Архіў нумароў:

Алесь Разанаў

_____________________ Воплескі даланёю адною. Пункціры	* * * Да самага воблака ўзьняўся грудок, а траве ахвота яшчэ вышэй. * * * Варона закаркала, дрозд засьвісьцеў: с в а е у горадзе незнаёмым. * * * Ці высакосны, ці просты — што мае люты на ўме? Зазірае у шчыліну месяца сакавік. * * * Нататнік змакрэў набраўся уражаньняў ад дажджу. * * * Давай пакатаемся!.. Грак атабарыўся на таксоўцы. * * * Зазелянела вярба: з азяра цягнецца качка — на пацалунак. * * * Нікога, а ў кірсе іграе арган: я н е х т а?!. * * * У столькі прыгод — уваходзіць у горад дождж. * * * Вясна на дварэ: абмінаю адтуліны ў падзямлю. * * * Між сказаным і нявыказаным працяжнік: з вакзала вырушваецца цягнік. * * * Што абяцаецца — будзе!.. У грудзі б’е сябе гром, жагнаецца бліскавіца. * * * Гай зелянее: у словы просіцца верш. * * * У лужынах дождж выроўнівае дарогу. * * * Можа, спаткаемся недзе?!. Кладу кашулю і швэдру ў кантэйнер: можа... * * * Мяняемся сонцамі!.. Маладую ўгаворвае леташняя трава. * * * Пацэліла ў самую кропку!.. З вярбы сарвалася кропля: кругі на лужы. * * * Цепліцца сьвечка: сьпяць з усьмешкай цюльпаны. * * * Спыняецца і ад’язджае цягнік: тойсамы усюды дождж. * * * Ад незнаёмкі: абходжу Брэмен з ружаю на грудзях. * * * Зьбіраюцца хмары: будуе гром нанава горад. * * * Без сёньня: бяссоньне глядзіць у ноч. * * * Тут плавала, там шкандыбала — качка ляціць па-над берагам і па-над ракой. * * * Шматкроп’е і клічнік: паклікаў маланку дождж. * * * Рака адступаецца: сквар дол латае і цыруе. * * * “Любіш мяне?!.” — Дзядоўнік скубе каза і ківае. * * * Люляецца — выхваляецца лодка прад берагам, што плыве. * * * Ну хто што паклаў тут? Сабака абнюхвае шапку у жабрака. * * * Туды і сюды: над затокай гушкаюць ластаўкі вышыню. * * * Убачыў на ходніку грош, дакінуў другі: ў набытак. * * * Штось выпільноўвае?!. Заплыла пляміна ў лужу. * * * Рэха-басяк: сабака латае брэхам плот. * * * Заварушыліся дрэвы: далечыню вядзе навальніца. * * * Паклалася вулачка ручніком, а камяні пірагамі: хадзе дарунак. * * * І тут пабудзе, і там — дзяўчына: позіркі — матылькі. * * * П’янее: вада падае вадаспадам. * * * Лета З кашулі зьдзьмухваю мураша — у лета. * * * І я з ёю быў!.. Іду сьлядамі ўчорашняе навальніцы. *** Голас — ружанец: па пацерках раздае качка-крыжанка сажалку качанятам. * * * “Што думаю — тое кажу!..” Зіхаціць хмара маланкай. * * * З сумкай у левай, з пакетам у правай — вядзе з рынку спадарыня раўнавагу. * * * Смутак адсоўваецца: з акна ссоўваю занавеску. * * * Па самае горла: ўвайшлі ў раку гарлачыкі і чалавекі. * * * Удзень авадні, увечары камары, а конь пасьвіцца: лета. * * * Круціцца кола: вяслуе ў пачатак млын. * * * Гуляюць у карты ў карчме дзецюкі: на плячах тузамі татуіроўкі. * * * Нешта яшчэ недазьдзейсьніў?!. На неба вяртаецца маладзік. * * * Вогнішча: цемра частуецца лустамі сьветлыні. * * * Падаю — падаю руку то сасьне, то дубу. * * * Абрынулася яліна: галінам у смутак, карэньню ў жах. * * * Здаюцца бутэлькі. Дождж пытаецца ў кожнага: “Хто апошні?..” * * * Вартуе вароты трава: у бязьлюддзя знаёмы твар. * * * Вулачка блытаецца у даўніне: шурпаты у дрэва дотык. * * * у яблыках: гром прад яблыняй падае на калені. * * * Укінуў кашулю ў раку: цяпер адступішся, сьпёка?!. * * * Смага — магніт: вярбіны хіляцца да ракі. * * * Юрта на ўсіх і на кожнага: сонца атабарылася на зямлі. * * * Услалася сьцежка саломаю: сьмела кладзіся, дождж!.. * * * У полі імжа: разгарнуўся кветкай на быльніку матылёк. * * * Цягнік аддаляецца: ростань займела голас, аблічча — далечыня. * * * З саломінаю: нясу ў руцэ падарунак ветру. * * * Вагаецца вецьце за вокнамі і адтуль тлумачыць, што т у т утульна. * * * Воплескі даланёю адною: лунае кляновы ліст над зямлёй. * * * Сонца згарае — пара: вымаўляе гара малітву. * * * Восень: глыбее позірк у азяра. * * * Парадкуюцца: бяруць вечар вароны нанач. * * * Складае карціну? Скідае у возера клён лісты. * * * Вечар журлівіцца: жураўлі ляцяць у чырвоныя далячыні. * * * Цёмная плынь: спыніўся з кілімамі залатымі на двух берагах лістапад. * * * Эліта: лістота ляціць — застаецца налета лес. * * * У шэрані: увабраўся у княскія строі хмыз. * * * Падае сьнег. Даганяе дзяўчына хлапца: дагнала!.. * * * Трэцца рука аб руку: так трэба, — запэўнівае мароз. * * * Ім абы ўпарціцца!.. — Абураецца вецер, вароты рыпяць. * * * Цьвіці!.. Абняла яблыню завіруха. * * * Усюды наведаўся: ветах вандруе ўнаадварот. * * * Мае сябе — сьпявае ручай, а сумёт нямы. * * * Словы аціхлі: у немату стукае сэрца. * * * З нагі на нагу: дамоў вяртаецца вечар.