Архіў нумароў:

Марыля Паўлоўская

_____________________ ...i прайшоў дзень, і была ноч... Амаль казка	Марыля ляжала на ложку і сачыла за павучкамі, якія бестурботна займаліся сваімі справамі на столі: смажылі бульбу з каўбасой, варылі каву... Пах ад ежы быў настолькі моцны, што ў Марылі рот быў ужо поўны сліны, а пад лыжачкай засмактала. Так яна праляжала яшчэ гадзіны тры... Не, не больш… Раптам нехта пастукаў у сценку. Марылі стала ці­кава: хто там? Але яна не запальвала свечку. Навошта? На вуліцы была даволі светлая ноч. Стук настойліва паўтарыўся. Марыля павадзіла рукою па сцяне і хутка вызначыла месца, адкуль ён чуўся. Яна ўзяла ў руку самую вялікую асадку і пракалупнула ёй шпалеры – там паказалася... нейкая дзірка. І ў гэтай дзірцы сядзеў Вожык. У Вожыка ў руцэ была шклянка з шэрым дымам. Марылі стала цікава і яна спытала: – А што ў цябе там? – Гэта смуга... – Навошта яна табе? – Там я згубіў сваю цноту... Марыля пашкадавала Вожыка. Ёй было сапраўды шкада гэтага маленькага Вожыка, якому было ўсяго семдзесят тры гады. Вожык павярнуўся ўнутр дзіркі і сказаў: – Пайшлі! – Пайшлі.. – Марыля пабаялася яму запярэчыць? Не, яна проста не хацела яго пакрыўдзіць, таму і пайшла... Ды й спаць жа ўсё роўна не хацелася… – Зараз мы будзем у мяне дома, – сказаў Вожык і кінуў сваю шклян­ку некуды ўбок. – Навошта ты шклянку выкінуў? – Марылі стала крыўдна за гэтую шклянку са смугой, дзе была згубленая цнота Вожыка. – Я падмануў цябе… Там, насамрэч, нічога не было... Толькі смуга. Вожык дастаў насоўку і выцер ёю сабе лоб. Ён рабіў гэта няўмеючы, нібы ніколі тым не займаўся. Марыля сарвала нечы ручнік – ён вісеў тут на вяроўцы і, відаць, сушыўся – і выцерла лоб, толькі яна забылася, што хацела выцерці лоб Вожыка, і выцерла свой. Ручнік адразу стаў мокры, з яго нават пачала крапаць вада… Яе было так шмат, што Вожык вырашыў забраць ручнік у Марылі і пакласці на зямлю. Так ён і зрабіў. На тым месцы цяпер цячэ рака. – Глядзі, Вожык... вунь Шчасце! – Марыля ўбачыла Шчасце ўпершыню. Ёй здавалася, што ў свеце няма нічога прыгажэйшага. Яна пачала пляскаць у далоні. –А вунь Радасць… Яна прыгажэйшая! – задаволена зазначыў Вожык. – А вунь Натхненне! – усклікнула Марыля, – глядзі, якое яно страшнае... Вунь вочы ў яго павылазілі там, дзе ў мяне вушы... фу-у-у… Марыля адвярнулася. Ёй было непрыемна. – Дурненькая ты. Натхненне прымае розныя вобразы… яно не мае пастаяннай формы. У яго душа вельмі прыгожая. Паглядзі ў гэтае шкельца, – і вожык падаў Марылі невялікую лупу. – Там, унутры, жыве Талент. Яго толькі так і разгледзіш... – А чаму толькі праз лупу? – Марыля думала, што Талент можна будзе пазнаць і без прыгляданняў. – Таму што так было заўсёды... Ён вельмі сціплы, насамрэч. Не, канечне, ён, бывае, паказваецца на людзях, але рэдка. Баіцца… Яго пачынаюць пазнаваць і кідацца яму на шыю, цалаваць у шчокі, ірваць на шматкі яго адзенне... Думаюць, каб сабе хоць што ад яго пакінуць. Ды й любіць ён толькі Адзіноту. Вожык і Марыля пакрысе рухаліся наперад. – Вожык, тут так прыгожа!! Я ніколі яшчэ столькі прыгажосці не бачыла, – Марыля падняла галаву ўверх і назірала за ружовымі воблакамі. Потым перавяла позірк на памаранчавыя дрэвы, на блакітную траву і дадала: – ведаеш, а давай тут застанемся назаўсёды. Мне тут падабаецца. – Нельга. Цябе чакае твой хамяк – ён даўно ўжо нічога не еў. Ты вось глядзіш на прыгажосць… а не бачыш, як з-за цябе пакутуе твой хамяк. Яго трэба пакарміць. – Ну яго пакарміць – гэта не такая ўжо і праблема. Я зараз вярнуся туды, пакармлю яго… а потым зноў сюды... так? – Марыля паглядзела на раку з мёдам, на сажалку з кісялём. А вунь дрэва з абаранкамі! Тут увесь час гучала музыка. Яна была нейкая чароўная, свое­асаблівая. Марылі не хацелася ісці назад. – Памятаеш, як у Экзюперы: “Мы у адказе за тых...” – “...каго прыручылі..”. Памятаю... ці думаеш, што не? – Марыля зразумела, што зрабіла непрыгожа, што вось так лёгка забылася на свайго хамячка. Яна вырашыла: – Пойдзем дамоў... – Пайшлі... ..і закончылася ноч, і пачаўся дзень.. Марыля пакарміла хамячка, дастала з пачка “кэмэл” цыгарэту. Запаліла. – Та-ак... а дзірку трэба заляпіць.. 12.03.2010 г.