Архіў нумароў:

Усевалад Сьцебурака

_____________________ Сонца ніколі ня стане квадратам. Вершы	* * * І ўсё зусім ня так дрэнна як ёсьць верасьнёўскае сонца на лёс наракаць дарэмна хоць скардзіцца можна бясконца. Але не даю парадаў – усе крочаць сваімі шляхамі. Я проста іду і рады, што ёсьць зямля пад нагамі. * * * Два дні да Пакрова. Ці сьнегам, ці лісьцем? Дарога наперад ня робіцца выйсьцем. А горад страйкуе у ранішніх корках – нявелічны Рым на нязначных пагорках. Два дні да Пакрова. А там – і Каляды. І жоўты пясочак, і чорныя ляды*. І скончыцца тыдзень звычайным выходным. З настроем няўтульным, з надвор’ем халодным. * * * Ня ў стане часам перажыць эпоху мы ёй даем прытулак у сабе. Спачатку самі ёй становімся патроху, пасьля – эпоха ў нашых лёсах паўстае. Ня ў стане часам перажыць каханьне пакуты мы працягваем свае. І, выгараючы у іх дазваньня, ўжо любім пачуцьцё, а не Яе. Ня ў стане часам быць на белым сьвеце мы робімся бяжважкімі як пух. І да анёлаў, якіх бачаць дзеці, з палёгкай адлятае дух. * * * сп. У. Някляеву Еду дахаты, тлумны тралейбус, вуліцы, плошчы. Кніжка пад пахай фармат не кішэнны – “Прошча”. Мне не глядзяць, я не гляджу вочы у вочы, што і ўзгадаю, дык не скажу супраць ночы. Горад ў вакне нібы ў сьне, ці пад наркозам, то паляжыць, то прабяжыць куртай за возам. Горад-сабака, горад-герой, што табе сьніцца? У цемры тваёй мне не хапае ўсё ж таямніцы… З працы да хаты 20 хвілін хутка выходзіць. Горад, а можа па 50? Нам не зашкодзіць. Ды, не за што, проста ўдвох – к чорту нагоду. Проста за сьвет, за лістапад гэтага году. * * * Ты ведаеш, я дзіўлюся І сам зьдзіўляю сябе – усё нібы ёсьць у маёй Беларусі і белая лебедзь і шэрыя гусі, а нечага ўсё ж нестае. У нас ёсьць і ўлада і межы і лепшыя ў сяўбе. І зубры спакойна жывуць ў Белавежы, і клоуны скачуць сабе на манежы, а сілаў сьмяяцца чамусь не стае. Да цэркваў адкрыта дарога набі хоць гузак на ілбе і з тым гузаком накіруйся да Бога, але разумееш, як ступіш з парога, што дурні ня тое, чаго не стае. Гавораць пра мірнае неба а я і ня быў на вайне! А мне б ад задухі праветрыцца трэба, каб пораху пах і звычайнага хлеба па вельмі высокай цане. Нас гоняць у шчасьлівае заўтра, ды ўсё ж не магчыма, не. Ніколі шчасьлівым ня зробішся гвалтам як сонца ніколі ня стане квадратам як прага свабоды не растае... * * * Жывеш на белым сьвеце – Купальле за Раством. Растуць чужыя дзеці. сваё далёка недзе каметаю з хвастом. І дзень прыходзіць новы, і мусіш сустракаць, вітаць чужыя словы, свае з уласнай мовы нанова выдумляць. А у заходзе сонца не разабраць сьляды. Жывеш нібы бясконца і чарку п’еш да донца па звычцы малады. * * * Мой сабака разумее беларускую... Ён сядае, лапу падае. З асалодай вантрабянку трускае і шануе месцы, што свае. Ад усіх дзбвюхногіх суайчыньнікаў ён адрозны ужо з той адной прычыны, што і ў процьме неспрыяльных чыньнікаў ён адданы сукін сын сваёй Айчыны! * * * Я жыву нібы ў стужках Таркоўскага. Вар’яцею і што тут такоўскага, што са мной у філіяле дурдома неспакой і татальная стома? Што іду парушаючы межы, той прасторы, якой не належу? Што зьмяняю сумніўную рацыю на унутраную эміграцыю? Што ўвесь скарб мой – памылкі і памяць, і сумленьне, што больш не запляміць? Што самотных ужо не хвалюе На каго адзінота палюе?.. Так жыву нібы Дракула ў Стокера, нібы джокер у партыі покера, нібы маты ў песеньках Летава, Я жывы – мне ўсё фіялетава!!! * * * Увесь сьвет за тваімі дзьвярыма: дарогі да Рыма, па соль – да Крыма... Табе ж гэта ўсё хоць бы хны – ты ў хаце, ты – невыяздны! * * * Міхалу Міцкевічу і Алесю Яўдаху Адмеру веру крокамі самоты пасьля на мілі вынік раскладу – я так дайшоў да выспаў Туамоту. А заўтра да Зеландыі дайду. Легіянер распушчанага войска я выканаў адменены загад – учора скончыў drang nah osten, а сёньня я вяртаюся назад. Мой рэгімент бяз трусаў і герояў. Я сам – і аванпост, і ар’ергард. Ну, дзе ж Валькірыя, анёл ваярскіх мрояў? Прыходзь прымаць апошні мой парад!