Архіў нумароў:

Ларыса Раманава

_____________________ І робяцца словы завязьзю... Вершы	Пры сьвятле сонца Сьцякуць усе воды, сьцякуць у вырай… (вышываны надпіс на рушніку) — Якім ты ёсьць? — Якім ты быў? — Якім ты будзеш заўтра? — пытаюцца колцы калодзежа. Вядро — у невараць — катвігай, вада гайдаецца пад днішчам. Углядваюся ў каламуць вады. — Ёсьць празорцы – празорлівыя людзі, — падыходзіць суседка Мар’ічка. — Пры сьвятле сонца яны змогуць убачыць адбіткі зорак у калодзежы… Вусьцішна вядру на дне. Я доўга распазнаю свой цень там, у глыбіні, — адлюстраваньне цела, а, можа, і самой душы: што пакладзеш – ня возьмеш і ня ўбачыш… Аднаго разу з калодзежа неспадзявана дасталі некалькі жывых рыбін, паклалі на зямлю. На вачах ва ўсіх яны імгненна расталі, зьніклі, нібы іх і не было. 30.12.2007 г. Голас Васілю Гадульку У зялёным, зялёным уборы выйшла ноч на падворак сонны, ціха Месяц ступіў праз весьнічкі, разбудзіў усё навакольле. Карані, пялёсткі і травы карагоды водзяць у садзе, льдом халодным – начной расою абпякаюць сабе падэшвы. Ах, той голас ляціць над садам! – так Арфей заве Эўрыдыку, і робяцца словы завязьзю тых пладоў, што яшчэ не сасьпелі: —… Любоў сваю аддай жывым і мёртвым… Хоць галасы, абліччы іх даўно ўжо сьцёртыя на плітах, у памяці людской – ды ўсё ж для зроку перашкод няма, — яны глядзяць на нас з вышынь нябеснага жытла і побач узрастаюць запаветным словам. 2005 г. * * * Таемны ўзор стварае Гасподзь – Зьвязвае ў адно два сэрцы. Ў лагодзе гэтай расьце Сусьвет пад гукі адзінага skerco. Не пытайся, адкуль яно ёсьць – ціхае замілаваньне. На ім трымаецца зямная вось – Каханьне, каханьне, каханьне… 21.04. 2005 г. * * * Хочацца плакаць ад вершаў, ад простых, знаёмых словаў, першасных, самых першых, што раптам зьявіліся сёньня. Ўсё проста і мудра ў сьвеце! Ці бачыш – такое сьвята: дзень не праходзіць дарэмна, калі ён запоўнены верай… * * * Анатолю Сысу Мая душа каля тваёй цьвіце, — так ветрык раскалыхвае расу на жыце, ганяе хвалямі дзівосны перазвон, — мілей за ўсё на сьвеце ён! 20.05.2004 г. Паэзія (хайку) Ляцяць і ляцяць мятлушкі на агонь да Маці Марыі. Ноччу ля труны з целам маці Сыса чытаю Псалтыр. Ці чуюць яны адзін аднаго – Давід і Марыя? А раніцаю – сініца каля вакна са сваёй песьняй. 3.10.2002 г.