго васьмігадовага першынца Івана... *** Ужо не першую гадзіну яго білі нярвовыя дрыжыкі. Ноч паглынула княжскія палацы. Аціхлі п’яныя крыкі баярскай гулянкі, а Іван не знаходзіў адхлання: захутваўся ў коўдры, накрываўся падушкамі – і ніяк не мог супакоіцца, сагрэцца. Балела збітая аб каменную сцяну рука, унутры пякло і калаціла, у заплюшчаных вачах успыхвалі вогненныя шары – і бесперапынна ліхаманіла. А тут яшчэ стук у дзверы. – Княжыч, адчыні! Ён маўчаў. – Адчыні, а ні то выб’ю дзверы!!! Грукат пабольшаў, хадуном захадзіў вушак, і ён вылез з ложка, адкінуў засоў. Дзверы расчыніліся і гухнулі аб сцяну. У спачывальню ўвапхнуўся апякун Шуйскі, а за ім нясмела вызірвала напаўраспранутая дзеўчына. – Што, ваўчанё, прыціх? – дыхнуў на Івана перагарам няпрошаны зáйшла і падпіхнуў ніжэй спіны сяброўку: – Баярыня Марфа зажадала праверыць, ці не зацвярдзела царскае ложа… Марфа апусціла галаву, хаваючы вочы – і няяркае святло свечкі выхапіла ў змроку яе пульхныя вусны і расчырванелы твар. Івану не хапала паветра. Задыхаючыся і калоцячыся, ён пачаў павольна адступаць да супрацьлеглай сцяны, а Шуйскі хмыкнуў – ажно перасмыкнуўся сухі кадык – і сеў на ложак. – Што маўчыш? Ці не рады гасцям? Ці думаеш, што я, нашчадак па старэйшым калене Аляксандра Неўскага, не раўня табе, сапліўцу? – крыва ўсміхнуўся, спадылба зіркнуў на Івана, кашлянуў – і гулліва вымавіў да дзеўчыны: – Марфу-у-ута! А ты што заледзянела? Ходзь сюды! – і пастукаў даланёй па коўдры. Марфа дробнымі крокамі наблізілася да ложка, і Шуйскі схапіў яе за локаць, паваліў на пярыну: – Лябёда мая... Царыца... – зашаптаў юрліва. – А якая гарачая, а якая спраўная... Ён ірвануў на яе ўздымных грудзях кашулю, грубавата падмяў дзеўчыну пад сябе і соладка засоп. Рудая падрэзаная барада паплыла па бялявай лагчынцы да жывата, вострыя бровы казытнулі набухлыя смочкі – і раптам галава адарвалася ад дзявочага лона. – А што ты тут зіркаеш? – крыкнуў Шуйскі на збянтэжанага Івана. – У адрозненне ад вашай косткі я – не сквапны. Хочаш – дапамагай, а не – вон адсюль! Івана, здалося, аблілі варам. Балюча застукала ў скронях, яшчэ мацней закалаціліся рукі. Ён, сцяўшы кулакі, кінуўся было на Шуйскага, але, схапіўшыся за більца ложка, стогна крыкнуў і выбег са спачывальні. Босы, у начной сарочцы, як самнамбул-здань, ён пáмарачна спусціўся ў тронную залу, мінуў трапезную, выйшаў праз драўляны каланадны калідор да высокіх сходняў палацавага ганка. Здзіўленыя вартавыя расчынілі перад княжычам дзверы, а ён не заўважыў іх – няўцямна ступаў па замерзлай зямлі двара, не адчуваючы холаду, і яго заплаканыя вочы станавіліся лёдам. Праз няпэўны час – ноч яшчэ не мінула, хоць надарваны масляністы блін месяца ўжо зачапіўся за купалы Успенскага сабора, – ён няўпэўнена пастукаў у акаваныя дзверы мітрапалітавай рэзідэнцыі. Адчыніў заспаны паслушнік, правёў у цёмную вітальню, акрыў кажухом. – Пачакайце, Вашая светласць, – прагаварыў дрыготкім голасам, – я зараз разбуджу Уладыку. – І бегма кінуўся па скрыпучых прыступках наверх. Мітрапаліт Макарый у чорным падрызніку спусціўся да нечаканага госця, прыставіў да стала посах і перахрысціўся: – Гасподзь усеміласэрны! Што, княжыч, здарылася? Што з тваімі рукамі?!. А Іван яшчэ доўга не мог прамовіць і слова: прадаўгаватая яйкападобная галава з завостранай макаўкай дрыжэла, нямытыя русыя пасмы закрывалі вочы з кароткімі рэдкімі вейкамі, кажух спадаў з худых плячэй, – і мітрапаліт, выправіўшы паслушніка, папрасіў: – А ты ў рукавы, у рукавы рукі... Адагрэйся... Іван глядзеў у адну кропку: ці на край сталешніцы, ці на мітрапаліцкі посах, – маўчаў і адкідваў за лоб валасы; кроў з параненай рукі расціралася па ссінелым твары, і выгляд ягоны быў жахлівы. Княжыча напаілі малінавым адварам і хацелі прапанаваць паспаць, але ён матнуў галавой і нарэшце зашаптаў: – Яны поядам жаруць мяне і рабуюць сабранае бацькамі маімі!.. Яны спяць на ложку маім з гуляшчымі сукамі і не знімаюць ботаў!.. Яны – гэтыя шуйскія, бельскія ды іншыя сабакі бесавыя – атруціўшы маці маю, рыхтуюць і мой зыход... – Божа, што мовяць вусны гэтыя маладыя?! Іван, ты – царскі наступнік, Госпадаў памазанік. І баярскія козні – твая закалка. Малі няўтомна Бога, каб даў табе трываласці і веры вытрымаць гэтыя выпрабаванні. І я аб тым няспынна ва Усявышняга вымольваць буду. Іван нечакана аціх, перастаў калаціцца, павольна ўзняў галаву – выцягнуўшы доўгую шыю – і наскрозь пранізаў Макарыя халоднымі шэра-зялёнымі вачыма: – Кажаш, я царскі наступнік? – Так. Ад людзей і Бога. І недалёкі ўжо дзень вянчання твайго на сталец царскі, бо якраз табе наканавана стаць сапраўдным валадаром зямнога царства праваслаўнага. – Мітрапаліт прыхінуў расчуленага княжыча да сябе і абняў. – Рыхтуйся да гэтага... Іван праспаў у мітрапалітавых пакоях астатак начы, увесь новы дзень і ўсю наступную ноч. Раніцай наспех падсілкаваўся і апрануўся ва ўсё новае: на прычасаных валасах – таф’я з чырвонай парчы з жэмчугам, паверх яе – вялікая пярсідская ціяра, падшытая чарнабурым лісам; доўгая вышытая кашуля без каўняра; доўгі каптан з вішнёвага аксаміту, сціснуты жоўтым пасам; востраносыя, пакрытыя пурпуровым атласам боты; лёгкае сабалінае футра на плячах... Ён апрануўся і, не развітаўшыся з мітрапалітам, рашуча пашыбаваў да каланадаў княжскага палаца, прайшоў у тронную залу, сеў, не скідаючы футра, на сталец, выклікаў галоўнага каравульніка і спытаў: – Як цябе завуць? – Мацей, княжыч... І раптам Іван ускочыў, падбег і схапіў каравульніка за каўнер каптана, злосна прашыпеў: – Я, халопская морда, будучы гаспадар усяе Масковіі і твой цар! Запомні!.. – Я... я й не забываў гэтага, Вашая вялікасць, – неўразумела, з ноткамі сполаху ці зніякавеласці прагаварыў каравульнік. І тое спадабалася, нават акрыліла Івана, але выгляду ён не падаў: – Хачу ведаць, дзе Шуйскі. – Ды адпачывае яшчэ... – Дзе?! – У... – каравульнік пацепнуў шырокімі дужымі плячыма. – У Вашых царскіх пакоях… Івана перакрывіла. Хацеў штось выкрыкнуць, але голас сарваўся. Ён вярнуўся да стальца, моцна сціснуў параненай рукой высокую спінку і загадаў: – Аспіда Шуйскага выгнаць з палаца, вырваць яму жала лютае і кінуць у маю псарню! Сабаку – сабачая смерць! Ложа, ім апаганенае, спаліць! Агаломшаны каравульнік задам пасунуўся да дзвярэй, і ўзбуджаны Іван ужо наўздагон кінуў яму: – А пасля таго, як справішся з усім, быць табе, Мацей, маім галоўным пасцельным і ахоўнікам! Праз некалькі хвілінаў соннага і неўразумелага Шуйскага стральцы сцягнулі за валасы на гаспадарчы двор. Ён спрабаваў адбівацца і крычаць, і Мацей схапіў яго за горла і не адпускаў, пакуль не адчынілі дзверы псарні. – Ну вось, – піхнулі цела Шуйскага некалькі ног, – цяпер гаўкай. Але задушаны Шуйскі ўжо не мог гаварыць... Купалы Успенскага сабора зіхцелі на студзеньскім марозе мядовым золатам. Хрумсцеў свежым снегам Крамлёўскі дзядзінец – пад ботамі і валёнкамі. Увесь служывы люд Масквы і нават аддаленых слабодаў з’ехаўся-прыйшоў падзівіцца на гэтае відовішча: «асвячэнне на цара» маладога гаспадара Івана Васільевіча. Яны, стомленыя жыццёвай няпэўнасцю, азлобленыя на ліхвярствы баяраў, даведзеныя да бядоты і голаду высокімі падаткамі-цяглам, чакалі зменаў. Чакалі яшчэ з 1543 года, калі пасля малебну ў прысутнасці мітрапаліта Макарыя княжыч абвесціў вярхоўным баярам пра свой намер вянчацца на царства. Вянчацца не як вялікі князь, а як цар. Прасталюд асабліва не разбіраўся ў тым. Ён проста хацеў парадку і пэўнасці. Хацеў гаспадара – каб той навёў урэшце ў краі парадак. Хацеў, каб меней было пакражаў. Каб стала ўсё зразумелым і вызначаным, як і раней. На званіцах Івана Вялікага і Сабора Дабравесця – дамавой царквы маскоўскіх уладароў, якая насупраць, праз тысячу локцяў – рвалі глоткі царскія гласары, але просталюд слаба разумеў іхнія словы. – ...Маскоўская дзяржава і ёсць тое шостае царства, якое згадваецца ў апакаліпсісе... Яшчэ ў старагрэчаскіх летапісах напісана: над родам Ізмаіла запануе род русых... Дзякуючы Богу міласэрнаму і клопату цара нашага Івана Васільевіча Масква нараджаецца як новы Канстанцінопаль, новы Царгорад... Народ неўразумела ператоптваўся на месцы. Хтосьці спрабаваў перапытваць у суседзяў, што азначае пачутае, але і іншыя толькі пацепвалі плячыма, а некаторыя і падавалі нецярплівы голас: – Цара давай! Нашага цара-бацюхну хочам бачыць!.. І ўдарылі над дзядзінцам царкоўныя званы, і захісталася ў іх узнёслым перазвоне наваколле. І паскідалі пачырванелыя на холадзе мужыкі шапкі свае. І пачалі спешна хрысціцца. Расчыніліся дзверы Успенскага сабора, і па пляцы хваляй прайшоў ні то шэпт, ні то стогн. На белым з пазалотай троне, які неслі чатыры рослыя стральцы, у святочным убранні сядзеў каранаваны цар. З абодвух бакоў цягнулася світа япіскапаў, святароў, манахаў. Усе ўзносілі да неба агульную малітву з просьбай умацаваць новага ўладара духам справядлівасці ды ісціны. Ззаду, схаваныя ў доўгія футры ды высокія рознакаляровыя шапкі-камілаўкі, ступалі баяры і асыпалі трон дажджом залатых і срэбных манетаў – трон новага нашчадка грэчаскіх і рымскіх імператараў. Аб тым, праўда, не ведалі ні ў Афінах, ні ў Рыме, ні нават у бліжэйшым Кіеве. І на тое не давалі дабраславення ні патрыярх Канстанцінопальскі, ні Рымскі1... 2 1992 год Калі белая «Волга» па-заліхвацку крутнула ў расчыненую брамку і стоена піскнула-прытармазіла, Заяц ужо спускаўся да яе. З машыны выйшлі трое маладых мужчын. Першым з гаспадаром абняўся плячысты высун Іван Мароз, колішні студэнт Мікалая Сымонавіча, а цяпер – народны дэпутат і дырэктар эксперыментальнага ўніверсітэцкага інстытута. – Ну, паказвайце сваю фазэнду, – шчыра ўсміхнуўся і бліснуў зубамі- часночынамі. За ім, працягнуўшы аграмадную даланю і з цікавасцю абмацаўшы зрэнкамі-каштанамі, прывітаўся кіроўца Сяргей Сысанкоў, мажны старшыня прыўхвацкага калгаса і па сумяшчэнні – таксама народны дэпутат. Трэці госць, Віктар Керзан, невысокі, не да часу пасівелы чалавек з вайсковай выпраўкай, паспеў выкласці з багажніка тры вялікія пакункі з прадуктамі ды выпіўкай і вітаўся стрымана. – Калі ласка – у хату, – запрасіў Мікалай Сымонавіч, але прыезджая тройка захацела «аддыхацца» на вуліцы. – Мы лепш у ваш хвалёны сад, да травы, – прапанаваў Мароз, і ўсе падаліся на задворак, дзе роўнымі шыхтамі патаналі ў квецені яблыні. – І дзе тут ваш надзел? – па-гаспадарску пацікавіўся Сысанкоў. – Плота яшчэ не паставіў... – ніякавата паціснуў плячыма Мікалай Сымонавіч. – Але заместа яго – кусты смародзіны і агрэсту. Добра ўзняліся, а?.. – Ды тут і рэчка пад бокам! – абудзіўся Сысанкоў. – Хто са мной пот сталічны змыць? – і бадзёра пастукаў па сваім ладным жываце. – Не-не, што вы... – збянтэжыўся Мікалай Сымонавіч. – Вада яшчэ халодная, зімная. – Якая зімная, калі вясна заканчваецца?! Мы худымі падшыванцамі дома на Вялікдзень купаліся! – не пагадзіўся Сысанкоў, але да рэчкі, якая сваім вірлівым бокам клапатліва атуляла агарод лецішча, не пайшоў. – Так, лепш давайце мангал распалім, а то скора бутэлькі закіпяць, – спакойна азваўся Керзан. – Можа, іх паставім у лядоўню? Агонь успыхнуў адразу, і яны пайшлі ў дом – двухпавярховы катэджык з чырвонай цэглы, узведзены на колішнім радзінным котлішчы Зайцоў. У вітальні-гасцёўні быў адмысловы музей: старыя патэфоны, гармонікі, прасы, фотакарткі. На другім паверсе – бібліятэка і кабінет, з якога звісаў у сад – з выглядам на рэчку – жалезны балконік. – Па сутнасці, дзесяць гадоў майго прафесарска-акадэмічнага жыцця адабрала будаўніцтва, – распавядаў гаспадар. – З ацяпленнем і газам яшчэ не разабраўся. Часу няма – жыццё дэканцкае даймае... – І так каралеўскі палац! Раскулачваць можна! – упэўнена падрахаваў Мароз і першым выйшаў на балкон, прыгладзіў над залысінамі чарнявыя валасы і выдыхнуў на поўныя грудзі: – Кра-са-та!.. Вечаровае сонца мякка ружавела ў яблыневых пялёстках, усміхалася ў салодка-дымных вуголлях мангала і хавалася за разлапістай прырэчнай вярбой. Стол стаяў пры зацемненай сцяне пад балконам, абвітым садовымі павоямі. Шашлык атрымаўся, і каньяк быў яго далікатнай аправаю. Прагучалі тосты за гасцей і гаспадара, і апошні, узняўшы келіх, пацішыў голас: – Згадалася мне прыпавесць, некалі расказаная за сяброўскім келіхам чарнагорскім прафесарам… Вялікі стол, жыццё-выпіўка… А праз некалькі чарак-гадоў застольнага тамаду перасталі чуць, яшчэ праз некалькі – і слухаць… – Не турбуйцеся, Мікалай Сымонавіч! Мы вас – толькі скажыце – заўсёды пачуем! – хацеў перавесці размову ў жарт павесялелы Сысанкоў, але Заяц хітнуў галавой: – Не, хлопцы... Вялікая, думаю, справа чакае вас наперадзе. Імперыя, у якой я нарадзіўся й пражыў, рассыпалася. Цяпер кожны за сваім сталом сядзець хоча. Краіна нашая – незалежная і роўная сярод вялікіх. І ёй патрэбен тамада-прэзідэнт. – Дык у нас жа па канстытуцыі – парламенцкая дзяржава... – пасля одумнай паўзы вымавіў Мароз. – Да сапраўднага парламентарызму мы яшчэ не дараслі. А былыя ўладары ад кампартыі і спецслужбаў ужо вызначыліся са сваім стаўленікам. І калі ён уссядзе на сталец – краіну чакае адкат у мінулае... – Заяц уважліва агледзеў гасцей: здалося, слухаюць пранікнёна, зацікаўлена. – Дык вось, прапаную тост: вып’ем за новага кіраўніка нашай краіны! І хачу, каб ім стаў не выкармыш партыйных чынушаў, а... адзін з вас, дарагія мае малодшыя сябры. Будзьма! Выпілі моўчкі. І задумаліся, памякчэлі, падабрэлі. І размовы пачалі здавацца бясконцымі, аж пакуль расчырванелы Сысанкоў не агаломшыў-узгадаў: – Штой-та мы з-за гэтай палітыкі на раку забыліся. Пайду, пакуль не сцямнела, пысу абмыю. – І, няўпэўнена расстаўляючы ногі, пасунуўся ў канец агарода. За ім, крэкнуўшы, падаўся і Керзан. А Мароз зноў наліў у кілішкі, падсунуўся да настаўніка і, не міргаючы, спытаў: – Вы аб тым прэзідэнцтве – сур’ёзна? – Як ніколі раней! – Заяц, узняўшы свае савіныя бровы, якія напалову прыкрылі шкельцы акуляраў, таксама глыбока ўгледзеўся ў свайго колішняга студэнта. – Ты, Іване, маеш усе шанцы перамагчы. Рыхтуй каманду і – думай. Павер мне: цяпер ці ніколі! І хай адсохнуць мае ногі, калі ты не станеш прэзідэнтам! Яны амаль па-гусарску ўсталі і выпілі. А затым абняліся і задумаліся. – Пайду экскурсантаў праведаю, – першым узварухнуўся Мароз. – А то яшчэ патопяцца, памочнікі... А тыя, распрануўшыся да трусоў, цялёпкалі на сябе карычняватую, настоеную на старых карэннях ваду і пыхцелі ад задавальнення. – Эх, качуры, ці так ахалоджвацца трэба? – падцвяліў іх Мароз і, пакуль падышоў Мікалай Сымонавіч, распрануўся да гала і нырцануў у ваду. Усе анямелі, а затым радасна ўскрыкнулі, калі яго галава вытыркнулася з рачной роўнядзі. Два «экскурсанты» пачалі апранацца, а гаспадар «фазэнды» аніяк не супакойваўся: – Годзе, плыві назад! – і раптам спакмеціў (як-ніяк, вырас на гэтай вадзе), што Мароз пачаў нерухомець і нярвова ўскідваць рукі. Дыханне яго збілася. Плывец глытнуў вады, кашлянуў і, сполашна крутнуўшы галавой, выхрыпнуў: – Сутарга... ногі звяло!.. Керзан кінуўся да яго, але за некалькі крокаў да берага запаволіўся. Сысанкоў неўразумела глядзеў на свае штаны, потым плюхнуўся ў ваду, выпаўз і пачаў знімаць чаравікі. – Трымайся, Ваня! – як мага спакайней выкрыкнуў Заяц. – Дыхай роўна, зараз мы што-небудзь кінем. – Маланкава забегалі пад акулярным шклом блізарукія вочы: па прытаптаным беразе, па старой вярбе... Намогся адламаць галіну – але раздумаў і ў тую ж хвілю ўбачыў лейчыну (яшчэ летась суседскія падшыванцы збіраліся прымастачыць гушканку). Ён па пояс ускочыў у ваду і, крыкнуўшы «Хапайся за ляйчыну!», кінуў яе да Мароза. Кінуў удала – небарака цапнуў яе яшчэ ў лёце... – А цяпер – грэцца, грэцца і слухаць старэйшых! – задыхана прасіпеў Мікалай Сымонавіч і неакадэмічна мацюкнуўся. І яны зноў пілі – ужо без тастоў. Толькі Мароз, адкашляўшыся і расцёршы гарэлкай непаслухмяныя ногі, зірнуў на сваіх захмялелых таварышаў, устаў і – чаканячы кожнае слова – вымавіў на адным дыху: – За майго хроснага, які асвяціў мяне ў гэтай вадзе! *** – ...Падвялі Вы мяне, Мікалай Сымонавіч, пад манастыр! – Іван Мароз выглядаў змораным і сумным. Зранку ён прыехаў на гарадскую кватэру да Зайца і, не распрануўшыся, не аббіўшы з шапкі і ботаў снег, выцягнуў з унутранай кішэні складзеную гармонікам газету: – Вось, з сямі ранку па кіёсках ляжыць... Прайшлі на кухню. Пакуль заварвалася кава, Заяц паспеў прачытаць перадавіцу саўмінаўскай газеты з кідкай назвай «Бервяно ў дэпутацкім воку». Аб тым, які зубаскал і дэмагог народны абранец Мароз, аб страшэнным стане эксперыментальнага інстытута, якім ён кіруе, як здзекуецца са сваіх падначаленых. І нейкія эканамічныя раскладкі, і словы сведкаў... Мароз сядзеў на невялікай прафесарскай кухні і нярвова пастукваў вузлаватымі пальцамі па стале, а калі газета была адкладзена, стрэліў пачырванелымі ад бяссоння вачыма: – Ну што скажаце? Здорава размазалі?! І як пасля гэтага?.. Мікалай Сымонавіч зняў акуляры, нечакана ўсміхнуўся і – вочы ў вочы – прамовіў цвёрда: – Размазваюць, мой дарагі, масла па булцы або сэплі па шчоках. А за гэта ты яшчэ рэдакцыі і заказчыкам праставіць павінен! Мароз насупіўся і неўразумела ўтаропіўся на Мікалая Сымонавіча. Той падставіў табурэт бліжэй да госця: – А ты, чую, сам з раніцы ўжо прастаўлены! Апошні раз кажу: пераставай піць. Ці кідай усё – і пі. Хвіліну памаўчалі, і загаварыў Мароз: – Ды разумееце... Яны кабінет мой апячаталі, справы нейкія завялі... Я як воўк абкладзены... – і замоўк, паглядаў на прафесара і соп. Заяц уздыхнуў, дастаў з халадзільніка пляшку каньяка, наліў: – Значыць так. Гэта – заместа валяр’янкі. Затым ляжаш выспішся. А заўтра збярэм прэс-канферэнцыю. І калі ты воўк – час паказаць зубы! Запомні і супакойся: цяпер усё, што ідзе зверху супраць цябе – працуе на тваю карысць. Прынамсі, у вачах электарату. – Дык у іх жа структуры... – Стварай, пакуль ёсць час, і ты свае. – Як ствараць, калі – ні кабінета, ні тэлефона?! – Садзіся ў мой, дэканцкі. Ці стой... Пустуе ў нас на факультэце колішні «Ленінскі» пакой, дзе засядаў парткам. Там і ўваход ёсць асобны. Чым не часовая штаб-кватэра? – Дык жа й вас пагоняць за тое – і з кабінета, і з працы... – Адганялі мяне ўжо, Ваня! – Мікола Сымонавіч зноў пранікнёна зірнуў у вочы свайму вучню і ўздыхнуў: – Ногі ўжо не тыя, каб бегаць. Ды і колькі ж мне зайцам быць?! Мароз задумаўся, затым хітнуў галавой і выпіў. – Паўтараю, як на лекцыі: яны мусяць абараняцца, а ініцыятыва – у тваіх руках. І – не дрэйфі! Усё будзе добра! – Мікалай Сымонавіч усміхнуўся ласкава-блізарукімі вачыма і моцна абняў госця. ...Ён быў шчыры, крыху нехлямяжы, надзвычай актыўны не толькі ў новай дзейнасці, але і ў пошуку сяброў. Мог падвезці на сваёй машыне заклятага ворага, з імпэтам браў удзел у калектыўных наведваннях лазні, ахвотна запрашаў у свой кабінет або на кватэру цікавых для яго людзей – выпіць і пагаварыць. Праўда, гасцей ён падзяляў па ступені важнасці, значнасці і сваёй да іх прыхільнасці: каго частаваў самагонкай ды салам – і каго крамнай гарэлкай з кілбасой. «Дыпламатыя» давала плён. Рыхтавалася, напрыклад, на тэлебачанні ў «жывым» эфіры перадача па праблемах навакольнага асяроддзя – разам з навукоўцамі з Акадэміі навук запрашаўся і дэпутат Мароз. І гаварыў не толькі пра экалогію... На пачатку кожнай справы можа быць выпадковасць. Калі на выпадковасць пачынае працаваць заканамернасць – прыходзіць перамога. Заканамернай было грамадскае спачуванне і павага да выкрывальніка народных ворагаў. Заканамернай стала і падтрымка яго групай маладых дэпутатаў, якіх гісторыя назаве «ваўчанятамі». Яны – таксама заканамерна – убачылі ў актыўным дэпутаце сілу, здольную разварушыць старую цытадэль кіраўнікоў і бюракратаў. Тое ж – па прафесіі сваёй – не маглі не ўбачыць і адпаведныя дзярж­службы бяспекі: падтрымалі, падказалі, дзе трэба – і дапамаглі… І «ваўчаняты», вучачыся і сталеючы, кінуліся ў бой. Аб’ездзілі амаль усе раёны краіны, ладзілі сустрэчы дзе толькі маглі: у клубах, на вакзалах, на рынках, у крамах. Гаварылі (найперш ён, Іван Мароз) проста і адказвалі зразумела – тое, што хацеў пачуць стомлены інфляцыяй ды безвыходнасцю народ. Яны паказвалі прычыну абясцэньвання грошай і жабрацтва-галечы. Прычыну – традыцыйную: злодзеі. Нават не адзін-два, а цэлая каста, названая яшчэ нядаўна невядомым простаму вуху замежным словам мафія. І яно, слова мафія, стала ў народзе найбольш ужывальным (балазе яшчэ не забыўся паказаны тэлесерыял пра італьянскіх мафіёзі і барацьбіта з імі камісара Катані). Мафіяй пачалі называць усіх і ўсё, што так ці інакш асацыявалася з поспехам, багаццем, з карупцыяй, – хоць многія нават не маглі правільна вымавіць тое слова. Ну а на кіношны вобраз змагара з «махвіяй» арганічна накладаўся свой – бясстрашнага дэпутата Мароза… Народ патанаў у разгубленасці. Заробленыя за месяц грошы за некалькі дзён з’ядала інфляцыя. Цэны раслі. Раслі ў сталіцы ды па-за ёй і княжскія палацы. Першымі – чыноўнікаў ад партыі, саўміна і нафты. Следам – і тых, хто меў магчымасці-«сувязі»: браў у банках крэдыт, пераводзіў «паперкі» ў валюту – і праз паўгода аддаваў пазыку, а за астатак будаваў сабе шматпавярховыя харомы, уцякаючы з бетонных гарадскіх катухоў. А тыя, хто заставаўся ў хрушчоўках, люцелі ад зайздрасці і злосці. Словам, як і прадказваў акадэмік Заяц, які стаў кіраўніком перадвыбарнага штаба апальнага кандыдата ў прэзідэнты, падзеі разгортваліся вельмі спрыяльна. Насенне падала на дабрадатную глебу, з-пад якой прабіваўся заканамерны адказ: каб разабрацца з усімі злодзеямі, «праўдарубу» Марозу не хапае ўлады… Пасля Велікодных святаў апячаталі і гістфакаўскі «Ленінскі» пакой – аднак яго апантаны гаспадар прарваўся ў часовы штабны прытулак, спешна сабраў журналістаў і ва ўніверсітэцкім калідоры, запоўненым здзіўленымі студэнтамі і выкладчыкамі, даў прэс-канферэнцыю. – Было перавернута ўсё нават у халадзільніку, – абураўся ён. – І гэта ва ўніверсітэце, храме навукі. Які прыклад моладзі?!.. Шукалі на сябе кампрамат, каб знішчыць... Але праўду не схаваеш і не ўкрадзеш! І вось нядаўна мне паведамілі, што Дума плануе зняць з мяне дэпутацкі імунітэт. Аднак няхай яны запомняць: народнага кандыдата ў прэзідэнты Мароза не запалохаць!.. А тут – то машына з «праўдарубам» з моста зваліцца, то ў самалёт не пусцяць… І новыя чуткі папаўзлі па гарадах і весях: з ім ваююць, значыць – баяцца. Разам з пасведчаннем кандыдата ў прэзідэнты Мароз і яго каманда атрымалі магчымасць афіцыйных сустрэчаў з выбаршчыкамі: на стадыёнах, у залах, на заводах і фабрыках. І калі даверлівы і шчыры ў сваёй любові і павазе электарат пачаў сотнямі і тысячамі ўкленчваць перад ім, Мароз канчаткова паверыў у сваю зорку, у сваё месіянства. І ён не шкадаваў ні сілаў, ні часу, ні пагрозаў, ні ўсмешак, ні абяцанняў. ...І ён – перамог. І ў сваёй новай ролі выглядаў упэўнена і спакойна. – Вынікі выбараў я расцэньваю як вотум народнага недаверу ўраду і мясцовай бюракратычнай уладзе, якая тлусцее на народным горы, – адказаў ён на першае журналісцкае тэлефанаванне-віншаванне ў ноч падліку галасоў. – Цяпер краіна зажыве па-іншаму. Мы адбяром усё нарабаванае! Выкінем злодзеяў з заводаў! Народ уздыхне вальней. Цэнзура ў прэсе будзе адменена, як і манаполія дзяржавы на сродкі масавай інфармацыі. Годзе, нацярпеліся хлусні!.. Вярхоўная Дума на сваім чарговым пасяджэнні ўрачыста абвесціла Івана Уладзіміравіча Мароза першым прэзідэнтам краіны. Прэзідэнт прамовіў прысягу, а вечарам усе – нават колішнія ворагі – былі запрошаныя ў рэзідэнцыю на ўрачысты прыём. У радасцях і эйфарыі, падалося, Мароз і яго каманда не заўважылі, што на інаўгурацыю прыехала зусім мала замежных дэлегацый. Ды і ўзровень іхняга прадстаўніцтва быў не вышэйшым: два спікеры парламентаў краін-суседак, тры віцэ-прэм’еры, а ў астатнім – паслы ды «нафтазацікаўленыя» грамадскія дзеячы… ІІІ 1547, 1549, 1551 гады Мядовы месяц (праз два тыдні пасля вянчання на царства Іван IV ажаніўся з баярскай дачкой Анастасіяй Захар’інай-Кошкінай) прайшоў для Крамля спакойна, як і два наступныя месяцы. Грашавітыя месцічы прызвычайваліся да новых правілаў-законаў і амаль не адчувалі зменаў. Не адчувалі іх і служывыя, даведзеныя за гэты час да галечы і злосці. У Крэмль з розных краёў пайшлі хадакі-чалабітцы. Калі хто з іх здалеў данесці сваю злыбяду да царскіх вушэй – ляцелі галовы, кроў пырскала на лобнае месца, і ўсё зноў аціхала. І так – два гады. Цар пасылаў у гарады сваіх намеснікаў, а атрымлімваў ад іх лісты са скаргамі на непаслушэнства баяраў. Бездажджлівая вясна прарочыла спякотнае лета і – голад, а казна не паўнела. Калі разам з клопатамі надакучалі жаночае цела і начныя гульбішчы, ён выпраўляўся на паляванне. Звычайна, як і гэтым разам, у недалёкі ад Масквы Астравок. І дарога добрая, і лагчыны для загону зручныя, і дубы-алешыны высокія – твар не абдзярэш. Царская выправа яшчэ ехала полем, калі Мацей, прызначаны ўжо галоўным пасцельнікам, узняў каня на дыбкі і гізануў наперад. За ім – з дзясятак ахоўнікаў. І толькі тады Іван заўважыў доўгі, падводаў у сорак, абоз: коні пасвіліся ўздоўж дарогі, калёсы – састаўленыя паўкругам, над імі сівеў дымок кастра. Мацей вярнуўся праз некалькі хвіль узбуджаным: – Вашая царская вялікасць... Гэта ад Пскова пасольства. Падпільнавалі, сабакі, на дарозе. Хочуць з вамі гаварыць. На гарадскога намесніка ў іх скарга. – Зноў?! – выкрыкнуў цар і злосна павялічыў «голыя» – амаль без веяк – вочы. – Я ўрэшце адвучу іх брахаць! – Вашая царская... Нельга туды! У іх пішчалі і шаблі... – Мацей не паспеў дагаварыць, бо цар прышпорыў каня і рвануў наперад. Дагнаўшы, галоўны пасцельнік паўтараў свае насцярогі, але ў адказ чуў адно: – Адвучу!! Пскавічы – разнамасная сябрына баяраў і купцоў – убачыўшы цара, рашуча выйшлі насустрач, укленчылі, некаторыя – хто бяднейшы родам і казной – паздымалі шапкі. А цар не спыніў каня. Стогн, крык, лямант! Кроў на пажоўклай траве... – Я адвучу вас плакацца, адроддзе псінае! – цар біў пужкай налева і направа, конь наравіста гізаваў і сполашна таптаў аксамітныя кашулі, ваўняныя каптаны, шоўкавыя аднарадкі, саф’янавыя боты. І – белыя косткі. – Выслухай, бацюхна!.. – нечая рука ўхапіла за шытую золатам папону, другая – за сядло. – Няма жыцця нашаму люду ад намесніка твайго... Конь скочыў убок, і просьбіт – маладжавы чорнабароды мужчына – упаў вобзем. На ягонай спіне загулялі бізуны царскіх ахоўнікаў. Іван ад’ехаў і спыніўся. Часта дыхаў, доўгая галава дрыжэла, раскосыя вочы – як у дымнай павалоцы. Высокія скулы завастрыліся, і пад імі няспынна варушыліся нацягнутыя жаўлакі. Цар шаптаў, нібыта жаваў: – Адвучу... адроддзе... намеснік мной пастаўлены, і гэта мая воля... Супраць яе пайшлі, з пішчалямі... адвучу... – Вашая вялікасць, што загадаеце? – гэта быў голас Мацея: пад’ехаў да цара і аддана схіліў галаву. – Усіх галаваць! Усіх!.. Без суду і правежу! – Лютыя зрэнкі бліснулі скрозь мутную павалоку і апяклі пасцельніка. Цар уздыхнуў і рукавом сцёр з ілба халодны пот... Пакуль сцягвалі трупы, ён гарцаваў па пажухлым полі, толькі пыл курэў з-пад капытоў мокрага каня – як дым. Затым вярнуўся, прыгладзіў узбітыя валасы (шапку згубіў) і загадаў: – Годзе, адпалявалі. Гайда дамоў! Рушылі да Масквы. У першай слабадзе з прыдарожным шынком спыніліся спатоліць смагу. – Нібыта, нарэшце, хмара... – Мацей выцягнуў нізкалобую галаву і глядзеў наперад. – Можа, і дождж будзе? Шэра-попельнае воблака расцякалася па небакраі, варушылася, гусцела, і нехта з лоўчых, хто яшчэ не паспеў злезці з каня, сполашна прашаптаў: – Божухна, гэта ж пажар... Масква згарэла. Згарэлі царскія і баярскія палаты Крамля, Успенскі сабор, казна, арсенал, два манастыры з цэрквамі, дзевяць бліжэйшых слабодаў. Згарэлі амаль дзве тысячы гараджанаў. Мёртвы попел пакрыў дарогі і смярдзеў паленай чалавечынай. Цар схаваўся ў паляўнічым дамку на Вараб’ёвых гарах і нікога да сябе не пускаў. Ні еў, ні піў. Праз драўляную сценку быў чуцён ягоны няспынны шэпт: малітвы, трызненні. А потым загадаў паклікаць да сябе мітрапаліта Макарыя. – Гасудар, ён увесь нямоглы, – баючыся патрапіць пад гнеў, мякка мовіў Мацей. – Ледзь не згарэў у саборы. Цяпер яго ў Дольнім манастыры выходжваюць. – Едзем туды! Мітрапаліт яшчэ не хадзіў. Убачыўшы цара, прыўзняўся на лежаку і прыхінуўся да сценкі. У вачах – спакой і дабрыня. – Прабач, што не магу стоячы вітаць – ногі пабітыя... Але цар нібыта і не чуў і не заўважаў анічога наўкол. – Уладыка! За што пекла такое?! Што мне, акаяннаму, рабіць? – і ён асунуўся на падлогу каля мітрапалітавага лежака. У келлі больш нікога не было. – Ад нараджэння жыццё чалавечае – пекла, калі Богам не мацуецца. За грахі, за страсці нашыя пакаранне... – Тысячы жывымі згарэлі – усе грэшнікі?! – Аб тым толькі Бог ведае. – А ты... Ты, хто надзеў на мяне цярновы вянок царавання, што-небудзь ведаеш?! – у голасе цара абудзілася злосць. – На царства вянчаў я цябе ў Божым доме з Божымі запаведзямі. Толькі яны ўратуюць і цябе, і царства тваё... – голас мітрапаліта асіп, з грудзей вырваўся кашаль. Убачыўшы, што госць прыўзняўся і наструніўся, супакоіў: – Нічога, гэта ад агня... Пройдзе. Але цар, думаючы пра сваё, як не пачуў: – Дык што ж рабіць мне? – Не прынось на алтар улады сваёй смерці бязвінныя! – словы мітрапаліта прагучалі ўпэўнена і выразна. – Выпусці з цямніцаў бязвінна асуджаных. За што зланцужаны старац Максім Грэк? А дзед твой Міхайла Глінскі? А сотні іншых?! Цар нібыта сам хапануў полымя. Глядзеў на Макарыя, на яго густыя абпаленыя бровы, што зрасталіся-сыходзіліся над пераноссем, і ўтрапёна міргаў. А затым быццам абудзіўся і кінуўся да дзвярэй: – Маліся за мяне, уладыка! – Пастой... Пастой хвіліну. – Макарый паклікаў паслушніка і папрасіў прынесці цару кнігу. Іван прысеў на лаву і правёў даланёй па драўлянай шкатуле, раскрыў. У скураной вокладцы з трыма зіхоткімі спражкамі быў візантыйскі рукапіс Святога Евангелля ад Яна. – Гэта табе падарунак. Яшчэ Максім Грэк мне пра яго цудадзейнасць казаў. А надоечы сам у тым спадобіўся пераканацца: калі сабор гарэў, яно на аналоі стаяла, разгорнутае... Аналой у агні, абваліўся – а на ім ні знаку. Дык хай мацуе дух і справы твае... Яшчэ там, у Макарыя, у цёмнай келлі Іван прачытаў першыя радкі Евангелля: На пачатку было Слова, і Слова было ў Бога, і Слова было Богам... Так, прачытаў! Сам!!! Чорныя літары рукапіснага «паўустава» з павеўным нахілам нарэшце склаліся ў ягоных вачах у словы... Словы – у сказ! На цэлы радок!!! Наколькі хапіла руху вачэй і дыхання прашаптаць прачытанае... Ён з малалецтва баяўся напісанага, кніжнага. Не мог чытаць. За яго тое рабілі нянька, пасцельнік, затым – пісар, дзяк, духаўнік. Яму чыталі ўслых – Біблію, Пчалу, Ступенную кнігу. І ён, сціскаючы вусны ды мружачы павекі, злёту вымагаўся запамінаць пачутае. Сам жа... Сам жа не мог скласці-злучыць літары ў слова. Ведаў іх, мог пісаць і перапісваць. А чытаць, знітаваць – не! Ён баяўся аб тым прызнацца, саромеўся аб тым гаварыць. І страшэнна пакутаваў. Як нешта адрэзана было ў вачах і галаве. Як перагарэла. Тыкаў пальцам на слова – і запінаўся. Спрабаваў па літарах. Агучваў першую, а як даходзіў да другой – некуды сплывала з вачэй і памяці першая. На іх, блытаючыся, наступала трэцяя, наплывалі, узбіваючы паніку і ўнутраную дрыготку, астатнія... Ён нерваваўся. Калацілася галава. Рукамі сціскаў яе – і тэкст, нават самы невялікі, расплываўся перад ім. Кніга, а таксама стол і табурэт пачыналі хістацца. Станавілася блага, і ён закрываў вочы ды крычаў... Думалі, у княжыча аслабнуў зрок. Клікалі лекараў, правяралі – усё добра. Пісалі на паперы тыя ж самыя літары – называў-пазнаваў. Пісалі слова – і анічога! Падносілі кнігу – ліхаманкава дрыжэў і ці хаваўся, ці ўцякаў1. А тут – як вочы ў ім наноў выраслі. І ў вечаровым прыцемку, і ў сполыхах свечак ён чытаў і не мог спатоліцца: І святло ў цемры свеціць, і цемра не агарнула яго. Быў чалавек, пасланы ад Бога; імя яму Ян; Ён прыйшоў дзеля сведчання. Каб сведчыць пра Святло, каб усе ўверавалі праз яго... – перагарнуў некалькі старонак і працягнуў: Пілат сказаў Яму: значыцца, Ты Цар? Ісус адказаў: ты кажаш, што Я Цар; я на тое нарадзіўся і на тое прыйшоў у свет, каб засведчыць ісціну; кожны, хто ад ісціны, слухае голасу Майго... Ён заснуў, паклаўшы галаву на кнігу – як дзіця: соладка і бесклапотна. Дагарала тоўстая свечка, і яе празрыстыя слёзы сцякалі на царскую далонь з залатым пярсцёнкам-пячаткай. У высокае акно келлі прадзёўбнуўся ранак, а затым жнівеньскае сонца разагнала па кутах прапахлыя драўлянай смалою цені – а ён ціхмяна і супакоена соп, усміхаючыся скрозь сон, ды зрэдку нешта шаптаў. І аніхто – ні Макарый, ні пасцельнік – не насмельваліся будзіць яго. А як толькі расплюшчыў павекі – загадаў нястомнаму Мацею: – Расшукаць і вызваліць грэка Максіма ды Міхаіла Глінскага! Хачу бачыць іх гасцямі ў доме маім. Старэйшына янітаў Максім Грэк, разбіты хваробамі, адмовіўся ехаць да цара: «Ад’ездзіўся я за сваё жыццё... Быць мне да скону манастырскім затворцам – там, куды Бог упадобіў патрапіць». А князь Міхал Юр’евіч Глінскі, як выявілася, жыў ужо вольна з сям’ёй у Ржэве. Падумаў, пакуль ганец дапіваў квас – і пачаў збірацца ў дарогу. Ён, здавалася, сам быў дарогай. Ці дарога – ягоным сэнсам, духам, пульсам. І яе – свабоднай, наталяльнай – ой як не хапала яму ў вязніцы. Вязніцы, куды кінула родная пляменніца, якую гадаваў-няньчыў, якую да шлюбу царскага вёў, якую на сталец маскоўскі падсадзіў – і ў адказ быў абдораны іржавымі кайданамі. Ды Глінскі не меў крыўды за тое – ні на лёс, ні на пляменніцу. Ён быў іншым чалавекам, злепленым з узнёслай горнай гліны ды закалены духам рыцарства. Яму б са сваімі звычкамі і поглядамі нарадзіцца гадоў на дзвесце-трыста раней – але і на час ён ніколі не наракаў. Гэта цяпер ён сівы і спарахнелы, а некалі... Некалі з дзецьмі Радзівілаў быў выпраўлены з Вялікага Княства на вучобу ў Італію, спасцігаў філасофію і архітэктуру, багаслоўе і астраномію. Ваенную справу неаднакроць даводзілася вучыць на практыцы: браў удзел у некалькіх “дварцовых” заварухах і ўмудрыўся патрапіць у паплечнікі імператара Максіміліяна і Альберта Саксонскага. Да бяспамяцтва закахаўся ў Джулію Кастальдзі, дзед якой, Памфіліё з Фельдры, спрычыняў яго да таямніцаў новай навукі кнігадрукавання. Не меч, а слова ўрэшце запануе ў свеце! У гэтым быў непахісна перакананы ліцвін Міхал Глінскі. Запануе і пераможа! Легенда ўсё тое са сном прарочым Канстанціна Вялікага: Бог, нібыта, паказаў яму перад бітвай з тагачасным уладаром Італіі Максентыем вогненны меч-крыж з надпісам па-старагрэцку «Эв тоута віка!» – «Сімъ победиши!» – «Гэтым пераможаш!1». Імператар, безумоўна, варты заслугаў за тое, што хрысціянскую веру зрабіў дзяржаўнай і бараніў яе. І сталіцу ў Візантый перанёс з Рыму. І ўзвысіў Канстанцінопаль. Але... Але ці мог усялюбны Бог натхняць на забойствы? Тое ж усяму Святому пісьму пярэчыць! Адно любоў і слова Божае і ўратаваць, і перамагчы могуць. Толькі слова трэба ахрысціць агнём, трэба выкаваць яго, як і меч... Гэтым пераможаш! Міхал Глінскі нават быў расплакаўся, калі ўбачыў, як выплаўляліся металічныя літаркі, чароўныя ў сваіх люстэркава-няправільных абрысах... Затым іх складвалі ў касы-радкі, касы – у соты-старонкі. Правёўшы афарбаваным валікам, паўвыпуклай цягай адціскалі на паперы... Вынаходства друкарскага варштата прыпісваюць немцу Іагану Гутэнбергу. Першадрукары Іаан Ментэль са Стразбурга, які меў друкарню ўжо ў 1458 годзе, і Пфістэр з Бамберга, і Францыск Скарына з Полацка будуць прызнавацца вучнямі Гутэнберга. Сваё першынства адстойвалі галандцы – і называлі земляка-друкара Костэра. Не адставалі ад іх, натуральна, і італьянцы, аднародзіч якіх Памфіліё Кастальдзі, дзед пані сэрца заблукалага ў часе рыцара-ліцвіна Міхала Глінскага Джуліі, вынайшаў перасоўныя рухомыя літары. Як распавядалі ягоныя дзеці, Кастальдзі не ўбачыў у тым надзвычайнага і «саступіў» вынаходства Фусту, які з сябрамі заснаваў друкарню ў Майнцы. Зяць і прадаўжальнік справы Фуста Петэр Шэфер у «Інстытуцыі Юстыніяна» 1468 года і назваў першадрукарамі Гутэнберга і Фуста. Быў ці не быў ім Фуст, паўплывалі на вызначэнне сваяцкія пачуцці ці не, пабачыў ці не першым друкаваную кнігу-інкунабулу на варштаце пад Майнцам Іаган Бонемантан-Гутэнберг – хто ведае? У тое Міхал Глінскі асабліва не ўдаваўся. Якая розніца для гісторыі, хто першы пакінуў след-адцінак босай нагі на мокрым беразе, хто прыклаў пячатку на бяросту, пергамен ці паперу, хто аддрукаваў першую кнігу? – калі ўсё тое: і нагу, і бераг, і пячатку з пергаменам, як і саму кнігу – стварыў Пан Бог? Важная, верыў рыцар-ліцвін, толькі перамога – перамога «жалезнага» слова над жалезам мяча... На некаторы час маладыя інкунабулы адарвалі Глінскага ад таксама нестарой Джуліі, і аднойчы яе прыслужніца перадала кароткую запіску: «Бывай і прабач! Плыву з капітанам Душанам па сваё шчасце...». Яны не былі вянчаныя, але праваслаўны Міхал, рыхтуючыся да таго, прыняў каталіцызм. А здрады – не прыняў. Ён надумаў сабе, што яго пані сэрца выкраў той капітан з зецкай шхуны і звёз у свае сербскія горы. Міхал кінуўся ў пагоню і праз восем дзён пялёскання на адрыятычных хвалях дабраўся да чарнагорскай Будвы. Адтуль конна – да Бара, схаванага ад мора пагудастымі гарамі і аліўкавымі садамі, прапахлага марскім ветрам і мядовым святаяннікам. У Бары, як распавядалі яму рыбакі, і жыў той крыўдліўца Душан. Але... з зачараванага мясцовымі прыгажосцямі Міхалавага сэрца нечакана выпала Джулія... Ён закахаўся ў Зету-Чарнагорыю1, якая хоць і была афіцыйна ў той час пад Асманскай імперыяй, але не пускала ворага ў свае горы, да сваіх старадаўніх манастыроў. У нядаўна заснаваным Іванам Чарноевічам паміж балканскіх хрыбтоў Цэціне – сталіцы краю – ужо трэцяе дзесяцігоддзе працаваў друкарскі дом, якім кіраваў Іванаў сын Джурджэ Чарноевіч. Тут Міхал Глінскі ўпершыню ўбачыў інкунабулы на кірыліцы, пагартаў кнігу палачаніна Францыска Скарыны, якога расшукваў у Падуі ды так пакуль і не пабачыў... Тут, у праваслаўным Цэціні, ён упершыню вычытаў, што Канстанцін Вялікі, візантыйскі імператар і патрон Канстанцінопаля, нарадзіўся ў Сербіі – на гэтай зямлі! Тут пачуў Глінскі і пра манаха Максіма Серба, які прыйшоў з Афона, натхніў манахаў на кніжную справу і заклаў мясцовы звяз брацтва янітаў. І ліцвін-летуценнік Міхал Глінскі не мог не зліцца з імі! Апантаны рыцарскім служэннем, ён выправіўся на радзіму, наведаў Наваградак, Полацак, Вільню. Нарэшце пазнаёміўся і зсябраваўся са Скарынам, і калі першадрукаром былі даціснутыя і пераплеценыя новыя кнігі Бібліі, а на маскоўскі сталец узышла пляменніца Міхала Глінскага Алена – прапанаваў накіраваць частку друкаваных кніг у Масковію. Хто ж мог ведаць, што з таго станецца? Што тыя кнігі, упершыню даступныя і мовай, і колькасцю – будуць названыя ерэтычнымі ды спаленыя на крамлёўскім пляцы? А яніт Максім Грэк, афонскі інак, які таксама прайшоў вучобу ў Падуі і Фларэнцыі, будзе асуджаны на тамтэйшым царкоўным саборы за нібыта няправільныя пераклады кніг Божых ды высланы ў Іосіфа-Валакаламскі манастыр. Зрэшты, аніхто не мог спрарочыць тады і незайздросную долю самога Міхала Глінскага... І вось цяпер ён, стары і нямоглы – перад налітым маладосцю, але таксама змораным ліхімі месяцамі стрыечным унукам і гасударом, царом і вялікім князем Іванам IV. Ён шматкроць уяўляў сабе гэтую сустрэчу – ці не з самага Іванавага нараджэння. Вымалёўваў яе ў сваіх вязніцкіх мроях, першыя фразы размовы прыдумляў, на памяць завучваў – нават калі і веру ў тое спатканне на гэтым свеце страціў. І вось – здзейснілася... Глінскі, высахлы ў порхаўку, сівы, як лунь, торапка агледзеў часовае царскае прыстанішча – невялікі пакой паляўнічага дамка, рашуча ступіў некалькі крокаў наперад (Іван сядзеў за сталом тварам да яго), перахрысціўся, гледзячы на іканастас у простым бярвенным куце, і пакланіўся яму. Ступіў бліжэй і пачаў з даўно прыгатаванага: – Троице пресущественная и пребожественная и преблагая праве верующим в тя истинным хрестьяном, дателю премудрости, преневедомый и пресветлый крайний верх! Направи нас на истину Твою и настави нас на повеления Твоя, да возглаголем о людех Твоих по воле Твоей… Іван здзівіўся і павялічыў вочы: – Міхаіл Юр’евіч, гэта ты? Госць усміхнуўся, пераступіў з нагі на нагу: – Я, каму ж быць та... Б’ю чалом майму дабрадаўцу, – і злёгку нахіліў галаву. – Сядай, перакусі з дарогі. – Ды дзякуй, вялікі князь, не есца мне ўжо ў мае гады. Ды й адвык, прызнацца. Аказваецца, і хлеба з вадой чалавеку ўдосталь можа быць. Іван нахмурыў высокі лоб, нагнаў на твар ранніх маршчынаў і прапёк Глінскага вуголлем-зрэнкамі: – Крыўдуеш, значыць? Як на ваўка на цара глядзіш?! Госць усміхнуўся, марудна адставіў услон і сеў насупраць Івана; з-пад старэча-дрыготкіх брывін спакойна глянулі блакітныя вочы: – За што крыўдаваць? Я і на маці тваю, царства ёй нябеснае, аніколі кепскага не падумаў. Нават калі ў вязніцы пацукі мае пяткі грызлі. А цяпер вось радасць сэрца маё перапаўняе, радасць – шчыра кажу, – што Бог і воля твая дазволілі на схіле дзён маіх сына яе першароднага пабачыць... – Крыўду маеш, нутром чую, – перабіў яго Іван. – Не. Не і не! Пабажыцца нават магу. – Не паверу! – Твая воля, – Глінскі ўздыхнуў, зноў усміхнуўся і зірнуў у высокае авальнае акно над Іванам, памаўчаў і дадаў ужо нібыта й не сваім голасам: – Са свайго доўгага вопыту вынес я галоўную ісціну, якая, спадзяюся, і працягвае доўжыць дні мае: жыццё ёсць таямніца, а смерць – рэч звычайная. І крыўда – яе памагатая. Крыўда – агонь злосці. Іван здзіўлена адхінуўся да спінкі. Глядзеў уважліва і маўчаў. – Так, крыўда і злосць – памагатыя смерці, бо душу нашую, як вусені кветку, грызуць... І пераконваюць нас, што не ўсё ад Бога. А ад Усявышняга ўсё, акрамя крыўды й злосці. Таму няма іх у мяне і не было. Усё ад Бога. І валасінкі з нас не ўпадзе без Ягонай волі! Хто ведае: можа, калі б не мая вязніца – не гаварыць бы мне з табой, вялікі княжа? Іван у адказ неўразумела выцягнуў шыю. – Так! Можа, быць мне растаптанаму азлобленым натоўпам на прыступках Успенскага сабора, як і пляменніку майму Юрыю? Хто ведае, можа і на мяне б сведчыць пачалі, што пажар вадой варажэйскай з ім на Маскву навёў? Іван задаволена хмыкнуў і загаварыў: – Бачу праўду ў вачах і словах тваіх. Веру табе, як крыві і целу роднаму. А таму і паклікаў цябе, Міхаіл Юр’евіч, каб парады спытаць, каб у часіну цяжкую да пляча блізкага прыхінуцца. – Слабое, на жаль, цяпер плячо тое... – Затое розум моцны! – Іван рэзка ўскочыў і паціснуў суразмоўцу рукі. Зірнуў вузкімі вачыма прасветлена, нават задрыжэлі веі: – Будзь госцем маім! Калі ад пачосткі адмовіўся – загадваю пір у твой гонар! А перад тым, пакуль зрыхтуюць усё, запрашаю ў лазню: змыць і пыл дарожны, і думы вязніцкія... Гасцёўню – сцены якой былі абабітыя скурамі, а пасярод стаяў доўгі стол – напаўнялі пахі часнака і зялёнай цыбулі, у іх дамешваліся дымныя водары печанай рыбы й смажанай дзічыны. Іван і Міхал увайшлі бадзёрымі, расчырванелымі, у аднолькавых даўгаполых вішнёвых каптанах – толькі целы розніліся на паўвеку... У місах і сподах былі прыгытаваныя печаны дзік, абсыпаны зелянінай, смажаныя перапёлкі ў пярцовай падліве, галовы шчупакоў з натаркаванай рэпай, юшка з шафранам, заечыя ныркі ў смятане з імбірам... Дубовыя кубкі поўніліся наліўкамі. У вялікім срэбным збане над кубкамі і карцамі чакала чырвонае рэйнскае віно. З яго і пачаў Іван пачостку: – Прашу паспытаць: «Петэрсімона», найлепшыя лекі ад стомы і ліха! Галандскі купец адмыслова ў Маскву прывозіць. Яны стоячы прыгубілі – і прыселі. Глінскі адламаў ад хлебнай лусты краец і доўга моўчкі жаваў. Іван уважліва назіраў за ім і піў. – Ты мовіў, княжа, што хацеў у мяне, грэшнага, парады спытаць. Разумею, што пачуць хочаш, як далей жыць-кіраваць. Дык калі не перадумаў, магу нешта падказаць... – Давай! – цар адставіў кубак і сплёў на грудзях свае доўгія рукі. – Што ж, слухай. Толькі не крыўдуй, калі што не да душы прыйдзец­ца... – Гавары! – Стольны град твой – пад попелам. Народ – у голадзе. А што ў цябе перад вачыма? – твар Глінскага раптоўна стаў грозным. Цар глядзеў на яго спакойна і маўчаў. – Што?! Падобнай раскошы я не бачыў і ў Максіміліяна ў яго лепшыя часы! Зрабі першы крок: аддай усё гэта прасталюду маскоўскаму, які цяпер лебяду есць з гарэлай чалавечынай! – Аддам, – раптам спакойна сказаў Іван. – І што далей? – А далей заві ўсіх – і галыцьбу, і баяраў, і дзякаў – на адбудову горада. І сам тую працу ачоль, каб народ бачыў. – Ачолю... – цар падсунуўся бліжэй да стала. – А затым? – Затым сход збірай, сабор рыхтуй, раду склікай, як тое некалі слаўныя продкі рабілі – і ў вочы люду глядзі!.. ...Праз два гады на Чырвонай плошчы перад адбудаваным наноў Крамлём не было дзе ўпасці шапцы. На вялікі Сабор з’ехаліся служнікі, пашныя, соцкія і дзясятнікі, дзякі і дыяканы, намеснікі і старожнікі з усіх гарадоў і ўдзелаў. Цар стаяў на ўзвышэнні пасярод Саборнага пляца і прамаўляў гучна, узбуджана. Гаварыў пра пачатак новага жыцця для дзяржавы, пра злачынст­вы баяраў і ліхвярствы купцоў, абяцаў пакласці таму канец – у імя справядлівасці і любові. А напрыканцы, агледзеўшы ўзрушаны натоўп, звярнуўся да мітрапаліта: – Малю цябе, святы ўладыка, будзь маім памочнікам у гэтай справе! Ты ведаеш, што я застаўся без бацькі ў чатыры гады. Родзічы не клапаціліся пра мяне… Яшчэ хлапчуком я сеў на царскі трон. Баяры ж адно кроў пілі – маю і вашую... – Іван уздыхнуў і правёў рукой над плошчай. – Ліхаімцы і суддзі, які дасце цяпер адказ за тыя слёзы і кроў?! – Ён узняў галаву да неба, затым марудна пакланіўся на ўсе чатыры бакі і пранікнёна закончыў: – Малю й цябе, народзе Хрыстовы, аб дараванні маіх грахоў, бо толькі адзін я найперш вінен перад Богам і вамі за ўсё здзейсненае на гэтай зямлі. Даруй і забудзь зло і несправядлівасці, бач ува мне свайго суддзю і заступніка! Натоўп застагнаў, загуў, заварушыўся і пачаў хвалямі падаць на калені – ад царскага ўзвышэння да апошніх шэрагаў, якія, магчыма, мала што і чулі з прамоўленага... 3 Пасля выступлення ва ўніверсітэце ён загадаў ехаць у загароднюю рэзідэнцыю Вараніха. Пачуваўся незадаволеным і стомленым. Да ўсяго напала нейкая гідкая трывога, няўтульнасць... Сустрэча аказалася непадрыхтаванай, не хочацца думаць – правакацыйнай. Ну некалі ж і ён быў студэнтам, і таксама – не мядовым. Але каб так... І адкуль у іх столькі бравады, палітыканства, ліхасці нават? Дзяржава ім стыпендыі, інтэрнаты, а ў адказ? Адказваць, зрэшты, сёння мусіў ён, а студэнты пыталі. Напачатку пра будзённае, асабістае, тое, напэўна, што куратары падрыхтавалі. А потым і паехала: чаму прэзідэнт не выканаў сваіх абяцанняў у тым і тым, дзе справы па казнакрадах ды карупцыянерах? Чаму год таму на стыпендыю яны маглі дваццаць разоў паабедаць у сталоўцы, а цяпер і на пяць не хапае? І гэтак далей! Усё роўна як не ў дзяржаўным універсітэце пабыў, а на сходцы апазіцыйнай партыі! «Дарэмна паслухаў Зайца, – падумаў прэзідэнт, – хай бы б сам і круціўся на той сустрэчы! Ды і рэктар – той яшчэ фрукт! І не выганіш жа адразу»... Ён незадаволена ўздыхнуў і зірнуў у зацемненае шкло. Будынак банка, прыпынак, гадзіннік перад уваходам у метро... – А што гэта столькі людзей на вуліцы? – неўразумела прагаварыў нібыта сам сабе, а памочнік Жакей ужо дастаў свой сотавік і пачаў вывед­ваць. (Калі б памочнік не меў такога прозвішча, яго б трэба было прыдумаць. Яно служыла і пашпартнай пазнакай, і мянушкай. Прычым – з падвойным сэнсам. Жакей – ён і нястомны «вершнік», паразітам з вуснаў якога не сходзіла «галопампаяўропам», ён – да ўсяго – і ненасытны каваман. Аніхто не мог даўмецца: як у яго ўлазіць столькі кавы? Думалі, што той напой ужо і ў ягоных венах. А любімым гатункам была, натуральна, кава «Жакей»...) – «Маладзец, на ляту ловіць...», – прамільгнула задаволенае, і ўадначас згадка, якую прэзідэнт аніяк не мог дасюль выспеліць, патлумачыла нядаўнюю трывогу. Так, гэтая дзеўчынёха, што цыдулкі з пытаннямі перадавала! Чарнявая, даўганогая, з пульхнымі вуснамі ды ямінкамі на шчоках... Рыхтык як яго колішняя студэнцкая стрэмка Томка! Трэба ж... Паспрабаваў падумаць пра штосьці іншае, зноў зірнуў за шкло, – машына праімчала па запоўненым гараджанамі праспекце, звярнула да кальцавой, – а ўспаміны неадступнай залевай хлынулі на яго. Томка-Томка... Дзе ты, што ты? Яны раззнаёміліся восенню «на бульбе» і пасля трох курсаў вучобы думалі распісацца. Томка хварэла ім, была нібыта зачараванай, штодня выштукоўвала нейкія прысмакі-вячэры. Хм, маладосць... Ён жа, кідкі чарнявы высачун, за спіной якога была служба ў войску, які не раз і біўся за яе на інтэрнатаўскіх танцах, урэшце выбраў напрыканцы вучобы не адданую стромкую Томку з далёкай лясной вёскі, а паўнаватую дачку міністра архітэктуры і будаўніцтва... І прапіску атрымаў, і з працай склалася, і кватэру, калі дачка нарадзілася, займеў... А вяселле якое тады цесць адбарабаніў: у рэстарацыі на беразе рэчкі, з аркестрам і ці не сотняй запрошаных! Праўда, запрошаных з боку нявесты, бо з яго, жаніха, боку былі толькі сведка – аднакурснік Уладзя Ролікаў (стаў кандыдатам гістарычных навук, а цяпер ссучыўся і ўзначальвае апазіцыйную Народную лігу) ды сват – кіраўнік дыпломнай прафесар Мікалай Заяц... Бацька на той час ужо дзесяць гадоў быў у зямлі, а маці-вяскоўка непрасыпна піла. Ну як такую за пашанотны стол?.. Так вось і пайшло. З аспірантурай, як ні стараўся Заяц (у якога сваіх дзяцей не было і які ці не сына ў ім бачыў), не склалася, ехаць па размеркаванні «за далёкія горы» не дазволіў цесць – і прыстроіў парторгам ва ўніверсітэцкі Інстытут прамысловасці і сельскай гаспадаркі. А калі партыя развалілася, ён ужо сам пра сябе парупіўся: з інстытуцкага парторга стаў дырэктарам – і на ўсё наваколле праславіўся гаспадарнікам. Ды і як было не праславіцца? Інстытут эксперыментальны, сотні лабараторый і прадпрыемстваў на яго працавалі. І з дзяржбюджэту падтрымліваўся. Заставалася толькі за дысцыплінай сачыць ды вышэйшае старое начальст­ва не падводзіць. Лазня добрая з’явілася, у якой патрэбныя людзі адпачывалі... Ну і свінінкі, памідораў-агурочкаў нікому не шкадаваў, калі на магазінных прылаўках апусцела. І пайшоў далей, абраўся ад сваёй акругі народным дэпутатам... А Томка... Аніразу пра яе не пацікавіўся – як адрэзаў ад свайго лёсу. І вось ледзь не яе дакладную копію сустрэў. І – зноў ва ўніверы! Ён абудзіўся, нярвова пастукаў далоньмі па скураным падлакотніку і хацеў было звярнуцца да памочніка, але той адвёў ад вуха слухаўку і залепятаў: – Іван Уладзіміравіч, гэта забастоўка. Метрапалітэн стаў, а машыністы патрабуюць павышэння заробкаў. Вось народу на наземных прыпынках і сабралася... Прэзідэнт неўразумела ўтаропіўся ў памочніка, а той чакаў новага пытання і, лыпаючы вачыма, дадаў: – Я з мэрам звязаўся, а затым пазваніў Керзан і пацвердзіў. У яго сабралася нарада з міністраў-сілавікоў. Хоча Вам асабіста далажыць і ўдакладніць магчымыя дзеянні... Картэж з трох аграмадзінаў-джыпаў, дзвюх машынаў спецупраўлення ДАІ «Маланка» ды браніраванага «Мэрсэдэса» пад нумарам 1 ужо нёсся па прыгарадзе, за акном – рэдкія «хрушчоўкі»-трохпавярховікі ды чэрвень­ская зеляніна, ад якой было цяжка адарвацца, як, зрэшты, і ад нечаканых успамінаў, а тут: далажыць, удакладніць! Сваю незадаволенасць прэзідэнт і выказаў у слухаўку старшыні Службы дзяржаўнай бяспекі: – Віктар, якая на хрэн забастоўка?! Які метрапалітэн?!! – Іван Уладзіміравіч, сітуацыя неадназначная... Машыністы раніцай адмовіліся выходзіць на лінію. Народ мусіць ціснуцца па аўтобусах і тралейбусах. Мы вывелі максімальную колькасць парка, але ён не спраўляец­ца. На прыпынках чэргі і азлобленасць. Даём інфармацыю, што ў метро збой на электралініі. Адначасова адпрацоўваем службы метрапалітэна, – нарэшце ў дакладзе з’явілася кароткая паўза; Керзан глыбока ўздыхнуў і завяршыў: – Машыністаў падтрымаў прафсаюз чыгуначнікаў. Натоўп незадаволеных колькасцю да тысячы мітынгуе на плошчы і, па апошніх данясеннях, збіраецца ісці да Дома ўрада... – Работнічкі, вашую макаўку! – невядома на каго – ці на забастоўшчыкаў, ці на спецслужбы, ці на ўсіх разам – крыкнуў прэзідэнт і, загадаўшы павярнуць картэж назад, забасіў у слухаўку: – Усіх спакойна выціснуць з плошчы! Завадатараў-актывістаў арыштаваць! Працу метро аднавіць! – Ёсць! – пачулася ў слухаўцы. – Усё зробім, толькі... з метро праблема. Няма машыністаў і дыспетчараў, ды і сука начальнік метрапалітэна на плошчы... – Хоць сам са сваімі ахламонамі, калі такое прафукалі, у цягнікі садзі­цеся ды катайцеся! Ці ты мне прапануеш? – Н-у-у... – Ну-гну! Рабацяг з прыгарадных электрычак зніміце, з іншых рэгіёнаў перакіньце... Хоць з Поўначы! Словам, каб праз паўгадзіны саставы пайшлі. А не – усе пойдзеце. І гэта... Тога начальнічка метро ды іншых актывістаў, паўтараю, упакуй!.. З набліжэннем да цэнтра сталіцы нават зрокава адчувалася напруга: народ тоўпіўся на прыпынках-мурашніках, тратуары ператварыліся ў людскія рэкі, на прылеглых да перакрытага праспекта вуліцах цягнуліся доўгія заторы. Картэж спыніўся каля станцыі «Цэнтральная». Уадначас з ахоўнікамі жвава выскачыў з машыны прэзідэнт ды, колка зірнуўшы наўкруг, па-мядзведжы пасунуўся да аўтобуснага прыпынка: заграбаючы рукамі, разводзячы пяты і стульваючы насы чаравікаў – нібыта футболячы штось нябачнае. Вялікая прадаўгаватая галава ў такт крокаў гушкалася на шырокіх плячах пад дарагім даўгаполым пінжаком, які крыху хаваў непрапарцыянальнае тулава: здавалася, грудная клетка была наўпрост падагнаная па аб’ёме і ўстаўленая ў таз (а можа, усё выглядала так праз падоўжаны і прыхаваны адзежай бронежылет?). Гарадчукі не паспелі параскрываць ад здзіўлення раты, а прэзідэнт ужо гаварыў: – Дарагія мае, я вымушаны прасіць у вас прабачэння за часовыя ня­зручнасці. Як вы ўжо, напэўна, ведаеце, адбылася правакацыя ў метро. Некаторым апазіцыйным актывістам, гэтым ролікавым-шмолікавым, пад­бухтораным замежнымі фондамі і разведкамі, надакучыла спакойна пра­цаваць! Зарплатай, як мне далажылі, яны незадаволеныя! Зарплатай амаль міністэрскай! Многія з вас аб ёй яшчэ толькі мараць! – з кожным словам голас набіраў моцу і напаўняўся сталёвымі нотамі. – Зажраліся і пайшлі мітынгаваць на плошчу! Я ім, бачыце, перастаў падабацца! Ну хай яно і так, я ж не дзеўка, каб усім падабацца, але пры чым тут вы?! Якое яны маюць права спыняць працу метро – стратэгічнага для нашай сталіцы аб’екта?! Чаму вы павінны з-за іх пакутаваць на спёцы ды плішчыцца ў аўтобусы?! Ды і хто аплоціць прадпрыемствам ды заводам страты ад вашых спазненняў? – Прамоўца кашлянуў і закончыў мякчэй: – Паверце, мы паставілі на лінію ўвесь наземны транспарт, але яго не хапае... Яшчэ колькі хвілін – і метро пойдзе. Мы навядзём парадак і разбяромся з віноўнымі. Прэзідэнт загадаў пасадзіць у машыны свайго картэжа, нават у «даішныя», старых, дзяцей ды жанчын і развозіць іх па горадзе, а сам у суправаджэнні нябачных ахоўнікаў пешшу пашыбаваў да будынка Адміністрацыі – у здзіўленых, захопленых, любоўных і адданых позірках электарату. А калі праз паўгадзіны ў кабінет увайшоў памочнік Жакей і далажыў аб тым, што тэлефануе і просіць сустрэчы намеснік кіраўніка Адміністрацыі па гуманітарных пытаннях Заяц, прэзідэнт пакусаў ніжнюю губу і сказаў раздражнёна: – Перадай, хай лепш заўтра... Перакажы пра маю сустрэчу на прыпынку... Хай там тэлебачанне падключыцца, адэкватна пра забастоўку раскажа. – Памочнік матнуў галавой і намерыўся ўжо было ісці, але прэзідэнт ткнуў у яго пальцам і прыпыніў: – Ты гэта... Я яшчэ ў машыне хацеў сказаць... Там, ва ўніверсітэце, дзеўчынёха мне цыдулкі з пытаннямі перадавала. Даўганогая такая, брунэтка... – Яго вочы ўраз пабольшалі, а ў зрэнках з’явіліся агеньчыкі. – Разведай, словам, хто і адкуль. Ну і сам разумееш, што... ІV Лета – восень 1552 года Нябачаны дагэтуль чалавечы павадак зліваўся да берагоў Масквы. Меншыя ручаіны акрайных ваяводстваў цяклі да Волгі і расцягваліся ў размаітую плыню на дзясяткі вёрстаў: вершнікі з шаблямі і лукамі, стральцы з мушкетамі і сякерамі, кананіры з абозамі гарматаў і зелля-пораху, зачыншчыкі і гранатчыкі, драўляныя гуляй-гарады, атрады пішчальшчыкаў у высокіх шлемах-шышаках, пяхота з пікамі, мячамі ды шчытамі, нарэшце – раць-пасошнікі, закліканыя ў набор з усіх гарадоў і весяў, абознікі і святары. Хто берагамі ці дарогамі, калі яны былі, хто вадой на лодках і плытах, – усё варушылася, гохкала, тупала, скрыпела, друзгала, плёхала ды мкнула да высокіх сценаў Казані – каб у адзіным наплыве змыць мусульманскае іншаверства і атушыць на маскоўскай зямлі татарскія пажары. Гэта быў ужо трэці за чатыры гады паход. Два папярэднія не дасягнулі выніку: выступалі восенню, зіма ахалоджвала ваярскі пыл, гарматы і людзі патаналі ў вадзе і снезе. Кусаючы ў цёплых палацях ад бяссілля вусны, цар даваў загад на адступленне. Адзіная заваёва – збудаванне гарадка-цвержы Свіяжск на сутоку Волгі і Свіягі недалёка ад Казані. Але ён стаў бяльмом на татарскіх вачах і мог быць у любы час знішчаным. Вясной у Маскве сабралі вялікую баярскую раду, і яна прапанавала адмовіцца ад вайны, здзейсніць урачысты перанос святых машчэй з Дабравешчанскага сабора ва Успенскі ды паслаць у Свіяжск асвечанай над імі вады. Цар жа прыслухаўся да слоў сваіх найбліжэйшых людзей – Андрэя Адашава і князя Івана Курбскага. Вырашаецца будучыня ўсёй Маскоўскай дзяржавы, пераконвалі яны. Ці мы пераможам цяпер, ці ніколі. А Эдзігер-Магамет, калі яго не спыніць, аб’яднаецца з крымчакамі і можа пагражаць новым ігам. А таму – трэба спяшыць, цар, і самому табе ўзначаліць паход… 16 чэрвеня 1552 года Іван IV перадаў уладу ў Маскве ў рукі цяжарнай царыцы Анастасіі і выступіў на Казань. Шэсць палкоў – Перадавы пад ачолам Адашава, Вялікі Курбскага, Правай і Левай рукі, Старажавы і Царскі – павінны былі напрыканцы жніўня сустрэцца перад Свіяжскам. Дарога была цяжкай і спякотнай. Яна зацягнулася да восені, і толькі 11 верасня маскоўскія палкі пачалі абступаць Казанскія сцены, якія з трох бакоў надзейна атулялі рэчкі Булак і Казанка, а з Арскага поля – глыбоз­ны роў. І падвойныя дубовыя сцены ў сем сажняў таўшчыні, засыпаныя знутры пяском і каменнем. Перадавы маскоўскі атрад быў ушчэнт разбіты яшчэ на подступах да горада, а затым узлютавала бура, раскідаўшы шатры царскага лагера, разбіўшы і патапіўшы на Волзе шмат лодак з правізіяй. Дождж ліў бесперастанку некалькі дзён, і кананіры пачалі баяцца за порах. А цар нястомна маліўся, а потым загадаў абнесці ўсе палкі цудатворным крыжам, які перад паходам падарыў яму мітрапаліт Макарый. І дождж сціх. Зноў вызірнула сонца, і гэта надало маскоўцам рашучас­ці. Заварушыўся чалавечы мурашнік, загохкалі сякеры, на полі ўзняліся гуляй-гарады – драўляныя туры з высокімі платамі. На ірвы і рэкі леглі масты, а ў рэкі ды ірвы – працятыя стрэламі целы... Казанцы адказалі на грамату аб здачы горада ярай вылазкай. Іх удар прыняў на сябе Вялікі полк Курбскага. Шалёная лавіна з дзікім крыкам і шаблевым лязгам прайшла да сярэдзіны стану і захлынулася ў сваёй і чужой крыві. Парэшткі яе адступілі, з паўсотні – большасцю параненыя – сталі палоннымі. Іх выставілі перад доўгай сцяной збоку Арскага поля і паслалі другую грамату: біце чалом гаспадару цару і вялікаму князю маскоўскаму – і будзеце жыць, а не – жывот свой бясслаўна закончыце. У адказ «няверным свінаедам» была накіраваная брудная лаянка, і палонных на вачах абаронцаў забілі. 1 кастрычніка – у Пакроў Святой Багародзіцы – цар загадаў служыць прасвітарам і пяўцам ранішнюю ў гонар Ісуса Хрыста, а з абложаных сценаў у адказ загучалі малебны да прарока Магамета з просьбамі ратавання ад нячыстых паганцаў. Адны кляліся аддаць жыцці за веру і цара, другія – за Алаха і свой юрт. А на другі туманны ранак грозна затрубілі сурны і забарабанілі накры. У самую доўгую сцяну з боку Вялікага палка пачалі біць дзясяткі гарматаў. Зямля задрыжэла пад нагамі, і калі вецер раздзьмуваў па наваколлі серна-сівы дым, былі відны на Казанцы некалькі водных тураў – везлі да сценаў бочкі пораху і атрад зашчыншчыкаў, каб па загадзе ваяводы Курбскага зрабіць падкоп і ўзарваць паўночную сцяну. Кананіры рыхтавалі валкамёткі; пешыя пішчальшчыкі, хаваючыся за драўляныя завесы, падступілі да цвержы і лілі на абаронцаў свінцовы град. Ноччу ўсё аціхла, а на світанні Іван, накінуўшы паверх калантыру – на залачоныя латы – доўгі шэры плашч, прыйшоў разам з неадлучным Мацеем у шацёр-цэркаўку, узведзеную пасярод Старажавога і Царскага палкоў. Гучала літургія. – ...Воеже покорити под нози его всякого врага и супостата! – узнёсла спяваў рослы жаўтавалосы дыякан з драўляным крыжам на грудзях – і ў той момант сцены і свечкі ўздрыгануліся, і здалося, што неба абвалілася на зямлю. Усе прысутныя ўпалі на калені і пачалі жагнацца. – Гэта ў падкопе зелле ўзарвалі... – прашаптаў на царскае вуха Мацей. – ...Пашлі анёла свайго пераможнага, – узвысіўшы голас, працягваў дыякан, – як некалі да Ісуса Навіны дапамагчы разбурыць сцены Іерыхонскія. Іерыхон паў ад гукаў трубаў і крыкаў войска. О Прасвятая Багародзіца! Дапамагай і нам, грэшным рабам тваім, і малі Уладыку Хрыста, Бога нашага, хай пашле нам перамогу на праціўныя... І зямля другі раз узварухнулася ад выбуху – яшчэ больш магутнага і страшнага. І загулі над ёй чалавечыя крыкі і клічы. Палкі пайшлі ў галоўны наступ, а ў цэркаўцы працягваўся малебен. Іван скамянела глядзеў на дыякана і штось нячутна шаптаў. Мацей некалькі разоў далікатна спрабаваў звярнуць ягоную ўвагу на ўзбуджанага ганца: – Гасудар, Вашая Вялікасць!.. Падкоп атрымаўся. Сцяна ўпала... Перадавы полк і полк Правай рукі ўварваліся ў горад! У царскіх вачах успыхнула радасць. – «И бе едино стадо и един пастырь», – прашаптаў ён і зноў аддаўся ма­літве. – Гасудар, час ехаць... Твае людзі і твой полк чакаюць цябе. – Няма сілы мацней, чым слова нябеснае, – адказаў Іван, марудна наблізіўся да алтара і прачытаў малітву Гасподнюю. Усе, акрамя Мацея і некалькіх святароў, выйшлі з цэркаўкі. Праз паўгадзіны з’явіўся другі ганец: – Наступ слабее. Татары не здаюцца... Ваяводы і войска клічуць цара! Іван глыбока ўздыхнуў. У ягоных вачах зазіхцелі гарачыя слёзы: – Хрыстос Усемагутны, яві нам заступніцтва сваё! Але словы згубіліся ў гарматных выбухах і стрэлах пішчаляў... Сонца ўжо вісела над Арскім лесам, але – нібыта ашаломленае пякель­ным дзействам пад сабой – вышэй узнімацца не спяшала. Марудзіў і цар. Ён прыклаўся да цудатворнага вобраза Сергія, выпіў святой вады, з’еў прасфіры, папрасіў у свайго паходнага духоўніка дабраславення, а ў святароў – даравання грахоў. Зноў памаліўся, і тады загадаў Мацею падаць каня. Калі Царскі полк перайшоў мост праз Булак і падступіў да сцяны, над дзвюма вежамі ўжо ўзнімаліся маскоўскія сцягі. Бой ішоў у горадзе, у вузкіх вулках, цесных ад наваленых трупаў. Пасля апоўдня бітва пачала затухаць. Некалькі сотняў крымчакоў, пасланых на падтрымку казанцаў, змаглі на конях вырвацца да валу, перайшлі праз брод Казанку, знішчылі тылы палка Правай рукі – і зніклі ў лясной гушчэчы. А Казань перайшла да царскіх дружынаў. Апошняй захапілі мячэць – і забілі ўсіх іярэяў. Не пакаралі толькі жанчын і дзяцей – збіралі ў палон. Расчырванелы Андруша Адашаў, скінуўшы шлем і завязаўшы змакрэлыя рудыя пасмы стужкай, прынёс Івану высокі крыж – і цар усталяваў яго на тым месцы, дзе яшчэ нядаўна лунаў сцяг казанскага хана. – Быць тут царкве Хрыстовай! – бадзёра ўзносячы свой погляд у вечаровае неба, сказаў Іван і запрасіў усіх да малітвы за жывых і загінулых, пасля якой дапамагалі параненым, выстаўлялі варту і рыхтаваліся да агульнай царскай трапезы. Прызначыўшы ў горадзе свайго намесніка, ужо назаўтра Іван вырашыў вяртацца ў Маскву. За ім выпраўлялася і войска – акрамя Старажавога палка, які заставаўся на зімоўку. – А хто той дыякан, пад словы якога ўзрываліся сцены? Высокі такі, русы, з драўляным крыжам? – пацікавіўся нечакана перад сном Іван. Мацей шморгнуў носам і прабасіў: – Дазволь выведаць, гасудар? – Выведай-выведай... І запрасі яго назаўтра ў мой абоз – хачу дарогай з ім пагаварыць. ...Дыякана Іаана расшукалі толькі падчас дарогі, перад Уладзімірам, конна даставілі да чарговай стаянкі і прывялі ў царскі шацёр. Яго блакітныя шчырыя вочы пад чорнымі, як смоль, брывамі і доўгімі – як крыльцамі матылька – веямі хавалі неспакой. Абнечаканены і збянтэжаны, ён перахрысціўся: – Гасудар пажадаў бачыць мяне, грэшнага... Цар прыціснуў даланёй танклявую бародку, схіліў набок галаву і працяў госця цяжкім поглядам. Затым усміхнуўся і запрасіў дыякана прысесці. – Хто ты і адкуль, і колькі гадоў маеш? – Іаáн Фéдаравіч, дыякан крамлёўскай Мікольска-Гостунскай царквы. – У якой старадаўні абраз святога Міколы? – Так. – Жанаты? – Жанаты, гасудар. Двое сыноў-пагодкаў растуць... А сам уроджаны трыццаць тры гады таму ў Літве. Вучыўся ў Італіі багаслоўю і друкарскай справе... – А як у Маскву патрапіў? – Князь Глінскі Міхаіл Юр’евіч, царства яму нябеснае, – жоўтавалосы дыякан зноў перахрысціўся, – з ліста ад свайго падуанскага сябра Касціль­дзі дачуўся пра мяне, земляка, і ў Маскву запрасіў. – Хм... – цар задумаўся. – Добрым чалавекам Глінскі быў. Бачыўся я з ім, пра Сабор агульны гаварылі, а два дні да яго не дажыў... – І перакінуўся на іншае: – Дык, кажаш, друкарству вучыўся. А навошта? Суразмоўца пракаўтнуў даўкі камяк, і голас ягоны загучаў мацней: – Веру, гасудар, што ў друкарскай кнізе вялікая сіла тоіцца. Сіла, якая зменіць да лепшага наш грэшны свет... – Да лепшага? – Так, бо зможа да многага люду паспалітага дайсці. І Хрыстовую навуку, і запаветы светлыя пашырыць. – Думаеш, як і Глінскі з Максімам Грэкам, што тых кніг на землях маіх недастаткова? – Слова Божага, гасудар, ніколі многа не бывае, – мякка, каб не разгневаць, адказаў дыякан Іаан. – Мацей! – паклікаў цар свайго пасцельніка і ахоўніка. – Клікні да мяне Віскаватага! – а затым яшчэ раз уважліва зірнуў на дыякана і зноў спытаў: – А там, перад наступам і падзеннем Казанскай сцяны – ты чаму якраз адпаведныя словы спяваў? Пра разбурэнне сценаў Іерыхонскіх? – Ды само неяк узгадалася... Я, папраўдзе, і не памятаю ўжо, пра што спяваў... Нейкае гарачае ўзрушэнне было, а пра што... У шацёр спешна ўвайшоў і нізка пакланіўся дзяк Іван Віскаваты, невысокі таўстун з нездаровай адышкай, пульхнымі вуснамі і глыбокімі вачыма. Ён узначальваў пасольскі загад, кіраваў царскім архівам і вёў летапіс. – Раскажы нам, архіўнік, якімі кнігамі маё царства багатае? Віскаваты здзіўлена скасіўся на дыякана і затараторыў: – Рознымі, гасудар... Каля паўтысячы рукапісаў, з іх – сто адна кніга Бібліі, каля паўсотні багаслужбовых перашытых кніг, зборнікі настаўленняў айцоў царквы... Хронікі Малалы і Амартолы. Скрыпт Косма Індыкоплеста, вель­мі старадаўні... Скрыпты Пчала і Ступенныя кнігі, гэта што Макарый з перапісцамі складае. – І ўсё? – нібыта нешта не зразумеў цар. – Так, гасудар... Большасць іх з ліберыі Троіца-Сергіевай лаўры. Крам­лёўскія зборы, акрамя цудадзейнай кнігі Евангелля Святога Яна, знішчаныя пажарам... – Віскаваты ўважліва зіркнуў на цара, убачыў ягонае незда­валь­ненне і паспяшыў апраўдацца: – Як гасудар ведае, мінулы Маскоўскі Сабор прызнаў неабходным заснаванне большай колькасці перапісчых школаў пры манастырах ды прапанаваў распачаць выпраўленне дапушчаных памылак і недакладнасцяў у старых кнігах... – А што гэта там за ерэтыкі-даччане каля твайго пасольскага загаду масляцца? – цар заклаў рукі за спіну і ўсутыч наблізіўся да Віскаватага. Ад нечаканасці той пачаў кусаць вусны, пакуль, заікаючыся, не выціснуў: – Злыя языкі, баюся... нядобрае гасудару плявузгаюць... – і адвёў вока на незнаёмага дыякана. – Ну-ну! – цар заўважыў тое. – Не касіся! Ён наш цёзка і чалавек, па ўсім бачу, свой. Гавары пра даччанаў! Бачачы такую гарэзную весялосць цара, Віскаваты ўздыхнуў з палёгкай: – Кароль Хрысціян Трэці прыслаў гэта ў Маскву місіянера Ганса Бог­біндэра... З граматай да Вашай вялікасці... Ну і з адпаведнымі грашовымі скарбамі... Перадаў некалькі кніг... Я прасіў разгледзець іх мітрапаліта і япіскапаў. Богбіндэр браўся надрукаваць і даставіць тысячу падобных кніг па-маскоўску, але... – Віскаваты пераступіў з нагі на нагу: – Але большасць япіскапаў не захацелі тых лютэранскіх кніг... – Дык што... дацкі кароль Хрысціян – не сапраўдны хрысціянін?! – цар прайшоў да лёгкага паходнага стальца, сеў і моцна абшчаперыў падлакотнік. Адказаць на тое яму ніхто не намогся, і цар узняў сваю тонкую руку ды загадаў: – Даручаю закласці ў Маскве ўласны друкарскі дом, каб свае кнігі мець, а не чужымі сыціцца! І сабраць належных друкароў, папернікаў ды літарных ліцейшчыкаў. А галавой дому быць дыякану Іаáну Фéдаравічу, які той справе навучаны. – Цар адхінуўся на спінку стальца і прымружыў на агаломшанага госця вочы – ажно вострыя бровы сышліся над пераноссем. – Згодзен, дыякан? Іаáн Фéдаравіч стаў перад царом на адно калена, схіліў галаву і звонка вымавіў: – Зраблю ўсё, вялікі гасудар, наколькі сілаў і розуму Гасподзь дасць! – Што ж, пабачым! А цяпер адпачывайце... Не паспеў па вяртанні ад цара Іван Віскаваты ўпісаць сваім разборлівым почыркам на летапісную старонку: «Сего убо Бога нашего, в Троице славимого, милостию и хотениемъ удръжахомъ скипетръ царствия, мы, великий государь, царь и великий князь Иван Васильевич, всея Руси самодержецъ, владимирский, московский, новгородский, иныхъ многихъ земель государь, а також царь казанский повелелъ устроити домъ отъ своея казны, идеже печатному делу строитися...», – як на стаянку прыскакаў маскоўскі ганец з радаснай навіной: царыца Анастасія разрадзілася сынам-спадкаемцам! Царскі абоз затрымаўся ва Уладзіміры толькі на ноч – і спешна рушыў у Маскву. У горад уязджалі праз Фролаўскія вароты, каля якіх Івана Васільевіча сустракалі мітрапаліт Макарый, архіяпіскапы, япіскапы, архімандрыты, ігумены і старэйшае баярства. Цар – хоць зусім яшчэ малады – выглядаў велічна і ўрачыста. Пад скупым перадзімнім сонцам зіхцелі пазалочаныя і срэбныя адзежы, дарагое каменне царскай парфіры, буйныя жамчужыны на залатым вянцы. І вочы – палкія вочы пераможцы... Сорак дзён гудзелі па Маскве піры, якія дарэшты спустошылі царскую казну, надарваную трыма вайсковымі паходамі. А затым па слабодах, гарадах і весях загаласілі жанкі і дзеці: даведаліся, што ўжо ніколі не дачакаюцца сваіх мужоў і бацькоў. Амаль палова дваццацітысячнай дружыны склала свае косткі ў невядомай Казані. «Гэта-а ж не вораг-супаста-ат прыйшоў рэзаць радзіну нашую-ю... І што мой саколік забыў у чужой зямельцы-ы-ы?!» – поўніліся плачам галодныя галасы, і ўжо да крамлёўскіх сценаў пакаціліся хвалі народнага абурэння, і нярэдка загадным служылым даводзілася чуць аповеды пра цара-крывасмока. Час і зімнія маразы атушылі непакору, але для гісторыі Іван Віскаваты ўсё ж мусіў пакінуць у летапісе наступны квяцісты запіс, які загадана было да Раства чытаць гласарам на ўсіх сходах і ў цэрквах: «Мнози худоумные человецы или, прямо рещи, безумныя и тщедушныя, негодоваху и роптаху на самодержца своего, яко самому ему землю свою губящу и паче злее ратныхъ, и не щадящу, и не брегущу людей своихъ. Онъ же, предобрый в самодержцехъ, не похвалы тленные себе взыскуя, да славенъ будетъ в родехъ мужествомъ, якоже и Македонский Александръ, до край земли дошедъ и смерти не убежа, или прежде его бывый Ликиний царь, до четырехъ градовъ дошедъ и столпове тамо постави и свое имя в писанияхъ. Сей же не о такой славе подвизашеся, но о своемъ царствии тружашеся, думающаго ради составления мирскаго, о благостоянии святыхъ церквей и устроении земскомъ, и о тишине всего православного християнства, да не паки бы поработитися поганыя казанцы...». 4 Тры дывізіі паветрана-дэсантных войскаў напрыканцы лета былі спешна перадыслацыраваныя да мяжы Горна-Касоўскай аўтаномнай вобласці. На ўзмацненне ім перакідваліся адна танкавая і дзве мотапяхотныя брыгады. Час “Ч” быў прызначаны на 4 гадзіны раніцы 1 верасня, а агульнае кіраўніцтва зводнай групоўкай узяў на сябе прэзідэнт, па Канстытуцыі – галоўнакамандуючы ўзброенымі сіламі краіны. Словам – правіцель, а нейкія недавяркі не хочуць прыняць гэтага… Нічога, ён прымусіць іх слухаць, і – не толькі за сталом!.. Гэта была ўжо трэцяя вайсковая аперацыя. Папярэднія не дасягнулі належнага выніку: сепаратысты і бандфарміраванні абміналі блок-пасты і, па-партызанску нападаючы на вайсковыя часткі і злучэнні, раствараліся ў горнай «зялёнцы» па вядомых толькі ім сцежках – і аніякія «Грады» не маглі іх адтуль выбіць. Вось і давялося правіцелю адкінуць усе іншыя дзяржаўныя клопаты, абкласці на нарадзе гора-генералаў мацюкамі – і брацца самому тушыць горны пажар. Хоць, ёлкі-палкі, яшчэ два гады таму і ў жахлівым сне не мог уявіць падобнага: аўтаномная вобласць, 80% жыхароў якой на выбарах прагаласавалі за яго, а кіраўніцтва кожную сустрэчу запэўнівала ў вернасці, узяла ды паўстала супраць цэнтра! Вырашыла адасобіцца, пагуляць у незалежнасць! Першы трывожны званок прагучаў не ад спецслужбаў. Патэлефанаваў сам кіраўнік Горна-Касоўскай вобласці Гардынаў і, між іншага, пачаў плакацца пра ўнутраныя цяжкасці, сепаратныя і пратэстныя настроі, малаколькаснасць сілавых і праваахоўных структураў ды беднасць іх тэхнічнага забеспячэння. Што ж, трэба – дык трэба. Вылучылі яму і дадатковыя бюджэтныя сродкі, і навейшай спецапаратуры ды зброі падкінулі, і падатковымі паслабкамі надзялілі... Супакоілася ўсё ці не на год, а затым – як гром з неба: дэпутаты-абласнікі не без падачы Гардынава абвяшчаюць аб суверэнітэце і незалежнасці свайго краю! Ад’еліся, бачыш, і галаву паднялі! І як не падняць, калі ў іх пад носам на сродкі цэнтра былі адкрытыя і распрацаваныя багатыя нафтавыя радовішчы! Далей розуму не патрабавалася: бяры ды прадавай гатовае! У той жа дзень ён выклікаў Гардынава да сябе на размову. Круціўся той як вуж, але ўсё ж выехаў. Аднак мала таго, што спазніўся на аўдыенцыю на дзве гадзіны, дык яшчэ заявіўся ў шортах ды бейсболцы! Нібыта не толькі нутром сваім, але і знешнім выглядам цвердзіў сваю незалежнасць, а то і грэблівасць да вышэйшай асобы. Ды і да ўсёй дзяржавы, якая яго некалі выцягнула з каменнай глухамані, вывучыла ды апранула ў генеральскую форму... Ён, бачыце, пра нацыянальную ідэнтычнасць ды гонар продкаў успомніў! Яшчэ адзін месія аб’явіўся... Правіцель, не хаваючы раздражнёнасці, заместа прывітання грэбліва абурыўся: – Ты б яшчэ да мяне ў трусах прыпёрся! Ці горны вецер з галавы ўсе былыя веды аб субардынацыі выдзьмуў? Я табе прэзідэнт ці як?!! Гардынаў спакойна агледзеў суразмоўцу – здалося, нават усмешлівыя агеньчыкі прабеглі па чарнявых зрэнках – і загаварыў аднатонна, як па пісанаму: – З дня прыняцця Народным сходам Горна-Касоўскай аўтаномнай вобласці Дэкларацыі аб незалежнасці вы, Іван Уладзіміравіч, не з’яўляецеся для ягоных грамадзянаў кіраўніком. Страціла для нас правамоцнасць і колішняя канстытуцыя, навязаная цэнтрам... Ён яшчэ хацеў штось дагаварыць, але жахлівы крык перарваў яго: – Во-он, сукін сын!!! Я з цябе не толькі твае трусы, але і скуру спушчу!.. – Не забывайся, маёр, што – як-ніяк – з генералам гаворыш, – зноў спакойна, але з грознай упэўненасцю адказаў Гардынаў. У любы час гатоў сустрэцца з табой на дуэлі за сукіныя словы. Калі, канечне, знойдзеш мужнасці... – Во-о-он!!! – Я так і думаў, што не знойдзеш... Гардынава арыштавалі яшчэ ў будынку Адміністрацыі, але, пэўна, такі сюжэт быў пралічаны, і ягоныя прыхільнікі, якія кантралявалі ўзброеныя і праваахоўныя сілы аўтаноміі, у той жа дзень захапілі каля сотні жыхароў суседняга раёна і запатрабавалі абмена. Дзеля навядзення парадку былі кінутыя часткі ўнутраных войскаў, але патрапілі пад шквальны агонь ужо падрыхтаванай абароны – і мусілі адысці. Спешна быў скліканы Савет бяспекі, члены якога разышліся позняй ноччу – з каменнымі тварамі. А раніцай сталіца скаланулася ад страшэннага выбуху. Інфармагенцтвы абуджана транслявалі жахлівую навіну: тэрарыст-смяротнік на аўтамабілі з рэгістрацыйнымі нумарамі Горна-Касоўскай вобласці і выбуховым прыстасаваннем у салоне пратараніў браму міністэрства ўнутраных спраў і падарваў першы пад’езд будынка. Сярод службоўцаў ёсць ахвяры... Дзяржаўнаму ўладкаванню кінулі выклік карумпаваныя тэрарыстычныя кланы, якія рвуцца да ўлады... Неўзабаве на паўстанцкую сталіцу быў арганізаваны новы наступ, але і ён стаў безвыніковым: танкавая армада як масла разрэзала лініі абароны бандфарміраванняў, але на гарадскіх вуліцах аказалася непаваротлівай і таксама мусіла адступіць. Шакіравалі страты «цэнтралаў» – страты ад сучаснай зброі, яшчэ нядаўна вагонамі перавезенай у аўтаномію з таго ж цэнтра – дзеля «стабілізацыі абстаноўкі ў рэгіёне». – Дастабілізаваліся, што й казаць... – правіцеля разрывала злосць. Ён штодня рабіў разганяі вайсковаму камандаванню, аднак Гардынава мусіў адпусціць-абмяняць на закладнікаў – і сам ачоліў трэці паход па аднаўленні канстытуцыйнага ладу ў Горна-Касоўскай вобласці. – Бог любіць тройцу, – нібыта сам сабе сказаў ён і загадаў пачынаць перадыслакацыю... Як толькі сонца першага восеньскага дня вызірнула за шапкамі гор, два гвардзейскія палкі мотапяхоты перайшлі мяжу аўтаноміі. Не сустрэўшы супраціву, па галоўнай магістралі яны рушылі да абласной сталіцы, але прызначаны начальнікам аператыўнага штаба часовай групоўкі Керзан безапеляцыйна ўпрасіў галоўнакамандуючага іх спыніць. – Не падабаецца мне гэты спакой... Як у пастку зацягваюць! – Ён выглядаў наструненым і засяроджаным. Здавалася, блізасць пораха маладзіла ды бадзёрыла яго. – Як бы не наскочыць на засады. Падобнае ў Афгане перажыў – дасюль не забуду... Галоўнакамандуючы гмыкнуў і падтрымаў Керзана. А тут і сонца нібыта перадумала ўзнімацца: з поўначы насунуліся хмары ды паліў дождж. У авангард выправілася дэсантная разведрота і за паўдня пераадолела сорак пяць кіламетраў да Кічаранскай цясніны, дзе мусіла ўступіць у няроўны бой з праціўнікам і была знішчана. Дождж і нізкая хмарнасць не спрыялі спадарожнікавай разведцы, і наступальныя дзеянні спыніліся. «Цэнтралы» па ўсіх магчымых каналах распаўсюдзілі зварот правіцеля да мірных грамадзянаў Горна-Касоўскай вобласці з прапановай неадкладна да дзесяці гадзінаў раніцы пакінуць рэгіён баявых дзеянняў, дзеля чаго на мяжы з аўтаноміяй адкрытыя чатыры прапускныя пункты. Мясцовым выканаўчым уладам загадвалася спрыяць у тым дзецям, інвалідам, жанчынам і хворым. У адваротным выпадку Цэнтр не можа гарантаваць бяспеку насельніцтву і складае з сябе адказнасць за магчымыя страты падчас навядзення ў вобласці канстытуцыйнага парадку. Суткі прайшлі ў трывожным чаканні. Зноў на горы выкацілася сонца – і ўжо не хавалася за хмары. Не зважаючы на невялікую колькасць бежанцаў і нешматлюднасць на прапускных пунктах, быў дадзены загад на новае наступленне. Неба ўспаролі дзясяткі баявых самалётаў – і за паўгадзіны сталіца аўтаноміі ператварылася ў руіны. Кропкавае бамбаванне перанеслася на ўзгор’е, цясніну, дзе па данясеннях спадарожнікавай разведкі знаходзіліся паўстанцкія базы. У той жа час прамым ракетным ударам быў знішчаны Гардынаў – разам з БТРам, у якім знаходзіўся. Зрабіць тое было няцяжка: яшчэ падчас арышту апальнаму кіраўніку ў ежу падкінулі маячковы чып – штучка з макавую драбінку, а затрымліваецца ў арганізме на пяць-сем дзён ды «сігналізуе» аб месцазнаходжанні ўладальніка на адлегласці да трохсот кіламетраў! Паўстанцы засталіся без свайго камандзіра-натхняльніка і пасля працяглых атак дэсантных падраздзяленняў мусілі ці гінуць, ці адступаць. Шосты ранак «цэнтралы» сустрэлі ў адваёванай сталіцы аўтаноміі. На пляцы рыхтавалася агульнае пастраенне. Разбіты Дом урада крок за крокам абшукалі сапёры, пасля чаго на ягоным балконе ў форме колеру хакі з неіснуючымі ў вайсковых статутах пагонамі з’явіўся сам правіцель і перад дзясяткам тэлекамераў абвесціў аб канчатковым усталяванні міру і парадку. У той момант за яго спіной узнікла маўклівая мажная постаць прэм’ер-міністра Сысанкова з акуратна складзеным дзяржаўным сцягам. – Уладзіміравіч, – цяжка дыхаючы, прашаптаў ён ледзь чутна. – Як апошні штрых... Можа, ганарова ўзнімеш над домам? Правіцель паспрабаваў усміхнуцца; перасмыкнуўшы моцнымі жаўлакамі, правёў пальцам па вуснах, нібы вызваліўшы іх ад жорсткіх вусоў (так рабіў, калі хваляваўся), – і задаволена матнуў галавой. Прэм’ер бадзёра паказаў яму на прыступкі да флагштока. Неўзабаве на ўзвышэнні залунала блакітнае палотнішча з чырвонай зоркай пасярод – з год таму прынятая дзяржаўная сімволіка. Ранейшая – блакітная з сонечным кругам – пасля ўсенароднага рэферэндума была абвешчана нацыяналістычнай і забаронена. «Вось яна, зорка нашай перамогі... – пафасам напаўнялася душа правіцеля. – Як і ў мінулых войнах, яна – зверху. І хай цяпер валодзькі ролікавы ды ягоныя падпявалы далдоняць пра нейкую там сімвалічную абсурднасць... Маўляў, на небным блакіце мусіць быць сонца, а зоркі відны толькі на фоне начной цемрадзі... Перамагалі і будзем перамагаць!..» – ён зінуў на панараму разбуранага горада і адчуў нейкую здрадлівую тугу. Трывожныя мурашы прабеглі па целе, даўкая хваля падкаціла да грудзей, і ён, з прачуласцю зірнуўшы на Сысанкова, дрыготка прамовіў: – Тут збудуем музей! Музей нацыянальнай жалобы і прымірэння. І абеліск – у памяць аб загінулых... Праз тры гадзіны верталёт даставіў правіцеля ў Вараніху, дзе ён, адыходзячы ад мінулай напругі, доўга – да знямогі – плаваў у басейне, а потым падчас лёгкай вячэры ўключыў тэлевізар. Галоўны замежны інфармацыйны канал BNC надрыўна асвятляў падзеі ў Горна-Касоўскай вобласці ягонай краіны. Мільгалі кадры з параненымі, панарама руінаў... Бранятэхніка, самалёты, узрывы... І голас дыктара па-ангельску з сінхронным перакладам у цітрах: – ...Дыктатарскі рэжым Мароза, для якога чужымі застаюцца прынцыпы свабоднага грамадскага ўладкавання, найяскрава выявіў свой дэспатычны твар. Прыкрываючыся дэмагагічнымі лозунгамі аб аднаўленні канстытуцыйнага парадку ў краі, ён распачаў новую вайну і дзеля захавання ды ўзмацнення сваёй жалезнай улады пайшоў на забойства тысяч людзей, сярод якіх большасць мірных суграмадзянаў... – і ў экране зноў замільгацелі кадры з акрываўленымі старымі і дзецьмі... Правіцель скрыгатнуў зубамі і кінуў пульт на стол – кнопкамі ўніз. Раптам уключыўся сталічны тэлеканал, у экране загаварыў маладжавы жоўтавалосы журналіст з крывым – як перабітым – носам: – ...«Век жыві – век вучыся», сцвярджае народная прымаўка. Вучыся жыць і ваяваць. Раней тое давалася прасцей: пакрыўдзіў хтосьці кагосьці – кулакі ці мячы пастукалі, і разышліся. Цяпер жа страшней. За вайной звычайнай распачынаецца вайна інфармацыйная. Яна ператвараецца ў сусветную і дыктуе грамадству, дакладней – навязвае, і свае прынцыпы, і сваіх пераможцаў... Правіцель зморшчыў лоб, прыкусіў – разам з вусамі – губу і прыхінуўся да фатэльнай спінкі, каб паслухаць айчыннага тэлекаментатара, які бліжэй нагнуўся да студыйнай тэлекамеры і, артыстычна гуляючы паўзамі і лагічнымі націскамі, упэўнена жэстыкуляваў тонкай даланёй з заціснутай у ёй ручкай, узвышаў голас і вяшчаў далей: – Усе вы, паважаныя гледачы, учора-сёння самі сталі нявольнымі ўдзель­нікамі той чарговай сусветнай інфармацыйнай вайны, якая вядзец­ца без правілаў і чалавечай логікі. Нараспеў галосяць купленыя газеткі, радыёстанцыі і тэлеканалы (як, скажам, той жа BNC) пра спецаперацыю нашых войскаў у Горна-Касоўскай вобласці. І вайной супраць сваіх грамадзянаў, і генацыдам, і крывавай разнёй, і шаленствам дэспатычнага кіраўніцтва ўсё тое называюць. Паслухаеш – і застаецца толькі зацягнуць пятлю і павесіцца! І такія ўсе правільныя, гуманныя, усе такія цукровыя чалавекалюбцы! А да сутнасці, да праўды – анікому і клопату няма. Галоўнае – не сцяг справядлівасці ўсталяваць, а белае пасыпаць брудам ды чорнае назваць белым... – З дзясятак секундаў прамільгала нарэзка з замежных інфармпаведамленняў, пасля чаго зноў працягнуўся каментар: – Вось яны, сапраўдныя бомбавыя ўдары па нашай псіхіцы і нервах! І тыя, хто даваў каманду на тое бамбаванне, не бачаць бярвёнаў у вачах сваіх начальнікаў і працадаўцаў, не заўважаюць сапраўдных захопніцкіх войнаў, якія распалілі і распальваюць у свеце за сферы ўплыву іхнія ўрады! Так, нядаўна войскі еўраальянсу разбамбілі Югаславію. Знішчылі тысячы мірных жыхароў, тысячы дамоў... – Пайшлі кадры з хронікі: разбураныя гарады і вёскі, пакалечаныя дзеці, задаволеныя таўстамордыя замежныя вайскоўцы... – Так і карціць запытацца: што б учынілі кіраўнікі замежных «праўдарубаў» на месцы нашага ўрада?.. Гадамі датацыйная вобласць маналітнай краіны, якая толькі і рабіла, што смактала нашыя бюджэтныя сродкі – узяла і абвесціла сябе самастойнай! А яе князькі саманазваліся царамі! У якім замежным «свабодным» штаце такое магчыма?! Ды ім жа адразу б галовы паскручвалі! Спытайма, што б рабілі нашыя гора-настаўнікі?.. Запытацца можна, але вось ці пачуюць яны праўдзівы голас? Ці дазволяць ім адкрыць вочы ды вушы свае праўдзе? Праўдзе святой і пакутнай? Адказ, зразумела, адмоўны. Але галоўнае, каб тое пачулі ўсе мы – і аб’ядналіся пад справядлівымі штандарамі! Думайце і аналізуйце! Міра вам і дабрабыту! Правіцель задаволена хмыкнуў. – Хто такі? – кіўнуўшы на экран, спытаў ён у Жакея. – Іван Федарэнкін, сын міністра спорта. – А нос крывы чаго? У бокс гуляў? – Не ведаю... – Залыпаў памочнік. – Ён нядаўна на ТБ. Здаецца, някепска атрымліваецца... – памочнік наструніўся і не адводзіў ад правіцеля вачэй. – Што значыць някепска?! – вялікія далоні гохнулі па скураных падлакотніках пульхнага фатэля. – Выдатна! – Правіцель устаў, выпіў келіх чырвонага віна, памаўчаў і выпаліў: – Пагаварыць і падтрымаць гэтага Федарэнкіна. Падтрымаць ад майго імя! Ну і грошай яму, сцэнарыстаў там лепшых, аператараў... Хай тэрмінова зробіць некалькі спецфільмаў. Ну сам ведаеш, пра што. – Зразумеў! – усё цела памочніка ўраз налілося бадзёрасцю і рашучасцю. – Вы, як заўсёды, правільна адчулі: у тэлевізары заключана аграмадная сіла, мацнейшая за бомбы і танкі! І калі ўсё граматна абставіць... – Ідзі працуй, стратэг... – перарваў яго ўладны голас. – Усе вы заднім месцам разумныя... Ды і да ўрачыстасцяў з прычыны перамогі над сепаратыстамі і тэрарыстамі рыхтуйцеся! А то зноў пазасынаеце на лаўрах... У той час у кабінеце Мікалая Зайца, у якім таксама міргалі тэлекадры, зазваніў гарадскі тэлефон (сакратарка даўно пайшла дамоў). – Алё... Алё! – трывожна пачулася ў слухаўцы. – Гасподар Заяц? – Так... Слухаю вас. – Янкавіч, Богдан Янкавіч. Памятаеце, некалі на канферэнцыі ў Падгорыцы сустракаліся? – Так-так... – машынальна вымавіў Заяц, хаваючы здзіўленне і ўзнімаю­чы над акулярамі савіныя бровы. – Ужо трэція суткі спрабую да вас дазваніцца... Дачуўся, што займаеце высокую пасаду... У адказ – неўразумелае маўчанне. – Дык вось, як ведаеце, месяц маю краіну бамбавалі новыя туркі еўра­альянсу. І зноў, як і ў часы святога Пятра Цэціньскага, вашыя цары забылі на сваіх адзінаверных братоў. А замест падтрымкі – самі ўлезлі ў вайну з суграмадзянамі... Але я – не пра тое. Нас нішчаць сучасныя візіры, але мы з Божым словам і верай вытрымаем! Я... – штось у слухаўцы зашчоўкала, і некалькі фразаў было не разабраць. – ...цікавіліся Евангеллем ад Яна. Яго збярог народу свайму святы Пётар... Не прадаў купцу з Бокі, як нагаворвалі... – Зноў шчаўчкі-памехі. – ...вырашылі кнігу вам перадаць. Такое рашэнне прынялі браты-яніты... Бацька мой, царства яму нябеснае, быў іх сябрам. І прозвішча нашае – Янкавічы – ад іх... Верым, што тая кніга падтрымае вашую краіну і адвядзе ад бездані... Словам, а не бомбамі, пераможам!.. – Штось хруснула, і пачуліся кароткія мільгатлівыя гудкі – як агучаны медыцынскім апаратам трывожны пульс гаспадара кабінета... V 30 жніўня 1553 года ён святкаваў імяніны – у невялікай, яшчэ бацькам збудаванай рэзідэнцыі ў Каломенскім. Не любіў цар Маскву, не любіў ні сценаў белакаменных, ні баяраў цвёрдалобых. А тут было ўсё спакойна, нават па-дзіцячы пацешна. Так, тут ён супакойваўся целам, пачуваўся бесклапотна і ўзнёсла. Запрошаных на абед адвялі напачатку ў царскі гардэроб і замянілі іх рознаколерныя каптаны на белыя мантыі з гарнастаевай апухай. Затым усе сабраліся ў прахалоднай трапезнай, перашэптваліся і ўсміхаліся. Цар увайшоў марудна, касалапа заграбаючы нагамі квяцісты дыван, перахрысціўся, узяў кавалак мяса – і перадаў яго круглатвараму Адашаву, другі – цыбатаму Курбскаму, пераступіў ад задаволенасці з нагі на нагу і раздаў пахкія кавалкі яшчэ некаторым гасцям. Затым матнуў рукой краўчаму, каб той частаваў далей – і змірана назіраў, як памагатыя прамаўляюць: – Цар табе даруе гэта. У адказ госці ўставалі і кланяліся. Затым у срэбныя кубкі налівалася раманея, алікантэ, мальвазія – найлюбімыя царскія віны, у драўляных каўшах ставілася свежая медавуха – і пачынаўся пір. Да мяса прыносілі шафран, кіслае малако, агуркі ў воцаце. Зноў і зноў уздымалі кубкі, а на стол выплывалі смажаныя лебедзі, журавы са спецыямі. Пілі – і з’яўляліся цецерукі, глушцы й рабчыкі ў смятане, зайцы з рысам, ласіныя мазгі, пірагі з мясам, падсалоджаныя арэхі. І стукалі кубак аб кубак, і не змаўкалі прамовы – пакуль хмель не вязаў рукі ды не сушыў языкі... А ў Маскве на Івана навалілася хвароба. Вечарам пасля багаслужэння ў Дабравешчанскім саборы – які стаяў бліжэй да палаца – цар ледзь узняўся па прыступках да спачывальні і ўпаў каля ложка. З паўгадзіны яго трэсла падучка, вочы набрынялі крывёю і выкаціліся над вострым носам. Спалоханы Мацей кінуўся па лекара, але першай на крыкі азвалася Анастасія. Яна паклала неспакойную Іванаву галаву на калені і, штось пранікнёна шэпчучы, пяшчотна гладзіла яго змакрэлыя ад поту валасы. І цар суцішыўся, абмяк, але на пярыне зноў устрывожыўся, задыхаў часта і хрыпла; памкнуўся ўстаць, але рукі сталі ватнымі. Гарачка-агнявіца ахінула яго забыццём-марывам – немарасцевым і доўгім. Прытомнеючы, ён неўразумела ўтаропліваў слязлівыя вочы ў бліжні вугал з лампадамі, у каменную сцяну з каляровай выявай-ілюстрацыяй Саламонавага суда, а з глыбіні яе, як з-пад хмараў, выскоквалі здані крывава-чырвоных коней і гізавалі па траўнай зяленіве фарбаў да ягонага ложка, па ягоным целе... Цар уздрыгваў, хапаўся рукамі за галаву, зноў глядзеў на карціну – і шалёная віхура хавалася за вуглом аркі... На некалькі хвіляў ён супакойваўся, не дрыжэў, і яму давалі папіць, а затым галаву зноў раздзірала трывога, чырвоны шалёны конь зноў выбліскваў з-пад дрогкіх лампадаў і нёсся на ложак. Іван віхнуўся ўбок, убачыў іскры пад аграмаднымі капытамі, іржавую спражку падсядзёлка, мускулісты круп, вогненны хвост – і неўсвядомлена схапіўся за яго, каб хоць так выбавіцца са свайго халоднага ложка-дамавіны. І пачуў крык над сабой. І ачуўся... Крыкнула жонка, за касу якой у гарачцы схапіўся Іван. Зноў пачала гладзіць і шаптаць штось ласкавае, і пачула спакойнае, выразнае: – Што там, знізу? Яна зразумела, але не адказала. Знізу пад спачывальняй была тронная зала, у якой ужо трэці дзень збіралі баяраў, каб тыя цалавалі крыж царэвічу Дзімітрыю. Адчуваючы смяротную знямогу, Іван прызначыў свайго пераемніка – сына-немаўля. І пазваў падданых да прысягі яму. Але нечакана абвесціў сваё права на маскоўскі сталец стрыечны брат Івана Уладзімір Андрэевіч, падтрыманы большасцю баяраў. Маўчанне царыцы не надало спакою. – Пакліч Віскаватага, – папрасіў Іван. Кіраўнік пасольскага загаду і царскі летапісец адказваў блытана і ўстрывожана: – Здрада, гасудар! Многія не цалуюць крыжа, многія паз’язджалі... Сільвестр і ўсе Адашавы адмовіліся, хітруюць-вычэкваюць... Брата твайго па маскоўскіх харомах возяць, шэпчуцца... – А Курбскі? – Ды не відно яго неяк... У Івана гневам успыхнулі вочы. Ён, гартанна стогнучы, устаў з ложка і паказаў пальцам на скіпетр. Апіраючыся на яго, павольна падаўся са спачывальні. На сходах пасцельнік Мацей накінуў на ягоныя плечы каптан і хацеў падтрымаць за локаць, але цар адпіхнуў служку. Віскаваты сачыў за абодвума ў прачыненыя дзверы, але пайсці следам не рашыўся. З дзясятак баяраў у троннай зале аціхлі. А Іван, бадзёрачыся, усміхнуўся, марудна агледзеў усіх і пачаў з пытання: – Што замоўклі? Бачу, і сталец царскі яшчэ пусты... – упэўнена падышоў да яго, пагладзіў выяву залачонага візантыйскага арла над узгалоўем спінкі, пастукаў па шырокіх касцяных падлакотніках: – Аглохлі, ці што? Пытаю, чаго трон пустуе?! Дзе Уладзімір, брат мой? – і царскі голас насыціўся злосцю: – Што, рукі свае прагныя пагрэць вырашылі? Сын мой кроўны вам не даспадобы?! Як псы звыродныя рваць цела маё сабраліся?!! – ён задаволена-хітравата ўсміхнуўся ды, хоць і стомлены, з выглядам пераможцы сеў на сталец і працягваў ужо спакайней: – Самі запомніце і зграі сваёй перадайце: вялікі цар Іван Васільевіч паміраць перадумаў ды ўсіх вас яшчэ перажыве. І ў гонар свайго выздараўлення загадвае ў наступную нядзелю сабраць царскі абоз у багамольную службу да Белага возера, у Кірылаў манастыр. А цяпер... – Іван устаў і яшчэ раз строга агледзеў прысутных. – Вон з вачэй маіх! А ты, Мацей, – сказаў, ужо вяртаючыся ў апачывальню, – расшукай сябручкоў маіх Адашава з Курбскім і аб выправе паведай. І варту ў Крамлі ўзмоцні, з самых надзейных. – Узмоцнена, гасудар, ужо трэці дзень як і без загаду пабольшана... З розных прычынаў цар выпраўляўся з Масквы. Так, у сваіх літанных малітвах ён абяцаў у выпадку выздараўлення ахвяраваць манастырам землі і золата ды выправіцца ў багамолле. Але было і іншае, што не давала спакою ні падазроным дням, ні бяссонным начам: трывога, распаленая нявернымі баярамі, здрада бліжэйшых сяброў (а таму і ўзяў з сабой Адашава з Курбскім, да якіх ужо не было даверу і якіх хацеў трымаць перад вачыма). І змеямі джалілі невясёлыя весткі ганцоў: узбунтавалася Казань, загублена тысяча старажавога палка, а непакорныя нават пачалі ўзводзіць у соднях пераходу ад Казані новы горад... Заварушыўся Крым, Лівонія парушае межы... У дарозе, зняможаны горкімі думамі, ён правальваўся ў нябыт, а за ім, хрыпучы ды пыхкаючы гарачай пенай, несліся наўскач чырвоныя коні. І ён ужо ва ўсю гарцаў на іх, і спрасонь шаптаў малітвы, але словы іх былі цяжкімі і не маглі – як мовіў пры сустрэчы сівы як лунь Максім Грэк – узняцца да Бога. – Бачу, – казаў стары манах, – што злосць і гнеў цела тваё сушаць. Будзь марудным на слова і марудным на гнеў, бо чалавечы гнеў не творыць праўды Божай... Аднак магутны чырвоны конь нёс яго наперад – туды, дзе неспакойны небакрай патанаў у дымах і неразгаданасці. А багамолле закончылася трагедыяй: загінуў-утапіўся малы Дзімітрый... І цар панурыўся ў новую прадчуласць – прадчуласць праклёну на ягоны род. За бацькавыя, магчыма, грахі, які кінуў сваю венчаную жонку, «бясплодную смакоўніцу» Саламаніду, у манастыр ды з новай нарадзіў яго, Івана. І цар гнаў хмары тых здагадак, і яра сеяў семя сваё ў лоне Анастасііным – аднак узыходы былі рэдкімі і слабымі: рос нягеглы сын Іван, трэці – Фёдар – меў памутнёны розум, а тры дачкі памерлі немаўлятамі. І на ратным полі спела бяда: казна спусцела, і нават лівонцы не спяшылі папаўняць яе сваім срэбрам. Новае пасольства ад дэрптскага япіскапа прыехала ў марозную Маскву прасіць аб адтэрміноўцы выплаты, але Іван не прыняў яго. Ён загадаў выгнаць пратэстанцкіх сабак з горада і даручыў Адашаву рыхтаваць паход. Зноў палілася кроў. Гэтым разам лівонскіх хрысціянаў нішчылі татары пад ачолам казанскага ех-хана Шах-Алі, нанятыя ў царскае войска. І зноў застагналі нябёсы; і задымелі весі; і выразалі дзяцей з улонняў матчыных, і гвалцілі да смерці жанчын, а тых, хто яшчэ высільваўся ўцякаць, цкавалі сабакамі... І здалася Нарва, і скарыўся Дэрпт, і было перамір’е, і ў вачах новага Аляксандра Неўскага заплёскалі Балтыйскія хвалі, да якіх вось-вось выйшла б ягонае царства – але абудзіліся суседнія Вялікае Княства і Польшча. Не мінуў і год, як рыжы ліс гросмайстар Кетлер змовіўся з каралём Жыгімонтам ды быў па-брацку прыняты ў Вільні. І ў жніўні 1560 года віленскі ваявода Мікалай Радзівіл Чорны з войскам увайшоў у Рыгу. Адашаўскія высочнікі-шпігі даносілі Івану, што Кетлер рыхтуецца з’яднаць Лівонію з Літвой і перадаць Радзівілу крыж і ордэнскую мантыю, аднак маскоўскім палацям было не да іх... У спякотны жнівень таго ж 1560 года ад нараджэння Хрыстовага памірала ў цяжкіх муках маладая царская жонка. Яго адзіная чалавечая радасць і ратаванне. І на ягоных патухлых вачах адышла да Госпада. – Вы ўсе адкажаце за гэта! За ўсё адкажаце... – здзічэла шаптаў цар над мёртвай Анастасіяй і гладзіў яшчэ цёплую чарнявую пасму ейных валасоў. Стагнаў і шаптаў: – Усе-ўсе... 5 Яго чарговае дзяржаўніцкае лета выдалася спякотным і дымным. Гарэлі лясы, дамы, хлеб. Пякельная непрадыхная павута зацягвала гарады, і ён роспачна насіўся на верталёце па краіне, наладжваў аператыўкі і нарады, даваў прачуханца ўсім – ад ляснічых да губернатараў і прэм’ера, сам працаваў з пажарнымі, а калі ўзнімаўся на верталёце – у вачах плылі чырвоныя кругі. – Па звестках спецслужбаў, чырвоных пеўняў нам падкідваюць... – сказаў стомлены-пастарэлы Керзан і пачаў выціраць са штаноў сажу. – Калі не будзе іншых установак, аформім паказальныя суды... – Каго падкідваюць? – не зразумеў правіцель. – Падпалы, кажу, па данясеннях – спланаваныя. – А... Пеўні чырвоныя... Ды гэта ўжо коні, а не пеўні! Тысячы дамоў ляснула! А лесу колькі! Хто кампенсуе, адкуль грошы браць? Што лю­дзям... – Ён не змог дагаварыць. Трап нечакана вільнуў убок, перад вачыма праплыў чырвоны жывот верталёта – і стала цяжка дыхаць. Правіцель упаў на рукі спалоханага старшыні Службы дзяржбяспекі і ўжо не памятаў, як яго абступілі дактары і як «Борт №1» тэрмінова накіраваўся да сталіцы... І вось – ён перад выбарам, да якога ішоў няпроста і не адзін месяц. Ці жарты: пакінуць краіну на дзевяць месяцаў без свайго нагляду! І да медыкаў асаблівага даверу не меў: а што калі задушаць той пупавінай? Аднак… Сеанс, як ахрысцілі працэдуру-аперацыю, мусіў надаць сілаў і незвычайна абмаладзіць арганізм... Пачыналася ж усё казённа. Калі дактары паставілі правіцеля на ногі, раніцай у ягоны кабінет, сваімі памерамі падобны да хакейнага поля (толькі замест лёду ляжаў канадскі паркет), ветліва пастукаў памочнік Жакей, мякка прачыніў дзверы і далікатна вымавіў: – Вітаю Вас, пане правіцель... Дазволіце зайсці?.. – Што ў цябе? – Мароз неахвотна адарваўся ад чытаніны. – Ты што паперу не эканоміш? Заваліў мяне гэтымі запіскамі... Вочы мае хоць бы пашкадаваў! – Прабачце, я б не турбаваў, але тут без папярэджання Керзан про­сіцца... – А яму што? – Не магу знаць. Сказаў, што па нумары нуль... Так – нумар нуль – кадыфікавалі найсакрэтныя перамовы, якія без пасярэднікаў вялі службоўцы з кіраўніком. Зразумела, тыя, якія мелі доступ... – Запускай. Пакамечаны жыццём, службай і прыроднымі катаклізмамі, але ў зіхоткай аправе з некалькіх радоў ардэноў і ў навюткім генеральскім мун­дзіры, Керзан кінуў на Жакея прыхавана-раўнівы позірк і, сам зачыніўшы масіўную дзверыну, працокаў да стала і там выпаліў: – Здравія-жадаю-таварыш-Галоўна-каман-дуючы! – Ды цішэй ты!.. Сядай. Керзан наструнена глядзеў на правіцеля і не варушыўся, пакуль той не адклаў раздрукаваны вялікім шрыфтам аркуш і не ўздыхнуў: – Вочы скора вылезуць… Давай, што ў цябе? Старшыня Службы дзяржаўнай бяспекі ўскочыў і залепятаў: – Таварыш галоўнакамандуючы! Я маю радасць далажыць Вам, што ў выніку праведзенай намі працы і адпаведных мерапрыемстваў… маем у выніку… хочам прапанаваць Вам… паколькі праверка праведзена шматпланава, ну а да ўсяго праходзіла аперацыя ў найсакрэтным рэжыме… – ён нечакана для сябе збіўся і акамянеў. – Не трыньдзі ты, – зноў уздыхнуў правіцель. – Толкам можаш сказаць? – Так точна… – Керзан выцер аб лампасы спатнелыя далоні. – У нашым сакрэтным цэнтры дамагліся нечувалага! Маю на ўвазе аперацыю «Плацэнта»… Праведзены доследы і аперацыя, пасля якой пацыент памаладзеў на тры дзесяцігоддзі! Ён набраў паветра і замоўк. – Ну-у… – правіцель неўразумела склаў на жываце доўгія рукі. – І што: дзяржаўную прэмію табе за гэта даць? – Я не аб тым, не так зразумелі… Я з прапановай… Толькі правільна мяне зразумейце… Аперацыя найсакрэтная. Акрамя праверанага медперсаналу аб тым знаю толькі я і мой намеснік. Я асабіста курыраваў… А таму маю гонар прапанаваць… Толькі правільна зразумейце… – Ды не цягні ты жуйку – што хочаш?! – Хачу, толькі правільна… бо ад усяе адданасці… Лішнія ж Вашыя гады анікому не перашкодзяць… Хачу прапанаваць… абмаладзіцца… Правіцеля як ашпарылі: – Што?! Ты гэта… Думаеш, што я ўжо не магу са сваімі старымі косткамі тут сядзець?! Так?!! – Аніяк не… Я зусім не аб тым… Я проста як лепш… Грошай жа на тое пайшло… Таму каб лепш хацеў… – і Керзан нечакана абмяк ды заціх. – Як лепш, кажаш? А што там за аперацыя? Не падцяжкі ж ты мне прапануеш зрабіць, а? – Што-о Вы… – ажывіўся Керзан. – Медыкі сеансам завуць… Там гэта… пупавіну нарошчваюць, а пацыента, так сказаць, у бараплацэнту… – У бара што? – Плацэнту... Аб тым лепш самі медыкі хай... Мы ж найперш за бяспекай і сакрэтнасцю... Ну а вынікі, я скажу-у-у! Дзеда аднаго... і напаўсляпы быў, і хваробаў букет... ледзь соваўся, а праз дзевяць месяцаў, прашу прабачэння, маладзіцу папрасіў! І вось ужо паўгода джыгітуе, як падшыванец... – Маладзіцу, кажаш?.. – правіцель упершыню з дня нечаканай хваробы ўсміхнуўся. – Што ж, будзем думаць. Працягвайце працу... Керзан выйшаў з выглядам пераможцы, чым насцярожыў памочніка Жакея. – Ты гэта, галопампаяўропам, мне нічога не хочаш сказаць? – Не маю права, таварыш Жакей, нумар нуль, сам разумееш... А праз некалькі хвілінаў памочніка паклікаў да сябе правіцель. – Значыць так.... Надакучыў ён мне. Хай адпачне. Зрабі так, каб Керзана я не бачыў. І тэрмінова да мяне ягонага намесніка. Як там яго? – Бадакін. – Ды хоць Сракін... Ноччу ён зноў не змог заснуць. Завярэдзілі ўспаміны, а да ўсяго – адолелі болі: і ў галаве, і ў суставах... Задышка падкаціла... Ад пігулак і парашкоў ужо на ваніты цягне... Раніцай выклікаў памочніка. Той, як і гаспадар, таксама не спаў – куб­камі глытаў каву і выглядаў бадзёрым. – Рыхтуй сустрэчу. Паехалі, хачу паглядзець, што там... Пра візіт правіцеля ў сакрэтную лабараторыю Службы дзяржаўнай бяспекі акрамя яго самога і ахоўнікаў ведалі толькі два чалавекі: Бадакін і Жакей. Напачатку высокім наведвальнікам паказалі два відэёзапісы: кульгавы стары да «сеанса» і ажывелы мужчына гадоў пад сорак. – І што, гэта адзін і той жа хрэн?! – не паверыў бачанаму правіцель. – Так. Працэс сеанса кантраляваў асабіста я. Папраўдзе, і сам дагэтуль дзіўлюся, – ускочыў па стойцы «смірна» Бадакін. – То раскажы, як такая байда атрымалася? – Да сеанса рыхтаваліся дзевяць гадоў. За медзабеспячэнне адказвае прафесар Скоркін. Мае трох асістэнтаў, медычак. Усе, як разумееце, правераныя ды ізаляваныя. Пацыент быў адабраны ў Вялікалукскім раёне. 75 гадоў. Па легендзе знік без вестак. Дастаўлены ў лабараторыю 2 жніўня 20… года. Сеанс пачаўся 13 жніўня, закончыўся 30 красавіка 20..-га. З таго часу – пад нашым наглядам. Адчуванне выдатнае, медпаказчыкі выдатныя, толькі… – Бадакін заціх. – Ну? – Толькі жанчын патрабуе. Новых. А тут жа – сакрэтны аб’ект. Прафесар скардзіўся, што ягоных медычак заюзгаў… – То не хвароба! – усміхнуўся правіцель, разгладзіў у абодва бакі вусы і спытаў сур’ёзна: – А ёсць якія аслажненія? – Не, таварыш правіцель, не выяўлена. – Дык што ж, урэшце, вы яму тут зрабілі? Не на клізмах жа памаладзеў?! – Не... Тут цэлая праграма. Яму, гэта… пупавіну аднавілі… і ў плацэнту, як у матчын жывот… – Іван Уладзіміравіч, – мякка прамовіў Жакей (любіў у прысутнасці высокіх асобаў так назваць правіцеля, падкрэсліваючы сваю блізкасць да кіраўніка і казыраючы тым). – Я моцна перапрашаю, што перабіваю, але, можа, варта паклікаць самога прафесара? Ён бы распавёў пра ўсё больш дэталёва… – Так, правільна, давай!.. Састарэлы прафесар напачатку ледзь не самлеў ад нечаканкі, але потым ачомаўся і выглядаў упэўнена: – …Доследы базуюцца на аснове медыкафізічных, неўрапсіхалагічных і біяметральных фактараў… – Стоп-стоп, – замахаў правіцель. – Не гані сваю пургу! Ты можаш проста і па-чалавечы растлумачыць, як дзеда абмаладзіў? – Так-так, прабачце, зараз… – прафесар дастаў насоўку, выцер спатнелы лоб і працягнуў: – Чалавек пачынае старэць з таго часу, як нараджаецца. Свет – гэта дадзеная Усявышнім і сапсаваная чалавецтвам плацэнта… Вось мы і паспрабавалі вярнуцца да першаснасці, да матчынага, так сказаць, улоння. Стварылі штучную бараплацэнту ды змясцілі ў яе старога пацыента. Усе тэрмальныя ды іншыя жыццёва неабходныя працэсы кантралявалі аўтаматычна. Пацыент спаў, а за перыяд сеанса цела ачышчалася і акумулявала назапашаную энергію. Абмаладжалася… – А як ён дыхаў? – Так, як і ў жываце маці, толькі, зразумела, штучна… – А што еў у тым вашым пузыры? – Неабходныя вітаміны і адэкватнае харчаванне падавалася ў плацэнту, ці, па-Вашаму, пузыр, праз… – Ды ведаю я тую плацэнту не менш вашага, – перабіў правіцель прафесара. – Мы іх з ветэрынарамі яшчэ паследамі называлі… Усе ўталопіліся на прафесара, але той быў збіты спанталыку параўнаннем і зноў выцер лоб. Памаўчаў, сабраўся з духам – і працягнуў: – Чалавечы пуп ёсць таямніца, своеасаблівае злучво з сусветам. Праз яго, пасля адмысловых аперацый, мы і падводзім неабходныя шляхі харчавання і вываду адходаў. Паўтаруся, метад вельмі просты і натуральны. Па сутнасці, ён паўтарае тое ж, што робіцца ў матчыным улонні з дзіцем. І тэрмін, як разумееце, мы запраграмавалі той жа… – Ну а потым, праз дзевяць месяцаў, што? – правіцель зноў ажывіўся. – Усё… – не зразумеў прафесар. – Спыняем сеанс… – І пупавіну рэжаце? – Ну... можна і гэтак сказаць. Адпаведныя шляхі хірургічна адразаюцца... Пытанняў больш не было. Пацмокаўшы, правіцель нечакана прапанаваў: – А давай, прафесар, мы і цябе абмаладзім. Галава, бачу, разумная, а то яшчэ кеўкнешся, і медыцына нашая збяднее! Прафесар ніякавата ўсміхнуўся, а Бадакін ускочыў і залепятаў: – Таварыш правіцель, Вашая воля для нас закон, але прашу прабачыць і зразумець… Сеанс надзвычай затратны ў плане фінансавання… Я б сказаў – найзатратны… – Паняў, – уздыхнуў правіцель, зноў цмокнуў і загадаў: – То пакажыце мне ўжо свайго дзеда! «Пацыента» прывёў сам Бадакін. Дзедам назваць яго магло хіба што немаўля: выглядаў падцягнута, бадзёра. Убачыўшы правіцеля, абрадаваўся і ледзь не кінуўся абдымацца: – Іва-ан Уладзі-іміравіч, здароўця, ці ты гэта? – Ну-ну, астынь! – буркнуў на яго Бадакін, але правіцель толькі ўсміх­нуўся: – Нічога-нічога... Дык як, мужык, ты сябе адчуваеш? – Скардзіцца няма на што... – А мне казалі, што да маладзіцаў не пускаюць. – Ну... ента можна й паправіць. Правіцель наблізіўся да «пацыента», зазірнуў у вочы, пахлопаў па плячы і падрахаваў: – Харош, маць тваю! – і праз паўзу: – Мне даклалі, што ты мой зямеля. І праўду з-пад Вялікіх Лукаў? – Ну а адкуль жа?.. – А чым займаешся? – Цяперака ж нічым. Вось, у гэнтай санаторыі адпачываю. Дзякуй вам і дахтарам: і накормлены, і апрануты, і клопату не маю! – А да «санаторыі»? – Дык гэта... конюхам. Пасу, кармлю, а яшчэ летам за бабу на весавой сяджу... – А не цяжка ў такіх гадах за коньмі бегаць? – Што вы, Уладзіміравіч! Да санаторыі, не схлушу, не мог ужо, думаў кідаць. А цяпер вылюднеў так, што й галопам дам рады!.. – Чуў, Жакей? – правіцель павярнуўся да памочніка. – Яшчэ адзін наезднік у нашым эскадроне! – задаволена ўсміхнуўся і ляснуў далонямі, што азначала: канчай базар, гайда дамоў... І зноў ён ноч не спаў. А можа і спаў, ды замест сноў у галаве тыя лабараторныя ролікі круціліся: плацэнта з мутнай вадкасцю, чалавек у ёй... Ну рыхтык малое ў вантробе парадзіхі... Толькі вонкі нейкія шлункі спавіваюцца, а за імі – дзясяткі апаратаў, манітораў, лямпаў... Толькі на трэці дзень, натомлены роздумамі і нездаровасцю, правіцель рашыўся: – Ну што, конюхі мае верныя, рыхтуйце свае плацэнты… Была не была: буду абмаладжацца! – ён як рэнтгенам прапёк Жакея і Бадакіна, даўжэй узіраўся ў апошняга і, дадаючы ў голас грознасці, спытаў: – А ты што гэта да мяне без лампасаў прыпёрся?! Бадакін, як загіпнатызаваны, расцягнуў пляскаты твар і ціха выціснуў: – Таварыш правіцель, палкоўніку лампасы... не паложаны... – А чаму гэта палкоўніку? Жакей, галопамцябепаяўропам! Рыхтуй мой указ аб прысваенні яму генерала! І прызначаю Бадакіна старшынёй Службы дзяржаўнай бяспекі. Глядзіце толькі, каб за дзевяць месяцаў тут херні якой не ўпаролі, а то скуру спушчу!.. – Памаўчаў, зноў прыдзірліва агледзеў падначаленых і закончыў ужо больш ласкава: – Пакумекайце, каб за гэты час я з тэлевізара не вылазіў... Мантаж там які зрабіце, ну… як я прымаю аднаго, другога, дакументы падпісваю, вас, гультаёў, ганяю. Падключыце Федарэнкіна, ён знае, што і як. Ясна? – Так! – у адзін голас гэўкнулі памочнік і службіст. – Ну вось і лады. Не пабіцеся толькі, хто маёй павіталкай будзе, плацэнта-шмацэнта... Народ затушыў пажары, адбудоўваў спаленыя хаціны, глядзеў тэлевізар і піў гарэлку. А Адміністрацыю пачаў даставаць прэм’ер Сысанкоў, рваўся да правіцеля з нейкімі неадкладнымі клопатамі – пакуль яго сяміпавярхова не абклаў і не выгнаў Жакей. Прэм’ер надламаўся, засеў на лецішчы і таксама запіў. І вось – тэлефанаванне старшыні Службы дзяржбяспекі: – Таварыш Жакей, тэрмін сеанса закончаны. Будзем спыняць? – А якія іншыя прапановы? – Не зразумеў... – Разумееш ты ўсё не менш майго, – абрэзаў яго Жакей. Безумоўна, соладка было яму, – па сутнасці, кіраўніку дзяржавы, – гэты час; і розныя ўжо кашчунныя думкі ў галаву лезлі, але баяўся ён іх, адганяў як струплю: хто ведае, чым тое адгукнецца... Ды і, ведаючы нораў гаспадара, не мог не думаць аб тым, што без чыёйсьці падстрахоўкі палез той у плацэнту... – Канечне заканчвай! Жакей скасавурыўся на партрэт правіцеля, замовіў сабе кавы, выпіў без задавальнення – і заспяшаўся ў сакрэтную лабараторыю. Перад уваходам ужо стаяў лімузін пад нумарам 1, і Жакей спалохаўся, што спазніўся першым прывітаць гаспадара. Каля ліфта яго чакаў скамянелы Бадакін, – нярвова схапіў за рукаў і пацягнуў углыб вестыбюля. – Слухай... выйшла неспадзяванка. Не ведаю, як патлумачыць... – Правіцель жывы? – абарваў яго Жакей. – Так, так... Што ты! Усё атрымалася, толькі... – Што «толькі»?! Не цягні! – Памаладзелы, здаровы, толькі... у сваім часе. – Як у сваім? – Ды хадзем, сам убачыш! ...У ярка асветленай палаце сядзеў выгалены і вымыты правіцель. Памаладзелы ці не на палову. Калі б не памяць ягоных растыражаваных фота «думскага перыяду», яго б цяжка было пазнаць: ні мяшкоў пад вачыма, ні маршчынаў, ні вострых пашчэнак з абвіслай скурай... – Пане правіцель, дазвольце прывітаць Вас! – пачаў Жакей, увабраўшы галаву ў плечы, але гаспадар злосна сплюнуў і закрычаў: – Яшчэ во аднаго прыдурка прывялі! Сам ты пан зачуханы, выхранціўся тут мне. Што, яшчэ ад бадуна не прасох?! – памаўчаў і нечакана кіўнуў на акно: – Чаго машыны прастойваюць? Дзе брыгадзіры і звенявыя?! Не пасееце ў час – будзеце эксперыментальнае поле сваімі слязьмі паліваць! – Зараз, зараз, усё зробім... – сам не ведаючы, што абяцае, Жакей, цягнучы за лампас Бадакіна, падаўся да выхаду. Прычыніўшы дзверы, ён паслабіў гальштук і прамармытаў: – Гэта, галопампаеўропам, што такое?!! – Правіцель... – Ды сам бачу! Пра якое поле крычыць?.. – Прафесар сцвярджае, што гэта сіндром вяртання... – А з конюхам што?.. Што з тым тваім сіндромам?! Дзед жа – нармаль­ны... – Жакей уздрыгануўся і паправіўся: – У сэнсе нармальна з тога сіндрома вярнуўся. – Ну так... – Так тваю цераз так!!! Што рабіць будзем? – Жакей пакруціў жылістай шыяй, яшчэ больш паслабіў гальштук, і верхні гузік на кашулі не вытрымаў – адарваўся і паскакаў па гранітнай падлозе... І раптам нешта нібыта абудзілася ў вачах памочніка: – Ну-ка дай мне асабовую справу тога дзеда! – Паверхам ніжэй, у архіўнай... ...Памочнік глядзеў на біяграфію першага пацыента сакрэтнай лабараторыі, хітаў галавой і не мог вымавіць ні слова. У горле страшэнна перасохла. – Можа, кавы замовіць? – Што? – Можа, кавы? – паўтарыў старшыня Службы дзяржбяспекі. – Кавы? Не, давай гарэлку, і пабольш... Як вы маглі так з дзедам лапухнуцца? – Ніякага лапухнуцца… Выхад, як і прафесар зацвердзіў, з сеанса быў беспраблемным, без часавай дэфармацыі. – Ды што ты вярзеш, генерал! Ты мазгі маеш? – Я па-а-прашу! – надзьмуўся той, ураз пачырванеў, але супакоіўся і зноў затараторыў: – Ты ж сам чуў, як той расказваў пра сваё апошняе месца працы, пра коней нешта там і весавую... І памочнік не вытрымаў: – Я і кажу, што ты дурань! Ды конюх гэты і дваццаць, і трыццаць гадоў таму, як і перад сеансам вашым ляцкім, коней пасвіў! – ён падняў асабовую справу «дзеда» і з размаху ляснуў ёй аб стол. – Заві свайго прафесара!.. На поўную адаптацыю правіцеля спатрэбілася некалькі тыдняў. І ўсё павінна было пайсці звычнымі кругамі, аднак... Аднак абмаладзелага кіраўніка адмовіўся прызнаць народ, які датэрмінова выбіраў яго, верыў і любіў. І старэў. Разам з народам старэлі і вера з любоўю. А што ж цяпер? На прыпынках і ў курылках пачаліся насцярожаныя перашэпты, якія выліліся ў стыхійныя мітынгі. І з кожным публічным выхадам правіцеля «на людзі» народнае неўразуменне расло і пагражала стаць абурэннем. – Нашага забілі, а заместа яго падсоўваюць двайніка! – Так! Паглядзіце ж, ён нашаму ў сыны гадзіцца... Анічога не магла зрабіць ні тэлепрапаганда, ні Служба дзяржаўнай бяспекі. А тут, як на ліха, узняў галаву прэм’ер: – Правільна, народзе, нас усіх дураць! Па-а-а-дман!!! І правіцель быў вымушаны сам ратаваць сітуацыю. Ён выступіў па ўсіх тэлеканалах з надзвычайным зваротам да народа, падрабязна распавёў пра спланаваныя ворагамі падпалы і сваю хваробу, падчас якой некаторыя высокапастаўленыя службоўцы захацелі захапіць уладу. – ...Іх ужо вывелі на чыстую ваду! – спавядальна вяшчаў правіцель. – Гэтых ролікавых, сысанковых ды керзанаў... Яны марылі дарвацца да ўлады яшчэ з таго часу, калі я хлапчуком узначаліў краіну. Абяцаю вам: усе атрымаюць па заслугах! А да наступнага года мы справімся з эканамічнымі стратамі ды зможам павысіць заробкі і пенсіі. Як і раней, дзяржава не пакіне без дапамогі анікога... – правіцель яшчэ доўга гаварыў пра ліхіх злодзеяў і прадажную апазіцыю, золатавалютныя запасы і міжнароднае становішча, – і народ зноў пазнаваў у тых расповедах колішнюю прастату і сардэчнасць, шчырасць і адданасць. Пазнаваў свайго кіраўніка – да кожнай, хоць і памаладзелай, маршчынкі пад прасветленымі вачыма, да кожнага, хоць і пажвавелага, руху і жэсту, да кожнага слова і гуку... Вечарам правіцель прыехаў на ўрадавае лецішча, дзе атайбаваўся за­апазіцыянелы Сысанкоў. – Ты?.. – неўразумела ўзняўся з-за доўгага стала прэм’ер і, п’яна ківаю­чыся, пайшоў насустрач. Правіцель кашлянуў-хмыкнуў, схапіў пустую бутэльку – і гэкнуў па азызлай галаве прэм’ера. Той хапануў паветра, лізнуў пульхныя губы – і ўраз абмяк... А калі назаўтра пасля тэлезвароту гаспадара Жакей прынёс складзеныя спецслужбамі аптымістычныя рэйтынгі і вынікі грамадскіх апытанняў, правіцель спакойна адсунуў тыя паперы на край стала і абнечаканіў памочніка: – Памятаеш, калі метро забаставала... Я тады ва ўніверсітэце выступаў. Там дзяўчына адна, чарнявая такая, мне паперкі падносіла. Я загадваў даведацца пра яе... – Так, Кацярына Аляксандраўна Бялоўская, студэнтка філфаку. Я да­кладваў... – Ты запрацаваўся ці прыкідваешся?! – зазлаваў правіцель. – Што мне з тых дакладаў? Давай яе сюды! Ясна?.. VІ – Што ж, про-озвішча тваё-ё адпавяда-ае нутру-у, – як чужым голасам ледзь не праспяваў цар свайму пасланцу акольнічаму Фёдару Сукіну. Вочы не маглі спыніцца на адной кропцы, зрэнкі мітусіліся ў вачніцах – як спалоханыя жукі. Ён перакінуў з адной рукі ў другую скіпетр і кіўнуў вернаму Мацею: – Адпраў яго рабіць труну. Калі стральцы ўжо дацягнулі невысокае цела збянтэжанага пасланца да дзвярэй, цар удакладніў: – Добрую вялікую труну! Каб здалёк відна была. – Паглядзеў на пярсцёнак-пячатку, перакруціў яго туды-сюды – і дадаў: – А гэтаму сукінаму сыну й звычайнай ямы хопіць... Напрыканцы 1560 года, калі Радзівіл Чорны замацоўваўся ў Лівонскіх землях і калі вобраз нябожчыцы царыцы Анастасіі праглынулі супакаяль­ныя оргіі, Іван Жахлівы накіраваў да Жыгімонта Аўгуста аграмаднае саннае пасольства, якое і загадана было ўзначаліць Фёдару Сукіну. Цар не паскупіўся на падарункі, бо наўзамен спадзяваўся атрымаць не толькі сяброўства караля-суседа, але – і адну з ягоных сясцёр у жонкі. Жыгімонт жа ўспрыняў прапанову стрымана, а кракаўскі сойм наогул ледзь не адзінагалосна вырашыў выслаць назад маскоўскае пасольства. Аднак Фёдар Сукін не мог здацца. Ён падкупіў каралеўскую пакаёўку, якая ў касцёле падчас нядзельнай службы тайна і паказала дзвюх каралеўнаў. Малодшая, Кацярына, на хвілю паправіла над аксамітным чапком карункавы вэлюм – і царскаму пасланцу запалі ў вочы ўзлёнтыя чорныя броўкі, далікатны носік, спакушальныя, налітыя вішнёвай свежасцю вусны. А затым ён незаўважна паназіраў за яе лябёдкава-грацыёзнай паходкай – і смачна распісаў аб усім тым свайму гаспадару. І не забыў дадаць, што Жыгімонт-Аўгуст не мае нашчадка, а таму з дапамогай ягонай сястры-прыгажуні Масковія можа зноў спалучыцца са сваёй «вотчынай» – землямі Полаччыны і Смаленшчыны. Распісаў – і на некаторы час супакоіўся. А ў памаракавыя сны Івана ўпершыню прыйшла з жанчын не Анастасія, а таямнічая полька Кацярына. Ён крочыў за ёй, спрабаваў схапіць за далікатна-бялявую руку... і ўжо зрываў з яе ружовы італійскі хітон, і бліснулі ў свечкавым гранні атласныя споднія надрагі, як тая раптам перакінулася ў белую лябёдку і выпырхнула ў расчыненае акно... – Парві мяне, мой гасудар, як гэтую сарочку… – нечакана прастагнала пад ім гарачая дачка нейкага баярына, і ён сполашна ўсхапіўся. – Ідзі вон, лярва лядашчая! – цар скінуў жанчыну з ложка і пазваў Віскаватага. – Пашлі ў Кракаў Сукіну яшчэ ад мяне падарункаў. Хай прыспешвае! Але пакуль выконвалася новае царскае даручэнне, каралеўну Кацярыну сасваталі з братам шведскага караля Эрыка XIV – герцагам Фінляндскім Юханам... Іван па-ранейшаму піў і патанаў у блудзе з маладой дачкой хана Кабарды чарнявокай княжной Кучаней, якую – каб хоць гэтым супакоіць царскі шал, узяўся ахрысціць сам мітрапаліт Макарый і – ужо як Марыю – абвянчаць з Іванам. І прытухнуць уладныя гульбішчы – пакуль да Масквы не дойдзе навіна аб віленскім вяселлі Кацярыны і Юхана. Тады Іван і пашле Курбскага паліць памежныя заходнія землі ды пакліча свайго пасланца Фёдара Сукіна. І загадае таму сваімі рукамі збіць аграмадную труну... – У яе пакладу Кацьчынага брата Жыгімонта – ці сам лягу! – мовіць ён на пачатку студзеня 1562 года – і на чале 60-тысячнага войска рушыць на старадаўнюю цвержу Вялікага Княства Полацк. Мітрапаліт Макарый паспрабуе атушыць ваярскі жар цара, але не зможа. І прапануе ўзяць з сабой старадаўнюю святыню, якая, як спадзявацьмецца, адвядзе няшчасці ды непатрэбныя смерці. – Некалі яшчэ бацька твой са Смаленска трафеем прывёз яго – Крыж полацкай ігуменні Еўфрасінні. Вайна яго вывезла – а ты назад вярні. І хай абароніць ён усё войска Хрыстовае. – У паходы са сваімі крыжамі хадзіць належыць! – неўразумела кінуў Іван старому мітрапаліту. А той глыбока ўздыхнуў, трывожна паглядзеў у прымружаныя царскія вочы – і спакойна ўдакладніў: – Крыжы, Іване, не бываюць свае ці чужыя. Усе яны – Божыя, усе Хрыстовыя. Бо ён – Ісус – адзіны за нас, грэшных, пакуту прыняў і да гэтага часу прымае. Іван падазрона зіркнуў на Макарыя: – Ты што, мітрапаліт, мой паход праведны не дабраслаўляеш? Макарый напружана памаўчаў і адказаў пытаннем: – А ты як думаеш, гасудар: хіба багаслаўляе Стваральнік наш забойст­вы? – Ясна... – цмыкнуў Іван і накіраваўся да дзвярэй. – Крыж полацкі ў тваёй казне. Вярні святыню ў родны град, – ужо ў царскую згорбленую спіну мовіў Макарый. Ён перажагнаў раскрытыя дзверы і нечакана згадаў, як Івану ўпершыню ў жыцці ўдалося прачытаць радкі візантыйскага Евангелля ад Яна. І трывожна ўспомніў расповеды Максіма Грэка аб багатай Полацкай бібліятэцы... Палкі загадана было фармаваць пад Вялікімі Лукамі. Затым штодня, «дабы воинским людем истомы и затору не быть», яны па чарзе разам з фуражнымі абозамі выпраўляліся ў паход. Як не пільнаваліся, літоўская выведка дазналася пра маскоўскую выправу і далажыла гетману Мікалаю Радзівілу. Той спешна сабраў войска і з Менска рушыў на падмогу Полацку. Аднак першым да горада дайшоў маскоўскі цар. Ён доўга з поймы Дзві­ны азіраў старадаўнія пабудовы, штось нячутна шаптаў сам сабе, а затым схаваўся ў шатры, пазваў да сябе Івана Віскаватага і загадаў таму пісаць ліст Макарыю, у якім запэўніваў мітрапаліта, што вайну пачынае «токмо ради бдения о святыхъ храмехъ да иконахъ священныхъ, иже безбожная Литва поклонение святымъ иконамъ отвергше, пощипаше ихъ да многая ругания учинише, а церкви православные разориша, веру христьянскую оставльше и лютеранство восприаша»... Царскія вайскаводцы меркавалі пачаць наступ з Задзвіння – па лёдзе, з тога боку, дзе Вакольны горад не меў абарончых сценаў. Там размясціліся Перадавы, Царскі і полк Правай рукі. Аднак лёд на Дзвіне пачаў раста­ваць і трашчаць, і палкі перайшлі ў міжрэчча да абязлюднелага манастыра святога Георгія. Ад берагоў Палаты маскоўцы мусілі наступаць ужо на полацкія ўмацаванні. І хрысціянскі горад са старадаўняй Сафіяй над Дзвіной – канстанцінопальскай сястрой – захлынецца ў агні і дыме. Дзённыя аблогі нападаўцаў будуць змяняцца начнымі вылазамі абаронцаў. Па заснежаных берагах на лёд сцякацьме неўтаймоўная кроў, а па высокім замку амаль бесперастанку будуць гохкаць сценабітныя гарматы. І выгарыць Астрог з пасадамі, і на крылах сажнага дыму з прысмакам чалавечыны ўварвуцца ў места стральцы, і ўкоцяць гарматы бліжэй да замкавых сценаў – і абваляць іх. Пасля сёмага прыступу полацкі ваявода з япіскапам выйдуць да царскага войска прасіць літасці. – Здавайцеся, і дарую вам волю і маёмасць, – абяцаў абяссіленым абаронцам Іван – а калі ўвайшоў у замак, загадаў забіць усіх ваяроў, а гарадчукоў і сялянаў ад Дзісны да Дрысы паланіў і бясконцымі людскімі клінамі загадаў гнаць у Масковію – праз снег і мароз. Туды ж саннымі абозамі павезлі і гарадскі скарб, і маёмасць купцоў ды заможнай шляхты. А іх колішніх уладальнікаў яшчэ некалькі дзён секлі шаблі царскіх татараў, тапілі пад лёдам Дзвіны і Валовага возера. І не было паратунку ні іудзею, ні каталіку, ні манаху-бернардынцу, і нікому, хто не скараўся ды не прымаў веру і волю маскоўскую. У першую пераможную раніцу Іван са сваёй світай прысутнічаў на богаслужэнні ў Спасаўскім манастыры. Затым доўга хадзіў па счарнелым ад сажы і дыму снезе, касалапа крывячы ногі, ад чаго насы ботаў – хоць і закручаных уверх – былі сцёртымі і бруднымі. Яго непрапарцыянальнае цела (доўгае, як расцягнутае, тулава – і кароткія ногі) адкрыта калывалася на вогкім ветры і яшчэ, магчыма, у варожых позірках, і таму Мацей гнаў наўкол дзясяткі ахоўнікаў – каб аніводная чужая душа не патрывожыла цара. Супакоіўшыся праходкай, Іван прызваў да сябе полацкага япіскапа і – як між іншым – спытаў: – А дзе вашая бібліятэка? Святар выявіў сподзіў і пачаў няпэўна: – У гэтым попеле і людзей не расшукаць, не тое, што кнігі... Але цар перарваў: – Не хітругань, уладыка. Мне даклалі, што падчас асады ігумен з манахамі іх праз падземны ход да Дзвіны перанеслі, а затым у лодках сплавілі, – уцягнуўшы шыю, ён крыва паглядзеў на схуднела-зморанага япіскапа і палагоднеў: – А я табе падарунак падрыхтаваў... – імпэтна ўзняў руку і кіўнуў пальцам. Мацей вобцасам кінуўся да цара, схіліў галаву і, разгортваючы з белага аксаміту, працягнуў у сваіх дужых руках крыж. – Вось, вяртаю на кругі свая старадаўнюю рэліквію, яшчэ бацькам маім Васіліем выратаваную... – Гасподзь усемагутны! – не ўтрымаўся палачанін і ўпаў на калені. – Святая Еўфрасіння!!! Выратуй і заступіся! – Ну вось, а вы ад мяне бібліятэку хаваеце, – самазадаволена ўздыхнуў цар і пайшоў да падрыхтаванага яму каня. І ўжо ўскочыў у сядло, але ўбачыў, што япіскап з двума манахамі-служнікамі памкнуліся за ім, – і застыў: – Што яшчэ? Япіскап асцярожна перадаў крыж бліжэйшаму манаху, падаўся да цара і ўкленчыў каля пакрытых шэранем конскіх капытоў. – Уставай, уладыка, не трэба дзякі. Я сёння добры, – мякка прагаварыў зверху Іван, а святар узняў да яго салёныя вочы і вымавіў: – Вялікі князь, надоечы воі твае нашых пісцоў паланілі. Злітуйся і адпусці іх! Цар выструніўся, скрыгатнуў зубамі і зірнуў на Мацея. Той аддана пацепнуў плячыма і застыў. – Значыць, так... Забяры-ка ты і гэтага страснацерпца да тых пісцоў! – цар ткнуў бізуном у япіскапа і балюча стукнуў абцасамі каня... На тым закончылася кнігапісная школа полацкіх братоў-янітаў, закла­дзеная з паўстагоддзя таму афонскім ігуменам Нілам і ягонымі паплечнікамі. Толькі аднаму з іх было наканавана дайсці палоннікам да Масквы і ў новай валакаламскай манастырскай келлі некалькі разоў перапісаць «Псалтыр», на кожным асобніку пакідаючы наступнае сведчанне: «Написана сїя книга рукою многогрешнаго и недостойнаго раба Богова Івана, полоняника полоцкаго, в заключенїи і во двоихъ путахъ звязанаго. Слава Богу, совершившему сїю книгу. Аминь»... Даведаўшыся пра захоп Полацка, гетман Радзівіл павярнуў сваё войс­ка на Вільню – рыхтаваць новую абарону. А ў маскоўскі лагер прыбыло пасольства ад Жыгімонта. – Замёрз я тут і прытаміўся, – кінуў на тое Іван. – Хай кароль шле прызначаных людзей у маю сталіцу, там гаварыць буду! Так і паведамце свайму гаспадару. – Памаўчаў, нерухома гледзячы пад ногі, і дадаў: – А каб вам не з пустымі рукамі вяртацца, ад мяне Жыгімонту падарунак дастаўце: труну, намі адмыслова для яго падрыхтаваную!.. Ён хацеў яшчэ згадаць пра каралеўскую сястрыцу Кацярыну Ягелонку, якая нядаўна ў Вільні абвянчалася з фінляндскім герцагам Юханам Трэцім, але адчуў сябе блага – і выгнаў усіх прэч. Пакінуўшы ў зруйнаваным Полацку тры палкі, Іван неўзабаве вярнуўся ў Масковію. ...Вясновае сонца ўжо надаўжэй выкочвалася над горадам, але снегу было яшчэ поўна. Брудныя раўчукі сцякалі ў лагчыны, дарогі размяклі і ператварыліся пад конскімі капытамі ў густую жыжу. Іаáн Фéдаравіч хацеў ехаць адзін, але Грынь, яго малады памочнік па друкарні, не адыходзіў ад саней (наклаў саломы, паверх ускінуў дзяругу, а ўзвышэнне пакрыў старым футрам). І адмовіўся аддаць лейцы, скочыў на запрэжанага каня і сказаў як пра даўно вырашанае: – Не гожа, васпане, вам як простаму смерду самому раз’язджаць. Што людзі скажуць? – «Майце веру ў славу Госпада нашага без аглядкі на асобы», – вучыў нас у сваім саборным лісце святы Якуб. Колькі разоў табе паўтараць словы тыя: «Ці не выбраў Бог бедных гэтага свету як багатых вераю і як спадкаемцаў Валадарства абяцанага?.. Калі ж аглядаецеся на асобы, то ўчыняеце грэх і будзеце асуджаныя». – Яно то так, але ж не прынята тут самому за лейцы... – ніякавата апусціў галаву Грынь, і друкар Іаан уздыхнуў, матнуў рукой ды пакорліва сеў у зладаваныя для яго сані. – Калі б не такая гразеча, я б лепш пехам пайшоў, – буркнуў ён і ласкава паглядзеў на абрадаванага Грыня: расчырванелы, стрункі, русыя валасы выбрыталіся з-пад шапкі і казычуцца на ветры... Іаан доўга не мог звыкнуцца з тутэйшымі парадкамі: ездзіць на санях і летам, а вазніца мусіў сядзець верхам. «Добра што хоць ад гэтых дзікунскіх пер’яў ды лісіных хвастоў, якімі, як скамарохі-аблуды, абчэпліваюцца лейчыя, яго адгаварыў», – падумаў ён пра Грыня і ўголас нагадаў: – Не забудзь, што да Сілуана-каваля едзем... Сілуан, былы прыслужнік Зоі Палеалог, перажыў у Масковіі ўсе ўладныя змены і сам пераўтвараўся з імі. Жыў ён цяпер у Рамеснай слабадзе вёрстаў з пятнаццаць ад Крамля і меў пасаду царскага гарматнага майстра. Каля абітых жалезам варотаў ягонага новаўзведзенага дома і «трыкнуў» Грынь на каня. Хацеў уехаць на падворак, але Іаан спыніў: – Дайду, тут пачакай. На ганку старанна абстукаў боты, зайшоў у святліцу, перахрысціўся на іконы, пакланіўся, крануўшыся правай рукой падлогі, і загаварыў да гаспадара па тутэйшай завядзёнцы: – Б’ю чалом майму дабрадаўцу! Даруй слабы розум мой... Ці жыў-зрароў, Сілуане? – Дзякуй, Гасподзь ратуе, – адказаў гаспадар і запрасіў госця прысесці да печы: – Трэці раз за содню палю вось... Стары, напэўна, стаў, мерзну ўсё... – і на яго маршчыністым твары загарэзілі агнявыя водбліскі. – Пачастуешся, чым Бог паслаў? – Дзякуй, сыты. Я адведаць цябе прыехаў, бо мой хлопец казаў, што ўжо колькі разоў цябе ў кузні не бачыў. А тут формы новыя патрэбныя... Кіпела праца ў маскоўскай друкарні. Яшчэ не паспелі ўзвесці сцены будыніны, а друкар Іаан думаў пра варштат ды навучаных работнікаў. Праз літоўскага пасла Міхала Галабурду, які хадзіў на службы ў Гостунь­скую царкву, дзе дыяканіў Іаан, запрасілі да працы майстра Пятра з Мсціслаўля. Затым прыехаў ліцейшчык літар Васіль Нікіфараў з Ноўгарада. І – праца павесялела. Мясцовыя дрэвары зрабілі з дуба варштатную аснову – скрып. Высоўная дошка была з мармура. На яе клаліся жалезныя формы, у якіх радкамі і выкладвалі шрыфты. Асобныя соты з літарамі па алфавіце займалі левую ад варштата сцяну... Скураной мацой форму належала змазаць фарбай – ашчадна, каб не перастарацца і не зачарніць адбітак, – і заставалася браць паперу ды ціскальшчыку (яго звалі мядз­ведзем) круціць вінт. Затым да справы прыступаў малодшы служнік: выхопліваў гатовую старонку, клаў на форму чыстую – а «адціснутую» нёс на паліцы правай сцяны. Калі ўсе яны будуць запоўненыя, надыдзе чарга пераплётчыкаў. Але напачатку штось не заладзілася. Як не ставілі формы, адбітак атрымліваўся няроўны: зверху глыбокі і нават зачарнелы, а ніз – недаціснуты, «сляпы». Пераварочвалі форму – і ўжо, наадварот, слабачытэльным быў верх старонкі. Дзень маракаваў перад варштатам Пётра Мсціславец: і мармур на роўнасць выверваў, і глыбіню шрыфтоў, а затым зразумеў і, супакоена абцёршы ад фарбы свае шырокія далоні, вырак: – Формы няроўныя вылілі. Розніца – на пазногаць, а вынік – самі ба­чыце. Найлепшым ліцейшчыкам у ваколіцы быў Сілуан. Да яго і скіраваўся Іаан, балазе былі з ім даўно знаёмыя – праз Максіма Грэка. Праўда, Сілуан выліваў гарматы, але, – разважыў дыякан-друкар, – у гарматнай справе патрэбная яшчэ большая дакладнасць, а таму выліць роўныя формы пад шрыфты для гарматніка будзе простым заняткам... – Штось, Іаане, надарвалася ўва мне пасля апошняга пахода на Полацак... – з пакутай зірнуў на госця Сілуан, – састарэлы, з разоркамі-маршчынамі на пераноссі, якія яшчэ больш хавалі яго малы нос, з нечаканай лысінай, нейкі ўадначассе высахлы (куды падзелася колішняя магутнасць у плячах?). – Рукі перад працаю апускаюцца, а ў душы, – ён паказаў пальцам на агонь, – вунь як у тым прыпеку... – памаўчаў і працягнуў: – Не буду я больш гарматы цару ліць! Гэта ж з іх сцены полацкага замка разбілі. І столькі крыві аднавернай пралілося – не давядзі Гасподзь каму йшчэ пабачыць. А колькіх жыватоў палонных панішчана... Іх сюды, павязаных, па марозе цугам гналі. Тысячы навечна на дарозе засталіся. Уяўляеш: вязём мы на санях гарматы назад, а мёрзлыя нябожчыкі пад палоззем – шырх, ш-шырх! Дасюль тое ў вушах стаіць... Абодва перажагналіся, і Сілуан абудзіўся: – Хацеў у багамолле да Максіма Грэка падацца, у ягоны манастыр, ды даведаўся, што забраў Гасподзь душу ягоную праведную да сябе. Ты ж ведаеш, што некалі мы з ім у гэтую зямлю з малодшай князёўнай Зояй Палеалог прыехалі... Царства ім усім нябеснае. Яны зноў перажагналіся, і Іаан устаў развітвацца. Паўторна, як і перад уваходам, пакланіўся іконам, падзякаваў гаспадару за клопат і пажадаў здароўя. Сілуан выбраўся праводзіць госця. Наспех накінуў каптан, пакруціў у руках белую мантыю з гарнастаевай апухай – але на плечы не ўздзеў, а грэбліва кінуў каля прыпека. І ўжо за дзвярыма, таямніча нахмурыўшы лоб, прашаптаў Іаану: – Хрыстацярплівец Максім, адыходзячы, прасіў перадаць мне, каб апеку ўсклаў я на кнігу Евангелля ад Святога Яна. Некалі ў дарозе сюды яна ўратавала самога Грэка. А затым і ў агні не гарэла, і людзей лекавала, і цару падараваная была, і вочы яму адкрыла. У лісце, перададзеным праз надзейнага манаха, старац прасіў тую кнігу на выспу Патмас даставіць, куды святы апостал Ян быў высланы Траянам за абвяшчэнне слова Гасподняга і дзе прадыктаваў сваё Евангелле. «Ацямнілі кнігу цудадзейную грахі царскія, – пісаў манах Максім. – Хай высвеціцца яна наноў на месцы пакутаў і подзвігу складальніка свайго». Падышлі да саней, абняліся-расцалаваліся. Сілуан уважліва паглядзеў на Грыня і дадаў: – Дык як мне да той кнігі наблізіцца? Можа, у цябе як атрымаецца? – І ўжо мацней: – А формы я табе вылью. Будуць роўныя, не пераймайся... І мінуў падрыхтоўчы час, і надышла пара маскоўскага друку слова Божага. Як і было замоўлена, рыхтавалі «Дзеі святых Апосталаў». Зранку адслужыўшы малебен, працавалі без перастанку да апоўдня, адціснуўшы і расклаўшы сушыцца на паліцы дванаццаць першых старонак. А потым на «дзейства» прыехаў паглядзець цар, якому Іван Віскаваты пасля полацкага паходу дакладваў пра справы друкарні ледзь не штодня. Дзверы сполашна расчыніліся, у і без таго запоўнены працаўнікамі друкарскі пакой забегла некалькі служнікаў і ўзброеных шаблямі ды сякерамі стральцоў; марудзячы, увайшоў царскі ахоўнік Мацей, а за ім – і сам Іван. У доўгай акаймаванай мяккім футрам накідцы, якая хавала лёгкія скураныя боцікі і няўклюдную касалапасць, ён, здавалася, праплыў да варштата, узяў з яго некалькі свежаадціснутых старонак, схіліў набок галаву і ласкава агледзеў скамянелых друкароў; пазнаў Іаана і, ужо набліжаючыся да падрыхтаванага стальца, пальцам пазваў да сябе. Узяў яшчэ старонку з палічкі – і працягнуў Мацею: – Чытай. – Прашу дараваць, вашая царская вялікасць... – укленчыў агаломшаны ахоўнік. – Не навучаны гэтаму... – Хм, – прымружыў вочы цар. – Думаеш, адно грошы, мячы ды гарматы царскую моцу множаць? – і, адарваўшыся ад Мацея, павярнуўся да Іаана: – І цяпер, дыякан, верыш у тое, што кніга вялікую сілу мае? – Так, гасудар! – Іаан упэўнена схіліў перад царом галаву, на хвілю знерухомеў. – Большую, чым грошы і зброя? – перапытаў цар. – Ісцінна так, – паўтарыў друкар і, не адрываючы свайго пагляда ад царскіх вачэй, зіхоткіх, пачырванелых, дагаварыў: – І прыйдзе час, калі кніга заўладарыць па ўсім свеце Божым, бо праз слова Ягонае паклікана перамагчы і грошы, і мячы, і гарматы. Цар задаволена хітнуў галавой і, забраўшы з рукі Мацея кніжную старонку, пакратаў яе пальцамі, агледзеў з абодвух бакоў, нават панюхаў – і працягнуў Іаану: – Тады ты чытай! – «Первое убо слово, – пачаў запеўна дыякан-друкар, – сътворихъ о всехъ, Феофиле. О нихъ же нача Іисус творити же и учити, до него же дне заповедавъ апостоломъ духомъ святымъ. Ихже избра, възнесеся предъ ними и постави себе жива постраданїи своемъ въ многихъ истинныхъ знаменїихъ»… – А хто гэты Феофіл, да якога напачатку зварот ідзе? – перапыніў Іаана цар і, схіліўшы галаву ў пакрытай залачоным каменнем манаршай шапцы, утрапёна ўгледзеўся ў друкара. – Як сведчаць вучоныя айцы царквы, – друкар перавёў погляд на іканастас і перажагнаўся, – Феофіл быў сінклітыкам і князем. Яго называлі ўладарным сярод правіцеляў. Сам апостал Павел звяртаўся да яго праз евангеліста Луку з Антыяхіі: «Прыйшло на думку і мне... паслядоўна апісаць табе, высокашаноўны Феофіле, каб ты спазнаў цвёрдую аснову таго вучэння, у якім быў настаўлены»... – Іаан заўважыў, што цар слухаў яго нібыта зачараваны шкаляр – і працягнуў: – І кожны богалюбівы чалавек, якому непадуладныя страсці грахоўныя, ёсць высокашаноўны Феофіл, па-нашаму значыць Богалюбец, дастойны слухаць Святое Евангелле. Цар устрапянуўся, хітнуў галавой, маўляў – добра, усхапіўся і рэзка падаўся да дзвярэй, там затрымаўся і зноў спытаў: – А чаму ў цябе, дыякан, крыж на грудзях драўляны, а не жалезны ці срэбны, як у іншых царкоўнікаў? – Дык крыж Хрыстоў аднолькавую моцу мае – ці залаты, ці драўляны. Урэшце, Госпада нашага на драўляным і распялі... – Іаан штось хацеў яшчэ дагаварыць, але цар перапыніў яго: – Прыпомніў я падобны, драўляны... У Полацк яго па просьбе мітрапаліта Макарыя вярнуў. Дарэчы, іду цяпер прымаць полацкіх пасланцоў. Паглядзім, што там надумалі... Як знячэўку цар са світай завіталі ў друкарскі пакой, так мільгам і зніклі. А друкары працягнулі сваю працу – ажно да глыбокага вечара, у святле слепаватых свечак ды светачаў Божага слова. ...У той жа позні вечар з маскоўскага Крамля выгналі пасольства Вялікага Княства. На перамовах баяры агучылі царскую ўмову: Рыга, Вільня і Кіеў павінны прызнаць ягоную волю. Ліцвіны ж запатрабавалі даць спакой не толькі Лівоніі-Інфляндыі, але і – вярнуць Смаленск, Бранск і Пскоў, якія ў часы вялікага Вітаўта былі залежнымі ад Княства. – Гнаць шчанюкоў Жыгімонтаўскіх сабакамі маёй псарні дзесяць міляў ад Масквы! – Іван не мог стрымаць сваёй лютасці. Ён да хрусту сціскаў у кулакі доўгія пальцы і адзічэла крычаў: – Гнаць! Гнаць!! Служкі доўга баяліся набліжацца да цара, а калі адпаілі-супакоілі яго хмельным узварам, пачулі ціхі шэпт: – Загадваю быць паходу… Ён пачаўся ў студзені новага 1564 года ад Раства Хрыстовага. У мінулую восень адышоў у вечнасць мітрапаліт Макарый, і штось трывожна-няпэўнае затаілася ў царскім сэрцы. Усімі фібрамі цялеснымі ён прадчуваў новую бяду – больш балючую і за смерць свайго апекуна ды заступніка Макарыя, і за нядаўнюю паразу Курбскага ў Лівоніі. Дваровыя чарнакніжнікі і варажэі раілі да наступнай восені не пачынаць аніводнай значнай справы, але цара не адгаварылі. Ён быў люта абражаны Літвой і, адчуваючы сваю ўшматкроць большую вайсковую сілу, загарэўся помстай. Аднак у сэрцы знібела штось няпэўна-трывожнае, і цар вырашыў застацца ў сталіцы, а ваенную кампанію даручыў узначаліць полацкаму намесніку Шуйскаму і вопытнаму князю Пятру Сярэбранаму. Першы мусіў выступіць з заваяванага Полацка з палкамі ў дваццаць тысячаў, другі – са Смаленска, дзе збяруцца каля пяцідзесяці тысячаў ратнікаў. Войска павінна злучыцца пад Воршай і далей ісці на Менск, Наваградак і Вільню. Абраза за мінулую паразу паліла сэрца і гетману Мікалаю Радзівілу. Ягоныя воі, загартаваныя не ў адной крывавай баталіі, ішлі за ім ці па смерць, ці па перамогу. У многіх з іх маскоўцы забралі-забілі ці родзічаў, ці знаёмцаў, ці, як мінімум, аднаверцаў. Аднак сілы былі несувымерныя, і Мікалай Радзівіл, маючы ад выведкі дакладныя звескі аб колькасці і перасоўванні захопнікаў, вырашыў не даць зліцца іхнім дзвюм рэкам. З невялікім загонам у некалькі сотняў лепшых вершнікаў ён атакаваў авангард Шуйскага і пасля напружанай сечы адступіў. Апантаныя поспехам і жадаючы паланіць літоўскага гетмана, якога паспелі празваць Рудым, маскоўцы кінуліся ў пагоню, агаліўшы тым асноўную калону. На рацэ Вула каля Чашнікаў на яе і абрынулася лавіна Радзівілавага войска. Напачатку на стральцоў, якія не паспелі вышыхціцца ў баявыя парадкі, наляцелі крылатыя гусары. Як нябесныя карныя анёлы яны зрываліся з супрацьлеглага берага і разразалі доўгую калону. Затым з засады загохкалі гарматы і ў бой уступілі пішчальшчыкі ды іншыя пехацінцы. Маскоўцы страцілі вайскаводца і адступалі ў вялікай паніцы, і выратаваліся толькі тыя, хто здаўся ў палон. Але з-пад Смаленска выйшла яшчэ большае войска, і Мікалай Радзівіл не поўніўся пераможнай радасцю. – Не гожа ліць кроў хрысціянскую! – сказаў ён сваім гетманам і тысячнікам. І тыя выштукавалі новую хітрасць: паслалі праз смаленскі шлях сваіх ганцоў – нібыта ў Вільню і Менск – з лістамі аб імгненнай перамозе над Шуйскім і рашэнні войска Радзівіла-Рудога неадкладна ісці на палкі князя Сярэбранага. Ганцоў паланялі маскоўцы і адбіралі ў іх гетманавыя эпісталы. «Асноўныя палкі Жыгімонтавыя хай таксама сустракаюць непрыяцеля пад Воршай, бо з войскам полацкага намесніка Шуйскага назаўсёдна пакончана», – загадвалася ў лістах, хоць пад ачолам Радзівіла больш не было ні асноўных палкоў, ні нават запасных. Аднак эпісталы зрабілі больш, чым гарматы і мячы: яны астудзілі баявы імпэт ворага. Князь Сярэбраны ўжо не меў з кім з’ядноўвацца пад Воршай і, каб захаваць свае сілы ды не агаляць заходнія межы, надумаў да новай выправы вяртацца назад. А тут – начная атака, гарматы, коннікі з агнявымі пікамі ды крыламі-вятрыгамі за спіной... Наспех мацуючы абарону, палкі маскоўцаў, кінуўшы ў паніцы абозы, адступілі ў Смаленск. Вільня вітала пераможцаў ды іхняга вайскаводцу Мікалая Радзівіла, які праз тры дні ўехаў у Вострую Браму на белым кані князя Шуйскага, зняў аброць – і кінуў пад ногі гараджанаў. Масква ж сустрэла горкую вестку аб паразе сваіх палкоў. Цар у той вячэрні час баляваў з набліжанымі баярамі ў трапезнай. Ганца выслухаў спакойна, нават і брывом не павёў – толькі твар збялеў. Выпіў «Петэрсімоны», абышоў укруга стол і наліў з вялікага гляка кожнаму, паламаў хлеб і расклаў на срэбную місу, доўга глядзеў на яе, а потым, дзіўнавата ўсміхнуўшыся, аднатонна загаварыў: – Аддаюць юды цела маё на закланне. Здрада скрозь сцены точыцца. А таму, друзі мае нямногія пакліканыя, піце кроў маю, ешце цела маё, – ён паказаў рукой на віно і хлеб. – І хай збудзецца, што наканавана... Прысутныя маўчалі, а ў грудзях Івана пачынала разгарацца ярасць. Ён памкнуўся прытушыць яе, захадзіў, хітаючы галавой, уздоўж сцяны, але вока выхапіла бляск дзіды ў руках аднаго з вартавых-стражнікаў – і цар з хвілю заварожана гладзіў прахалоднае вастрыё, а потым вырваў дзіду, узняў над сталом і прашаптаў: – А пакуль нашая кроў на галгофу пацячэ, паглядзім, якога колеру яна ў нашых супастатаў! Усе на паляванне!!! Вячэрняя сходня ўскочыла і прыспешыла за царом – праз тронную залу, каланадны калідор да ўваходу ў лёхі, у сутарэннях якіх ужо год гнілі дзясяткі літоўскіх вязняў. – Рэж адступнікаў! – закрычаў цар і ўвагнаў дзіду ў нечае амаль нерухомае цела. Зіркнуў на памагатых, скрывіўся: – Чуеце, які ванючы злыдух з іх выходзіць?! Пакуль баяры дабівалі палонных, цар праз іржавыя крáты глядзеў у напоўненыя лютым жахам вочы чарговай ахвяры. Пакруціў дзіду, пагладзіў і гэхнуў у вязня. Але нечакана той – колішні полацкі разбяр – хітнуўся ўбок і перахапіў дзіду. Нябога настолькі схуднеў, што некалі цесныя вяроўчыны лёгка спаўзлі з ягоных рук – касцей, абцягнутых скурай. Апошняй сілы яшчэ хапіла, каб накіраваць вастрыё ў цара, але неадступны Мацей выскачыў наперад – і дзіда прабіла яму даланю і ўвайшла ў сэрца. Разбяра пасеклі на кавалкі і крыху супакоіліся. – А цяпер – наверх! Вып’ем за будучыя перамогі ды аплачам друга нашага! – дрыготка мовіў цар і, пацалаваўшы яшчэ цёплы лоб Мацея, паценяваў да сходаў. 6 Спелым вясновым ранкам яна – як і звычайна – са студэнцкага інтэрната накіравалася да метро. З не па правілах прыпаркаванага каля падземнага перахода чорнага «Ландкрузэра» насустрач ёй выйшаў усмешлівы Жакей: – Кацярына Аляксандраўна? – Я... – здзівілася дзяўчына. – Добрай раніцы. Маю гонар і радасць паведаміць, што Вы абраныя тварам нашай сталіцы і запрошаныя на працу... у Цэнтр прыгажосці пры міністэрстве культуры, – Жакей зноў далікатна ўсміхнуўся і, мякка ўзяўшы Кацярыну пад лакаток, паспрабаваў адвесці да машыны, але ў дзяўчыне ўспыхнула змаганне здзіўлення і збянтэжанасці. – Пачакайце... – Яна адвяла незнаёмую руку. – Але ж я нікуды не падавала заяў... Твар Жакея стаў сур’ёзным і адказным: – На тое яна і дзяржава, каб клапаціцца аб самым дарагім, што ў ёй ёсць... Але тыя пафасныя словы яшчэ больш устрывожылі Кацярыну. – І што я мушу рабіць у тым Цэнтры прыгажосці? – з непрыхаваным недаверам, часцей заміргаўшы доўгімі веямі, спытала яна. – Ну... Чыста прадстаўнічыя функцыі... Мадэльнае агенцтва, тэлебачанне, цырыманіяльныя ўрачыстасці. Скажам, першым асобам краіны падаць каву. Сустрэць каго з хлебам-соллю... – Жакей напусціў на твар гуллівасць. – Ды што мы аб усім на вуліцы гаворым? Запрашаю ў Цэнтр! – Ён кіўнуў на машыну. – Пад’едзем, і самі пабачыце... Кацярына ўважліва зірнула ў шчырыя вочы Жакея і гарэзна адказала: – Ведаеце, Цэнтр Прыгажосцевіч... Прабачце, бо так і не прадставіліся... Не хачу паказацца банальнай, але з незнаёмымі мужчынамі на чужых машынах я не езджу. – Прабачце, загаварыўся на радасцях... Я Віктар Віктаравіч. Вось мая візітоўка. Там тэлефон і адрас. Чакаем вас у любы зручны час... Толькі неадкладна сёння ці заўтра. Дамовіліся? Кацярына паціснула плячыма. – Не забудзьце, калі ласка! Ча-ка-ем. – Жакей даліканта схіліў галаву і, яшчэ раз усміхнуўшыся, пашыбаваў да машыны. Прасачыўшы, як Кацярына схавалася ў падземным пераходзе, моцна прыкусіў тонкую губу і завёў рухавік... Праз два дні ён першым патэлефанаваў дзяўчыне на сотавік: – Кацярына Аляксандраўна, вітаю вас! Гэта Віктар Віктаравіч... Што здарылася? Чаму не прыехалі? У вас усё добра? – Дзякуй, добра... – І... – Ну як прасцей сказаць? Не зацікавіла мяне вашая прапанова. Жакей адставіў слухаўку і пракаўтнуў даўкі камяк, трывожна ўздыхнуў і загаварыў як мага мякчэй: – Я вас разумею. Падобнае прапаноўваюць не кожны год і не кожнаму... Але падумайце добра! Вось-вось закончыце ўніверсітэт, і што – ехаць на раён па размеркаванні? А тут адразу – сталічная прапіска, жыллё, някепскі заробак. Урэшце – папулярнасць, уплыў, слава... – У голас з кожным вымаўленым словам неашчадна дадавалася мядовага алею. – Паўтараю, праца каля першай асобы краіны. Тысячы тысячаў на вашым месцы не задумваліся б... – Віктар Віктаравіч, задумалася не толькі я, але і мой жаніх. У чэрвені ў мяне вяселле... Жакея як ашпарылі. Ён сядзеў у прахалодным кабінеце і адчуваў, як па спіне пабеглі пасмачкі пота. – Алё, вы мяне чуеце? – Так-так, – з сілай выціснуў памочнік. – Скажыце, а пад першай асобай вы... маеце на ўвазе кіраўніка дзяржавы? – было заўважна, што Кацярына таксама расхваляваная. – Вы правільна зразумелі. А яшчэ праз некалькі доўгіх секундаў маўчання ў слухаўцы пачуўся дрыготкі дзявочы голас: – Дык вось... Прабачце, канечне, але гэты чалавек мне вельмі… несімпатычны. І мне цяжка з ім нават у адной краіне знаходзіцца, не тое, каб побач... Бывайце! ...Да вечара ў яго было поўнае дасье на Кацярыну Бялоўскую. Спец­службы пастараліся, і Жакей не без цікавасці даведваўся, што яе выхоўвала адна маці – школьная настаўніца мовы і літаратуры. Маленства, характарыстыкі, універсітэт... Атэстаты, адзнакі, кола зацікаўленасці... Паэзія, класічная музыка... Затым вочы памочніка пашыраліся, тонкія вусны зліплі, а твар бялеў і ператвараўся ў каменны: паўмесяца таму падала ў загс заяву з... Юхансанам, першым сакратаром амбасады Фінляндыі, вядомым сваімі сімпатыямі да апазіцыйных структур... Па аператыўных звестках, праз ягоныя рукі вядзецца фінансаванне многіх антыдзяржаўных праектаў. Зразумела, усё прыхавана клопатам аб правах чалавека і свабодным грамадстве... Жакей глытнуў даўно астылай кавы і набраў нумар Бадакіна: – На месцы? – Так, а што? – пазяхнуў той. – Будзь гатоў падскочыць да гаспадара. Тут пападáлава на нашыя галовы... Церпяліва, як скрозь дрымоту, правіцель выслухаў даклад памочніка і гнеўна гохнуў кулаком па стале – так што нават цяжкая начная лямпа дрыганула і патухла. – Я іх навучу! Я ім пакажу і загсы, і правы, і свабоды! – скрыгатнуў моцнымі зубамі і загадаў: – Раніцай са старшынёй дзяржбяспекі – да мяне! З планам аператыўных мерапрыемстваў! Па поўнай праграме!!! Памочнік зразумела кіўнуў і, прадчуваючы нядобрае, марудна падаўся з кабінета. Правіцель нярвова пашчоўкаў уключальнікам, а затым хапіў лямпу і, выдраўшы з разеткі, шпурнуў у аталапелага Жакея: – Дагуляліся ў ліберальнасць! Цяпер ногі аб нас выціраюць!.. Да наступнага вечара былі затрыманыя ўсе актывісты апазіцыйнай Народнай лігі, у яе цэнтральным і рэгіянальных офісах прайшлі ператрусы. На дзясяткі партыйцаў, уключна са старшынём Ролікавым, узбудзілі крымінальныя справы. Сталічны ізалятар запоўнілі «палітычнымі». Загадам урада былі пазбаўленыя ліцэнзій усе прыватныя друкарні, канфіскаваныя наклады незалежных газет – іх і так было толькі дзве. Юхансана ж абвінавацілі ў шпіёнскай дзейнасці і спробе наладзіць антыканстытуцыйны пераварот у краіне. Дыпламату ўручылі адпаведную ноту і абавязалі яго цягам 24 гадзінаў пакінуць краіну. Тэрмінова адклікалі з замежнага адпачынку Івана Федарэнкіна, і асабіста старшыня Службы дзяржбяспекі Бадакін пачаў інструктаваць яго аб неабходнасці стварэння серыі тэлефільмаў аб варожай дзейнасці заходніх разведак і спрыянні ім мясцовых калабарантаў-апазіцыянераў. – Павінен пастарацца напоўніцу! У тваім распараджэнні ўся компра, запісы і сродкі. Ясна? Твар Федарэнкіна скрывіўся. Тэлевізійнік нахмурыўся і задуменна пацёр даланёй кант стала, заваленага папкамі, дыскамі і відэястужкамі. – Што?.. – насцярожыўся Бадакін. – Усё зразумела, – голас Федарэнкіна траціў былую звонкасць і ўпэўненасць. – Толькі гэтага недастаткова... – Што?! – Неабходная паездка на захад, каб на месцы адзняць матэрыял. Ды і адпаведныя сюжэты з нашымі тамтэйшымі прыхільнікамі запісаць... – А... – паспакайнеў Бадакін. – То што валэндаеш? Наперад! Часу, сам разумееш, з камарыны язык! Ці ёсць той орган у камара, ці няма – ён не ведаў, але калі б знаў у тую хвіліну, што набліжаны і абласканы гаспадаром тэлежурналіст спешна паляціць за мяжу і там папросіць палітычнага прытулку, плюнуўшы на ўсіх іх... калі б знаў, лепш бы перад той сустрэчай свой язык праглынуў! VII У дзяка Віскаватага былі для цара дзве навіны. Адна кепская, а другая – таксама невядома чым пагражала выліцца. І тое трэба было ўвесці ў гаспадаравыя вушы. Аднак як – калі цар ужо тыдзень нікога не падпускаў да сябе, а праз свайго новага пасцельнага дзясяткамі раздаваў загады аб высылках ці галаваннях? – Кідаюць юды цела маё на закланне... Здрада скрозь сцены точыцца, – нястомна паўтараў цар і наказваў схапіць новага ваяводу. – Не пайшоў я ў паход на Літву, дык яны мяне Жыгімонту за трыццаць срэбранікаў заклалі... Прычакаўшы цара ў трапезнай, Віскаваты, змагаючыся з адышкай, прагаварыў доўгую тыраду ў гонар гаспадара, а калі той паказаў на стол, з цяжкасцю ўзняў з каленяў сваё таўсмата-нездаровае цела і расказаў аб прыбыцці ў лівонскі Дэрпт паслоў ад шведскага караля Эрыка. Цар адкінуў смажанае гусінае крыло і, перастаўшы жаваць, уважліва ўталопіўся ў глыбокія – як у старога дзіка – вочы кіраўніка свайго пасольскага загаду. – Так, гасудар, прыехалі шукаць з маскоўскім царом згоды і міру, – прыспешыў Віскаваты. – Стала вядома, што Данія і Польшча прыклалі пячаткі свае да мірнай дамовы, вось шведы і ўспалашыліся... – І што хоча Эрык? – цар прагавіта запіў мяса віном і сціснуў худыя пашчэнкі. Віскаваты адхінуўся да спінкі, і стулец жалліва праскрыпеў пад ягоным цяжарам. – Ён пагаджаецца з ранейшымі ўмовамі маскоўскага ўладара, адмаўляецца ад Лівоніі, за выключэннем Рэвеля. – І што ўзамен? – Наколькі я абазнаны, анічога. Апроч, зразумела, сяброўства з табой, вялікі гасудар. Іван хмыкнуў, зноў падцягнуў да сябе збан з віном – і раптам як праяснеў. – Ты гэта... Неадкладна адкажы, што маскоўскі цар жадае прыняць шведскае пасольства, але перад тым нагадвае каралю Эрыку... – у малых зрэнках бліснулі гарэзныя агеньчыкі, і голас цара памякчэў, – нагадвае аб неабходнасці выдачы непакорнай польскай каралеўны Кацярыны. – Будзе зроблена, – Віскаваты ўстаў і, схіліўшы галаву, задам паклыпаў да выхаду, але цар перапыніў: – І глядзі зноў справу з Кацярынай якому Сукіну не даручы! А то другім разам я вас абодвух у адну труну пакладу... Віскаваты застыў з адкрытым ротам, а Іван схіліўся над сталом, падпёр лоб рукой і дакончыў: – Там у Дэрпце Ванька Курбскі ад гнева майго кісне. Перадай яму, што высахла крыўда мая – і даручы яму Кацярынай займацца. Віскаваты ледзь не самлеў, у вачах праплылі чырвоныя кругі... Вось яна – навіна другая, якую меўся ён паведаміць, але так і не насмеліўся! – Гасудар... – выціснуў ён і адчуў, як на спіне выступіў халодны пот. – Далажылі мне сённячы, што Курбскі знік… – Што?!! – Няма яго ў замку... І яшчэ дванаццаць баяраў з ім... Івана як ашпарылі кіпнем. Неўразумела міргаючы, ён загаварыў нібы сам сабе: – Можа, на паляванне падаўся? Як гэта няма?.. – Кажуць, што пераапранутым праз сцяну цытадэлі пералез. Золата і грошы забраў... – Віскаваты з цяжкасцю выціскаў словы. – Жонка з сынам засталіся... Іван памарачна ўстаў з-за стала. Прадаўгаватая галава калацілася, і яго тлусныя кудзяры раптам здаліся Віскаватаму змейкамі... – Трэба было яго разам са шчанюком Адашавым на кол пасадзіць! Яшчэ калі сыну майму крыж цалаваць адмовіліся... – Іван хіснуўся, схапіў збан з віном і шпурнуў у Віскаватага. Патрапіў у жывот; чырвоная вадкасць плюхнула на твар і бараду, узарвалася на каменнай падлозе гліняным друзам і сцякала па чорным каптане. – Вон, юды!!! І я з Масквы з’язджаю! Задушыцеся маёй каронай! – сарваў з сябе шапку і зноў кінуў у анямелага Віскаватага... Напрыканцы 1564 года Масква нечакана засталася без гаспадара. Іван IV, склаўшы свой скарб і царскую казну, адабраў з сотню баяраў ды з тысячу стральцоў і падаўся ў Каломенскае, дзе лютая завея і п’яныя оргіі затрымалі яго на два тыдні. Затым былі прыпынкі ў падмаскоўных Тайнінскім і Троіцы, і ўрэшце абоз дабраўся да невялікага Аляксандраўска – з паўночнага боку Уладзіміра. Там, загадаўшы разбудоўваць Аляксанд­раўскую слабаду, цар вырашыў зімаваць і паслаў у Маскву да новага мітрапаліта Афанасія ганца з лістом. Віскаваты ледзь паспяваў запісваць халоднай рукой: – ...Ацяжэла душа мая ад мноства зладзействаў, здзейсненых ваяводамі ды людам служывым. Апаліўся я на ўсім і ўсіх у дзяржаве сваёй – ад першага да апошняга чалавека. І абвяшчаючы апалу сваю, паведамляю табе, уладыка, што вырашыў я скласці карону ды пакінуць дзяржаву сваю, і пасяліцца там, дзе Бог пакажа... Назаўтра ў Маскву павезлі і другое пасланне: да купцоў і ўсяго праваслаўнага люду – аб тым, што цар на іх не гневаецца і аніякай крыўды не мае. Масква нечакана патанула ў неразуменні і няпэўнасці. Усхваляваўся народ, запалашылася баярства. Купцы папрасілі перадаць цару, што гатовыя ахвяраваць сваім набыткам дзеля спакою агульнага... І пачалі шукаць вінаватых, а над некаторымі – і вяршыць свае самасуды. Ужо не першы месяц настройваў маскоўскіх святароў супраць царскіх друкароў Іван Віскаваты, які з першага знаёмства з дыяканам Іаанам адчуў ад таго пагрозу: чым жа тады ён, кіраўнік царскай летапіснай справы, будзе са сваімі пісцамі займацца? Віскаваты распускаў па Маскве і вакольных манастырах чуткі пра мноства памылак у нядаўнавыдадзеным «Апостале» (нібыта іх было менш у кнігах рукапісных), а саміх друкароў называў чарнарукімі ерэтыкамі. Час помсты быў выбраны, і адвячоркам да друкарні прыйшлі святары з некалькімі дзясяткамі просталюдзінаў. Пятро Мсціславец з Грынем толькі паспелі разабраць формы і ўдвох мылі іх на задворку. Па раўчуку збягала на снег, пакрываючыся лёгкім парам, чорная ад фарбы вада. – Глядзі, народ праваслаўны: у іхніх кнігах чорт рукі памыў! – тыцнуў на ваду нехта з сухарлявых людзей у святарскай рызе. – Нечысціўцы і справы нячыстыя робяць! Гані вон езуітаў! Частка натоўпу ўварвалася ў друкарню – і ў кроў збіла агаломшанага Іаана. Той жа сухарлявік схапіў кіпсей і, крыкнуўшы «Вось гэтая чорная д’яблава кроў, якой яны мажуць святыя словы!», стукнуў ім аб варштат. Пасобнікі ўжо варочалі наборныя соты ды скідвалі на падлогу адціснутыя старонкі. А з дзвярэй пачулася: – Палі валхвоў-нячысцікаў! – Смерць лютым ерэтыкам! І ўвомірг, як загадзя падрыхтаваны, успыхнуў агонь. Натоўп наспех выбіў некалькі вокнаў і высыпаў вонкі. З паперы полымя скочыла на смольныя сцены, засцілаючы панадворак дымам. Пакуль Мсціславец з Грынем выцягвалі беспачуццёвае цела таварыша, агонь дабраўся да столі і пачынаў лізаць дах... Праз некалькі дзён да Іаана – друкар толькі-толькі стаў на ногі – завітаў Сілуан. З яго зморанага вялікага твару не сходзіла трывога, хоць вочы зіхцелі апантанасцю і таямнічасцю. – Спачуваю табе, браце, і хвалю Бога людалюбнага, што жыццё табе захаваў, – ён прысеў да ложка і папрасіў гаспадыню – Іаанаву жонку – прынесці яму вады. Калі дзверы прычыніліся, прашаптаў: – Усё, што ты мог тут зрабіць, зроблена. Збірай, што засталося, і з’язджай адсюль. Едзь на Літву – там такія, як ты, патрэбныя. Балазе снег, дарога санная ёсць1, – Сілуан панізіў голас і загаварыў узнёсла. – А з сабой, папрашу ласкава, вывезі вось гэтую кнігу... – ён вынуў з-пад крыса доўгага кажуха пераплецены рудой скурай манускрыпт і, правёўшы даланёй па зіхоткіх камянях інкрустацыі – нібыта развітваючыся, падсунуў яго Іаану пад падушку. – Думаю, да Кіева напачатку давезці трэба... – увайшла гаспадыня з карцом; Сілуан без ахвоты глынуў вады, падзякаваў і дадаў: – Там пры Святой Сафіі яшчэ ад Максіма Грэка павінны застацца вучні-манахі. Можа, яны яшчэ не перасталі называцца янітамі – дык ім і перадаць кнігу належыць. І волю Максімаву пераказаць, каб на Патмас яе даставілі... – Гэта візантыйскае Евангелле? – здзівіўся Іаан. Здалося, нават успыхнулі вочы пад доўгімі веямі-матылямі, а сінякі на твары праясніліся. – Як раздабыў?! – Цар, як ведаеш, з’ехаў. Збіраліся спехам. А ягоным халопам грошы не лішнімі прыйшліся... – Ну малайчына! – Іаану не хапала слоў. – Толькі... А чаму б табе самому з намі не падацца? – А знойдзецца месца? – Як табе не сорамна гаварыць такое?! – Ну то дзякуй, ну й добра, – усміхнуўся супакоены Сілуан, і яго куртаты нос нібыта расцягнуўся. – А то я, ведаеш, усё роўна тут не маю больш дзе жыць. – Падміргнуў і патлумачыў: – Шмат копаў грошай запрасілі за кнігу, дык давялося свой дом прадаць... У безуладнай Маскве памнажаліся крадзяжы і падпалы, і багацейшыя з баяраў упрасілі мітрапаліта паехаць у Аляксандраўскую слабаду – каб умаліў цара змяніць гнеў на літасць ды вярнуў яго на сваю дзяржаву. А калі спатрэбіцца, – наказвалі, – хай судзіць тых, на каго апаліўся. Гэта была новая перамога Івана – не над ворагам-чужынцам, а – над сваім народам. Самаўладна ён увёў апрычніну, падзяліўшы краіну на дзве часткі. Там, дзе захоўваўся стары парадак, дзе кіравалі ваяводы, намеснікі, суддзі, кормленшчыкі з вотчыннікамі, над усім Іван паставіў сваіх баяраў. Другой часткай ён надзяліў сябе. У былых гаспадароў-спадчыннікаў адбіраліся землі і людзі, а іх – калі заставаліся вернымі цару – перасялялі на іншыя вотчыны. Мяняліся лёсы народа і краіны. Мяняліся і лёсы слоў. Апрычніна паходзіла ад старамаскоўскага «опричь» (акрамя). У мінулыя часы так называлася маёмасць, якая адыходзіла пасля смерці мужоў удовам. На пірах так звалі прысмакі, якімі гаспадар меркаваў пачаставаць выбраных гасцей. Апрычнікамі менаваліся і сяляне, якія пасяліліся на манастырскіх землях. Пры Іване Жахлівым гэтае і аднакарэнныя словы напоўніліся зусім іншым сэнсам... Першыя дні пасля вяртання ў сталіцу Іван выглядаў спакойным. Ці не новыя сны былі таму прычынай – спакусныя сны пра таямнічую каралеўну Кацярыну? Цудам мяняючы абліччы, яна ўсміхалася і нібыта ўзлятала над абшарам. А ён зноў і зноў спрабаваў схапіць за далікатна-бялявую руку... і ўжо адчуваў даланёй ейны пярсцёнак і дрыготкія пальцы, як Кацярына раптам ператваралася ў белую лябёдку... Назаўтра Іван забараніў падаваць на сталы смажаных лебядзей і загадаў Віскаватаму асабіста адправіцца да шведскага караля Эрыка XIV з пытаннем аб непадступнай каралеўне. Яна, Кацярына Ягелонка, пасля вянчання з братам Эрыка Юханам была ўжо герцагіняй фінскай, але анішто – ні сваё жанімства, ні святасць чужых абвенчаных сямейных вузаў, урэшце, ні жаданне самой жанчыны – не маглі астудзіць распалены новымі снамі і мроямі пажадны царскі юр. І ён не шкадаваў Эрыку ні шчодрых падарункаў, ні багатага абяцання: абмяняць Лівонію на Кацярыну... Некалі кароль Эрык і сам супрацівіўся сувязі свайго брата Юхана з Жыгімонтавай сястрой, бачачы ў тым небяспеку ў выглядзе самастойнай Фінляндыі. Але як цяпер шведскаму манарху выдаць сваю швагерку-нявестку?! – Асцерагайеся! Юхан з Польшчай плятуць змову! – нашэптваў шведскім дворным Іванаў пасланец Віскаваты. Тыя пераказвалі ўсё ля стальца, і нервы караля Эрыка не вытрымалі: з невялікім войскам ён паланіў Юхана і накіраваў яго ў замак Грыпсгольм. Перадаць цару гэтую навіну прыехаў сам Віскаваты, а з ім – і шведскі пасол. У лютым 1567 года ў Аляксандраўскай слабадзе была падпісаная саюзная дамова паміж Стакгольмам і Масквой. – Вы будзеце мець ад мяне і дапамогу ў прымірэнні з Даніяй, а калі спатрэбіцца, і вайсковую падтрымку, – абяцаў павесялелы цар. – Толькі вышліце мне герцагіню Кацярыну. І помніце, – перасцярог ён пасла, – калі з ёй у вас ці па дарозе што-небудзь здарыцца – я парву дамову... …Але ганарыстая Ягелонка ўсхацела раздзяліць лёс свайго вязня-мужа! – Я не буду больш анічыёй жонкай, нават калі вы зробіце мяне ўдавой! – цвёрда адказвала яна. Юхан за «здраду інтарэсам манархіі» быў асуджаны на смерць і з лета 1563 года разам з жонкай знаходзіўся за кратамі. Аднак шведскі кароль Эрык аніяк не насмельваўся даць апошні загад: забіць свайго брата. Герцагіню ж Кацярыну аніяк не скаралі ні пякельныя пагрозы, ні мядовыя абяцанкі. А тут яшчэ імператар Максіміліян у сваім маніфесце асудзіў шведаў як парушальнікаў міру і саюзнікаў варварскай маскоўскай дзяржавы. І апошнія папярэджанні выказаў Жыгімонт, збіраючыся абвесціць вайну за сваю пакрыўджаную родзічку ды яе дзяцей: у вязніцы Кацярына нарадзіла двух дачок і сына, якога назвалі ў гонар караля-дзядзькі Жыгімонтам1... Іван быў сп’янелы пакараннямі і крывёй, але думкі аб Кацярыне цверазілі яго. Ён пераступаў праз трупы і ахвяры – а ейны вобраз уяўляўся светлым анёлам-выратоўнікам. І ў імя яго ён не пашкадаваў бы і свайго жыцця! – Гэты каранаваны купечы сын можа спудлаваць, – сказаў пра Эрыка Іван. – Націсніце на яго, і без Кацярыны не вяртайцеся! – і выправіў у Упсалу новых пасланцоў. І яны ўжо нават рыхтаваліся выкрасці-выкупіць чароўную паланянку, як здарылася непрадбачнае: «каранаваны купечы сын» паўстаў перад імі ў памутнёным розуме! Больш за тое: ён загадаў вызваліць Юхана! Некалькі дзён мяняліся каля каралеўскага ложка лекары, і ўсе яны канстатавалі: кароль звар’яцеў. Двор ахапіла здранцвенне, а Эрык соўгаўся па калідорах палаца ды – усведамляючы сябе вязнем – маліў брата аб дараванні. У верасні 1568 года новым шведскім каралём быў абвешчаны Юхан, а яго верная жонка Кацярына Ягелонка надзела на сябе карону паўночнай імперыі... І сотнямі паляцелі на Маскоўшчыне халопскія, баярскія і князевыя галовы. Цар вярнуўся з Аляксандраўскай слабады – і распачаў на Чырвонай плошчы прылюдныя катаванні. Палілі і грызлі чалавечую плоць жароўні ды клешчы, чакалі ахвяраў катлы з кіпенем ды вісельні. Народ маскоўскі за некалькі дзён насыціўся страшнымі відовішчамі ды хаваўся па сваіх закутках, і царскія гласары мусілі склікаць іх: «Не бойся, люд праваслаўны! Справядлівы цар толькі здраднікаў сваіх карае!». І памалу зноў сцягваліся на пляц гледачы, і цар загадваў пачаць пакаранне новых змоўнікаў: пасланца-дзяка Віскаватага, казначэя Фунікава і колішняга любімца Басманава. Першага павесілі за ногі і, як кабана, пасеклі доўгімі нажамі. Другога аблівалі то кіпнем, то ледзяной вадой, пакуль мяса само не пачало адставаць ад костак. Басманава ж цар загадаў уласнаручна забіць свайму сыну – царэвічу Фёдару, спадчынніку маскоўскага стальца. Іван адпрэчыў ад сябе ўсё старое акружэнне ўключна з радавітымі баярамі, а наблізіў бязроднага мужыка, за якім назіраў яшчэ ў час ад’езду з Масквы – Ваську Гразнага. – Баяры прывыклі здраджваць свайму гаспадару, – сказаў яму цар, калі паклікаў да стала. – І не толькі баяры... Вось быў пры двары маім круглагаловы сабака Адашаў... Не вядома, якім чынам узняўся да служакі... Мы ж узялі яго з гноя і зраўнялі з вяльможамі... – цар уздыхнуў і завяршыў: – Глядзі ж! На вас, мужыкоў простых праваслаўных, у мяне апошняя надзея засталася – на вернасць вашую і адданасць. – Ты, цар, як Бог для нас, бо з малога чалавека вялікага можаш стварыць! – узрушана выгукнуў Васька Гразны і кінуўся цалаваць цару ногі. Склаў свой белы клабук мітрапаліт Афанасій, спусціў дух у руках набліжанага Іванам служніка Малюты Скуратава непакорны мітрапаліт Філіп – а гнеў царскі аніяк не супакойваўся. Яго наноў запальвалі словы даносчыкаў – і тады нішчыліся ўжо цэлыя гарады. Выгналі з Ноўгарада злодзея і бадзягу Валынца, а ён, перахоплены раз’ездам апрычнікаў, распавёў аб страшнай змове сваіх крыўдзіцеляў – ноўгарадскіх жыхароў – з Жыгімонтам. Нібыта, бажыўся, і дамову тую з подпісам ноўгарадскага мітрапаліта Пімена бачыў, і ведае, што яе за абразом Божай Маці ў храме Сафіі хаваюць. Так было ці не, але Іван сам узначаліў апрычнае войска – і дарогу ад Кліна да Ноўгарада ператварыў у пустэльню. Перадавыя сотні ўварваліся ў Ноўгарад і да прыезду цара выстраілі ўсіх святароў і дыяканаў на правеж. У горад у суправаджэнні паўтысячы стральцоў прыехаў цар з сынам. Ён пажадаў смерці здраднікам і загадаў мітрапаліту Пімену служыць абедню ў Святой Сафіі. Затым весела паабедаў ва ўладыкі – і мітрапаліта з чэляддзю, сарваўшы адзежы, кінулі ў склеп. На другі дзень хваля катаванняў накрыла і гараджанаў. Іх сотнямі правяралі агнём і жалезам на рынкавай плошчы, а затым гналі да Волхавай быстрыні, якая зімой не замярзала, – і тапілі. Дзяцей прывязвалі да мацярок, мужчынам, каб не супрацівіліся, скручвалі за спіны рукі. Да вечара па рэчцы ў лодках соўгаліся – як страшныя хароны – апрычнікі і дзідамі дабівалі жывых... Рабаваліся манастыры, і асатанелыя царскія вершнікі ў чорных манашскіх рызах аддана прысягалі свайму дабрадаўцу: – Мы збудуем у тваёй, цар, Слабадзе манастыр праведны! Ты – наш ігумен! Скуратаў – панамар пры табе! Прывязаўшы да падсядзёлкаў сабачыя галовы ды мётлы, яны яшчэ з дзень пагойсалі па апусцелых абшарах ды разам з царом скіраваліся да Пскова. На заснежанай дарозе сустрэлі босага юродзівага, закутанага ў смярдзючае рыззё. – Хочаш? – ён дастаў з-за пазухі кавалак мяса і працягнуў Івану. – Пост! – крыкнуў яму цар. – Пост?! – вытарачыў вочы юродзівы. – А мяса чалавечае табе хто дазволіў жэрці? Увішны Скуратаў ужо ўзняў над нябогам шаблю, але цар крутнуў галавой: – Хай ідзе Божы чалавек сваёй дарогай. І загадаў вяртацца ў Маскву. 7 Надарвалася ў ім штось – і сам разумеў тое, але звязваць ні сілаў, ні ахвоты не было. Колькі ж можна: ні дня без клопатаў, звадак, даносаў, разборак? І чым далей – тым больш. А тут яшчэ як пацукі з карабля – пабеглі тыя, каму найбольш давяраў, каго настаўнікамі ці вучнямі лічыў. «Заяц... Ці бачыце, не ўнаравіў яму, не паслухаў! То сімволіка яму не тая, то сказаў не тое, то газету нейкую прычыніў. Ну сядзі б, здавалася, на старасці як у бога за пазухай, адпачывай, лячыся ды радуйся сваім апошнім райскім гадáм! Не! Карціць вучыць, усё роўна як за жыццё не навучыў... Не студэнт жа я яму вечны! Пагражаць мне яшчэ будзе... Вось і поркайся цяпер, памідоры на лоджыі вырошчвай! Ці яшчэ гэты змейчык-тэлежурналісцік... І тое яму, і гэта! З рук жа маіх карміўся... Хрукай ты спакойна, здавалася б, ля карыта...» Але не гэта – галоўнае. Перадалі вынікі апошніх засакрэчаных апытанняў: рэйтынг ягоны да плінтуса апусціўся! Гэтаму электарату – хоць у паркет разбіся – пачалі імпанаваць песні ролікавых ды іхніх падпявалаў! А надвор’е такое, што хапае і адной іскры! Рабочыя з каскамі на мастах паселі... Пенсіянеры-мухаморы помнікі старым правадырам абляпілі... А гэтыя сонныя свінні з Думы ўжо імпічмент гатовяць! Узяць бы – і швайкай пад бок... Спецслужбы харахорацца: то адзін варыянт, то другі прапануюць, – а ў яго нечакана на ўсё рукі апусціліся. Колькі ж можна? Які гэта пуп вытрымае? Нават пасля той далбанай аперацыі з плацэнтай... Канчаткова сарваўся ён пасля гісторыі з той чарнявай студэнткай Кацярынай... Раней выпіваў толькі сімвалічна, а тут пайшло-пацякло: каньяк – віскі, віскі – тэкіла. Усю восень у Варанісе – гульбы-пацехі. І даўгалыжкі-манекеншчыцы, і грудастыя спявачкі, і прасунутыя інстытуткі... Жакей штодня соўгаўся з неадкладнымі праблемамі, а калі патрапіў на больш-менш працверазелага правіцеля, пачуў безапеляцыйнае: – Ды пайшло ўсё нá хер! Стаміўся я – і сыходжу. Дзяржаўнае ўтрыманне мне да смерці гарантавана Канстытуцыяй, а вы ўсе, калі я не падабаюся, шукайце лепшага! Пагляджу, што атрымаецца... І пакуль што – не атрымлівалася анічога. За правіцелем, адчуўшы штось падазронае, падаліся – у ягонай свіце – два найбольш вушлыя нафтагазавікі, а затым – і ўвесь урад. Натуральна, не пакінулі свае дзялянкі спецыялісты ў штацкім, якія былымі, як вядома, існаваць не могуць. Улада перайшла да Думы, але ж заканадаўцы – не выканаўцы! Закульгала ўся дзяржаўная сістэма. Пачаліся перабоі ў здабычы і пастаўках нафты і газа – і, як вынік, аграмадны недабор падаткаў у бюджэт. Акцыі ўпалі. На рынках – абвал. Скокнула інфляцыя. Зноў – затрымкі ў выплатах заробкаў і пенсій, неразбярыха і пустыя паліцы. Ну трыбунілі эканамісты з Народнай лігі, што ва ўсім вінаваты рэжым, які дабіў краіну, штось блёўталі пра банкруцтва Цэнтрабанка, пра папярэднія непамерныя крэдыты ды адсутнасць золатавалютных запасаў. Але ад тых прызнанняў у людскіх ратах саладзей не рабілася! Яны ўсё часцей і часцей пачалі згадваць Мароза, і пад Новы год... ён вярнуўся! На белым кані-алені і з дэкрэтам аб узнаўленні сваіх кіраўнічых функцый – у імя выратавання нацыі і вываду краіны з эканамічнага калапсу. У той жа дзень правіцеля падтрымалі і спецслужбы, і паліцыя, і войска, якіх без яго пачалі ўжо скарачаць. У мэтах навядзення належнага парадку была распушчаная Дума, а некалькі дзясяткаў незгаворлівых дэпутатаў павучылі каванымі ботамі і выкінулі з будынка. – Аніхто з іх не павінен абрацца ў склад новага парламента... – як ужо аб вырашаным мовіў правіцель падчас начной нарады з сілавікамі. – Акрамя тых, хто пакінулі Думу адразу пасля майго сыходу... Па сталіцы і рэгіёнах – татальны кантроль! Асабліва – недабранадзейных! Задзейнічаць усе сілы і сродкі! І яшчэ... Раніцай разблакуйце мой сакрэтны стабфонд. Трэба тэрмінова выплаціць народу пенсіі і заробкі. Асабіста праверу! Усё. Каменная ноч паглынала горад. Высокія сцены, якімі кіраўнікі стагод­дзямі аддзяляліся ад свайго народа і якія новыя ўлады штораз размалёўвалі ў свой колер (як, зрэшты, і рэзідэнцыю), – тыя сцены нястомна кідалі на пустыя заснежаныя вуліцы доўгія цені. Памаранчавая поўня зачапілася за званіцу Архангельскага сабора і дрыжэла на марозе. Нібыта рапартуючы ёй, нясмела міргалі жоўтымі зрэнкамі светлафоры. Завые там-сям сірэна, пратарахорыць, узнімаючы снежны пыл, БТР ці пранясецца зацемнены аўтобус з вайскоўцамі – і зноў ціша, зноў адно мёрзлыя доўгія цені. Пасля нарады правіцель прайшоў праз пакой адпачынку да асабістага ліфта. – Іван Уладзіміравіч, можа, што яшчэ загадаеце? – пачуўся за ягонай спіной мяккі голас усюдыіснага Жакея. Правіцель марудна павярнуўся, бліснуў змораным, але – чаго не было даўно – задаволеным тварам, вусны ўзняліся ў нечаканай усмешцы. Ад былой памаладзеласці – ані знаку: зноў мяшкі пад вачыма, маршчыны на залысінах. Скура пажаўцела, а вочы пад кароткімі веямі – як жоўцю налітыя. Кіўнуў-падазваў пальцам – і, выцягнуўшы шыю, марудна прашаптаў памочніку ў вуха: – Асабіста, кажу, праверу... Усё... Затым спакойна ступіў у ліфт і націснуў кнопку «Х», якой у іншых ліфтавых кабінах Адміністрацыі не было. Толькі гэтая шахта магла ўз­няць свайго пасажыра наўпрост да верталётнай пляцоўкі ды браніраванай сакрэтнай залы... Святло ў простакутным люстэркавым пакоі з выхадам да двух калідораў уключылася аўтаматычна – як толькі спыніўся ліфт. Лічбавы код, прыстаўленая да экраніка зрэнка – і тоўстыя дзверы ссоўваюцца. Ад ног да ўзвышэння па ўсёй вялікай зале па чарзе ўспых­ваюць электрычныя паходні. Пакуль правіцель крочыць наперад – у цэнтры на столі загараецца пяцікутная жырандоля – і высвечвае старадаўні белы трон. Новы гаспадар зачаравана пагладзіў яго выразаныя са слановай косці падлакотнікі, спінку, выяву залачонага візантыйскага арла – але не сеў, а падаўся далей, дзе – нібыта ў заалтар’і – на чорным мармуровым пастаменце ляжала чорная рáка-труна з парэшткамі цара Івана Жахлівага... Ляжала ўжо шэсць месяцаў – акурат з таго часу, калі гаспадар кабінетаў знізу вырашыў быў пакінуць іх. Пакінуць – каб вярнуцца. Вярнуцца – як ранішняе сонца, як птушка Фенікс, як і гэтая мумія колішняга цара, некалі эксгумаваная перад рэстаўрацыяй Архангельскага сабора па яшчэ нецаркоўным савецкім загадзе. Аб той эксгумацыі-рэстаўрацыі яму – яшчэ зялёнаму студэнту – распавядаў у каларытных і чуллівых дэталях прафесар Заяц. І на лекцыях, і на семінарах. Тады ён, камсамолец, успрымаў тое пацешнымі байкамі. Ды і пазней не да спірытычных штучак было, аж пакуль нешта не загарэлася, не перапстрыкнулася ў ягонай галаве... Правіцель пракасалапіў да пастамента і, адчуваючы ва ўсім целе п’янкую дрыготку, прыліп памутнёнымі зрэнкамі да пустых вачніцаў шэра-попель­нага чэрапа... VIII Няма горшага пакарання, як бачыць гібель зробленага табой. Бачыць, як за некалькі гадоў прахам ідуць жыццёвыя патугі, як знікае тое, на што спаліліся ўсе сілы і нервы. Яшчэ аб тым не здагадваліся нават хцівыя баяры, не гаворачы аб войску ды служывых, яшчэ дзяржаўнымі клопатамі штодня напаўнялася тронная зала палаца ў Аляксандраўскай слабадзе, па-ранейшаму грозна на каменныя калоны абапіраліся цяжкія столевыя зводы, яшчэ раскоша паўзла па аграмадных дыванах ад нізкіх уваходных дзвярэй (і кожны зáйшла, якога б роду-племені ні быў, мусіў у іх кланяцца), яшчэ ўладарна ўтрымлівалі белы трон фантасмагарычныя фігуры антычных звяроў, і з левага боку – як у прымальні рымскага Папы, rex’а sokrarum’а, годна ўзвышаўся вобраз Багародзіцы, а злева – вобраз Збаўцы, і яшчэ не астыла храмнае ўражанне, якое надавалі вымаляваныя на сценах біблейскія сюжэты, яшчэ перапаўняліся адданасцю маладыя целаахоўнікі ў белых аксамітных накідках з вернымі сякерамі на плячах, і па-ранейшаму падчас ягонага з’яўлення ў доўгім далмаціку з ціярай на галаве і дзяржаўным посахам прысутных (ні то ваяроў, ні то манахаў у высокіх белых шапках з залатымі ланцугамі на грудзях) апаноўвала рабскае маўчанне, – а ён, валадар у самай сіле і вопыце, ён ужо прадчуваў, што ўсяму гэтаму надыходзіць канец. І першымі аб тым абвесцілі – як страшныя вершнікі Апакаліпсіса – татарскія гізалы, якія ў адзін дзень захапілі і спалілі Маскву, пакінуўшы некранутым адзін Крэмль. Іван мусіў хавацца ў сваёй слабадзе, пакуль праваслаўная кроў лілася на вуліцах ахопленай агнём сталіцы, а мітрапаліт з духавенствам чакалі смерці, зачыніўшыся ва Успенскім саборы. Сцены Аляксандраўскай слабады былі замалымі, і цар са сваімі апрычнікамі-баярамі перабраліся ў Ноўгарад, нядаўна люта разрабаваны імі. Там летам 1571 года скамянеламу Івану зачыталі ханскае пасланне: «Я разрабаваў зямлю тваю і спаліў сталіцу. Ты ж не прыйшоў абара­няць людзей сваіх. А яшчэ хвалішся, што цар маскоўскі! Знай: я не хачу багац­цяў і земляў тваіх. Я, каторы бачыў дарогі дзяржавы тваёй, забяру назад Казань і Астрахань...». Не пасаладзіла царскай роспачы нават вестка пра смерць ненавіснага Жыгімонта, – толькі наноў распаліла ягоныя думы аб каралеўскай сяст­рыцы. І загадае Іван прывезці да яго ў Ноўгарад шведскіх паслоў ды зноў загаворыць з імі аб Кацярыне. Агаломшаныя нашчадкі вікінгаў нагадаюць, што Кацярына цяпер – іхняя каралева, а шведскае войска пад ачолам караля Юхана цісне маскоўскае ў Фінляндыі, аднак Іван будзе рабіць шчыры выгляд, што не чуў аб тым і што, наогул, усё тое вар’яцкія нагаворы. А назаўтра загадае перадаць каралю Юхану наступную эпісталу: «Скажы нам, хто быў твой бацька і як звалі дзеда твайго?! Ці былі яны каралямі? Нам жа брат – рымскі імператар! Твой бацька Густаў чый быў сын? Хіба не бывала ў ягонае кіраванне, што нашыя купцы прыйдуць у ягоную краіну з салам і воскам, а ён надзене рукавіцы і пойдзе да самага Выбарга мацаць тавары ды таргавацца?.. А Кацярыну ў цябе адбіраць я не збіраўся, і быў упэўнены, што муж яе мёртвы, і хацеў вызваліць яе ды перадаць брату Жыгімонту, каб абмяняць на Лівонію...». Пасля ад’езду шведскіх паслоў цар загадаў прывезці сялянскіх дзевак, якіх распрануў дагала і прымусіў лавіць курэй, гарэзна палохаючы: – А тую, якая не здолее, будзе лавіць ужо наш мядзведзь! Затым цар служыў усяночную і, стомлены ды супакоены, адправіўся ў апачывальню, дзе тры сляпыя старцы па чарзе ўсыплялі яго доўгімі казкамі. Але сон не браў ягоны ўзбуджаны і распалены мозг, і зноў з зацемненага лампаднага вугла на поўным галопе на яго выляталі чырвоныя коні, таўклі капытамі падлогу і халодны ложак, трушчылі ягонае цела і знікалі ў супрацьлеглай сцяне – каб праз хвілю пякельнага круга з’явіцца наноў. На самым вогненным і ліхім скакуне сядзела голая Кацярына і па-заліхвацку наравіла кінуць на Івана ні то аброць, ні то пятлю. Ён і сам мерыўся скочыць да яе на цёплы конскі азадак, але ногі абломваліся, а за ложкам адкрывалася чорная яма... Лекар прыносіў Івану супакойны адвар, і коні больш не вярталіся, а падлога ў апачывальні выроўнівалася. – Я цар-ігумен, і мне не належыць жонку мець… – гучна ўгаворваў сябе ў снах Іван. – Я з усёй дзяржавай заручоны... Кацярына рабілася ягоным сімвалам недасяжнасці і пакуты. Ва ўсіх сваіх жанчынах, пачынаючы ад другой жонкі Марыі, ён бачыў яе – непадатлівую Ягелонку, і шукаў тую ў сваіх каханках, і помсціў за яе, не знайшоўшы, любіў – і ўадначас караў за свае крыўды. Марфу Сабакіну знайшлі мёртвай праз некалькі дзён пасля разгульнага вяселля. Ганну Калтоўскую загадаў адвезці ў манастыр. Марыю Даўгарукую выгнаў з апачывальні пасля першай шлюбнай начы – яе ў санях укінулі ў рэчку. І зажыў з дзвюма – Ганнай Васільчыкавай ды Васілісай Мяленцевай, якіх прывёз аднекуль Малюта Скуратаў і якія люта ўзненавідзелі адна адну, чым, напачатку павесяліўшы гаспадара, прыспешылі свае канчыны... «Пасля іх я падару табе, валадар, і цнатліўку Літву, і ганарліўку Польшчу», – згадаліся словы Скуратава, якім так і не наканавана было збыцца: верны пёс Малюта склаў сваю галаву ў Лівоніі. У адказ Іван загадаў спаліць жывымі ўсіх палонных – лівонцаў, немцаў, шведаў, і зноў задумаўся над абяцаннем слугі-нябожчыка. Пасля Люблінскай уніі Літва з Польшчай склалі адну дзяржаву – Рэч Паспалітую, і ейны трон-ложак пасля Жыгімонтавай смерці быў вольным. – Ліс не пакінуў нáшчадзі і не дамогся маёй смерці, – разважаў Іван. – А таму ці не зрабіць мне жонку яго, дзяржаву яго, сваёй наложніцай? Усё часцей заходнія віжы ды пасланцы даносілі яму: Польшча з Літ­вой разглядаюць магчымасць запрасіць да сябе каралём маскоўскага цара. Найперш шапталіся аб тым простыя рамеснікі ды дробная шляхта, даводзячы: – Прыеліся нам змены ды неразбярыхі. Хай прыйдзе цар-бацюхна ды разбярэцца. Парадак навядзе сваёй строгай рукой... І новая мара апанавала Івана: адыходзяць Лівонія і Казань – а я збяру землі славянскія, і ад моцы такой дзяржавы аслепнуць ворагі! У Маскву прыехаў упаўнаважаны польска-літоўскай дзяржавы Варапай і, паведаміўшы пра смерць свайго караля, сказаў аб прапанове сенатараў шукаць ягонага наступніка ў суседніх землях. – Многія жадалі б бачыць на тым месцы маскоўскага царэвіча, – загадкава падагульніў ён. А Іван нібыта ўжо быў да таго падрыхтаваны – спакойна прыгладзіў сухенькую бараду, узняў свой востры нос і, пад руку правёўшы даўганогага Варапая ў трапезную, дзе наладжвалася найбагацейшая пачостка, загаварыў задаволена, ласкавым шэптам: – А што... Некалі яшчэ бацька мой выступаў прэтэндэнтам на польскі сталец. Ведаю, што ў Польшчы і Літве пра мяне распускаюць чуткі як аб чалавеку злым і жорсткім. Але на каго я злы? Супраць здрадаў баярскіх, якіх у тваёй дзяржаве няма, злы, а таму я буду абыходзіцца з вашымі людзьмі інакш. І не толькі захаваю там старыя прывілеі, але і новыя дам. Для добрых людзей – і я добры! Ім гатоў апошнюю адзежу аддаць, – і цар нечакана пачаў расшпільваць расшытую золатам далмаціку, каб накінуць яе на госця. Варапай, спалохаўшыся, далікатна затрымаў ягоную руку і ніякавата ўдакладніў: – Наш сенат разаслаў такіх людзей, як я, у некалькі краінаў. І кандыдатаў будуць выбіраць прынародна – сенатары і дэлегаты... Мне ж даручана было разведаць пра магчымасці маскоўскіх царэвічаў – Фёдара ці Івана. Аднак цар нібыта не зразумеў: – Так, я маю двух сыноў, і яны для мяне – як вочы. Навошта ж вы хо­чаце зрабіць мяне сляпым? Ды і ўявіце, якая хрысціянская дзяржава створыцца – як Рым з Канстанцінопалем, як новы Іерусалім! – і ягоныя вочы апантана загарэліся пад парадзелымі брывамі. – А калі мяне абяруць польскім гасударом, я гатоў падарыць Полацак. Варапай мусіў тэрмінова адкланяцца і ад’ехаць, каб перадаць пачутае ў Кракаў. А праз месяц у Маскву вярнуўся пасол Вялікага Княства Міхаіл Галабурда – і перадаў цару новыя ўмовы: зварот не толькі Полацка, але і Смаленска, а таксама прыняцце царом каталіцкай веры. Калі гэта абгаворваецца, цару неадкладна належыць выслаць у Варшаву сваіх давераных асобаў у складзе новага маскоўскага пасольства, каб мець сустрэчы з сенатарамі і выбарцамі ды папулярызаваць свайго патрона. – Што?! Я цябе правільна зразумеў? – грозна зіркнуў на пасла Іван. – Я павінен яшчэ некаму нешта даказваць? Калі Рэч Паспалітая хоча сабе каралём маскоўскага цара – а я перакананы, што большасць народу хоча таго, – хай ідзе і чалом б’е! Я ж – не бедны жаніх на выданні! – ён хацеў яшчэ сказаць штось узнёслае і ўрачыстае, але нечакана ў галаве бліснула Кацярына, і загарэлася крыўда на яе з нябожчыкам-братам Жыгімонтам, і гнеў на ўсіх езуітаў-каталікоў. – У свеце няма гасудароў, якія б маглі пахваліцца сваім манаршым родам у два стагоддзі. А я – нашчадак рымскіх кесараў! А таму выпрошваць лаўры ў свой вянок не збіраюся, як некаторыя немцы ці французы, і вазьму, што належыць, сам. І каранаваць мяне будзе наш мітрапаліт, – цар з недаверам агледзеў Галабурду і, хоць вопытны ў дыпламатыі прыгожы твар тога не люстраваў аніводнага пачуцця, накінуўся з прыдзіркамі: – А што ты ўсміхаешся? Што такі задаволены? Разумней усіх?! Думаеш, не ведаю, як ты, у Маскве жывучы, лісты ад Жыгімонта ворагам маім перадаваў ды да здрады іх падштурхоўваў? І атрутай юдаў-курбскіх цешыўся? Можа, і друкароў маіх нагаварыў уцячы? Чуў, яны там цяпер Хадкевічам ды Радзівілам прыгрэтыя. У людвісарнях1 варожых гарматы пачалі ліць... – і цар замоўк. Галабурдзе гаварыць не было чаго. Пасольства пачало развітвацца, а Іван, ужо лагодна хітаючы галавой, давяршаў свой маналог: – Анікому нельга верыць: ні другу, ні жанчыне, ні дзяржаве. ...Няма горшага пакарання на гэтым свеце, як бачыць гібель зробленага табой і нязбытнасць задуманага. Бачыць, як прахам ідуць жыццёвыя патугі, як знікае тое, на што спаліліся ўсе сілы ды нервы. І спадзяванні... У снежні 1575 года каралём Рэчы Паспалітай быў абраны невядомы ў Масковіі Батура, і наноў абражаны і разгневаны Іван вырашыў напачатку адпомсціць шведам ды іхняму Юхану. Цар сам ачоліў паход на занятыя шведамі эстонскія землі, асадзіў важны стратэгічны горад Пернау, які некалі заняў Жыгімонт, і захапіў Леаль, Лодэ, Фікель, Гапсаль, спустошыў Эзэль. І крыху супакоіўся. Аднак пасля шасцімесячнай асады Рэвеля перад шведамі адступіла войс­ка Шарамецьева, а сам князь загінуў. Спешна сабраўшы пад Ноўгарадам новае войска, Іван зноў павёў яго ў паход – але ўжо не на Рэвель, а на польскія ды літоўскія землі Лівоніі. Помсцячы за свае абразы, ён загадваў ярасна караць палонных: выколваць вочы, секчы і паліць. Пад нечаканай навалай не ўстаялі некалькі гарадоў-цвержаў – і пачалі даходзіць звесткі аб тым, што супраць маскоўцаў збіраецца вялікае войска Рэчы Паспалітай і Вялікага Княства пад ачолам самога караля Батуры, – але Іван яшчэ не мог супакоіцца. Пакінуўшы полк стральцоў рабаваць Амерадэн, ён з тысячай сваіх апрычнікаў падаўся ў Вендэн і заняў горад. Гарнізон цвержы не захацеў здацца і ўзарваў сябе. І тады Іван загадаў пасадзіць на кол аднаго з самых тытулаваных палонных немца Віка. Усміхнуўся, пачуўшы ягоныя стогны, – і падаўся ў Дэрпт, дзе сустрэўся з палком стральцоў, прысутнічаў пры пакаранні жонкі і дзяцей уцекача Курбскага, пасля чаго з’ехаў у Маскву. Але і дома не мог суняцца. Пасля доўгага застолля сярод начы прывёў ён конны атрад апрычнікаў у Нямецкую слабаду, і сыны Іван з Фёдарам былі з ім. З дамоў пачалі выцягваць і гвалціць сонных дзевак, а тых, хто крычаў ды непакорыўся – забівалі на месцы. Багатыя іншаземцы прапаноўвалі выкуп – грошы ў іх бралі, але ўсё роўна білі. Калі ж небаракі пачыналі маліцца – ім адразалі «ерэтычныя» языкі. Трупы складвалі ў крушні і палілі. Малодшы царэвіч, не вытрымаўшы крывавага відовішча, уцёк – і толькі тады бацька загадаў вяртацца ў Крэмль. І ўжо адтуль глядзеў, як прахам ідуць жыццёвыя патугі, як знікае тое, што куплялася цаной дзясяткаў тысячаў жыццяў, як развальваецца сабранае ягонай царскай рукой... Глядзеў на асаджаны каралём Батурам Полацак, як дагэтуль – на вайсковыя зборы заходняй суседкі, – і не мог вызваліцца ад халаджава-атрутнага прадчування ліхой наканаванасці. І ратунку ад яе – не знаходзіў. А Батура, колішні трансільванскі князь, трывожна думалася Івану, гэты мадзярскі самазванец і выскачка, гэты каранасты недаростак, гэты недароблены рыцар з нізкім ілбом і вялікімі скуламі глыбока ўсоўвае свой доўгі нос у ягоную адваяваную вотчыну. І адкуль на тое столькі сілаў ды казны знайшоў? Яго войска, як паведамлялі віжы, налічвала больш 20 тысячаў – і ўсе добра ўзброеныя шаблямі, сякерамі, дзідамі і мушкетамі. І не толькі палякі ды літоўцы, але й тысячы немцаў ды ягоных аднакроўнікаў вугорцаў ішлі пад сцягамі «Арла» ды «Пагоні». І сотні гарматаў паспеў выліць, і аграмадны перасоўны мост на чоўнах умудрыўся скласці, па якім летам праз Дзвіну як па тоўстым лёдзе перайшоў... Моцна балела галава, не хапала паветра, а чорныя думкі не адступалі ад Івана. «Не толькі ворагі ўнутраныя дзяржавы маёй, якіх апрычнінай выпальваў, гібелі мне жадаюць. Паўсталі і зверы знешнія – як зграі д’яблавыя па ўсёй зямлі – ад татарскага ханства да каралёў нямецкіх, французскіх ды імператара Максіміліяна. Ці не яны Батуру на мяне і выправілі? І ці не яны грошай на тое не пашкадавалі?1 Як бяльмо ім усім царства нашае, як пакута – поспехі нашыя. Аскаліліся, як некалі на царства Канстанцінава Візантыю. Няславяць мяне па ўсім свеце...» – Іван яшчэ раз паглядзеў на дасланыя яму адціснутыя ў Батуравай паходнай друкарні на польскай, рускай, маскоўскай, нямецкай і вугорскай мовах кніжыцы, у якіх, як даклалі яму, апраўдваўся паход на Масковію ды распавядалася пра лютага цара-крыважэра... – Ці не наш беглы дыякан-друкар Іаан Батуру гэтыя старонкі ціснуць пасабляе? – цар нахмурыў лоб і агледзеў прысутных баяраў. – Кажуць, што так... А яшчэ ён ліцвінам прыдумаў новыя гарматы-марціры. Шматствольныя, што пад Полацкам білі!.. Трэба было самога дабіць, сабаку! – у розныя галасы прагучала ў адказ. Напрыканцы жніўня 1579 года Полацак перастаў быць маскоўскім. Войска пад ачолам Батуры заняло Сокал і бліжэйшыя да яго цвержы, князь Канстанцін Астрожскі дайшоў з вернымі яму палкамі па Северскай зямлі да Старадуба, аршанскі стараста Кміта зваяваў Смаленшчыну – а Іван са сваім неслухмяным бедным войскам, пазбаўленым у апальныя гады таленавітых ваяводаў, не меў сілаў на супраціў. Цар – збег. Спачатку ў Ноўгарад, затым у Пскоў. І паслаў літоўскаму канцлеру Валовічу і ваяводу Радзівілу лісты аб тым, што адмовіўся ад абароны Полацка, каб не ліць марна братнюю кроў. «Веру, што ў свой чарод і вы зробіце ўсё, каб на нашых хрысціянскіх землях аднавіўся мір», – далікатна намякаў Іван. І люцеў да эпілептычнага прыпадку, дачуўшыся, што за ўзяцце Полацка рымскі Папа выслаў Батуру асвечаныя на Каляднай месе меч і дзіду, і той бязродны кароль зноў сеў на каня і выступіў на Вялікія Лукі... Іван мусіў паслаць Батуру ў Вільню мірную эпісталу, у якой назваў караля братам. За мір прапаноўвалася ўся Лівонія, і, калі трэба, Іван пагаджаўся нават адмовіцца ад свайго тытулу, паколькі, як завяршаўся ліст, ён – гасудар не з учарашняга дня, а Богам памазаны цар – вышэй дзяржавы. Але Батура расчытаў Іванава яхідства – і запатрабаваў у Масковіі ра­зам з Лівоніяй Ноўгарад з Псковам і Смаленскам. І, атрымаўшы ад Івана адказ з абразамі, накіраваўся ў Полацак – рыхтаваць новую кампанію. А каб не прайграць вайны слоўнай, каралеўская канцылярыя падрыхтавала Івану адказ на сарака друкаваных старонках, які стаў вядомым у многіх еўрапейскіх дварах. «...Нагадваем табе, хто паўсюдна хваліцца сваім Божым абранствам ды радством з рымскімі імператарамі, што маці твая была дачкой простага літоўскага здрадніка, а продкі твае злізвалі малако з хвастоў татарскіх кабылаў. Кроў жа сваю ты назаўсёдна спаскудзіў у паганых оргіях... І кура ратуе куранят сваіх, а ты, арол двухгаловы, баяз­ліва хаваешся!». А што яму, загнанаму ў пастку паміж захадам і поўднем, было рабіць, – з пустой казной і без адзінага саюзніка? Выправіў усе палкі на абарону Пскова, а сам з некалькімі сотнямі верных апрычнікаў схаваўся ў п’янках ды разгулах. І вымольваў хоць часовае перамір’е. І скрыгатаў зубамі, калі віцебскі ваявода захапіў ягоную цвержу паміж Смаленскам і Лукамі – ды загадваў лепш аддаць усю вобласць, а не пярэчыць ворагу. І ўсімі сваімі жыламі ды венамі адчуваў, што няма чалавеку на зямлі горшай кары, як перажыць узлёт свой паднебны ды зведаць гібель зробленага і задуманага! Сусед-кароль, аб існаванні якога ён, цар і ўладар вялікай зямной прасторы, яшчэ некалькі гадоў назад і не здагадваўся, здольны адабраць у яго не толькі здабытае, але і задуманае: Батура хоча даказаць, што шлях з Канстанцінопаля ў Маскву ішоў праз Кіеў і Полацак і што трэцім Рымам, як і новым Канстанцінопалем, з’яўляецца ягоная, а не Маскоўская, дзяржава! Івана нішчылі і звонку, і знутры, і страшныя прадчуванні ўжо не пакідалі царскую галаву. Ён разаслаў па ўсіх манастырах граматы з просьбай памаліцца за свае грахі – і сам зажадаў манашскага пострыгу. Цар скрывіўся – і стаў меншы ростам. Некалі шырокія грудзі яго ссохлі і выяўлялі цяжкае дыханне пакутніка. Нос завастрыўся і выгнуўся, а вочы заглыбіліся пад высахлыя скулы. Ён ужо не брыў галаву, і на вушы ападалі тонкія сівавата-рудыя пасмы – ды зліваліся з камечанай барадой. Цела ягонае распухла і пакрылася незагойнымі раскелінамі. Ногі не трымалі, і цара вымушаны былі насіць. Падобная слабасць здаралася яшчэ некалькі гадоў таму, але траўнік Бамелій знімаў яе нейкім белым прысакам. Цяпер ён сам – прысак, бо быў абвінавачаны ў крамольных сувязях з Батурам і спалены. Новыя ж лекары анічым дапамагчы не маглі. Ды і не давяраў ім цар, еў і піў толькі з рук новага прыбліжэнца Бельскага, апрабаванага яшчэ апрычнінай. Гэты кучаравы недачасна памажнелы дзяцюк з нярвовай чырванню на шчоках і пульхна-вільготнымі вуснамі ў апошнія месяцы быў з царом неадлучна... Перад сном Іван захацеў наведаць скарбніцу, доўга разглядаў каштоўныя камяні й падарункі, распавядаў, хто і калі іх перадаў ці прыслаў. – Гэты алмаз – найбольшы ў свеце. Ён суцішае гнеў і дапамагае чалавеку саўладаць з сабой. Але я не дакранаўся да яго... Цяпер толькі... – цар пакруціў камень перад агнём свяцільні і паклаў назад у шкатулу. – А вось гэты скіпетр са слановага біўня, які завецца Адзінарог, адшкадаваў мне некалі імператар Максіміліян. Паслы казалі, што ён лякуе ад цяжкіх хваробаў, нават мор адганяе. – Дык, можа, гасудар загадае яго ў апачывальню перанесці? – далікатна прапанаваў Бельскі, і ў ягоных вытарачаных – як у рака – вачах бліснула надзея. – Позна... – цар аблізнуў губы і цяжка ўздыхнуў. – Завуць бацькі да сябе. Ды і Бацька нябесны пытанні рыхтуе... Памятаеш? – ён узняў доўгую галаву і прашаптаў: – «Разышлася тады вестка між братамі, што вучань той не памрэ. Але Ісус не сказаў: “Не памрэ”, а толькі: “Калі Я хачу, каб ён застаўся, пакуль прыйду, што табе да таго?”... Ёсць яшчэ шмат іншага, што ўчыніў Ісус, але каб усё запісаць падрабязна, дык, думаю, не змясціў бы ўвесь свет кніг, якія б меліся быць напісаны»1, – і раптам цар ажыў, наструніўся і, зрываючы да хрыпаты голас, закрычаў: – Дзе кніга?! Кніга дзе?!! Па якой я перад Макарыем чытаў, якая ў Адашаву смуту ў мяне пад галавой ляжала? Бельскі неўразумела лыпаў чырвонымі вачыма, а цар ажно задыхаўся: – Дзе, пытаю, кніга?.. Евангелле ад Іаана... рукапіснае... з Візантыі мне прывезенае... дзе?!. Яму стала млосна, ліхаманкава задрыжэлі рукі і галава, у вачах пацямнела. – Худа мне... Худа... Нясіце адсюль... Другім разам дагледзім... Назаўтра, 18 сакавіка 1584 года, цар адчуў сябе лепш. Уся дворня, архіўнікі і пісчы загад сполашна шукалі візантыйскі манускрыпт, а Іван першы раз за тыдзень паеў і загадаў нагрэць лазню. Пазваў сына Фёдара і доўга наказваў, як належыць кіраваць дзяржавай і народам: дабрачынна, з любоўю і мілатой, пазбягаць вайны з хрысціянамі, памяншаць падаткі-цягла, вызваляць з турмаў палонных ды вязняў. Хворы на галаву Фёдар уважліва слухаў і, задаволена ківаючыся, усміхаўся... Пасля лазні цар узлёг каля невысокага шахматнага століка і пачаў расстаўляць фігуры: караля, каралеўну, пешкі... Паслабелая рука ўзняла каня – і знерухомела. «І вось конь сіні, і на ім вершнік, імя якому смерць», – ці прашаптаў, ці падумаў Іван – і праваліўся ў чорны квадрат шахматнай дошкі... 8 – ...Не знаю, як і сказаць... – па закрытай лініі гучаў нацята-спалоханы голас старшыні Службы дзяржбяспекі Бадакіна. – Заяц... захапіў цягнік у метро. Састаў – амаль пад Адміністрацыяй, а ў яго – бомба... – Ты што – укалоўся?! – правіцель неўразумела правёў пальцам па вуснах. – Ніякае на хер не ўкалоўся! Што рабіць?!. Раней падобным тонам гаварыць з гаспадаром старшыня Савета бяспекі нават і ў думках не высмельваўся, што – як нашатыр – ацверазіла Мароза. – Дык ён жа ногі лячыў... І як... захапіў цягнік?.. Навошта?! – у роце стала суха і горка. – Захапіў, кажу. Ён не адзін. Па электронцы ліст прыйшоў... І ў дыспетчарскую па рацыі паведамілі. У Зайца бомба ў кейсе! Праверылі – не бляфуе. У яго на хаце знайшлі ўсе прычындалы! Траціл і ўсё такое... І яшчэ некалькі «эргэдэшак»... Мае прабілі па «серыйцы» – начынне з Горна-Касоўскай аўтаноміі. Верагодна, і памочнікі ў яго адтуль... – А што ён хоча? – Мароз пераставаў разумець рэчаіснасць. – З вамі пагаварыць... Абмяняю ўсіх заложнікаў, трындзіць, на правіцеля... – Ён што, б….., е…..ся?! – А х... яго знае... Расцягнулася доўга-трывожная паўза. – Звяжыце мяне з ім, – нарэшце ачомаўся правіцель, перачакаў горкія нацяжныя гудкі ў слухаўцы і пачуў Зайцава: – Слухаю. – Мікола Сымонавіч, добры дзень! Гэта, я разумею, жарт? – ён нават праз сілу паспрабаваў усміхнуцца. – А... Іван... Здароў будзь, – ціха прашаптала слухаўка. – Ведаеш, я шкадую, што не навучыў цябе некалі: жыццё – не жарты. Яно – рэч сур’ёзная. Ну і рады я, канечне, што нарэшце з табой пагаварыць магу. Вялікім ты стаў, занятым... Што табе са мной час марнаваць?.. Дарагавата, праўда, за такую сувязь плаціць: усе запасы аддаў, кватэру і дом над рэчкай заклаў, каб бомбачку прыкупіць... – І… – Да гэтага «і» былі ў нас з табой, Ваня, яшчэ і «а», і «бэ», і «вэ»… Па­мятаеш, як я неаднакроць распавядаў пра цёзку твайго – цара Івана Жахлівага, пра Евангелле ад Яна і царства слова? – Ну… – неспадзеў залыпаў правіцель. – Як там?.. Напачатку было слова… Так? – Не! Не так. Не было слова, а – ёсць. Напачатку было, ёсць і будзе слова! І будзе – нават калі і нас забудуць. Вось чаго ты так і не зразумеў… Мароз незадаволена цмокнуў і скрывіўся: – Ну і што ты хочаш? – Хм... Табе ж, пэўна, даклалі ўжо. Давай!.. – Заяц прыхінуў да сотавіка далонь і, ледзь не скінуўшы пальцам акуляры, зашаптаў яшчэ цішэй, каб у вагоне не было чуваць: – Дав-а-ай... Гэта ж прасцей, чым у той тваёй плацэнце: раз – і чакаць не трэба! Бах – і ты адразу ў вечнасці, як выратавальнік людзей, – голас стаў распеўным, з заўважным хваляваннем: – Ра-зу-ме-еш, гэта як у «Тарасе Бульбе»: я цябе парадзіў – я і... А мне ж усё роўна губляць няма чаго: два-тры месяцы дактары адмералі... Некалі ж ляпнуў, памятаеш: «І хай адсохнуць мае ногі, калі ты не станеш прэзідэнтам…». Вось і спраўдзілася сказанае... Ногі – дыябет з’еў, а ты – так і не стаў сапраўдным прэзідэнтам… Мароз узарваўся: – Дык ты што – усю гэтую байду ўсчаў, каб мне лекцыю прачытаць?! – Не, Ваня, не... – голас Зайца паспакайнеў. – Каб сказаць тое, што сказаў. І засведчыць перад народам, што ты, ягоны правіцель, пабаішся спусціцца, каб суграмадзянаў ад старога маньяка вызваліць... Настала даўкае маўчанне, якое ўрэшце абарвалася продумным: – Ну ўсё... Не магу больш гаварыць. Пачынаюць людзі азірацца... – Што б гэта было, каб кіраўнік краіны слухаў кожнага маразматыка? Узрывай! Давай!!! Тарас Бульба мне знайшоўся... – І я цябе, Ваня, люблю. Бывай! – у слухаўцы застралялі кароткія гудкі. А затым Заяц паправіў акуляры, прыгладзіў савіную брывіну, нібыта незнарок прыхінуўся вазком да сценкі – і знізу пастукаў па дзвярах. У кабіне тое пачуў «Вусач» і пацягнуўся да мікрафона. – Таварышы пасажыры! – захрыпелі ягоным голасам вагонныя дынамікі. – Збой у электразабеспячэнні лініі наладжаны. Асноўнае асвятленне ўключыцца на бліжэйшай станцыі... Мы зараз прадоўжым рух. Асцярожна, наступная станцыя «Лістападная». – Ну вось, нарэшце! А то я ледзь на сустрэчу не спазнілася... – нечакана прагаварыла брунетка ў кароткай чорнай сукенцы са стразамі. Тая, з ямінкамі на шчоках... – Напэўна, на спатканне? – усміхнуўся ёй у адказ Заяц. – Паспееце, абавязкова! А падобныя затрымкі, – ён сказаў гэта знарок голасна, – і ў Лонданскім метро здараюцца... – ...Давай зялёную, мы едзем! – хрыпла паведаміў у дыспетчарскую «Вусач» (звольнены пасля прызабытай ужо забастоўкі метрапалітэнаўцаў чыгуначнік-чырвонадыпломнік, а цяпер – начны грузчык), адарваў прыклее­ныя вусы, зняў зацемненыя акуляры, семафорны цёмна-сіні пінжак – і выкінуў усё ў фортку. Шчоўкнуў рубільнікам – і ў саставе стала цёмна. Падсунуў соннаму машыністу нашатыр і незаўважна выбраўся з кабіны ў вагон, дзе схаваў у кішэні пальчаткі... – Гэта дыспетчарская! Якую зялёную? Хто гаворыць?!! – закрычала ў кабіне рацыя. Машыніст абудзіўся, неўразумела залыпаў наўкруг, схапіў мік­ра­фон: – Алё! – у роце сушыла, і ён пракаўтнуў даўкі камяк. – Алё! Дыспетчарская, што здарылася? Гэта Марчанка з «Васьмёркі». Я тут, здаецца, адключыўся. Нехта з праверкай прыйшоў... І далей нічога не памятаю... Жыццё – не мёд, і людзі – не пчолы. Аднак шматпавярховыя ўнівермагі ды ніжэйшыя крамкі і кавярні каля зачыненых станцый метро нагадвалі растрывожаныя вуллі. Растрывожаныя і сабранымі над горадам дажджавымі хмарамі, і дызельным дымам перапоўненых аўтобусаў, і – сполашнай невядомасцю. – Чаго гэта метро не працуе? Зноў забастоўка? – цікавіліся гараджане. – Не... Кажуць, там тэрарыст з бомбай. Бачыце, колькі міліцыі ды сал­датаў нагналі... А ў той час да пустога перона метро павольна пад’ехаў прыпознены цягнік. Расчыніліся дзверы, пачалі выходзіць здзіўленыя пасажыры: каля турнікетаў кожнага чамусьці пачыналі абшукваць узброеныя людзі ў бронежылетах і чорных масках... – ...У Зайца кейс пустым аказаўся! – надрыўна паведамляў па рацыі правіцелю старшыня Службы дзяржбяспекі. – А мае ж у яго на кухні траціл знайшлі... і тры «эргэдэшкі», з колішняга Касоўскага гарнізона… А тут – толькі ноўтбук і кніга ў кейсе! Прафесар... – Якая кніга?! – правіцель сам не пазнаў свайго голаса. – Ды старая нейкая, тоўстая... Зараз... Біблія, бля! Пастар хрэнаў... Пад языком у правіцеля моцна запяршыла. Штось хацеў сказаць – але расцяжна ўздыхнуў і прамаўчаў. Як у нейкім памараку паехаў у Вараніху. У адзіноце да вечара прасядзеў у лазні. Па калівах, як кропельніцу, выліў у сябе з літр каньяка – і не змог забыцца да раніцы. «Начорта яму здалася тая Біблія?.. Чаго яны ў нас ужо паўтысячы гадоў з ёй носяцца?..» – ліхаманіла запалены мозг. А калі ўрэшце правіцель адключыўся – убачыў аграмадную аўды­то­рыю. Перад ім – шэрагі аднолькава апранутых манекенаў. Слухаюць, а ён не можа знайсці слоў… Злосна-няўцямна кусае вусны, пераступае з нагі на нагу… Маўчыць… І бачыць сярод пластмасавага натоўпу Кацярыну… Яе стоена-пагардлівы твар. І яе недасяжную прыгажосць… 2009-2010 Менск – Бар (Чарнагорыя) – Стамбул (Канстанцінопаль) – Менск