Архіў нумароў:

Усевалад Сьцебурака

_____________________ На грані фолу. Вершы	* * * Я ня мару – ня той узрост, не баюся – ня тая цемра. Падымаюся ў поўны рост – не пабачыць пакоры хеўра. Хай паўсюль цікуюць віжы — не маўчу і трымаю слова, бо за мною мае крыжы і мая ўкрыжаваная мова. Не за славай стаю ў чарзе, не прысьпешваю рух падзеяў, толькі праўда й тады жыве, калі болей няма надзеяў. Толькі б тут на зямлі датрываць, а пасьля адпрашуся ў Бога – буду й мёртвы ў шыхце стаяць не слабей за сябе жывога. * * * С.С. Адкуль такія доўгія шляхі вядуць да тых, каго б сустрэць спачатку?.. Як зараз цяжка ставіць крыж-пячатку... Адкуль такія доўгія шляхі? І як разрахавацца за грахі, калі лёс кінуў выкліку пальчатку? Адкуль такія доўгія шляхі вядуць да тых, каго б сустрэць спачатку?.. * * * Я страціў шчасьце звацца тваім, гонар наш будаваць сусьвет, адну радасьць несьці дваім, ды ня права – глядзець табе ўсьлед! Ды ня права – цябе чакаць без надзеі сустрэцца зноў, твае вочы ў натоўпе шукаць покуль ў жылах пульсуе кроў. * * * Я не падобны да цябе, але мы побач. Нас не зьядналі ні абставіны, ні пробашч. І так было, і зараз ёсьць, і далей будзе. Ты – трошкі я. Я – крышку ты. Мы разам – людзі. Табе ня сумна без мяне, і мне нядрэнна. Наўкол усё – суцэльны цырк, зямля – арэна. Мне добра там, дзе я з табой, там, дзе мы разам, хоць па жыцьці плывеш ты кролем, а я – брасам. Ды ўсё міне, як і раней вякі мінулі. Абы адчуць тваю далонь – і пофіг кулі. * * * спаніэлю Эміліі Я ня ведаю колькі планет і ня розьню гатункаў табакі – проста я паглядаю на сьвет вачыма майго сабакі. Мне ня вельмі цікавы балет, не палохаюць вашыя жахі – мне бліжэйшы жывёльны сьвет і сяброўства майго сабакі. У нас ёсць з ім агульны сакрэт, толькі нам зразумелыя знакі – я глыбей адчуваю сьвет мокрым носам майго сабакі. У шэсьць лапаў ідзем сьлед у сьлед і шчасьлівыя, і небаракі – у чорна-белы – мой собскі сьвет, у каляровы – майго сабакі. * * * Ня горшы час, ня горшы лёс, і ёсьць свабода ў межах гета. Кладзецца на рабро манета, і сьлёз тваіх шкада да сьлёз. Тут разумееш уcур’ёз, як цяжка жыць без пісталета, дзе ўсё, што не табу, дык вета, ці коратка, ці на вырост. А Той, хто некалі ўваскрос, больш не адказвае за гэта. Імкліва высыхае Лета – мінулага даўжэе плёс. А мы шыхтом ідзем наўпрост, і так прайшлі амаль паўсьвета. І не наблізілася мэта, і ззаду шлях быльлём зарос… * * * Калі большая сьвету палова за плячыма ў кагосьці іншага, калі, што не стварай нанова, у старым усё ж большая ісьціна, калі робіш любыя памылкі на ўзроўні прафесіянала, і ня гледзячы на спасылкі, сэнс ня розьніцца ні на мала, калі пошукі – самамэта, калі шлях замыкае кола, я сваё 26-ае лета дажываю на грані фола. Лічылка да сямі «Пішы прапала» – З такімі песьнямі Адзін з нас двух Дажыве да пенсіі. Бо кожны трэці — Хранічны п’яніца, – Бог толькі ведае, ці ўбачыць раніцу. Чацьвёрты кожны загінуў недзе, А кожны пяты вучыўся ў Педзе. А кожны шосты здае суседзяў. А кожны сёмы пасе мядзьведзяў… Дарэмна думаць, што шлях твой собскі, Ты – кожны з іх у адной асобе! * * * Навучылі кахаць – не сказалі чамусь, як балюча. Загадалі ісьці – не сказалі, як блытаць сьляды. Нарадзілі чакаць – з доўгай памяцьцю неўміручай. Наказалі жыць шчасна, забыўшы схаваць ад бяды. На маіх раздарожжах нагамі ня зьмерана далеч. Пыл аселіц зьядае няўпэўненых крокаў сьляды. І на сэрцы лязом кожны дзень занатоўвае памяць. Я лічу… Мяне лічаць за сьведку падзеяў гады.