Архіў нумароў:

Уладзімір Сьцяпан

_____________________ Агонь і вада. Вершы	Жонцы сваёй прысьвячаю... Камнем кіньце ў мяне... Галінку квітнеючай сьлівы зламаў. (з японскай паэзіі) А каму яшчэ – мог у далонях несьці кветку, як птушку? І неба сваё табе аддаю. Бяры назаўсёды. Бачыш, нават ён – ружовы гладыёлус, табе зайздросьціць. Ты – водар віна. Я – водар кавы. Разам – смак пацалунку. Вяргіні прынёс... З думкай, што вартых цябе – кветак ня бачыў. Пад парасонам схавацца ад усіх... І цалаваць цябе. І ў сорак шэсьць з радасьцю згадваю ноч – першую з тысяч. Замружым вочы... Кінемся у абдымкі... Пра ўсё забудзем... Як птушка з небам зьвязаны нашы душы нябачнай ніткай. Піў цябе ўсю ноч, а раніцай ізноў – ненатоленасьць. Дзе нашы душы вандруюць ноччу, скажы? Рука ў руцэ. Чуйныя пальцы твае – шукаю, лаўлю... моўчкі цалую. Пра што б ні думаў да цябе вяртаюся – зачараваны. Заместа кветкі ліст вільготна-залаты прынёс дамоў. Сіняе мора... Жоўты пясок...Твой сьмех... О, мары, мары! Перад сьвітаньнем ты ўсьміхнулася ў сьне – амаль шчасьліва. Голас твой, водар... Засталіся ў пакоі... Дакранаюся. Гляджу на цябе не нагляджуся: ні ў дзень, ні ноччу ў снах. Агонь і вада, слова, літара, неба... Ты – кніга мая! Кароткая ноч... Твая рука мае сны аберагае. За цыгарэту доўгую споведзь маю выслухаў бомж. Веру – ёсьць словы каханьня мацнейшыя... Табе прашапчу. Каму, як ня ім – гарадскім птахам, ведаць смак адзіноты. Горка, мне горка... Ты сьпяваць перастала, пад ногі глядзіш. Як тое пёрка дзіўнай птушкі – нясу цябе ў далонях. Ведай, ты мая – сьляза апошняя, сон... Зьнікну ў табе. травень-кастрычнік 2004