Архіў нумароў:

Віталь Рыжкоў

_____________________ Нельга схавацца за словы... Вершы	Мы ня першыя я кажу табе – мы ня першыя пераблыталі фарбы ў палітрах паралельныя лініі ў літарах – у маіх паралельных вершах апранаю кашулю адзіную – непрыгожы нядзіўны усьмешлівы – я кажу табе – гэтымі вершамі – непрыгожымі і нядзіўнымі – я кажу табе – па закрэсьленых шпалах рэйкамі прабяжымся – у апошніх нябрудных джынсах неапошнімі бруднымі рэйсамі мне нагадваеш ты з пагардаю – ці то сьмешныя мы – ці то пешыя – я кажу табе – мы ня першыя мы ня першыя – мы упартыя. * * * N да пабачэньня! – калі-небудзь яшчэ пашанцуе сустрэцца буду нешта тлумачыць п’яны ўшчэнт па інерцыі зачыняюцца вокны он-лайнавых гульняў у сьпісах кантактаў я цалую выявы смайлаў агульных зацята жыць у пошуку рыфмаў да словаў убогіх па дарозе на працу размаўляючы з (богам – закрэсьлена) блогам як з апошняй інстанцыяй Вяртайся Вяртайся да мяне, вяртайся ранішнім рэйсам, патаемна, – адразу ў прайм-тайм, праз авіакасы, праз неразуменьне, праз нервы. Хадой, аўтаспынам, альбо бізнэс-класам, але, калі ласка, вяртайся, вяртайся. Адкінуўшы ўсё, не марнуючы часу, – чакаю, чакаю, вяртайся, вяртайся. Вяртайся да мяне, вяртайся – ня мае сэнсу мая «медыцына» – сюды, дзе фактычна адны пі…расы, а я чакаю цябе традыцыйна. Вяртайся да мяне, вяртайся пакуль без прычыны, каб, можа быць, проста па сьцежках блукаць уздоўж БелТрансГазу і кпіць, і кахаць, і сьмяяцца, і помсьціць. …Старое жыцьцё пад уключаным прасам пакінь ненаўмысна; вяртайся, вяртайся… Ня вернешся ты. Не вагайся. Прынамсі, я буду чакаць: «Вяртайся, вяртайся...» Безнадзейна адзінокі верш Ілбом грукаю ў сьцены – замест дыялогу з ценем... Прынцыпова ўсё роўна, скончыцца дождж ці не – тлумачу ілбом сьцяне, бо нікога навокал. І нельга маю адзіноту прыкінуць на вока. Мне так адзінока, што маршрут у сем цыгарэт пралягае праз бязьлюдную вуліцу і твой дом, дзе й вокны ведаюць, што ты далёка; і таму як раз так адзінока. І нельга схавацца за словы, бо словы менш за нярвовасьць... Умоўнымі знакамі ценю тлумачу: нічога ня зьменіш. Яму абыякава. * * * Невыносна па вуснах пляце павуціньне адценьне пачуцьця – слухаю цені, шукаю сузор’і ў тваім рабаціньні, мы – цені таксама, мы – у адзеньні?.. Мы – у адзеньні, бо ведаем, дзе мы: у якім атачэньні й аблогах якіх. З засяроджаным тварам – чакаючы дзеі – за дзьвярыма пакою прыціхлі бацькі. Магдаліна Ня плач, Магдаліна, — улоньне Евангельля, ты не сумуй, непахісная верніца, вернецца твой гасподзь прагны – па тэорыі імавернасьці – абавязкова вернецца. Паступова зацягнецца сэрца багнаю, будзе балюча і крыўдна да скону – і вернецца твой гасподзь прагны, вернецца, вернецца абавязкова. Чакаць у кнігарнях, кавярнях, метро, на гэтым сьвеце чакаць (і тым) і памятаць нават у ложку ўтрох, што вернецца Божы сын. Калісьці настане апошні год – чаканьнем адно нічога ня зьменіш, бо ты памрэш без прыходу Яго. І ты першай Яго сустрэнеш. Узмах крыламі Я вачамі гляджу астылымі: не пакідай іржавець з паштовымі скрынямі! І расстаньня не пераблытаю – узмахнеш, адлятаючы, крыламі. Я блукаю пакоямі брыдкімі, канчаткова заблытаны крыўдамі. Расстаемся. У гэтым выпадку, узмахнеш, адлятаючы, крыламі. Ўсьлед кульгаю з тугой першабытнаю, бо вяртаньне – па вадзе віламі... (Не займела ўзьдзеяньня прымаўка – узмахнеш, адлятаючы, крыламі). Ты мне вочы адкрыла, мілая! – узмахнеш, адлятаючы, крыламі. Я ўвесь посуд склею ды вымыю! – узмахнеш, адлятаючы, крыламі. Ты жадала бясьпекі ды выраю і ня ведала, што рабіць з крыламі... Мілая, ў небе хапае пастак – загінеш, парэзаная крыламі ластавак. Адкуль ты ведаеш, – ляці, калі ласка! – можа, яны і ня грэбуюць мясам. Ты не баішся іх, ганарлівая, Узмахнеш, пакідаючы, крыламі. Апантана ўчапілася ў неба, на разьвітаньне ўзмахнула, бачыце? І мне да яе дацягнуцца – нельга. Хоць і ўстаю на пальчыкі. * * * Я – не паэт. Я з дзяцінства не складаю вершы, рыфмы – прынцыпова не прыдумваю; мовай задушаны і на ёй жа падвешаны, я хістаюся ветрам між такімі ж прыдуркамі... Я карыстаюся неспрыяльнаю моваю і, самае страшнае, выказваюся радкамі. І, блазнаваты, чакаю моманту і ні на што не наракаю... * * * Павалу Гарбылёву Мы з табой, мы з табою таксама, таксама ня вечныя; гэта – сум у вачох і штурханьні з боку у бок. Мы блукаем, блукаем, блукаем дарогамі нечымі – і ня знойдзем ніяк, і ня знойдзем пачаткі сваіх дарог. * * * Памятаеш, як віруючы паўпразрыстымі колерамі, пераўтвараючы трапяткое паняцьце жыцьцё ў сёньня, раскрываючыся выбухамі стракатага навакольля, у небе нараджаліся й паміралі вясёлкі? Ты толькі ўспомні, успомні, як пад дрыготкім небам, блакіт якога не апісаць і ў радок ня ўціснуць, нараджалася й памірала чырвоная й зялёная ганебнасьць і белая, белая з чырваньню існасьць. Успомні і захавай успамін, нібы фотаздымак, што трымаюць пераважна з сабою побач, бо рэчаіснасьць прымушае нас дыхаць атручаным дымам, што ўзносіцца з долу, пакідаючы попел і роспач. Сьнег Сьнег над усёю зямлёю, сьнег... У засяроджаным сэрцы — жах. — Не забівай мяне! — малюся на крыж нажа. Сьнег над усёю зямлёю, у ім магчыма сябе адшукаць. На засяроджаным твары тваім — каінава пячаць. Сьнег над усёю зямлёю, сьнег... Малюнак на шкле, імя. — Не забывай мяне! — далоні яе трымаў. Сьнег над усёю зямлёю, які працягвае думку ляза... Падаюць з неба радкі, якія нельга сказаць...