Архіў нумароў:

Таццяна Прышчэпава

_____________________ Ужо мінула лета. Вершы	* * * Кубак разбіты. Шчасця кавалкі. Чай недапіты. Чэрвень – у вокны, Люты – у сэрца. Крыўды валокны. Белыя кудлы. Светлыя мары. Слёзы – лахудры. Сумныя думкі. Моцныя рукі. Бітыя кубкі. * * * А. А. Р. Не здолела адмовіць Вам, Не здолела пачуцці cцерці. Я ветру думкі перадам, Што прытуліліся ля сэрца. Няхай між сосен ён ляціць І там схавае летуценні. Мне ж – толькі вочы апусціць І папрасіць маўчаць сумленне… * * * Прасцяг нябёсаў сініх – Абедзенны абрус, Аблокі ў макасінах І ветру доўгі вус. На сонечнай паляне – Рамонкаў ліхтары, У сотах – мёд духмяны, Сваволяць камары. Раскошны луг зялёны Смяецца лебядой. Ківаюць ціха клёны, Кудлатай галавой. Спякотаю сагрэты Асенні дзіўны сон... Ужо мінула лета: Рыхтуйце парасон. * * * Зарослай сцяжынай у полі, Іду, затаіўшы слязу. Хачу толькі добрае долі – Да сонца прашэнне нясу. Не трэба мне золата, грошай, Бо хопіць прастору нябёс, Вясёлкі ў аблоках прыгожай, Што дождж у далонях прынёс. Прашу, бо прасіць – то ж не ўкрасці, А што людзям трэба ў жыцці: Надзеі на Бога і шчасце, Ды сцежкаю поле прайсці. * * * Калі жнівень у рукі збярэ свае зорныя ліўні, Калі лета прашэпча на золку туманным: “Бывай!”, Кіну сумны пагляд я на мілы куток незабыўны, І пакіну свой ціхі, ды ўсё ж такі велічны край. Паімчыць у бясконцую даль хуткі бег электрычкі, Пралятаюць за вокнамі вёскі, палі і лясы. Вось гаротныя вербы абняліся, нібы сястрычкі, Распусцілі да самае рэчкі свае валасы… Я, як тая ракіта, смуткую ўсё ў гэтай дарозе, І ніколькі не вабіць сталічных агнёў мільгатня: Мне ўсё хочацца бачыць, як дзесьці стаіць на парозе, Захінуўшыся ў хустку, любімая маці мая. Хоць пакрытыя вочы яе мітуслівай трывогай, Толькі ўсё ж упрыгожыць усмешкаю стомлены твар, І, як зачараваная, пільна глядзіць на дарогу, Ёй цяпер усё роўна – ці снег на двары, ці пажар – Яна будзе стаяць і шчэ доўга не зрушыцца з месца. Мне пад позіркам гэтым не страшна любая бяда. Яна будзе стаяць, але – трэба – і вернецца ў сенцы Апрануцца цяплей і прыкрынуць разок на ката. Ён жа, хітры, ўцячэ… Асыпаецца лісце з бярозы, І пад покрывам гэтым ужо засынае зямля. А я ведаю: будзе стаяць на парозе, Захінуўшыся ў хустку, любімая маці мая. * * * Мы ішлі, раскідаючы жоўтае лісце нагамі, У паветры стаяў дзіўны водар ад леташніх траў. А між сініх нябёсаў, шырока махнуўшы крыламі, Сумны жораў апошні у вырай ізноў адлятаў. І яму не хацелася гэтай далёкай дарогі, Не хацелася хмары магутным крылом рассякаць. Ён ляцеў і за нас гучна клёкатам дзякаваў Богу: Ты, як жораў, на шчасце, ніколі не зможаш лятаць. * * * Вы – сёння, Вы – заўтра і ўчора, Вы – шчасце маё і праклён. Вы – ярка бліскучыя зоры, Вы – кветка з вясковых палёў. Вы – дождж і грымота маланак, Вы – сонца над дахам маім, Расою акроплены ранак І cцяг невядомых краін. Вы робіце мне падарункі (ах, як за вакном намяло!), Я – Вам узамен – пацалункі. Вы тушыце ціха святло... * * * Вы мне саступілі месца, Усміхнуліся ласкава… Болем зашчыміла сэрца: Не запросіце на каву. У кіно не сходзім з Вамі– Нашы скончаны сеансы. Думкі мнуцца пад нагамі, Бо няма каханню шанцаў. Нашы стоены жаданні: Вы на працу, я да хаты… І –усмешка ў развітанні, І –пярсцёнак… Вы – жанаты! * * * Адна маланка на дваіх: Мая – паэма, твой – трыпціх. Грымоты гучныя ўначы: Маё “чакай”, тваё “маўчы”. Дажджы над Мінскам – нам з табой: Тваё “бывай”, маё “пастой”. Адна маланка – лёсаў шмат: Я – сад вясной, ты – снегапад. Маланкі адзінокі плач: Я – “Дзверы там”, а ты – “Прабач”.