Архіў нумароў:

Сьвятлана Раманава

_____________________ Дзень пачынаю малітвай. Вершы	Крылы Чую крылы вялікія моцныя белыя чую біцьцё іх бы хваляў магутных бяскрайняга сьветлага мора яны з нецярпеньнем чакаюць палёту вочы птушак глядзяць на мяне і чаруюць і вабяць і клічуць то вочы анёлаў і Бога і мне так хочацца з імі… лячу зямля зьнікае ў аблоках Маці Час распісаўся на твары тваім барознамі дзён, на косах – белай кудзеляй за шчасьце дзяцей, на сэрцы – шнарам глыбокім, а вочы адно – маладзеюць! Дыханьнем цябе абдыму, душой захіну ад бедаў… Матулечка, родная, не сумуй, хутка прыеду. О! Ахвярую Ларысе Раманавай Зараз такая ціхая восень, Як дваццаць год назад: Мяккай бяззорнай ноччу Ціха зьвіняць кроплі дажджу Па пругкім азяблым лісьці. На душы самота і замілаваньне Гэтай начной нематой, Ад якой немагчыма схавацца. …Тады мы былі дзецьмі, І ўсё яшчэ было наперадзе. Цяпер мы пасталелі, Ды ўсё яшчэ наперадзе, Хоць нешта і збылося… Падрасьлі нашы дзеці і вершы, Аздабляюцца душы малітвай. Куды павядуць нас далей “Птушкі і рыбы” і сонцы? Дочак шляхі-пуцявіны? Сэрцаў людскіх неспазнанасьць? О, сэрца Айчыны і маці, О, поля жытнёвага хвалі, О, луга бацькоўскага краскі, О, вершы – сустрэчы-дарогі. О, вочы любімага сына! О, вусны любімай дачушкі! О!.. Час вогненнай гліны Ахвярую Алене Храмянковай Кругазварот жыцьця: Час вогненнай гліны і міг спакою. Кажу: “Час гарыць”, Адказваюць: “Што згарыць – не згніе і ня ўтоне”. Вір жыцьця – лесьвіца з прыступкамі ўніз і ўверх. Хочаш – выбірай цемру, а лепей – Неба… Дай руку мне, ласкавы верш, Мой сябра верны, хлеб мой. Каб выплыць з вогненнай плыні, Каб з мяккай падатлівай гліны стаць перстам, апосталам, ружай, каханай, прыўкраснай, дужай. Ад сэрца ключы ці ад лёсу? Вось клён: ці пяе, ці галосіць? Па вулках анёлак вандруе. Хто мары яго працытуе? Час вогненнай гліны бясконцы – да волі, да мары, да сонца. Наканаваньне Пах зямлі удыхаю абуджанай, Выдыхаю: “Жыві!” – гэтак суджана і табе, травінка, і табе, дрэўца, і табе, птушачка, і табе, пчолка ў вульлі, і табе, чалавек, божая душачка. Марыць аб раі, прытулку сардэчным, з году ў год, і сёньня, і вечна і табе, травінка, і табе, дрэўца, і табе, птушачка, і табе, рыбка ў віры, і табе, чалавек, божая душачка. Мара Амаль губляючы сьвядомасьць, нам марыць, марыць аб свабодзе, свой край і годнасьць бараніць, тварыць як дыхаць, сьніць як жыць… Ля мовы роднай сэрцам грэцца, мы – аднадумцы, аднаверцы. І мару дзецям перадаць, як спадчыну, як кроў, як рай. Ля помніка Хрызантэмы жывыя ў глыбокую восень ля помніка Янку Купалу. Ён вечна край свой бароніць… Думкай высока ўзьлятае сэрца маё. Дзень пачынаю малітвай На золку мяне будзіць пчала дзыньканьнем па шкле, заляцела ў адкрытую фортку, прагне на волю, дарэмна крыльцамі б’е… Устаю, выпускаю стварэньне (мо і мяне нехта выпусьціць у сьвет белы з лабірынтаў пытаньняў?) Дзень пачынаю малітвай, прашу цішы і спраў завяршэньня, каб рушыць дарогай новай насустрач новым зьдзяйсьненьням.