Архіў нумароў:

Алёна Рыбік

_____________________ Прасьветлая вясна. Вершы	* * * Танюткай дзяўчынкай у лямпачцы вулічнага ліхтара я таньчу сваю пяшчоту, выбітую на скуры пахам тваіх пацалункаў. Ад кінутага каменя разьбіваецца мая сцэна. І перадапошняе па вытанцоўваю на асколках, а самае апошняе – у тваіх зрэнках... * * * І быццам бы гэта твая скура нацягнутая на барабан і я на ёй захліпаюся ў румбе. І дробныя ўздыхі маіх абцасаў ссыпаю ў далоні табе, як лубін. І кожны рух становіцца рэхам на белай у цёплым рабаціньні паперы. І я табе ў самае сэрца выстукваю: Хачу. Я. Хачу. Табе. Верыць. * * * Засунуць у куртку рукі, адзначыць: а неба сёньня вышэйшае, расказваць на вуха «Маленькага Мука» няўклюднымі акравершамі. І будзе дзень гэты лепшым – няйначай – у годзе з шасьцёркай пасьля двух нулікаў, і для цябе аднаго буду таньчыць аранжавы джайв у крэмавых туфліках. * * * Лягчэй за дыханьне ў сьне малога дзіцёнка ад цябе адрываюся. Ты маёю душою быў, прыцягненьнем да крохкай пяшчоты, маёю сілай. Па дробненькіх кроплях выдыхаю – цёплае, важкае, што так доўга ў сабе я насіла. Прысутнасьць маю тонкую ты яшчэ адчуеш у імені, выбітым на тваіх вуснах, у падушачках пальцаў нячутных на зорачках-вейках, у глыбінным уздыху, што вырвецца і ў паветры марозным застыне вузенькай белай зьмейкай. * * * Сонца пра нас думае жоўтымі промнямі, нашы бяздонныя погляды з ветрам носяцца. І ўсё, да фіранак на вокнах, з табою помнім мы. І ўсё, да смаку гарбаты, назад у нас просіцца. І ведаем: некалі разам затопчам рыску, што разьдзяліла тую і гэтую восень. І ты – цёплымі вуснамі ў сонцавых пырсках будзеш лічыць рабацінкі ў мяне на носе. * * * На падваконьнях гарбаватых у вечарах з ружовай плесьняю з нутром, апечаным гарбатай напапалам з высокай песьняю, у павуціне тонкіх сказаў, пад завязку налітых воляю, — было нам надта лёгка разам, каб гэта вынесьці мы здолелі. * * * Вырасьлі грыбы болю, вылашчаныя доўгімі дажджамі, што зьвісалі тонкімі травінкамі з маіх веек. Чую ў сабе іх водар, земляною горыччу наліты. П’юць яго глыбокімі глыткамі вены-сьлімакі. * * * Сумна-сумна і вечна-вечна, як душа у паглядзе Божым – пераменьлівым чалавечкам да тваіх вачэй узыходжу. Я ня стала званчэй ці вышай – валасы толькі пакарацелі. І ты гойстрымі вейкамі пішаш слова «помню» на чуйным целе. * * * У прасьветлай вясьне – ані ценькага сьледу – адно пасмы ды сны прадчуваньняў сьвятых: як у куртцы сырой я ў сталіцу прыеду па густыя дажджы, па нязбытнасьці ўдых.