Архіў нумароў:

Сяргей Прылуцкі

_____________________ Універсам “Universum”. Вершы	Клуб Мёртвых у памерлых свае цяжкасці ды інтарэсы але пра іх не пішуць у кнігах не кажуць у прэсе напрыклад самагубцы пікетуюць райскую амбасаду патрабуючы роўнасці й допуску да райскага саду яны маюць сваю Самагубчую Лігу праз якую прасоўваюць змены ў Святую Кнігу там таксама ёсць зборы й прызывы ў войска дэзерціраў – абодва бакі – караюць жорстка спустошыўшы кволыя душы, іх высылаюць назад – у свет жывых свет мёрвых – ён быццам лятучы галандзец дае табе шанец і забірае шанец там гастарбайтары з пекла ствараюць таемныя ложы але кожны жыхар парадызу да іх варожы у сваю чаргу жыхары парадызу, занураныя ў тугу, бяруць экскурсійныя туры на востраў граху і калі скажам віктар пятровіч знаёміцца ў пабе за порцыяй віскі з шыкоўнай бабай і калі скажам віктар пятровіч, нябесны насельнік, пакідае ў выніку ў пекле сваё насенне то абедзьве сістэмы згубіўшы сваіх адэптаў ператвараюцца ў два ўяўных канцэпты то бок паміраючы ты без ніякіх віз патрапляючы ўверх патрапляеш і ўніз універсам “Universum” нашая памяць бы той металічны кошык поўная страхаў ды іншых сумніўных тавараў аддзел са старымі сябрамі на зацяжным рамонце колькі было іх а зараз не помніш і твараў ты імярэк што рабіцьмеш з гэтымі заламі болю скрынямі стомы на доўгіх паліцах будняў у табе сумняваецца нават анёл-ахоўнік калі ты нервова выстойваеш у шматлюднай чарзе а за душою – ён ведае – ані капейкі і ты адчуваеш ачко тваё таньчыць шэйк бо вельмі хутка так мабыць занадта хутка дзеўчына-смерць выб’е на касе чэк Гігіена смерці не кожнаму шанцуе памерці ад рук маньяка з кішкамі навыпуск з гламурным надрэзам на горле не кожны бярэ смерць як маленькую дзяўчынку за руку і ідзе з ёю ў цёмны парк на прагулку звычайна ўсё адбываецца ў блізкім коле ад насмарку ці лішку калорый неяк ціха й спакойна карацей ніякай красы і позы то бок катарсісу і агоніі хто не ўмее паміраць той не ўмее жыць Місіма любіў такія максімы бо найлепшы антысептык – боль той што ўрываецца ў цела – у кожны яго пакой што вырывае з мясам шуфляды страхаў як прафесійны налётчык адным махам знаходзіць той сакрэтны сейф дзе ляжыць душа смерць – гэта твой ва-банк і не бойся за душу яна як панк каторы не памірае яна вечна жывая Курортная гісторыя Паўднёвая Украіна. Старая акторка правінцыйнае трупы ў партовым доку, паехаўшы дахам, забівае матроса. Пісталет знаходзяць у яе пад матрасам. На допытах распавядае пра Руку Гасподню, што ёй кіравала. Следчыя ў шоку. Вобшук дадае новых нюансаў: аматарка спірытычных сеансаў, пісала лісты святому Антонію, просячы даць ёй дзіця, гучную славу й гармонію. У выніку бабульку закрываюць у псіхлякарні на 14 гадоў. Па начох, у святле ліхтарняў, піша раманы пра шчуроў, санітарак, паралельныя светы суседак-вар’ятак. Напісанае ўночы, паліць зранку ў начным гаршку. Седзячы на лекавым опіум-парашку, малюе ў сарціры на сценах марсіянскія хронікі, ад чаго паступова выміраюць усе гіпертонікі. Але часам у ментальных штольнях ірвуцца тросы: яна гадзінамі ляжыць гледзячы на кончык носа, на краты, за якімі далёка-далёка сінее рака, ад чаго пуста робіцца ў сэрцы і салёнай шчака. За месяц да выпіскі, у адну з такіх цёмных нірванаў, бабулька ўцякае, захапіўшы з сабою планы места, падрабязныя схемы дарог. Дзяжурнай сястры – хто б такое падумаць мог! – ламае хрыбет у начным развітальным танцы. Хуткая смерць, сястрычка не мае шанцаў. ”Святы мой Антоній, мой шызафрэнічны Вергілій, ты не даў задыхнуцца ў гэтым жыццёвым пыле”. Сядае ў трамвайчык і едзе паволі да мора, мілуючы вока драпежнай паўднёвай флорай. У сэрцы расце прадчуванне шыкоўнай развязкі, такой што бываюць адно толькі з Божае ласкі. Сядзіць на ўзбярэжжы, чакае нябеснага знаку пакуль не прыходзяць прыблудныя злыя сабакі і не загрызаюць. Ад голаду ці проста так. І ў небе паціху згасае яе задыяк. Варыяцыі на тэму заняпаду І Гісторыя на пераможаных з жалем зірне, але не дапаможа і не даруе паразы. У. Г. Одэн, “Гішпанія”. І. (Ананімны аўтар, І ст. н.э.) І вось ты са службы вяртаешся поцемкі ў стоме. Нібы Калізей, колісь велічны, сёння твая галава. Цяпер ад колішніх ейных перамог і паразаў адно толькі вецер: пясок па арэне пустой ганяе; адно сабакі адчаю, што ліжуць запеклую кроў. Сядзіш пры агні, чытаеш ліст ад старога сябра з якім у гімназіі бегалі пабавіцца на Капітолій, а потым у легіянерах – на ноч да гетэр мясцовых. Ён піша цяпер мне: “дружа, жыццё – бясплодная глеба. І нават віно не прыносіць жаданага супакаення. і ўвечары ўжо не выйсці на форум або тэрасу – страх працінае цела сягаючы самых ускраін – бо чужынцы, стаіўшыся ў цёмных садох і завулках, чакаюць, калі шчаку пад удар падставіўшы моўчкі, падставіш ім і другую паводле сумніўных правіл. А ўвечар прыходзяць сектанты і іхняя зграя хорам багоў зневажаць пачынае пад дахам тваёй гасподы. Выпытваць навошта ў лазні хлопчыкаў спакушаю. Ці веру ў падзенне Рыму, а як не, то паверыць мушу; ці веру ў адзінага бога, а як не, то стол накрый нам, адкрый душы сваёй браму – астатняе зробім самі. І замест – як раней бывала – здаць іх на смерць уладам, спускаеш сабак на няверных. Вяртаешся ў бібліятэку дачытваць чарговы кавалак з “Гісторыі” Гая Тацыта пра прыгожую сцэну з пажарам у Рыме і пра Нерона што ігрою на ліры нябёсны гнеў супакойваў. ІІ. (Ананімны аўтар, ХХІ ст. н.э.) І вось вяртаешся з працы галава быццам некалі велічны Калізей ад колішніх перамог і паражэнняў – адно вецер што ганяе пясок па пустой арэне адно сабакі адчаю што ліжуць запеклую кроў чытаеш захутаны ў плед смс ад сябра з якім у гімназіі бегалі на парады а потым у войску ў мястэчка да самадаек цяпер сябра піша жыццё йдзе на схіл не паспеўшы сягнуць і паловы жонка пайшла і нават віно не прыносіць супакаення і ўвечары ўжо не выйсці спакойна ў краму страх працінае цела сягаючы самых ускраін бо гопнікі захапіўшы прыпынкі дворыкі тратуары чакаюць калі пад удар падставіўшы нырку падставіш ім і другую паводле сумніўных правіл а пад вечар прыходзяць баптысты і самы галоўны пачынае несці суцэльную ахінею выпытваць ці меў я грэх з незамужняй жанчынай ці веру што мне хана а калі не то верыць мушу ці слушнага бога слаўлю а як не то налі нам кавы адкрый сваю душу астатняе зробім самі і замест – як бывала раней – спусціць іх са сходаў замыкаеш дзверы і йдзеш у залу даглядаць кіно дзе герой са свайго верталёту назірае армагедон і цытуючы Герадота ідзе ў атаку